Όσοι έχουν συνδυάσει άρρηκτα στο μυαλό τους την Κολομβία με τον Πάμπλο Εσκομπάρ, καλό θα ήταν να αφήσουν πίσω τις εικόνες του Narcos. Γιατί η σημερινή Κολομβία είναι διαφορετική: μια μοντέρνα χώρα, γεμάτη ζεστούς, χαμογελαστούς ανθρώπους, καθώς και ολοένα περισσότερους τουρίστες που έρχονται να βγάλουν selfies με φόντο τις καρτ ποσταλίστικες πόλεις, την τροπική φύση, και τα γαλαζοπράσινα νερά της Καραϊβικής.
Χώρα με μεγάλη ιστορία, πολύπλευρο πολιτισμό και αστείρευτες εναλλαγές τοπίου, η Κολομβία γοητεύει τον επισκέπτη με την ανθρώπινη αμεσότητά της.
Δεν γεννήθηκε τυχαία εδώ ο «μαγικός ρεαλισμός». Με το αεράκι του ωκεανού να δροσίζει τα παράλια και την ενδοχώρα, τους κόκκους καφέ να χρυσαφίζουν στον ήλιο, τις δαντελένιες παραλίες να απλώνονται στη Καραϊβική, τον Αμαζόνιο και τις αρχαίες πολιτείες, η φαντασία αφήνεται ελεύθερη να οργιάσει και να χτίσει υπερβατικές ιστορίες, με πρώτο και κύριο αφηγητή τον Κολομβιανό νομπελίστα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Όμως η Κολομβία είναι κι ο απόλυτος προορισμός και για τους λάτρεις της φύσης. Το καλοκαίρι δεκάδες φάλαινες καταφθάνουν στα θερμά ύδατα της χώρας για να γεννήσουν, να μεγαλώσουν τα μικρά τους και να τους μάθουν να κολυμπάνε. Πρώτη σε βιοποικιλότητα πουλιών,  προσφέρεται και για bird watching ιδίως των τροπικών κολίμπρι με τα φοβερά χρώματα και τις θεαματικές εναέριες βουτιές ενείδει φλερτ.
Στην Μπογκοτά, σε υψόμετρο 2.640 μέτρων στην οροσειρά των Άνδεων, περπατάς αργά – το καπέλο και το αντηλιακό απαραίτητα. Το κάθετο βουνό Monserrate ορίζει την κοινωνική κλίμακα της μεγαλούπολης.  Όσο ψηλότερα ζεις τόσο πιο πλούσιος είσαι.
Με περηφάνια οι κάτοικοί της την αποκαλούν «Αθήνα της αμερικανικής ηπείρου». Κάποιοι λένε ότι ο δήμαρχος που έφτιαξε το Transmillenio, το δίκτυο των λεωφορείων ήταν ελληνικής καταγωγής. Ο καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Βασίλης Χουρμουζιάδης, από τους σπουδαιότερους στην Προϊστορική Αρχαιολογία, έστησε το προϊστορικό τμήμα στην τελευταία ανακαίνιση του Museo del Oro. Παρά την τεράστια λεηλασία των Ισπανών κατακτητών, το μουσείο διαθέτει μοναδικά χρυσά εκθέματα – για τους Ινδιάνους ο χρυσός συμβόλιζε την επιβολή.

Στην παλιά πόλη La Candelaria βρίσκονται συγκεντρωμένα σε δυο οικοδομικά τετράγωνα η Νομισματική Συλλογή (Casadela Moneda), το Μουσείο Τέχνης (Museo de Arte), αμύθητης αξίας θησαυρούς της καθολικής εκκλησίας, η βιβλιοθήκη Luis Angel Arango και το Μουσείο Μποτέρο, με 128 πίνακες και γλυπτά του Κολομβιανού διάσημου καλλιτέχνη και 83 έργα από τη συλλογή της οικογένειας του (Μπρακ, Νταλί, Ρενουάρ, Σαγκάλ κ.ά). Ισπανικός αποικιοκρατικός ρυθμός, γαλλικός κλασικισμός, αμερικανικός εκλεκτικισμός και μοντερνισμός συνυπάρχουν αρχιτεκτονικά γύρω από την κεντρική πλατεία Plaza de Bolivar στη Candelaria. Στη Zona Rosa με τη νέοϋρκέζικη ρυμοτομία, τα εμπορικά κέντρα, τις μπουτίκ, τα εστιατόρια και τα κλαμπ συγκεντρώνεται όλο το leisure chic της Μπογκοτά. 

Η εικόνα της Καρταχένα είναι εντελώς διαφορετική, με τα μπαλκόνια των σπιτιών της γεμάτα μπουκαμβίλιες και τα καλντερίμια να σχηματίζουν ειδυλλιακούς λαβυρίνθους.  Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1984, η Καρταχένα συνδυάζει δείγματα της ισπανικής αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής με εξωτική ατμόσφαιρα. Εκτός από τη σπουδαία συμβολή της στην ιστορία και τον πολιτισμό της Κολομβίας, το άλλο ξακουστό λιμάνι της Καραϊβικής αποτελεί επίσης στρατηγικό σημείο αναφοράς για την κολομβιανή οικονομία, καθώς στα παράλιά της καταλήγει ένας μεγάλος πετρελαιαγωγός που μεταφέρει τον πολύτιμο – και συνάμα καταστροφικό – πόρο από τα βάθη της ενδοχώρας.  Η οικονομία της περιοχής εξακολουθεί να βασίζεται στο εμπόριο, όπως συνέβαινε και πριν αιώνες, όταν οι Ισπανοί αποικιοκράτες αξιοποιούσαν τη στρατηγική θέση του λιμανιού της για να εξάγουν τα πολύτιμα προϊόντα της χώρας που άρπαζαν με ληστρικότρόπο, με κυρίαρχο αντικείμενο τον χρυσό. Ο ενθουσιασμός των Ισπανών κατακτητών από τα αμύθητα κέρδη που εξασφάλιζαν από το αποικιακό εμπόριο ήταν τόσο μεγάλος που αποκαλούσαν την Καρταχένα  «Βασίλισσα των Ινδιών».  Σήμερα, ομάδες τουριστών καταλαμβάνουν τις κεντρικές πλατείες, πίνουν και καπνίζουν στα υπαίθρια καφέ,  τρώνε στα βραβευμένα γκουρμέ εστιατόρια της πόλης και κυκλοφορούν με άμαξες εντός των τειχών του πολύχρωμου ιστορικού κέντρου που αναδύεται ως ένας νέος, «χοτ» προορισμός. Όλοι μοιάζουν να προσπαθούν να χαθούν στα σοκάκια, και στην ατμόσφαιρα της πόλης, που πρώτα πρώτα είχε μαγεύσει τον Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες – εδώ άλλωστε εμπνεύστηκε τον  ‘Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας.

Η Καρταχένα έχει περάσει στο μαζικό ασυνείδητο μέσα από εκατοντάδες πίνακες ζωγραφικής και βιβλία. Κάθετης λεπτομέρεια ή στιγμιότυπο έχει απαθανατιστεί από τους φακούς χιλιάδων φωτογράφων. Η απόδοση όλων αυτών των τιμών δεν είναι βέβαια παρά η στάση που αρμόζει στην πόλη- σύμβολο του νοτιου ημισφαιρίου, στο έξοχο αυτό πολιτιστικό σταυροδρόμι που εξακολουθεί να στοιχειώνει τη φαντασία. Η Καρταχένα των Ινδιών μοιάζει με ιδανικό, νότιο συμμετρικό της  «αιώνας πόλης».  

Οι Κολομβιανοί είναι άνθρωποι εγκάρδιοι κι ευγενικοί. Έχουν δε μια λέξη ιερή: το “tinto”, ένα φλιτζάνι ζεστό μαύρο καφέ, το οποίο προσφέρουν στους επισκέπτες. Εκατοντάδες «φάρμες» καφέ βρίσκονται στο περίφημο «τρίγωνο του καφέ», στις περιοχές δηλαδή Quindio, Caldas και Risaralda που φημίζονται για τις φυτείες του «μαύρου χρυσού». 

Η διάχυτη αίσθηση συναισθηματικής αμεσότητας και εσωτερικής καθαρότητας των ανθρώπων είναι η πρώτη ανάμνηση που διεκδικεί μια θέση στη μνήμη μας. Η καθημερινότητα σε αυτή τη μεριά του πλανήτη αρκεί, ωστόσο, για να μουδιάσει τη διάθεση και του πλέον αισιόδοξου παρατηρητή. 

Οι θεοί της Καραϊβικής συνεχίζουν να κινούν αργά τα νήματα της ζωής των κατοίκων της χώρας που μοιάζουνπλούσιοι σε βιώματα καίτοι, εκτων πραγμάτων, ολιγαρκείς ως προς τα υλικά αγαθά. 

Είθε «οι φυλές που έχουν καταδικαστεί σε εκατό χρόνια μοναξιάς, να έχουν επιτέλους μια δεύτερη ευκαιρία» –Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.