Το Πάσχα στη Ζάκυνθο αποτελεί μια μοναδική εμπειρία που συνδυάζει τη βαθιά θρησκευτικότητα με τα ιδιαίτερα τοπικά έθιμα του νησιού. Οι εορτασμοί ξεχωρίζουν για την ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιουργούν η βενετσιάνικη επιρροή, η πλούσια μουσική παράδοση και τα έντονα συναισθήματα κατάνυξης.
Η Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες λειτουργίες και τελετουργίες. Ξεχωρίζει η Μεγάλη Παρασκευή, όπου η ατμόσφαιρα στο νησί είναι ιδιαίτερα κατανυκτική. Η περιφορά του Εσταυρωμένου ξεκινά από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Μώλου, συνοδευόμενη από την μπάντα του Δήμου και τις εκκλησιαστικές χορωδίες που ψάλλουν ύμνους όπως το "Αι Γενεαί Πάσαι" και το πένθιμο εμβατήριο "Adagio". Η περιφορά ακολουθεί έναν μοναδικό ρυθμό και τελετουργικό, αποπνέοντας έντονη συγκίνηση.
Το χαρακτηριστικό στη Ζάκυνθο είναι πως, αντί για τον Επιτάφιο, το κέντρο της προσοχής είναι ο Εσταυρωμένος, που συμβολίζει τη θυσία του Χριστού. Η πομπή περνά μέσα από τα σοκάκια της πόλης, ενώ ο κόσμος συμμετέχει σιωπηλά, κρατώντας κεριά και βιώνοντας τη μοναδική αυτή στιγμή με βαθύ θρησκευτικό σεβασμό.
Η Πρώτη Ανάσταση στη Ζάκυνθο τελείται νωρίς το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και ξεχωρίζει για τη χαρμόσυνη, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη δέος ατμόσφαιρα. Στην εκκλησία της Παναγίας των Αγίων Πάντων, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, οι καμπάνες αρχίζουν να ηχούν χαρμόσυνα, σηματοδοτώντας την αρχή της Ανάστασης.
Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα αυτής της ημέρας είναι το σπάσιμο των πήλινων κανατιών, τα λεγόμενα "κανάτια". Οι κάτοικοι ρίχνουν από τα μπαλκόνια στους δρόμους τα πήλινα σκεύη, συμβολίζοντας την καταστροφή του παλιού και την αναγέννηση μέσα από την Ανάσταση. Το έθιμο συνοδεύεται από χειροκροτήματα, χαρούμενες ιαχές και τραγούδια που γεμίζουν τις πλατείες και τα σοκάκια.
Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας. Η φιλαρμονική του νησιού και οι εκκλησιαστικές χορωδίες προσδίδουν ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα, με μελωδίες που συνδυάζουν την ανατολική και δυτική μουσική παράδοση.
Η Πρώτη Ανάσταση στη Ζάκυνθο δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό γεγονός, αλλά μια ζωντανή έκφραση της χαράς και της ελπίδας που χαρακτηρίζουν το Πάσχα. Πρόκειται για μια εμπειρία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, καθώς αποκαλύπτει την πλούσια πολιτιστική ταυτότητα του νησιού.
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η Ανάσταση γιορτάζεται με μεγαλοπρέπεια στην κεντρική πλατεία της πόλης. Οι εκκλησιαστικές χορωδίες τραγουδούν παραδοσιακούς ύμνους, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα που συγκινεί κάθε επισκέπτη.
Την Κυριακή του Πάσχα, το κλίμα αλλάζει και γίνεται πιο γιορτινό, με οικογενειακά τραπέζια, παραδοσιακά ζακυνθινά εδέσματα και χορούς. Οι επισκέπτες του νησιού έχουν την ευκαιρία να βιώσουν το αληθινό πνεύμα της φιλοξενίας και της παράδοσης που χαρακτηρίζει τους Ζακυνθινούς.
Το Πάσχα στη Ζάκυνθο είναι μια εμπειρία που συνδυάζει το θρησκευτικό δέος με την τοπική κουλτούρα, προσφέροντας αξέχαστες στιγμές σε όσους το ζήσουν.

Η Μποτσουάνα, προτεκτοράτο της Βρετανίας μέχρι το 1885, τραβάει εδώ και δεκαετίες τον δικό της δρόμο ανάπτυξης που βασίζεται στα διαμάντια και τον τουρισμό, ενώ θεωρείται μία από τις πλέον εύπορες χώρες του αφρικανικού κόσμου. 
Έχει μέγεθος όσο και η Γαλλία, μόνο που το 85% της χώρας καλύπτεται από την έρημο Καλαχάρι. Στο υπόλοιπο 15% ζουν ειρηνικά μόλις 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών φυλών. Αυτό το… ειρηνικά έχει πραγματικά τεράστια σημασία για μία αφρικανική δημοκρατία, κάτι που επιβεβαιώνει η αιματοβαμμένη ιστορία ολόκληρης της ηπείρου. 
Ο μεγάλος ποταμός Οκαβάνγκο συγκαταλέγεται στα must see της Μποτσουάνα, αφού δεν εκβάλλει στον ωκεανό όπως οι περισσότεροι ποταμοί, αλλά διεισδύει μέσα στην έρημο Καλαχάρι και απλώνεται σε μια τεράστια επίπεδη περιοχή. Το νερό του σκορπίζεται σαν ιστός αράχνης προς όλες τις κατευθύνσεις και απορροφάται σιγά σιγά από τη γη, δημιουργώντας μια όαση που λέγεται δέλτα του Οκαβάνγκο.
Η βλάστησή του θεωρείται οργιώδης, ενώ εντός του υπάρχουν δεκάδες νησιά, χωριουδάκια, κανάλια και λίμνες όπου ζουν εκατοντάδες σπάνια είδη ζώων και πουλιών.
Η στάθμη του αυξομειώνεται σε εξαμηνιαίους κύκλους, κάνοντας τα νησιά να εξαφανίζονται κάτω από τα νερά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να επανεμφανίζονται τον χειμώνα, προκαλώντας την αντίστοιχη μετανάστευση των ζώων.  Πιστεύεται πως πρώτοι κάτοικοι της χώρας ήταν οι νομάδες Σαν (Βουσμάνοι), ενώ το 1600 μετανάστευσαν στην περιοχή οι Σότο. Η επικρατέστερη εθνική ομάδα σήμερα είναι η Τσουάνα, που ήρθε στη χώρα γύρω στο 1800. Το 1801 έφτασαν και οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές, οι οποίοι άνοιξαν το δρόμο για την εγκατάσταση βρετανικής ιεραποστολής στις όχθες του ποταμού Κούρουμαν (1813), με αρχηγό τον Ρόμπερτ Μόφατ.
Μετά την ανακάλυψη χρυσού στη χώρα (1867), η χώρα κατελήφθη από τους Βρετανούς και το 1885 περιήλθε πλήρως στον έλεγχό τους. Το 1886 αναγνωρίστηκε ως αποικία της Βρετανίας και το 1896 έγινε τμήμα της Αποικίας του Ακρωτηρίου.