Μεγάλο Μαρόκο με διαν/ση στη Σαχάρα | Μάιος - Νοέμβριος 2021

Καζαμπλάνκα, μια σύγχρονη πόλη, τυλιγμένη στη θαλασσινή αύρα και τον μύθο. Έναν μύθο που ήρθε να ενισχύει το Τέμενος του Χασάν Ι. Κουρνιασμένο στο χείλος του Ατλαντικό  είναι τo ψηλότερο και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο (χωρά 25000 πιστούς). Θεόρατες αψίδες, γιγαντιαίες πύλες, απέραντο κέντημα από πράσινα ψηφιδωτά, ξυλόγλυπτα και συναρπαστική αρχιτεκτονική: θερμαινόμενα δάπεδα, νερό που ρέει στο εσωτερικό, οροφές που ανοίγουν σε επαφή με το ουράνιο (εξωτερική επίσκεψη).

Κι από την μεγαλύτερη πόλη και λιμάνι της χώρας, στην πρωτεύουσα: Το Ραμπάτ, ατενίζει τις αμμουδιές του Ατλαντικού, ζωσμένο από τείχη και πολεμίστρες του 12^ου αιώνα. Μαγευτικοί ανδαλουσιανοί κήποι και ‘αιγαιοπελαγίτικο’ άσπρο-μπλε στους τοίχους.

Εδώ η πρώτη γνωριμία με μια κάσμπα: την Oudayas, βγαλμένη σαν από μεσαιωνικό έπος. Από τον 12ο αιώνα αναδύεται στο σήμερα και ο Πύργος Χασάν: Ένα διάσημο ορόσημο από κόκκινο ψαμμίτη, απομεινάρι ενός κολοσσιαίου μιναρέ που δεν τελείωσε ποτέ, γιατί ο σουλτάνος τον εμπνεύστηκε πέθανε. Τα 44 μέτρα δεν έγιναν ποτέ 86. Οι 200 κολώνες δεν έγιναν ποτέ τέμενος.  Απέναντι, το σύγχρονο μαυσωλείο του Μωχάμεντ Ε, λευκό και πράσινο (το χρώμα του Ισλάμ), κρύβει στην αριστουργηματική αρχιτεκτονική αγκαλιά του βασιλικούς τάφους..

Η ημέρα μας κλείνει με άφιξη στην αριστοκρατική Ταγγέρη: φρουρό των Στενών του Γιβραλτάρ,  με ιστορία τυλιγμένη σε πέπλα βορειοαφρικανικά, πορτογαλικά, γαλλικά, ισπανικά. «Διεθνής ζώνη» από το 1920 ως το 1950 ήταν μια πόλη-‘ερωμένη’ που όλοι λαχταρούσαν.  Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας. Διανυκτέρευση.

Η ημέρα ανατέλλει και πάμε να γνωρίσουμε την…Πηνελόπη του Μαρόκου. Την Ταγγέρη την διεκδίκησαν πολλοί «μνηστήρες» για τη γεωγραφική της θέση, καθώς το λιμάνι της αγγίζει τις αρχαίες Ηράκλειες Στήλες (στενό Γιβραλτάρ). Αρχές του 20ού αιώνα, ήταν πεδίο διπλωματικού κι εμπορικού ανταγωνισμού και διεθνούς κατασκοπείας, με δολοπλοκίες που ενέπνευσαν τους σκηνοθέτες. Μαγνήτισε εκκεντρικούς μεγιστάνες… συγγραφείς (Κέρουακ, Καπότε, αμερικανός συγγραφέας Paul Bowles την έκανε γνωστή με το βιβλίο του «Τσάι στη Σαχάρα»,) καλλιτέχνες (Ματίς) λαθρεμπόρους κι έναν.. ημίθεο τον Ηρακλή. (Λίγα χιλιόμετρα πιο έξω υπάρχει η... σπηλιά του, ένα σκοτεινό σύμπλεγμα με είσοδο που έχει το σχήμα της.. Αφρικής!). Τώρα διαθέτει ένα μεγάλο, καινούργιο λιμάνι, την πιο γρήγορη σιδηροδρομική γραμμή της Αφρικής, μια αγορά αιώνων και καφέ-θεσμούς. Η παραλιακή λεωφόρος Παστέρ είναι γεμάτη κτίρια Αρ Νουβό και Αρ Ντεκό… καταστήματα ρούχων… και καφέ, δύο από τα οποία αποτελούν «βωμούς στο πνεύμα» της Ταγγέρης: Το Gran Café de Paris από το 1927. Δερμάτινες καρέκλες, σκούρο ξύλο και μυρωδιά καπνού, τόπος έμπνευσης των Τζακ Κέρουακ και Τενεσί Ουίλιαμς, σύμβολο πιά, κρέμεται σε μια πλαγιά. Με υπέροχες ασβεστωμένες βαθμίδες προσφέρει απαράμιλλη θέα ως την Ισπανία. Απολαύστε γλυκό τσάι με μέντα, μαροκινή αχνιστή σούπα μπισάρα ή ξηρούς καρπούς που πουλούν πλανόδιοι, ανάμεσα σε πλήθος θαμώνων. Καλλιτεχνικό στέκι με ρετρό ατμόσφαιρα και το καφέ του παλιού σινεμά Ριφ.

Στα αξιοθέατα: το ιστορικό αρ-ντεκό Θέατρο Θερβάντες, οι πλατείες Μικρό και Μεγάλο Σουκ (εδώ δοκιμάστε μια από τις ντόπιες σπεσιαλιτέ: σούπα-σαλιγκάρια), το κτίριο της Αμερικανικής Διπλωματικής αποστολής (πρώτο δημόσιο αμερικανικό έδαφος εκτός ΗΠΑ, μουσείο πλέον), το ανάκτορο-μουσείο Κάσμπα (πρώην κατοικία πορτογάλων κυβερνητών) και το παλιό οχυρό (Κάσμπα). Χαθείτε στα πολυδαίδαλα δρομάκια της παλιάς αγοράς του κι ακούστε την πόλη να σας ψιθυρίζει τα μυστικά της.

Η νύχτα θα μας βρει στο Τετουάν. Στη βερβερική γλώσσα  σημαίνει «μάτια» ίσως επειδή κι αυτό «βλέπει» το στενό του Γιβραλτάρ. Η μεντίνα του είναι τέλεια διατηρημένη και αντανακλά την επιρροή της Ανδαλουσίας και ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ενδιαφέρον τραβούν το φρούριο της πόλης, βίλες με στοιχεία από την ισπανική Αλάμπρα, ο παλιός σταθμός του τρένου και το ισπανο-μαυριτανικό Ανάκτορο Καλίφα (πρώην κατοικία του αντιπροσώπου του ισπανικού στέμματος). Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Και από το Τετουάν η πυξίδα δείχνει Σεφσαουέν: η «Μπλε Πόλη» κάνει γη και ουρανό να δείχνουν ένα. Λένε ότι το λουλακί, διώχνει τα… κουνούπια, ενώ κατά μία άλλη εκδοχή είναι το χρώμα που επέλεξαν οι Εβραίοι που κατέφυγαν εκεί το 1930, για να γλιτώσουν από τον Χίτλερ… Η μικρή κάσμπα του 1471 γοητεύει με λιλιπούτεια καφέ, σουσαμένια γλυκίσματα, κατσικίσιο τυρί και μάλλινα χειροτεχνήματα που δεν θα βρεις αλλού στο Μαρόκο. Τον «στεριανό βυθό» στεφανώνουν φυσικές ομορφιές (κατακόρυφοι καταρράκτες, παραδεισένιες λιμνούλες και η βραχώδης «Γέφυρα του Θεού».

Κατόπιν οδεύουμε προς μια άλλη.. εποχή: Βολούμπιλις, ένας  ρωμαϊκός οικισμός. κάποτε πρωτεύουσα του βασιλείου της Μαυριτανίας. Η αψίδα του θριάμβου και τα περίτεχνα ψηφιδωτά πατώματα αποτυπώνουν ένα μεγαλείο, που σκέπασαν τα πέπλα του χρόνου όταν τον 11^ο αι. η εξουσία μετεφέρθηκε στη Φεζ, την παλιότερη αυτοκρατορική πόλη, όπου φτάνουμε στη συνέχεια.

Φα’ς στα αραβικά σημαίνει «αξίνα»: είναι η ασημένια και χρυσή αξίνα που χρησιμοποίησε ο Ιντρίς Ι για να χαράξει το σχέδιό της, λέει ο μύθος. Μέχρι τον 19ο αιώνα, ήταν μοναδική πηγή για τα φέσια (καμία σχέση με το όνομά της), καθώς το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα τους παραγόταν μόνο εκεί. Στο τέρμα του δρόμου του χρυσού (που ξεκινούσε από το Τιμπουκτού, στο σημερινό Μάλι) η Φεζ ήταν πάντα σημαντικό πολιτικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο. Έχασε οριστικά την σκυτάλη της πρωτεύουσας από το Ραμπάτ, το 1912. Η μοναδική μεντίνα Ελ Μπαλί, είναι η μεγαλύτερη από τις δύο που έχει η Φεζ. Θεωρείται η πιο μεγάλη αστική περιοχή χωρίς αυτοκίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο και είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Άλλη μια «αυτοκρατορική» γεύση σήμερα: Επίσκεψη στην «πόλη των τειχών» Μεκνές. Ιδρύθηκε τον 11ο αι, αλλά πρωτεύουσα την έκανε τον 18ο αι. ο Μουλάι Ισμαήλ, γιός του ιδρυτή της δυναστείας των Αλαουϊτών. Την έζωσε με μεγαλειώδεις πύργους και τείχη μήκους 40 χλμ… Πάντρεψε ισπανική και ισλαμική αρχιτεκτονική σε παλάτια, κήπους, στάβλους για τα 12.000 άλογά του, τζαμιά και μαυσωλεία Στην πλατεία El Hadim, δεσπόζει η 16μετρη Bab Mansour από τις μεγαλύτερες και πιο καλοδιατηρημένες πύλες αραβικού στιλ. Η… καυχησιάρικη αυτογνωσία της αποτυπώνεται στην επιγραφή «Είμαι η πιο όμορφη πύλη στο Μαρόκο. Είμαι η σελήνη κι ο ουρανός…»

Επιστροφή στη Φεζ. Λένε πως αν δεν την δεις, είναι σαν μην έχεις δει το Μαρόκο. Ιδρύθηκε το 789 μ.Χ. και είναι από τις παλαιότερες μεσαιωνικές πόλεις του αραβικού κόσμου (μαζί με Δαμασκό, Κάιρο και Μαρακές). Μυστηριώδης και ατμοσφαιρική. Γεμάτη θαύματα που αντανακλούν την λάμψη της αραβο-βερεβερίνικης τέχνης και ψυχής.

Αφού θαυμάσουμε από κοντινό λόφο, τη θέα της «Ιερής Πόλης», μπαίνουμε στη «χρονομηχανή» της. Παλιότερο και πιο εντυπωσιακό κτίριο, το απέραντο Τέμενος Καρουίν. Είναι το πρώτο ισλαμικό πανεπιστήμιο στον κόσμο (9ος αιώνας) με αύρα ανδαλουσιανής αρχιτεκτονικής, κλειστό για τους τουρίστες, όπως και το βασιλικό παλάτι Νταρ Ελ -Μακζέν, όπου μένει ο βασιλιάς όταν είναι στη Φεζ.

Ακολουθεί μία μοναδική εμπειρία: η τελειότερη μεδίνα του αραβικού κόσμου, ένας κυκεώνας από  9.500 σουκ (αγορές, παζάρια) και πάνω από 400 τζαμιά, μια σαγηνευτική επίθεση στις αισθήσεις. Τι να πρωτοκοιτάξεις; Μπαχάρια, αιθέρια έλαια, ασημικά, πετρώματα, πολύτιμοι λίθοι, χειροποίητα μαχαίρια, «µπαµπούς» (παραδοσιακά πασούμια) και, φυσικά, δερµάτινα.

Στα βυρσοδεψεία (το Τσουάρα είναι το μεγαλύτερο) ο χρόνος έχει σταματήσει. Από καταβολής της πόλης η επεξεργασία των δερμάτων συνεχίζεται απαράλλακτη. Στρογγυλά πηγάδια γεμάτα λογής-λογής χρώματα, σαν τεράστιες παλέτες. Στέγνωμα στον ήλιο, βαριά οσμή…που κάπως μετριάζει ένα κλαδάκι δυόσμου, δερμάτινα για κάθε γούστο, που εξάγονται όλο τον κόσμο. Για τους ακούραστους: δείτε τον μεντρεσέ Μπου Αϊνάνια (με πανέμορφα ψηφιδωτά και ξυλόγλυπτα από τον 14ο αιώνα).. το συντριβάνι Νεζαρίν.. το Μαυσωλείο του Μουλάι Ιντρίς και την εβραϊκή συνοικία Mellah. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και διανυκτέρευση.

6η ημέρα: Φεζ – Ιφράν (τέχνη της χέννα) – Μιντέλτ

Κατάβαση προς τον νότο. Τα βουνά μας… πλαγιοκοπούν κι ένα σκηνικό-έκπληξη ξετυλίγεται μπροστά μας: ο Μέσος Άτλαντας, στεφανωμένος με δάση από κέδρους, σπίτι για ατίθασα, αεικίνητα πιθηκάκια.

Ακολουθεί ανάβαση προς την «Ελβετία του Μαρόκου», το Ιφράν. Διαθέτει χιονοδρομικό κέντρο και το πέτρινο λιοντάρι, έργο Γερμανού στρατιώτη προς τιμήν του τελευταίου λέοντα του Άτλαντα. Οι Βέρβεροι εδώ, θεωρούν εαυτούς βασιλιάδες των βουνών, κι έχουν  διαφυλάξει την δική τους γλώσσα, μουσική και χορό.

Με κατεύθυνση το χωριό Μιντέλτ, γνωρίστε τα μυστικά της (κόκκινης) χέννα «η mendhi». Η χρήση της για στολισμό του κορμιού, γεννήθηκε λένε στη βόρεια Αφρική κι εξαπλώθηκε σε Αραβία, Ινδία, Ασία. Οι Βέρβεροι νομάδες χρησιμοποιούσαν σχέδια από χέννα για να γιορτάσουν πολεμικές νίκες, γάμους, γεννήσεις, θρησκευτικές τελετές αλλά και για να ξορκίσουν το κακό μάτι. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας στο Μιντέλτ. Διανυκτέρευση.

Πορεία προς Ερασίντια, από το πέρασμα Tizi n'Tairhemt και τους φιδογυριστούς δρόμους της κοιλάδας Ζιζ (μια μίξη Jurassic Park και Indiana Jones, με χρυσαφένια, προϊστορικά τοιχώματα και σκονισμένες κάσμπες, χαμένες σε δάση από φοινικιές).

Η Τινγκίρ (ή Τινερχίρ), στην είσοδο του περίφημου Φαραγγιού Τόντρα, είναι επίκεντρο μιας από τις πιο όμορφες οάσεις στο νότιο Μαρόκο. Εδώ κάποτε υπήρχε θάλασσα. Τώρα, θάλασσες από φοινικόδεντρα καλύπτουν τον Υψηλό Άτλαντα βόρεια και τον Μικρό Άτλαντα νότια. Κανάλια ποτίζουν τις καλλιέργειες κι εσείς μπορείτε να περπατήσετε ανάμεσα στους φοινικώνες και να πάρετε μια γεύση από την καθημερινή ζωή των ντόπιων. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Το πρωί το… «Σουσάμι» ανοίγει και μια σεληνιακή κοιλάδα, μας υποδέχεται. Το Φαράγγι Τόντρα, με τους γιγάντιους (έως και 400 μ.) χρυσοκόκκινους βράχους, προκαλεί δέος. Λατρεμένο των αναρριχητών, στα τελευταία 600 μέτρα προς την έξοδο, το φαράγγι γίνεται μια θεματική στενωπός μόλις 10 μέτρων, ανάμεσα σε λαξεμένους από τις χιλιετίες βράχους που φτάνουν τα 160 μέτρα.

Εξερευνήστε ένα από τα γραφικά χωριά και κάσμπες όπου ζουν Βέρβεροι, προτού μπούμε στον ξακουστό «δρόμο των 1000 κάσμπα». Σπαρμένος από τόσο διαφορετικά κάστρα (χτισμένα από άργιλο και ευφάνταστα διακοσμημένα) λέγεται και «Κοιλάδα των Ρόδων», καθώς την άνοιξη μια έκρηξη από ροζ άνθη πλημμυρίζει τους αγρούς.

Από τις… οπτασίες, στις γευσιγνωσίες: μια οικογένεια Βέρβερων θα σας μαγειρέψει αυθεντικό ταζίν: φαγητό με λαχανικά σαν στιφάδο, που αργοψήνεται μέσα στο φερώνυμο κωνικό σκεύος.

Χορτάτοι ξεκινάμε για την όαση Σκούρα και την εντυπωσιακή κάσμπα Amridil, σκηνικό σε αρκετές ταινίες και προάγγελος της [πύλης της ερήμου] Ουαρζαζάτ (το μαροκινό… Χόλυγουντ). Αμμόλοφοι, οάσεις, βουνά και κάσμπες γύρω της έχουν πρωταγωνιστήσει σε πασίγνωστες ταινίες: Λώρενς της Αραβίας, Πετράδι του Νείλου, Ιησούς από τη Ναζαρέτ, Τελευταίος Πειρασμός, Μούμια, Μονομάχος. Πώς; Χάρτη στη στρατιωτική βάση που ίδρυσαν το 1920 Γάλλοι λεγεωνάριοι και είναι τώρα το Studio Atlas. Και επειδή κινηματογράφος χωρίς κόκκινο χαλί δεν νοείται, αγγίξτε ένα: τα φημισμένα ντόπια χαλιά Ouazguita, με κόκκινα και πορτοκαλί μοτίβα σε μαύρο φόντο. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Απολαμβάνουμε το πρωινό μας και γραμμή για την φημισμένη οχυρωμένη πόλη Αΐτ Μπεν Χαντού το πιο μεγάλο και εξαίσιο διαμάντι «γήινης» μαροκινής αρχιτεκτονικής. Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, κάποτε διασφάλιζε την διαδρομή των καραβανιών που μετέφεραν αλάτι από την Σαχάρα.. Ρόδινη πρωταγωνίστρια του Χόλυγουντ επί μισό αιώνα, απειλείται από τις βροχοπτώσεις. Σήμερα κατοικούν εκεί μόλις λίγες οικογένειες με λιγοστές ανέσεις, καθώς δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε που χτίστηκε, τον 11ο αιώνα.

Όλο και πιο νότια, στον ορίζοντα ξεπροβάλει η όαση Φιντ, επίσης πρώην κινηματογραφικό σκηνικό. Μετά το άνυδρο τοπίο της οροσειράς Saghro, αρχίζει η κατάβαση προς την Ζάγκορα, στην εύφορη κοιλάδα Ντράα. Με πάνω από 200 χλμ μήκος, είναι η μακρύτερη όαση στο Μαρόκο. Δείτε την ιστορική πινακίδα «Τιμπουκτού 52 ημέρες»… ο χρόνος που χρειάζονταν κάποτε για τη διαδρομή αυτή τα καραβάνια. Ανάλογα με την ώρα άφιξης μπορείτε να απολαύσετε μια βόλτα ανάμεσα  στις χουρμαδιές. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Προς την έρημο! Αλλά πριν, μας περιμένει στάση στην Ταμεργκούτ, μικρή αλλά διάσημη για την αρχαία κορανική βιβλιοθήκη της και τα πράσινα κεραμικά τεχνουργήματα. Τα ντόπια παλιά εργαστήρια κεραμικής φρουρούν ένα μεγάλο μυστικό: τη «συνταγή» για τη μοναδική απόχρωση του πράσινου που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού.

Οι ελικοειδείς δρόμοι του Αντι-Άτλαντα μας οδηγούν στο νότο και στο τέρμα της ασφάλτου. Εκεί αρχίζει η σαγήνη της ερήμου Μ’Χαμίντ. Αντίο πούλμαν, επιβίβαση σε SUV και η εκτός δρόμου περιπέτεια αρχίζει! Η Σαχάρα ανοίγει την πρωτόγονη, καυτή αγκαλιά της με τους πορτοκαλί αμμόλοφους του Εργκ Τσιγκάγκα, που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος. Η αίσθηση ασύγκριτη! Ανεβείτε σε καμήλα και αφεθείτε στην σιωπηλή μυσταγωγία του ηλιοβασιλέματος, καθώς οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου πυρπολούν τον ορίζοντα. Χίλιες και μια νύχτες γύρω από μια φωτιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό του Νότου που νομίζεις ότι αγγίζεις… Νυχτερινά όνειρα σε αναπαυτική βερβέρικη σκηνή.

Από το Εργκ Τσιγκαγκα, πάμε δυτικά, κατά μήκος ενός άλλου θρύλου: της παλιάς διαδρομής του ράλι Παρίσι-Ντακάρ και μέσα από την αποξηραμένη λίμνη Ιρίκι. Πριν 30 χρόνια ήταν καταφύγιο για τα πουλιά. Οικολογικό πάρκο τώρα, μετατρέπεται σε προσωρινό βιότοπο μόνο όταν βρέχει, αλυκές και μια απόκοσμη πρόκληση για τους εραστές του μοτο-κρος . Μετά από περίπου 3 ώρες πορεία στην έρημο, μας περιμένει ξανά το πούλμαν στο Foum-Ziguid, κοντά στα σύνορα με την Αλγερία. Πορεία προς την Ταζνάκτ και τα εξαίρετα χειροποίητα, βερβέρικα χαλιά της.

Τα χιλιόμετρα κυλούν μέσα από μια φαντασμαγορία της φύσης ως την Ταλιουίν, ξακουστή για την παραγωγή σαφράν. Εδώ θα μάθετε τα πάντα για το πολύτιμο μπαχαρικό και θα γευτείτε  τσάι με κρόκο. Τέλος διαδρομής στην Ταρουντάντ. Την λένε «μικρό Μαρακές» ή «γιαγιά του Μαρακές» αλλά σε αντίθεση με εκείνο, η πόλη τούτη είναι σχεδόν όλη περίκλειστη στα τείχη. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Εξόρμηση στη μυρωδάτη βερβέρικη αγορά και στα αραβικά σουκ της Ταρουντάντ για κοσμήματα, χαλιά και χειροτεχνήματα από τερακότα, σίδηρο και μπρούτζο.
Έπειτα κατευθυνόμαστε νότια προς την Σίντι Ίνφι, διασχίζοντας ένα σχεδόν αρειανό τοπίο: την οροσειρά του Αντι-Άτλαντα. Ένας κόσμος από έρημους βραχώδεις όγκους, απέραντες εκτάσεις ξερής γης αλλά και μικρές λεκάνες όπου καταφεύγει το νερό. Εδώ υπάρχουν λιλιπούτεια Βερβέρικα χωριουδάκια με λίγα σπίτια, περικυκλωμένα από φοινικόδεντρα. Οι αποστάσεις από το ένα στο άλλο μεγάλες, χωρίς να βλέπεις άνθρωπο.
Στο τοπίο ξεφυτρώνουν γραφικές κάσμπες, ζωτικές στο παρελθόν για την επιβίωση και την αποθήκευση εφοδίων. Οι πέτρινες πεζούλες για καλλιέργειες γύρω τους, συχνά παρατημένες, καθώς οι κάτοικοι παραιτήθηκαν από τον σκληρό αγώνα με την άγονη φύση και μετανάστευσαν.
Κύριος οικισμός είναι Τάφραουτ , η «καρδιά των Βέρβερων του Μαρόκου», μια πινελιά από ώχρα φωλιασμένη πάνω σε φόντο ροζ-κόκκινων βράχων. Πρωτεύουσα των αμυγδάλων (όταν ανθίζουν γίνεται ξακουστό παραδοσιακό φεστιβάλ και η κοσμοσυρροή «ξυπνά» την περιοχή) και του αργκάν (το έλαιό του ανεκτίμητος θησαυρός της μαροκινής γης, «όπλο» καλλωπισμού και περιζήτητο για καλλυντικά).  Οι αργανιές (όπου σκαρφαλώνουν μαζικά οι κατσίκες!) αποτελούν οικονομικό στυλοβάτη της ντόπιας ζωής, ειδικά των γυναικών.
Βόρεια της Ταφραούτ, και χαμηλά στις πλαγιές του Jebel el Kest (ψηλότερη κορυφή του Αντι-Άτλαντα) απλώνεται η Κοιλάδα Αμέλν, με 26 χωριουδάκια, καρφωμένα σε χρυσομπρούτζινο τοπίο, γεμάτα πηγές, έντονα χρωματισμένα κτίσματα και φιλόξενους κατοίκους. Μαγνήτης για  εξερευνητές και αναρριχητές, είναι διάσημη για τους καταπληκτικούς σχηματισμούς των βράχων (ένας μοιάζει με όψη λιονταριού στο απογευματινό φως) αλλά και τους βράχους που έβαψε με ζωηρές αποχρώσεις το 1984 ο Βέλγος καλλιτέχνης Jean Verome. Σε μεγαλύτερο υψόμετρο (Tirnmatmat) υπάρχουν σκαλίσματα κυνηγών και ζώων.
Στον δρόμο προς τον Ατλαντικό, φτάνουμε στο Σίντι Ίφνι, μια ψαράδικη πόλη, με ιβηρική άλω, καθώς επιστράφηκε μόλις το 1969 από την Ισπανία στο Μαρόκο. Στην καρδιά της άλλοτε Ισπανικής Σαχάρας, ήταν βάση εμπόρων σκλάβων και μεγάλος εξαγωγέας ψαριών στην Ισπανία. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Η ισπανική σφραγίδα υπάρχει παντού στο Σίντι Ίφνι. Ο χρόνος γυρίζει προς τα πίσω περιδιαβαίνοντας κτίρια αρ-ντεκό; το πρώην ισπανικό προξενείο, το Cine Avenida, το Δημαρχείο αλλά και το βασιλικό παλάτι (πρώην ισπανική στρατιωτική βάση), το σπίτι-πλοίο και ο φάρος για τις ομίχλες του Ατλαντικού. Τα κύματά του ωκεανού έχουν σμιλέυσει τη μεγάλη βραχώδη φυσική αψίδα, στην περίφημη κοκκινωπή παραλία Legzira.

Ξανά στον δρόμο κι επιτέλους η ώρα για το «Κόκκινο Μαργαριτάρι του Νότου», το Μαρακές. Αν το πράσινο είναι το χρώμα της Φεζ και το άσπρο του Ραμπάτ, το Μαρακές είναι πορφυρό, όπως και τα επιβλητικά τείχη του. Είναι όμως και η «Πόλη των Κήπων» που συμβολίζουν το παράδεισο. Κι εκεί νομίζεις πως βρίσκεσαι όταν διαβείς τις πύλες του (19 είχε συνολικά). Πιο εντυπωσιακή η Μπαμπ Αγκνάου, πάνω στην οποία πελαργοί με...γούστο, χτίζουν φωλιές…
Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας και διανυκτέρευση.

Αυτοκρατορική πρωτεύουσα του νότου, το Μαρακές βρίσκεται στο σταυροδρόμι σημαντικών εμπορικών δρόμων, ανάμεσα στην οροσειρά του Άτλαντα και την απεραντοσύνη της Σαχάρας.  Η μεντίνα του είναι μια από τις μεγαλύτερες στη χώρα. Τον 12ο αιώνα χτίστηκε ένα από τα ορόσημά του: το Τέμενος Κουτούμπια με τον μιναρέ των 77 μέτρων. Απερίγραπτη αίσθηση να το βλέπεις στη δύση, με το κάλεσμα του μουεζίνη, φωτισμένο και μια πλημμυρίδα ανθρώπων να προσεύχεται τριγύρω. Υπέρλαμπρο και το παλάτι Bahia, με τα 150 δωμάτια για το χαρέμι. Δείτε το γειτονικό Μουσείο Μαροκινής Τέχνης Dar Si Said .. τον μεντρεσέ Μπεν Γιουσούφ -τη μεγαλύτερη κορανική σχολή στο Μαγκρέμπ.. τον εσωτερικό κήπο με τους σπάνιους τάφους της δυναστείας των Saadi.
Το βράδυ βόλτα σε μια από τις πιο συναρπαστικές πλατείες στον κόσμο, σαν αριστουργηματικό υπαίθριο θεατρικό σκηνικό: Τζεμάα Ελ Φνα, ασφυκτικά γεμάτη από ενέργεια κι ένα απίστευτο μωσαϊκό ανθρώπων: ζογκλέρ, ακροβάτες, φακίρηδες με κόμπρες, παραμυθάδες που γητεύουν το κοινό, χορευτές και μπάντες, πάγκοι ξέχειλοι με λιχουδιές, τουρίστες και αμαξάδες με τα άλογά τους στη διάθεσή σας. Διανυκτέρευση στο Μαρακές.

Εξόρμηση σε μια πόλη-ζωγραφιά: την ιστορική Mogador, νυν Εσσαουίρα, δηλαδή «μικρό οχυρό». Ψαράδικος κόμβος ντυμένος στα μπλε, πολυσύχναστο λιμάνι, και μια κουκλίστικη παλιά πόλη προστατευμένη με τείχη, μέσα από τα οποία ακούς το βουητό των κυμάτων του Ατλαντικού. Για να τα δεις πρέπει να ανέβεις στα τείχη ή να πας για κολύμπι, μετά από μια βόλτα προσανατολισμού στα γραφικά δρομάκια. Εξερευνήσετε την αγαπημένη των ζωγράφων και των καλλιτεχνών. Την είδαμε στο Game of Thrones, ενώ και ο Όρσον Γουέλς έμεινε εδώ στα γυρίσματα του «Οθέλλου» το 1952 (λέγεται ότι συνάντησε και τον Ουίνστον Τσόρτσιλ). Χαθείτε στα στενά δρομάκια και παζαρέψτε μέχρι τέλους σουβενίρ για τους αγαπημένους σας. Ή χαλαρώστε στην παραλία, δίπλα σε καμήλες και σέρφερ. Ένα δείπνο με φρεσκοψημένα καλούδια της θάλασσας επιβάλλεται. Απολαύστε το με ένα ποτήρι λευκό κρασί. Επιστροφή στο Μαρακές και διανυκτέρευση.

Αναχωρούμε από το Μαρακές με τελικό μας προορισμό για σήμερα την Καζαμπλάνκα. Καθοδόν επισκεπτόμαστε ένα αυθεντικό κόσμημα, την παλιά πόλη της Ελ Τζαντίντα που φιλοξενεί μερικούς από τους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς του Μαρόκου και γραφικά σουκς (πουλούν από κοτόπουλα και μαροκινό ψωμί khobz, μέχρι δερμάτινες τσάντες και παπούτσια). Εξερευνήστε τον στρόβιλο από στενά δρομάκια με αποικιακά κτίρια που μαρτυρούν πορτογαλικό παρελθόν της πόλης, το καταπληκτικό φρούριό της (επίσης μνημείο της UNESCO) και απολαύστε μερικά από τα καλύτερα πιάτα θαλασσινών, παρακολουθώντας τα ψαράδικα να επιστρέφουν στο λιμάνι με τα δίχτυα γεμάτα.

Το παρακείμενο χωριουδάκι Ουαλίντια θεωρείται μπλε μαργαριτάρι του Μαρόκου, αραγμένο ανάμεσα στον ωκεανό και μια σμαραγδένια φυσική λίμνη που μοιάζει με ζωγραφιά. Διάσημο και το πολυτελές θέρετρο Mazagan, με σπα, γκολφ, το μεγαλύτερο καζίνο στο Μαρόκο και ιππασία ή παρέα με καμήλες στην ιδιωτική παραλία των 7 χλμ.
Επιστροφή για μια… αποχαιρετιστήρια βραδιά στην Λευκή Πόλη της Καζαμπλάνκα, για λίγες ακόμη ώρες (ίσως και μια επίσκεψη σε ένα από τα μεγαλύτερα Shopping Malls της Αφρικής) εκεί όπου το μοντέρνο Μαρόκο και οι παλιές παραδόσεις αγκαλιάζονται.

Με ένα κομμάτι αξέχαστο μαροκινό παραμύθι στις καρδιές και στις βαλίτσες, αναχωρούμε για αεροδρόμιο για να επιβιβαστούμε στην πτήση επιστροφής μας μέσω ενδιάμεσου σταθμού.