Το Μαρόκο είναι μια αραβική, μουσουλμανική χώρα της Βόρειας Αφρικής. Το πολίτευμά του είναι η Συνταγματική Μοναρχία και έχει έκταση 446.550 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 34.859.364, με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.[2] Βρίσκεται στην Βορειοδυτική άκρη της Αφρικής και συνορεύει ανατολικά με την Αλγερία και νότια με την Μαυριτανία. Δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ενώ στο βορρά από την Μεσόγειο. Στο βόρειο άκρο του βρίσκεται η μια πλευρά από τα στενά του Γιβραλτάρ, σε απόσταση 8 χλμ. από την Ισπανία. Το Μαρόκο διοικεί το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Σαχάρας, που όμως από το 1976 έχει ανακηρυχτεί ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίζεται από 46 κράτη στον κόσμο. Πρωτεύουσα του Μαρόκου είναι το Ραμπάτ. Το Μαρόκο υπάρχει ως κράτος πάνω από 500 χρόνια. Από τη λέξη Marruecos , όπου είναι η ισπανική προφορά του ονόματος της πόλης των <<Μαρακές>> ( για την ακρίβεια Marrakush) , που πιστεύεται ότι προέρχεται από τις λέξεις των Βερβέρων (murt ) ΄΄γη ΄΄ ή mur ΄΄μέρος΄΄ + akush ΄΄ ο Θεός΄΄. Στα Αραβικά Al Maghrib που σημαίνει ΄΄ η πλέον απομακρυσμένη δυτικά΄΄.
Γεωγραφία
Το Μαρόκο διαθέτει τις πλατύτερες πεδιάδες και τα ψηλότερα βουνά από όλες τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι ορεινό με μέσο υψόμετρο 800 μ. Κυριαρχούν δύο μεγάλες οροσειρές: η ερ-Ριφ κατά μήκος των βόρειων ακτών της χώρας, και ο Άτλας, στο κέντρο σχεδόν της χώρας. Οι οροσειρές αυτές έχουν σχετικά μικρή ηλικία, καθώς σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του Τριτογενούς (πριν από 65 έως 2,5 εκατομμύρια χρόνια). Η δημιουργία τους οφείλεται στην αφρικανική πλάκα, η οποία κινήθηκε βορειότερα, με αποτέλεσμα να συναντήσει την ευρασιατική και από τη σύγκρουση αυτή να αναγκαστούν τα πετρώματά της να αναπτυχθούν καθ` ύψος. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκαν επίσης οι Άλπεις, τα ιταλικά Απένινα καθώς και οι νότιες οροσειρές της Ισπανίας. Τέλος, στις ίδιες κινήσεις λιθοσφαιρικών πλακών οφείλεται και η σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή του Μαρόκου, κυρίως κοντά στις μεσογειακές ακτές, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη σεισμική αδράνεια στο υπόλοιπο τμήμα της Αφρικής. Μπορούμε να διακρίνουμε το ανάγλυφο της χώρας σε τρεις φυσιογραφικές περιοχές:
α) Την παράκτια ζώνη, κατά μήκος του Ατλαντικού, η οποία αποτελείται από πολλές πεδινές εκτάσεις (Ραρμπ, Φεζ (Φες), Ουτζντά) και οροπέδια. Η περιοχή δέχεται τις περισσότερες βροχές από κάθε άλλο τμήμα της χώρας, γι` αυτό και είναι η περισσότερο πυκνοκατοικημένη.
β) Την ευρύτερη περιοχή της οροσειράς ερ-Ριφ. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας, κατά μήκος των μεσογειακών ακτών, και κυριαρχείται από την οροσειρά ερ-Ριφ και τα υψίπεδα που την περιβάλλουν. Η οροσειρά ερ-Ριφ αποτελεί συνέχεια των οροσειρών της Ιβηρικής χερσονήσου. Έχει συνολικό μήκος 300 χλμ., πλάτος 50 χλμ. και το δυτικό της άκρο στρέφεται με μια ευρεία καμπή προς το νότιο άκρο του πορθμού του Γιβραλτάρ. Έχει μέσο υψόμετρο 1.750 μ., ενώ το ψηλότερο σημείο της φτάνει τα 2.456 μ. (κορυφή Τζέμπελ Τιντιρίν).
γ) Την περιοχή του Άτλαντα, η οποία βρίσκεται στα νότια της οροσειράς ερ-Ριφ. Κυριαρχείται από την οροσειρά του Άτλαντα, η οποία εκτείνεται από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι το ακρωτήριο Μπον της Τυνησίας. Έχει συνολικό μήκος 2.300 χλμ. και καλύπτει έκταση περίπου 400.000 τ. χλμ. στο έδαφος του Μαρόκου και της Αλγερίας και σε μικρότερο βαθμό της Τυνησίας. Αποτελείται κυρίως από σχιστόλιθους και ασβεστόλιθους. Εισχωρεί στο έδαφος του Μαρόκου από τα ΒΑ και ακολουθεί ΝΔ κατεύθυνση. Χωρίζει τη χώρα σε δύο τμήματα: το ανατολικό και το δυτικό, τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους με τη στενή διάβαση Τάζα, στα βορειοανατολικά. Τα όρη του Άτλαντα κυριαρχούν σε ένα μεγάλο τμήμα της χώρας και είναι διατεταγμένα σε τρεις χωριστές αλυσίδες: τον Μεγάλο ή Υψηλό Άτλαντα, ο οποίος έχει συνολικό μήκος 740 χλμ. και η κορυφή του όρους του Τζέμπελ Τούμπκαλ (4.165μ.) αποτελεί το ψηλότερο σημείο τη χώρας, τον Μέσο Άτλαντα, ο οποίος βρίσκεται βόρεια του Μεγάλου Άτλαντα και η ψηλότερη κορυφή του φτάνει τα 3.290 μ., και τέλος τον Αντιάτλαντα, ο οποίος εκτείνεται νοτιοδυτικά του Μεγάλου Άτλαντα, μέχρι τον Ατλαντικό ωκεανό, και φτάνει σε μέγιστο ύψος τα 2.359 μ. Ανατολικά του Άτλαντα εκτείνονται μια σειρά από οροπέδια και υψίπεδα, τα οποία εισχωρούν στο έδαφος της Αλγερίας. Τα υψίπεδα αυτά σχηματίζονται μεταξύ οροσειρών χαμηλότερου υψομέτρου, όπως οι Σάρο, Μπάνι και Ουαρκζίζ και καθώς βρίσκονται ανάμεσα σε κορυφές, δέχονται λιγότερες βροχές από ό,τι οι βόρειες πλαγιές της οροσειράς. Τέλος, στα νότια και ανατολικά, εκεί που τελειώνουν οι προεκτάσεις του Άτλαντα, αρχίζουν οι ερημικές εκτάσεις της Σαχάρας, μέρος των οποίων αποτελεί η έρημος Γκιρ.
