Εκεί στους τεράστιους αμμόλοφους Εργκ Ουαράνε, στην κεντρική Μαυριτανία, εκεί χτίστηκε πριν από περίπου χίλια διακόσια χρόνια μια πόλη από κόκκινες πέτρες της ερήμου. Την είπαν Τσινγκουέτι (ή Τσινγκουετί), και ήταν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν οι κουρασμένοι ταξιδιώτες, οι έμποροι που διέσχιζαν χιλιάδες χιλιόμετρα στην καυτή άμμο της Σαχάρα, και οι προσκυνητές που ξεκινούσαν από τούτη τη γωνιά της Αφρικής τον μακρύ τους δρόμο για τη Μέκκα.

Όλοι αυτοί έβρισκαν εδώ στέγη και τροφή, και άφηναν με τη σειρά τους τον πολύτιμο οβολό τους στην πόλη που όλο και μεγάλωνε, όλο και τράνευε. Δεν άργησε να φτάσει μέσα στα χρόνια να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα στη δυτική Αφρική: όχι μόνο για τη θρησκευτική της σημασία, αλλά και για τις επιδόσεις της στα γράμματα και στις επιστήμες.

Το ατέλειωτο πήγαινε-έλα των ταξιδιωτών δεν έφερνε μόνο πλούτη στα ταμεία. Πολλοί από αυτούς ήταν λόγιοι, διανοούμενοι και μελετητές, και προίκιζαν την Τσινγκουέτι με θρησκευτικά κείμενα, επιστημονικές μελέτες, χειρόγραφα και ιστορικά ντοκουμέντα. Αυτή η προίκα συγκεντρώθηκε σιγά-σιγά και η πόλη που ξεκίνησε ως σταθμός για τα καραβάνια έφτασε (μεταξύ 13ου και 17ου αιώνα) να μετρά – κρατηθείτε- τριάντα (30) βιβλιοθήκες!

Σήμερα, πέντε από αυτές τις αρχικές βιβλιοθήκες σώζονται ακόμα, και μια ομάδα πιστών θεματοφυλάκων διαφυλάσσουν περισσότερα από 1.000 ανεκτίμητα μεσαιωνικά Κορανικά χειρόγραφα από την άμμο, τον άνεμο και τη ζέστη.

Μα και η ίδια η πόλη χρειάζεται προστασία: καθώς η Σαχάρα συνεχίζει να επεκτείνεται προς τα νότια με έναν ανησυχητικά γρήγορο ρυθμό και η κλιματική αλλαγή να προκαλεί εποχιακές πλημμύρες στην πόλη, το μέλλον αυτών των ισλαμικών θησαυρών παραμένει σε κίνδυνο. Και μαζί τους κι αυτή η εξέχουσα πολιτεία με το λαμπρό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον…