Η προέλευση της τέχνης των χαλιών χάνεται μέσα στους αιώνες και η αξία τους γίνεται αντιληπτή μόνον αν εξεταστεί προσεκτικά το υφάδι τους.
Προκαλεί πραγματικά κατάπληξη ο απίστευτος αριθμός κόμπων που απαιτεί η ύφανση ενός χαλιού, έστω και μικρών διαστάσεων, φτιαγμένου σύμφωνα με την αρχαία τεχνική, που μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες.
Αρκεί να σκεφτούμε πως πρόκειται για εκατομμύρια κόμπων, εκτελεσμένων όλων με το χέρι σύμφωνα με ένα σχέδιο τις πιο πολλές φορές περίπλοκο και πλουσιότατο σε ποικιλία χρωματισμών.
Στην Περσία, το χαλί είναι απαραίτητο εξάρτημα του σπιτιού. Ο φτωχός το χρησιμοποιεί για να κοιμηθεί, για να προσευχηθεί, για να φάει, για να υποδεχθεί τον φιλοξενούμενό του.
Είτε στο μέγαρο του πλούσιου είτε στην καλύβα του φτωχού, το χαλί είναι παρόν.
Το χαλί του φτωχού, το κιλίμι (κιλίμ) δεν έχει κόμπους και είναι απλά υφασμένο. Το κιλίμι είναι από τα πιο αρχαία είδη, που το χρησιμοποιούσαν ακόμα και οι Σουμέριοι στα σπίτια τους.
Τα χαλιά παίρνουν συνήθως το όνομα της πόλης ή της περιοχής όπου κατασκευάζονται (Ισφαχάν, Ταμπρίζ, Κασάν, Χαμαντάν κλπ.) και κάθε περιοχή του Ιράν έχει να παρουσιάσει μια διαφορετική ποιότητα.
Ο ισλαμισμός απαγόρευσε στο χαλί την απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής και γι΄ αυτό ως τον 19ο αιώνα αυτή εμφανίζεται αρκετά στυλιζαρισμένη. Αργότερα η λαϊκή τέχνη ξαναγύρισε στις αρχαίες παραδόσεις και στα θέματα εμφανίστηκαν και πάλι οι φανταστικές μορφές των βασιλιάδων, των ηρώων και τα μοτίβα των όμορφων κοριτσιών. Ακόμα και σήμερα, η τεχνική για τη χρωματική βαφή του χαλιού, η εκλογή του σχεδίου και η ύφανση δεν διαφέρουν από εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Πέρσες.