Πληροφορίες για: Βενεζουέλα

Στην Κούβα ξέρατε ότι:

o Η Μαλεκόν είναι το meeting point της Αβάνας. Εδώ κάθονται με μπίρες και κασετόφωνα με μουσικές, ψαρεύουν, φλερτάρουν ή αράζουν με τις ώρες. Όταν παλιά συνεχώς κοβόταν το ρεύμα, η βόλτα στη Μαλεκόν ήταν ένας τρόπος για να δροσίζονται δίπλα στη θάλασσα. Και μπορεί ο μικρός τοίχος κατά μήκος της ακτής να λειτουργεί ως κυματοθραύστης, όταν όμως έχει καιρό, τα κύματα ανεβαίνουν μέχρι και δέκα μέτρα, πλένοντας με βία τον δρόμο και τα σπίτια. Η Μαλεκόν ενώνει την παλιά Αβάνα με την αριστοκρατική συνοικία Μαριμάρ.

o Στην Αβάνα υπάρχει σταυρόσχημος βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου. Ανεγέρθηκε το 2004 ύστερα από απόφαση του ίδιου του Φιντέλ, ο οποίος είχε αναλάβει προσωπικά την επίβλεψη της ανέγερσής του μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Η Λειτουργία γίνεται σε τρεις γλώσσες: ισπανικά, ελληνικά και σλαβονικά. Αν υπάρχουν επισκέπτες, τότε γίνεται και στα αγγλικά.

o Πάνω από το 50% του λαού της Κούβας είναι νέοι και παιδιά.
o Η Κούβα διαθέτει από τα υψηλότερα ποσοστά αλφαβητισμού στο κόσμο. Σύμφωνα με έκθεση της UNESCO, το 2011 το ποσοστό ήταν 99%. Διαθέτει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο στις χώρες της Καραϊβικής και κατέχει τη 14η θέση στον κόσμο.

o Η μουσική των Beatles ήταν αυστηρά απαγορευμένη από τον Φιντέλ. Το 2000 ο leader maximo αναθεώρησε, δήλωσε ότι ο Τζον Λένον αποτελεί τον απόλυτο εκφραστή των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του έστησε ένα άγαλμα σε ένα πάρκο στο Vedado. Μαζί με τα αποκαλυπτήρια οργανώθηκε grande συναυλία με μουσική των Beatles...

o Οι ιστορίες των ανθρώπων που επί Φιντέλ προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι στο Μαϊάμι είναι πολλές και όχι πάντα με happy end. Στις διάφορες απόπειρες έχουν χρησιμοποιηθεί από windserf μέχρι μπανιέρες...

o Όλοι οι Κουβανοί έχουν ελεύθερη και καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Είναι γνωστό ότι η Κούβα εξάγει γιατρούς, εκπαιδευτικούς και άλλους επιστήμονες στις χώρες της Λατινικής Αμερικής -ειδικά στη Βενεζουέλα από την οποία προμηθεύεται πετρέλαιο-, προκειμένου να αποκτήσει τους πόρους που χρειάζεται.

o «Moros y Cristianos» -δηλαδή Μαυριτανοί και Χριστιανοί- είναι ένα από τα πιο γνωστά πιάτα της κουβανέζικης κουζίνας, με μαύρα φασόλια, ρύζι και χοιρινό.

o Αστικοί κουβανέζικοι μύθοι λένε ότι τα πούρα Αβάνας είχαν αυτή την ιδιαίτερη γεύση και το άρωμα διότι οι κοπέλες που δούλευαν στα εργοστάσια τύλιγαν τα φύλλα καπνού ρολάροντάς τα επάνω στους ιδρωμένους μηρούς τους. Η αλήθεια είναι ότι τα Habanos είναι όντως τα καλύτερα στον κόσμο, καθώς οι συνθήκες καλλιέργειας και το κλίμα είναι ιδανικά.

o Στην Κούβα υπάρχουν και McDonald’s και Starbucks.

o Πιο διαλλακτικός από τον αδελφό του, ο Ραούλ Κάστρο φαίνεται πρόθυμος να κάνει υποχωρήσεις από τις αρχές της επανάστασης όπου χρειάζεται. Άγνωστο όμως μέχρι ποιου σημείου…

o Όλοι οι τουριστικοί οδηγοί του πλανήτη όταν μιλούν για τη νυχτερινή ζωή της Αβάνας αναφέρουν τα αγαπημένα μπαρ του Έρνεστ Χέμινγουεϊ: το «Floridita» όπου έπινε ντάκιρι ο μεγάλος συγγραφέας και το «Bodeguita del Medio», όπου έπινε το μοχίτο του.

Κονκισταδόρες (Conquistadores)

Ισπανοί εξερευνητές που συμμετείχαν στην πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση (conquista) του 16oυ αιώνα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της χώρας τους στην Κεντρική και Νότια Αμερική, εκτός από τη Βραζιλία, η οποία κατελήφθη από την Πορτογαλία.
"Κονκισταδόρες" στα Ισπανικά σημαίνει κατακτητές. Ακόμα και σήμερα οι κρίσεις των ιστορικών σχετικά με τη δράση των κονκισταδόρ είναι αντικρουόμενες. Ορισμένοι εστιάζουν κυρίως στο θάρρος και στη γενναιότητά τους, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν την ωμότητά τους απέναντι στους ιθαγενείς και το θρησκευτικό τους φανατισμό. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που τονίζουν ιδιαίτερα τη δίψα του πλούτου που τους εμψύχωνε. Ωστόσο, είναι εκείνοι που προσέφεραν στην Ισπανία την πιο εκτεταμένη αποικιακή αυτοκρατορία. Ήταν πράγματι τολμηροί και γενναίοι, σκληροί προς τους εχθρούς, διψασμένοι για περιπέτειες, αλλά και βαθιά θρησκευόμενοι. Στην πλειονότητά τους ήταν άνθρωποι σκληροί και αμόρφωτοι, αλλά ικανοί πολεμιστές. Οι ηγέτες τους ήταν συχνά γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, ωστόσο ανάμεσά τους υπήρχαν και άνθρωποι ταπεινής καταγωγής, στους οποίους η ανακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξης. Αυτοί ήταν και οι σπουδαιότεροι αρχηγοί της κατάκτησης. Πράγματι, μεταξύ των πρώτων που ανακάλυψαν και κατέκτησαν το Νέο Κόσμο υπάρχουν λίγα ονόματα μελών επιφανών οικογενειών, ενώ οι περισσότεροι ήταν λαϊκής καταγωγής: ο Φρανσίσκο Πισάρο (ο κατακτητής του Περού), ο Φερνάντο Κορτές (ο στρατιωτικός ηγέτης που υπέταξε το Μεξικό), ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα (με το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο το άνοιγμα του δρόμου προς τον Ειρηνικό), ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο (ο οποίος συνέβαλε στην κατάκτηση του Περού), ο Πέντρο ντε Βαλντίβια (ο ιδρυτής της Χιλιανής πόλης Σαντιάγο και της Κονσεψιόν), ο Γκαρθία ντε Παρέδες (που κατέλαβε τη Βενεζουέλα), ο Μπελαλκάσαρ (κατακτητής του Ισημερινού και της Κολομβίας), οι Πέντρο ντε Αλβαράδο, Αλόνσο ντε Οχέδα, Σεμπαστιάν ντε, Φερνάντο ντε Σότο, Νικολάς ντε Eρέντια.
Οι κονκισταδόρες – οι οποίοι κατάγονταν κυρίως από την Παλαιά και Νέα Καστίλη, την Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία – έδρασαν μεταξύ των ετών 1500 και 1580, περίοδος η οποία οροθετεί την Ισπανική κατάκτηση. Η τελευταία, αρχικά είχε τη μορφή μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, η οποία όμως διεξήχθη με τόσο σκληρές μεθόδους, που προκάλεσε την κατακραυγή ακόμα και των συγχρόνων τους, οι καταδικαστικές εκφράσεις των οποίων είχαν ιδιαίτερη ηθική αξία.
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο είχε και ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας των επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν σκοπό τον εύκολο πλουτισμό, όχι μόνο των πρωταγωνιστών της κατάκτησης, αλλά και των χρηματοδοτών τους, κράτους και ιδιωτών (ανάμεσα στους οποίους ήταν συχνά η βασιλική οικογένεια και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του παλατιού). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική λεηλασία όλου του πλούτου των αμερικανικών πληθυσμών, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται σκληρά και υπό συνθήκες δουλείας, στην υπηρεσία των κατακτητών.

Μία από τις πιο γοητευτικές χώρες της Νότιας Αμερικής, το Περού, φέρει μέχρι σήμερα τη σφραγίδα των αρχαίων Ινδιάνικων πολιτισμών και των Ισπανών κατακτητών του. Οι αρχαίες πόλεις και τα μουσεία τους με εκθέματα από όλους τους προκολομβιανούς πολιτισμούς (Τσαβίν, Μοτσίκα, Τσιμού, Ίνκας κλπ.), τα επιβλητικά βουνά, τα κατάλευκα λάμα, οι παραδοσιακές μουσικές, τα χειροτεχνήματα της περουβιάνικης λαϊκής παράδοσης, τα περίφημα υφαντά με τα γεωμετρικά σχέδια, τα πολυποίκιλτα υφάσματα, τα έντονα χρώματα και κυρίως οι γελαστοί άνθρωποι που κρατούν παραδόσεις απαράλλακτες για αιώνες, μας φέρνουν σε επαφή με τον υπέροχο, μυστηριώδη κόσμο του Περού.

Βενεζουέλα

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.

Καράκας, η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας

Το Καράκας, πρωτεύουσα της χώρας, αποτελεί το κυβερνητικό, οικονομικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της χώρας. Με πληθυσμό που αγγίζει τα πέντε εκατομμύρια, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και αντικρίζει την Καραϊβική Θάλασσα. Η ίδρυσή του οφείλεται στον Ντιέγκο Ντε Λοσάδα, το 1567. Την ονόμασε Santiago de León de Caracas προς τιμή του αποστόλου Ιακώβου, ο οποίος είναι ο προστάτης άγιος της Ισπανίας. 
Η πόλη λεηλατήθηκε από Άγγλους στρατιώτες το 1595 και τα κτίριά της καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από δύο σεισμούς, το 1755 και το 1812. Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, ωστόσο, το Καράκας αναδείχθηκε σταδιακά ως το κυρίαρχο αστικό κέντρο της Βενεζουέλας. Η ινδική αντίσταση στον εποικισμό ξεπεράστηκε γρήγορα, εν μέρει λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς που αποδεκάτισε τον γηγενή πληθυσμό. 
Η κοιλάδα ήταν σχετικά απαλλαγμένη από πειρατικές επιθέσεις, παρά την κεντρική της θέση κοντά στη βόρεια ακτή της χώρας. Η ίδια η κοιλάδα και οι παρακείμενές της παρήγαγαν λίγο χρυσό, ενώ στη συνέχεια έγιναν σημαντικές για την εξαγωγή κακάο (κακάο), την πηγή της σοκολάτας. Επιπλέον, το Καράκας πρόσφερε υγιεινό, άνετο κλίμα και άφθονο γλυκό νερό. 
Εδώ γεννήθηκε ο Σιμόν Μπολιβάρ, ο πιο διάσημος από τους ήρωες της Νότιας Αμερικής, στις 24 Ιουλίου 1783, σε μια οικογένεια με εξέχουσα θέση στις υποθέσεις της Βενεζουέλας. Ο Μπολίβαρ συμμετείχε στον σχηματισμό της βραχύβιας πρώτης δημοκρατίας (1811–12) και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλε στη Βενεζουέλα με μια μικρή δύναμη που στρατολογήθηκε στη Νέα Γρανάδα. Αφού κατέλαβε το Καράκας τον Αύγουστο του 1813, η πόλη του απένειμε τον τίτλο El Libertador (Ο απελευθερωτής). Ένα χρόνο αργότερα οι πατριωτικές δυνάμεις του Μπολιβάρ υποχώρησαν πλήρως, αλλά όταν η Μεγάλη Κολομβία (σημερινή Κολομβία, Παναμάς, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) κέρδισε τελικά την ανεξαρτησία το 1821, το Καράκας έγινε η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η πόλη διατήρησε αυτή τη διάκριση ακόμα κι όταν η Βενεζουέλα αποσχίστηκε από τη Μεγάλη Κολομβία το 1830.  
Το 1870 ξεκίνησε η αστική μεταμόρφωση του Καράκας από τον Πρόεδρο. Αντόνιο Γκουσμάν Μπλάνκο, ο οποίος προσπάθησε να κάνει το Καράκας αντίγραφο της γαλλικής πρωτεύουσας, του Παρισιού. Το γαλλικό αρχιτεκτονικό γούστο εκείνης της περιόδου αντικατέστησε το ισπανικό αποικιακό στυλ. Χτίστηκαν λεωφόροι και μερικοί δρόμοι διευρύνθηκαν για να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της πόλης, η οποία είχε φτάσει σε πληθυσμό σχεδόν τις 56.000 μέχρι το 1881.

Καταρράκτης του Αγγέλου, Βενεζουέλα

Ο Καταρράκτης του Αγγέλου είναι ο ψηλότερος αδιάκοπος καταρράκτης στον κόσμο, με ύψος 979 μέτρα (3.212 πόδια) και κατάδυση 807 μέτρα (2.648 πόδια). Ο καταρράκτης πέφτει πάνω από την άκρη του βουνού Auyán-tepui στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα. 
Ο καταρράκτης είναι γνωστός ως Angel Falls από τα μέσα του 20ου αιώνα. Έχει πάρει το όνομά του από τον Jimmie Angel, έναν Αμερικανό αεροπόρο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε από πάνω του. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στην περιοχή στις 2 Ιουλίου 1960.
Κατά τη διάρκεια της αποστολής του για να βρει τη μυθική πόλη Ελ Ντοράντο, ο Walter Raleigh περιέγραψε αυτό που ήταν πιθανώς ένα tepui (επιτραπέζιο βουνό) και λέγεται ότι ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε τον καταρράκτη, αν και οι ισχυρισμοί αυτοί θεωρούνται υπερβολικοί. Ορισμένοι ιστορικοί πρεσβεύουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφτηκε τον καταρράκτη ήταν ο Fernando de Berrío, Ισπανός εξερευνητής και κυβερνήτης από τον 16ο και τον 17ο αιώνα.
Σήμερα αποτελεί σήμα κατατεθέν της χώρας, ένα από τα διάσημα φυσικά θαύματα του κόσμου και σημείο αναφοράς για τους φυσιολάτρες από όλο τον κόσμο.

Εθνικό Πάρκο Αρχιπελάγους Λος Ρόκες, Βενεζουέλα

Το Εθνικό Πάρκο του Αρχιπελάγους Λος Ρόκες ιδρύθηκε το 1972, με το μεγαλύτερο νησί, Γκραν Ρόκε να είναι το μοναδικό το οποίο κατοικείται, και μάλιστα έχει 1200 μόνιμους κατοίκους.
Πιστεύεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που βρέθηκαν στην περιοχή ήταν ιθαγενείς από τη λίμνη Βαλένσια και την κεντρική Βενεζουέλα, καθώς επίσης πιθανότατα και ινδιάνοι Ταΐνο από το Πουέρτκο Ρίκο, που έρχονταν για να πραγματοποιήσουν διάφορες θρησκευτικές τελετές. Στη διάρκεια των αιώνων οι δαντελωτές ακτές του αποτέλεσαν κρυσφήγετο για τους πειρατές.
Πρόκειται για ένα μοναδικό μέρος, στο οποίο εκτός από τις αμέτρητες χρυσαφένιες αμμουδιές και την εξαιρετική θάλασσα, δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη για μια πληθώρα δραστηριοτήτων, όπως ιστιοπλοΐα, καγιάκ, σνόρκελινγκ, καταδύσεις, wind και kite σέρφινγκ, μεταξύ άλλων.