Βρίσκονται στα σύνορα μεταξύ Ζάμπια και Ζιμπάμπουε και έχουν δύο ονομασίες. Η πρώτη, η αποικιοκρατική, δόθηκε προς τιμήν της βρετανής βασίλισσας… από τον βρετανό εξερευνητή που τους ανακάλυψε, τον ο Ντέιβιντ Λίβινγκστον, το 1855. Η δεύτερη, δηλαδή «Ο καπνός που βροντά», είναι η τοπική ονομασία των ιθαγενών φυλών και μάλλον περιγράφει άρτια την εικόνα και τον ήχο αυτού του φυσικού θαύματος.
Οι Καταρράκτες Βικτώρια δημιουργούνται από τον ποταμό Ζαμβέζη και είναι οι μεγαλύτεροι της Γης (1908 μέτρα μήκος). Έχουν μέγιστο ύψος 108 μέτρα και όγκο νερού κατά μέσο όρο 1088 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Το χάσμα στο οποίο πέφτουν ονομάζεται Πρώτο Φαράγγι. Ακολουθούν άλλα επτά με μέγιστο ύψος 120 μέτρα. Πριν από το Πρώτο Φαράγγι στον Ζαμβέζη σχηματίζονται δύο νησιά, εμφανή ακόμα και με πλήρη πλημμύρα: το Μποαρούκα στη δυτική όχθη και το Λίβινγκστον στη μέση. Τα κύρια ρεύματα του καταρράκτη είναι τέσσερα και ονομάζονται: «Καταρράκτες του Διαβόλου» ή «Νερό που Πηδά», «Κύριοι Καταρράκτες» , «Καταρράκτες του Ουράνιου Τόξου» και «Ανατολικός Καταρράκτης». Το ύψος του σύννεφου που σηκώνεται από την πτώση των νερών ανέρχεται στα 400 μέτρα και είναι ορατό από απόσταση 50 χιλιομέτρων.
Στην περιοχή γύρω από τους καταρράκτες, έχουν ανακαλυφθεί ευρήματα από την προϊστορική εποχή, που φτάνουν μέχρι και τον Χόμο Χάμπιλις. Γύρω στο 1900, η αποικιοκρατική Βρετανική Εταιρεία Νοτίου Αφρικής αγόρασε μεταλλευτικά δικαιώματα στην περιοχή και έτσι εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι. Το 1905 κατασκευάστηκε η γέφυρα στο Δεύτερο Φαράγγι οπότε οι καταρράκτες απέκτησαν φήμη ως αξιοθέατο και η πόλη Βικτώρια έγινε σύντομα τουριστικό κέντρο. Η κίνηση κόπασε για περίπου 20 χρόνια μεταξύ 1960-80 εξαιτίας του πολέμου για την ανεξαρτησία της Ζιμπάμπουε και μετά επανήλθε δριμύτερη. Το 1989 οι Καταρράκτες Βικτώρια καταχωρίσθηκαν ως μνημείο της UNESCO.