Πληροφορίες για: Καμπότζη

Καμπότζη, Στο «Machu Picchu της Ανατολής»

Ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, το Λάος και το Βιετνάμ βρίσκεται ένας από τους πλέον ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς. Ύστερα από δεκαετίες πολέμου, η Καμπότζη ανασυγκροτείται και ανοίγει τα σύνορά της στον κόσμο. Κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο

Μπαγκάν - Βιρμανία

Ό,τι αντιπροσωπεύει το Άγκορ Βατ για την Καμπότζη, είναι το Μπαγκάν ( 140 χλμ. Νοτιοδυτικά της Μανταλέι) για την Μυανμάρ. Σε μία έκταση 41 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη δυτική όχθη του ποταμού Ayeyarwady , περισσότεροι από 5.000  ναοί ( του 11ου και του 13ου αιώνα ) συνθέτουν τον πλουσιότερο ( και κατά πολλούς τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας). Παγόδες , μοναστήρια, ναοί και οβελίσκοι και άλλα επιβλητικά κτίσματα της αρχαίας πολιτείας του Μπαγκάν (υπήρξε για 230 χρόνια η πρωτεύουσα του πρώτου βασιλείου της Βιρμανίας ) αφηγούνται στον έκπληκτο επισκέπτη το ιστορικοθρησκευτικό παρελθόν της χώρας. Μέσα σ΄ ένα πραγματικά  υποβλητικό τοπίο στα κεντρικά της Μυανμάρ , εξαιρετικής αρχιτεκτονικής παγόδες – κάθε μεγέθους – υψώνουν τις αιχμές τους στον ουρανό , συνιστώντας ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο. Θα σκαρφαλώσουμε στο ψηλότερο σημείο της παγόδας Μπουλεντί μπορείτε να απολαύσετε ένα υπέροχο θέαμα από παγόδες που αναδύονται μέσα από την πρωινή ομίχλη. Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κατά την διάρκεια της απογευματινής κρουαζιέρας στο ποτάμι θα σας μείνει αξέχαστο.

Ινδοκίνα: με ταχύτητα στον 21ο αιώνα

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του επισκέπτη καθώς μπαίνει στα κράτη της Ινδοκίνας, είναι η πρόσφατη ιστορία αυτών των χωρών και το πόσο επηρεάστηκαν από τον πόλεμο. Το Βιετνάμ διχασμένο σε βορρά και νότο, η Καμπότζη σε ερείπια με τον χρόνιο εμφύλιο σπαραγμό, και το Λάος σε αποκλεισμό και οπισθοδρόμηση δεκαετιών. Το επόμενο όμως είναι η έκπληξη, του πόσο γρήγορα ξεπερνούν οι άνθρωποι το παρελθόν τους, όταν θέλουν να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν. Το Βιετνάμ βρίσκεται σε οικονομικό και οικοδομικό οργασμό εδώ και πολλά χρόνια, η Καμπότζη έχει κλείσει τις πληγές της και προωθεί τα μνημεία της, και το Λάος είναι ο πιο περιζήτητος τουριστικός προορισμός για φύση και ηρεμία στη ΝΑ Ασία. Οι εργολάβοι οικοδομών, οι τουριστικοί πράκτορες κάθε είδους, και οι επιχειρηματίες που απευθύνονται στις ανάγκες των επισκεπτών, είναι τα πλέον υποσχόμενα επαγγέλματα.
Υπάρχει άραγε εθνική λήθη σε αυτές τις χώρες, ή η γρήγορη αναδόμηση είναι κομμάτι της κουλτούρας τους; Ανέκαθεν αφομοίωναν έτσι γρήγορα τις επιδράσεις των επισκεπτών τους, ακόμα και τις βίαιες, χωρίς να δυσανασχετούν;  Δεν είναι πάντως εύκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις, και το όνομα ‘Ινδοκίνα’ από μόνο του, δείχνει του πόσο ισχυρή και αιματηρή ήταν η επίδρασή τους. Μια τεράστια χερσόνησος ανάμεσα στις κουλτούρες της τροπικής Ινδίας και της πολυπρόσωπης Κίνας, που δέχθηκε πλειάδα επιδρομών, επιθέσεων, και αναμίξεων, μέσω των λαών που πέρασαν από τα γήινα και υδάτινα μονοπάτια της. Μια πολιτισμική οντότητα που υπήρξε χωνευτήρι λαών και γλωσσών, η οποία όμως ανέπτυξε τις δικές της άμυνες και διαμόρφωσε μέσα στους αιώνες τη δική της εθνική ταυτότητα.
Τώρα, η τριάδα αυτών των χωρών απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης και αλματώδους ανάπτυξης, που έχει θετικό αντίκρυσμα στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, και στην ισχυροποίηση των εθνικών συνόρων τους,  αλλά αμφίβολο στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος και την ανάδειξη του πολιτισμικού τους πλούτου. Το Βιετνάμ είχε και έχει εμπειρία διαχείρισης μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, και παρά την υπερανάπτυξη δείχνει ότι έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Το Λάος και η Καμπότζη ως μικρότερες χώρες-δορυφόροι είναι πιο ευάλωτες, το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλότερο, και οι αντιθέσεις τους μεγαλύτερες. Για παράδειγμα, εντύπωση προκαλούν τα μεγάλα πολυεθνικά ξενοδοχεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, δίπλα στις πρωινές σειρές των βουδιστών μοναχών, που δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους εδώ και δεκαετίες. Ομοίως και η διαχείριση και των επισκεπτών του Άνκορ Βατ, που γίνεται από ιδιωτική εταιρεία και όχι από κάποιον εθνικό φορέα, ενώ είναι το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας. Πως προστατεύεται ο εθνικός πλούτος και ο απλός πολίτης σε περίοδο αλόγιστης ανάπτυξης ή εξαγοράς; Η ‘γωνία’ αυτή της Ασίας θα καταφέρει άραγε να διατηρήσει την παράδοση και την φυσική ομορφιά της, ή θα γονατίσει κάτω από την απληστία των πολιτικών της αρχόντων, και των πολυεθνικών ομίλων; Το ερώτημα είναι κοινό για μικρές σε μέγεθος ή σε οικονομία χώρες…
Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση η Ινδοκίνα να μην διακινήσει συναισθηματικά τον επισκέπτη. Και λόγω αντιθέσεων και λόγω ομορφιάς. Μόνο οι ταινίες που έχουν γυριστεί για αυτήν, μαγνητίζουν τις σκέψεις και τα όνειρα, ενώ η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει: Ομιχλώδεις καλλιέργειες, τροπικοί κήποι, υδάτινοι λαβύρινθοι, και ανεξερεύνητα νησιά. Οργασμικές μεγαλουπόλεις, αναρίθμητα και ατίθασα δίκυκλα, υπεράνθρωπη εργατική δύναμη, και πολλά υποσχόμενες αγορές και επενδύσεις. Μοναχικά και μεγαλόπρεπα μνημεία, εντυπωσιακή φύση, και μια βεντάλια φυλών και γλωσσών. Το παγκόσμιο τουριστικό κύκλωμα δίνει εύκολα τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να καταναλώσει αλόγιστα ό,τι και όπου του προσφέρεται, ή να δώσει ένα στίγμα σεβασμού και σύνεσης που αρμόζει στους συνειδητοποιημένους ταξιδιώτες. Αυτούς που έχουν εμπειρία και ως επισκέπτες, και ως οικοδεσπότες.

4000 νησιά στο Νότιο Λάος

Η πτήση με τα ελικοφόρα ολοκληρώθηκε, ο πρωινός ήλιος έχει δυναμώσει, ψάχνουμε στους χάρτες να δούμε πού φτάσαμε… Στο νοτιότερο άκρο του Λάος, της πιο άγνωστης από τις χώρες της Ινδοκίνας. Η πρωτεύουσα της επαρχίας, το Πακσέ, μας υποδέχεται με ευρύχωρα πάρκα και μεγάλες λεωφόρους. Σε μια στροφή ξαναβλέπουμε το γνώριμο πιο συνοδό του ταξιδιού μας, το μεγαλειώδη ποταμό Μεκόνγκ. Παίρνουμε το δρόμο 13, το δρόμο που οι Γάλλοι έφτιαξαν στην ανατολική του όχθη και πάμε νότια, 130 χιλιόμετρα νότια. Στα ανατολικά δασωμένοι, καταπράσινοι λόφοι, στα δυτικά η κοιλάδα του ποταμού με πιο αραιή βλάστηση που θυμίζει αφρικανική σαβάνα. Στην τοποθεσία Χουαϊτόμο, στάση για αναζήτηση της αρχαίας κληρονομιάς… Ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος, ελάχιστα ανασκαμμένος, στέκεται ξεχασμένος στις όχθες ενός παραποτάμου του Μεκόνγκ. Ξυπνάμε τον αρχαιοφύλακα και τις πολλές αγελάδες που στέκονται και βόσκουν ανάμεσα σε καλά λαξεμένες πέτρες ενός πολιτισμού υψηλού και κομψού. Αφήνουμε τα ερείπια στη λήθη της τροπικής φύσης και η πορεία μας συνεχίζεται. Η επαρχία του νότιου Λάος μας μαγεύει. Αμέτρητες ξύλινες και καλαμένιες αγροικίες, απλοϊκή ζωή, κτηνοτροφία, ορυζώνες που περιμένουν την εποχή των βροχών για να πλημμυρίσουν. Βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από τη γειτονική Καμπότζη και ο Μεκόνγκ απλώνεται σε πλάτος πολλών χιλιομέτρων που κρύβουν εκατοντάδες νησάκια. Οι ντόπιοι τα λένε χιλιάδες, για την ακρίβεια «τέσσερις χιλιάδες», αλλά ο ταξιδιώτης αρκείται στο να τα βλέπει παντού, να τα θαυμάζει και να προσπαθεί να τα μετρήσει. Τους πρώτους καταρράκτες διαδέχεται η πλεύση με μια μικρή βάρκα που μετά βίας ισορροπεί και μας κρατάει. Ακολουθεί η θλίψη ενός παρατημένου σιδηροδρόμου και μιας ατμομηχανής, αλλά τα μονοπάτια μέσα από τα μεγάλα νησιά του ποταμού μας αποζημιώνουν οδηγώντας μας σε ένα ακόμα σύμπλεγμα από ακανόνιστες υδατοπτώσεις, τους καταρράκτες Λι Πι. Φτάνει το σούρουπο, και τα «4.000 νησιά» μας μαγνητίζουν, μας καλούν να δούμε τον ξάστερο ουρανό με τη συντροφιά των ντόπιων ψαράδων. Το ρεύμα του ποταμού ισχυρό και αθόρυβο τραβά το βλέμμα μας και μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα άγνωστη γωνιά της γοητευτικής Ινδοκίνας και του φιλόξενου Λάος… 

Σι Φαν Ντον- Λάος

Στη νωχελική απομακρυσμένη νότια άκρη του Λάος, λίγο πριν τα σύνορα με την Καμπότζη, τα ορμητικά νερά του ποταμού Μεκόνγκ σταματούν λίγο πριν χυθούν στη Νότια Θάλασσα της Κίνας ι απλώνονται σε μια έκταση 14 χιλιομέτρων, δημιουργώντας εκατοντάδες μικροσκοπικά νησιά. Αυτό το “κλειστό” δέλτα αποκαλείται, με μία δόση υπερβολής, Σι Φαν Ντον (Τέσσερις Χιλιάδες Νησιά).  Ορισμένα νησάκια είναι απλώς βράχοι που ξεπροβάλλουν από το νερό, αλλά άλλα, όπως το κεντρικό, το Ντον Κχονγκ (Don Khong), είναι μεγαλύτερα, με χωριά, δρόμους και φυσικά τα πανταχού παρόντα wats- βουδιστικά μοναστήρια ή ναοί.Το Λάος είναι μια βουδιστική χώρα και κάθε πρωί, στο πιο ατμοσφαιρικό και προσφιλές τελετουργικό της Νοτιανατολικής Ασίας, μοναχοί από τα τοπικά μοναστήρια τυλιγμένοι στους βαθυκίτρινους μανδύες τους ξεκινούν για τον καθιερωμένο γύρο ελεημοσύνης τους. Στην νωχελική επαρχιακή πρωτεύουσα του Μουάνγκ Κχονγκ (Muang Khong) που βρίσκεται στον Ντον Κχονγκ, τους βλέπουμε να περπατούνστους δρόμους συγκεντρώνοντας δωρεές φαγητού στα χαρακτηριστικά κυπελλάκια επαιτείας τους.Νότια του Ντον Κχονγκ, κοντά στα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον, δημιουργούνται δύο καταρράκτες, μέρος μιας σειράς ορμητικών ρευμάτων που φράζουν τον Μεκόνγκ, οι οποίοι έθεσαν τέλος στο γαλλικό αποικιακό όνειρό της κατασκευής μίας πλωτής οδού διαμέσου των χωρών την Ινδοκίνας. Για να τους παρακάμψουν, οι μηχανικοί κατασκεύασαν μία σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τα νησιά. Σε κάθε πλευρά της γραμμής υπήρχαν ικριώματα φορτοεκφόρτωσης κι ένα σχετικά “υποφερτό” αντίγραφο της πέτρινης γέφυρας της Αβινιόν συνεχίζει ακόμη και σήμερα να συνδέει τα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον. Μία τέτοια στιβαρή κατασκευή αποτελεί παραφωνία σε αυτό το αγροτικό τοπίο.Ο σιδηρόδρομος έχει πλέον παροπλιστεί, αλλά μπορείτε να περπατήσετε κατά μήκος της παλιάς γραμμής και να διασχίσετε τη γέφυρα προς το Ντον Κχον, όπου θα συναντήσετε μία σαραβαλιασμένη και σκουριασμένη ατμομηχανή εγαταλειμμένη σε λίγα μέτρα οξειδωμένων γραμμών.Οι καταρράκτες Κχονγκ Παφένγκ (Khong Papheng) είναι μεγάλοι και θεαματικοί, και η καλύτερη ώρα για να τους επισκεφθείτε είναι είτε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, όταν οι ψαράδες σκαρφαλώνουν στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες από κορμούς δέντρων για να ρίξουν τα δίχτυα τους. Ένα παραπάτημα και θα παρασυρθούν στο ορμητικό νερό, αλλά ως αποτέλεσμα του νωθρού τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει το Λάος, καθιστώντας το ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό, κανείς δεν αποφασίζει ποτέ να ανακατασκευάσει αυτές τις πρόχειρες κατασκευές.Οι κάτοικοι ρίχνουν τα δίχτυα τους σε όλο το Σι Φαν Ντον και πολλοί από αυτούς ψαρεύουν μέσα από μικρά ξύλινα κανό, που κάνουν την εμφάνισή τους όταν πέσει η ζέστη του απομεσήμερου. Ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε το θέαμα είναι να καθίσετε σε ένα από τα λιγοστά τουριστικά καφέ που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού στη Μουάνγκ Κχονγ, ενώ θα πίνετε τη θρυλική μπύρα Lao και θα βλέπετε τη μακρινή ακτή του ποταμού Μεκόνγκ να βάφεται χρυσή με τη δύση του ήλιου. Στο απομακρυσμένο άκρο του Ντον Κχον, περπάτημα μισής ώρας περίπου κατά μήκος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, βρίσκεται το Μπαν Χανγκ Κχον, έδρα του νότιου γαλλικού σιδηροδρομικού ικριώματος φόρτωσης και αφετηρία για εκδρομές, για να δείτε τα σπάνια δελφίνια του γλυκού νερού Ιραουάντι. Αν κι αυτά τα δελφίνια είναι προστατευόμενο είδος, ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σημαντικά και χρειάζεται αρκετή υπομονή για να  εντοπίσετεκάποιο- συνήθως σε αρκετά μακρινή πόσταση. Το καλύτερο που μπορείτε να ελπίζετε ότι θα δείτε είναι ένα ψηλόλιγνο ραχιαίο πτερύγιο να σχίζει τα νερά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η καλύτερη ώρα να τα  αναζητήσετε είναι αργά το απόγευμα, όταν συχνά εμφανίζονται μπροστά από τα τοπικά πλοιάρια που ελίσσονται στα νερά του ποταμού. Το αχνό περίγραμμα των λόφων της Καμπότζης, πέρα από τον Μεκόγκ, αποτελεί ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σκηνικό με φόντα τη δύση του ήλιου.  

Βόρεια Ταϊλάνδη - Λάος - Καμπότζη

Η Ταϊλάνδη, το «Κόσμημα της Ασίας», είναι μια χώρα εξωτική, με πλούσια ιστορία και αμέτρητες φυσικές ομορφιές. Οι λαμπροί ναοί της, τα επιβλητικά παλάτια της, οι αρχαίες πόλεις της, το τροπικό της κλίμα, οι λευκές αμμουδιές της και τα καταπράσινα βουνά της την καθιστούν τον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό της Ασίας. Ζωντάνια, φως, ορχιδέες, ρουμπίνια, πληρωμένοι έρωτες και πάθος για τη θρησκεία, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι κάτοικοί της συνδυάζουν με θαυμαστή αρμονία τον πολιτισμό τους με τις σύγχρονες δυτικές επιρροές. Είναι εξαιρετικά φιλικοί και ευγενικοί. Το χαμόγελο είναι το χαρακτηριστικό των Ταϊλανδών.
Η Μπανγκόκ, η «Βενετία της Ανατολής», είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη, χαώδης και σαγηνευτική, χτισμένη στον ποταμό Τσάο Πράγια ή Μάε Ναμ (Mενάμ). Είναι η 4η κατά σειρά πρωτεύουσα της χώρας, μετά το Σουκοτάι, την Αγιούταγια και το Θόνμπουρι.
Το Χρυσό Τρίγωνο, η περιοχή που σχηματίζεται ανάμεσα στη Βιρμανία, στο Λάος και στην Ταϊλάνδη, εξακολουθεί να εκπέμπει έναν αέρα περιπέτειας και μυστηρίου. Είναι το τριεθνές σημείο συνάντησης της κρατικής εκδοχής τριών ιστορικών εθνών: των Τάι, των Λάο και των Βιρμανών.
Το Λάος απομονωμένο και εξωτικό, η "χώρα των χιλίων ελεφάντων" παραμένει μέχρι σήμερα η "πίσω πλευρά" της Νοτιοανατολικής  Ασίας. Αν και τα "τυπικά" αξιοθέατα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των γειτονικών χωρών της περιοχής, το Λάος, με τους ήπιους ρυθμούς
άλλων εποχών και την αληθινά παρθένα του φύση, θα ενθουσιάσει τους ταξιδιώτες που αναζητούν παραδοσιακούς τρόπους ζωής, ήρεμους ρυθμούς, μακριά από τη φρενίτιδα των μπαρ και καραόκι, που χαρακτηρίζουν άλλες γειτονικές χώρες με "τουριστική" υποδομή.
Η Καμπότζη ήταν κοιτίδα του πολιτισμού των Χμερ. Η λαμπρότερη ιστορική περίοδος του
πολιτισμού αυτού ήταν μεταξύ του 9ου και 14ου αιώνα.
Το Άνγκορ Βατ είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μνημεία του κόσμου.

Εμπειρία από το Άνγκορ Βατ

Το μυαλό φεύγει, ταξιδεύει!

Μυστηριακή ατμόσφαιρα, αχανείς διάδρομοι, εκφραστικές μορφές σκαλισμένες πάνω στους μαύρους λίθους, μυρωδιές από αναμμένα κεριά, προσευχές που αναπέμπονται στον Βούδα.

Μέσα στην ήρεμη ομορφιά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τον πόνο μιας ολόκληρης δυναστείας.
 
Η μυθική πρωτεύουσα του βασιλείου των Χμερ στα βορειοδυτικά της Καμπότζης,
έφτασε στο απόγειο της ακμής της κατά το 12ο αιώνα αρχικά με το χτήσιμο του ναού Άνγκορ Βατ και αργότερα με τη κατασκευή της Άνγκορ Τομ, μιας βασιλικής πόλης «μέσα στη πόλη».

Περίπου στα 1860 ο Γάλλος εξερευνητής Ανρί Μαου έκπληκτος έπεσε πάνω σε ένα από τα ωραιότερα αρχαιολογικά συγκροτήματα του κόσμου με πλήθος ναούς και μνημεία, αμέτρητες παγόδες, απάτητες ζούγκλες και άγριες φυλές.

Ο ναός του Άνγκορ Βάτ, χτίστηκε από το βασιληά Σουργιαβάρμνα Β΄ως αναπαράσταση του Όρους Μερού, του μυθικού ιερού κέντρου του Ινδουισμού. Πρόκειται για ένα ορθογώνιο πέτρινο οικοδόμημα με δυτικό προσανατολισμό που περιλαμβάνει τρια επίπεδα και περιβάλλεται από μια μεγάλη τάφρο, πάνω από την οποία περνά μια πέτρινη υπερυψωμένη γέφυρα. Αρχικά ήταν αφιερωμένος στο θεό Σίβα των Ινδουιστών και αργότερα μετατράπηκε σε «βατ», δηλαδή σε βουδιστικό μοναστήρι. Οι στοές του αναπαριστούν σκηνές του ινδουιστικού θρησκευτικού έπους «Μαχαμπζαράτα», πολέμικές σκηνές από την ιστορία των Χμερ και προειδοποιήσεις για τα βασανιστήρια της κόλασης.

Άλλοι δύο μεγαλειώδη ναοί  του συμπλέγματος, είναι το Μπαγιόν, ένας ναός που αποτελέιται από 54 πύργους και είναι γεμάτος από γιγαντιαία, πέτρινα πρόσωπα που θυμίζουν το Βούζα και σηματοδοτούν τη μετάβαση του πολιτισμού του Χμερ από τον Ινδουσισμό στο Βουδισμό και το Τα Προμ ένα σύμπλεγμα ναών κατεστραμένο σε μεγάλο βαθμό που μέσα από την τοιχοποιία τους φυτρώνουν ρίζες από ινδικές συκιές και εριόδεντρα που κυριολεκτικά αγκαλιάζουν τους ναούς.

Το ταξίδι στη Καμπότζη κρύβει αμέτρητες συγκινήσεις και εικόνες!

Ο πόνος - μια από τις τρεις αλήθειες της βουδιστικής σκέψης που  παραμένει τυπωμένος στην ανατολή του Ανγκόρ Βατ θα συνοδεύει τις μνήμες σας  για πάντα!

Η Καμπότζη χωρίς τους Ναούς

Το Βασίλειο της Καμπότζης, πιο απλά γνωστό ως Καμπότζη, είναι χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας με πρωτεύουσα την Πνομ Πενχ. Αποτελεί διάδοχο κράτος της κάποτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας των Χμερ, που κυβερνούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας μεταξύ του 11ου και του 14ου αιώνα. Η μεταπολεμική πολιτική ιστορία της είναι ιδιαίτερα ταραγμένη, όπως άλλωστε και του γειτονικού Βιετνάμ. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, που τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, ανέρχεται σε σπουδαίο τουριστικό προορισμό, για εκείνους που επιλέγουν σημεία του πλανήτη με μοναδικές ομορφιές και μεγάλο πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Η Καμπότζη, κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας, διαθέτει μάλλον τους πιο εντυπωσιακούς ναούς σε όλη την Ασία, οι οποίοι πέρα από την απίστευτη αρχιτεκτονική τους, περιβάλλονται από την έντονη βλάστηση της ζούγκλας και συχνά αποτελούν μέρος της. Δηλαδή με έναν πρωτόγνωρο τρόπο όταν τους επισκέπτεσαι χάνεις το όριο ανάμεσα στο θαύμα του ανθρώπου και στο θαύμα της φύσης! Αλλά η φύση σε αυτή τη χώρα είναι παροιμιώδης. Δάση με τροπική βλάστηση, βελούδινες λευκές παραλίες, καταρράκτες που μοιάζουν με υδάτινα γλυπτά, ηφαιστειογενείς λίμνες σε καλούν να τα θαυμάσεις και σε κυριαρχούν. Η Καμπότζη λοιπόν, εκτός από «Μάτσου Πίτσου της Ανατολής» ονομάζεται και «Χώρα του Νερού»… Αφενός επειδή ο ποταμός Μεκόνγκ τη διατρέχει από τον Βορρά ως τον Νότο και αφετέρου επειδή εδώ βρίσκεται και ένας από τους σημαντικότερους υγρότοπους της Ανατολής, η λίμνη Τόνλε Σαπ, με 1.300 ειδών ψαριών και πολλά αποδημητικά πουλιά. Το υδάτινο στοιχείο στη χώρα επηρεάζει και την αρχιτεκτονική. Γύρω από τη λίμνη στήθηκαν πλωτά ψαροχώρια, όπου σπίτια, μαγαζιά, ακόμα και σχολεία στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και μεταφέρονται σε ασφαλέστερα σημεία την περίοδο των μουσώνων, όταν η στάθμη του νερού ανεβαίνει...
Από την άλλη, η Καμπότζη έχει και πολύ ανεπτυγμένο εμπόριο. Ζιργκόν και ημιπολύτιμοι λίθοι πωλούνται ακόμα και στα επαρχιακά παζάρια, σε εξαιρετικές τιμές. Όσο για την πρωτεύουσα, την Πνομ Πενχ, αυτή αποτελεί ένα πολύχρωμο μείγμα ιστορίας, γραφικότητας, σύγχρονης αρχιτεκτονικής αλλά και παράδοσης. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με μηχανάκια ή στοιβάζονται σε φορτηγάκια και πάντα σου χαμογελάνε. Οι μικροπωλητές κάθονται στα πεζοδρόμια πίσω από ψάθινα καλάθια και πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς: οπωροκηπευτικά, υφάσματα, κοσμήματα ακόμη και αρχαία νομίσματα αλλά και μπολ με αρωματικό ρύζι. Γύρω, οι υπερσύχρονοι ουρανοξύστες ξεφυτρώνουν σαν τοτέμ ανάμεσα στις γαλλικές αποικιοκρατικές επαύλεις και στις παγόδες της αυτοκρατορικής αυλής. Και βέβαια, η Κεντρική Αγορά, είναι κι εδώ η καρδιά της πόλης! Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο, που από μόνο του αποτελεί ένα αξιοθέατο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής της Καμπότζης.
 

Ινδοκίνα

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

Μι Σον

Μεταξύ του 4ου και του 13ου αιώνα ένας μοναδικός πολιτισμός αναπτύχθηκε στις ακτές του σύγχρονου Βιετνάμ, που οφείλει την πνευματική του προέλευση στον Ινδικό Ινδουισμό Αυτό απεικονίζεται γραφικά από τα ερείπια μιας σειράς εντυπωσιακών πύργων-ναών που βρίσκονται σε μια πολύ όμροφη τοποθεσία, όπου βρισκόταν η θρησκευτική και πολιτική πρωτεύουσα του Βασιλείου Champa για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του.

Που Κουόκ, όπως παράδεισος…

Το Που Κουόκ είναι ένα πανέμορφο νησί στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Ανήκει στο Βιετνάμ και είναι το μεγαλύτερο της χώρας, ενώ για πολλές δεκαετίες υπήρξε αντικείμενο διαμάχης με τη γειτονική Καμπότζη, μιας και απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές της. Στο παρελθόν, βρισκόταν εδώ μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του Βιετνάμ και χιλιάδες κρατούμενοι είχαν ταξιδέψει στο νησί όχι για να απολαύσουν τα σμαραγδένια νερά του και την τροπική βλάστηση που το περιβάλλει, αλλά για να εκτίσουν τη θητεία τους ως φυλακισμένοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η φυλακή της Καρύδας αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού.
Σήμερα, συνιστά έναν παράδεισο για εκείνους που θέλουν να απολαύσουν τον θαλάσσιο βυθό κάνοντας καταδύσεις ή ψάρεμα, αλλά και για εκείνους που δίνουν γαλάζιο χρώμα στα όνειρά τους. Που Κούκ σημαίνει «πλούσιο νησί» στα βιετναμέζικα, όρος που το χαρακτηρίζει πλήρως. Ολόκληρο σχεδόν το νησί αποτελεί μέρος Εθνικού Πάρκου, ενώ οι λάτρεις της θάλασσας καταφτάνουν στο νησί από κάθε γωνιά του πλανήτη για να απολαύσουν μερικές στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και απόλαυσης,

Dreams come true: Στο γειτονικό νησάκι Τhom, μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη εναέρια διαδρομή με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος θα χάνεται στα νερά του κόλπου, με την πανοραμική θέα του νησιού να μας κόβει την ανάσα.