Πληροφορίες για: Μαλαισία

Μπορομπουντούρ: Ο ναός της Ιάβας με τα πολλά αγάλματα του Βούδα

Δέκα χιλιάδες εργάτες ήταν απαραίτητοι προκειμένου να οικοδομήσουν το ναό με τα εννέα διαφορετικά επίπεδά του. Επί 80 χρόνια συσσώρευαν την τεράστια ποσότητα των 67.740 κυβικών μέτρων λίθων, κομμένων με ακρίβεια, τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς καθόλου ασβέστη ανάμεσά τους, μέχρι που ο αρχικός λόφος μετατράπηκε σε ένα βουνό κατασκευασμένο από χέρι ανθρώπου. Μορφές του Βούδα σε μπρούντζο, σε πέτρα και σε ανάγλυφα τοποθετήθηκαν κατά μήκος των εννέα επιπέδων.
Όταν ολοκληρώθηκε το 830, το ιερό αυτό μέρος έγινε γνωστό από τους βουδιστές ως Μπορομπουντούρ, το οποίο σημαίνει «πολλοί Βούδες».
Για πολλούς βουδιστές προσκυνητές που επισκέπτονται το Μπορομπουντούρ, ο ναός του κίτρινου-καφέ βουνού αποτελεί ένα απαράμιλλο ιερό θαύμα του κόσμου.
Ανεβαίνοντας τα εννέα επίπεδα με δεξιόστροφη πορεία, λέγεται ότι σκαρφαλώνουν τις «τρεις σκάλες υπάρξεως», οι οποίες οδηγούν από το γήινο στον επουράνιο κόσμο. Ύστερα από αυτό, οι προσκυνητές θα περάσουν μπροστά από χιλιάδες ανάγλυφες επιγραφές που αναπαριστάνουν τη ζωή και τη διδασκαλία του Βούδα. Εκτός από τα παραπάνω, τους περιμένουν πολλά κοιλώματα στους τοίχους με μορφές του Βούδα και των μαθητών του, πριν φτάσουν πάνω στα τρία υψηλά επίπεδα του ναού όπου υπάρχουν 72 στούπες (πέτρινες κατασκευές σε σχήμα καμπάνας, καθεμία από τις οποίες περιέχει έναν πέτρινο Βούδα). Στην κορυφή του ναού, οι προσκυνητές συναντούν τη μεγαλύτερη στούπα, τη μοναδική η οποία είναι άδεια, συμβολίζοντας την απόλυτη ηρεμία και τη φώτιση (νιρβάνα).
Η ανακάλυψη του Μπορομπουντούρ το 1814 οφείλεται στο Βρετανό γενικό διοικητή της Μαλαισίας, σερ Τόμας Στάνφορντ Ράφλες. Ο ναός είχε υποστεί μεγάλη καταστροφή, το μεγαλύτερο μέρος των μπρούντζινων κατασκευών είχε εξαφανιστεί και πολλά από τα αγάλματα δεν είχαν κεφάλι. Από το 1907 έως το 1911 ο Δανός Τέοντορ βαν Ερπ οργάνωσε την πρώτη συστηματική αποκατάσταση.
Το 1991 ολόκληρο το συγκρότημα ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Ινδοκίνα

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

Ο ποταμός Κιναμπαταγκάν, Μαλαισία

Ο ποταμός Κιναμπαταγκάν είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Μαλαισία, έχει μήκος 560 χιλιόμετρα, ξεχύνεται από τα βουνά του Σαμπάχ νοτιοδυτικά και εκβάλλει στη βόρεια θάλασσα Σουλού. Συγκεντρώνει 10 πρωτεύοντα είδη άγριων ζώων και 4 είδη μαϊμούδων. Σε αυτόν δροσίζονται πέρα από τον ελέφαντα, τον ρινόκερο και τον κροκόδειλο, αρκούδες, ελάφια, αγριόγατες, λεοπαρδάλεις, φίδια και σαύρες. Επίσης στα κλαδιά των γύρω δέντρων, φωλιάζουν 27 είδη νυχτερίδων και 200 είδη πουλιών.

Ο ποταμός είναι φυσικά μια τεράστια προστατευμένη περιοχή. Στις όχθες του θα δούμε έλη μανγκρόβιων δέντρων, με τις ρίζες τους να φυτρώνουν στον υγρό πυθμένα αλλά τμήμα τους να είναι και εμφανές πάνω από την επιφάνεια του νερού. Τα δέντρα αυτά σχηματίζουν μοναδικούς υγροβιότοπους. Επίσης ένα άλλο εντυπωσιακό φαινόμενο, είναι οι λίμνες Κέρατα του Βοδιού που σχηματίζονται κατά μήκος του ποταμού. Εμείς θα πάμε σε μία από αυτές, την Κελενανάπ. Πρόκειται επίσης για πολύτιμο οικοσύστημα. Η ονομασία Κέρατο του Βοδιού οφείλεται στο σχήμα, το οποίο είναι πεταλοειδές ή μοιάζει πράγματι με κέρατο βοδιού. Στην πραγματικότητα αυτές οι λίμνες είναι παραποτάμια τμήματα του Κιναμπατανγκάν, χωρίς πηγή και εκβολή.

Στην περιοχή του Κιναμπαταγκάν θα ξεκινήσουμε και την αναζήτηση του βούκερου! Βούκερος ονομάζεται μία οικογένεια παραδείσιων πουλιών, παμφάγων, με πολύ μεγάλο ράμφος. Το ράμφος πέρα από το ότι είναι χρωματιστό αναλόγως το είδος, π.χ. κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, συχνά καλύπτεται στο πάνω μέρος και από ένα έξτρα κερατοειδές τμήμα. Γενικώς ο βούκερος είναι ένα εξωπραγματικό πουλί, το οποίο ζει μόνο σε τροπικά δάση. Τα είδη του είναι οχτώ και όλα θα τα δούμε στη βόλτα μας. Θα ακολουθήσουμε, συνοδεία οδηγού που θα μας εξηγεί τα πάντα, το ξύλινο Μονοπάτι του Βούκερου μέσα στο Δάσος της Βροχής. Στη βόλτα μας φυσικά θα δούμε και άλλα ζώα… όπως το αγριογούρουνο με μούσι (η φύση έχει μεγάλη φαντασία!), χιμπατζήδες, πιθηκάκια, ελέφαντες κτλ.

Ζούγκλα του Βόρνεο: Οι τελευταίες ανακαλύψεις

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

Μαλαισία, τα θαυμαστά Σπήλαια Μπατού

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

Η εκπληκτική φύση της Ινδονησίας

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…