Πληροφορίες για: Μοζαμβίκη

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Η μαύρη σελίδα του Απαρτχάιντ...Νότια Αφρική

«Απαρτχάιντ» σημαίνει διαχωρισμός. Είναι όρος που προέρχεται από τη γλώσσα αφρικάανς την οποία μιλάνε οι Αφρικάνερς ή Μπόερς δηλαδή οι πρώτοι λευκοί άποικοι της Νοτίου Αφρικής που έφτασαν εκεί τον 17ο αιώνα. Αυτοί ήταν κυρίως Ολλανδοί, Γερμανοί και Γάλλοι οι οποίοι ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και θεωρούσαν εαυτούς ανώτερη φυλή από τους μαύρους γηγενείς. Ωστόσο οι Μπόερς αντιτάχθηκαν και πολέμησαν τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα όταν εκείνοι δημιούργησαν το κράτος της Νοτίου Αφρικής. Άρα καταλαβαίνουμε ότι η έννοια του διαχωρισμού (απαρτχάιντ) ουσιαστικά υπήρχε ήδη με το που πάτησαν λευκοί το πόδι τους στη μαύρη ήπειρο…
Ως επίσημη πάντως κρατική πολιτική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1948 και καταργήθηκε το 1991. Όσο ίσχυσε καθόριζε και επέβαλλε τη διάκριση των ανθρώπινων ομάδων (λευκών, κούληδων δηλαδή Ασιατών, μιγάδων και Μπαντού δηλαδή μαύρων) μέσα σε καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές. Ο σκοπός του ήταν βασικά να σταματήσουν οι γάμοι μεταξύ λευκών και μη λευκών, καθώς ένα σημαντικό ποσοστό της χώρας ήταν μιγάδες.
Οι νόμοι του απαρτχάιντ ήταν στυγνοί και άδικοι. Προκάλεσαν για χρόνια αντιδράσεις και εξεγέρσεις κάποιες από τις οποίες βαφτίστηκαν «κομμουνιστικές» από τη συντηρητική εξουσία προκειμένου να πληγεί το Δημοκρατικό Κόμμα της αντιπολίτευσης… Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένους από αυτούς:
- Νόμος απαγόρευσης των μεικτών γάμων (1949)
- Νόμος ανηθικότητας (1950), που τιμωρούσε τη σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και μη-λευκών
- Νόμος κατηγοριοποίησης του πληθυσμού ανάλογα με τη φυλή (1950)
- Νόμος καταστολής του κομμουνισμού (1950), που επέτρεπε στην κυβέρνηση να απαγορεύσει την ύπαρξη κομμουνιστικού πολιτικού κόμματος
- Νόμος ξεχωριστών κατοικιών (1950), που καθόριζε τις αστικές ζώνες κατοίκησης στις πόλεις
- Νόμοι του «Πάσου» (1952), οι οποίοι υποχρέωναν τους μαύρους άνω των 16 ετών να έχουν πάντοτε μαζί τους ένα έγγραφο σαν πάσο/διαβατήριο, που όριζε αν είχαν κυβερνητική άδεια να βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνοικίες
- Νόμος για ξεχωριστή χρήση των δημοσίων χώρων (1953), π.χ. δημόσιες τουαλέτες, πλατείες, σιντριβάνια κτλ.
- Νόμος για την εκπαίδευση Μπαντού (1953), που αφορούσε το σχολικό πρόγραμμα των μαύρων
- Απαγόρευση των απεργιών και της παθητικής αντίστασης στους μαύρους εργάτες (1953)
- Νόμος μετεγκατάστασης γηγενών πληθυσμών (1954), που επέτρεπε την εκδίωξη μαύρων που ζούσαν σε περιοχές οι οποίες είχαν παραχωρηθεί στους λευκούς
- Νόμος περί Εργασίας και Ορυχείων (1956), που επισημοποιούσε τις φυλετικές διακρίσεις στον χώρο εργασίας
- Νόμος προώθησης αυτόνομων μαύρων κυβερνήσεων. Με αυτόν τον νόμο κατά δημιουργήθηκαν μπαντουστάν υπό διοίκηση μη-λευκών. Τα μπαντουστάν ήταν εθνικά κρατίδια που αφορούσαν το 13% του συνολικού εδάφους της χώρας. Επρόκειτο για μικρές νησίδες γης απομονωμένες, άγονες και υποβαθμισμένες βιομηχανικά, που λειτουργούσαν ως γκέτο και στις οποίες στοιβάζονταν υποχρεωτικά όλοι οι μη λευκοί…
- Νόμος περί ιθαγένειας των μαύρων, που τους αφαιρούσε τη νοτιοαφρικανική ιθαγένεια εφόσον ζούσαν στα μπαντουστάν
- Διάταγμα περί αφρικάανς (1974), το οποίο υποχρέωνε όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να διδάσκουν στη γλώσσα αφρικάανς τα μαθηματικά, τις κοινωνικές επιστήμες, την ιστορία και τη γεωγραφία
- Νόμος απαγόρευσης της επαγγελματικής κατάρτισης των μαύρων (1976)
Εννοείται πως όποιος μη λευκός αντιδρούσε στα παραπάνω φυλακιζόταν ή εκτελούνταν. Ο Νέλσον Μαντέλα, κατοπινός πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής (1994-1999), φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών λόγω της αντιστασιακής δράσης του κατά του απαρτχάιντ.
Οι λευκοί που έπαιρναν το μέρος των μαύρων συνήθως ελάμβαναν υποχρεωτική διάγνωση ανισόρροπου και κλείνονταν στα τρελοκομεία. Κάτι τέτοιο συνέβη στον έλληνα από τη Μοζαμβίκη Δημήτρη Τσαφέντα, ο οποίος το 1966 δολοφόνησε μέσα στη Βουλή τον αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, εθνικιστή πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Χένρικ Φέρβερντ. Ο Φέρβερντ, ήταν ο πρώτος αφρικανός πρωθυπουργός που δεν καταγόταν από Μπόερς. Ο Τσαφέντας πέθανε απομονωμένος μέσα σε ψυχιατρική κλινική-φυλακή από πνευμονία το 1999.
Παρόλα αυτά, μετά τη συμβολική αυτή πράξη του Τσαφέντα που έλαβε διεθνείς διαστάσεις και έθεσε παγκοσμίως το θέμα του φυλετικού διαχωρισμού, στη Νότια Αφρική άρχισαν σταδιακά να γίνονται κάποιες διορθωτικές μεταρρυθμίσεις. Το 1989, την εξουσία ανέλαβε ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας ο οποίος απελευθέρωσε τον Νέλσον Μαντέλα το 1990 και με τον οποίο μοιράστηκε το 1993 το Νομπέλ Ειρήνης «για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής». Τελικά η πλειονότητα των νόμων του απαρτχάιντ καταργήθηκαν μεταξύ 1989 και 1991, ωστόσο ακόμα διακρίνονται κατάλοιπα, τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνία της χώρας. Σήμερα ο όρος απαρτχάιντ χρησιμοποιείται πλέον για να υποδηλώσει κάθε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Δημήτρης Τσαφέντας, ο Έλληνας που νίκησε το Απαρτχάιντ, Νότια Αφρική

«Κάθε μέρα βλέπεις κάποιον που ξέρεις ότι διαπράττει ένα σοβαρό έγκλημα, το οποίο πλήττει εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τον δικάσεις ούτε να τον καταγγείλεις στην Αστυνομία επειδή αυτός είναι ο ίδιος ο νόμος της χώρας. Θα παραμείνεις σιωπηλός και θα τον αφήσεις να διαπράττει το έγκλημά του ή θα κάνεις κάτι για να τον σταματήσεις;». Αυτά είπε ο Δημήτρης Τσαφέντας όταν συνελήφθη για τη δολοφονία του αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, πρωθυπουργού της Νοτίου Αφρικής Χέντρικ Φέρβερντ, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966.
Λίγο νωρίτερα, εκείνη την ημέρα, ο Φέρβερντ, ο πρώτος μη Μπόερ πρωθυπουργός, είχε ανέβει στο βήμα της Βουλής. Ο Τσαφέντας, ως κλητήρας του κτιρίου (προσλήφθηκε λίγους μήνες νωρίτερα, μάλλον γι αυτόν τον σκοπό), πήγε να του αφήσει ένα ποτήρι νερό. Μόλις άφησε το ποτήρι πάνω στο βήμα, έβγαλε από την κάλτσα του ένα μαχαίρι και δολοφόνησε με τέσσερα χτυπήματα τον πρωθυπουργό. Αρχικό σχέδιο ήταν να τον πυροβολήσει με περίστροφο και μετά να διαφύγει. Ωστόσο δεν κατάφερε να βάλει το περίστροφο μέσα στο κτίριο κι έτσι ακολούθησε το δεύτερο πλάνο που ήταν τον μαχαιρώσει και να παραδοθεί.
Ο Δημήτρης Τσαφέντας γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1918 στη Μοζαμβίκη. Πατέρας του ήταν ο Μιχάλης Τσαφέντας ή Τσαφεντάκης από τα Χανιά της Κρήτης και μητέρα του ήταν η Αμέλια Γουίλιαμς, μιγάδα από την Μοζαμβίκη. Από τα δεκάξι του άρχισε να δουλεύει όπου έβρισκε για τα προς το ζην. Τη δεκαετία του 1930 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Νοτίου Αφρικής. Περίπου τότε μπάρκαρε σε υπερωκεάνια αλλά άρχισε να εμφανίζει ψυχωτικά επεισόδια, με αποτέλεσμα, για σύντομα χρονικά διαστήματα, να νοσηλεύεται σε διάφορες χώρες. Μεταξύ άλλων έμεινε για έξι μήνες στη Νήσο Έλις στη Νέα Υόρκη όπου του διαγνώστηκε σχιζοφρένεια. Όταν εν συνεχεία εγκαταστάθηκε και πάλι στη Νότια Αφρική μιλούσε ήδη οκτώ γλώσσες οπότε εργάστηκε ως μεταφραστής.
Σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους του Απαρτχάιντ, ο Τσαφέντας ήταν λευκός. Όμως επειδή είχε σκούρο δέρμα αντιμετώπιζε συνεχώς ρατσιστικά σχόλια και κοροϊδίες. Ως λευκός απαγορευόταν να παντρευτεί γυναίκα μη λευκή, έτσι κάποια στιγμή ο Τσαφέντας ζήτησε να καταχωρηθεί ως «έγχρωμος», προκειμένου να παντρευτεί τη μιγάδα φίλη του, ωστόσο η αίτησή του απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό μάλλον τον κλόνισε ιδιαίτερα και σε συνδυασμό με την άθλια κατάσταση που έβλεπε γύρω του στη χώρα λόγω του απαρτχάιντ άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να αναλάβει μία κάποια δράση… με τη γνωστή τελικά κατάληξη της 6ης Σεπτεμβρίου 1966.
Αμέσως μετά τη σύλληψή του εκείνη την ημέρα, άρχισαν οι ανακρίσεις. «Ήθελα να δω μία κυβέρνηση που να εκπροσωπεί όλο τον λαό της Νότιας Αφρικής. Η Εθνικιστική Κυβέρνηση δεν το κάνει αυτό και ήθελα να δω μια αλλαγή. Δεν σκέφτηκα τις συνέπειες για μένα, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ήμουν τόσο αηδιασμένος από τη ρατσιστική πολιτική που απλώς αποφάσισα να δολοφονήσω τον πρωθυπουργό» δήλωσε στους ανακριτές.
Φυσικά δεν έλειψαν και τα βασανιστήρια. Καθημερινά ηλεκτροσόκ. Απομόνωση χωρίς κρεβάτι και ρούχα, ξαπλωμένος στο τσιμέντο και με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες. Ξύλο και κλωτσιές. Πλαστική σακούλα στο κεφάλι και ταυτόχρονη ρήψη νερού για να δημιουργείται το αίσθημα της ασφυξίας. Μετά την πρώτη εβδομάδα εφαρμόστηκε και η εικονική κρεμάλα. Με κλειστά μάτια και χειροπέδες τον έβαζαν να πατήσει σε μια καρέκλα, του περνούσαν μια θηλιά και έσπρωχναν την καρέκλα. Ο Τσαφέντας έμενε για λίγο κρεμασμένος αλλά προτού εκπνεύσει έκοβαν τη θηλιά και έπεφτε στο πάτωμα… Δεν άλλαξε όμως ποτέ την αρχική ομολογία του.
Στο δικαστήριο αστυνομικοί κατέθεσαν πως κατά την ανάκριση είχε αναφέρει ότι μέσα στη κοιλιά του είχε ένα σκουλήκι που του μιλούσε... Με βάση αυτή τη μαρτυρία, ο δικαστής αποφάνθηκε πως ο Τσαφέντας ήταν σχιζοφρενής και θεωρήθηκε αθώος για το έγκλημα της δολοφονίας. Φυλακίστηκε με έναν νόμο που επέτρεπε μόνο στον πρόεδρο της χώρας να διατάξει την απελευθέρωσή του, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Έτσι πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του έγκλειστος παρόλο που δεν είχε καταδικαστεί ως εγκληματίας. Το κελί του βρισκόταν ακριβώς δίπλα από ένα δωμάτιο ομαδικών εκτελέσεων δι’απαγχονισμού. Οι κραυγές και ο ήχος της κρεμάλας κλόνισαν τα νεύρα του, με αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει διαρκώς στα ψυχιατρεία των φυλακών.
Ο ίδιος δεν μετάνιωσε ποτέ για την πράξη του. Το 1994 φέρεται να είπε σε δύο έλληνες ιερείς που τον επισκέφθηκαν: «ένοχος είσαι όχι μόνο όταν διαπράττεις ένα έγκλημα, αλλά και όταν δεν κάνεις τίποτα για να το εμποδίσεις εφόσον σου δίνεται η ευκαιρία».
Πέθανε στην ψυχιατρική κλινική-φυλακή Στέρκφονταϊν στις 7 Οκτωβρίου 1999 από πνευμονία. Κηδεύτηκε παρουσία ελάχιστων δημοσιογράφων και 4 Ελλήνων. Ακόμα και οι συγγενείς του όλα αυτά τα χρόνια τον θεωρούσαν τρελό. Ωστόσο, μετά τη δολοφονία που διέπραξε, είχαν αρχίσει σταδιακά να γίνονται θετικές μεταρρυθμίσεις στους νόμους του απαρτχάιντ, μέχρι που το 1991 η ρατσιστική νομοθεσία καταργήθηκε οριστικά. Το 1994 ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής.

Η μαύρη σελίδα του Απαρτχάιντ

...

Δημήτρης Τσαφέντας, ο Έλληνας που νίκησε το απαρτχάιντ

...

Η εντυπωσιακή λίμνη Μαλάουι

Η λίμνη Μαλάουι, η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Αφρικής (και η ένατη μεγαλύτερη στον κόσμο), είναι τόσο μεγάλη σε μέγεθος που συνορεύει με τρεις χώρες: το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Τανζανία. Γνωστή και ως «Lake Nyasa» στην Τανζανία και «Lago Niassa» στη Μοζαμβίκη, αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για τους ντόπιους πληθυσμούς και καλύπτει μια συνολική επιφάνεια 11.400 τετραγωνικών μιλίων. Ακριβώς στο νότιο άκρο της λίμνης βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο της Λίμνης Μαλάουι, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ένα φυσικό κόσμημα που φιλοξενεί την ακμάζουσα άγρια ζωή του Μαλάουι, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων ειδών ψαριών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της περιοχής και δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι το οικοσύστημα της λίμνης Μαλάουι είναι πραγματικά μοναδικό.

Αυτή η απίστευτη λίμνη είναι μόνο ένα από τα πολλά θαύματα της Νοτιοανατολικής Αφρικής και τα τελευταία χρόνια, η λίμνη Μαλάουι έχει λάβει σημαντική αναγνώριση. Ψηφίστηκε ως ένα από τα 10 καλύτερα μέρη για επίσκεψη από το Lonely Planet και έχει ονομαστεί ως «ο επόμενος προορισμός της Αφρικής» από το CNN Travel. Εκτείνοντας σε σχεδόν 580 χλμ. σε μήκος, φτάνοντας τα 75 χλμ πλάτος στο παχύτερο σημείο της και με βάθος 2.300 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η λίμνη Μαλάουι είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό υδάτινο σώμα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος βαθέων υδάτων και ένας πλανήτης μέσα στον πλανήτη μας που περιμένει να τον ξετυλίξουν οι εξερευνητές.

Μια επίσκεψη στη λίμνη, όπου κι αν τη συναντήσετε κατά μήκος της περιμέτρου της, θα σας προσφέρει άφθονη χαλάρωση και υπέροχο τοπίο για να συνδυάσετε με τις περιπέτειές σας. Θα σας εντυπωσιάσει με τις παραλίες με χρυσαφένια άμμο, θα απολαύσετε το κολύμπι και θαλάσσια σπορ, ενώ δίνει ευκαιρίες για κολύμβηση με αναπνευστήρα και καταδύσεις, ιστιοπλοΐα και καγιάκ, σαφάρι με παιχνίδια, αλλά και παρατήρησης πουλιών.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να επισκεφθείτε τη λίμνη Μαλάουι, έναν από τους πιο ανερχόμενους προορισμούς παγκοσμίως και μια αναζωογονητική εμπειρία ακόμα και για τους πιο έμπειρους ειδικούς του σαφάρι. Από τους ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους του μέχρι την εντυπωσιακή άγρια ζωή, το Μαλάουι είναι ο ιδανικός προορισμός για αφρικανικό σαφάρι.