Πληροφορίες για: Ολλανδία

Ξενάγηση στα μυστικά των Αψβούργων

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

Κάτω Χώρες, ένα ταξίδι στην Ολλανδία το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο σαν παραμύθι

Λέγονται και Benelux από τα αρχικά των τριών χωρών, και αυτή η ονομασία αφορά ένα είδος εμπορικής ένωσης η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ. Στον όρο «εμπορική» κρύβεται όμως όλη η δύναμη των χωρών αυτών. Εδώ αναπτύχθηκε το μεγάλο εμπόριο του μεσαίωνα, συγκεντρώθηκαν όλα τα χρήματα των αυτοκρατοριών της εποχής, άνθισε και το χρηματιστήριο. Αυτή η οικονομική ευρωστία  οδήγησε και σε πολιτισμό. Άρα το ταξίδι αυτό, στις Κάτω Χώρες είναι ένα εξαιρετικά πλούσιο ταξίδι, σε αξιοθέατα, σε εμπειρίες, σε οικονομική και πολιτική ιστορία, στην ομορφιά της τέχνης, της φύσης και της αρχιτεκτονικής.
Πρώτος σταθμός η Ολλανδία, όπου περνάμε από το Άμστερνταμ, διανυκτερεύουμε στη Χάγη (διοικητική πρωτεύουσα της Ολλανδίας), επισκεπτόμαστε το Ντελφτ ή αλλιώς «Πόλη των Πριγκίπων» και πατρίδα του μεγάλου ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ και περιηγούμαστε στο περίφημο θεματικό πάρκο Έφτελινγκ που δημιουργήθηκε στο 1952 και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από την Ντίσνεϊλαντ.
Δεύτερος σταθμός το Βέλγιο. Εκεί θα επισκεφτούμε την Αμβέρσα, το ιστορικό εμπορικό λιμάνι και χρηματιστηριακό κέντρο, όπου άνθισαν οι τέχνες και η περίφημη φλαμανδική ζωγραφική. Θα διανυκτερεύσουμε στην Μπρυζ ή αλλιώς «Βενετία του Βορρά», όπου θα περιηγηθούμε στα πανέμορφα κανάλια και στο σπουδαίο ιστορικό κέντρο της. Θα πάμε επίσης στη Γάνδη, άλλη μία συναρπαστική πόλη, όπου θα δούμε από κοντά τη μεγαλειώδη ζωγραφική των θρύλων: Ρούμπενς, Ιερώνυμου Μπος, και των αδελφών Χιούμπερτ και Γιαν Βαν Άικ στον Καθεδρικό Ναό. Εν συνεχεία θα περάσουμε από τις Βρυξέλλες, με την πανέμορφη Μεγάλη Πλατεία, όπου έζησε και έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Βικτόρ Ουγκό (στο νούμερο 16 πάνω στην Πλατεία).
Από κει θα μεταβούμε και πάλι στην Ολλανδία, και θα επισκεφτούμε το Μάαστριχτ, που πήρε την ονομασία του από τη ρωμαϊκή γέφυρα που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Αυγούστου Καίσαρα για να ενώσει τις δύο όχθες του ποταμού Μεύση που διαπερνά την πόλη. Θα απολαύσουμε μια βόλτα στον μαγικό παραπόταμο Ουρθ, θα επισκεφτούμε το μεσαιωνικό χωριό Ντυρμπύ και θα κατευθυνθούμε προς Λουξεμβούργο. Στην Πόλη του Λουξεμβούργου μεταξύ άλλων θα δούμε το παλάτι του Μεγάλου Δούκα και θα κάνουμε βόλτα στο Μεσαιωνικό Κάστρο που παραπέμπει σε ταινία εποχής.
Και μετά επιστρέφουμε στην Ολλανδία για να επισκεφθούμε δύο ακόμη ξεχωριστές πόλεις: την πολύχρωμη Χερτόγκενμπος ή Ντεν Μπος –που αποτελεί ολόκληρη ένα μουσείο αρχιτεκτονικής– και τη μεσαιωνική Ουτρέχτη, με τα γραφικά κανάλια, τον πανύψηλο καθεδρικό ναό 112,5μ. και το εντυπωσιακό κάστρο Ντε Χααρ που λόγω της πρόσφατης αποκατάστασής του μοιάζει με ζωντανό παραμύθι!

Ουτρέχτη, η παλλόμενη καρδιά της Ολλανδίας

Μία άρτια διατηρημένη μεσαιωνική καναλώδης πόλη, στην κεντρική Ολλανδία, η οποία υπήρξε για αιώνες θρησκευτικό κέντρο. Η Ουτρέχτη σήμερα έχει τρία ορόσημα. Πρώτον το Πανεπιστήμιό της, το οποίο είναι το 39ο σε παγκόσμια κατάταξη. Αυτό σημαίνει ότι παρά το έντονα ιστορικό περιβάλλον της, παραμένει μια πόλη σύγχρονη και νεανική. Δεύτερον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1843 και σήμερα είναι ο κεντρικός ολόκληρης της χώρας. Οι διάδρομοι και οι πλατφόρμες του θεωρούνται δημόσιες οδοί, είναι ανοιχτοί όλο το 24ωρο και συνδέονται με το εμπορικό κέντρο της πόλης. Αυτό από μόνο του δίνει μια έξτρα ατμοσφαιρική νότα στη ζωή εκεί. Τρίτο ορόσημο, το καμπαναριό Ντομ του 14ου αιώνα, με τη μοναδική θέα 360ο, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου πάνω στην κεντρική πλατεία. Έχει ύψος 112,5 μέτρα και είναι το ψηλότερο της χώρας.
Κατά τα άλλα, το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης είναι αρκετά μικρό για να το γυρίσουμε πεζή αλλά διαθέτει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές. Φεστιβάλ, μουσεία, αρχιτεκτονική, διασκέδαση, όλα μαζί απλώνονται μπροστά σου και επιλέγεις κατά βούληση.
Τα βασικά κανάλια που διασχίζουν την πόλη είναι δύο: το παλαιό και το νέο – εξίσου εντυπωσιακά, το καθένα με τον τρόπο του. Στις όχθες τους υπάρχουν εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια δίπλα στο νερό. Και φυσικά εκεί μαζεύεται μεγάλο μέρος της ζωής της πόλης.
Κι επειδή κάθε ενδιαφέρουσα πόλη κρύβει και ένα ενδιαφέρον κοσμοπολίτικο κουτσομπολιό… η Ουτρέχτη κρύβει κι αυτή το δικό της. Πού; Στο επιβλητικό κάστρο Ντε Χααρ, το οποίο χτίστηκε το 1391 από την ομώνυμη οικογένεια. Όμως τα κάστρα θέλουν κληρονόμους και κάποια στιγμή οι κληρονόμοι Ντε Χααρ στέρεψαν. Μην τα πολυλογούμε τον 19ο αιώνα το κάστρο πέρασε στα χέρια του κοσμοπολίτη εργένη βαρόνου με το όνομα-σιδηρόδρομο «βαν Ζυλέν βαν Νεβέλτ βαν δε Χααρ» ο οποίος το παρέλαβε ερειπωμένο. Τα κάστρα έχουν έξοδα… Έκανε όμως πλούσιο γάμο… με τη βαρόνη Ελέν ντε Ρόθσταϊλντ το 1987. Κι εκείνη μόλις είδε το ερειπωμένο κάστρο, κάλεσε τον διάσημο ολλανδό αρχιτέκτονα της εποχής Πιερ Σιπέρς και του ανέθεσε την αναστήλωση – των 200 δωματίων και των 30 μπάνιων! Οι εργασίες κράτησαν 20 χρόνια. Το κάστρο εξωτερικά ήταν μεσαιωνικό και εσωτερικά σούπερ μοντέρνο. Με ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις ανέσεις. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τα πάντα, ακόμη και τα σερβίτσια. Και η βαρόνη μετέφερε εκεί ένα μεγάλο μέρος της βαρύτιμης οικογενειακής συλλογής των Ρόθτσαϊλντ. Μεταξύ άλλων και ένα φορητό από βαστάζους αμαξάκι της συζύγου ενός σογκούν! Δύο τέτοια υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Το ένα στο Ντε Χααρ και το άλλο στο Μουσείο του Τόκυο…
Σήμερα το κάστρο ανήκει στο Ιδρυμα Ντε Χααρ. Ωστόσο η οικογένεια διατηρεί το δικαίωμα να περάνει έναν μήνα κάθε χρόνο εκεί… στα 200 δωμάτια και στα 30 μπάνια… Και όταν συμβαίνει αυτό, η Ουτρέχτη ζει, φυσικά, μεγάλες κοσμοπολίτικες στιγμές!

Πάρκο Έφτελινγκ

Είναι το μεγαλύτερο θεματικό πάρκο της Ολλανδίας, χαρίζοντας υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία εδώ και έξι δεκαετίες. Από το 1952, όταν και πρωτοάνοιξε τις πύλες του στο κοινό, το πάρκο Έφτελινγκ (Efteling) έχει κερδίσει την καρδιά μεγάλων και μικρών επισκεπτών με την πληθώρα των προγραμμάτων και δραστηριο-τήτων που προσφέρει. Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση… άνευ όρων παρέχονται απλόχερα στους εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών που κάθε χρόνο έρχονται από όλο τον κόσμο στο Έφτελινγκ για να περάσουν ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς και ψυχαγωγίας. Πολύχρωμα καρουζέλ, πειρατικά πλοία, νάνοι και ξωτικά, συνεχή δρώμενα, μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, θεματικά φεστιβάλ βασισμένα σε ευφάνταστες ιδέες, μυστηριώδεις πόλεις με έφιππους ιππότες, στοιχειωμένα κάστρα με σκοτεινά δωμάτια, το ανθρωπόμορφο Δέντρο των Παραμυθιών που διηγείται ιστορίες, τρισδιάστατες μινιατούρες, τρένα και μικροσκοπικά χωριά, ο περίφημος Ιπτάμενος Ολλανδός, το πλοίο-θρύλος, μια μεγάλη λίμνη με γόνδολες, μια αραβική πόλη κατευθείαν βγαλμένη από τις χίλιες και μία νύχτες, ζούγκλες και αγαπημένα παραμύθια, όλα βρίσκουν την θέση τους στο Έφτελινγκ, και αν μη τι άλλο υπόσχονται να σας χαρίσουν ώρες διασκέδασης που θα σας μείνουν αξέχαστες.  

Εσαουίρα, μια πόλη μαγική και ονειρεμένη - Μαρόκο

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

Το νησί Γκορέ - Σενεγάλη

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Εσαουίρα, μια πόλη μαγική και ονειρεμένη

...

Άμστερνταμ

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

Άμστερνταμ και ποδήλατα

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

Άμστερνταμ και ποδήλατα

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!