Πληροφορίες για: Μπαχρέιν

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Το Μπαχρέιν είναι γνωστό στην ιστορία από τα αρχαία ακόμη χρόνια, όπως αποδεικνύεται από αρκετά έργα συγγραφέων και από τους τύμβους που βρέθηκαν στα βόρεια του νησιού. Η χώρα κατοικήθηκε την 3η χιλιετία π.Χ. από Σουμέριους και το 2.000 π.Χ. αποτέλεσε σπουδαίο εμπορικό κέντρο. Τον 4ο αι. μ.Χ. ο Σαμούρ Β΄ έδιωξε τους Άραβες κατοίκους του και το συμπεριέλαβε στις κατακτήσεις της Περσικής αυτοκρατορίας των Σασανιδών. Τον 7ο αι. τελούσε υπό τη διακυβέρνηση της Περσίας που είχε ορίσει κυβερνήτη ένα χριστιανό Άραβα, ενώ τον επόμενο αιώνα κατακτήθηκε από τους Άραβες Αμπασίδες. Το 1521 κατακτήθηκε από τους Πορτογάλους και το 1602 από τους Πέρσες. Το 1783 με την επικράτηση του Αχμάντ ιμπν αλ Χαλίφα και της δυναστείας του, το Μπαχρέιν έγινε ανεξάρτητο εμιράτο. Οι συνεχόμενες επιθέσεις που δεχόταν από τα γειτονικά κράτη το ανάγκασαν να δεχτεί τη μεσολάβηση της Αγγλίας και να γίνει αγγλικό προτεκτοράτο (1820).

Ο 20ός αιώνας
Το 1932 ανακαλύφθηκαν στο υπέδαφος της χώρας πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, γεγονός που συνέβαλε στη γρήγορη ανάπτυξη της περιοχής. Πολλές χώρες εμφανίστηκαν τότε ως διεκδικητές της περιοχής. Το 1968 η Μ. Βρετανία απέσυρε τις στρατιωτικές της δυνάμεις από τον Περσικό κόλπο και στις 15 Αυγούστου 1971 ο σεΐχης Ίσα ιμπν Σουλμάν αλ Χαλίφα ανακήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία του Μπαχρέιν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 όμως τα αποθέματα πετρελαίου άρχισαν να μειώνονται. Την περίοδο 1973-1974 το Μπαχρέιν πήρε μέρος στο εμπάργκο πετρελαίου που κήρυξαν οι αραβικές χώρες εναντίον των ΗΠΑ.
Στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής, η Ιρανική Επανάσταση του 1979 ενθάρρυνε τους σιίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι όξυναν τις σχέσεις τους με τους σουνίτες μουσουλμάνους και άρχισαν να ασκούν πιέσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη συμμετοχή στη διακυβέρνηση της νεοσύστατης χώρας. Το 1981, με την υποστήριξη του Ιράν, εκδηλώθηκε αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον της μοναρχίας, ενώ τα αμέσως επόμενα χρόνια αυξήθηκε η ένταση ανάμεσα στην άρχουσα μειοψηφία των σουνιτών μουσουλμάνων και την πλειοψηφία των σιιτών. Το 1986 οι σχέσεις της χώρας με το Κατάρ διήλθαν περίοδο κρίσης, με αφορμή την κατοχή των νησίδων Φαστ αλ-Ντιμπάλ και Χαβάρ. Την ίδια χρονιά ολοκληρώθηκε η κατασκευή της γέφυρας που ένωσε το Μπαχρέιν με την απέναντι ακτή της Σαουδικής Αραβίας, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη του εμπορίου και του τουρισμού. Το τέλος του Περσοϊρακινού πολέμου έδωσε τη δυνατότητα στο Μπαχρέιν να αυξήσει την οικονομική επιρροή του στον Περσικό κόλπο. Η κατάσταση όμως στην περιοχή αποσταθεροποιήθηκε και πάλι, ύστερα από τη στρατιωτική εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, στις 2 Αυγούστου 1990. Στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 το Μπαχρέιν τάχτηκε με την ξένη στρατιωτική δύναμη που επιβλήθηκε στο Ιράκ και υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων παρέχοντας αεροπορικές και ναυτικές διευκολύνσεις στους συμμάχους. Την ίδια χρονιά οι σχέσεις της χώρας με το Κατάρ εντάθηκαν και πάλι με αφορμή την κατοχή των νήσων Χαουάρ. Ύστερα από τον πόλεμο του Κόλπου, το Μπαχρέιν ήταν μία από τις χώρες που έσπευσε να αποκαταστήσει τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράκ αλλά και με το Ιράν. Στο εσωτερικό της χώρας οι αυξανόμενες πιέσεις για μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση ανάγκασαν τον εμίρη Ίσα ιμπν Σουλμάν αλ Χαλίφα να ανακοινώσει την ίδρυση μιας 30μελούς Συμβουλευτικής Επιτροπής με τη συμμετοχή επιχειρηματιών και πρώην μελών της Εθνοσυνέλευσης η οποία διαλύθηκε το 1975.

Το 1995 ξέσπασε νέα σύγκρουση ανάμεσα στους σιίτες και τους σουνίτες μουσουλμάνους, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον πρώτο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Το νέο Υπουργικό Συμβούλιο απαρτιζόταν από 7 μέλη της άρχουσας οικογένειας αλ Χαλίφα, 4 μέλη σιιτών μουσουλμάνων και 5 σουνιτών. Τα επόμενα χρόνια οι εντάσεις ανάμεσα στις δύο θρησκευτικές παρατάξεις συνεχίστηκαν και τα αιτήματα για μεγαλύτερο εκδημοκρατισμό των θεσμών αυξήθηκαν. Στις αρχές του 1997 βελτιώθηκαν οι σχέσεις της χώρας με το Κατάρ, το θέμα όμως της κατοχής των νήσων Χαουάρ παραμένει άλυτο. Από τις 6 Μαρτίου 1999 αρχηγός του κράτους είναι ο βασιλιάς Χαμάντ μπιν Ισα Αλ Χαλίφα.

Το έδαφος του Μπαχρέιν είναι βραχώδες, με ψηλότερο λόφο τον Τζάμπαλ αλ Ντουχάν (135 μ.). Οι ακτές της χώρας είναι ομαλές αλλά πολύ κοντά βρίσκονται αρκετοί κοραλλιογενούς προέλευσης ύφαλοι.
Τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας είναι το Ουμ στα δυτικά και το αλ-Μουχάρακ στα βορειοανατολικά. Τα υπόλοιπα νησιά βρίσκονται νοτιοανατολικά, κοντά στο Κατάρ.

Το κλίμα είναι ξερό, με αρκετά υψηλές θερμοκρασίες αλλά και υγρασία. Η χώρα δέχεται αρκετές βροχές κατά την περίοδο Δεκεμβρίου - Μαρτίου και οι ετήσιες βροχοπτώσεις δεν ξεπερνάνε τα 100 χιλιοστόμετρα. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 25° C. Ειδικότερα, στην πρωτεύουσα η μέση θερμοκρασία φθάνει τους 19°C το χειμώνα και τους 36° C το καλοκαίρι.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2002 το ποσοστό της γεννητικότητας έφτασε το 1,95% και της θνησιμότητας το 0,4% (βρεφική θνησιμότητα 1,9%), ενώ ο πληθυσμός παρουσίασε αύξηση με ρυθμό 1,97%. Σύμφωνα μ` αυτά τα στοιχεία υπολογίζεται πως ο πληθυσμός θα ανέλθει σε 752.000 κατοίκους το 2010 και σε 870.000 κατ. το 2020. Το 90,3% των κατοίκων της χώρας ζει στα αστικά κέντρα. Οι συνθήκες διαβίωσης έχουν βελτιωθεί και ο μέσος όρος ζωής των κατοίκων της χώρας είναι 73,47 χρόνια (από τους υψηλότερους της Μέσης Ανατολής). Από ηλικιακή άποψη η σύνθεση του πληθυσμού έχει ως εξής: το 29,2% είναι παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών, το 67,7% ηλικίας 15-64 ετών και το 3,1% ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών.

Η χώρα διαθέτει οδικό δίκτυο μήκους 3.164 χλμ. (2002), όπου το 1997 κυκλοφορούσαν 114.000 επιβατικά αυτοκίνητα και 27.000 οχήματα άλλων χρήσεων. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας βρίσκεται στο νησί Σίτρα και το διεθνές αεροδρόμιο στο νησί αλ-Μουχάρακ. Σιδηροδρομικό δίκτυο δεν υπάρχει.
Στον τομέα της ενημέρωσης, το 1997 εξέπεμπαν 5 ραδιοφωνικοί σταθμοί (2 στα μεσαία και 3 στα F.M.) και 4 τηλεοπτικά κανάλια. Το 1997 υπήρχαν στη χώρα 152.000 τηλέφωνα, 338.000 ραδιόφωνα και 275.000 τηλεοράσεις. Στο Μπαχρέιν κυκλοφορούν επίσης τρεις εφημερίδες, οι οποίες όμως ελέγχονται από την κυβέρνηση: η "Al-Ayam", η σαουδαραβική "Al-Shariq Alawsat" και η κουβεϊτιανή "Al-watan". Στη χώρα τυπώνεται μία εφημερίδα στην αγγλική γλώσσα, η "Gulf Daily News", με ημερήσια κυκλοφορία πάνω από 20.000 φύλλα.