Πληροφορίες για: Γεωργία

Τα βασίλεια της Κολχίδας και της Ιβηρίας Η περιοχή της σύγχρονης Γεωργίας κατοικείται συνεχώς από τη λίθινη εποχή. Κατά την κλασσική περίοδο άκμασαν τα πρώτα τοπικά βασίλεια της Κολχίδας και της Ιβηρίας. Οι πρωτογεωργιανές φυλές εμφανίστηκαν αρχικά στη γραπτή ιστορία κατά τον 12ο αιώνα π.Χ., ενώ αρχαιολογικά ευρήματα και αναφορές αποκαλύπτουν στοιχεία πρώιμων πολιτειακών σχημάτων με ανεπτυγμένη μεταλλουργία και τεχνικές χρυσοχοΐας που χρονολογούνται από τον 7ο αιώνα π.Χ. αλλά και νωρίτερα. Κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. καταγράφεται ένα ενωμένο βασίλειο της Γεωργίας, πρώτο δείγμα ανεπτυγμένων διοικητικών δομών με βασιλεία και αριστοκρατική ιεραρχία. Τα δύο πρώτα βασίλεια στην περιοχή κατά την ύστερη αρχαϊκή περίοδο ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως Ιβηρία στην ανατολική σημερινή Γεωργία, και Κολχίδα στα δυτικά. Και τα δύο ήταν από τα πρώτα κράτη στον ευρύτερο Καύκασο που υιοθέτησαν τον χριστιανισμό (το 337 ή το 319 μ.Χ.). Κατά την ελληνική μυθολογία, στην Κολχίδα βρισκόταν το χρυσόμαλλο δέρας που αναζήτησε ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες. Το δέρας πιθανώς να αναφέρεται στην τοπική τεχνική χρήσης δερμάτων για τη συλλογή χρυσού από τα ποτάμια. Τους τελευταίους αιώνες της προχριστιανικής περιόδου, η περιοχή, ως Βασίλειο της Ιβηρίας, επηρεάστηκε τόσο από τους Έλληνες από τη δύση όσο και από τους Πέρσες από την ανατολή. Μετά την ολοκλήρωση της κατάκτησης του Καυκάσου από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 66 π.Χ., η χώρα αποτέλεσε ένα υποτελές στη Ρώμη κράτος για σχεδόν 400 χρόνια. Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία από τον βασιλιά Μίριαν Γ΄, προάγοντας την άνθηση της λογοτεχνίας, των τεχνών και την ενοποίηση της χώρας. Η Γεωργία, ως σταυροδρόμι ανάμεσα στον χριστιανισμό και το Ισλάμ, αποτέλεσε ένα δυναμικό χώρο ανταλλαγής πολιτισμών που οδήγησε σε μία πολιτιστική αναγέννηση μεταξύ του 11ου και του 13ου αιώνα μ.Χ. Το 330 μ.Χ. η αποδοχή του χριστιανισμού από το επίσημο κράτος οδήγησε σε ισχυρούς δεσμούς με τη γειτονική Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία επίσης επηρέασε την πολιτιστική εξέλιξη της χώρας για περισσότερα από 700 χρόνια. Η Κολχίδα, γνωστή τοπικά ως Εργίστη ή Λάζικα, συχνά ήταν πεδίο μαχών ή ουδέτερη ζώνη μεταξύ των ανταγωνιστών Βυζαντινών και Περσών, με εναλλαγή του ελέγχου της εξουσίας αρκετές φορές. Τα πρώτα βασίλεια σταδιακά παρήκμασαν σε ένα σύνολο φεουδαρχικών μονάδων στις αρχές του Μεσαίωνα, γεγονός που διευκόλυνε τους Άραβες στην κατάκτηση της Γεωργίας τον 7ο αιώνα. Στις αρχές του 11ου αιώνα οι επαναστατημένες περιοχές ενώθηκαν σε ένα ενιαίο βασίλειο, ενώ τον επόμενο αιώνα η Γεωργία εκτεινόταν σε ένα σημαντικό τμήμα του νότιου Καυκάσου, περιλαμβάνοντας τις βορειοανατολικές περιοχές και τις βόρειες ακτές της σημερινής Τουρκίας. Αν και οι Άραβες κατέλαβαν την πρωτεύουσα Τιφλίδα το 645, το βασίλειο της Ιβηρίας απέκτησε σημαντική αυτονομία από τους τοπικούς Άραβες ηγεμόνες. Το 813, ο πρίγκιπας Άσοτ Α΄, επίσης γνωστός ως Άσοτ Κουραπαλάτ, ήταν ο πρώτος του οίκου Μπαγκρατιόνι που ανέβηκε στην εξουσία, εδραιώνοντας μία δυναστεία περίπου 1000 χρόνων που εξουσίαζε τμήμα της σημερινής χώρας. Η δυτική και η ανατολική Γεωργία ενώθηκαν από τον Μπαγκράτ Ε΄ (1027-1072), ενώ τον επόμενο αιώνα ο Δαβίδ Δ΄ ο Χτίστης (1089-1125) σηματοδότησε την γεωργιανή χρυσή εποχή απωθώντας τους Σελτζούκους Τούρκους από τη χώρα και επεκτείνοντας την πολιτιστική της επιρροή νότια στην Αρμενία και ανατολικά προς την Κασπία θάλασσα. Μεσαίωνας Το Βασίλειο της Γεωργίας έφτασε την ακμή του τον 12ο και 13ο αιώνα, περίοδος γνωστή ως χρυσή εποχή ή Αναγέννηση της Γεωργίας, κατά τη βασιλεία του Δαβίδ του Χτίστη και της βασίλισσας Θάμαρ. Η πρώιμη αυτή αναγέννηση, που προηγήθηκε της ευρωπαϊκής, χαρακτηρίστηκε από την άνθηση ρομαντικών και ιπποτικών παραδόσεων, φιλοσοφικές αναζητήσεις, και μία σειρά πολιτικών καινοτομιών στην κοινωνία και την οργάνωση του κράτους, όπως η θρησκευτική και εθνική ανοχή. Κληρονομιά της εποχής αυτής είναι σημαντικοί ναοί, ρομαντική ποίηση και λογοτεχνία, ενώ ο βασιλιάς Δαβίδ θεωρείται ο πιο δημοφιλής και επιτυχημένος Γεωργιανός ηγέτης στην ιστορία. Η εγγονή του Δαβίδ, Θάμαρ, πέτυχε να εξουδετερώσει κάθε αντίσταση και να εφαρμόσει μία ενεργητική εξωτερική πολιτική, η οποία επίσης ωφελήθηκε από την εξασθένηση του Βυζαντίου και των Σελτζούκων. Με την υποστήριξη μίας ισχυρής στρατιωτικής ελίτ, η Θάμαρ κατάφερε να συνεχίσει τις επιτυχίες των προκατόχων της και να εδραιώσει μία αυτοκρατορία που κυριάρχησε στον Καύκασο μέχρι την κατάρρευσή της από τις επιθέσεις των μογγολικών φυλών, δύο δεκαετίες μετά το θάνατό της. Σύγχρονη ιστορία Κατά τη μογγολική εισβολή, η Γεωργία δέχθηκε κύματα προσφύγων από τη γειτονική Σαρματία. Όμως, το κράτος παρέμεινε ανεξάρτητο μέχρι τον 16ο αιώνα, οπότε και κατακλύστηκε από τους Οθωμανούς. Οι αλλεπάλληλες εισβολές Οθωμανών και Περσών, αποδυνάμωσαν καταλυτικά το Βασίλειο της Γεωργίας, και παρά την συμφωνία του Γκεοργκιέβσκ το 1801 για αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη της Γεωργίας με την Ρωσική Αυτοκρατορία, ο Τσάρος Παύλος Α΄ στις 22 Δεκεμβρίου του 1800, προσάρτησε την χώρα στην Ρωσική Αυτοκρατορία, καταργώντας τόσο την χιλιόχρονη δυναστεία των Μπαγκρατιόνι, όσο και την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Γεωργίας. To 1918, κατά τη ρωσική επανάσταση, απέκτησε ξανά την ανεξαρτησία της, αλλά αποδυναμώθηκε μετά από ένα πόλεμο με τους Αρμένιους, κάτι που οδήγησε σε εμπλοκή της Αγγλίας. Το 1921 κατελήφθη από τους Ρώσους ξανά, οι οποίοι, αφού απέσπασαν την Αζαρία από τους Οθωμανούς, ενέταξαν τη χώρα στην Υπερκαυκασία, μαζί με τις όμορες χώρες της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν. Στο Γκόρι της Γεωργίας γεννήθηκε το 1878 ο μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν. Το 1991 η Γεωργία αποσχίσθηκε από την ΕΣΣΔ. Αμέσως ενεπλάκη σε πολέμους με τις περιοχές της Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας και της Αζαρίας, οι οποίες, αν και διοικητικά εντός τους γεωργιανού κράτους, δεν επιθυμούσαν να παραμείνουν σε αυτό. Οι πόλεμοι αυτοί πάγωσαν, με τις τρεις περιοχές να ανακηρύσσονται αυτόνομες. Από τις περιοχές αυτές έφυγαν χιλιάδες πρόσφυγες. Το 2003 η χώρα μπαίνει σε φιλοδυτική τροχιά, με την εκλογή του προέδρου Μιχαήλ Σαακασβίλι, ωστόσσο η Μόσχα αμφισβήτησε το αποτέλεσμα των εκλογών. Ακολουθεί περίοδος οικονομικής άνθησης. Το επόμενο έτος, με πραξικόπημα οργανωμένο από τον Γεωργιανό πρόεδρο, η Αζαρία επαναπροσαρτάται στη Γεωργία με τη μορφή αυτόνομης περιοχής. Το 2007 ξεσπά κρίση στη Νότια Οσετία, η οποία οδηγεί στην επανάκτηση από τους Γεωργιανούς αρκετών οσετικών χωριών. Το 2008 στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι οι Γεωργιανοί ζητούν ένταξη στον οργανισμό μαζί με την Ουκρανία, κάτι που απορρίπτεται από τα κράτη της Παλαιάς Ευρώπης. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2008 και τις βουλευτικές εκλογές του ίδιου χρόνου. Την 8η Αυγούστου του 2008 γεωργιανά στρατεύματα εισέβαλαν στη Νότια Οσετία, με σκοπό την ανατροπή της de facto κυβέρνησης και επανένταξη της περιοχής στη Γεωργία. Με πρόφαση τη δολοφονία στρατιωτών της ρωσικής ειρηνευτικής δύναμης που σταθμεύει στην περιοχή, η Μόσχα κατηγόρησε τη Γεωργία για γενοκτονία και στη συνέχεια εισέβαλε στη Νότια Οσετία και κατόπιν και σε τμήμα των εδαφών της υπόλοιπης Γεωργίας. Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν και οι βομβαρδισμοί από πλευράς Ρώσων, οδήγησαν στην καταστροφή του γεωργιανού στρατού και τον εξαναγκασμό της κυβέρνησης σε παράδοση. Ακολούθησε ανασύνταξη των Ρώσων στις θέσεις που κατείχαν πριν το 1999. Η επέμβαση στη Γεωργία έγινε αφορμή για κλιμάκωση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και διχασμό στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Η Γεωργία έχει ενισχυμένη γεωπολιτική θέση, λόγω της διέλευσης από το έδαφος της σημαντικών αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, με μεγαλύτερο τον αγωγό "Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν", τον δεύτερο μεγαλύτερο σε μήκος παγκοσμίως. Απόπειρα πραξικοπήματος 2009 Στις 5 Μαΐου του 2009 η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αποτροπή σχεδίου στρατιωτικού πραξικοπήματος, το οποίο αποκαλύφθηκε όταν ξέσπασε στάση στη στρατιωτική βάση Μουχροβάνι. Ο πρόεδρος Μιχαήλ Σαακασβίλι ανακοίνωσε ότι η κατάσταση ετέθη υπό έλεγχο. Είναι άγνωστο ακόμα πόσοι στρατιώτες και αξιωματικοί έλαβαν μέρος στην ανταρσία. Αργότερα την ίδια ημέρα, το Υπουργείο Εσωτερικών της Γεωργίας ανακοίνωσε ότι οι στασιαστές είχαν παραδοθεί. Μερικοί από τους πρωταίτιους της ανταρσίας συνελήφθησαν ενώ άλλοι κατάφεραν να διαφύγουν. Η Γεωργία έστειλε τανκς στην εν λόγω βάση και αρχικά κατηγόρησε τη Μόσχα ότι υποκινεί τη στάση, την παραμονή της διεξαγωγής των στρατιωτικών ασκήσεων της Γεωργίας με το ΝΑΤΟ. Η Ρωσία αρνήθηκε οποιαδήποτε δική της ανάμιξη στο πραξικόπημα. Αργότερα, η Γεωργία απέσυρε τους ισχυρισμούς της περί εμπλοκής της Μόσχας σε απόπειρα ανατροπής του προέδρου.

Το πολίτευμα της χώρας είναι Προεδρική Δημοκρατία. Πρόεδρος της χώρας είναι ο Μιχαήλ Σαακασβίλι. Ο πρωθυπουργός έχει μικρές αρμοδιότητες και εξουσίες και διορίζεται από τον πρόεδρο. Από το 2012 πρωθυπουργός είναι ο Μπίτζινα Ιβανισβίλι. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Το ισχύον Σύνταγμα εγκρίθηκε στις 24 Αυγούστου του 1995 και τέθηκε σε ισχύ στις 17 Οκτωβρίου του ιδίου έτους. Προεδρικές εκλογές 2013 Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 27 Οκτωβρίου 2013 πρόεδρος εξελέγη ο Γκιόργκι Μαργκβελασβίλι με ποσοστό 62% των ψήφων έναντι 22% για τον κυριότερο αντίπαλό του, Νταβίτ Μπακράτζε. Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν ιδιαίτερα χαμηλή, της τάξεως του 47%. Βουλευτικές εκλογές 2012 Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές που έγιναν την 1η Οκτωβρίου 2012 ο συνασπισμός Γεωργιανό Όνειρο της αντιπολίτευσης κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών. Ο πρόεδρος Μιχαήλ Σαακασβίλι παραδέχτηκε την ήττα του από το συνασπισμό του εκατομμυριούχου Μπίτζινα Ιβανισβίλι. Οι εκλογές διεξήχθησαν υπό ένα νέο εκλογικό σύστημα στο οποίο συμφώνησαν ο πρόεδρος και η αντιπολίτευση το 2011. Η έδρα του νέου Κοινοβουλίου επαναφέρθηκε από την Τιφλίδα στο Κουτάισι αργότερα το 2012. Οι πολίτες στη Νότια Οσετία και στην Αμπχαζία δεν ψήφισαν. Δημοψηφίσματα 2008 Στο μη δεσμευτικό δημοψήφισμα που διενεργήθηκε κι αυτό στις 5 Ιανουαρίου του 2008, οι Γεωργιανοί ψήφισαν υπέρ της ένταξης της χώρας τους στο ΝΑΤΟ σε ποσοστό 72,5%. Το δεύτερο δημοψήφισμα της ίδιας ημέρας αφορούσε στην επίσπευση των βουλευτικών εκλογών στην άνοιξη του 2008, αντί για το τέλους του έτους, όπως οριζόταν. Οι Γεωργιανοί υποστήριξαν την πρόταση με ποσοστό 69,9%.

Μορφολογία εδάφους Το 87% του εδάφους της Γεωργίας είναι ορεινό. Η νότια απόληξη του ορεινού όγκου του Καυκάσου καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της χώρας, ενώ το νότιο τμήμα της αποτελεί τη βόρεια απόληξη των υψιπέδων της Αρμενίας. Η μόνη πεδινή έκταση της χώρας είναι η πεδιάδα της Κολχίδας, ένα τριγωνικού σχήματος προσχωσιγενές τμήμα που βρίσκεται ανάμεσα σ` αυτά τα ορεινά εδάφη και προς τη θάλασσα, το οποίο κατά το παρελθόν υπήρξε έλος που αργότερα αποξηράνθηκε. Τα μεγαλύτερα υψόμετρα της χώρας σημειώνονται στον ορεινό όγκο του Καυκάσου, στο βόρειο τμήμα της. Ψηλότερες κορυφές είναι αυτή του όρους Σχαρά (5.068 μ.) και του σβησμένου ηφαιστείου Καζμπέκ (5.049 μ.). Άλλες κορυφές της Γεωργίας είναι το Ρουσταφέλι (4.963 μ.) και το Τέμουλος - Μτα (4.854 μ.) στην οροσειρά του Καυκάσου, στα σύνορα με τη Ρωσία. Υδρογραφία Οι σημαντικότεροι ποταμοί της Γεωργίας είναι ο ποταμός Ρόνι, που πηγάζει από τις νότιες παρυφές της οροσειράς του Καυκάσου, διαρρέει το δυτικό τμήμα της χώρας και εκβάλλει στη Μαύρη θάλασσα, και ο ποταμός Κούρα, που πηγάζει από τη βορειοανατολική Τουρκία, διαρρέει το νοτιοανατολικό τμήμα της Γεωργίας, εισέρχεται στο Αζερμπαϊτζάν και χύνεται στην Κασπία θάλασσα. Πολλοί άλλοι μικροί ποταμοί πηγάζουν από το νότιο τμήμα του Καυκάσου και εκβάλλουν στη Μαύρη ή την Κασπία θάλασσα.

Το κλίμα της Γεωργίας παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Στην πεδιάδα της Κολχίδας το κλίμα είναι από εύκρατο ως υποτροπικό, με υψηλότερες θερμοκρασίες από τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας και μεγάλες τιμές υγρασίας. Στην ενδοχώρα το κλίμα είναι ηπειρωτικό, με μεγάλες διαφοροποιήσεις της θερμοκρασίας ανάμεσα στις εποχές του έτους, και σχετικά ξερό, ιδιαίτερα στα νότια και νοτιοανατολικά υψίπεδα. Στα ορεινά τμήματα της χώρας, σε υψόμετρο πάνω από 2.000 μέτρα, το κλίμα είναι αλπικό, ενώ σε υψόμετρο άνω των 3.400 μέτρων τα χιόνια δε λιώνουν ποτέ. Στη δυτική Γεωργία, στις περιοχές με υψόμετρο κάτω από 600 - 700 μέτρα, η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου κυμαίνεται από 5° ως 0° C. Στην ανατολική Γεωργία η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου είναι από 3° ως 0° C. Στο παράκτιο τμήμα της Γεωργίας το ετήσιο ύψος των βροχοπτώσεων είναι από 1.000 ως 2.000 χιλιοστόμετρα, ενώ στην ενδοχώρα η τιμή αυτή μειώνεται όσο απομακρυνόμαστε από τη θάλασσα. Χλωρίδα - πανίδα Στα δάση της Γεωργίας, που καταλαμβάνουν το 38,7% της συνολικής έκτασής της και εντοπίζονται κυρίως στις βόρειες ορεινές περιοχές της χώρας, ευδοκιμούν βελανιδιές, καστανιές, οξιές, φλαμουριές, φιλύρες, μηλιές, αχλαδιές, έλατα, πεύκα, σκλήθρες κ.ά., ενώ σε ολόκληρη τη χώρα απαντούνται εσπεριδοειδή και ευκάλυπτοι. Στα υψίπεδα των νότιων περιοχών της ανατολικής Γεωργίας η χλωρίδα είναι τύπου στέπας κατά κύριο λόγο, ενώ οι ορεινές περιοχές του κεντρικού τμήματος της νότιας Γεωργίας είναι μάλλον ξερές. Η πανίδα της χώρας είναι ανάλογη με τη χλωρίδα του κάθε τμήματός της. Στις παράκτιες περιοχές η άγρια πανίδα είναι περιορισμένη, ενώ στα πλούσια δάση των βουνών του βόρειου τμήματος της Γεωργίας ζουν λύκοι, αλεπούδες, τσακάλια, λαγοί, αγριόχοιροι, κουνάβια, αγριοκάτσικα, αντιλόπες του Καυκάσου, αρκούδες, ζαρκάδια κ.ά. Μεγάλη είναι και η ποικιλία των πτηνών που συναντούνται στη χώρα. Στις νότιες περιοχές η πανίδα δεν είναι τόσο πλούσια.

Οι κάτοικοι είναι Γεωργιανοί σε ποσοστό σχεδόν 84% και οι υπόλοιποι είναι κυρίως Αζέροι (6,5%), Αρμένιοι (5,7%) και Ρώσοι (1,5%), και ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων οι οποίοι ζουν κυρίως στη περιοχή της Τσάλκας σύμφωνα με απογραφή του 2002. Το 84% είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ γύρω στο 10% ασπάζονται το Ισλάμ, 4% είναι Αρμένιοι-Γρηγοριανοί και 0,8% Ρωμαιοκαθολικοί, ενώ επίσης υπάρχουν 18.265 Μάρτυρες του Ιεχωβά[18] και 250 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Το 71% ομιλεί την επίσημη γλώσσα, η οποία είναι η γεωργιανή. Ομιλούνται επίσης αρμενικά, αζερικά και ρωσικά. Η Αμπχαζία έχει ως επίσημη γλώσσα την αμπχαζιανή. Το 53% του συνολικού πληθυσμού ζει στα αστικά κέντρα, με βάση στοιχεία του 2011. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού είναι -σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2013- τα 77,51 χρόνια (74,17 χρόνια οι άνδρες και 81,17 οι γυναίκες).

Το 2008 λειτουργούσαν στη χώρα συνολικά 23 αεροδρόμια και 3 ελικοδρόμια. Μεγάλο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου είναι σε πρωτόγονη κατάσταση, εξαιτίας της ελλιπούς συντήρησης. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Το 2008 ο εμπορικός στόλος της Γεωργίας περιελάμβανε 191 πλοία. Κυριότερα λιμάνια είναι το Μπατούμι και το Πότι.