Πληροφορίες για: Μαυρίκιος

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Το νησί ανακαλύφθηκε στις αρχές του 16ου αι. (1507) από Πορτογάλους εξερευνητές που είχε στείλει ο Αφόνσο Αλβουκέρκε. Το 1598 κατακτήθηκε από τον Ολλανδό ναύαρχο Βέιμπραντ βαν Βαρβέικ, ο οποίος ονόμασε την περιοχή "Μαυρίκιο" προς τιμή του πρίγκιπα Μαυρίκιου του Νασάου και εγκατέστησε εκεί σταθμό ανεφοδιασμού. Όταν όμως οι Ολλανδοί ανακάλυψαν το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, εγκατέλειψαν το νησί, που κατακτήθηκε στη συνέχεια από τους Γάλλους (1715). Το νησί μετονομάστηκε "Ιλ ντε Φρανς" και το 1721 αποικίστηκε από Γάλλους που έφτασαν μαζί με τους δούλους τους. Σιγά σιγά μετατράπηκε σε σημαντικό λιμάνι και το 1767 η Γαλλία διόρισε αρμοστή της περιοχής τον Πιερ Πουάβρ. Το 1814, με τη Συνθήκη του Παρισιού, το νησί παραδόθηκε στην Αγγλία, η οποία το ξαναονόμασε Μαυρίκιο. Οι Άγγλοι κατέστρεψαν τις γαλλικές αποικίες και μετέφεραν από τις Ινδίες τους δικούς τους δούλους, οι οποίοι είναι οι πρόγονοι των σημερινών Ινδο-μαυρικιανών.

Ο 20ός αιώνας
Το 1961 με αναθεώρηση του Συντάγματος παραχωρήθηκε στη χώρα ημιαυτονομία. Δύο χρόνια αργότερα (1963) προκηρύχθηκαν εκλογές με υποψήφιους τον Ανεξάρτητο Συνασπισμό της Προφυλακής (Α.Σ.Π.), το Μαυρικιανό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (Μ.Σ.Κ.), την Επιτροπή Μουσουλμανικής Δράσης (Ε.Μ.Δ.) και το Εργατικό Κόμμα (Ε.Κ.). Νικητής αναδείχτηκε το Εργατικό Κόμμα. Το 1965 η Διάσκεψη του Λονδίνου πρότεινε στα κόμματα του Μαυρίκιου την πλήρη ανεξαρτησία του νησιού ή την πολιτική του σύνδεση με τη Μ. Βρετανία, αλλά τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κομμάτων δεν επέτρεψαν τη λήψη μιας κοινής απόφασης. Το Εργατικό Κόμμα δημιούργησε ένα συνασπισμό με τον Α.Σ.Π. και την Ε.Μ.Δ., ο οποίος ονομάστηκε Κόμμα της Ανεξαρτησίας και είχε αρχηγό τον Σερ Σιγουζαγκούρ Ραμγκουλάμ, που κέρδισε τις εκλογές του 1967. Στις 12 Μαρτίου 1968 η χώρα έγινε ανεξάρτητο κράτος. Το 1969 η συμμαχία του Εργατικού Κόμματος με το Μαυρικιανό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κέρδισε τις νέες εκλογές, αλλά ο σχηματισμός αυτός δεν αποδείχτηκε αρκετά ισχυρός και γρήγορα διαλύθηκε. Από τον Δεκέμβριο του 1971 και ολόκληρο το 1972 η χώρα κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, γεγονός που ώθησε το Μ.Σ.Κ. σε παραίτηση (1973). Ακολούθησε περίοδος αναταραχών και προκήρυξη εκλογών το 1976. Νικητής αναδείχτηκε το Μαχητικό Μαυρικιανό Κίνημα (Μ.Μ.Κ.) με αρχηγό τον Πολ Μπερανζέ. Όμως το Ε.Κ και το Μ.Σ.Κ. ξαναενώθηκαν με αρχηγό τον Ραμγκουλάμ και το κόμμα του Μπερανζέ έχασε γρήγορα την εξουσία. Στις εκλογές του 1982 το Μ.Μ.Κ. συμμάχησε με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε ο Ανεερούντ Τζουγκνάθ. Τον επόμενο χρόνο ο Ραμγκουλάμ αντικατέστησε τον Νταγεντρανάθ Μπουρεντσομπάι στη γενική διοίκηση του νησιού.
Στις εκλογές του 1983 νικητής αναδείχτηκε η συμμαχία του Εργατικού Κόμματος με το Σοσιαλδημοκρατικό και το Σοσιαλιστικό Κίνημα του Μαυρικίου, με αρχηγό τον Τζουγκνάθ. Δύο χρόνια αργότερα ο Ραμγκουλάμ πέθανε και ανέλαβε διοικητής ο Σερ Βεεραζάμι Ρινγκαντού. Στις εκλογές του 1987 εκλέχτηκε πρωθυπουργός ο Σερ Ανεερούντ Τζουγκνάθ και τον επόμενο χρόνο η χώρα αποχώρησε από τον Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας. Το 1991 χρέη πρωθυπουργού ανέλαβε ο Τζουγκνάθ.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση
Στις 12 Μαρτίου 1992 ο Μαυρίκιος ανακηρύχτηκε σε Δημοκρατία, αλλά παρέμεινε στην Κοινοπολιτεία. Ο Βεεραζάμι Ρινγκαντού υπήρξε ο τελευταίος γενικός κυβερνήτης της χώρας για ενενήντα ημέρες. Από τις 30 Ιουνίου 1992 πρόεδρος της χώρας ανέλαβε ο Κασάμ Ουτέεμ και από τις 22 Δεκεμβρίου 1995 πρωθυπουργός ήταν ο Ναβίν Ραμγκουλάμ.
Ύστερα από τις τελευταίες εκλογές του Φεβρουαρίου του 2002 πρόεδρος της χώρας είναι ο Κάρλ Όφμαν και χρέη πρωθυπουργού ασκεί ο Ανεερούντ Τζουγκνάθ από το Σεπτέμβριο του 2000.

Ο Μαυρίκιος είναι νησί ηφαιστειογενούς προέλευσης, το οποίο περιβάλλεται από κοραλλιογενείς σχηματισμούς. Στα βόρειο τμήμα του νησιού απλώνεται μια πεδινή έκταση, η οποία βαθμιαία ανυψώνεται και στο κέντρο του νησιού γίνεται οροπέδιο με υψόμετρο που κυμαίνεται από 270 μ. μέχρι 730 μ. Οι εδαφικές εξάρσεις είναι εντονότερες στο νότιο τμήμα του νησιού, όπου σχηματίζεται το όρος Πιτόν ντε λα Πετίτ Ριβιέρ Νουάρ (828 μ.).
Οι ποταμοί του νησιού στην πλειονότητά τους είναι χείμαρροι, με μήκος μικρότερο των 35 χλμ. Σημαντικότερος από όλους είναι ο Γκραντ Ριβιέρ Σιντ-Εστ. Στο οροπέδιο της χώρας σχηματίζονται επίσης μικρές λίμνες.

Το κλίμα είναι υποτροπικό και γενικά υγρό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία κυμαίνεται από 19°C στο κεντρικό οροπέδιο μέχρι 23°C στις παράλιες περιοχές. Το νησί δέχεται αρκετές βροχές, που είναι περισσότερο έντονες στο κεντρικό οροπέδιο. Το μέσο ετήσιο ύψος βροχόπτωσης φτάνει τα 900 χιλιοστόμετρα στις ακτές και συχνά ξεπερνά τα 5.080 χιλιοστόμετρα στο εσωτερικό του νησιού. Συχνή είναι επίσης η εμφάνιση κυκλώνων κατά τη θερμή εποχή (Δεκέμβριος-Απρίλιος).

Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2002 το ποσοστό της γεννητικότητας έφθασε στο 1,63%, της θνησιμότητας στο 0,68% (βρεφική θνησιμότητα 1,66%, το 2002) και η ετήσια αύξηση του πληθυσμού σε ποσοστό 0,86% (2002). Επιπλέον σε κάθε γυναίκα αναλογούσαν δύο παιδιά, ενώ 3 στους 1.000 άντρες μετανάστευαν σε άλλες χώρες για να εργαστούν. Το 43,6% των σημερινών κατοίκων ζει στα αστικά κέντρα. Από ηλικιακή άποψη η σύνθεση του πληθυσμού έχει ως εξής: το 25,4% είναι παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών, το 68,3% ηλικίας 15-64 ετών και το 6,3% ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών. Οι βελτιωμένες συνθήκες διαβίωσης έχουν ανεβάσει το μέσο όρο ζωής στα 71,53 χρόνια (67,54 χρόνια ζουν οι άντρες και 75,58 οι γυναίκες).

Η χώρα διαθέτει οδικό δίκτυο μήκους 1.860 χλμ. (2001), ένα διεθνές αεροδρόμιο και ένα μεγάλο λιμάνι στην πρωτεύουσα Πορτ Λούις.
Σε επίπεδο επικοινωνιών το 2000 εξέπεμπαν στη χώρα 4 ραδιοφωνικοί σταθμοί στα μεσαία, 9 στα βραχέα και 2 τηλεοπτικά κανάλια. Το 2000 αναλογούσε μία τηλεόραση σε 4,6 άτομα, ένα ραδιόφωνο σε 2,8 άτομα και ένα τηλέφωνο σε 4,2 άτομα. Κυκλοφορούσαν επίσης 8 ημερήσιες εφημερίδες και πολλά περιοδικά.