Πληροφορίες για: Σουηδία

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Η σημερινή Σουηδία κατοικήθηκε από το 4000 π.Χ. από πληθυσμούς που δεν είχαν να επιδείξουν υψηλό πολιτισμικό επίπεδο. Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία μπερδεύονται με το μύθο. Ο μυθικός Οντίν είναι ο προπάτορας της Σκολυτικής δυναστείας και του γένους των Ιγγλιδών, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ιστορικό ρόλο μέχρι τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Στους αιώνες που ακολούθησαν διαμορφώθηκε η κοινωνία των Βίκινγκς (8ος - 11ος αιώνας μ.Χ.), που είχαν αναπτύξει εμπόριο με τους Ρώσους. Το 830 μ.Χ. περίπου ο Ανσγάριος δίδαξε στην Μπίρκα το μήνυμα του χριστιανισμού για πρώτη φορά. Μόνον όμως μετά τη βάπτιση του βασιλιά Ούλοφ Σκέτκονουνγκ (1008) διαδόθηκε ευρύτατα.
Το 12ο αιώνα (1157) οι Σουηδοί άρχισαν να αναπτύσσουν την εθνική τους συνείδηση. Η εμφάνιση των εμφύλιων πολέμων, που ξέσπασαν μεταξύ των αριστοκρατικών οικογενειών για τη διεκδίκηση της εξουσίας ωφέλησε την εκκλησία στη χώρα, επειδή της εξασφάλισαν ανεξαρτησία και προνόμια. Το 1156-1160 οργανώθηκε μια χριστιανική σταυροφορία υπό τον Έρικ Θ΄ τον Άγιο εναντίον των Φιλανδών ειδωλολατρών και ενώθηκαν πολιτικά τα διηρημένα σουηδικά βασίλεια υπό την εξουσία του Καρόλου της Γοτλάνδης.
Ακολούθησαν οι συγκρούσεις των βασιλικών οίκων των Βονδίων και των Σβερκεριδών που τελείωσαν το 1250. Ήδη είχε ιδρυθεί η Στοκχόλμη το 1196. Το 1250 ο Γιαρλ Μπίργερ ίδρυσε τη δυναστεία των Φόλκουνγκ και μετέφερε την πρωτεύουσά του από την Ουψάλα στην Στοκχόλμη. Ο Μάγνος Λαντουλής βασιλιάς από το 1275-1290 εισήγαγε τους φεουδαρχικούς θεσμούς και έβαλε τις βάσεις δημιουργίας του σουηδικού στρατού (1279).
Η σταδιακή αποδυνάμωση της κεντρικής εξουσίας λόγω του διαμοιρασμού της βασιλικής γης σε μικρότερα δουκάτα οδήγησαν την εξουσία στα χέρια της αριστοκρατίας. Το 1319 η Σουηδία και η Νορβηγία ενώθηκαν με βασιλιά τον Μάγνο Ζ΄ Έρικσον και το 1389 η Σουηδία, η Νορβηγία και η Δανία αποτέλεσαν ένα ενιαίο κράτος με βασίλισσα τη Μαργαρίτα της Δανίας (ένωση του Κάλμαρ). Η Ένωση του Κάλμαρ διατηρήθηκε μέχρι το 1523 οπότε οι Σουηδοί μετά από πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες απέκτησαν την εθνική τους ανεξαρτησία με βασιλιά το Γουστάβο Α΄ Βάζα. Αυτός ευνόησε τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, υποστήριξε την ανερχόμενη αστική τάξη και με την κρατικοποίηση της σουηδικής εκκλησίας και τη δήμευση της περιουσίας της προς όφελος του κράτους και των ευγενών προέτρεψε την αριστοκρατία να προσχωρήσει στη μεταρρύθμιση. Η οριστική ρήξη με τον Ρωμαιοκαθολικισμό επήλθε το 1529 (Σύνοδος του Έρεμπρο). Το 1544 θεσπίστηκε ο κληρονομικός χαρακτήρας του βασιλικού αξιώματος.
Στα επόμενα χρόνια μια σειρά από συγκρούσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό (με τη Δανία) προκάλεσαν έντονες πολιτικές και θρησκευτικές κρίσεις. Το 1611 ανήλθε στο θρόνο ο Γουστάβος Β΄ Αδόλφος, ο επονομαζόμενος "Λέων του Βορρά", ο οποίος στηριζόμενος στον αξιόλογο εμπορικό στόλο θέλησε να επιβάλει τη σουηδική κυριαρχία στη Βαλτική θάλασσα. Έτσι ενέπλεξε τη Σουηδία στον Τριακονταετή πόλεμο και πεθαίνοντας το 1632 είχε κατακτήσει την πολωνική Πρωσία (1626), διατήρησε τα στρατεύματά του στη Γερμανία και επέτρεψε στη χώρα την αποκόμιση σημαντικών εδαφών με την Ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648. Το 1634 η Σουηδία απόκτησε ένα σύνταγμα που προστάτευε τα αριστοκρατικά συμφέροντα (1634).
Από το 1654 ως το 1751 ο οίκος του Παλατινάτου κυβέρνησε τη χώρα. Διακρίθηκε ιδιαίτερα ο Κάρολος Ι΄ Γουστάβος (1654-1660) για τις πολεμικές του επιτυχίες των Δανών και των Πολωνών, ο Κάρολος ΙΑ΄ (1660-1697), που το 1680 περιόρισε το ρόλο των ευγενών στο ρόλο των αυλικών, ο Κάρολος ΙΒ΄ (1679-1718) που ήταν ικανός στρατιωτικός, αλλά ενέπλεξε τη Σουηδία σε πόλεμο με τη Ρωσία (1700-1721), που μετά την ήττα της Πολτάβα (1709) απέκοψε τη χώρα από την Καρελία και τις επαρχίες της Βαλτικής.
Το 1719 οι βασιλείς της Σουηδίας αποδέχτηκαν την παραχώρηση της εξουσίας στο Ρίκσταγκ που ήλεγχαν οι ευγενείς άμεσα και στο Ανακτοβούλιο που το όριζαν έμμεσα. Κατά τη διάρκεια του Επταετούς πολέμου (1756-1763) εναντίον της Πρωσίας η Σουηδία γνώρισε την ήττα και την ταπείνωση.
Από το 1771-1792 βασίλευσε ο Γουστάβος Γ΄, που υποστηριζόμενος από λαό και στρατό μείωσε τα προνόμια του Ρίκσταγκ και του Ανακτοβουλίου. Ακόμη ακολούθησε φιλογαλλική και αντιρωσική εξωτερική πολιτική. Μετά τη δολοφονία του Γουστάβου Γ΄ (1792) ο διάδοχός του Γουστάβος Δ΄ (1792-1809) πολέμησε εναντίον του Ναπολέοντα και κατόπιν των Ρώσων και το 1808 έχασε τη Φιλανδία. Το 1810 ανέβηκε στο σουηδικό θρόνο ο Γάλλος στρατάρχης Ζαν - Μπατιστ Μπερναντότ και συνέπραξε εναντίον του Ναπολέοντα, πολιτική κίνηση που του απέδωσε την προσάρτηση της Νορβηγίας (1814). Ο Μπερναντότ με το όνομα Κάρολος - Ιωάννης εγκαινίασε καθεστώς ουδετερότητας.
Το 1840 το σύνταγμα αναθεωρήθηκε και το 1848 ο Όσκαρ Α΄ το κατέστησε αρκετά φιλελεύθερο. Η αστική τάξη σταδιακά κυριάρχησε και οδήγησε στη μείωση των βασιλικών προνομίων και στην εγκαθίδρυση ενός πολιτικού συστήματος, που θα επέτρεπε την ελεύθερη αγορά και το κοινοβουλευτικό σύστημα. Η Σουηδία πιστή στην αρχή της ουδετερότητας κατόρθωσε να αναπτυχθεί οικονομικά, όμως η Νορβηγία (ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη) κατόρθωσε την ειρηνική απόσχισή της από την Ένωση το 1905.

Ο 20ός αιώνας
Από το 1850-1920 υπολογίζεται πως περίπου ένα εκατομμύριο Σουηδοί μετανάστευσαν στις ΗΠΑ. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1889 πέτυχε τη λήψη σημαντικών μέτρων κοινωνικής πρόνοιας και μέχρι το 1920 ήταν το ισχυρότερο κόμμα του Ρίκσταγκ. Από το 1907-1950 επί βασιλείας Γουστάβου Ε΄ το κράτος παρουσίασε μια οικονομική πρόοδο χωρίς προηγούμενο. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παρέμεινε σταθερά στην εξουσία (1932-1976) και στο δόγμα της ουδετερότητας στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Από το 1946 η Σουηδία είναι μέλος του ΟΗΕ αλλά όχι και του ΝΑΤΟ. Από το 1950-1973 βασιλιάς της χώρας είναι ο Γουστάβος Στ΄ Αδόλφος και από το 1973 ο Κάρολος Ιστ΄ Γουστάβος είναι βασιλιάς της Σουηδίας. Από το 1969-1976 ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε αντιμετωπίζει μια σοβαρότατη οικονομικο-κοινωνική κρίση που στις εκλογές του 1976 οδηγούν τα συντηρητικά κόμματα (συνασπισμός δεξιών και κεντρώων) στην εξουσία μέχρι το 1982, οπότε ο Ούλοφ Πάλμε επανεκλέγεται πρωθυπουργός.
Το 1986 ο Πάλμε δολοφονήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Ίνγκβαρ Κάρλσον. Το 1991 συστήθηκε το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και στις εκλογές του ίδιου έτους ο πρόεδρός του Καρλ Μπιλτ εκλέχτηκε πρωθυπουργός. Στις εκλογές τοου Οκτωβρίου 1994 οι σοσιαλδημοκράτες επανήλθαν στην εξουσία και ο πρόεδρος του κόμματος Ίνγκβαρ Κάρλσον χρημάτισε και πάλι πρωθυπουργός και σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας στηριζόμενος στην ανοχή της αριστεράς και των πράσινων που αύξησαν σημαντικά την πολιτική τους δύναμη.
Το Φεβρουάριο του 1993 η Σουηδία από κοινού με τις άλλες σκανδιναβικές χώρες (Νορβηγία, Φιλανδία) και την Αυστρία άρχισαν διαπραγματεύσεις για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 1995 (περίοδος ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε.) υπογράφτηκε η συμφωνία ένταξης της Σουηδίας στην Ε.Ε. και το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου οι Σουηδοί ψηφοφόροι (52%) επικύρωσαν τη συμφωνία. Το 1996 ο Ίνγκβαρ Κάρλσον παραιτήθηκε και τον διαδέχτηκε στην προεδρία του κόμματος και στην πρωθυπουργία ο σοσιαλδημοκράτης Γκόραν Πέρσον. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1998 το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ήρθε πρώτο με ποσοστό 36,6%, με σημαντική μείωση της εκλογικής του δύναμης, και σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με το Αριστερό κόμμα της Γκούντρουν Σίμαν, το οποίο συγκέντρωσε ποσοστό 12%. Το συντηρητικό κόμμα των Μετριοπαθών του Καρλ Μπιλτ συγκέντρωσε το 22,5% των ψήφων, ενώ οι Χριστιανοδημοκράτες διπλασίασαν το ποσοστό τους σε 11,8%. Από τα μικρότερα κόμματα, οι Πράσινοι συγκέντρωσαν το 4,5% των ψήφων.
Η σημερινή πολιτική κατάσταση
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2002 πρωθυπουργός εξελέγη ξανά ο Γκόραν Πέρσον.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2002 πρωθυπουργός εξελέγη ξανά ο Γκόραν Πέρσον.

Το έδαφος της Σουηδίας παρουσιάζει έντονα τα σημάδια των παγετώνων, των διαβρώσεων που τους ακολούθησαν και της καθίζησης. Αποτελέσματα της καθίζησης του εδάφους είναι οι πολυάριθμες λίμνες και τα πολλά νησάκια κοντά στις ακτές της Βαλτικής. Από πλευράς μορφολογίας το σουηδικό έδαφος έχει σχετικά χαμηλό μέσο ύψος και μόνον το 20% του συνολικού εδάφους ξεπερνά τα 400 μέτρα και το 30% βρίσκεται σε ύψος κάτω των 100 μέτρων. Ειδικότερα το φυσιογραφικό ανάγλυφο της χώρας από βορρά προς νότο διακρίνεται σε τέσσερις κύριες περιοχές. Η βόρεια είναι γεμάτη όρη και λίμνες (Νόρλαντ). Η κεντρική περιοχή παρουσιάζει βαθύπεδα (Σβέαλαντ) και χαμηλά υψίπεδα (Σμόλαντ). Η νότια περιοχή έχει μικρές, αλλά γόνιμες πεδιάδες (Σκόνε). Οι περιοχές Σμόλαντ και Σκόνε ανήκουν στην περιοχή Γκέταλαντ. Οι σημαντικότερες οροσειρές της χώρας εντοπίζονται στην περιοχή της Λαπωνίας, ενώ προς τα νότια και νοτιοανατολικά τα υψώματα δεν παρουσιάζουν σημαντικό ύψος.
Η πιο σημαντική οροσειρά των σουηδο-νορβηγικών συνόρων είναι αυτή του Τσέλεν, όμως οι πιο ψηλές οροσειρές βρίσκονται στο δυτικό τμήμα της βόρειας και κεντρικής Σουηδίας με κορυφές των Κεμπνεκάισε (2.111 μέτρα) και Σάργεκτγιοκο (2.089 μέτρα), που βρίσκεται μέσα σε έναν πολύ όμορφο εθνικό δρυμό. Η οροσειρά προς νότο χαμηλώνει βαθμιαία. Εκεί συναντάμε τις κορυφές Ώρεσκουταν, Χελαγκσφγέλετ και το βουνό Σουλάρνα. Τα βουνά του νότου είναι σημαντικοί πόλοι έλξης για τους τουρίστες της άνοιξης και του καλοκαιριού· επειδή υπάρχουν πολλά κέντρα αθλητισμού και ειδικότερα σκι.
Τα ορεινά συγκροτήματα προς τα ανατολικά διαρρέονται από σημαντικά ποτάμια, που ρέουν διαμέσου στενών λιμνών μεγάλου μήκους. Τα βουνά που αποτελούν τα ορεινά συγκροτήματα, διακόπτονται συχνά από βαθιές κοιλάδες.
Οι μεγαλύτερες πεδιάδες της Σουηδίας βρίσκονται στη νότια και παράκτια περιοχή της χώρας. Το έδαφος αυτών των πεδιάδων, λόγω των πρόσφατων θαλάσσιων αποθέσεων είναι γόνιμο και το υπέδαφός τους είναι πλούσιο σε πετρώματα νεότερων γεωλογικών περιόδων.
Η Σουηδία έχει βραχώδη ακτογραμμή, πολυάριθμα και κάποιες φορές δασωμένα παράκτια νησιά στρογγυλού σχήματος, από τις διαβρώσεις των παγετώνων. Βραχώδεις ακτές συναντώνται και στα ανατολικά και στα δυτικά κυρίως γύρω από τη Στοκχόλμη και το Γκέτεμποργκ. Ορισμένες σουηδικές ακτές είναι αμμώδεις. Το νησί Γκότλαντ είναι σχηματισμένο από ασβεστολιθικά πετρώματα.

Η Σκανδιναβική χερσόνησος στην οποία ανήκει η Σουηδία παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα το κλίμα της να εξαρτάται όχι μόνο από το γεωγραφικό πλάτος, αλλά πολύ περισσότερο από την απόσταση από τον Ατλαντικό ωκεανό. Αυτό συμβαίνει, επειδή το θερμό ρεύμα του κόλπου του Ατλαντικού φτάνει σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη και επειδή οι βροχές οφείλονται στους υγρούς ανέμους του Ατλαντικού ωκεανού.
Στη σουηδική Λαπωνία, που αποτελεί το βόρειο τμήμα της Σουηδίας, το κλίμα είναι πολύ ψυχρό, έντονα ηπειρωτικό με μεγάλες θερμομετρικές διαφορές ανάλογα με την εναλλαγή των εποχών. Το 15% της Σουηδίας βρίσκεται πέρα από τον Αρκτικό κύκλο. Οι κλιματικές διαφορές λόγω του θερμού ρεύματος του κόλπου είναι τεράστιες ανάμεσα στη βόρεια και στη νότια Σουηδία. Ενδεικτικές είναι οι ακόλουθες μέσες θερμοκρασίες στις πόλεις Καρεσουάντο (βόρειο άκρο της χώρας), Στοκχόλμη και Λουντ (νότιο άκρο), που παρουσιάζουν το Φεβρουάριο θερμοκρασία -14°C, -3°C και -1°C αντίστοιχα, ενώ τον Ιούλιο 14°C, 18°C και 17°C.
Γενικά έχει αρκετά ξερό και ψυχρό κλίμα, που χαρακτηρίζεται ως ενδιάμεσο ανάμεσα σε ηπειρωτικό και θαλάσσιο κλίμα με μεγάλους και ψυχρούς χειμώνες. Τα καλοκαίρια είναι περιορισμένα ως προς τη διάρκεια και δε φτάνουν σε υψηλές θερμοκρασίες. Είναι μια ψυχρή χώρα στην οποία οι λίμνες του βορρά παραμένουν παγωμένες επί 205 ημέρες το χρόνο, ενώ του νότου είναι παγωμένες 115 ημέρες. Τα νερά της δυτικής ακτής παγώνουν σπάνια, αλλά η βόρεια Βαλτική θάλασσα δεν είναι πλωτή κατά το χειμώνα και την άνοιξη.
Στο βορρά της Σουηδίας (πόλη Καρεσουάντο) ο ήλιος παραμένει πάνω από τον ορίζοντα από τις 26 Μαΐου ως τις 18 Ιουλίου. Στις 21 Ιουνίου (εαρινή ισημερία) η ημέρα διαρκεί 23 ώρες στα βορειανατολικά της χώρας, αλλά μόνο 17 ώρες στο νότο. Ακόμη η Σουηδία χαρακτηρίζεται από τη μακρά διάρκεια του λυκόφωτος.

Η Σουηδία έχει πληθυσμό 8.876.744 κατ. (εκτίμηση 2002). Η μέση πυκνότητα του πληθυσμού είναι είκοσι άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Ο μέσος όρος της ανάπτυξης του πληθυσμού το 2002 ήταν 0,02% με 0,9% ποσοστό γεννήσεων και 0,1% ποσοστό θανάτων (2002).
Η Σουηδία παρουσιάζει έντονα τα σημάδια της δημογραφικής στασιμότητας. Η ηλικιακή σύνθεση του πληθυσμού είναι η εξής: 17,3% του πληθυσμού είναι άτομα πάνω από 65 χρόνων, 64,7% νέους και μεσήλικες 15-64 χρόνων και μόλις το 18% είναι παιδιά μέχρι 14 ετών.
Μετανάστευση (εσωτερική - εξωτερική)
Η εσωτερική μετανάστευση και ιδιαίτερα η αστικοποίηση έλαβε θεαματικές διαστάσεις τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Υπολογίζεται ότι το 83,1% του συνολικού πληθυσμού ζει σε αστικές περιοχές και μόλις το 16,9% παρέμενε στην επαρχία.
Η εσωτερική μετανάστευση που παρατηρήθηκε είχε ως αποτέλεσμα μαζικές μετακινήσεις του πληθυσμού από τις αγροτικές και επαρχιακές πόλεις κυρίως της βόρειας Σουηδίας, από τις ορεινές περιοχές και από το νησί Γκότλαντ στις αστικές περιοχές. Λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης μεγάλος πληθυσμός συγκεντρώθηκε κυρίως στις περιαστικές περιοχές γύρω από την πρωτεύουσα Στοκχόλμη, το Γκέτεμποργκ, το Μάλμε, τα αστικά κέντρα των κεντρικών βαθυπέδων και τις νότιες περιοχές της χώρας.
Η εξωτερική μετανάστευση είναι επίσης σημαντική, αφού πάνω από 1,5 εκατομμύρια Σουηδοί ζουν στις ΗΠΑ.
Η Σουηδία αποτέλεσε πόλο έλξης για πολλούς μετανάστες μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως μετά το 1960. Το 6,7% του τωρινού πληθυσμού της χώρας αποτελείται από μετανάστες κυρίως Σέρβους, Κροάτες, Νορβηγούς, Δανούς, Γερμανούς, Πολωνούς, Ιταλούς, Ρουμάνους, Έλληνες, Τούρκους, Αμερικανούς, Αφρικανούς κ.ά.
Εκατοντάδες χιλιάδες Σουηδοί κατοικούν μόνιμα στη Φιλανδία, όχι όμως ως μετανάστες αλλά ως αυτόχθονες.

Η κρατική συμμετοχή στον τομέα των μεταφορών και των επικοινωνιών είναι μεγάλη. Τα βαρέα προϊόντα μεταφέρονται με φορτηγά και μόλις τα 4/5 της επιβατικής κίνησης καλύπτονται από τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Το δημόσιο δίκτυο αστικών συγκοινωνιών στις μεγάλες πόλεις είναι εξαιρετικό. Η Στοκχόλμη έχει τρένα, λεωφορεία, τραμ και υπόγειο σιδηρόδρομο. Το οδικό δίκτυο είναι καλοδιατηρημένο και δεν παρουσιάζεται συμφόρηση σε δρόμους εκτός των αστικών κέντρων. Υπάρχει πυκνό δίκτυο υπεραστικών συγκοινωνιών με λεωφορεία και είναι μεγάλος ο αριθμός των δρόμων ταχείας κυκλοφορίας. Η πλειονότητα των εμπορευματικών μεταφορών, που καλύπτονται μέσω οδικών δικτύων ελέγχεται από δύο μεγάλες κρατικές εταιρίες.
Οι σιδηροδρομικές γραμμές, όπως και οι αερομεταφορές, συνδέουν τις περισσότερες σουηδικές πόλεις και τα αστικά κέντρα μεταξύ τους. Ο σουηδικός σιδηρόδρομος αποτελεί ένα ενιαίο δίκτυο, που εκτός από τα αστικά κέντρα διασχίζει αραιοκατοικημένες ακόμη και υποβαθμισμένες περιοχές όμως - και αυτό έγινε σκόπιμα - δεν ακολουθούν τις παράκτιες και μέσω των διωρύγων γραμμές της ναυσιπλοΐας.
Η ναυσιπλοΐα υπήρξε πάντα σημαντική οδός μεταφορών και επικοινωνίας στην ιστορία της Σουηδίας και περιλαμβάνει τους θαλάσσιους δρόμους κατά μήκος των ακτών, των λιμνών και των διωρύγων. Στην εποχή μας, η εσωτερική ναυσιπλοΐα εξυπηρετεί περιορισμένα τις σουηδικές μεταφορές, ενώ οι μεταφορές εξωτερικού εξυπηρετούνται τα μέγιστα από τα 12 μεγάλα λιμάνια της χώρας και παρουσιάζουν μεγάλη ανάπτυξη.
Η αεροπλοΐα της Σουηδίας εξυπηρετείται κατά κύριο λόγο από την εταιρεία ΣΑΣ (Σκανδιναβικό σύστημα αεροπλοΐας), η οποία ανήκει εκτός από τη Σουηδία, στη Δανία και στη Νορβηγία. Η ΣΑΣ καλύπτει τις πτήσεις από και προς το εξωτερικό, αλλά και ορισμένες εσωτερικές πτήσεις. Το μεγαλύτερο μέρος των εσωτερικών μεταφορών διεκπεραιώνεται από τη LIN (Linjeflug)· αεροπορική εταιρεία που κατά 50% ανήκει στη ΣΑΣ. Η Σουηδία έχει τρία σημαντικά διεθνή αεροδρόμια στη Στοκχόλμη, στο Γκέτεμποργκ και στο Μάλμε. Συνολικά έχει 42 αεροδρόμια (2002).
Το σύστημα τηλεφωνικής επικοινωνίας είναι σημαντικά αναπτυγμένο και πολυάριθμες εφημερίδες και ραδιοφωνικοί σταθμοί εξυπηρετούν τη Σουηδία. Το τηλεοπτικό ίδρυμα του κράτους μέχρι πρόσφατα είχε το μονοπώλιο στις τηλεοπτικές εκπομπές, στην εποχή μας όμως αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό από άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς.