Πληροφορίες για: Κροατία

Πριν τον 20ό αιώνα
Κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια η περιοχή της σημερινής Κροατίας ανήκε στις επαρχίες Πανονίας και Δαλματίας, οι οποίες βρίσκονταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. Αργότερα τμήμα της περιοχής καταλήφθηκε από τους Οστρογότθους, στη συνέχεια από τους Λομβαρδούς και τον 7ο αι. από τους Αβάρους. Ακριβώς αυτή την εποχή, με τη βοήθεια του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου, κατέφτασαν στην περιοχή οι Κροάτες, οι οποίοι οργανώθηκαν υπό την καθοδήγηση του ηγεμόνα Τρπιμίρ. Το Δουκάτο της Κροατίας, όπως αρχικά ονομάστηκε, ανακηρύχτηκε σε βασίλειο το 10ο αι. με βασιλιά τον Τομισλάβ, ο οποίος το 925 αυτοανακηρύχτηκε "ρεξ Κροατόρουμ". Ο Τομισλάβ επιτέθηκε και κυριάρχησε στα παράκτια νησιά, στις παραλιακές πόλεις, στη Βοσνία και στην Πανονία. Οι διάδοχοί του Στέφανος Ντίρζισλαβ (969-997) και Κρεζίμηρος Γ΄ (1000-1003) ακολούθησαν την φιλοπόλεμη πολιτική των προγόνων τους και ο τελευταίος αναγνώρισε την κυριαρχία των Βυζαντινών. Τον 9ο αι. μετά τα κηρύγματα των Κυρίλλου και Μεθοδίου επήλθε ρήξη στους κόλπους της Κροατικής Εκκλησίας και ο διαχωρισμός της σε ορθόδοξο (ανατολικό και σλαβικό) και λατινικό δόγμα. Το 1060 ο αυτοκράτορας Κρεζίμηρος Δ΄ (1058-1074) επιχείρησε να πείσει τη Σύνοδο να αποδεχτεί το λατινικό δόγμα, αλλά τελικά η τελευταία επικύρωσε το ορθόδοξο. Ύστερα από πολύχρονους θρησκευτικούς αγώνες, οι Κροάτες δήλωσαν υποτέλεια στον πάπα Γρηγόριο Ζ΄, ο οποίος έστεψε βασιλιά τον Δημήτριο Σβονίμηρο. Ακολούθησαν εμφύλιες διαμάχες που οδήγησαν στο θάνατο του Σβονίμηρου (1089) και ακολούθως σε μια περίοδο αναρχίας. Η γυναίκα του Σβονίμηρου κάλεσε για βοήθεια τον αδερφό της Λαδίσλαο, ο οποίος βασίλευε στην Ουγγαρία. Εκείνος εκμεταλλευόμενος την κατάσταση εισέβαλε στη χώρα από τα βόρεια και ξεκίνησε πόλεμο, ενώ την ίδια περίοδο οι παραλιακές περιοχές περιήλθαν και πάλι στην κυριαρχία των Βυζαντινών. Το 1097 ο βασιλιάς της Κροατίας Πέτρος Σφάτσιε πέθανε πολεμώντας και το 1102 στο Μπιόγκραντ στέφτηκε βασιλιάς ο Ούγγρος Κάλμαν. Από το 1102 και για χρονικό διάστημα εννέα αιώνων η Κροατία ήταν βασίλειο συνδεμένο με την Ουγγαρία, με δικό της όμως "βάνο", μέλος της βασιλικής οικογένειας, και δική της Βουλή.
Το 1260 τα εδάφη της Κροατίας διαιρέθηκαν σε δύο ξεχωριστά βασίλεια: της Κροατίας και της Δαλματίας από τη μια και της Σλαβονίας από την άλλη. Λίγο αργότερα ξεκίνησε ένας αγώνας για τη διεκδίκηση των παραλιακών περιοχών. Με την υπογραφή της ειρήνης τού Ζαντάρ (1358) οι περιοχές περιήλθαν στην κατοχή των Ούγγρων, τους οποίους από το 1420 μέχρι το 1797 διαδέχτηκαν οι Βενετοί. Η τουρκική κατάκτηση (1463) ανάγκασε αρκετούς Κροάτες να μεταναστεύσουν σε άλλες περιοχές (Ιστρία, Δαλματία, Αβρουζία). Το 1526 ο Λουδοβίκος Β΄, βασιλιάς της Ουγγαρίας, ηττήθηκε στο Μόχατς από τους Τούρκους και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας πέρασε υπό τουρκική κατοχή. Το 1527 η χώρα πέρασε στην κυριαρχία των Αψβούργων και οι Κροάτες εξέλεξαν αυτοκράτορα τον Φρειδερίκο Α΄. Στην προσπάθειά τους να αποτινάξουν τον ξένο ζυγό Κροάτες αριστοκράτες απευθύνθηκαν στην Ουγγαρία και το 1625 για πρώτη φορά Κροάτης βασιλιάς πήρε μέρος στη συνέλευση των Ούγγρων μαγυάρων. Το 1671 το πνεύμα της ανεξαρτησίας τονώθηκε με τη συνωμοσία των Ζρίνσκι - Φράνκοπαν και Ούγγρων αριστοκρατών κατά των Αψβούργων, αν και κατέληξε σε αποτυχία.
Στο μεταξύ με την υπογραφή της Συνθήκης του Κάρλοβιτς (1699) οι περιοχές της Σλαβονίας που μέχρι τότε βρίσκονταν υπό την κατοχή των Τούρκων παραχωρήθηκαν σε ευγενείς. Ο αυστριακός επεκτατισμός γεφύρωσε, φαινομενικά τουλάχιστον, τις σχέσεις Ούγγρων-Κροατών και το 1790 ο Κροάτης βασιλιάς παραχώρησε ορισμένες αρμοδιότητές του στον Ούγγρο συνομόλογό του. Το 1805 η Κροατία και τμήματα της Σλοβενίας αποτέλεσαν τμήμα των "Ιλλυρικών Επαρχιών" τις οποίες ίδρυσε ο Ναπολέοντας, αλλά τις έχασε το 1813. Εννέα χρόνια αργότερα (1822) οι Κροάτες αποκατέστησαν τις σχέσεις τους με τους Ούγγρους, οι οποίοι σε μια προσπάθεια να επιβάλουν στη χώρα τη δική τους γλώσσα βοήθησαν τον κροατικό λαό στον αγώνα του να αναγνωριστεί ο λαϊκός πολιτισμός και η λαϊκή γλώσσα (κίνημα "ιλλυρισμού").
Το 1848, όταν οι Ούγγροι ενεπλάκησαν σε πόλεμο με τους Αψβούργους, οι Κροάτες τάχτηκαν με το πλευρό των τελευταίων, γιατί ταίριαζαν περισσότερο με τους Αυστριακούς στις θρησκευτικές απόψεις και επειδή αν η επανάσταση των Ούγγρων κατέληγε νικηφόρα, οι Σλάβοι θα παρέμεναν υποτελείς τους. Το ίδιο έτος καταργήθηκε η δουλοπαροικία, αλλά η Κροατία παρέμεινε υπό την αυστριακή κυριαρχία του Αυστριακού Μπαχ μέχρι το 1860. Το 1867, με την ένωση της Αυστρίας με την Ουγγαρία και την εγκαθίδρυση δύο εξουσιών, η Κροατία τέθηκε κάτω από την ουγγρική κυριαρχία.
Το 1868 η Δίαιτα της Κροατίας και το Παρλαμέντο της Βουδαπέστης υπέγραψαν συμφωνία με την οποία αναγνωριζόταν η αυτονομία της Κροατίας μέσα στα πλαίσια της αυτοκρατορίας και η ελεύθερη χρήση της κροατικής διαλέκτου. Δυστυχώς όμως τα εθνικά κόμματα πρόβαλαν την αντίθεσή τους, χαρακτήρισαν τη συμφωνία ανεπαρκή και τελικά συντέλεσαν στην αναθεώρησή της το 1878. Ειδικότερα, ο Ευγένιος Κβάτερνικ και ο Άντε Στάρσεβιτς με το Κόμμα της Δικαιοσύνης επιδίωκαν την ίδρυση ενός αυτόνομου κροατικού κράτους, ενώ ο επίσκοπος Ιωσήφ Στροσμάγερ ενός νοτιοσλαβικού κράτους. Την ίδια εποχή ο Ιωσήφ Φρανκ, πρώην μέλος του Κόμματος της Δικαιοσύνης, έστρεψε το λαό εναντίον των Σέρβων.

20ός αιώνας
Το 1905 Κροάτες και Σέρβοι πολιτικοί συνασπίστηκαν με την υπογραφή μιας συμφωνίας, γνωστής ως "Απόφαση του Φιούμε", και τον Φεβρουάριο του 1908 κέρδισαν την πλειοψηφία των θέσεων στη Δίαιτα της Κροατίας. Οι Ούγγροι όμως συνέχισαν τον πόλεμο κατά της Κροατίας και έτσι, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, τα αυτονομιστικά ρεύματα της χώρας ίδρυσαν στο Λονδίνο μια Γιουγκοσλαβική Εθνική Επιτροπή για την ανεξαρτησία της χώρας και την ίδρυση ενός γιουγκοσλαβικού κράτους με συμμετοχή των κοινοτήτων των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων. Η ανεξαρτησία της χώρας και η συμμετοχή της στο νέο γιουγκοσλαβικό κράτος κηρύχτηκε μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου (29 Οκτωβρίου 1918). Ωστόσο οι Κροάτες και Σέρβοι πολιτικοί δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν έναν κοινό τρόπο διοίκησης, αφού οι μεν υποστήριζαν την ιδέα της ομοσπονδίας, ενώ οι δε την κεντρική διοίκηση. Στις εκλογές που διενεργήθηκαν το 1920 νικητής αναδείχτηκε το Αγροτικό Κόμμα με αρχηγό τον Στιέπαν Ράντιτς, ο οποίος στη συνέχεια αρνήθηκε να ψηφίσει το προτεινόμενο Σύνταγμα προφασιζόμενος ότι είναι πολύ συγκεντρωτικό. Το Αγροτικό Κόμμα συμμετείχε στην εξουσία για μικρό χρονικό διάστημα και σύντομα πέρασε στην αντιπολίτευση. Μετά τη δολοφονία του Ράντιτς και άλλων Κροατών στη Δίαιτα (1928) επιβλήθηκε στη χώρα η δικτατορία του Αλέξανδρου Α΄ Καραγεώργεβιτς. Το 1939 με το συμβιβασμό του "αγροτικού" Βλάντιμιρ Μάτσεκ και του υπουργού Ντράγκισα Τσβέτκοβιτς παραχωρήθηκε αυτονομία σε ένα βασίλειο της Κροατίας που περιέκλειε και τμήμα της Βοσνίας.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Κροατία ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος υπό τον ιταλικό όμως και γερμανικό έλεγχο και λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε βασίλειο από τους "ουστάσι" και τον Άντε Πάβελιτς. Τον Μάιο του 1945 η χώρα απελευθερώθηκε και έγινε μία από τις έξι ομόσπονδες δημοκρατίες της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, με ηγέτη τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Ο θάνατος του τελευταίου ήταν η αρχή για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία ολοκληρώθηκε το 1991. Την ίδια χρονιά (25 Ιουνίου 1991) η Κροατία κήρυξε την ανεξαρτησία της. Η Γερμανία αναγνώρισε την ύπαρξη ανεξάρτητου Κροατικού κράτους στις 23 Δεκεμβρίου 1991, ενώ τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη και οι ΗΠΑ στις αρχές του 1992.

Η ανεξαρτησία της χώρας προκάλεσε την αντίδραση του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού, ο οποίος εισέβαλε σ` αυτήν και κατέλαβε το 1/3 του εδάφους της. Με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ τον Ιανουάριο του 1992 έφτασαν στην περιοχή 14.000 άντρες της ειρηνευτικής δύναμης για να συμβάλουν στη ρύθμιση της κατάστασης.
Στις 2 Αυγούστου 1992 οι προεδρικές και βουλευτικές εκλογές ανέδειξαν νικητές τον Φράνιο Τούτζμαν και την Κροατική Δημοκρατική Ένωση αντίστοιχα. Ο Τούτζμαν και η κυβέρνηση του Βελιγραδίου συμφώνησαν για την αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων από τα εδάφη νότια του Ντουμπρόβνικ.
Το 1993 η Κροατία πήρε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη και τον Μάρτιο του 1994 μαζί με τους μουσουλμάνους ηγέτες του Σεράγιεβο υπέγραψαν στην Ουάσιγκτον συμφωνία για την ίδρυση στη Βοσνία μιας κροατικής και μουσουλμανικής ομοσπονδίας. Ο πάπας ευλόγησε τη συμφωνία αυτή και τον Σεπτέμβριο του επόμενου χρόνου πραγματοποίησε επίσκεψη στην Κροατία.
Τον Αύγουστο του 1995 η κυβέρνηση Τούτζμαν αντιμετώπισε το ζήτημα της Κράινα με επίθεση στην περιοχή Κνιν αλλά και σε άλλες σερβικές περιοχές. Η επίθεση ήταν τόσο σφοδρή που 150.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να κατευθυνθούν προς τη Βοσνία και τη Σερβία. Μ` αυτό τον τρόπο ο Τούτζμαν ικανοποίησε τα συναισθήματα των Κροατών, από τους οποίους απέσπασε το 44,8% των ψήφων τους στις εκλογές του Οκτωβρίου. Στις 21 Νοεμβρίου 1995 ο Κροάτης "εθνάρχης" υπέγραψε μαζί με τον Βόσνιο Ιζετμπέκοβιτς και τον Σέρβο Μιλόσεβιτς, στο Ντέιτον των ΗΠΑ, συμφωνία ειρήνης για τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Από τις 18 Φεβρουαρίου 2000 πρόεδρος της Κροατίας είναι Στέπαν Μέσιτς.
 

Πρόεδρος της χώρας είναι από τις 18 Φεβρουαρίου 2010 ο Ίβο Γιοσίποβιτς. Το 2008, ο πρωθυπουργός Ίβο Σάναντερ απέλυσε τους υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης αλλά και τον αρχηγό της Αστυνομίας, έπειτα από τη δολοφονία από τη μαφία της 26χρονης Ιβάνα Χοντάκ, κόρης ενός επιφανούς δικηγόρου.[9] Ο Σάναντερ παραιτήθηκε το 2009 και τον διαδέχθηκε η Γιαντράνκα Κοσόρ, της οποίας ο διορισμός εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο στις 6 Ιουλίου.

Εκλογές
Στη χώρα διεξάγονται προεδρικές εκλογές και βουλευτικές εκλογές. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από το λαό για πενταετή θητεία και το Κοινοβούλιο (Hrvatski sabor) είναι μονοθάλαμο και αριθμεί 151 έδρες.
 

Η Κροατία βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Αδριατικής θάλασσας. Στην έκταση της στεριάς της ανήκουν ένα τμήμα των Διναριδών και ένα τμήμα της Πανονίας. Η χώρα βρίσκεται στον συνοριακό χώρο ανάμεσα στην κεντρική και τη νότια Ευρώπη. Από πολιτισμική άποψη η Κροατία βρισκόταν πάντοτε στη συνοριακή γραμμή μεταξύ δυτικοευρωπαϊκών και ανατολίτικων επιρροών.
Σύνορα
Η κρατική έκταση της Κροατίας περιλαμβάνει περίπου 87.700 τ.χλμ, από τα οποία τα 56.592 τ.χλμ βρίσκονται στη στεριά και τα 31.067 τ.χλμ στη θάλασσα. Λόγω τις εδαφικής θέσεως τηςΒοσνίας και Ερζεγοβίνης περιορίζεται η κρατική έκταση της Κροατίας σ' ένα βόρειο τμήμα στεριάς και μιας μακριάς παραλιακής λωρίδας, τα οποία ενώνονται μονάχα στα βορειοδυτικά μεταξύ τους. Το νοτιότερο τμήμα της παραλιακής περιοχής (ο τόπος γύρω από το Ντούμπροβνικ ως τα σύνορα για το Μαυροβούνιο) χωρίζεται από την υπόλοιπη Κροατία σ' ένα πλάτος των τριών περίπου χιλιομέτρων από την κοινότητα Νέουμ.
Το συνολικό μήκος των ηπειρωτικών συνόρων της Κροατίας ανέρχεται στα 2.197 χλμ, από τα οποία πέφτουν 670 χλμ στα σύνορα με την Σλοβενία, 329 χλμ στα σύνορα με την Ουγγαρία, 932 χλμ στα σύνορα με την Βοσνία και Ερζεγοβίνη, 241 χλμ στα σύνορα με την Σερβία και 25 χλμ σ' αυτά με το Μαυροβούνιο. Στην βόρεια Αδριατική θάλασσα τέμνονται τα κροατικά με ταιταλικά χωρικά ύδατα με αποτέλεσμα η Σλοβενία να μην έχει πρόσβαση σε διεθνή ύδατα. Το μήκος της κροατικής παραλιακής γραμμής στην Αδριατική θάλασσα ανέρχεται στα 1.778 χλμ, με τις παραλιακές γραμμές των νησιών 6.176 χλμ.

Γλώσσα
Η επίσημη γλώσσα της Κροατίας είναι η Κροατική, η οποία είναι μία σλαβική γλώσσα βασιζόμενη στη Στοκαβιανή διάλεκτο. Γράφεται με το λατινικό αλφάβητο. Σε κάποια τμήματα της Ίστριας και των Δαλματικών ακτών χρησιμοποιούνται και τα Ιταλικά.

Το ανατολικό τμήμα της χώρας, λόγω της απόστασής του από τη θάλασσα και της έκθεσής του στους ψυχρούς παγωμένους άνεμους που φυσούν από τη Βόρεια Ευρώπη, έχει ηπειρωτικό κλίμα, το οποίο χαρακτηρίζεται από τους πολύ δριμείς χειμώνες και τα πολύ θερμά καλοκαίρια. Αντίθετα το δυτικό τμήμα της χώρας δέχεται την ευεργετική επίδραση της θάλασσας και έχει κλίμα μεσογειακό, το οποίο μετριάζει τις μέσες ελάχιστες θερμοκρασίες και αυξάνει το ύψος των βροχοπτώσεων. Οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες Ιανουαρίου (ψυχρότερος μήνας) και Ιουλίου (θερμότερος μήνας) στην πρωτεύουσα Ζάγκρεμπ είναι 0°C και 23,5°C αντίστοιχα, ενώ το μέσο ετήσιο ύψος βροχής φτάνει τα 642 χιλιοστά. Στην πόλη Ριγιέκα, η οποία βρίσκεται στις βόρειες ακτές της Αδριατικής, οι μέσες θερμοκρασίες Ιανουαρίου και Ιουλίου είναι 6,2°C και 23°C αντίστοιχα, ενώ το μέσο ετήσιο ύψος βροχής φτάνει τα 1.251 χιλιοστά. Όσο προχωρούμε νοτιότερα, κατά μήκος των ακτών, παρατηρείται μια σταδιακή άνοδος στις μέσες θερινές θερμοκρασίες.

Ο πληθυσμός της Κροατίας εμφανίζει δημογραφικά χαρακτηριστικά των αναπτυγμένων χωρών, δηλαδή χαμηλά ποσοστά γεννητικότητας και ετήσιας φυσικής αύξησης, τα οποία, σε συνδυασμό με τη βελτίωση των υγειονομικών υπηρεσιών και την αύξηση του μέσου όρου ζωής, οδηγούν στο φαινόμενο της "γήρανσης" του πληθυσμού. Το έτος 2002 τα ποσοστά γεννητικότητας και θνησιμότητας ήταν 1,28% και 1,13% αντίστοιχα. Η ετήσια φυσική αύξηση του πληθυσμού εμφανίζει ποσοστό της τάξης του 1,12% (2002). Η βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας έχει ως αποτέλεσμα το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας να είναι αρκετά χαμηλό (μόλις 0,7% το 2002) και ο μέσος όρος ζωής να φτάνει την ίδια χρονιά τα 74,13 χρόνια, παρουσιάζοντας όμως σημαντική απόκλιση μεταξύ των γυναικών (77,96 χρόνια) και των ανδρών (70,52 χρόνια). Ο μέσος όρος ζωής υπολείπεται από τον αντίστοιχο άλλων ευρωπαϊκών χωρών και σ` αυτό σημαντικό ρόλο έχει παίξει ο εμφύλιος πόλεμος που έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το 2002 ο πληθυσμός της Κροατίας εμφάνιζε την ακόλουθη ηλικιακή σύνθεση: το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων (66,3%) αποτελούνταν από ενήλικες από 15 έως 64 ετών, το 18,3% από παιδιά έως 14 ετών, ενώ το ποσοστό των ηλικιωμένων άνω των 65 ετών ήταν αρκετά υψηλό και έφτανε το 15,4%. Όσον αφορά την κατανομή του πληθυσμού, το 45,8% των κατοίκων ζει στις αγροτικές περιοχές και το 54,2% στα αστικά κέντρα και κυρίως στην πρωτεύουσα Ζάγκρεμπ, η οποία συγκεντρώνει σχεδόν το 1/5 των κατοίκων της χώρας.

Το συγκοινωνιακό δίκτυο της χώρας υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον εμφύλιο πόλεμο, σήμερα όμως έχει αποκατασταθεί στο σύνολό του. Το 2001 το συνολικό μήκος του οδικού δικτύου έφτανε τα 28.009 χλμ., από τα οποία τα 330 περίπου αφορούσαν δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Το 2000 το συνολικό μήκος του σιδηροδρομικού δικτύου έφτανε τα 2.726 χλμ. Μεγάλο μέρος των μεταφορών στο εσωτερικό της χώρας διεξάγεται μέσω των ποταμών Δούναβη, Δράβου και Σάβου. Τα σημαντικότερα θαλάσσια λιμάνια της Κροατίας είναι της Ριγιέκας, του Σπλιτ και του Ντουμπρόβνικ στις ακτές της Αδριατικής. Ο εμπορικός στόλος της χώρας αριθμεί 49 μεγάλα πλοία. Εθνικός αερομεταφορέας είναι η αεροπορική εταιρεία Croatia Airlines, η οποία εκτελεί πτήσεις στο εσωτερικό και συνδέει τη χώρα με αρκετές πόλεις της Ευρώπης. Τα μεγαλύτερα αεροδρόμια λειτουργούν στο Ζάγκρεμπ και στο Σπλιτ και είναι διεθνή.

Οι τηλεπικοινωνίες δεν είναι τόσο προηγμένες όπως σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, τα τελευταία χρόνια όμως έχουν εκσυγχρονιστεί κατά πολύ. Το 1999 στη χώρα εξέπεμπαν 119 ραδιοφωνικοί σταθμοί (16 στα μεσαία κύματα, 98 στα FM και 5 στα βραχέα) και 36 τηλεοπτικοί. Το 2000 αναλογούσαν μία τηλεόραση σε 3,6 άτομα, ένα ραδιόφωνο σε 2,9 άτομα και ένα τηλέφωνο σε 2,55 άτομα. Εκδίδονται αρκετές ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες με μέση ημερήσια κυκλοφορία 150 φύλλα ανά 1.000 άτομα.