Πληροφορίες για: Ναμίμπια

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Η περιοχή της σημερινής Ναμίμπια πρωτοκατοικήθηκε την παλαιολιθική εποχή, αρχικά από τους Βουσμάνους και στη συνέχεια από τους Νάμα. Στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. στην περιοχή έφτασε η φυλή Σαν, ενώ οι Οβάμπο και οι Χερέρος κατοίκησαν τα εδάφη της σημερινής Ναμίμπια πολύ αργότερα. Οι Ολλανδοί υπήρξαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν στα παράλια της χώρας το 16ο αιώνα. Τους επόμενους αιώνες η περιοχή αποτέλεσε πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών αποικιακών δυνάμεων (Βρετανών, Πορτογάλων και Ολλανδών). Το 1884 η Γερμανία ανακήρυξε την περιοχή αποικία της, μετονομάζοντάς την σε Νοτιοδυτική Αφρική, με εξαίρεση την ευρύτερη περιοχή του λιμανιού Γουόλβις Μπέι, συνολικής έκτασης 1.128 τ. χλμ., η οποία από το 1878 είχε προσαρτηθεί στη Μ. Βρετανία και το 1884 αποτέλεσε τμήμα της Αποικίας του Ακρωτηρίου.

Ο 20ός αιώνας
Το υπόλοιπο τμήμα της Νοτιοδυτικής Αφρικής παρέμεινε υπό γερμανική κυριαρχία μέχρι το 1915, οπότε κατελήφθη από τα στρατεύματα της Νότιας Αφρικής. Την 1η Ιανουαρίου 1921 η περιοχή τέθηκε υπό την Εντολή της Κοινωνίας των Εθνών και πέρασε κάτω από τη διοίκηση της Νότιας Αφρικής. Το 1946 η Κοινωνία των Εθνών διαλύθηκε και η Νότια Αφρική, επιδιώκοντας να προσαρτήσει πλήρως τη Νοτιοδυτική Αφρική στο έδαφός της, αρνήθηκε να την εντάξει στο σύστημα κηδεμονιών του ΟΗΕ. Η άρνηση αυτή αποτέλεσε την απαρχή μιας μακρόχρονης διένεξης μεταξύ του ΟΗΕ και της Νότιας Αφρικής και δημιούργησε μια σειρά διεθνών περιπλοκών. Το 1966 ο ΟΗΕ τερμάτισε το καθεστώς εντολής και το 1971 με τη σύμφωνη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κήρυξε παράνομη την κατοχή της περιοχής από τα νοτιοαφρικανικά στρατεύματα και απαίτησε την άμεση αποχώρησή τους. Το 1973 ο ΟΗΕ διόρισε δικό του ύπατο αρμοστή στη Νοτιοδυτική Αφρική, η οποία μετονομάστηκε από το 1968 σε Ναμίμπια. Στο εσωτερικό της χώρας άρχισε να αναπτύσσει ένοπλη δράση η "Οργάνωση του Λαού της Νοτιοδυτικής Αφρικής", γνωστή ως "Σουάπο" (SWAPO), η οποία, αντιπροσωπεύοντας την αντιπολίτευση όλων των τάξεων του πληθυσμού, στράφηκε κατά της πολιτικής ενσωμάτωσης της περιοχής στη Νότια Αφρική και αναγνωρίστηκε επίσημα από τον ΟΗΕ ως εκπρόσωπος της χώρας. Ακολούθησαν πολύχρονες διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΟΗΕ, της SWAPO και της Νότιας Αφρικής, οι οποίες, ύστερα από την απόρριψη των προτάσεων του ΟΗΕ από τη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση, διακόπηκαν απότομα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1983 η Νότια Αφρική απέκτησε και πάλι τον απευθείας έλεγχο της Ναμίμπια, δηλώνοντας ότι δε θα ανεχτεί νέες εξωτερικές πιέσεις. Δύο χρόνια αργότερα η Νότια Αφρική δέχτηκε τις προτάσεις της Πολυκομματικής Διάσκεψης της Ναμίμπια (MPC) για "μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας", κάτω από τις αποδοκιμασίες του ΟΗΕ και της SWAPO. Το 1988 άρχισαν προσπάθειες για ειρήνευση στην περιοχή, οι οποίες, ύστερα από τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, κατέληξαν σε συμφωνία σταδιακής αποχώρησης των νοτιοαφρικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της Ναμίμπια. Στις εκλογές που διενεργήθηκαν τον Νοέμβριο του 1989 η SWAPO απέτυχε να κερδίσει τον απόλυτο έλεγχο της Εθνοσυνέλευσης και έτσι αναγκάστηκε να συνεργαστεί και με τα άλλα κόμματα για τη σύνταξη του Συντάγματος, το οποίο τελικά επικυρώθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1990 και εγκαθίδρυσε στη χώρα πολίτευμα προεδρικής δημοκρατίας με πολυκομματικό σύστημα εκλογής. Στις 21 Μαρτίου 1990 η Ναμίμπια ανακηρύχτηκε επίσημα ανεξάρτητη. Πρόεδρός της ορίστηκε ο ηγέτης της SWAPO, Σαμ Νουζόμα, και πρωθυπουργός ο Χάγκε Γκέινγκομπ.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση
Η κυβέρνηση ευρείας αποδοχής που σχηματίστηκε προχώρησε σε ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της κατεστραμμένης οικονομίας της χώρας, το οποίο κατά κύριο λόγο βασίστηκε στις εξαγωγές διαμαντιών και ουρανίου. Η ευρύτερη περιοχή του λιμανιού Γουόλβις Μπέι, η οποία από το 1922 παρέμενε κάτω από το διοικητικό έλεγχο της Νότιας Αφρικής, ύστερα από μια σειρά διαπραγματεύσεων παραχωρήθηκε τελικά επίσημα στη Ναμίμπια την 1η Μαρτίου 1994.
Σήμερα πρόεδρος της χώρας παραμένει ο Σαμ Νουζόμα, με πρωθυπουργό τον Τεο-Μπεν Γκουριραμπ από τις 28 Αυγούστου του 2002.

Η χώρα έχει σχήμα τετραπλεύρου, με εξαίρεση μια στενή λωρίδα γης η οποία εκτείνεται προς τα ανατολικά κατά μήκος των βόρειων συνόρων της με τη Ζάμπια και είναι γνωστή με την ονομασία Καπρίβι. Από μορφολογική άποψη το ανάγλυφο της χώρας μπορεί να διακριθεί σε τρεις μεγάλες φυσιογραφικές περιοχές: την έρημο Καλαχάρι, κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της χώρας, το κεντρικό οροπέδιο και την έρημο Ναμίμπ, κατά μήκος των δυτικών ακτών της χώρας στον Ατλαντικό. Η έρημος Καλαχάρι είναι μια τεράστια αμμώδης περιοχή που απλώνεται σε μια αρκετά υψηλή λεκάνη, η οποία αποτελεί τμήμα του μεγάλου αφρικανικού οροπεδίου. Προχωρώντας προς τα δυτικά, η λεκάνη βαθμιαία ανυψώνεται σχηματίζοντας το Κεντρικό Οροπέδιο, το οποίο εκτείνεται κατά μήκος της χώρας, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο και το υψόμετρό του κυμαίνεται από 975 έως 2.000 μ. Σε ορισμένα σημεία το υψόμετρο ξεπερνά τα 2.000 μ., όπως η κορυφή του όρους Μπράντμπεργκ στα δυτικά, που φτάνει τα 2.579 μ. και αποτελεί το ψηλότερο σημείο της χώρας. Νοτιότερα δύο κορυφές των υψιπέδων Χόμας φτάνουν τα 2.483 μ. και 2.351 μ. αντίστοιχα, ενώ στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας υψώνεται το όρος Κάρασμπουργκ (2.202 μ.). Στα δυτικά το Κεντρικό Οροπέδιο κατέρχεται απότομα σχηματίζοντας τον Μεγάλο Κρημνό, ο οποίος εκτείνεται κατά μήκος των δυτικών ακτών της Αφρικής. Τα υψώματα βαθμιαία παίρνουν τη μορφή βραχωδών επιπέδων που δυτικότερα παραχωρούν τη θέση τους στην έρημο Ναμίμπ, η οποία εκτείνεται επί 1.600 χλμ. κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού και το πλάτος της προς το εσωτερικό της χώρας κυμαίνεται από 100 έως 160 χλμ. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι οι πανύψηλοι αμμόλοφοι, οι οποίοι είναι οι ψηλότεροι στον κόσμο και φτάνουν τα 300 μ.

Το κλίμα της χώρας είναι θερμό και ξερό. Το θαλάσσιο ψυχρό ρεύμα Μπενγκουέλα κινείται κατά μήκος των ακτών, εμποδίζοντας έτσι τους θαλάσσιους ανέμους να φτάσουν στο εσωτερικό της χώρας και ευνοώντας έτσι τη δημιουργία ερήμου. Στην παράκτια ερημική ζώνη η μέση ετήσια θερμοκρασία φτάνει τους 16°C, ενώ στο εσωτερικό είναι 3-4 βαθμούς υψηλότερη. Το μέσο ετήσιο ύψος βροχής στην έρημο Ναμίμπ φτάνει τα 51 μόλις χιλιοστά. Οι εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που επικρατούν σ` αυτήν δίκαια της έχουν δώσει την επωνυμία "Ακτή των Σκελετών". Στο Κεντρικό Οροπέδιο οι μέσες ετήσιες βροχοπτώσεις κυμαίνονται από 152 χιλιοστά στις νότιες περιοχές έως 559 χιλιοστά στις βόρειες. Οι περισσότερες βροχές πέφτουν στη διάρκεια του καλοκαιριού (Οκτώβριος - Μάρτιος), διάστημα κατά το οποίο παρατηρούνται και οι υψηλότερες θερμοκρασίες (49°C).

Από δημογραφική άποψη ο πληθυσμός της Ναμίμπια εμφανίζει τα ίδια χαρακτηριστικά με πολλές άλλες αφρικανικές χώρες, δηλαδή υψηλά ποσοστά γεννητικότητας και ταχύτατη δημογραφική αύξηση. Σε επίπεδο αριθμών, στα μέσα της δεκαετίας του 2002 το ποσοστά γεννητικότητας και θνησιμότητας ήταν 3,41% και 2,22% αντίστοιχα και το ποσοστό της ετήσιας φυσικής αύξησης του πληθυσμού έφτανε το 1,19% (2002). Το 2002 η ηλικιακή σύνθεση του πληθυσμού εμφάνιζε την ακόλουθη εικόνα: 42,6% αποτελούνταν από παιδιά ηλικίας έως 14 ετών, το 53,7% από 15-64 ετών, ενώ το ποσοστό των ηλικιωμένων άνω των 65 ετών ήταν μόλις 3,7%. Μεγάλο είναι το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας (7,24% το 2002) και το προσδόκιμο όριο επιβίωσης είναι πολύ μικρό, που το 2002 έφτανε τα 38,97 χρόνια (37,7 χρόνια ζουν οι γυναίκες και 40,81 οι άνδρες). Όσον αφορά την κατανομή του πληθυσμού, οι περισσότεροι κάτοικοι τις χώρας ζουν στο βορρά και στην πρωτεύουσα Γουίντχουκ. Δεν υπάρχουν μεγάλα αστικά κέντρα και οι περισσότεροι ζουν σε αγροτικές περιοχές. Ο αγροτικός πληθυσμός υπολογίζεται στο 61,5% περίπου και ο αστικός στο 38,5%.

Το 2001 το συνολικό μήκος του οδικού δικτύου έφτανε τα 64.800 χλμ., ένα μικρό όμως μέρος του ήταν ασφαλτοστρωμένο.Οι σιδηροδρομικές γραμμές έχουν συνολικό μήκος 2.382 χλμ. και συνδέουν το λιμάνι Γουόλβις Μπέι με την περιοχή εξόρυξης διαμαντιών και τη Νότια Αφρική. Εθνικός αερομεταφορέας είναι η αεροπορική εταιρεία Air Namibia, η οποία εκτελεί πτήσεις στο εσωτερικό της χώρας και συνδέει τη Ναμίμπια με αρκετές πόλεις του εξωτερικού. Λειτουργούν επτά αεροδρόμια για προγραμματισμένες πτήσεις, μεγαλύτερο από τα οποία είναι το διεθνές αεροδρόμιο Έρος της πρωτεύουσας Γουίντχουκ. Οι θαλάσσιες μεταφορές διενεργούνται μέσω των δύο μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας, του Γουόλβις Μπέι και του Λίντεριτς που βρίσκονται στις ακτές του Ατλαντικού.
Οι τηλεπικοινωνίες βρίσκονται σε αρκετά καλή κατάσταση σε σύγκριση με άλλες αφρικανικές χώρες. Το 2001 στη χώρα εξέπεμπαν 2 ραδιοσταθμοί στα μεσαία και 39 στα FM, καθώς και 8 τηλεοπτικά κανάλια. Το 2000 αναλογούσαν μία τηλεόραση σε 30,3 άτομα, ένα ραδιόφωνο σε 7,8 άτομα και ένα τηλέφωνο σε 16,5 άτομα. Ο Τύπος σε σημαντικό βαθμό ελέγχεται από το κράτος. Κυκλοφορούσαν 5 ημερήσιες εφημερίδες και 6 εβδομαδιαίες, ενώ η μέση ημερήσια κυκλοφορία ήταν μικρή, 153 φύλλα ανά 1.000 κατοίκους.