Πληροφορίες για: Σικελία

Αρχαότεροι κάτοικοι θεωρούνται οι Σικελοί (που είναι ετυμολογικά ταυτόσημοι με τους μυθολογικούς Κύκλωπες), οι Σικανοί και οι Έλυμοι (που ενδεχομένως είναι απόγονοι των Σολύμων της Μικράς Ασίας.
Αργότερα καταφθάνουν οι Φοίνικες και οι Έλληνες.
Ο ιστορικά καταγεγραμμένος αποικισμός του νησιού άρχισε από τον 8ο π.Χ. αιώνα με τους Φοίνικες, που πολύ γρήγορα τους ακολούθησαν οι Έλληνες. Η πρώτη ελληνική αποικία, σύμφωνα με το Θουκυδίδη, υπήρξε η Νάξος, που ιδρύθηκε το 735 από Χαλκιδείς της Εύβοιας. Στη συνέχεια, οι Κορίνθιοι ίδρυσαν τις Συρακούσες, οι Μεγαρείς τα Υβλαία Μέγαρα, οι Κρήτες και οι Ρόδιοι τη Γέλα.
Λίγο αργότερα, οι πόλεις αυτές ίδρυσαν με τη σειρά τους αποικίες και ολόκληρη η νοτιοανατολική πλευρά της Σικελίας περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων.

Τέχνη

Η Σικελία, με τους φιλοσόφους της (Γοργίας, Εμπεδοκλής), τους ποιητές της (Θεόκριτος), τους επιστήμονες (Αρχιμήδης) και τα καλλιτεχνικά της δημιουργήματα, συνέβαλε στην ακτινοβολία του ελληνικού πολιτισμού.

Νεώτερη Ιστορία
Στα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα η Σικελία κατακτήθηκε από τους Βάνδαλους και το 535 μ.Χ. από τα Βυζαντινά στρατεύματα. Από τότε αρχίζει η Βυζαντινή κυριαρχία, που κράτησε τρεις αιώνες. Ακολούθησε η Αραβική κατάκτηση, μεταξύ 827 και 878 μ.Χ.
Από το 1282 μέχρι το 1713 η Σικελία θα παραμείνει κτήση Αραγωνική και κατόπιν Ισπανική. Μετά την επανάσταση του Γαριβάλδη (1860), η Σικελία ενώθηκε με την Ιταλία. Σύμφωνα με το σύνταγμα του 1947, παραχωρήθηκε στο νησί τοπική αυτοδιοίκηση.

Η οικονομία του νησιού στηρίζεται στη γεωργία. Στα Β. και Α. καλλιεργούνται τα εσπεριδοειδή που τα 9:10 από αυτά αποτελούν τα λεμόνια, χαρακτηριστική καλλιέργεια του νησιού.
Στο εσωτερικό και στο νότο καλλιεργούνται αμπέλια, ελαιόδεντρα, σιτάρι και αμύγδαλα. Στο εσωτερικό επίσης βρίσκονται ορυχεία θείου με μεγάλη παραγωγή. Ορυκτό πλούτο επίσης αποτελεί το πετρέλαιο και τα φυσικά αέρια. Τα ευφορότερα τμήματα της Σικελίας είναι η κοιλάδα του Παλέρμου και της Κατάνης.

Η Σικελία έχει τριγωνικό σχήμα κι είναι νησί κύρια ορεινό. Οι λίγες πεδινές εκτάσεις της βρίσκονται στην παράκτια ζώνη.
Στο Β. τμήμα του νησιού εκτείνεται μία ορεινή οροσειρά (Πελοριτάνι 1287 μ., Καρόνιε 1847 μ. και Μαντόνιε 1979 μ.). Μια χαμηλή περιοχή στη μέση διαιρεί το νησί σε δύο τμήματα: το ανατολικό και το δυτικό. Στο δυτικό βρίσκεται το ηφαίστειο της Αίτνας, που είναι το ψηλότερο της Ευρώπης (3.274 μ.).
Σε διάφορες θέσεις εκτείνονται εύφορες πεδιάδες, όπως η Κόνκα ντ' Όρο, γύρω από το Παλέρμο και την Κατάνη.
Στο βόρειο τμήμα υπάρχει η απότομη οροσειρά, τα Νευρώδη όρη, που συνεχίζονται προς Α. μέχρι τη Μεσσήνη. Στο νότιο τμήμα του νησιού κυριότερα όρη είναι τα Υβλαία. Στα ΒΔ. βρίσκονται οι κοιλάδες της Μαρσάλας και του Τράπανι, στα Β. του Παρτίνικο και του Παλέρμου, που είναι περίφημες για τη γονιμότητα του εδάφους τους.
Η Σικελία έχει πολλούς ποταμούς, που οι κυριότεροι είναι: προς Β. ο Φέντο, που εκβάλλει στον κόλπο του Καστελλαμάρε και ο Γκράντε, προς Α. ο Σίμεπο και Ντιττάινο, που εκβάλλουν προς Ν. της Κατάνης και προς Ν. ο Σάλσο και ο Πλάτανι.
Προς τα νοτιοανατολικά του νησιού υπάρχει η λιμνοθάλασσα Λεντίνι, που αποτελεί και τη μοναδική λίμνη του.

Το κλίμα της Σ. είναι μεσογειακό και η μέση θερμοκρασία είναι 11 - 15 βαθμοί Κελσίου. Συχνές βροχές πέφτουν κύρια κατά το Δεκέμβρη, χωρίς όμως να παρουσιάζεται κρύο. Το καλοκαίρι επίσης δεν παρουσιάζει μεγάλες θερμοκρασίες, εκτός αν πνέει ο Σιρόκος, που έρχεται απ' την Αφρική, οπότε η θερμοκρασία ανεβαίνει περισσότερο. Στα πεδινά μέρη το χιόνι πέφτει πολύ σπάνια και μόνο η κορυφή της Αίτνας σκεπάζεται από αυτό καθώς και μερικά άλλα όρη, που διατηρούν χιόνι για μερικούς μήνες.
Το εσωτερικό του νησιού δεν έχει δέντρα, ενώ το Β. και Α. τμήμα παρουσιάζει πλούσια βλάστηση. Τα δάση καλύπτουν μόνο τα 4% του εδάφους.