Πληροφορίες για: Σενεγάλη

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Στην περιοχή που τώρα καταλαμβάνει η Σενεγάλη έχουν ανακαλυφθεί ίχνη προϊστορικής εγκατάστασης από πολιτισμούς της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής περιόδου. Αποτελούνται κυρίως από μεγάλιθους σε κυκλική διάταξη, πιθανόν ταφικά μνημεία λαών που τώρα έχουν εξαφανιστεί. Γύρω στο 500 μ.Χ. εικάζεται ότι στη χώρα εγκαταστάθηκαν, προερχόμενες από τα βορειοανατολικά, οι φυλές των Βολόφ και των Σερέρ. Τον 9ο αι. οι Τικολόρ εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του ποταμού Σενεγάλη και ίδρυσαν το βασίλειο του Τεκρούρ, που κυριάρχησε από τον 11ο ως το 14ο αι. στην ανατολική Σενεγάλη. Το βασίλειο αυτό μετονομάστηκε αργότερα σε Φουτά (14ος αι.), βαθμιαία εξισλαμίστηκε και έγινε υποτελές στο Μάλι. Το 14ο αι. επίσης ιδρύθηκε το βασίλειο του Ντιόλοφ από τον Ντιαντιάν Ντιάγε. Μέχρι το 15ο αι. είχε πλέον εγκαθιδρυθεί ένα πολύπλοκο σχήμα κρατών των Βολόφ και των Σερέρ σ` όλη την περιοχή δημιουργώντας ένα αποκεντρωμένο βασίλειο των Βολόφ που κράτησε υπό την κυριαρχία του όλες τις υπόλοιπες ηγεμονίες της ατλαντικής ακτής μέχρι το 18ο αι. Ο πρώτος Ευρωπαίος που ίσως έφτασε μέχρι τις ακτές της Σενεγάλης, ήταν ο Καρχηδόνιος Άννων (5ος αι. π.Χ.), ο οποίος σε ένα ελληνικό κείμενο της περιήγησής του αναφέρεται στον ποταμό Σενεγάλη (Χρέτης ή Χρεμέτης στα ελληνικά). Οι νεότερες εμπορικές σχέσεις εγκαινιάζονται το 1456, όταν ο Βενετός Αλβίζε Κά `ντα Μόστο πλεύρισε τις εκβολές του Σενεγάλη και του Πράσινου Ακρωτηρίου για λογαριασμό των Πορτογάλων. Λίγο μετά το 1600 οι Πορτογάλοι εκτοπίζονται από τους Ολλανδούς (1617) και αυτοί με τη σειρά τους από τους Γάλλους. Μέχρι το έτος 1700 οι Γάλλοι είχαν ισχυροποιήσει την παρουσία τους και παρά την αντιπαλότητα με τους Άγγλους, που διεκδικούσαν για λογαριασμό τους τα ίδια εδάφη, η γαλλική παρουσία και επιρροή επεκτάθηκε μέχρι το εσωτερικό της χώρας. Η συνθήκη της Βιέννης (1816) κατοχύρωσε στη Γαλλία την κτήσης της Σενεγάλης. Με την άφιξη του στρατηγού Φεντέρμπ (1854) η επεκτατική πολιτική της Γαλλίας έλαβε νέες διαστάσεις, που κατέληξαν, μετά από μια περίοδο συγκρούσεων με τους ντόπιους ηγεμόνες και τους Μαυριτανούς στο βορρά, στην πλήρη κατάκτηση της Σενεγάλης (1894). Το 1895 η χώρα ενσωματώθηκε στη γενική διοίκηση της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής (Α-ΟF) με έδρα της το Ντακάρ. Οι κάτοικοι των κοινοτήτων του Σεν Λουί, του Ντακάρ, του Γκορέ και του Ριφίσκ έλαβαν τη γαλλική υπηκοότητα και απέκτησαν το δικαίωμα να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους στο γαλλικό Κοινοβούλιο.

Ο 20ός αιώνα
Ο πρώτος μαύρος εκλεγμένος αντιπρόσωπος στο γαλλικό κοινοβούλιο ήταν ο Μπλεζ Ντιάν (1914-1934). Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1945) στην πολιτική σκηνή της Σενεγάλης κυριάρχησαν με τη δράση τους ο Λαμίν Γκιουγέ (1891-1968) και ο Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ και οι δύο αντιπρόσωποι στο γαλλικό Κοινοβούλιο. Το 1958 η Σενεγάλη, μετά από δημοψήφισμα, ανακηρύχθηκε αυτόνομη δημοκρατία εντός της Γαλλικής Ένωσης. Μετά από πρόταση του Σενγκόρ η Σενεγάλη σχημάτισε το 1959 μαζί με την τότε Σουδανική Δημοκρατία (νυν Μάλι) μια ομοσπονδία, η οποία όμως σύντομα διαλύθηκε (Αύγουστος 1960). Το 1960 ανακηρύχθηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Σενεγάλης και ο Σενγκόρ εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το 1963 και ύστερα από μία απόπειρα πραξικοπήματος με αρχηγό τον πρωθυπουργό Μαμαντού Ντία, οι αρμοδιότητες του προέδρου ενισχύθηκαν και η χώρα με βάση το Σύνταγμα που τέθηκε τότε σε ισχύ απέκτησε πολίτευμα προεδρικής δημοκρατίας. Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του Σενγκόρ, η απαγόρευση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς και τα διάφορα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στο ξέσπασμα ταραχών με τους φοιτητές και, μέσα από διαδοχικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος, στη δημιουργία της θέσης του πρωθυπουργού (1970) και στη νομιμοποίηση δύο ακόμη πολιτικών κομμάτων (Δημοκρατικό Κόμμα Σενεγάλης, Αφρικανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας, 1976).
Ο πρόεδρος Σενγκόρ, αφού είχε ήδη κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή για μισό περίπου αιώνα, παραιτήθηκε από το αξίωμά του την 31η Δεκεμβρίου 1980. Την επομένη πρόεδρος της χώρας ορκίστηκε ο Αμπντού Ντιούφ, πρωθυπουργός από το 1970. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, μετά από νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, νομιμοποιήθηκε ο πολυκομματισμός. Το 1982 η χώρα μαζί με την Γκάμπια σχημάτισαν τη Συνομοσπονδία της Σενεγκάμπιας. Η Συνομοσπονδία αυτή κατέρρευσε το 1989 εξαιτίας της διεκδίκησης από την Γκάμπια περισσότερων εξουσιών. Το 1991 οι δύο χώρες, χωρίς να αποκαταστήσουν τη συνομοσπονδία, συμφώνησαν να συνεργαστούν για την οικονομική πρόοδο και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Τα τέλη της δεκαετίας του 1980 σημαδεύτηκαν ακόμη από τις συνοριακές διαφορές μεταξύ της Σενεγάλης και της Μαυριτανίας, που επέφερε τη διακοπή των διπλωματικών τους σχέσεων και την ανάπτυξη ενός αποσχιστικού κινήματος στην επαρχία της Καζαμάνς. Αν και το 1992 οι διπλωματικές σχέσεις με τη Μαυριτανία αποκαταστάθηκαν, οι αποσχιστικές τάσεις και η αντιπολίτευση προς την εξουσία του Αμπντού Ντιούφ συνέχισαν να αναπτύσσονται και να ισχυροποιούνται.

Μετά τις τελευταίες εκλογές (1 Απριλίου 2000) πρόεδρος της χώρας εκλέχτηκε ο Αμπντουλάι Βάντε και πρωθυπουργός ο Ιντρίσα Σεκ από το Νοέμβριο του 2002

Η Σενεγάλη, στο μεγαλύτερο τμήμα της, είναι χώρα επίπεδη. Τα υψηλότερα σημεία βρίσκονται στο απώτατο νότιο-ανατολικό άκρο της. Το βόρειο-δυτικό τμήμα της χώρας αποτελεί μέρος του Σαχέλ, της υποσαχαρικής περιοχής, που συνιστά τη μεταβατική ζώνη από το ξερό και ερημικό κλίμα της Σαχάρας προς τις νοτιότερες και πιο υγρές περιοχές. Το φυσικό ανάγλυφο της χώρας μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις περιοχές: η πρώτη ορίζεται από το Πράσινο Ακρωτήριο και την περιοχή γύρω από αυτό, που περιλαμβάνει μια σειρά χαμηλών οροπεδίων, η δεύτερη, στο ανατολικό και νοτιοανατολικό άκρο της χώρας, ορίζεται από τις παρυφές του Υψιπέδου της Γουινέας και του ορεινού όγκου του Φούτα Τζαλόν με υψόμετρο μόλις 500 μέτρων και η τρίτη και μεγαλύτερη σε έκταση δεν είναι παρά μια αβαθής λεκάνη που καταλήγει στον Ατλαντικό.

Το κλίμα της Σενεγάλης μπορεί να χαρακτηριστεί μεταβατικό, από το ξερό και ερημικό στη ζώνη του Σαχέλ, μέχρι το υγρότερο και τροπικό των νοτιότερων περιοχών. Στη δημιουργία του τροπικού κλίματος συμβάλλει ακόμη και η άμεση γειτνίαση με τη θάλασσα. Οι μέσες θερμοκρασίες δεν παρουσιάζουν μεγάλες εποχιακές διαφορές. Κυμαίνονται μεταξύ 24°C (Ιανουάριος) και 28°C (Ιούλιος), με τις υψηλότερες, όπως είναι φυσικό, να σημειώνονται στα βόρεια. Οι εποχές δε διακρίνονται σε χειμώνα και καλοκαίρι αλλά σε υγρή και ξερή περίοδο. Η υγρή περίοδος διαρκεί στην περιοχή του Σαχέλ από τον Ιούλιο ως τον Οκτώβριο και από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο νοτιότερα. Η ετήσια βροχόπτωση είναι μεγαλύτερη στο νότο, με μέσο ύψος βροχής 1.400 χιλιοστά, ενώ ελαττώνεται σταθερά προς το βορρά αγγίζοντας μόλις τα 381 χιλιοστά.

Ο πληθυσμός της Σενεγάλης, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2002, είναι 10.589.571 κάτ. Η πυκνότητα του πληθυσμού είναι 53 κάτ. ανά τ. χλμ. Ο κύριος όγκος του πληθυσμού κατοικεί στις δυτικές περιοχές της χώρας. Από το σύνολο των κατοίκων το 42,3% είναι εγκαταστημένο σε αστικές περιοχές και το υπόλοιπο 57,3% σε αγροτικές. Η αναλογία αυτή τείνει με το πέρασμα του χρόνου να μεταβληθεί προς όφελος του αστικού πληθυσμού. Ο πληθυσμός της Σενεγάλης μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί νεανικός, καθώς κατά ποσοστό 43,5% αποτελείται από άτομα κάτω των 15 ετών. Η Σενεγάλη γενικότερα δείχνει να μοιράζεται ένα από τα χαρακτηριστικά των χωρών του τρίτου κόσμου, το οποίο συνίσταται στην αυξημένη γεννητικότητα με μεγάλη παρ` όλα αυτά βρεφική θνησιμότητα (5,54 %) και τη ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση. Οι γεννήσεις έφτασαν το 2002 το 3,69%, ενώ οι θάνατοι το 0,81% με την ετήσια αύξηση να ανέρχεται στο 2,91%. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 62,93 χρόνια (64,61 για τις γυναίκες και 61,29 για τους άνδρες). Αξίζει να σημειωθεί πως μόνο το 3,1% των κατοίκων υπερβαίνει τα 65 χρόνια.

Οι κύριες πύλες εισόδου στη χώρα από τη θάλασσα και τον αέρα βρίσκονται στην πρωτεύουσα Ντακάρ. Τόσο το λιμάνι της όσο και το αεροδρόμιο αποτελούν τα κυριότερα της Σενεγάλης. Το οδικό δίκτυο, μήκους περίπου 14.576 χλμ. και θεωρείται ικανοποιητικό. Η Σενεγάλη διαθέτει επίσης σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο με αφετηρία το Ντακάρ και μήκος 906 χλμ. συνδέει τις πόλεις κατά μήκος της ακτής και διασχίζει την ενδοχώρα μέχρι το Μάλι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αναλογούσε 1 τηλέφωνο σε κάθε 123 κατοίκους, 1 ραδιόφωνο σε κάθε 9,5 και 1 τηλεόραση σε κάθε 133