Πληροφορίες για: Παπούα Νέα Γουινέα

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Η Παπούα Νέα Γουινέα κατοικήθηκε πριν από 50.000 χρόνια από αποίκους που έφτασαν από την Ασία μέσω της Ινδονησίας. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν στο νησί ήταν οι Πορτογάλοι, το 1511. Αργότερα, στα μέσα του 16ου αιώνα, η Ισπανία διεκδίκησε την κυριαρχία των νησιών της Παπούα Νέας Γουινέας, που το 1828 πέρασαν σε ολλανδικό έλεγχο. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η κυριαρχία στη χώρας αποτέλεσε αντικείμενο ανταγωνισμού των Βρετανών και των Γερμανών. Οι Βρετανοί ίδρυσαν το 1884 προτεκτοράτο στο νοτιοανατολικό τμήμα της Γουινέας και οι Γερμανοί στο βορειοανατολικό.

Ο 20ός αιώνας
Το 1905 - 1906 οι Βρετανοί παραχώρησαν την κτήση τους στη Νέα Γουινέα στους Αυστραλούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, το 1914 - 1915, κατέλαβαν και το γερμανικό τμήμα της χώρας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Νέα Γουινέα δέχτηκε την επίθεση της Ιαπωνίας, δυνάμεις της οποίας παρέμειναν στο νησί ως το τέλος του πολέμου, το 1945. Μετά τον πόλεμο, η Αυστραλία με εντολή του ΟΗΕ ανέλαβε την κηδεμονία της Παπούα Νέας Γουινέας και το 1949 το βορειοανατολικό και το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ενοποιήθηκαν διοικητικά. Το 1962 το δυτικό τμήμα του νησιού της Νέας Γουινέας έγινε ινδονησιακή επαρχία. Το 1973 η Αυστραλία παραχώρησε καθεστώς αυτονομίας στην Παπούα Νέα Γουινέα, η οποία στις 16 Σεπτεμβρίου 1975 έγινε πλήρως ανεξάρτητη, μέσα στους κόλπους της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Κυριότερα πολιτικά κόμματα της χώρας είναι το Ενιαίο Κόμμα Παπούα Νέας Γουινέας, το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο, το Λαϊκό Προοδευτικό Κόμμα, το Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης και η Μελανησιακή Συμμαχία. Η πολιτική ζωή του νεότευκτου κράτους υπήρξε ομαλή, με πολλές κυβερνητικές εναλλαγές. Το κυριότερο πρόβλημα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις της χώρας, εκτός από το οικονομικό, υπήρξε η αντιμετώπιση του αυτονομιστών ανταρτών του νησιού Μπουγκενβίλ. Ήδη, πριν από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παπούα Νέας Γουινέας, το νησί Μπουγκενβίλ είχε αυτοανακηρυχθεί σε ανεξάρτητη Δημοκρατία του Βόρειου Σολομώντα. Το 1989 ο πρωθυπουργός της χώρας Ραμπί Ναμάλιου εξαπέλυσε ένα κύμα σκληρών κατασταλτικών μέτρων εναντίον των αυτονομιστών ανταρτών. Τον Μάρτιο του 1990 ο Επαναστατικός Στρατός της Μπουγκενβίλ κήρυξε την ανεξαρτησία του νησιού. Με τη μεσολάβηση της Νέας Ζηλανδίας, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου οι αντάρτες ήρθαν σε προσωρινό συμβιβασμό με την κυβέρνηση.

Γενικός κυβερνήτης της χώρας είναι από τις 13 Νοεμβρίου του 1997 ο Σερ Σίλας Ατοπάρε και πρωθυπουργός της χώρας, από τον Αύγουστο του 2002, ο Μίκαελ Σομάρε.

Το δυτικό τμήμα του νησιού της Νέας Γουινέας συνιστά το 85,5% της συνολικής έκτασης της Παπούα Νέας Γουινέας. Στο κέντρο του δυτικού τμήματος του νησιού αναπτύσσεται ένα σύνολο οροσειρών (οροσειρά Βίκτορα Εμμανουήλ, οροσειρά Βίσμαρκ, οροσειρά Όουεν Στάνλι), βορειοανατολικής - νοτιοδυτικής κατεύθυνσης, που καταλήγουν στο δυτικό άκρο του νησιού. Από τις αρκετές κορυφές των οροσειρών αυτών που ξεπερνούν το ύψος των 4.000 μέτρων, ψηλότερη είναι η κορυφή Βίλχελμ στην οροσειρά Βίσμαρκ, που φτάνει τα 4.499 μέτρα. Άλλες ψηλές κορυφές είναι αυτές των βουνών Γκιλούβε (4.457 μέτρα), Κουρμπόρ (4.359 μέτρα) κλπ. Οι οροσειρές αυτές περιβάλλονται βόρεια και νότια από μεγάλες, ομαλές πεδιάδες που εκτείνονται ως τη θάλασσα. Οι ορεινές περιοχές του νησιού καλύπτονται από πυκνή βλάστηση, ενώ πολλά από τα πεδινά εδάφη του είναι ελώδη. Τα μεγαλύτερα από τα υπόλοιπα νησιά της Παπούα Νέας Γουινέας έχουν παρόμοια γεωμορφολογία, δηλαδή ένα κεντρικό ορεινό έξαρμα που περιβάλλεται από πεδιάδες, ενώ πολλά από τα μικρότερα είναι επίπεδα κοραλλιογενή νησιά.
Ανάμεσα στο νησί της Νέας Γουινέας και τα βόρεια νησιά της Παπούα Νέας Γουινέας αναπτύσσεται η εσωτερική θάλασσα Βίσμαρκ, ενώ ανάμεσα στη Νέα Γουινέα και τα δυτικά νησιά του Σολομώντα εκτείνεται η θάλασσα του Σολομώντα, που φτάνει σε βάθος 9.140 μέτρα.

Η Παπούα Νέα Γουινέα βρίσκεται στην τροπική ζώνη και το κλίμα της είναι υγρό και ζεστό. Η μέση θερμοκρασία της χώρας κυμαίνεται από 21°C ως 32° C στα πεδινά, ενώ στα ορεινά είναι ασφαλώς χαμηλότερη, αναλόγως του υψομέτρου. Η τιμή των ετήσιων βροχοπτώσεων κυμαίνεται κατά περιοχή από 1.145 χιλιοστόμετρα (στο Πορτ Μόρεσμπι) ως 5.800 χιλιοστόμετρα.

Η Παπούα Νέα Γουινέα έχει πληθυσμό 5.172.033 κατ. (εκτίμηση 2002) με πυκνότητα 11,1 κατοίκων ανά τ. χλμ. Μόλις το 17% του συνολικού πληθυσμού είναι εγκαταστημένο σε αστικά κέντρα, ενώ το υπόλοιπο 83% μένει σε αγροτικές περιοχές. Η Παπούα Νέα Γουινέα παρουσιάζει τα τυπικά δημογραφικά χαρακτηριστικά των τριτοκοσμικών χωρών, με πολύ μεγάλη γεννητικότητα, μικρό σχετικά μέσο όρο ζωής και ταχύτατο ρυθμό αύξησης του πληθυσμού. Το ετήσιο ποσοστό γεννητικότητας είναι 3,16% και το ετήσιο ποσοστό θνησιμότητας 0,77%, ενώ ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού 2,39% (2002). Ο αναμενόμενος χρόνος ζωής των κατοίκων της χώρας είναι: 66,03 χρόνια για τους άντρες και 61,73 χρόνια για τις γυναίκες.
Το 38,6% του πληθυσμού της χώρας είναι ηλικίας 0 - 14 χρονών, το 57,7% είναι ηλικίας 15 - 64 χρονών και το 3,7% 65 χρονών και πάνω (2002).

Ο χωρισμός της χώρας στα δύο από τις οροσειρές που τη διασχίζουν κατά τον άξονα του μήκους της, κάνει τις επωχούμενες συγκοινωνίες μάλλον δύσκολες. Το οδικό δίκτυο της χώρας έχει μήκος 19.600 χιλιόμετρα. Η Παπούα Νέα Γουινέα δε διαθέτει σιδηροδρομικό δίκτυο. Σημαντικό μέρος των εγχώριων μεταφορών γίνεται μέσω του ποτάμιου δικτύου της. Τα κυριότερα λιμάνια είναι αυτό της πρωτεύουσας Πορτ Μόρεσμπι και το λιμάνι του Λάε, στις ανατολικές ακτές της Νέας Γουινέας. Το Πορτ Μόρεσμπι διαθέτει διεθνές αεροδρόμιο.
Όσον αφορά τις επικοινωνίες, αναλογεί 1 τηλεόραση σε 86,4 κατοίκους, 1 ραδιόφωνο σε 12,6 κατοίκους και 1 τηλέφωνο σε 84,5 κατοίκους.