Πληροφορίες για: Μαλαισία

Μέχρι τον 20ό αιώνα
Η Μαλαϊκή χερσόνησος κατοικήθηκε από τα νεολιθικά ακόμη χρόνια και στους ιστορικούς χρόνους αποτέλεσε πέρασμα των διαφόρων λαών κατά τις μετακινήσεις τους από την Ινδία στην Κίνα και το αντίστροφο. Ο Πτολεμαίος (2ος αι. μ.Χ.) την ονόμασε "Χρυσή Χερσόνησο", λόγω των πλούσιων κοιτασμάτων χρυσού και κασσίτερου που διέθετε. Τον 3ο αι. μ.Χ. ιδρύθηκε στην περιοχή το ινδοκινεζικό βασίλειο Φουνάν και άλλα μικρότερα τοπικά βασίλεια, τα οποία από τον 8ο αι. και έπειτα υπάχθηκαν στο σουματριανό βασίλειο Σριβιτζάγκα. Το 13ο αι. οι Τάι κατέλαβαν τις βόρειες περιοχές της χερσονήσου, ενώ στις νότιες κυριάρχησε το βασίλειο Ματζαπατίχ της Ιάβας. Ο ισλαμισμός εισήχθη στην περιοχή στις αρχές του 14ου αι. και η Μαλάκα (σημερινή Μελάκα), στις ακτές του ομώνυμου πορθμού, λόγω της στρατηγικής της θέσης, εξελίχθηκε σε σπουδαίο λιμάνι και έγινε έδρα του σουλτάνου. Ο ισλαμισμός άρχισε να εκτοπίζει σταδιακά τον ινδουισμό και το βουδισμό, ενώ την ίδια εποχή στις βόρειες ακτές της νήσου Βόρνεο ιδρύθηκε το σουλτανάτο του Μπρουνέι. Το 1511 οι Πορτογάλοι κατέλαβαν τη Μαλάκα και παρέμειναν εκεί μέχρι το 1641, οπότε τους εκδίωξαν οι Ολλανδοί. Οι τελευταίοι επέκτειναν σταδιακά την κυριαρχία τους, στα τέλη όμως του 18ου αι. η συμμαχία τους με τους Γάλλους έδωσε αφορμή στις βρετανικές δυνάμεις να καταλάβουν τη Μαλάκα και τις άλλες ολλανδικές κτήσεις της ΝΑ Ασίας. Στις 13 Αυγούστου 1814 υπογράφτηκε στο Λονδίνο η ομώνυμη συνθήκη, βάση της οποίας η Μαλαϊκή χερσόνησος εκχωρούνταν στους Άγγλους και τα νησιά, μαζί με τη Μαλάκα, στους Ολλανδούς, οι οποίοι και την ανακατέλαβαν (1818). Το 1824, με τη δεύτερη Συνθήκη του Λονδίνου, οι Ολλανδοί παραχώρησαν τη Μαλάκα οριστικά στους Άγγλους. Το λιμάνι της Σιγκαπούρης περιήλθε στην κατοχή των Βρετανών το 1824. Το 1826 δημιουργήθηκαν οι Αποικίες των Στενών, μία πολιτική ένωση με τη συμμετοχή της Σιγκαπούρης, της Μαλάκα, του Πενάνγκ και του εδαφικού διαμερίσματος Ντίντινγκς, με πρωτεύουσα - από το 1832 - τη Σιγκαπούρη. Οι βόρειες περιοχές της χερσονήσου (Κελαντάν, Κέντα και Τερενγκάνου) παρέμειναν κάτω από την κυριαρχία των Ταϊλανδών. Από το 1867, όταν τα Στενά βρέθηκαν κάτω από τη βρετανική διοίκηση, άρχισε η επέμβαση και οικονομική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χερσονήσου, που διαμόρφωσαν τη σημερινή μορφή της οικονομίας και της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης της χώρας. Το 1888 οι περιφέρειες Σαράβακ και Σάμπα στη βόρεια Βόρνεο αποτέλεσαν βρετανικά προτεκτοράτα. Το 1896 τέσσερα από τα μικρά ανεξάρτητα κράτη της Μαλάκα τέθηκαν υπό βρετανική διοίκηση και αποτέλεσαν τα Ομόσπονδα Μαλαϊκά Κράτη, με έδρα την Κουάλα Λουμπούρ.

Ο 20ός αιώνας
Η επέκταση της βρετανικής κυριαρχίας διακόπηκε το 1909, όταν τα κράτη Κελάνταν, Τερενγκάνου και Πέρλις τέθηκαν υπό ελαστικότερη διοίκηση με την ονομασία "Μη Ομόσπονδα Μαλαϊκά Κράτη". Το 1914 την ίδια πορεία ακολούθησε και το κράτος Τζοχόρ. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι Ιάπωνες πραγματοποίησαν απόβαση στη Σιγκαπούρη (8 Δεκεμβρίου 1941) και στις 28 Ιανουαρίου 1942 κατέλαβαν ολόκληρη τη Μαλαϊκή χερσόνησο. Εναντίον τους οργανώθηκε ισχυρό αντιστασιακό κίνημα. Ύστερα από την ήττα της Ιαπωνίας, οι Βρετανοί ανακατέλαβαν τη Μαλαισία, το Σεπτέμβριο του 1945. Το 1946 οι Βρετανοί δημιούργησαν τη Μαλαισιακή Ένωση και στις αρχές του 1948 ιδρύθηκε η Μαλαισιανή Ομοσπονδία, η οποία διατήρησε τα δικαιώματα των Μαλαισίων και επέβαλε στους Κινέζους και Ινδούς εργάτες της χώρας τη μαλαισιανή υπηκοότητα. Η ενέργεια αυτή πυροδότησε ένταση στις σχέσεις μεταξύ των Μαλαισίων και των Κινέζων και Ινδών μεταναστών, με την καθοδήγηση και του Κομουνιστικού Κόμματος της Μαλαισίας. Τελικά οι Μαλαίσιοι, σε συνεργασία με τα αγγλικά στρατεύματα, κατόρθωσαν να καταστείλουν την εξέγερση. Το 1955 η Συμμαχία που προήλθε από τη συνένωση της οργάνωσης UMNO του Αμπντούλ Ραχμάν και της Μαλαϊκής Κινεζικής Οργάνωσης του Ταν Τσενγκ Λοκ κέρδισε τις πρώτες εκλογές. Το 1956 παραχωρήθηκε στη Μαλαισία πλήρες καθεστώς αυτοκυβέρνησης και στις 31 Αυγούστου 1957 η χώρα ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη. Στο εσωτερικό της χώρας τα πολιτικά δικαιώματα τόσο του κινεζικού πληθυσμού που ασκούσε σημαντική επιρροή στην οικονομία της χώρας, όσο και του ινδικού ήταν πολύ περιορισμένα. Επίσημη γλώσσα του κράτους ήταν η μαλαισιανή, επίσημη θρησκεία ο ισλαμισμός, ενώ όλες οι θέσεις της κυβέρνησης και οι περισσότερες της δημόσιας διοίκησης, του στρατού και των πανεπιστημίων καλύπτονταν από τους Μαλαίσιους. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η ανάπτυξη ενός έντονου αντάρτικου κινήματος υπό την καθοδήγηση των Κομουνιστών, το οποίο τερματίστηκε το 1960. Το 1961 ο πρώτος πρωθυπουργός της Μαλαισίας, Αμπντούλ Ραχμάν, πρότεινε τη δημιουργία μιας Μαλαισιακής Ομοσπονδίας αποτελούμενης από τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, το Σαράβακ, το Σαμπάχ και το Μπρουνέι. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1963 ανακηρύχτηκε η ίδρυση της Μαλαισιακής Ομοσπονδίας (χωρίς τη συμμετοχή του Μπρουνέι), γεγονός που πυροδότησε ένταση στις σχέσεις της με την Ινδονησία. Η τελευταία άρχισε ανταρτοπόλεμο στα σύνορα με το Σαράβακ (1963) και κατά της Μαλαϊκής χερσονήσου (1964), ο οποίος τερματίστηκε το 1965, ύστερα από την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου Σουκάρνο. Η Σιγκαπούρη, λόγω οικονομικών και πολιτικών διαφορών με την κυβέρνηση της Κουάλα Λουμπούρ, αποσχίστηκε από την Ομοσπονδία και στις 9 Αυγούστου 1965 ανακήρυξε την ανεξαρτησία της. Τα επόμενα χρόνια αναζωπυρώθηκαν οι ταραχές μεταξύ των διαφόρων εθνικών ομάδων της χώρας με αφορμή την ανακήρυξη το 1967 της μαλαισιανής ως μόνης επίσημης γλώσσας του κράτους. Στις εκλογές του 1969 η κυβέρνηση έχασε την πλειοψηφία της στην Εθνοσυνέλευση και ο Αμπντούλ Ραχμάν αναγκάστηκε να μεταβιβάσει την εξουσία στον Αμπντούλ Ραζάκ, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 1970 διορίστηκε πρωθυπουργός και κυβέρνησε τη χώρα ως τη σύγκληση του Κοινοβουλίου, το Φεβρουάριο του 1971. Ο ίδιος εγκαινίασε επίσης μια νέα πολιτική προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος των Μαλαισίων στην εθνική οικονομία. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η χώρα σύναψε στενότερους δεσμούς με τις άλλες χώρες του Οικονομικού Οργανισμού των Εθνών της ΝΑ Ασίας. Με τις ενέργειες αυτές ισχυροποιήθηκε το κύρος της Συμμαχίας και αυτό οδήγησε στην προσχώρηση στον κυβερνητικό συνασπισμό, αρχικά του ισλαμικού PMIP και αργότερα και άλλων πολιτικών σχηματισμών. Η Συμμαχία, η οποία μετονομάστηκε σε Εθνικό Μέτωπο, κέρδισε τις εκλογές του 1974, γεγονός που βοήθησε τον Αμπντούλ Ραζάκ να ασκήσει μια εντονότερη εξωτερική πολιτική. Το 1975 ανέτρεψε τον αυτονομιστή Μουσταφά, ο οποίος ήταν επικεφαλής της κυβέρνησης του κράτους Σάμπα, και το 1976 συνέλαβε τον Χαρούν Ιντρίς, επικεφαλής της κυβέρνησης του Σελανγκόρ. Η δράση του όμως διακόπηκε απότομα από τον ξαφνικό θάνατό του στο Λονδίνο, τον Ιανουάριο του 1976. Τον διαδέχτηκε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Χουσεΐν μπιν Ον, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν τον Ιούλιο του 1978. Η κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό της χώρας με αφορμή την απαγόρευση ίδρυσης του κινεζικού πανεπιστήμιου Μερντέκα, αυξήθηκε ακόμη περισσότερο το 1979, με την είσοδο στη χώρα χιλιάδων προσφύγων από το Βιετνάμ. Τον Ιούλιο του 1981 ο Χουσεΐν μπιν Ον αντικαταστάθηκε για λόγους υγείας από τον Μαχατίρ μπιν Μοχαμάντ, ο οποίος κέρδισε άνετα τις εκλογές που διεξήχθησαν στις 22 Απριλίου 1982. Το 1983 αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα, ενώ ένα χρόνο αργότερα ο σουλτάνος Μαχμούντ Ισκαντάρ ιμπνί Αλ-Μαρούμ Σουλτάν Ισμαήλ ανακηρύχθηκε 8ος Υπέρτατος Ηγεμόνας του κράτους. Το Εθνικό Μέτωπο κέρδισε τις εκλογές οι οποίες διεξήχθησαν τον Αύγουστο του 1986 και ο Μαχατίρ μπιν Μοχάμαντ ξανάγινε πρωθυπουργός. Το 1988 η UMNO, η οποία αποτελούσε τη βάση του Εθνικού Μετώπου διασπάστηκε, και ο Μαχατίρ μπιν Μοχάμαντ ίδρυσε τη νέα UMNO. Το 1989 ο σουλτάνος Αζλάν Σαχ του κράτους του Πέρακ ανακηρύχθηκε 9ος Υπέρτατος Ηγεμόνας.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση
Στις εκλογές οι οποίες διεξήχθησαν τον Οκτώβριο του 1990 νικητής αναδείχτηκε ο συνασπισμός του Εθνικού Μετώπου και ο Μαχατίρ παρέμεινε πρωθυπουργός. Στα επόμενα χρόνια ο Μαχατίρ ενίσχυσε το διεθνές κύρος του και πέτυχε να επανεκλεγεί πρωθυπουργός το 1995. Την ίδια χρονιά ξεκίνησαν οι εργασίες για τη δημιουργία της νέας ομοσπονδιακής πρωτεύουσας, νότια της Κουάλα Λουμπούρ.

Από τις 12 Δεκεμβρίου του 2001 πρόεδρος της χώρας είναι ο Σιντ Σιραγιουντίν.

Η επικράτεια της Μαλαισίας είναι κατανεμημένη σε δύο διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, τη Μαλαϊκή χερσόνησο και το νησί Βόρνεο. Η Δυτική Μαλαισία, η οποία βρίσκεται στη Μαλαϊκή χερσόνησο, διασχίζεται από αρκετές οροσειρές που έχουν κατεύθυνση από βορρά προς νότο, σημαντικότερη από τις οποίες είναι η οροσειρά Μπάφαλο (ή Κεντρική). Το ανάγλυφο είναι περισσότερο έντονο στο βορρά, όπου βρίσκονται και οι υψηλότερες κορυφές Γκούνονγκ Τάχαν (2.187 μ.), Κορπού (2.184 μ.) και Τσάμαχ (2.170 μ.). Το υπόλοιπο τμήμα της χερσονήσου παρουσιάζει ομαλό ανάγλυφο με κάποιες ορεινές εξάρσεις στις δυτικές ακτές (όρος Μάξγουελ, 1.036 μ.) και τα Υψίπεδα Κάμερον. Εκατέρωθεν της Κεντρικής Οροσειράς εκτείνονται τα παράκτια βαθύπεδα. Τα βουνά κατεβαίνουν ομαλά και στις δύο πλευρές της χερσονήσου, δημιουργώντας αξιόλογες πεδινές εκτάσεις. Νοτιότερα ακόμη, οι εδαφικές εξάρσεις εκφυλίζονται σε μια λοφώδη περιοχή, για να καταλήξουν στη συνέχεια ομαλά στη θάλασσα.

Το ανάγλυφο της Ανατολικής Μαλαισίας αποτελείται στα δυτικά από μια σειρά παράκτιες πεδιάδες πλάτους 32 έως 64 χλμ., οι οποίες ανέρχονται βαθμιαία σχηματίζοντας αρχικά μια λοφώδη περιοχή (με υψόμετρο μέχρι 300 μ.) και στη συνέχεια μια ορεινή περιοχή (οροσειρά Πεγκουνονγκάν) που αναπτύσσεται κατά μήκος των συνόρων με το ινδονησιακό τμήμα του νησιού. Στο ανατολικό άκρο του κρατιδίου του Σαράβακ, κοντά στα σύνορα με την Ινδονησία, η κορυφή Μουρούντ φτάνει σε ύψος τα 2.423 μ. και βορειότερα η κορυφή Πάγκον τα 1.850 μ. Οι παράκτιες πεδιάδες του κρατιδίου Σάμπα, το οποίο βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του Βόρνεο, έχουν πλάτος 16 έως 32 χλμ. και ανέρχονται βαθμιαία σχηματίζοντας ένα συμπαγή κεντρικό ορεινό όγκο (όρος Κιναμπαλού), ο οποίος διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η κορυφή του όρους Κιναμπαλού φτάνει τα 4.101 μ. και αποτελεί το ψηλότερο σημείο της χώρας.

Η γειτνίαση της χώρας με τον Ισημερινό και η έντονη επίδραση των μουσώνων καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα της, το οποίο είναι τροπικό με κύρια χαρακτηριστικά την απουσία εποχιακών θερμομετρικών διαφορών και τις άφθονες βροχές. Οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες κυμαίνονται από 25°C έως 30°C στις παράκτιες πεδινές περιοχές, ενώ είναι 2-3 βαθμούς χαμηλότερες στο εσωτερικό. Η Δυτική Μαλαισία, λόγω του μικρού πλάτους του εδάφους της, δέχεται την επίδραση τόσο των βορειοανατολικών μουσώνων από το Νοέμβριο έως το Μάρτιο, όσο και των νοτιοδυτικών από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο, γι` αυτό και η κατανομή των βροχοπτώσεων εδώ είναι πιο ομοιόμορφη από ό,τι στην Ανατολική Μαλαισία. Έτσι το μέσο ετήσιο ύψος βροχής στη Μαλαϊκή χερσόνησο φτάνει τα 2.500 χιλιοστά, ενώ στο νησί Βόρνεο φτάνει τα 2.250 χιλιοστά, στην πολιτεία Σαράβακ, και τα 3.250 χιλιοστά στη Σάμπα. Οι άφθονες βροχοπτώσεις σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία (80-85%) κάνουν το κλίμα αποπνικτικό και ανθυγιεινό. Στην πρωτεύουσα Κουάλα Λουμπούρ, η οποία βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Μαλαϊκής χερσονήσου, οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες Ιανουαρίου και Ιουλίου είναι 27,2°C και 27,8°C αντίστοιχα, ενώ το μέσο ύψος βροχής φτάνει τα 2.440 χιλιοστά.

Από δημογραφική άποψη η Μαλαισία εμφανίζει χαρακτηριστικά των χωρών του Τρίτου Κόσμου, δηλαδή μεγάλα ποσοστά γεννητικότητας και αύξησης του πληθυσμού. Συγκεκριμένα, ο πληθυσμός της χώρας από 22.662.365 κατοίκους που ήταν το 2002 αναμένεται να φτάσει τους 25.691.000 κατ. το 2010 και τους 29.830.000 κατ. το 2020. Το 2002 τα ποσοστά γεννητικότητας και θνησιμότητας ήταν 2,42% και 0,5% αντίστοιχα. Με βάση αυτά τα στοιχεία το ποσοστό της μέσης ετήσιας αύξησης του πληθυσμού το έτος 2002 έφτασε το 1,91%. Το ίδιο έτος το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας υπολογίστηκε στο 1,97%. Η ηλικιακή σύνθεση του πληθυσμού κατά το 2002 εμφάνιζε την ακόλουθη εικόνα: το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (61,6%) αποτελείται από άτομα ηλικίας 15 έως 64 ετών, το 34,1% από παιδιά ηλικίας έως 14 ετών, ενώ οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών αποτελούσαν το 4,3%. Το 2002 ο μέσος όρος ζωής έφτανε τα 71,39 χρόνια, με τις γυναίκες να ζουν 74,21 χρόνια και τους άνδρες 68,75. Ως προς την κατανομή του πληθυσμού, περισσότερο πυκνοκατοικημένη είναι η Δυτική Μαλαισία και κυρίως οι δυτικές ακτές της. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (55%) κατοικεί στα αστικά κέντρα, ενώ ο αγροτικός πληθυσμός αποτελεί το 45%.

Το συγκοινωνιακό δίκτυο είναι περισσότερο αναπτυγμένο στο τμήμα της χώρας το οποίο ανήκει στη Μαλαϊκή χερσόνησο και λιγότερο σε εκείνο που ανήκει στο νησί Βόρνεο. Το 1999 το συνολικό μήκος του οδικού δικτύου έφτανε περίπου τα 64.672 χλμ., από τα οποία μόνο τα 16.360 αφορούσαν το νησί Βόρνεο. Υπάρχει ένα καλά αναπτυγμένο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, κυρίως στη Μαλαϊκή χερσόνησο, ενώ τα αυτοκίνητα κινούνται στη αριστερή πλευρά του δρόμου, συνήθεια που αποτελεί κατάλοιπο της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ανάλογη εικόνα εμφανίζει και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, το συνολικό μήκος του οποίου φτάνει τα 1.801 χλμ. Από αυτά μόλις τα 134 χλμ. αφορούσαν τις σιδηροδρομικές γραμμές που υπήρχαν στη Βόρνεο και συγκεκριμένα στην περιφέρεια Σάμπα. Η χώρα διαθέτει 38 αεροδρόμια για προγραμματισμένες πτήσεις, μεγαλύτερο από τα οποία είναι το διεθνές αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Κουάλα Λουμπούρ. Άλλα σημαντικά αεροδρόμια είναι αυτά της Κότα Κιναμπαλού και της Κουτσίνγκ στη Βόρνεο. Οι αερομεταφορές στο εσωτερικό της χώρας εξυπηρετούνται από την εθνική αεροπορική εταιρεία Malaysian Airline System (MAS), η οποία εκτελεί και αρκετά προγραμματισμένα δρομολόγια στο εξωτερικό, κυρίως σε χώρες της Ασίας. Μεγαλύτερα εμπορικά λιμάνια της χώρας είναι αυτά του Πινάνγκ (Τζορτζτάουν), Κελάνγκ και Μελάκα στις ακτές του πορθμού της Μαλάκα, η οποία είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα θαλάσσια περάσματα του κόσμου, και τα Κότα Κιναμπαλού και Κουτσίνγκ, στις βόρειες ακτές της νήσου Βόρνεο, στη Νότια Κινεζική θάλασσα. Ιδιαίτερα σημαντικός είναι επίσης και ο εμπορικός στόλος της χώρας, ο οποίος το 2001 αριθμούσε 363 πλοία, συνολικής χωρητικότητας 2.410.823 κόρων.

Το επικοινωνιακό δίκτυο της χώρας τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει σημαντική ανάπτυξη και εξελίσσεται συνεχώς, εφαρμόζοντας όλα τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Παρόλο που μεγάλο μέρος του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης ανήκουν σε ιδιώτες, υφίστανται τον κρατικό έλεγχο. Το 2001 εξέπεμπαν 35 ραδιοσταθμοί στα ΑΜ, 391 στα FM και 15 στα βραχέα, καθώς επίσης και 1 τηλεοπτικός σταθμός. Το 2000 αναλογούσε μία τηλεόραση ανά 2 κατ., ένα ραδιόφωνο ανά 2 κατ. και ένα τηλέφωνο ανά 4,93 κατοίκους. Εκδίδονται επίσης 60 εφημερίδες και 19 περιοδικά, ενώ αναλογούν 117 ημερήσια φύλλα ανά 1.000 κατοίκους. Το μαλαισιανό πρακτορείο ειδήσεων ονομάζεται BERNAMA.