15ημερη κρουαζιέρα «Νορβηγικοί μύθοι και Σκανδιναβικό έπος»

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

Τα Νησιά Λοφότεν σχηματίζουν ένα αρχιπέλαγος, που αποτελείται από πολλά μικρά νησάκια στα ανοικτά της βορειοδυτικής ακτής της Νορβηγίας.
Βρίσκονται αρκετά πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, στο ίδιο επίπεδο με τη βόρεια Αλάσκα, τη Σιβηρία και τη Γροιλανδία.
Λόγω του ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού όμως, έχουν πολύ ηπιότερο κλίμα, που τα καθιστά προσβάσιμα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έτους, καθότι ο ωκεανός δεν παγώνει, εκτός βέβαια από περιπτώσεις ακραίων φαινομένων και καταιγίδων.
Ο χειμώνας είναι ήπιος για την περιοχή, με θερμοκρασίες γύρω στους 0° C, ενώ το καλοκαίρι μπορεί να είναι ζεστό - δροσερό για τα δικά μας δεδομένα - με θερμοκρασία κοντά στους 23° C.
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι τα μικρά ψαροχώρια με τα χαρακτηριστικά ποικιλόχρωμα ξύλινα σπίτια τους (τα Rorbuer), που υπάρχουν στις ακτές των φιόρδ, καθώς και οι παγετώνες, που από τις απόκρημνες πλαγιές βυθίζονται και χάνονται απότομα στη θάλασσα.

Ομορφιά εξωτική, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εντυπωσιακά «εφέ», τοπία που μοιάζουν ανέγγιχτα, άγρια και επιβλητικά που σε καθηλώνουν. Μεγαλόπρεπες κορυφές, πανάρχαιοι παγετώνες με μπλε ανταύγειες και ακτογραμμές απο δαντελωτά φιόρδ. Ίσως αυτές οι λέξεις να μπορούν να περιγράψουν την απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε! Απολαύσαμε κρουαζιέρα στο Σόγκνεφιορντ, ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα φιορδ της Νορβηγίας. Το μήκος του ξεπερνά τα 200 χλμ και το βάθος του τα 1000 μέτρα. Τεράστιο και αχανές χάνεται στον ορίζοντα... Η δεύτερη ακόμα πιο συγκλονιστική περιπέτειά μας ήταν στο φιόρδ Γκέιρανγκερ, όπου απολαύσαμε πρώτα τη μαγική θέα από ψηλά, στο δρόμο Ornevegen-Eagle Road, που είναι γνωστός ως ο «δρόμος του αετού», λόγω της απόκρυμνης πλαγιάς και των απότομων στροφών του. Έπειτα, κατεβήκαμε στο χωριό και στην προβλήτα αντικρίσαμε ίσως το πιο όμορφο φιόρδ, γεμάτο από σμαραγδί πράσινο και διάφανα νερά... Τραβήξαμε παραμυθένιες φωτογραφίες στους ορμητικούς καταρράκτες που απλώνονται ο ένας κατά μήκος του άλλου. Από τη μια πλευρά το «Νυφικό πέπλο» (Brudesloret), από την άλλη ο μεγάλος καταρράκτης «Οι επτά αδελφές» (De syv sostrene) και απέναντι «Ο μνηστήρας». Δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Άλλωστε, ποιος μπορεί να δώσει ερμηνεία στα μυστήρια της φύσης; Kανείς.

Λέγονται και Benelux από τα αρχικά των τριών χωρών, και αυτή η ονομασία αφορά ένα είδος εμπορικής ένωσης η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ. Στον όρο «εμπορική» κρύβεται όμως όλη η δύναμη των χωρών αυτών. Εδώ αναπτύχθηκε το μεγάλο εμπόριο του μεσαίωνα, συγκεντρώθηκαν όλα τα χρήματα των αυτοκρατοριών της εποχής, άνθισε και το χρηματιστήριο. Αυτή η οικονομική ευρωστία  οδήγησε και σε πολιτισμό. Άρα το ταξίδι αυτό, στις Κάτω Χώρες είναι ένα εξαιρετικά πλούσιο ταξίδι, σε αξιοθέατα, σε εμπειρίες, σε οικονομική και πολιτική ιστορία, στην ομορφιά της τέχνης, της φύσης και της αρχιτεκτονικής.
Πρώτος σταθμός η Ολλανδία, όπου περνάμε από το Άμστερνταμ, διανυκτερεύουμε στη Χάγη (διοικητική πρωτεύουσα της Ολλανδίας), επισκεπτόμαστε το Ντελφτ ή αλλιώς «Πόλη των Πριγκίπων» και πατρίδα του μεγάλου ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ και περιηγούμαστε στο περίφημο θεματικό πάρκο Έφτελινγκ που δημιουργήθηκε στο 1952 και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από την Ντίσνεϊλαντ.
Δεύτερος σταθμός το Βέλγιο. Εκεί θα επισκεφτούμε την Αμβέρσα, το ιστορικό εμπορικό λιμάνι και χρηματιστηριακό κέντρο, όπου άνθισαν οι τέχνες και η περίφημη φλαμανδική ζωγραφική. Θα διανυκτερεύσουμε στην Μπρυζ ή αλλιώς «Βενετία του Βορρά», όπου θα περιηγηθούμε στα πανέμορφα κανάλια και στο σπουδαίο ιστορικό κέντρο της. Θα πάμε επίσης στη Γάνδη, άλλη μία συναρπαστική πόλη, όπου θα δούμε από κοντά τη μεγαλειώδη ζωγραφική των θρύλων: Ρούμπενς, Ιερώνυμου Μπος, και των αδελφών Χιούμπερτ και Γιαν Βαν Άικ στον Καθεδρικό Ναό. Εν συνεχεία θα περάσουμε από τις Βρυξέλλες, με την πανέμορφη Μεγάλη Πλατεία, όπου έζησε και έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Βικτόρ Ουγκό (στο νούμερο 16 πάνω στην Πλατεία).
Από κει θα μεταβούμε και πάλι στην Ολλανδία, και θα επισκεφτούμε το Μάαστριχτ, που πήρε την ονομασία του από τη ρωμαϊκή γέφυρα που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Αυγούστου Καίσαρα για να ενώσει τις δύο όχθες του ποταμού Μεύση που διαπερνά την πόλη. Θα απολαύσουμε μια βόλτα στον μαγικό παραπόταμο Ουρθ, θα επισκεφτούμε το μεσαιωνικό χωριό Ντυρμπύ και θα κατευθυνθούμε προς Λουξεμβούργο. Στην Πόλη του Λουξεμβούργου μεταξύ άλλων θα δούμε το παλάτι του Μεγάλου Δούκα και θα κάνουμε βόλτα στο Μεσαιωνικό Κάστρο που παραπέμπει σε ταινία εποχής.
Και μετά επιστρέφουμε στην Ολλανδία για να επισκεφθούμε δύο ακόμη ξεχωριστές πόλεις: την πολύχρωμη Χερτόγκενμπος ή Ντεν Μπος –που αποτελεί ολόκληρη ένα μουσείο αρχιτεκτονικής– και τη μεσαιωνική Ουτρέχτη, με τα γραφικά κανάλια, τον πανύψηλο καθεδρικό ναό 112,5μ. και το εντυπωσιακό κάστρο Ντε Χααρ που λόγω της πρόσφατης αποκατάστασής του μοιάζει με ζωντανό παραμύθι!

Μία άρτια διατηρημένη μεσαιωνική καναλώδης πόλη, στην κεντρική Ολλανδία, η οποία υπήρξε για αιώνες θρησκευτικό κέντρο. Η Ουτρέχτη σήμερα έχει τρία ορόσημα. Πρώτον το Πανεπιστήμιό της, το οποίο είναι το 39ο σε παγκόσμια κατάταξη. Αυτό σημαίνει ότι παρά το έντονα ιστορικό περιβάλλον της, παραμένει μια πόλη σύγχρονη και νεανική. Δεύτερον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1843 και σήμερα είναι ο κεντρικός ολόκληρης της χώρας. Οι διάδρομοι και οι πλατφόρμες του θεωρούνται δημόσιες οδοί, είναι ανοιχτοί όλο το 24ωρο και συνδέονται με το εμπορικό κέντρο της πόλης. Αυτό από μόνο του δίνει μια έξτρα ατμοσφαιρική νότα στη ζωή εκεί. Τρίτο ορόσημο, το καμπαναριό Ντομ του 14ου αιώνα, με τη μοναδική θέα 360ο, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου πάνω στην κεντρική πλατεία. Έχει ύψος 112,5 μέτρα και είναι το ψηλότερο της χώρας.
Κατά τα άλλα, το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης είναι αρκετά μικρό για να το γυρίσουμε πεζή αλλά διαθέτει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές. Φεστιβάλ, μουσεία, αρχιτεκτονική, διασκέδαση, όλα μαζί απλώνονται μπροστά σου και επιλέγεις κατά βούληση.
Τα βασικά κανάλια που διασχίζουν την πόλη είναι δύο: το παλαιό και το νέο – εξίσου εντυπωσιακά, το καθένα με τον τρόπο του. Στις όχθες τους υπάρχουν εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια δίπλα στο νερό. Και φυσικά εκεί μαζεύεται μεγάλο μέρος της ζωής της πόλης.
Κι επειδή κάθε ενδιαφέρουσα πόλη κρύβει και ένα ενδιαφέρον κοσμοπολίτικο κουτσομπολιό… η Ουτρέχτη κρύβει κι αυτή το δικό της. Πού; Στο επιβλητικό κάστρο Ντε Χααρ, το οποίο χτίστηκε το 1391 από την ομώνυμη οικογένεια. Όμως τα κάστρα θέλουν κληρονόμους και κάποια στιγμή οι κληρονόμοι Ντε Χααρ στέρεψαν. Μην τα πολυλογούμε τον 19ο αιώνα το κάστρο πέρασε στα χέρια του κοσμοπολίτη εργένη βαρόνου με το όνομα-σιδηρόδρομο «βαν Ζυλέν βαν Νεβέλτ βαν δε Χααρ» ο οποίος το παρέλαβε ερειπωμένο. Τα κάστρα έχουν έξοδα… Έκανε όμως πλούσιο γάμο… με τη βαρόνη Ελέν ντε Ρόθσταϊλντ το 1987. Κι εκείνη μόλις είδε το ερειπωμένο κάστρο, κάλεσε τον διάσημο ολλανδό αρχιτέκτονα της εποχής Πιερ Σιπέρς και του ανέθεσε την αναστήλωση – των 200 δωματίων και των 30 μπάνιων! Οι εργασίες κράτησαν 20 χρόνια. Το κάστρο εξωτερικά ήταν μεσαιωνικό και εσωτερικά σούπερ μοντέρνο. Με ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις ανέσεις. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τα πάντα, ακόμη και τα σερβίτσια. Και η βαρόνη μετέφερε εκεί ένα μεγάλο μέρος της βαρύτιμης οικογενειακής συλλογής των Ρόθτσαϊλντ. Μεταξύ άλλων και ένα φορητό από βαστάζους αμαξάκι της συζύγου ενός σογκούν! Δύο τέτοια υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Το ένα στο Ντε Χααρ και το άλλο στο Μουσείο του Τόκυο…
Σήμερα το κάστρο ανήκει στο Ιδρυμα Ντε Χααρ. Ωστόσο η οικογένεια διατηρεί το δικαίωμα να περάνει έναν μήνα κάθε χρόνο εκεί… στα 200 δωμάτια και στα 30 μπάνια… Και όταν συμβαίνει αυτό, η Ουτρέχτη ζει, φυσικά, μεγάλες κοσμοπολίτικες στιγμές!

Είναι το μεγαλύτερο θεματικό πάρκο της Ολλανδίας, χαρίζοντας υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία εδώ και έξι δεκαετίες. Από το 1952, όταν και πρωτοάνοιξε τις πύλες του στο κοινό, το πάρκο Έφτελινγκ (Efteling) έχει κερδίσει την καρδιά μεγάλων και μικρών επισκεπτών με την πληθώρα των προγραμμάτων και δραστηριο-τήτων που προσφέρει. Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση… άνευ όρων παρέχονται απλόχερα στους εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών που κάθε χρόνο έρχονται από όλο τον κόσμο στο Έφτελινγκ για να περάσουν ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς και ψυχαγωγίας. Πολύχρωμα καρουζέλ, πειρατικά πλοία, νάνοι και ξωτικά, συνεχή δρώμενα, μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, θεματικά φεστιβάλ βασισμένα σε ευφάνταστες ιδέες, μυστηριώδεις πόλεις με έφιππους ιππότες, στοιχειωμένα κάστρα με σκοτεινά δωμάτια, το ανθρωπόμορφο Δέντρο των Παραμυθιών που διηγείται ιστορίες, τρισδιάστατες μινιατούρες, τρένα και μικροσκοπικά χωριά, ο περίφημος Ιπτάμενος Ολλανδός, το πλοίο-θρύλος, μια μεγάλη λίμνη με γόνδολες, μια αραβική πόλη κατευθείαν βγαλμένη από τις χίλιες και μία νύχτες, ζούγκλες και αγαπημένα παραμύθια, όλα βρίσκουν την θέση τους στο Έφτελινγκ, και αν μη τι άλλο υπόσχονται να σας χαρίσουν ώρες διασκέδασης που θα σας μείνουν αξέχαστες.  

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ είναι σκαλιστοί Ρουνικοί λίθοι του 10ου αιώνα, που βρέθηκαν στην ομώνυμη πόλη της Δανίας.
Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία τον 11ο αιώνα μ,Χ.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξης είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.
Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία και την ποίηση των Σκαλντ.
Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι γερμανικές φυλές πιθανόν να είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.
Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκ.
Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο ή μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων και συνήθως ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

Ένας προορισμός που τον χαρακτηρίζουν τα μεγαλειώδη, μαγευτικά και ακαταμάχητα γοητευτικά τοπία. Αντικρουόμενα στοιχεία - πάγος και φωτιά - συνθέτουν μια απέριττη, άγρια, ακατέργαστη και επιβλητική ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η Ισλανδία, η "χώρα των πάγων",το δεύτερο μεγαλύτερο νησί και η πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, είναι από τη φύση καταδικασμένη στην απομόνωση: τα πιο κοντινά της μέρη είναι η Γροιλανδία που απέχει 290 km, τα νησιά Φερόες (420 km) και η Σκωτία (800 km), ενώ από την ηπειρωτική Ευρώπη η κοντινότερη χώρα είναι η Νορβηγία που απέχει 970 km.Μια "νέα γη" που ξεπήδησε από τους ατμούς και τη λάβα και τροφοδότησε τους θρύλους των Βίκινγκς. Μια χώρα περίφημη για την παρθένα φύση της και τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της χαρακτηριστικά: θερμές πηγές, μεγαλοπρεπείς παγετώνες, ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια, χιονοσκεπή βουνά, θερμοπίδακες (γκέιζερ), παγωμένες θάλασσες, ονειρικές λίμνες, ορμητικά ποτάμια, βροντώδεις καταρράκτες, απόκρημνα βράχια, βαθιές κοιλάδες, δαντελωτές ακτογραμμές, πολυσχιδή φιόρδ,σουρεαλιστικοί σχηματισμοί λάβας... Πέρα από αυτά όμως, είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία, λογοτεχνία και λαϊκές παραδόσεις.
Το ταξίδι μας είναι αφιερωμένο στο μυστήριο της χώρας αυτής, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα εκπληκτικό ταξίδι στη βορειότερη άκρη της Ευρώπης, που προσφέρει εικόνες αναπάντεχης ομορφιάς και συναρπαστικές εμπειρίες.

Όταν τα βουνά δίνουν τη θέση τους σε καταπράσινες κοιλάδες, διάφανες λίμνες, γαλαζοπράσινες όχθες, γραφικούς μικρούς οικισμούς και ξύλινα σαλέ, θαρρείς πως είναι κουκλόσπιτα, βγαλμένα από σελίδες παραμυθιού. Μια όαση αρμονίας, με μαγικές φωτοσκιάσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς περιπλανιέσαι σε φιδωτούς δρόμους με αποκαλυπτικά τοπία. Aνεξάντλητες φυσικές ομορφιές, πολιτιστικός πλούτος και κομψές πόλεις. Η Νορβηγία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι κάνει τόσο ευτυχισμένους τους Νορβηγούς! Η σκανδιναβική αυτή χώρα είναι ένας προορισμός… ζωής που μοιράζεται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Φιόρδ, γραφικά νησάκια, παγετώνες, λίμνες, καταρράκτες. Ξεκινάμε με την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο, γεμάτη μουσεία των Βίκινγκς, γκαλερί τέχνης και μια εντυπωσιακή όπερα. Βρίσκεται στο φιόρδ Oslofjord, περιβάλλεται από πράσινους λόφους, βουνά κι από ένα άγριo δάσος, εύκολα προσβάσιμο, το Marka. To πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι γύρω από το Όσλο υπάρχουν 40 νησιά, ενώ στην ευρύτερη περιοχή 343 λίμνες! Η διαδρομή μας μέσω της νορβηγικής υπαίθρου είναι πραγματικά συγκλονιστική. Διασχίζουμε το Όππνταλ, μια μικρή αλλά ιστορική κωμόπολη, το Σούνταλσερα, μια πόλη χτισμένη ακριβώς στην τοποθεσία όπου ξεκινά (ή τελειώνει) το φιορδ Σούνταλφιορντ και συνεχίσουμε μέχρι την Κρίστιανσουντ. Ακολουθούμε τον περίφημο «Δρόμο του Ατλαντικού», μία από τις πλέον εντυπωσιακές και άκρως φωτογενείς διαδρομές στον κόσμο! Στόχος μας πάντα είναι το πανέμορφο, παγκοσμίου φήμης, φιορδ της Νορβηγίας, το Γκέιρανγκερ, με το χαρακτηριστικό σχήμα S, την παρθένα φύση, τους ψηλούς καταρράκτες και τα βουνά γύρω του. Απολαμβάνουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα στο ομορφότερο φιορδ της χώρας και ανακαλύπτουμε τον λόγο για τον οποίο λένε ότι η φύση της Νορβηγίας είναι «εξωπραγματική»: τα νορβηγικά φιόρδ, τα οροπέδια, το απίστευτο πράσινο, οι αμέτρητοι καταρράκτες. Αλήθεια, πόση ομορφιά αντέχετε; Επισκεπτόμαστε τον παγετώνα Μπρίκσνταλ με troll cars (μικρά αμαξάκια) και ανεβαίνουμε με «ιπτάμενο τρενάκι» στο Mount Flοyen για μια υπέροχη θέα του Μπέργκεν και των περιχώρων, αφού πρώτα περιηγηθούμε στη γραφική παλιά πόλη του Μπέργκεν, αντικρίζοντας ένα νορβηγικό, παράκτιο τοπίο γεμάτο πανέμορφα φιόρδ και επιβλητικά βουνά. Στη διαδρομή μεταξύ Μπέργκεν και Kirkenes, βλέπουμε απομονωμένα χωριά και εντυπωσιακά ακρωτήρια στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ κάνουμε την εκπληκτική διαδρομή με τραίνο Φλομ – Μύρνταλ. Μια γοητευτική εξερεύνηση στα άγνωστα μονοπάτια των νορβηγικών ακτογραμμών και των φιορδ, στους δρόμους του Ατλαντικού, όπως μόνο το ανήσυχο πνεύμα του Versus μπορεί να προσφέρει.

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!