11ήμερη κρουαζιέρα «Νορβηγικά Φιόρδ»

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

Το μεγαλύτερο σε έκταση κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και το δεύτερο σε αριθμό κατοίκων είναι μία από τις πιο γραφικές και πλούσιες περιοχές στην Ευρώπη. Στο Βορρά ο Δούναβης και στο Νότο οι Άλπεις είναι τα φυσικά της σύνορα, ενώ στις όχθες του Ίζαρ βρίσκεται το Μόναχο, η όμορφη πρωτεύουσά της. Μια περιοχή με βουνά, λίμνες, ποτάμια, ιστορικά αξιοθέατα και τουριστικά θέρετρα, πόλεις και γοητευτικά χωριά.
Αυτόνομο κρατίδιο από το 1253, αποτέλεσε το μεγαλύτερο δουκάτο της Γερμανίας με πρωτεύουσα το Μόναχο, υπό την ηγεμονία των Βίτελσμπαχ, μιας μεγάλης δυναστείας που επικράτησε ως το 1918, χωρίς να λησμονούμε ότι η Βαυαρία υπήρξε επί αιώνες προπύργιο του γερμανικού καθολικισμού.
Μια κοινωνία κατά βάθος συντηρητική, αλλά με ρομαντική διάθεση και ανυπότακτο πνεύμα. Ακόμα και σήμερα, είναι πολλά εκείνα που τη διαφοροποιούν από την υπόλοιπη Γερμανία. Όπως η διάλεκτος, η επίσημη και η λαϊκή τέχνη, η ίδια η νοοτροπία τους, τα τόσα ήθη και έθιμα. Ως προς αυτά μάλιστα, η Βαυαρία είναι ένα αληθινό θησαυροφυλάκιο λαϊκών παραδόσεων που ο χρόνος λες και τις κλείδωσε εκεί για να τις προστατεύσει.
Απ' όλες τις περιοχές, εκείνη που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η λεγόμενη Ρομαντική οδός (ή Ρομαντικός Δρόμος), η Romantische Strasse, όχι μακριά από τα αυστριακά σύνορα. Εκτείνεται από Βορρά προς Νότο σε μια απόσταση 366 χιλιομέτρων, από το Würzburg ως τη μεσαιωνική πόλη του Füssen.
Οφείλει το όνομά της στην εντύπωση που δημιούργησε στους συμμάχους - και ειδικά στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν υπό τον διοικητικό τους έλεγχο τούτο τον τομέα, καθώς κατά μήκος του άξονα αυτού υπάρχουν δεκάδες πανέμορφα χωριά και πόλεις με ρομαντικό χαρακτήρα.
Στο νοτιότερο τμήμα του δρόμου, ανάμεσα στις Βαυαρικές Άλπεις, βρίσκονται κάποιες μοναδικού χαρακτήρα περιοχές, οι οποίες συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον χιλιάδων τουριστών κάθε χρόνο: τα κάστρα του Λουδοβίκου στο Neuschwanstein, το χωριό του Ομπεραμεργκάου και το Γκάρμις, μαγευτικό χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις του σκι και όχι μόνο.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Ταξιδέψτε με το Versus στο Αμβούργο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, την κοσμοπολίτικη μητρόπολη του γερμανικού Βορρά με τη μεγάλη ναυτική ιστορία, την υπέροχη αρχιτεκτονική και την καταπράσινη φύση.

Εκλεπτυσμένη και εναλλακτική, εξωστρεφής και ελιτίστικη, η χανσεατική πόλη-λιμάνι πάνω στα νερά του Έλβα και του Άλστερ είναι ένα συναρπαστικό κράμα αντιθέσεων. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά οι μετανάστες και οι εργάτες με τους περισσότερους εκατομμυριούχους της χώρας, η καλλιτεχνική αντικουλτούρα με την μεγαλύτερη μιντιακή βιομηχανία της Γερμανίας, το «Μίλι της Αμαρτίας» με την εμβληματική «Φιλαρμονική του Έλβα», η βιομηχανική περιοχή Speicherstadt των ιστορικών αποθηκών του λιμανιού με την μοντέρνα αστική συνοικία της HafenCity. Δίπλα σε αυτό το αινιγματικό παζλ, η  φυσική σκηνογραφία της πόλης, ένα υπερθέαμα καναλιών, γεφυρών, λιμνών και ειδυλλιακών πάρκων που διατρέχουν τον αστικό ιστό, κάνουν το Αμβούργο έναν από τους πιο ακαταμάχητους προορισμούς στον κόσμο.
Μια πόλη για όλα τα γούστα
Στο Αμβούργο μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην Red Light District, το Reeperbahn. Πρόκειται για το το δεύτερο πιο δημοφιλές σημείο της πόλης μετά το λιμάνι μια από τις μεγαλύτερες αντίστοιχες περιοχές στην Ευρώπη. Στα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου θα βρούμε πλήθος μπαρ, εστιατόρια, θέατρα και κλαμπ, όπως και sex shop, πονηρά… μουσεία, και ερωτικά θέατρα.  Μπορούμε επίσης να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπάλινσταντ, μια αναπαράσταση του αποχαιρετισμού της μετανάστευσης στις αρχές του 19ου αιώνα προς Αμερική, Βραζιλία και Αυστραλία ή να χαθούμε στην πινακοθήκη Kunsthalle με  αριστουργήματα των Rembrandt, Caspar David Friedrich, Edvard Munch κ.ά. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο κομψό  δρόμο Alster Arkaden και να γευτούμε  θαλασσινά θαυμάζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό μεγαλύτερο λιμάνι, χωρίς να είναι παραθαλάσσιο, ηλικίας 800 ετών.

Είναι 2 Απριλίου του έτος 747 (κατά άλλους, 748) όταν ο βασιλιάς των Φράγκων Πεπίνος, ο επονομαζόμενος «Βραχύς», αποκτά στο Άαχεν τον πρώτο του γιο. Το όνομα αυτού είναι Κάρολος.
Ο Κάρολος γεννιέται σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη είναι μια κατακερματισμένη διοικητικά ήπειρος, που στενάζει από συνεχείς πολέμους. Ανεβαίνει στον βασιλικό θρόνο το έτος 774, αρχικά συμβασιλεύοντας με τον αδελφό του Καρλομάν Α’. Όταν εκείνος πέθανε, υπό μάλλον ανεξακρίβωτες συνθήκες, ο Κάρολος ανέλαβε τη βασιλεία μόνος. Θα περάσει τα επόμενα σαράντα, περίπου, χρόνια πολεμώντας διαρκώς, και επιβάλλοντας (επί ποινή θανάτου) τον ασπασμό του χριστιανισμού σε πληθυσμούς που υπέταξε στην ανατολική Ευρώπη.
Ο Κάρολος έφτασε στο απόγειο της δύναμής του το έτος 800, όταν σε τελετή που πραγματοποιήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Λέοντα Γ’. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να τον γνωρίζει ως Κάρολος ο Μέγας (Carolus Magnus) ή Καρλομάγνος όπως έμεινε στην Ιστορία. Υπήρξε ο πρώτος που απέκτησε τον τίτλο του αυτοκράτορα, τρεις αιώνες μετά την κατάρρευση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώνοντας μάλιστα υπό το σκήπτρο του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Ευρώπης ίδρυσε τη λεγόμενη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Το κράτος αυτό υπήρξε η βάση της Καρολίγγειας Περιόδου, από το οποίο πολλές γαλλικές και γερμανικές μοναρχίες έλκυαν την καταγωγή τους.  Βασίλεψε ως αυτοκράτορας για περίπου δεκατρία χρόνια, με έδρα του το Άαχεν στη σημερινή Γερμανία.
Ως προσωπικότητα ο Καρλομάγνος θεωρείται ο «Πατέρας της Ευρώπης». Η σύγχρονη «Ενωμένη Ευρώπη» διατηρεί πολλές αναφορές στη ζωή και το έργο του Καρλομάγνου. Πολλοί ιστορικοί επισημαίνουν τη σφαγή χιλιάδων Σαξόνων αιχμαλώτων στο Βερντέν, ενώ από την άλλη πλευρά αδιαμφισβήτητη είναι και η συμβολή του στην πρόοδο του πολιτισμού, ακόμη και στο επίπεδο της καθημερινότητας: στον Καρλομάγνο πιστώνεται φερ’ ειπείν και η επινόηση του αναβολέα!

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

Ένα διαφορετικό ταξίδι στη χριστουγεννιάτικη Γερμανία, και συγκεκριμένα στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας και το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Με βάση μας την Κολωνία  βλέπουμε τον περίφημο Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας, εκδράμουμε στο Μπρυλ και την πάλαι ποτέ δυτικογερμανική πρωτεύουσα Βόννη, επισκεπτόμαστε το Ντίσελντορφ και την κοιλάδα Νεάντερταλ όπου θα δούμε και το ομώνυμο Μουσείο, επισκεπτόμαστε στο Βούπερταλ με το παράξενο εναέριο τρένο και ερχόμαστε στο ιστορικό Άαχεν, την πόλη των αυτοκρατόρων!

Τα Νησιά Λοφότεν σχηματίζουν ένα αρχιπέλαγος, που αποτελείται από πολλά μικρά νησάκια στα ανοικτά της βορειοδυτικής ακτής της Νορβηγίας.
Βρίσκονται αρκετά πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, στο ίδιο επίπεδο με τη βόρεια Αλάσκα, τη Σιβηρία και τη Γροιλανδία.
Λόγω του ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού όμως, έχουν πολύ ηπιότερο κλίμα, που τα καθιστά προσβάσιμα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έτους, καθότι ο ωκεανός δεν παγώνει, εκτός βέβαια από περιπτώσεις ακραίων φαινομένων και καταιγίδων.
Ο χειμώνας είναι ήπιος για την περιοχή, με θερμοκρασίες γύρω στους 0° C, ενώ το καλοκαίρι μπορεί να είναι ζεστό - δροσερό για τα δικά μας δεδομένα - με θερμοκρασία κοντά στους 23° C.
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι τα μικρά ψαροχώρια με τα χαρακτηριστικά ποικιλόχρωμα ξύλινα σπίτια τους (τα Rorbuer), που υπάρχουν στις ακτές των φιόρδ, καθώς και οι παγετώνες, που από τις απόκρημνες πλαγιές βυθίζονται και χάνονται απότομα στη θάλασσα.

Χτισμένη στις όχθες του ποταμού Έλβα, η Δρέσδη είναι μια από τις πιο ιστορικές γερμανικές πόλεις, πολιτιστικό κέντρο της ανατολικής Γερμανίας με ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια της χώρας και παραδοσιακή γερμανική ατμόσφαιρα.

Η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1945 αλλά οι αμύθητοι κινητοί θησαυροί της που χρονολογούνται από την εποχή της μεγάλης ακμής της τον 18ο αιώνα, ευτυχώς είχαν μετακινηθεί και διασώθηκαν για να επιστρέψουν στα αμέτρητα μουσεία της που χτίστηκαν από την αρχή.

Με την ίδιο σεβασμό στην ιστορία, τα πιο σημαντικά κτήρια της πόλης αποκαταστάθηκαν με γερμανική προσήλωση στην λεπτομέρεια, στην αρχική τους μορφή.

Παλάτια, καθεδρικοί ναοί, αγάλματα και μεγαλοπρεπή κτήρια κάθε μεγέθους σε ρυθμούς ροκοκό και μπαρόκ κοσμούν την παλιά πόλη, ενώ η ακμάζουσα σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή της προσθέτει τις δικές της πινελιές με πανέμορφα γκράφιτι, εγκαταστάσεις Τέχνης και σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις.

Εστιατόρια παγκόσμιας κλάσης στην νέα πόλη (Neustadt), καταστήματα για κάθε αγοραστικό γούστο και μια ζωντανή νυχτερινή ζωή – από τις καλύτερες στη Γερμανία – κάνουν την Δρέσδη έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Γερμανία, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.

Η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, είναι μια από τις πιο δημοφιλείς μονοήμερες εκδρομές από το Βερόλινο, αφού ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί με το μετρό της πόλης. 
Μεγαλοπρεπής γαλήνια και καταπράσινη, με ένα περιβάλλον αντάξιο των βασιλιάδων της  Πρωσίας που κάποτε είχαν την έδρα τους εδώ, η πόλη είναι μια καλοδεχούμενη απόδραση από την πολύβουη γερμανική πρωτεύουσα. 
16  μεγαλοπρεπή παλάτια και απέραντα πάρκα, πολλά εκ των οποίων μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, καθώς και η έντονη αίσθηση της ιστορίας παντού στην πόλη, συνθέτουν μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. 
Εδώ έγινε η περίφημη Διάσκεψη του Πότσδαμ που καθόρισε τον μεταπολεμικό χάρτη της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η θρυλική γέφυρα Glienicke που ενώνει την πόλη με το Βερολίνο, όπου γινόταν η ανταλλαγή κατασκόπων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία αναφοράς του Ψυχρού Πολέμου. 
Η πόλη έχει επίσης μια πολύ σημαντική και άγνωστη σε πολλούς συμβολή στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πρώτη βωβή ταινία γυρίστηκε το 1912 στα στούντιο της πόλης του Μπάμπελσμπεργκ, που σήμερα ανήκει στο Πότσδταμ, το οποίο αποκαλείται και «Χόλιγουντ της Γερμανίας».
Τέλος, παραδοσιακές γερμανικές μπυραρίες και ανοιχτές αγορές παραδοσιακών προϊόντων συμπληρώνουν την εικόνα του προορισμού, που κανένας επισκέπτης του Βερολίνου δεν πρέπει να χάσει.

Ομορφιά εξωτική, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εντυπωσιακά «εφέ», τοπία που μοιάζουν ανέγγιχτα, άγρια και επιβλητικά που σε καθηλώνουν. Μεγαλόπρεπες κορυφές, πανάρχαιοι παγετώνες με μπλε ανταύγειες και ακτογραμμές απο δαντελωτά φιόρδ. Ίσως αυτές οι λέξεις να μπορούν να περιγράψουν την απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε! Απολαύσαμε κρουαζιέρα στο Σόγκνεφιορντ, ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα φιορδ της Νορβηγίας. Το μήκος του ξεπερνά τα 200 χλμ και το βάθος του τα 1000 μέτρα. Τεράστιο και αχανές χάνεται στον ορίζοντα... Η δεύτερη ακόμα πιο συγκλονιστική περιπέτειά μας ήταν στο φιόρδ Γκέιρανγκερ, όπου απολαύσαμε πρώτα τη μαγική θέα από ψηλά, στο δρόμο Ornevegen-Eagle Road, που είναι γνωστός ως ο «δρόμος του αετού», λόγω της απόκρυμνης πλαγιάς και των απότομων στροφών του. Έπειτα, κατεβήκαμε στο χωριό και στην προβλήτα αντικρίσαμε ίσως το πιο όμορφο φιόρδ, γεμάτο από σμαραγδί πράσινο και διάφανα νερά... Τραβήξαμε παραμυθένιες φωτογραφίες στους ορμητικούς καταρράκτες που απλώνονται ο ένας κατά μήκος του άλλου. Από τη μια πλευρά το «Νυφικό πέπλο» (Brudesloret), από την άλλη ο μεγάλος καταρράκτης «Οι επτά αδελφές» (De syv sostrene) και απέναντι «Ο μνηστήρας». Δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Άλλωστε, ποιος μπορεί να δώσει ερμηνεία στα μυστήρια της φύσης; Kανείς.

Ο Ταμερλάνος γεννήθηκε το 1336 στην πόλη Σαχριζάμπζ κοντά στη Σαμαρκάνδη και καυχιόταν ότι καταγόταν από τον Τζένγκις Χαν. Όπως ο πρόγονος του, έτσι και αυτός ήταν ισχυρός και ανηλεής. Ήταν ψηλός και ρωμαλέος, με κοκκινωπό πρόσωπο και μακριά γένια. Επίσης, κούτσαινε από το δεξί πόδι - από αυτό το γεγονός ονομάστηκε Τιμούρ Λενγκ (Τιμούρ ο Κουτσός), απ' όπου προήλθε το όνομα Ταμερλάνος.Από κάθε πόλη που κατακτούσε διάλεγε τους καλυτέρους τεχνίτες, λόγιους και καλλιτέχνες και τους έστελνε στην πρωτεύουσά του. Από το Δελχί της Ινδίας και από το Σιράζ και το Ισφαχάν της Περσίας ήρθαν αγγειοπλάστες, χτίστες, γλύπτες και τεχνίτες μωσαϊκών. Όλοι αυτοί καταπιάστηκαν με τη δημιουργία μιας πόλης αντάξιας ενός μεγάλου κατακτητή. Το μεγαλοπρεπέστερο, ίσως, οικοδόμημα ήταν το Γκουρ-ι-Μιρ, ένα πελώριο μαυσωλείο χτισμένο προς τιμήν του αγαπημένου εγγονού του Ταμερλάνου, του Ούλουγκ Μπεγκ, στο οποίο αργότερα τάφηκε και ο ίδιος. Το μαυσωλείο έχει στην κορυφή του έναν πελώριο ραβδωτό θόλο, επενδυμένο με γυαλιστερά γαλάζια και τιρκουάζ επισμαλτωμένα πλακάκια. Κάτω απ' αυτόν τον ογκώδη γαλανό φάρο, μια λευκή επιγραφή σε αραβική κουφική γραφή διακηρύσσει ότι "ο Θεός είναι αιωνιότητα". Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκονται επιτύμβιοι λίθοι, ενώ οι νεκροί αναπαύονται στην κρυπτή από κάτω.

Ο Ταμερλάνος πέθανε το 1405, όχι σε κάποια μάχη αλλά ύστερα από ασθένεια, ενώ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Κίνα. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πόλη που ο ίδιος είχε δημιουργήσει.
Λίγο πριν πεθάνει, λένε, ψιθύρισε στους αυλικούς του: "μόνο μια πέτρα με τ' όνομά μου επάνω". Αλλά η πλάκα που προμηθεύτηκε ο εγγονός του Ούλουγκ Μπεγκ ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο κομμάτι σκούρου πράσινου νεφρίτη, το οποίο είχε μεταφερθεί από το Κινεζικό Τουρκεστάν.
Το σώμα του Ταμερλάνου αναπαύθηκε όπως του άρμοζε και ένας θρύλος γεννήθηκε, σύμφωνα με τον οποίο αν ποτέ διατάρασσαν τον νεκρικό ύπνο του, ο κόσμος θα γνώριζε καταστροφή μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Ταμερλάνος.
Το 1941 ένας Ρώσος επιστήμονας πήρε την άδεια να ξεθάψει και να εξετάσει το σώμα του. Στις 22 Ιουνίου το κρανίο του Ταμερλάνου, ύστερα από πάνω από 500 χρόνια στο σκοτάδι, ήρθε στο φως μπροστά στα μάτια πλήθους παρατηρητών. Την ίδια μέρα η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση...

Λέγονται και Benelux από τα αρχικά των τριών χωρών, και αυτή η ονομασία αφορά ένα είδος εμπορικής ένωσης η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ. Στον όρο «εμπορική» κρύβεται όμως όλη η δύναμη των χωρών αυτών. Εδώ αναπτύχθηκε το μεγάλο εμπόριο του μεσαίωνα, συγκεντρώθηκαν όλα τα χρήματα των αυτοκρατοριών της εποχής, άνθισε και το χρηματιστήριο. Αυτή η οικονομική ευρωστία  οδήγησε και σε πολιτισμό. Άρα το ταξίδι αυτό, στις Κάτω Χώρες είναι ένα εξαιρετικά πλούσιο ταξίδι, σε αξιοθέατα, σε εμπειρίες, σε οικονομική και πολιτική ιστορία, στην ομορφιά της τέχνης, της φύσης και της αρχιτεκτονικής.
Πρώτος σταθμός η Ολλανδία, όπου περνάμε από το Άμστερνταμ, διανυκτερεύουμε στη Χάγη (διοικητική πρωτεύουσα της Ολλανδίας), επισκεπτόμαστε το Ντελφτ ή αλλιώς «Πόλη των Πριγκίπων» και πατρίδα του μεγάλου ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ και περιηγούμαστε στο περίφημο θεματικό πάρκο Έφτελινγκ που δημιουργήθηκε στο 1952 και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από την Ντίσνεϊλαντ.
Δεύτερος σταθμός το Βέλγιο. Εκεί θα επισκεφτούμε την Αμβέρσα, το ιστορικό εμπορικό λιμάνι και χρηματιστηριακό κέντρο, όπου άνθισαν οι τέχνες και η περίφημη φλαμανδική ζωγραφική. Θα διανυκτερεύσουμε στην Μπρυζ ή αλλιώς «Βενετία του Βορρά», όπου θα περιηγηθούμε στα πανέμορφα κανάλια και στο σπουδαίο ιστορικό κέντρο της. Θα πάμε επίσης στη Γάνδη, άλλη μία συναρπαστική πόλη, όπου θα δούμε από κοντά τη μεγαλειώδη ζωγραφική των θρύλων: Ρούμπενς, Ιερώνυμου Μπος, και των αδελφών Χιούμπερτ και Γιαν Βαν Άικ στον Καθεδρικό Ναό. Εν συνεχεία θα περάσουμε από τις Βρυξέλλες, με την πανέμορφη Μεγάλη Πλατεία, όπου έζησε και έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Βικτόρ Ουγκό (στο νούμερο 16 πάνω στην Πλατεία).
Από κει θα μεταβούμε και πάλι στην Ολλανδία, και θα επισκεφτούμε το Μάαστριχτ, που πήρε την ονομασία του από τη ρωμαϊκή γέφυρα που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Αυγούστου Καίσαρα για να ενώσει τις δύο όχθες του ποταμού Μεύση που διαπερνά την πόλη. Θα απολαύσουμε μια βόλτα στον μαγικό παραπόταμο Ουρθ, θα επισκεφτούμε το μεσαιωνικό χωριό Ντυρμπύ και θα κατευθυνθούμε προς Λουξεμβούργο. Στην Πόλη του Λουξεμβούργου μεταξύ άλλων θα δούμε το παλάτι του Μεγάλου Δούκα και θα κάνουμε βόλτα στο Μεσαιωνικό Κάστρο που παραπέμπει σε ταινία εποχής.
Και μετά επιστρέφουμε στην Ολλανδία για να επισκεφθούμε δύο ακόμη ξεχωριστές πόλεις: την πολύχρωμη Χερτόγκενμπος ή Ντεν Μπος –που αποτελεί ολόκληρη ένα μουσείο αρχιτεκτονικής– και τη μεσαιωνική Ουτρέχτη, με τα γραφικά κανάλια, τον πανύψηλο καθεδρικό ναό 112,5μ. και το εντυπωσιακό κάστρο Ντε Χααρ που λόγω της πρόσφατης αποκατάστασής του μοιάζει με ζωντανό παραμύθι!

Μία άρτια διατηρημένη μεσαιωνική καναλώδης πόλη, στην κεντρική Ολλανδία, η οποία υπήρξε για αιώνες θρησκευτικό κέντρο. Η Ουτρέχτη σήμερα έχει τρία ορόσημα. Πρώτον το Πανεπιστήμιό της, το οποίο είναι το 39ο σε παγκόσμια κατάταξη. Αυτό σημαίνει ότι παρά το έντονα ιστορικό περιβάλλον της, παραμένει μια πόλη σύγχρονη και νεανική. Δεύτερον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1843 και σήμερα είναι ο κεντρικός ολόκληρης της χώρας. Οι διάδρομοι και οι πλατφόρμες του θεωρούνται δημόσιες οδοί, είναι ανοιχτοί όλο το 24ωρο και συνδέονται με το εμπορικό κέντρο της πόλης. Αυτό από μόνο του δίνει μια έξτρα ατμοσφαιρική νότα στη ζωή εκεί. Τρίτο ορόσημο, το καμπαναριό Ντομ του 14ου αιώνα, με τη μοναδική θέα 360ο, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου πάνω στην κεντρική πλατεία. Έχει ύψος 112,5 μέτρα και είναι το ψηλότερο της χώρας.
Κατά τα άλλα, το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης είναι αρκετά μικρό για να το γυρίσουμε πεζή αλλά διαθέτει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές. Φεστιβάλ, μουσεία, αρχιτεκτονική, διασκέδαση, όλα μαζί απλώνονται μπροστά σου και επιλέγεις κατά βούληση.
Τα βασικά κανάλια που διασχίζουν την πόλη είναι δύο: το παλαιό και το νέο – εξίσου εντυπωσιακά, το καθένα με τον τρόπο του. Στις όχθες τους υπάρχουν εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια δίπλα στο νερό. Και φυσικά εκεί μαζεύεται μεγάλο μέρος της ζωής της πόλης.
Κι επειδή κάθε ενδιαφέρουσα πόλη κρύβει και ένα ενδιαφέρον κοσμοπολίτικο κουτσομπολιό… η Ουτρέχτη κρύβει κι αυτή το δικό της. Πού; Στο επιβλητικό κάστρο Ντε Χααρ, το οποίο χτίστηκε το 1391 από την ομώνυμη οικογένεια. Όμως τα κάστρα θέλουν κληρονόμους και κάποια στιγμή οι κληρονόμοι Ντε Χααρ στέρεψαν. Μην τα πολυλογούμε τον 19ο αιώνα το κάστρο πέρασε στα χέρια του κοσμοπολίτη εργένη βαρόνου με το όνομα-σιδηρόδρομο «βαν Ζυλέν βαν Νεβέλτ βαν δε Χααρ» ο οποίος το παρέλαβε ερειπωμένο. Τα κάστρα έχουν έξοδα… Έκανε όμως πλούσιο γάμο… με τη βαρόνη Ελέν ντε Ρόθσταϊλντ το 1987. Κι εκείνη μόλις είδε το ερειπωμένο κάστρο, κάλεσε τον διάσημο ολλανδό αρχιτέκτονα της εποχής Πιερ Σιπέρς και του ανέθεσε την αναστήλωση – των 200 δωματίων και των 30 μπάνιων! Οι εργασίες κράτησαν 20 χρόνια. Το κάστρο εξωτερικά ήταν μεσαιωνικό και εσωτερικά σούπερ μοντέρνο. Με ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις ανέσεις. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τα πάντα, ακόμη και τα σερβίτσια. Και η βαρόνη μετέφερε εκεί ένα μεγάλο μέρος της βαρύτιμης οικογενειακής συλλογής των Ρόθτσαϊλντ. Μεταξύ άλλων και ένα φορητό από βαστάζους αμαξάκι της συζύγου ενός σογκούν! Δύο τέτοια υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Το ένα στο Ντε Χααρ και το άλλο στο Μουσείο του Τόκυο…
Σήμερα το κάστρο ανήκει στο Ιδρυμα Ντε Χααρ. Ωστόσο η οικογένεια διατηρεί το δικαίωμα να περάνει έναν μήνα κάθε χρόνο εκεί… στα 200 δωμάτια και στα 30 μπάνια… Και όταν συμβαίνει αυτό, η Ουτρέχτη ζει, φυσικά, μεγάλες κοσμοπολίτικες στιγμές!

Είναι το μεγαλύτερο θεματικό πάρκο της Ολλανδίας, χαρίζοντας υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία εδώ και έξι δεκαετίες. Από το 1952, όταν και πρωτοάνοιξε τις πύλες του στο κοινό, το πάρκο Έφτελινγκ (Efteling) έχει κερδίσει την καρδιά μεγάλων και μικρών επισκεπτών με την πληθώρα των προγραμμάτων και δραστηριο-τήτων που προσφέρει. Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση… άνευ όρων παρέχονται απλόχερα στους εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών που κάθε χρόνο έρχονται από όλο τον κόσμο στο Έφτελινγκ για να περάσουν ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς και ψυχαγωγίας. Πολύχρωμα καρουζέλ, πειρατικά πλοία, νάνοι και ξωτικά, συνεχή δρώμενα, μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, θεματικά φεστιβάλ βασισμένα σε ευφάνταστες ιδέες, μυστηριώδεις πόλεις με έφιππους ιππότες, στοιχειωμένα κάστρα με σκοτεινά δωμάτια, το ανθρωπόμορφο Δέντρο των Παραμυθιών που διηγείται ιστορίες, τρισδιάστατες μινιατούρες, τρένα και μικροσκοπικά χωριά, ο περίφημος Ιπτάμενος Ολλανδός, το πλοίο-θρύλος, μια μεγάλη λίμνη με γόνδολες, μια αραβική πόλη κατευθείαν βγαλμένη από τις χίλιες και μία νύχτες, ζούγκλες και αγαπημένα παραμύθια, όλα βρίσκουν την θέση τους στο Έφτελινγκ, και αν μη τι άλλο υπόσχονται να σας χαρίσουν ώρες διασκέδασης που θα σας μείνουν αξέχαστες.  

Δεν γνωρίζουμε πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά ή πότε χρησιμοποιήθηκε για το κάπνισμα. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη γνώρισε τον καπνό μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το 1492. Δύο από τους ναύτες του ανέφεραν ότι οι Ινδιάνοι της Κούβας κάπνιζαν μια μορφή πρωτόγονου πούρου, από στριμμένα, αποξηραμένα φύλλα καπνού τυλιγμένα σε άλλα φύλλα από φοίνικα ή μπανανιά. Πολύ γρήγορα οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ναύτες απέκτησαν τη συνήθεια αυτή, όπως και οι κονκισταδόρες.
Τα πούρα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Ισπανία τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιώντας καπνό από την Κούβα. Εκείνη την εποχή η Κούβα δεν έκανε εξαγωγή πούρων. Το 1790 η βιοτεχνία πούρων εξαπλώθηκε βόρεια των Πυρηναίων, με μικρά εργοστάσια να στήνονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κάπνισμα των πούρων, όμως, διαδόθηκε ως συνήθεια στη Γαλλία και τη Βρετανία μετά τον Πόλεμο της Χερσονήσου (1808-’14), όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι βετεράνοι έκαναν γνωστή τη συνήθεια που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Ισπανία.
Η παραγωγή των «segars» ξεκίνησε στη Βρετανία το 1820 και το 1821 ορίστηκε νομοθεσία που ήλεγχε την παραγωγή αυτή. Στις αρχές του 19ου αιώνα η ντόπια αμερικανική παραγωγή άρχισε να παρουσιάζει κάποια κάμψη και τα κουβανέζικα πούρα άρχισαν να εισάγονται σε μεγάλες ποσότητες. Από το 1860 τα πούρα έγιναν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικής άνεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου την ίδια περίοδο το κάπνισμα των πούρων είχε γίνει τόσο δημοφιλές μεταξύ των κυρίων στη Βρετανία και τη Γαλλία, όπου σε όλους τους δημόσιους χώρους, όπως ξενοδοχεία, clubs κ.λπ., δημιουργήθηκαν χώροι για καπνιστές.
Το μετά το γεύμα πούρο, συνοδευόμενο από κάποιο ποτό, όπως port ή brandy, άρχισε να γίνεται παράδοση. Αυτό έδωσε στα πούρα και στο κάπνισμά τους μια επιπλέον ώθηση, καθώς και το γεγονός ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος ο 7ος, ήταν φανατικός καπνιστής, παρά τις αντιθέσεις της μητέρας του, της βασίλισσας Βικτωρίας. Τα πούρα καπνίζονται αργά για χαλάρωση και απόλαυση ή για τη γεύση και το άρωμά τους, σε στιγμές προσήλωσης και αφοσίωσης, ενώ τα χειροποίητα πούρα είναι από μόνα τους μικρά έργα τέχνης.

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με τη Νυρεμβέργη και καθηλωτικό. Η παλιά «ανεπίσημη πρωτεύουσα» της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι μια υπέροχη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη πάνω σε ποτάμι, που κάποτε υπήρξε σπουδαίο κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Ο μεσαίωνας βέβαια, παρά τη γραφικότητά του, ήταν μαύρη περίοδος για τους λαούς και αυτό το θυμίζει η Γέφυρα του Δήμιου που οδηγεί στο νησάκι όπου ο σφαγέας κατοικούσε μόνος του. Οι δήμιοι δεν έχουν ποτέ φίλους… Η πόλη μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας πέρασε στη Βαυαρία, οπότε κρατάει και πολύ από το τοπικό χρώμα της συγκεκριμένης γερμανικής επαρχίας. Μπύρες, λουκάνικα, ωραίες σερβιτόρες με παραδοσιακές στολές θυμίζουν και την πιο λαϊκή ζωή της περιοχής. Και περνάμε στην Αναγέννηση. Στη Νυρεμβέργη έζησε ο σημαντικότερος γερμανός ζωγράφος όλων των εποχών, Άλμπρεχτ Ντύρερ.
Όμως η πόλη αυτή επελέγη και από τον Χίτλερ ως τόπος συνεδρίων του ναζιστικού κόμματος. Ο αρχιτέκτονάς του, Άλμπερτ Σπερ, έχτισε αρκετά συνεδριακά κέντρα εκ των οποίων κάποια έμειναν ημιτελή και κάποια διασώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Αυτά τα ξέρουμε από τις εντυπωσιακές ασπρόμαυρες ναζιστικές ταινίες – μνημεία πολιτικής προπαγάνδας, της σκηνοθέτιδας Λένι Ρίφενσταλ. Στη Νυρεμβέργη όμως τα βλέπουμε ολοζώντανα να εμπλέκονται μέσα στο σύγχρονο αστικό τοπίο… ενώ λίγο παραπέρα στις πλατείες όπου ο Χίτλερ έβγαζε τους πολύωρους υστερικούς λόγους του σήμερα κάνουν πατίνια ηλικιωμένοι…
Η Νυρεμβέργη μετά τους ανελέητους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που σήμαναν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πια κατεστραμμένη. Λίγα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτήρια είχαν διασωθεί, όμως σε μεγάλο βαθμό τα ερείπια αναστηλώθηκαν με βάση τα αρχικά τους σχέδια κι έτσι η πόλη δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της. Και βέβαια εκεί έγινε και η κοσμοϊστορική Δίκη της Νυρεμβέργης, στην Αίθουσα Δικαστηρίου 600… Είναι εκπληκτικό το πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει μία πόλη!
Αλλά η ζωή συνεχίζεται και ακολουθεί τον δικό της ρυθμό. Σήμερα η Νυρεμβέργη, μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες, μουσειακό περίβλημά της, κρύβει ένα εναλλακτικό αστικό κέντρο, με πολλούς νέους, μοντέρνα καταστήματα, θέατρα, σινεμά, συναυλιακούς χώρους που εκφράζουν τη γερμανική πρωτοπορία του 21ου αιώνα. Το νέο πνεύμα της πόλης έχει γνώση του παρελθόντος, το έχει αποδεχτεί με τα θετικά και τα αρνητικά του, σε κάποιες περιπτώσεις το αντιμετωπίζει με χιούμορ και προχωράει στην καινούργια ζωή. Για όλους αυτούς τους λόγους, η Νυρεμβέργη είναι μία πόλη ακαταμάχητη.

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ είναι σκαλιστοί Ρουνικοί λίθοι του 10ου αιώνα, που βρέθηκαν στην ομώνυμη πόλη της Δανίας.
Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία τον 11ο αιώνα μ,Χ.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξης είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.
Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία και την ποίηση των Σκαλντ.
Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι γερμανικές φυλές πιθανόν να είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.
Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκ.
Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο ή μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων και συνήθως ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

Η Βουλγαρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε παραγωγή ροδέλαιου. Περίπου ένας τόνος ροδέλαιου εξάγεται ετησίως σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής καλλυντικών και αρωμάτων σε Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το ροδέλαιο είναι παραδοσιακό προϊόν της χώρας από τον 17ο αιώνα. Η ποικιλία που δίνει το ροδέλαιο καλλιεργείται στην Κοιλάδα των Ρόδων, σε μια έκταση 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν τον Μάιο και τον Ιούνιο και το γλυκό άρωμά τους καλύπτει όλη την περιοχή. Η συλλογή των ροδοπέταλων γίνεται πολύ νωρίς το πρωί, πριν από το ξημέρωμα, και η απόσταξη με ατμό δίνει ροδέλαιο εξαιρετικής ποιότητας για αρώματα και καλλυντικά. Απαιτούνται περίπου τρεις τόνοι ροδοπέταλων για να φτιαχτεί ένα κιλό ροδέλαιο. Στα τέλη της άνοιξης τουρίστες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην Κοιλάδα των Ρόδων για να δουν από κοντά τη συλλογή των ροδοπέταλων και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις της Γιορτής των Ρόδων. Τα τριαντάφυλλα παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Καζανλάκ και είναι αναλλοίωτο κομμάτι της ζωής των ντόπιων, καθώς πολλές γενιές τους δραστηριοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

Ένας προορισμός που τον χαρακτηρίζουν τα μεγαλειώδη, μαγευτικά και ακαταμάχητα γοητευτικά τοπία. Αντικρουόμενα στοιχεία - πάγος και φωτιά - συνθέτουν μια απέριττη, άγρια, ακατέργαστη και επιβλητική ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η Ισλανδία, η "χώρα των πάγων",το δεύτερο μεγαλύτερο νησί και η πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, είναι από τη φύση καταδικασμένη στην απομόνωση: τα πιο κοντινά της μέρη είναι η Γροιλανδία που απέχει 290 km, τα νησιά Φερόες (420 km) και η Σκωτία (800 km), ενώ από την ηπειρωτική Ευρώπη η κοντινότερη χώρα είναι η Νορβηγία που απέχει 970 km.Μια "νέα γη" που ξεπήδησε από τους ατμούς και τη λάβα και τροφοδότησε τους θρύλους των Βίκινγκς. Μια χώρα περίφημη για την παρθένα φύση της και τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της χαρακτηριστικά: θερμές πηγές, μεγαλοπρεπείς παγετώνες, ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια, χιονοσκεπή βουνά, θερμοπίδακες (γκέιζερ), παγωμένες θάλασσες, ονειρικές λίμνες, ορμητικά ποτάμια, βροντώδεις καταρράκτες, απόκρημνα βράχια, βαθιές κοιλάδες, δαντελωτές ακτογραμμές, πολυσχιδή φιόρδ,σουρεαλιστικοί σχηματισμοί λάβας... Πέρα από αυτά όμως, είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία, λογοτεχνία και λαϊκές παραδόσεις.
Το ταξίδι μας είναι αφιερωμένο στο μυστήριο της χώρας αυτής, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα εκπληκτικό ταξίδι στη βορειότερη άκρη της Ευρώπης, που προσφέρει εικόνες αναπάντεχης ομορφιάς και συναρπαστικές εμπειρίες.

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας κουβαλάει μια λαμπρή κληρονομιά και έναν πλούτο, τόσο ιστορικό και πολιτιστικό, όσο και υλικό που είναι εμφανής και αντιληπτός από κάθε επισκέπτη.
Κέντρο διεθνούς εμπορίου για αιώνες, μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Γερμανίας και γενέθλιος τόπος μεγάλων μουσικών όπως ο Μπραμς και ο Μέντελσον, παραμένει πάνω από όλα, μια συναρπαστική, ζωντανή πόλη, με το ναυτικό στοιχείο πανταχού παρόν και το λιμάνι να σφραγίζει κάθε πτυχή της ζωής και της δραστηριότητας της πόλης.
Το πράσινο κυριαρχεί παντού (το αχανές Stadtpark είναι η καρδιά της πόλης),  ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, αλλά η αρχιτεκτονική της πόλης είναι εξαιρετική (χαρακτηριστικό τοπόσημο αποτελεί από το 2017 το συναυλιακό κέντρο Elbphilharmonie).
Με σημαντικά μουσεία, πινακοθήκες, αγορές και εμπορικά κέντρα για κάθε πορτοφόλι, ο επισκέπτης της πόλης δεν μένει λεπτό χωρίς μια συναρπαστική δραστηριότητα.
Η καλή ζωή είναι σήμα κατατεθέν του Αμβούργου, με εστιατόρια για κάθε γούστο και γευστική προτίμηση, που σερβίρουν από κορυφαία γερμανική κουζίνα, πεντανόστιμα σάντουιτς με ψάρι, έως τις τελευταίες διεθνείς τάσεις, ενώ κοσμοπολίτικα cocktail bar, γραφικές μπυραρίες και ολονύχτια club με επίκεντρο την παγκοσμίου φήμης Reeperbahn, προσφέρουν απεριόριστες επιλογές διασκέδασης και τοποθετούν σταθερά το Αμβούργο σε κάθε λογής λίστα «hot προορισμών» με την καλύτερη νυχτερινή ζωή.

Όταν τα βουνά δίνουν τη θέση τους σε καταπράσινες κοιλάδες, διάφανες λίμνες, γαλαζοπράσινες όχθες, γραφικούς μικρούς οικισμούς και ξύλινα σαλέ, θαρρείς πως είναι κουκλόσπιτα, βγαλμένα από σελίδες παραμυθιού. Μια όαση αρμονίας, με μαγικές φωτοσκιάσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς περιπλανιέσαι σε φιδωτούς δρόμους με αποκαλυπτικά τοπία. Aνεξάντλητες φυσικές ομορφιές, πολιτιστικός πλούτος και κομψές πόλεις. Η Νορβηγία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι κάνει τόσο ευτυχισμένους τους Νορβηγούς! Η σκανδιναβική αυτή χώρα είναι ένας προορισμός… ζωής που μοιράζεται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Φιόρδ, γραφικά νησάκια, παγετώνες, λίμνες, καταρράκτες. Ξεκινάμε με την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο, γεμάτη μουσεία των Βίκινγκς, γκαλερί τέχνης και μια εντυπωσιακή όπερα. Βρίσκεται στο φιόρδ Oslofjord, περιβάλλεται από πράσινους λόφους, βουνά κι από ένα άγριo δάσος, εύκολα προσβάσιμο, το Marka. To πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι γύρω από το Όσλο υπάρχουν 40 νησιά, ενώ στην ευρύτερη περιοχή 343 λίμνες! Η διαδρομή μας μέσω της νορβηγικής υπαίθρου είναι πραγματικά συγκλονιστική. Διασχίζουμε το Όππνταλ, μια μικρή αλλά ιστορική κωμόπολη, το Σούνταλσερα, μια πόλη χτισμένη ακριβώς στην τοποθεσία όπου ξεκινά (ή τελειώνει) το φιορδ Σούνταλφιορντ και συνεχίσουμε μέχρι την Κρίστιανσουντ. Ακολουθούμε τον περίφημο «Δρόμο του Ατλαντικού», μία από τις πλέον εντυπωσιακές και άκρως φωτογενείς διαδρομές στον κόσμο! Στόχος μας πάντα είναι το πανέμορφο, παγκοσμίου φήμης, φιορδ της Νορβηγίας, το Γκέιρανγκερ, με το χαρακτηριστικό σχήμα S, την παρθένα φύση, τους ψηλούς καταρράκτες και τα βουνά γύρω του. Απολαμβάνουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα στο ομορφότερο φιορδ της χώρας και ανακαλύπτουμε τον λόγο για τον οποίο λένε ότι η φύση της Νορβηγίας είναι «εξωπραγματική»: τα νορβηγικά φιόρδ, τα οροπέδια, το απίστευτο πράσινο, οι αμέτρητοι καταρράκτες. Αλήθεια, πόση ομορφιά αντέχετε; Επισκεπτόμαστε τον παγετώνα Μπρίκσνταλ με troll cars (μικρά αμαξάκια) και ανεβαίνουμε με «ιπτάμενο τρενάκι» στο Mount Flοyen για μια υπέροχη θέα του Μπέργκεν και των περιχώρων, αφού πρώτα περιηγηθούμε στη γραφική παλιά πόλη του Μπέργκεν, αντικρίζοντας ένα νορβηγικό, παράκτιο τοπίο γεμάτο πανέμορφα φιόρδ και επιβλητικά βουνά. Στη διαδρομή μεταξύ Μπέργκεν και Kirkenes, βλέπουμε απομονωμένα χωριά και εντυπωσιακά ακρωτήρια στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ κάνουμε την εκπληκτική διαδρομή με τραίνο Φλομ – Μύρνταλ. Μια γοητευτική εξερεύνηση στα άγνωστα μονοπάτια των νορβηγικών ακτογραμμών και των φιορδ, στους δρόμους του Ατλαντικού, όπως μόνο το ανήσυχο πνεύμα του Versus μπορεί να προσφέρει.

Μία από τις σπουδαιότερες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας, για πολλούς αιώνες αποτελούσε την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Χανσεατικής Ένωσης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Βαλτικής. Φέρεται να ιδρύθηκε περίπου το 1000, ως σλαβικός οικισμός με το όνομα Λιούμπιτσε (= όμορφη), και ήταν σπουδαίος εμπορικός κόμβος κατά τον Μεσαίωνα. Οι έμποροι της πόλης ανέπτυξαν το εμπόριο μέσω της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας αξιόπλοα σκαριά για μικρά βάθη, με τα οποία μετάφεραν υφάσματα, μπίρα και κρασί στο Νόβγκοροντ, το Βίσμπι και το Μπέργκεν και επέστρεφαν με ξυλεία, δέρματα, ορυκτά, πίσσα και κερί. Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα διατηρούνται οι μεγάλες αποθήκες του «λευκού χρυσού», όπως χαρακτηριζόταν το αλάτι.
Απόλυτο σύμβολο της πόλης η πύλη Χόλστεντορ του 1478, που αποτελούσε τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης του 13ου αιώνα και απεικονιζόταν και στο χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων! Το Λύμπεκ έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής του στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν ήταν πανίσχυρο σαν τη Βενετία και μαγευτικό σαν τη Φλωρεντία. Ανέλαβε την ηγεσία της πιο σπουδαίας εμπορικής ένωσης του Μεσαίωνα, της Χανσεατικής Ένωσης, και προσέφερε προστασία από επιθέσεις σε ξηρά και θάλασσα. Αποτελούσε συγχρόνως και την έδρα της συνέλευσης της Ένωσης, με αποτέλεσμα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική της περιοχής της Βαλτικής.
Ήταν όμως και μια πόλη εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με τις εκκλησίες και το δημαρχείο να αποτελούν κατασκευαστικό πρότυπο για τις άλλες πόλεις της Ένωσης. Και σίγουρα δεν ήταν η ταπεινότητα που παρακίνησε τους κατοίκους της να ανεγείρουν επτά τεράστιες εκκλησίες με κωνοειδείς κορυφές. Το 1276 οι πρεσβύτεροι της πόλης επέτρεπαν μόνο την ανέγερση σπιτιών από τούβλα και αυτό εμπόδισε το ξέσπασμα πυρκαγιών που κατέστρεψαν άλλες μεσαιωνικές πόλεις. Σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν χτιστεί κτίρια με τούβλα σε γοτθικό ρυθμό, σε μια τόσο έξοχη μορφή τέχνης, ενώ χάρη σε αυτές τις κατασκευές το Λύμπεκ αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη.

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Πόλη των τεχνών και των γραμμάτων, των φιλοσόφων και του πανεπιστημίου. Η Χαϊδελβέργη κρατά τη δική της, εξέχουσα, θέση στα γερμανικά γράμματα και στηρίζει στον πολιτισμό και την κουλτούρα της το παρόν και το μέλλον της. 

Πολύ πριν σχηματιστεί η πολιτική οντότητα που σήμερα γνωρίζουμε ως «κράτος της Γερμανίας» η περιοχή όπου ζούσαν οι τότε γερμανόφωνοι πληθυσμοί ήταν κατακερματισμένη σε δεκάδες μικρά κομμάτια: κομητείες, βαρονίες, δουκάτα, ένα σωρό κομμάτια ενός ατελείωτου παζλ πολιτειακών οντοτήτων, μια απίστευτα πολύπλοκη γεωπολιτική μορφολογία, που μεταξύ άλλων καθιστούσε εξαιρετικά δυσχερές και το εμπόριο.

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.