Κρουαζιέρα στη Βραζιλία: Αργεντινή, Ουρουγουάη με το κρουαζιερόπλοιο Costa Favolosa | Φεβρουάριος- Μάρτιος 2025

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να ξέρει κανείς για τη Λισαβόνα προτού την επισκεφτεί. Η ιστορία της είναι πολυτάραχη, ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ, με στιγμές ύψιστης σημασίας για ολόκληρο τον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα, και στιγμές καταποντισμού και ολικής καταστροφής. Η ιστορία αυτή απεικονίζεται ακόμη και στη δόμησή της. 

Η καποέιρα είναι μια αυθεντική λαϊκή καλλιτεχνική έκφραση, ένα αμάλγαμα φυλετικής πάλης, μουσικής, χορών και αφρικανικών τραγουδιών, που αντιπροσωπεύει σήμερα ένα από τα προπύργια της εθνικής ταυτότητας της Βραζιλίας. Συνδυάζει τις μορφές της πάλης, του παιχνιδιού και του χορού. Οι κινήσεις είναι πάντα ρευστές και κυκλικές. Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο: δεν συνοδεύει απλώς το χορό, αλλά εμψυχώνει ή καλμάρει τους χορευτές και μεταφέρει μηνύματα και εικόνες από την ιστορία και τον πολιτισμό τους.
Η καποέιρα έχει τις ρίζες της στην πορεία των σκλάβων από την Αφρική. Ξεκίνησε ως αφρικανική πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε από τους σκλάβους ενάντια στη φυσική και πολιτισμική τους καταπίεση. Η αφρικανική αυτή πάλη των σκλάβων απαγορεύτηκε από τους καταπιεστές στα senzalas (καταλύματα των σκλάβων), γιατί θεωρούνταν από τους αφέντες πρόφαση εξέγερσης.
Έτσι οι σκλάβοι αναγκάστηκαν να γυμνάζονται λαθραία στο δάσος. Το χτύπημα των χεριών και το χτύπημα του μπεριμπάου (ένα μουσικό όργανο που μοιάζει με καλάμι αλιείας και αποτελείται από ένα ξύλινο τόξο με τεντωμένη μεταλλική χορδή και ένα φλασκί που χρησιμεύει σαν ηχείο) αρχικά χρησίμευαν για να τους προειδοποιήσουν όταν πλησίαζαν τα αφεντικά τους και στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στο χορό για να διατηρηθεί ο ρυθμός. Η καποέιρα αποκαταστάθηκε επίσημα το 1932 με το καθεστώς του Ζετούλιου Βάργκας και τελικά ανακηρύχθηκε εθνικό άθλημα. Στη δεκαετία του 1930 ο δάσκαλος Μπίμπα (Mestre Bimba) ίδρυσε στο Σαλβαντόρ ντε Μπαΐα την «ακαδημία» του και άλλαξε το στιλ της καποέιρα από την αρχική λειτουργία της ως μέσο εξέγερσης σε ένα νέο, πιο πολεμικό και πιο ακροβατικό, μια νέα μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης.
Σήμερα υπάρχουν δύο σχολές capoeira: η λιγότερο θεαματική Capoeira de Angola, με περιορισμένες κινήσεις των χορευτών (τα χέρια τους, σχεδόν ενωμένα, δεν απομακρύνονται από το κορμί τους, ενώ τα πόδια μετακινούνται σχεδόν ταυτόχρονα σαν να τα ενώνουν αόρατες αλυσίδες - μιμούνται τις συνθήκες του χορού των σκλάβων) και η επιθετικότερη Capoeira Regional. Η πρώτη σχολή υποστηρίζει ότι η Capoeira προήλθε από την Αγκόλα, ενώ η δεύτερη θεωρεί ότι γεννήθηκε στις φυτείες της Βραζιλίας.

Ο Βραζιλιάνος Όσκαρ Νιεμάϊερ είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα. Τελειώνοντας τις σπουδές του  στην Εσκουέλα Νασιονάλ ντε Μπέλας Άρτες στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, συμμετείχε (1936-1943) στον σχεδιασμό  του νέου οικήματος του Υπουργείου Υγείας και Παιδείας, του πρώτου (και πρότυπου) σύγχρονου αρχιτεκτονικού έργου της Βραζιλίας. Ο Λε Κορμπιζιέ , ο οποίος συμμετείχε επίσης στο έργο αυτό, προσέλαβε ως βοηθό του τον νεαρό αρχιτέκτονα. Τα επόμενα χρόνια , ο Νίεμαϊερ αποστασιοποιήθηκε σταδιακά από τις αυστηρές γραμμές του δασκάλου και μέντορά του και ανέπτυξε ένα δικό του στυλ, όπου ενέταξε και πιο ρέουσες γραμμές και πιο καμπύλες φόρμες. Το 1956, ο Νίεμαϊερ έλαβε τη θέση του συμβούλου και το 1957 του εποπτεύοντος αρχιτέκτονα στις εργασίες οικοδόμησης της νέας πρωτεύουσας Μπραζίλια. Ο ίδιος σχεδίασε τα σημαντικότερα κτήρια για τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τον Πολιτισμό, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η έδρα του προέδρου της Δημοκρατίας Παλάσιο ντα Αλβοράδα(1957-1959) , το ανώτατο Δικαστήριο (1958-1960) , ο Καθεδρικός Ναός (1960-1969), καθώς και η πλατεία των Τριών Εξουσιών, με τα δημόσια κτήρια που την πλαισιώνουν (1958-1972).
Μεταξύ των νεότερων έργων του ξεχωρίζουν το Μουσείο Όσκαρ Νήμαγερ στη Κουριτίμπα (2002), ένα περίπτερο της Λονδρέζικης Σέρπεντιν Γκάλερυ (2003), και η αίθουσα συναυλιών στο Σάο Πάολο (2004). Βραβεύτηκε για το πρωτοποριακό του έργο με το βραβείο Πρίτσκερ και το 2004, με το ιαπωνικό βραβείο Πρέμιουμ Ιμπριάλε. Ο καθεδρικός ναός  της Μπραζίλια , Νόσα Σενιόρα Απαρεσίδα, συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του Όσκαρ Νίεμαϊερ. 16 καμπύλοι στήλοι από μπετόν, οι οποίοι ενώνονται σε μια στέγη , συγκρατούν τον εξωτερικό σκελετό. Τρείς τεραστίων διαστάσεων άγγελοι μοιάζουν να αιωρούνται κάτω από τη στέγη του  απέριττου εσωτερικού στρογγυλού ναού. 

Μια από της τελευταίες παρθένες γωνιές του πλανήτη.
Η "λευκή έρημος", η τελευταία γεωγραφική ανακάλυψη, το Parco Nationale dos Lencois (που σημαίνει "τα σεντόνια" εξαιτίας της οπτικής εντύπωσης του λευκού της άμμου), απλώνεται σε μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στο μπλε του Ατλαντικού ωκεανού και το πράσινο-σμαραγδί του δάσους και είναι ένα πραγματικό γεωλογικό μυστήριο.
Ανακαλύφθηκε πριν μονάχα 20 χρόνια, όταν τα πρώτα αεροπλάνα που πετούσαν προς τα νότια της χώρας εντόπισαν αυτή τη λευκή όαση στην καρδιά της πυκνής σε βλάστηση Βραζιλίας. Η περιοχή ήταν γνωστή μονάχα σε ελάχιστους ψαράδες - ιθαγενείς του ποταμού Barririnhas - μια και δεν υπήρχε κανένας δρόμος για να έχει κανείς πρόσβαση.

Σαλβαδόρ Ντε Μπαΐα

Το Salvador de Bahia είναι μια παλιά πόλη, αλλά ταυτόχρονα σύγχρονη, με πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά, όπου συμβιώνουν μαζί δυο διαφορετικές κουλτούρες, η ευρωπαϊκή και η αφρικανική, η κουλτούρα των λευκών και αυτή των μαύρων. Η ιστορική καρδιά της πρωτεύουσας της Bahia θεωρείται παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας από την Ουνέσκο. Μετά τις αναπαλαιώσεις, το αποικιακό αυτό κέντρο έχει γίνει από τα ομορφότερα της Λατινικής Αμερικής, μια μαγική τοποθεσία που προσελκύει πολλούς τουρίστες, αφού έχει γίνει σίγουρα και περισσότερο ασφαλής. Τοίχοι σε χρώματα παστέλ, στενά δρομάκια, παλιά αρχιτεκτονική. Το Salvador de Bahia είναι τόσο όμορφο, ώστε να μπορεί να κάνει την καρδιά σας να χτυπάει δυνατά και να σας γοητεύσει για πάντα. Είναι απαραίτητο να εξερευνήσετε τις γειτονιές της πόλης για να ανακαλύψετε την "αφρικάνικη ψυχή" της, όπου οι τελετουργίες της candomble αναμειγνύονται με εκείνες της μουσικής axe και της capoeira.

Νορντέστε

Περιοχή της Βορειοανατολικής Βραζιλίας με την πλουσιότερη πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της χώρας. Αν αναζητάτε τη γνήσια και μη τουριστική Βραζιλία, απέραντες, ηλιόλουστες παραλίες, έντονη, ντυμένη με τα μουσικά ακούσματα της Λατινικής Αμερικής και ασφαλή νυχτερινή ζωή, οάσεις με άμμο, από τις κορυφές των οποίων θα γλιστρήσετε σε λίμνες με γλυκό νερό, άπειρους κοκοφοίνικες και πανέμορφους σχηματισμούς βράχων, γευστικότατη τοπική κουζίνα, πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ευγενικούς, φιλικούς κατοίκους, τότε είστε στο σωστό σημείο, στο δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών της Βραζιλίας!
Εκεί όπου αποβιβάστηκαν οι πρώτοι σκλάβοι που έφτασαν από την Αφρική στη Νότια Αμερική αναπτύχθηκε ένα εκρηκτικό μίγμα κουλτούρας. Ακόμα και σήμερα, στην Μπαΐα και τη Βορειοανατολική Βραζιλία διατηρούνται αφρικανικές θρησκείες, χοροί και παραδόσεις που μαρτυρούν την πολιτιστική αυτή ανταλλαγή. Πρόκειται για το πιο γνήσιο κομμάτι της Βραζιλίας, με μοναδική κουλτούρα που δύσκολα βρίσκουμε στον πλανήτη. Αμμόλοφοι με πολύχρωμες λιμνούλες ανάμεσά τους, τροπικές παραλίες γεμάτες ζωή, αποικιακές πόλεις με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος και έντονη αφροαμερικάνικη κουλτούρα.

Φορταλέζα

Πρωτεύουσα της εκπληκτικής πολιτείας Ceara, όπου ο ήλιος λάμπει σχεδόν όλο το χρόνο. Στις πανέμορφες, γεμάτες κοκκοφοίνικες παραλίες, φθάνει κανείς αφού διασχίσει αμμόλοφους μέσα σε ένα αυθεντικό κλίμα περιπέτειας και ελευθερίας. Ο χαμογελαστός και φιλόξενος λαός κερδίζει τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή. Η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη όλη την εβδομάδα και το βράδυ όλοι βρίσκονται στην παραλία της Ipacema, με τα πολλά εστιατόρια, μπαρ και νυχτερινά κέντρα που σαγηνεύουν τον κόσμο και τον ενσωματώνουν σε ένα κλίμα  ολονύχτιας γιορτής. Για τους φίλους του shopping είναι μια πραγματική "Μέκκα", που εκπροσωπείται από το τουριστικό κέντρο, μια παλιά φυλακή που έχει γίνει η έδρα της τοπικής λαϊκής τέχνης. Στα παλιά κελιά της είναι τοποθετημένοι  πάνω από διακόσιοι πάγκοι με τυπικά προϊόντα της περιοχής.  Ο ήλιος ζεσταίνει όλο το χρόνο τις παραλίες της Φορταλέζα, με μια μέση θερμοκρασία 28ο C, ενώ μοντέρνες εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία, εστιατόρια κλπ., προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες.

Νατάλ

Πρωτεύουσα της πολιτείας του Rio Grande do Norte. Δημιουργήθηκε το 1598 από τους Πορτογάλους που κατασκεύασαν μια οχύρωση για να προστατευτούν από τους Γάλλους και είναι γνωστή στον κόσμο κυρίως για τις ατέλειωτες παραλίες, με πιο γνωστή τη Genipabu, 30 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης, με πανέμορφους αμμόλοφους με χρυσή άμμο και φοίνικες.

Ρεσίφε και Ολίντα

Η Βραζιλιάνικη Βενετία: ανάμεσα στο Δέλτα των ποταμών Capibaribe και Beberibe βρίσκεται η πρωτεύουσα της πολιτείας του Pernambuco, το Recife, με παραλίες διάσημες σε όλο τον κόσμο. Η πιο γνωστή είναι αυτή του Boa Viagem. Είναι γνωστή και ως η "Βενετία της Βραζιλίας". Το Recife αρχικά ήταν ένα συνονθύλευμα από βάλτους και νησιά και έγινε κατοικήσιμο μέσω της κατασκευής μιας σειράς καναλιών. Κλίμα τροπικό δώδεκα μήνες το χρόνο, κατάλληλο για να ξαπλώσετε στη λεπτή και λευκή άμμο και να χαρείτε τα γαλάζια νερά.
Εκτός πόλης: σε μισή ώρα βρίσκεται το πολιτιστικό θαύμα της Olinda. Η πόλη αυτή είναι ένας θησαυρός μπαρόκ τέχνης και αρχιτεκτονικής, για τον οποίο έλαβε τον τίτλο της παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Μια πόλη ζωντανή, με μποέμ γειτονιές, με γκαλερί τέχνης, με μουσεία, με μουσικές στους δρόμους και που πάντα διοργανώνει γιορτές.

Νορντέστε

Περιοχή της Βορειοανατολικής Βραζιλίας με την πλουσιότερη πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της χώρας. Αν αναζητάτε τη γνήσια και μη τουριστική Βραζιλία, απέραντες, ηλιόλουστες παραλίες, έντονη, ντυμένη με τα μουσικά ακούσματα της Λατινικής Αμερικής και ασφαλή νυχτερινή ζωή, οάσεις με άμμο, από τις κορυφές των οποίων θα γλιστρήσετε σε λίμνες με γλυκό νερό, άπειρους κοκοφοίνικες και πανέμορφους σχηματισμούς βράχων, γευστικότατη τοπική κουζίνα, πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ευγενικούς, φιλικούς κατοίκους, τότε είστε στο σωστό σημείο, στο δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών της Βραζιλίας!
Εκεί όπου αποβιβάστηκαν οι πρώτοι σκλάβοι που έφτασαν από την Αφρική στη Νότια Αμερική αναπτύχθηκε ένα εκρηκτικό μίγμα κουλτούρας. Ακόμα και σήμερα, στην Μπαΐα και τη Βορειοανατολική Βραζιλία διατηρούνται αφρικανικές θρησκείες, χοροί και παραδόσεις που μαρτυρούν την πολιτιστική αυτή ανταλλαγή. Πρόκειται για το πιο γνήσιο κομμάτι της Βραζιλίας, με μοναδική κουλτούρα που δύσκολα βρίσκουμε στον πλανήτη. Αμμόλοφοι με πολύχρωμες λιμνούλες ανάμεσά τους, τροπικές παραλίες γεμάτες ζωή, αποικιακές πόλεις με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος και έντονη αφροαμερικάνικη κουλτούρα.
 

Ένα ταξίδι που κινείται σε γνήσιους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Ιδιαίτεροι, πασίγνωστοι μουσικοί ήχοι συντροφεύουν τις εικόνες από τις μητροπόλεις της Νοτίου Αμερικής, όπου μετανάστες από όλο τον κόσμο ένωσαν τις μοίρες τους με τους ντόπιους, πάντρεψαν τις συνήθειές τους και δημιούργησαν νέους αυθεντικούς πολιτισμούς. Μια γωνιά του κόσμου με ιδιαίτερο χρώμα, φιλόξενους κατοίκους, σε μια φύση απαράμιλλης ομορφιάς.

Η Βραζιλία είναι η χώρα της νεότητας, του έρωτα, της μουσικής, του ποδοσφαίρου, του καρναβαλιού, της ζάχαρης και του καφέ. Μια χώρα με ανθρώπους όλων των χρωμάτων που συμπαρασύρει τους πάντες στους ξέφρενους ρυθμούς της, μαγεύει με την ομορφιά της φύσης, σαγηνεύει με τη λαγνεία των κατοίκων της.

Η Αργεντινή παντρεύει όσο καμιά άλλη χώρα της Νοτίου Αμερικής τις ευρωπαϊκές παραδόσεις, συνήθειες και ήθη με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της Λατινικής Αμερικής. Ο πετυχημένος αυτός πολιτιστικός συγκερασμός εκφράζεται μοναδικά στην αρχιτεκτονική των πόλεων, στα μουσικά ακούσματα, στις γευστικές δημιουργίες, στη συμπεριφορά των Αργεντίνων. Αφήστε, λοιπόν, τα σώματά σας να ακολουθήσουν τα βήματα της σάμπα και του τάνγκο, δύο μοναδικών μουσικών ειδών που εκφράζουν την ίδια προσπάθεια των ανθρώπων να δώσουν μορφή στα συναισθήματά τους, τους καημούς τους, τις ιστορίες τους, τους φόβους τους, τη νοσταλγία τους, την αγάπη τους για τη ζωή και τον έρωτα.
Καταρράκτες Ιγκουασού στα σύνορα Βραζιλίας – Αργεντινής – Παραγουάης.
Από όλα τα φυσικά θαύματα της Νότιας Αμερικής, οι γιγαντιαίοι καταρράκτες του ποταμού Ιγκουασού είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Εδώ η φύση κάνει επίδειξη του μεγαλείου και της δύναμής της. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από τα αμέτρητα ουράνια τόξα, τα γαλάζια σύννεφα και τα χιλιάδες παιχνιδίσματα που κάνει το νερό καθώς πέφτει μπροστά στα έκθαμβα μάτια του! Απολαύστε από κοντά το τεράστιο πέταλο που σχηματίζουν οι καταρράκτες του Ιγκουασού, το "μεγάλο νερό" για τους Ινδιάνους, κατρακυλώντας από τεράστιο ύψος. Δύο από αυτούς σχηματίζουν το πιο συγκλονιστικό σημείο τους, το περίφημο "Λαρύγγι του Διαβόλου". 
Όταν δει κανείς τους χείμαρρους να βροντούν απ΄ όλες τις πλευρές, όταν ατενίσει αυτή την αδάμαστη ομορφιά, δεν μπορεί να μην τον συναρπάσει το θέαμα της παρουσίας της φύσης σ΄ όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

"Ο Θεός είναι κάτοικος του Ρίο"
Αυτό λένε οι Καριόκας, οι κάτοικοι του Ρίο για την πόλη τους. Και σίγουρα ο Θεός χάρισε πολλά σε αυτό το κομμάτι γης. Χρυσές αμμουδιές, απέραντο ωκεανό και ουρανοκατέβατους αποτόμους βράχους "πνιγμένους" στη ζούγκλα. Το Ρίο παραμένει από το 19ο αιώνα το σύμβολο της φυγής, ο επίγειος παράδεισος όπου όλα επιτρέπονται. Είναι η πόλη των ηδονών. Ήλιος, θάλασσα, ποδόσφαιρο, ποτό, ερωτική διάθεση, σάμπα και το πιο διάσημο καρναβάλι του κόσμου διαιωνίζει τη φήμη του. Μια φήμη που επισκιάζει τη γεμάτη αντιθέσεις καθημερινότητα, εκεί όπου δίπλα στους ουρανοξύστες και τα πολυτελή ξενοδοχεία απλώνονται οι φαβέλες. Η πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας έχει να καυχηθεί για πολλά, αφού η φύση που την περιβάλλει είναι μοναδική. Η συνύπαρξη 37 αμμουδιών μπροστά στον Ατλαντικό με αποτόμους, καταπράσινους λόφους φτιάχνει το σκηνικό της πόλης - συνώνυμο της διασκέδασης. Ίσως η πίστη ότι όλα επιτρέπονται και οι ευκαιρίες που δίνονται για τα πάντα, να έκανε το Ρίο μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο.

Life is a beach
Απολαύστε τη φιλοσοφία "Life Is a Beach" που υπάρχει διάχυτη στο Ρίο - στην Κοπακαμπάνα και στην Ιπανέμα. Οι πάντες βρίσκονται εδω, οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι νεαροί, οι παίκτες του Μπιτς βόλεϊ και οι μπόντι-μπίλντερς, γυαλιστερά κορμιά πάνω στη λεπτή σαν πούδρα άμμο και πάντα υπό τους ήχους της μπόσα νόβα, ίσως με την συνοδεία ενός κοκτέιλ.

Γήπεδο Μαρακανά
Σημαντικότατο αξιοθέατο είναι το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά, ένα στάδιο που χώρεσε 200.000 θεατές όταν ο Πελέ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο πρωτάθλημα του 1950 και έβαλε το 1000ό γκολ του.

Νυχτερινή ζωή – Τοπική κουζίνα - Κοκτέιλ
Ας μην ξεχνάμε ότι το Ρίο έχει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, με μουσική για όλα τα γούστα - σάμπα, τζαζ, bossa nova, ρέγκε και συνδυασμούς, όπως ελεκτροσάμπα και bossa τζαζ - που παρασύρουν ντόπιους και επισκέπτες. Clubs, σαν το πρώην πορνείο CASA ROSA και το Rio Scenarium, ανοίγουν κάθε βράδυ τις πόρτες τους στους λάτρεις της μουσικής και του χορού, φιλοξενώντας μουσικές μπάντες που παίζουν ξέφρενα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η νυχτερινή ζωή για την οποία φημίζεται η Βραζιλία, έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δοκιμάσετε γευστικές καϊπιρίνιες (κοκτέιλ από κασάσα, ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και τριμμένο πάγο), καϊπιρόσκες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά βότκα αντί για κασάσα), αμπακασιρίνιες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά χυμό ανανά - απακασί αντί για λάιμ), καπέτες (δυνατό μεθυστικό κοκτέιλ με κανέλα, γκουαρανά, κασάσα και καρύδα) και παγωμένες σερβέσες (μπίρες). 
Ένα αγαπημένο πιάτο των τουριστών στη Βραζιλία είναι το churrasco (τσουρράσκο, κρέας στη σχάρα, τυπικό του νότου). Τα παραδοσιακά εστιατόρια τσουρρασκαρίας προσφέρουν τη λεγόμενη Rodizio, όπου μπορείτε να φάτε "μέχρι σκασμού" κρέας, να γευθείτε εξαιρετικά φρούτα, καφέ… και φυσικά καϊπιρίνια (caipirinha)!
Ομπριγάδο - Τσινάδα
Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει κανείς στη Βραζιλία είναι το "ομπριγάδο" (=ευχαριστώ) και το "τσινάδα" (= παρακαλώ), που τα ακούς διαρκώς λόγω της εγγενούς ευγένειας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της.
 

Κατά το 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφταναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή, είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Άιρες. Εκεί η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Έτσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.
Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα.
Η έλλειψη γυναικών ανάγκασε τους άνδρες να χορεύουν αρχικά μεταξύ τους και με τον καιρό η γυναικεία παρουσία προσέδωσε στο τάνγκο τη γνώριμη μορφή του.
Ωστόσο, τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν αρχικά, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης.
Όταν, όμως, ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική.
Έτσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Άιρες.
Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της χρυσής εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion, ανάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi Noche Triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες - έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η «Ημέρα του Τάνγκο», με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό (!) της πόλης..

Αν και το «Καρναβάλι της Σάμπα» είναι τα τελευταία χρόνια η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της Βραζιλίας, δεν παύει να καθρεφτίζει την ψυχή ενός ολόκληρου λαού και θυμίζει όσο κανένα άλλο αρχαίες παγανιστικές τελετές. Οι Βραζιλιάνοι ξεχνούν για λίγο τη φτώχεια, τις έγνοιες και τη μίζερη καθημερινότητα και ξεφαντώνουν χορεύοντας σάμπα. Το μοναδικό άγχος που επιτρέπουν στον εαυτό τους την περίοδο του Καρναβαλιού έχει να κάνει με την... εμφάνισή τους στην παρέλαση και το βραβείο που διεκδικούν όλοι. Επί τέσσερα μερόνυχτα ο κόσμος ξεχύνεται χορεύοντας στους δρόμους. Σημείο αναφοράς το περίφημο Sambodrome, ένα τεράστιο στάδιο που δημιουργήθηκε ειδικά για τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού. Εδώ γίνεται και η περίφημη παρέλαση των σχολών της σάμπας, όπου κάθε ομάδα εστιάζει την παρουσίασή της σε ένα συγκεκριμένο θέμα, ιστορικό γεγονός, μύθο ή πρόσωπο. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η παρέλαση που γίνεται στην Avenida Rio Branco. Η προετοιμασία των σχολών -οι περισσότερες των οποίων αποτελούνται από φτωχούς Βραζιλιάνους των υποβαθμισμένων περιοχών του Ρίο- κρατάει έναν ολόκληρο χρόνο! Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο 300.000 άτομα ταξιδεύουν στη Βραζιλία για να παρακολουθήσουν το πιο φαντασμαγορικό καρναβάλι του κόσμου. Η Copacabana, όπου κυριαρχούν τα οικοδομήματα του περασμένου αιώνα, είναι η αγαπημένη των τουριστών και της εύπορης τάξης. Στην αχανή Ipanema, που είναι η αγαπημένη της νεολαίας, τα γυμνασμένα κορμιά και οι σέξι εμφανίσεις κλέβουν την παράσταση. Εκεί που τελειώνουν οι παραλίες αρχίζει η ρομαντική γειτονιά της Santa Teresa με τις βίλες των πλουσίων που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε πρωτοτυπία και εκκεντρικότητα. Φλωρεντινά παλάτια, δίπλα σε πύργους με πολεμίστρες και σαλέ ελβετικού τύπου σχηματίζουν ένα μοναδικό σκηνικό που ξεπερνάει κάθε φαντασία. Το σύνθημα της έναρξης των εκδηλώσεων του Καρναβαλιού δίνει η Banda de Ipanema, η ιστορική καρνιβαλική ομάδα. Οι μέρες που ακολουθούν έχουν ένα γεμάτο πρόγραμμα με παρελάσεις στους δρόμους και πάρτι μεταμφιεσμένων στα night club της πόλης. Τα καλύτερα πάρτι γίνονται την Παρασκευή, το Σάββατο και την Τρίτη. Κορυφαίο θεωρείται το gala που πραγματοποιείται το βράδυ του Σαββάτου στο ξενοδοχείο Copacabana Palace. Εκεί θα συναντήσετε το δήμαρχο της πόλης, μέλη της υψηλής κοινωνίας, αλλά και προσωπικότητες της σύγχρονης ζωής όπως ποδοσφαιριστές και μοντέλα. Το κλείσιμο των εκδηλώσεων γίνεται με την τελευταία εμφάνιση της Banda de Ipanema και ένα φαντασμαγορικό πάρτι όπου θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε από κοντά τις πιο ενδιαφέρουσες μεταμφιέσεις και τα πιο εξωτικά κοστούμια. 

Γιορτή του λαού, γιορτή των Καριόκας που ζουν στις φτωχογειτονιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο, το περίφημο καρναβάλι της βραζιλιάνικης μεγαλούπολης δίνει κάθε χρόνο στους ανθρώπους την ευκαιρία να γλεντήσουν, να ξεχάσουν και να ζήσουν έντονα τα κρυφά τους πάθη. Στη μοναδική φιέστα όλα μπορούν να συμβούν και στους ξέφρενους ρυθμούς της σάμπα η ευδαιμονία και ο θάνατος συνυπάρχουν αρμονικά.

Πάει μισός αιώνας από τότε που ο βαρόνος του Ρίο Μπράνκο είπε για τη Βραζιλία μια φράση, που έμεινε ιστορική: «Σ’ αυτόν τον τόπο μόνο δυο πράγματα είναι καλά οργανωμένα: η ανοργανωσιά και το καρναβάλι».
Πράγματι, το καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο εξακολουθεί να είναι η πιο οργανωμένη φιέστα που υπάρχει στη Βραζιλία, η πιο φαντασμαγορική, η πιο έντονη, η πιο παθιασμένη και η πιο αληθινή.
 

Η κατασκευή του Σαμποδρομίου
Το 1984, οι κυβερνητικές αρχές αποφάσισαν να συμμαζέψουν κάπως όλη αυτή την ανθρώπινη μάζα που μπερδευόταν στην παρέλαση των σχολών και έχτισαν πάνω στον ίδιο δρόμο, το «σαμποδρόμιο». Από τις δύο μεριές του δρόμου χτίστηκαν τσιμεντένιες εξέδρες, αλλά και τσιμεντένια σπιτάκια, τα φημισμένα «καμαρότσι». Ο κόσμος έχει μεγαλύτερη άνεση στο να βλέπει και να χαίρεται την παρέλαση, αλλά παράλληλα περιορίζεται και γίνεται απλός θεατής. Στα καμαρότσι, που μπορούν να νοικιάσουν μόνο πλούσιοι, οι τέσσερις μέρες της παρέλασης περνούν με διασκέδαση, φαγοπότι και έρωτα.
Οι παρελάσεις αρχίζουν το Σάββατο, δηλαδή την πρώτη μέρα του καρναβαλιού. Είναι οι παρελάσεις των «μπλόκος», των μικρών συνοικιακών ομάδων. Υπάρχουν πέντε ομάδες, που αποτελούνται από 20 μπλόκος η καθεμία και παρελαύνουν σε διάφορα μέρη της πόλης.
Την Κυριακή, στο ζενίθ του καρναβαλιού, παρελαύνουν οι σχολές της σάμπα. Υπάρχουν τρεις ομάδες σχολών που παρελαύνουν, αλλά η μεγαλύτερη παρέλαση γίνεται από τις σχολές της πρώτης ομάδας στο σαμποδρόμιο.
Τη Δευτέρα παρελαύνουν φολκλορικές χορευτικές ομάδες από τη βορειοανατολική Βραζιλία και άλλες περιοχές. Την Τρίτη γίνεται η παρέλαση από αλληγορικές παραστάσεις των μεγάλων εταιρειών και επιχειρήσεων του Ρίο. Το επόμενο Σάββατο γίνεται η παρέλαση των καλυτέρων βραβευμένων σχολών της πρώτης ομάδας.

Το καρναβάλι του Ριο ανήκει, πάνω απ’ όλα στον κόσμο
Στο φτωχό κόσμο που ζει μέσα στις φαβέλας – φτωχογειτονιές του Ρίο- και περιμένει κάθε χρόνο το περιβόητο τετραήμερο του καρναβαλιού για να χαρεί, να ξεχάσει και να ζήσει έντονα τα κρυφά του πάθη.
Οι Καρίοκας, οι κάτοικοι του Ρίο, αρχίζουν να προετοιμάζονται για το καρναβάλι πολλούς μήνες πριν τη μεγάλη μέρα. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο εξασκούνται στη σχολή όπου ανήκουν, στο χορό, την περιβόητη σάμπα. Υπάρχουν στο Ρίο αμέτρητες σχολές χορού, οι οποίες παρελαύνουν στη διάρκεια του τετραήμερου ξεφαντώματος και αποτελούν την πεμπτουσία του καρναβαλιού.
Για να αγοράσουν το κουστούμι της σχολής τους , το οποίο θα φορέσουν μια, το πολύ δύο φορές στην παρέλαση, οι Καριόκας κάνουν σκληρές οικονομίες ολόκληρο το χρόνο. Εκείνη η μαγική στιγμή, όμως που χορεύουν στην πασαρέλα της σάμπα μπροστά στο ξέφρενο πλήθος, τους αποζημιώνει για όλες τις στερήσεις και την ταλαιπωρία.

Σχολές Σάμπα – Προετοιμασία
Για όλες τις σχολές όμως το καρναβάλι είναι, πάνω απ’ όλα, ένας μεγάλος διαγωνισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος πυρετός του καρναβαλιού προκαλείται από τη μάχη των μεγάλων σχολών της σάμπα της πρώτης ομάδας. Οι μεγαλύτερες σχολές είναι δέκα. Η καθεμία έχει διαφορετικά χρώματα, μουσική και υποστηρικτές. Ήδη , από τον Οκτώβριο οι οπαδοί κάθε σχολής προπονούνται στο χορό και στο τραγούδι που θα πρωτοακουστεί στην παρέλαση. Οι πρόβες και οι ετοιμασίες των κουστουμιών γίνονται με τρομερή μυστικότητα και τέλεια οργάνωση. Οι περισσότερες από τις δέκα σχολές αποτελούν παράδοση στην πόλη του Ρίο. Είναι σαν μεγάλα ιδρύματα που βοηθούν το φτωχό κόσμο και τον προστατεύουν, τα χρήματα μαζεύονται από την κρυφή λοταρία, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι υπεύθυνοι των σχολών. Η κρυφή λοταρία γίνεται παράλληλα με την κρατική, μερικές φορές το χρόνο. Μερόνυχτα ολόκληρα οι οπαδοί κάθε σχολής ετοιμάζονται για την κατασκευή των κουστουμιών και των αρμάτων, χωρίς να πληρώνονται τις περισσότερες φορές. Τους αρκεί που ανήκουν σε κάποια σχολή και έχουν την προστασία της. Γι αυτή την περιβόητη τέλεια οργάνωση των σχολών της σάμπα, πολλοί σήμερα στο Ρίο μιλούν για μια οργάνωση που θυμίζει ιταλική μαφία. Οι περισσότερες σχολές βρίσκονται στα προάστια του Ρίο, στη φημισμένη Zona Norte (Βόρεια Ζώνη), περιοχή όπου βρίσκονται οι περισσότερες φαβέλας, οι μεγάλες βιομηχανίες, εκεί που ζει ο φτωχόκοσμος. Η παλαιότερη σχολή σάμπα του Ρίο είναι η «Εστιακάο Πριμέιρα Μαγκέιρα» ή απλά «Μαγκέιρα». Ιδρύθηκε το 1923 και υπήρξε πολλές φορές πρωταθλήτρια του καρναβαλιού. Τα χρώματα της είναι το πράσινο και το ρόζ. Η μεγαλύτερη σχολή σάμπα όμως είναι η «Πορτέλα», που ιδρύθηκε το 1928. έχει πάνω από 6.000 μέλη και χρειάζεται πάνω από 2 ώρες για να παρελάσει. Πάνω από δεκαοκτώ φορές πρωταθλήτρια, τα χρώματα της είναι το άσπρο και το μπλέ. Παρ’ όλο που το καρναβάλι είναι πάνω απ’ όλα τρελή διασκέδαση και γλέντι, ο διαγωνισμός για τη νικήτρια σχολή είναι από τους πιο σοβαρούς και αυστηρούς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέλασης, επίσημοι κριτές εξετάζουν τις σχολές, βασιζόμενοι σε αυστηρά κριτήρια.

Ο χορός και το θέμα της σχολής Ενρέδο
Αρχικά, κάθε σχολή διαλέγει ένα θέμα που πρέπει να είναι πρωτότυπο και παρουσιάζεται με χορούς, λόγια της σάμπα, κοστούμια και αλληγορίες των αρμάτων. Το θέμα των σχολών είναι υποχρεωτικά διαλεγμένο και βασισμένο στο φολκλόρ και την ιστορία της Βραζιλίας.
Το θέμα κάθε σχολής ονομάζεται ενρέδο. Κατόπιν έρχεται η σάμπα.
Η σάμπα τραγουδιέται και χορεύεται απ’ όλους τους παρελαύνοντες της κάθε σχολής. Κάθε σάμπα είναι διαφορετική. Οι πιο συναρπαστικές τραγούδιουνται ταυτόχρονα και από τις χιλιάδες του κόσμου που παρακολουθεί την παρέλαση.

Ο συγχρονισμός και η Αρμονία
Το θέμα και η σάμπα στηρίζονται στην αρμονία. Όσοι συμμετέχουν στην παρέλαση της σχολής πρέπει να τραγουδούν στον ίδιο χρόνο με αυτούς που βρίσκονται στην αρχή και στο τέλος της παρέλασης. Την αρχή του τραγουδιού την κάνουν οι τραγουδιστές της σάμπα που βρίσκονται στην αρχή της παρέλασης, πάντα πολύ πιο μπροστά από την «Μπατερία», πάνω σε ένα καμιόνι γεμάτο μικρόφωνα και λένε λόγια της σάμπα.
Ο συγχρονισμός των σχολών στην αρμονία είναι πολύ δύσκολος. Μερικές σχολές που χρειάζονται πάνω από μια ώρα για να παρελάσουν, δεν μπορούν να συγχρονιστούν και τότε λέγεται ότι «διαπέρασαν τη σάμπα». Μ’ άλλα λόγια, βγήκαν εκτός αρμονίας. Αρμονία όμως χωρίς ορχήστρα δεν γίνεται. Γι αυτό η «μπατερία» είναι η μηχανή της παρέλασης. Βρίσκεται πάντα στο κέντρο της σχολής που παρελαύνει και αποτελείται μόνο από κρουστά. Με το ρυθμό της στηρίζει το τραγούδι και το χορό. Οι περισσότερες σχολές διαθέτουν ορχήστρες με περισσότερους από 100 μουσικούς. Πριν αρχίσει να παρελαύνει η κάθε σχολή, η μπατερία κάνει ένα ομαδικό χτύπημα των κρουστών, ανακοινώνοντας την αρχή της παρέλασης της σχολής που αρχίζει με το «κομισάου ντρ φρέντε» . Είναι η ομάδα που αποτελείται από τη διεύθυνση της σχολής, τους συνθέτες της μουσικής και του γέρους σαμπίστες. Τέσσερα άτομα, δυο στην αρχή και δυο στο τέλος, κρατούν το έμβλημα και τη σημαία της σχολής. Τα μέλη της σχολής, ντυμένα όλα με πλούσια κοστούμια, χορεύουν και τραγουδούν, προσκαλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει.

Οι ομάδες της σχολής
Κάθε σχολή αποτελείται από ομάδες τις λεγόμενες Αλας, οι οποίες παρουσιάζουν καθεμία χωριστά ένα από τα στοιχεία του θέματος , που πρέπει να είναι κατανοητό.
Ταυτόχρονα, η σάμπα εξασφαλίζει τη συνοχή του συνόλου. Κάθε ομάδα δίνει και μια παράσταση, με συγκεκριμένο κοστούμι και χορογραφία. Μια από τις ωραιότερες Αλας, κοινή σε όλες τις σχολές είναι το σύνολο των γυναικών από την Μπαϊα. Η Μπαϊα, που βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας, είναι η ψυχή και η πηγή του φολκλόρ της χώρας αλλά και του καρναβαλιού. Φορούν μακριά φουστάνια με φουρό, έχουν μαζεμένα τα μαλλιά τους σε ένα μικρό τιρμπάν και χορεύουν τη σάμπα στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό τους. 

Χορευτές και μουλάτες
Στην ανάπτυξη της κάθε σχολής συμμετέχουν και μεμονωμένοι χορευτές, οι λεγόμενοι ντεστάκες, οι οποίοι παρουσιάζουν τα κύρια πρόσωπα του θέματος της κάθε σχολής. Τα κοστούμια τους είναι από τα πλούσια του καρναβαλιού. Ταυτόχρονα, οι νέες και όμορφες μουλάτες (μιγάδες), προκλητικά ντυμένες χορεύουν συνέχεια τη σάμπα της σχολής στον πιο ξέφρενο ρυθμό της. Κατά την διάρκεια της παρέλασης υπάρχουν και οι χορευτές- ακροβάτες της σάμπα, οι λεγόμενοι πασίστας, που αυτοσχεδιάζουν στο ρυθμό της. Οι πασίστασ-ριτμίστας είναι χορευτές –ακροβάτες, αλλά έχουν κι ένα κρουστό όργανο που το χτυπούν ταυτόχρονα χορεύοντας αρμονικά.
Μέσα σε όλη αυτή τη μέθη, οι ωραιότερες στιγμές της παρέλασης αλλά και οι πιο επιβλητικές, είναι τα διάφορα κοστούμια της κάθε σχολής και τα άρματα με τις αλληγορίες.

Τα κοστούμια
Τα κοστούμια, τα λεγόμενα φαντασίας, έχουν ένα εκπληκτικό πλούτο από χρώματα και στολίδια. Ένα τέτοιο κουστούμι στοιχίζει πολλές χιλιάδες κρουζέιρος, μερικούς μισθούς ενός μέσου Καριόκα. Τα άρματα με τις αλληγορίες που συμμετέχουν στην κάθε σχολή είναι πολλές φορές τεράστια, στηριγμένα πάνω σε ρόδες που σπρώχνονται από πολλά άτομα και παρουσιάζουν διάφορα στοιχεία του θέματος. Πολλά από αυτά είναι πλούσια διακοσμημένα και φορτωμένα με όμορφες κοπέλες που χορεύουν και τραγουδούν.
Πάνω από 100.000 άτομα παρελαύνουν στο καρναβάλι στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, ενώ μισό εκατομμύριο κόσμος, που καταφθάνει απ’ όλη τη Βραζιλία και όλες τις γωνιές του κόσμου, παρακολουθεί ενεργά, χορεύοντας και τραγουδώντας σε αυτό το μοναδικό θέαμα. Όλη αυτή η ευδαιμονία κρύβει και καλύπτει τα πάθη των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή τη φιέστα.

Όσοι μείνουν έξω από το Σαμποδρόμιο
Πολλοί – οι περισσότεροι- θα μείνουν έξω από το σαμποδρόμιο, αφού δεν έχουν να πληρώσουν τα λίγα κρουζέιρος για μία θέση στις εξέδρες απ’ όπου θα μπορέσουν να δουν τις αγαπημένες τους σχολές.
Πίσω από τα κάγκελα του σαμποδρόμιου προσπαθούν να γλεντήσουν πίνοντας και μεθώντας με την περίφημη μπίρα τους, αρκούμενοι στους απόηχους της μεγάλης παρέλασης. Το καρναβάλι του Ρίο δεν περιορίζεται μόνο στις παρελάσεις. Χοροί, πάρτι και μικρές παρελάσεις γίνονται  σε κάθε κεντρική γωνιά της πόλης. Οι χοροί ξεπερνούν οποιαδήποτε φαντασία Ευρωπαίου ή Βορειοαμερικανού. Σάμπα, πιοτό, γλέντι, ακόμη και ελεύθερος έρωτας είναι φαινόμενα γνωστά και συνηθισμένα για τους Καριόκας κατά την διάρκεια του καρναβαλιού.
Παρ’ όλο που επισήμως το καρναβάλι διαρκεί τέσσερις μέρες, οι χοροί, οι μασκαράδες και οι μικρές παρελάσεις αρχίζουν μια εβδομάδα πριν και τελειώνουν μια εβδομάδα αργότερα.

«Είθε όλα να πάνε καλά σήμερα», όχι αύριο
Όλο αυτό το υπερθέαμα είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται με λόγια και μόνο όταν το ζήσει κανείς, θα μπορέσει να νιώσει πόσο εφήμερη είναι η ζωή.
Οι Καριόκας στηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις τους στο σήμερα, ποτέ στο αύριο. «Είθε όλα να πάνε καλά σήμερα» ,  λένε. Στο καρναβάλι αυτή η κατάσταση βιώνεται ακόμη πιο έντονα, την κάθε στιγμή, με όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ίσως τότε ο καθένας που θα βρεθεί μέσα σε αυτόν τον ίλιγγο της ξέφρενης διασκέδασης και στο πανδαιμόνιο της σάμπα και της ανέμελης ζωής ομολογήσει , όπως λένε και οι Καριόκας, ότι «ο Θεός είναι Βραζιλιάνος».
 

Πήρε το όνομά της από τον τίτλο ‘ngola’ των βασιλέων του Ντόνγκο (Κονγκό).  Συγκεντρώνει όλα τα τοπία της Μαύρης Ηπείρου: έρημος, σαβάνα, βουνά, τροπικό δάσος, θεόρατα μπάομπαμπ. Παρθένα οικοσυστήματα, 1650 χλμ παραδεισένιων ακτών, φαράγγια, καταρράκτες (Καλέντουλα - οι δεύτεροι μεγαλύτεροι Αφρική). Τροπική ζώνη αλλά και κλιματικές ‘εκπλήξεις’ λόγω του ψυχρού θαλάσσιου ρεύματος Μπενγκουέλα, των ορεινών όγκων και της ερήμου Ναμίμπ.
Την πολυπολιτισμική κουλτούρα της σφράγισαν πέντε αιώνες πορτογαλικής αποικιοκρατίας (από το 1484 - με μια επταετή ‘ολλανδική’ παρένθεση), ο καθολικισμός, οι αφρικανικές δοξασίες των Μπάντου, το εμπόριο σκλάβων προς Βραζιλία (οι ρίζες της καποέιρα είναι εδώ, υποστηρίζουν).

Πλούσια σε νερό (από τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο!), με στυλοβάτες το πετρέλαιο (παρά τις ουρές στα βενζινάδικα είναι 2η μεγαλύτερη παραγωγός στην υποσαχάρια Αφρική – ο θύλακας Καμπίντα λέγεται «Κουβέιτ της Αφρικής») και τα διαμάντια, συγκαταλέγεται στις πιο αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου. Οι σακατεμένες υποδομές ανακατασκευάζονται άρδην (με κινεζικές κυρίως επενδύσεις): δρόμοι, σιδηρόδρομοι, λιμάνια. Ταλανίζεται όμως από τρανταχτές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες (τα ¾ του πληθυσμού ζει με σχεδόν 2 δολάρια τη μέρα), θνησιμότητα, αναλφαβητισμό, κυρίως εξ’ αιτίας των σχεδόν 40 ετών εμφυλίου πολέμου. Άρχισε το 1961, γιγαντώθηκε (με ανάμειξη των μεγάλων ‘ψυχροπολεμικών’ δυνάμεων) μετά την βιαστική αποχώρηση των πορτογάλων και την ανεξαρτησία της χώρας το 1975, και έληξε το 2002, αφήνοντας πίσω του οικονομικά συντρίμμια, εκατοντάδες ναρκοπέδια (που της δίνουν θλιβερή πρωτιά στους θανάτους από νάρκες και έκαναν την πριγκίπισσα Νταϊάνα να φτάσει ως εκεί), πολιτική διαφθορά και ποτάμια προσφύγων που κατέφυγαν στην πρωτεύουσα Λουάντα, στήνοντας παραγκουπόλεις (μουσέκες).

Μια μικρή.. Βαβέλ με επίσημη γλώσσα την πορτογαλική, η Αγκόλα κρύβει ζωντανούς αφρικανικούς θρύλους στις νοτιοδυτικές περιοχές (επαρχίες Χουίλα, Ναμίμπε και Κουνένε), όπου ζουν απομακρυσμένες φυλές. Ο νομαδικός ή ημι-νομαδικός τρόπος ζωής και η  ξηρασία που απώθησε τους αποίκους, τους επέτρεψαν να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους, τα παράξενα αισθητικά πρότυπά τους, τα μυστηριώδη τελετουργικά τους. Και σ’ αυτό το ταξίδι  μας οδηγούν οι ίδιοι.. στους καταυλισμούς, στην καθημερινότητα, στα ήθη τους.

Ισπανοί εξερευνητές που συμμετείχαν στην πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση (conquista) του 16oυ αιώνα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της χώρας τους στην Κεντρική και Νότια Αμερική, εκτός από τη Βραζιλία, η οποία κατελήφθη από την Πορτογαλία.
"Κονκισταδόρες" στα Ισπανικά σημαίνει κατακτητές. Ακόμα και σήμερα οι κρίσεις των ιστορικών σχετικά με τη δράση των κονκισταδόρ είναι αντικρουόμενες. Ορισμένοι εστιάζουν κυρίως στο θάρρος και στη γενναιότητά τους, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν την ωμότητά τους απέναντι στους ιθαγενείς και το θρησκευτικό τους φανατισμό. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που τονίζουν ιδιαίτερα τη δίψα του πλούτου που τους εμψύχωνε. Ωστόσο, είναι εκείνοι που προσέφεραν στην Ισπανία την πιο εκτεταμένη αποικιακή αυτοκρατορία. Ήταν πράγματι τολμηροί και γενναίοι, σκληροί προς τους εχθρούς, διψασμένοι για περιπέτειες, αλλά και βαθιά θρησκευόμενοι. Στην πλειονότητά τους ήταν άνθρωποι σκληροί και αμόρφωτοι, αλλά ικανοί πολεμιστές. Οι ηγέτες τους ήταν συχνά γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, ωστόσο ανάμεσά τους υπήρχαν και άνθρωποι ταπεινής καταγωγής, στους οποίους η ανακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξης. Αυτοί ήταν και οι σπουδαιότεροι αρχηγοί της κατάκτησης. Πράγματι, μεταξύ των πρώτων που ανακάλυψαν και κατέκτησαν το Νέο Κόσμο υπάρχουν λίγα ονόματα μελών επιφανών οικογενειών, ενώ οι περισσότεροι ήταν λαϊκής καταγωγής: ο Φρανσίσκο Πισάρο (ο κατακτητής του Περού), ο Φερνάντο Κορτές (ο στρατιωτικός ηγέτης που υπέταξε το Μεξικό), ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα (με το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο το άνοιγμα του δρόμου προς τον Ειρηνικό), ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο (ο οποίος συνέβαλε στην κατάκτηση του Περού), ο Πέντρο ντε Βαλντίβια (ο ιδρυτής της Χιλιανής πόλης Σαντιάγο και της Κονσεψιόν), ο Γκαρθία ντε Παρέδες (που κατέλαβε τη Βενεζουέλα), ο Μπελαλκάσαρ (κατακτητής του Ισημερινού και της Κολομβίας), οι Πέντρο ντε Αλβαράδο, Αλόνσο ντε Οχέδα, Σεμπαστιάν ντε, Φερνάντο ντε Σότο, Νικολάς ντε Eρέντια.
Οι κονκισταδόρες – οι οποίοι κατάγονταν κυρίως από την Παλαιά και Νέα Καστίλη, την Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία – έδρασαν μεταξύ των ετών 1500 και 1580, περίοδος η οποία οροθετεί την Ισπανική κατάκτηση. Η τελευταία, αρχικά είχε τη μορφή μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, η οποία όμως διεξήχθη με τόσο σκληρές μεθόδους, που προκάλεσε την κατακραυγή ακόμα και των συγχρόνων τους, οι καταδικαστικές εκφράσεις των οποίων είχαν ιδιαίτερη ηθική αξία.
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο είχε και ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας των επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν σκοπό τον εύκολο πλουτισμό, όχι μόνο των πρωταγωνιστών της κατάκτησης, αλλά και των χρηματοδοτών τους, κράτους και ιδιωτών (ανάμεσα στους οποίους ήταν συχνά η βασιλική οικογένεια και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του παλατιού). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική λεηλασία όλου του πλούτου των αμερικανικών πληθυσμών, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται σκληρά και υπό συνθήκες δουλείας, στην υπηρεσία των κατακτητών.

Μία από τις πιο γοητευτικές χώρες της Νότιας Αμερικής, το Περού, φέρει μέχρι σήμερα τη σφραγίδα των αρχαίων Ινδιάνικων πολιτισμών και των Ισπανών κατακτητών του. Οι αρχαίες πόλεις και τα μουσεία τους με εκθέματα από όλους τους προκολομβιανούς πολιτισμούς (Τσαβίν, Μοτσίκα, Τσιμού, Ίνκας κλπ.), τα επιβλητικά βουνά, τα κατάλευκα λάμα, οι παραδοσιακές μουσικές, τα χειροτεχνήματα της περουβιάνικης λαϊκής παράδοσης, τα περίφημα υφαντά με τα γεωμετρικά σχέδια, τα πολυποίκιλτα υφάσματα, τα έντονα χρώματα και κυρίως οι γελαστοί άνθρωποι που κρατούν παραδόσεις απαράλλακτες για αιώνες, μας φέρνουν σε επαφή με τον υπέροχο, μυστηριώδη κόσμο του Περού.

Ο Αμαζόνιος υδροδοτεί το απέραντο τροπικό δάσος της Νοτιοαμερικανικής ηπείρου, μεταφέροντας συνολικά το ένα πέμπτο (1/5) του γλυκού νερού που κυκλοφορεί πάνω στη γη. Από τις εκβολές του στον Ατλαντικό μέχρι τις πηγές του στις Περουβιανές Άνδεις κοντά στον Ειρηνικό, ενώνει φυλές και πολιτισμούς, αλλάζει ταυτότητα και κατεύθυνση, μαγεύει και συναρπάζει. Ζωτική αρτηρία μιας ολόκληρης ηπείρου, ο Αμαζόνιος χαρίζει τα αγαθά του στους Ινδιάνους του Περού, στους υλοτόμους της Κολομβίας και στους αγρότες της Βραζιλίας.
Είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή ζωής στον πλανήτη, ένας ποταμός – γίγαντας με περισσότερους από 1000 παραπόταμους.  Έχει μήκος 6.570 km (δεύτερος μετά το Νείλο) και είναι ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου από άποψη υδάτινου όγκου. Τα αμέτρητα ποτάμια που κυλούν σαν φίδια μέσα στη λεκάνη του Αμαζονίου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα μαύρα, τα λευκά και τα καθαρά. Και οι τρεις αυτοί όροι είναι στην ουσία ευφημισμοί, αφού τα νερό έχουν απλώς διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ.  Παρ΄ όλα αυτά είναι ενδεικτικοί των διαφορών και κυρίως της προέλευσης των ποταμών.
Τα ποτάμια με "λευκό" νερό, όπως ο Rio Solimoes και ο Rio Madeira είναι γεμάτα από ιζήματα που προέρχονται από τη γεωλογικά νεαρή οροσειρά των Άνδεων.  Το "μαύρο νερό" του Rio Negro και άλλων ποταμών που ρέουν από το Βορρά προέρχονται από τα δάση των πεδιάδων της βορείου Αμαζονίας, τα οποία έχουν αμμώδες έδαφος. Ρέουν πιο αργά και είναι πιο ζεστά από τον Rio Solimoes.
Τα φυτά που σαπίζουν μέσα στο νερό, τους δίνουν αυτό το σκούρο χρώμα και τα κάνουν πιο όξινα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν λιγότερα έντομα και επομένως από αυτά μεταδίδονται λιγότερες ασθένειες (ελονοσία). Οι παραλίες κατά μήκος του Rio Negro είναι αμμώδεις ενώ αυτές του Solimoes λασπώδεις. Από την άλλη πλευρά οι παραπόταμοι του Solimoes προσελκύουν περισσότερα άγρια ζώα απ΄ ότι αυτοί του Negro.
Τέλος τα ποτάμια με καθαρό νερό όπως ο Rio Taρajόs που πηγάζει από τη κεντρική Βραζιλία περνούν μέσα από παλιότερους γεωλογικούς σχηματισμούς και επομένως δεν περιέχουν ούτε ιζήματα ούτε οργανικές ύλες.
Η Λεκάνη του Αμαζονίου απλώνεται σε εννέα χώρες της Νότιας Αμερικής και καλύπτει μια έκταση μεγαλύτερη των 3.000 χιλιόμετρα από δύση προς ανατολή και 2.000 χιλιόμετρα από βορρά προς νότο. Το μεγαλύτερο τμήμα της είναι καλυμμένο από πυκνά τροπικά δάση. Σ΄ ολόκληρη την περιοχή του Αμαζονίου βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες χιλιάδες είδη του ζωικού  βασιλείου. Η άγρια φύση κάνει αισθητή την παρουσία της κάθε στιγμή. Εδώ η ανθρώπινη παρουσία είναι σπάνια, αλλά η ανάμνησή της πολύ δυνατή.
Σ΄ αυτό το μοναδικό ναό της φύσης, ένα άλλο είδος του ζωικού βασιλείου έκανε την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια. Ο λευκός Homo Sapiens, το πιο καταστροφικό είδος στον πλανήτη, αφού μέσα σε μερικές δεκαετίες κατέστρεψε όλα όσα τα άλλα είδη του δάσους κατόρθωσαν να διατηρήσουν για εκατομμύρια χρόνια.
Η συνεχιζόμενη καταστροφή του τεράστιου αυτού πνεύμονα οξυγόνου από την εκτεταμένη εκμετάλλευση της ξυλείας και τη μετατροπή περιοχών σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, θέτει σε κίνδυνο την οικολογική ισορροπία του πλανήτη.

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση, με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική.
Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα, με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής.  Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.
Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πωληθούν.
Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.
Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 έως το 1860 μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική. Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού, και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία - εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.
Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της Φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλεμπόρους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Με τον όρο «Προκολομβιανοί πολιτισμοί» αναφερόμαστε στους πολιτισμούς των αυτόχθονων αμερικανικών φύλων που αναπτύχθηκαν στην αμερικανική ήπειρο πριν την ανακάλυψη της ηπείρου από τον Χριστόφορο Κολόμβο και την κατάκτησή της από τους Ισπανούς τον 16ο αι. Την εποχή της ανακάλυψης, το 1492, υπολογίζεται πως ο αυτόχθων πληθυσμός της Αμερικής έφτανε περίπου τα 90 εκατομμύρια: εξ αυτών τα 20 εκατομμύρια ήταν κάτοικοι της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Από αυτούς προήλθαν διάφοροι πολιτισμοί, οι πιο σπουδαίοι από τους οποίους θεωρούνται οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ίνκας, χωρίς να παραβλέπεται ωστόσο και η παρουσία άλλων φυλών.
Η Αυτοκρατορία των Ίνκας υπήρξε το μεγαλύτερο κράτος της προκολομβιανής Αμερικής, με την επικράτειά του να καλύπτει μεγάλο μέρος των σημερινών κρατών του Εκουαδόρ, του Περού, της Βολιβίας, της Χιλής αλλά και της βόρειας Αργεντινής. Ο πολιτισμός των Ίνκας άγγιξε δυσθεώρητα (για τα δεδομένα της εποχής και των συνθηκών) ύψη, χωρίς πάντως να γνωρίσει ποτέ την γραφή, γεγονός που μας στερεί σήμερα περισσότερες πληροφορίες για αυτό τον αξιοθαύμαστο πολιτισμό…

Μπορεί ένα μνημείο της UNESCO να θεωρείται παράλληλα και ένα «κρυμμένο μυστικό»; Φαντάζει αντιφατικό, κι όμως στην περίπτωση του Παρατύ είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αυτή η μικρή πόλη των περίπου 35.000 κατοίκων φιγουράρει από φέτος (2019) στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, χάρη στο απίστευτα γραφικό (και πεζοδρομημένο) ιστορικό της κέντρο, με τις πολύχρωμες προσόψεις των σπιτιών που μοιάζουν να έχουν παραμείνει στον 16ο αι. όταν και πρωτοχτίστηκε η πόλη. Ήταν η εποχή του «πυρετού του χρυσού» της Μίνας Γκεράις, και το Παρατύ παρείχε πολύτιμες υπηρεσίες ως διαμετακομιστικό λιμάνι για το πολύτιμο μέταλλο που έφευγε για την Ευρώπη - δυστυχώς για τους ίδιους τους Βραζιλιάνους, που έβλεπαν τον πλούτο της ίδιας τους της γης να φεύγει μέσα από τα χέρια τους.
Γιατί λοιπόν «κρυμμένο μυστικό»; Μα προφανώς διότι βρίσκεται τόσο κοντά στη μεγαλούπολη του Ρίο ντε Τζανέιρο, των εκατομμυρίων κατοίκων και ομοίως εκατομμυρίων τουριστών, από τους οποίους ελάχιστοι αποφασίζουν να διαθέσουν λίγο χρόνο για να επισκεφθούν το Παρατύ. Οι ψαγμένοι που επιλέγουν να το κάνουν θα απολαύσουν μία εκπληκτικά όμορφη πόλη αποικιακής αρχιτεκτονικής, έναν φυσικό παράδεισο καθώς το πράσινο περιβάλλει στοργικά την πόλη καθώς και πολλές θαλάσσιες δραστηριότητες που προσφέρονται στον κόλπο του Παρατύ.

Με έκταση που στη μέγιστη ακμή της (ανάλογα με τις εποχιακές πλημμύρες και την ποσότητα του νερού) φτάνει ακόμα και τα 195.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Παντανάλ κερδίζει επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου υγροβιότοπου στον πλανήτη μας! Για να πάρουμε μία εικόνα της κλίμακας, φανταστείτε πως ως έκταση είναι μεγαλύτερη από την Ελλάδα, ή το νησί της Ιρλανδίας. Καθώς βρίσκεται μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα, τα οικοσυστήματα της Παντανάλ έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τον «πρωτόγονο» χαρακτήρα τους, χωρίς να υποστούν εξωτερικές παρεμβάσεις.
Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει την Παντανάλ ιδιαίτερη είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται ακριβώς για ένα «προστατευόμενο Πάρκο», έναν υγροβιότοπο που να απολαμβάνει την προστασία κάποιας οργάνωσης όπως η UNESCO, ή διεθνούς συμφωνίας όπως η Ramsar, που απαιτεί από τις κυβερνήσεις να διαχειρίζονται με σύνεση και να διαφυλάττουν τους υγρότοπους. Στο 95% της έκτασής της η Παντανάλ βρίσκεται υπό ιδιωτική ιδιοκτησία, που κυρίως την χρησιμοποιεί για βόσκηση βοοειδών (στο χερσαίο κομμάτι της).
Παρόλ’ αυτά, πρόκειται για μία περιοχή με απίστευτο, ανυπολόγιστο πλούτο χλωρίδας και πανίδας, με πάρα πολλά είδη να χαρακτηρίζονται ενδημικά (διαβιούν δηλαδή μόνο εκεί). Την περίοδο των βροχών, περίπου από τον Δεκέμβριο μέχρι τα μέσα Μαΐου, η συγκέντρωση του νερού καλύπτει μέχρι και το 80% της περιοχής, καθιστώντας την σχεδόν απροσπέλαστη. Οδικό δίκτυο φυσικά δεν υπάρχει, με την εξαίρεση ενός δρόμου μήκους 150 χλμ. που δεν εξυπηρετεί ένα μικρό μόνο κομμάτι, που και αυτό «καταποντίζεται» κατά τη διάρκεια των μεγάλων βροχοπτώσεων.
Η σημασία της Παντανάλ στην παγκόσμια βιόσφαιρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί επαρκώς. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά παραγωγικό οικοσύστημα, ή καλύτερα μία πληθώρα οικοσυστημάτων που αλληλεπιδρούν και αλληλοσυμπληρώνονται διαρκώς.

Η Σιδάδε Βέλια (ή αλλιώς Παλιά Πόλη) βρίσκεται στο νησί Σαντιάγο του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα και ήταν η πρώτη αποικιοκρατική πόλη που χτίστηκε στην τροπική ζώνη. Αμέσως μετά την ίδρυσή της δόθηκε στους κατοίκους το δικαίωμα διακίνησης σκλάβων. Από τότε μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε και τυπικά καταργήθηκε το δουλεμπόριο, από εκεί πέρασε όλη η τραγωδία και η εξαθλίωση της αφρικανικής ηπείρου. Στοιχεία και μνήμες της μαύρης εκείνης εποχής βλέπουμε σήμερα στον μαρμάρινο κίονα του 16ου αιώνα που στέκεται περήφανα στη γραφική κεντρική πλατεία της πόλης.
Η Σιδάδε Βέλια, αναπτύχθηκε γρήγορα. Χάρη στην στρατηγική τοποθεσία της ήταν ένα σημαντικό λιμάνι για το διαμετακομιστικό εμπόριο, όχι μόνο των δούλων, αλλά και όλων των πολύτιμων αγαθών της Αφρικής στη Βραζιλία και την Καραϊβική – τις έτερες ισχυρές πορτογαλικές επαρχίες. Επίσης με τα χρόνια οι Πορτογάλοι αναμείχθηκαν με τους Σενεγαλέζους και άλλους Αφρικανούς και έτσι εκεί γεννήθηκε η πρώτη κοινότητα Κρεολών. Σήμερα ο πληθυσμός φτάνει τους 2.148 κατοίκους και οι περισσότεροι είναι Κρεολοί.
Η πόλη λόγω της ιστορίας αλλά και της εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής της αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Χαρακτηριστικό είναι πως διατηρεί την αρχική πολεοδομία και τα παλιά αποικιακά τείχη και οχυρά της, τα οποία ήταν απαραίτητα για την προστασία του ευρωπαϊκού πλούτου που συγκεντρωνόταν εκεί. Πειρατές, μισθοφόροι καταδρομείς, επίδοξοι κατακτητές, όλοι την είχαν στο στόχαστρο. Έτσι το 1590 χτίστηκε το βασιλικό οχυρό Σάο Φελίπε, ένα από τα ισχυρότερα παγκοσμίως για την εποχή. Αυτό όμως δεν την έσωσε… Με την αλλαγή του παιχνιδιού στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα τον 17ο αιώνα και τη συνακόλουθη επέκταση της Γαλλίας και της Βρετανίας στην Αφρική, η Σιδάδε Βέλια αφενός μεν παρήκμασε σταδιακά, αφετέρου δεχόταν ολοένα περισσότερες επιθέσεις. Το 1712 λεηλατήθηκε τόσο βάναυσα από γάλλους κουρσάρους ώστε οι αρχές αποφάσισαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου σε μία καινούργια τοποθεσία.
Έτσι, μόλις 15 χλμ. μακριά χτίστηκε η Πράια. Μάλιστα εξαιτίας της έλλειψης δομικών υλικών και της μικρής απόστασης ανάμεσα στις δύο πόλεις, αρκετά από τα κτίρια της Σιδάδε κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί με τα ίδια υλικά η νέα πρωτεύουσα. Όταν ολοκληρώθηκε η Πράια, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μετοίκησε εκεί. Πολύ λίγοι έμειναν στην Παλιά Πόλη. Αυτοί όμως από τη δεκαετία του 1960, άρχισαν να την αναπαλαιώνουν. Πρώτα το οχυρό, μετά τα τείχη, τα σπίτια, τα πέτρινα δρομάκια, τα δημόσια κτίρια – εκεί βρίσκεται η πρώτη αποικιακή εκκλησία στον κόσμο...
Σήμερα η Σιδάδε Βέλια είναι ένα εξαίσιο δείγμα πρώιμης αποικιοκρατικής πόλης. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι η πληθυσμιακή συγχώνευση που έγινε εκεί. Η ίδια η πόλη, οι κάτοικοι και η αρχιτεκτονική της, μοιάζουν με τα πέριξ εδάφη της. Σε αυτά λόγω του κλίματος για αιώνες επιχειρούνταν ο εγκλιματισμός διαφόρων φυτικών ειδών σε νέες συνθήκες καλλιέργειας πριν και μετά τα υπερπόντια ταξίδια τους. Κοιτάζοντας όλο το τοπίο, οικιστικό και μη, είναι σαν να βλέπεις ανθρώπους, πολιτισμούς και φύση να ενώνονται και να αναμειγνύονται μέσα στο χωνευτήρι της εξέλιξης. Με άλλα λόγια, αυτή η μικρή και γραφική Παλιά Πόλη, έχει τελικά μείζονα σημασία για την ιστορία του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μας.

Νορμανδία: η περιοχή που ενέπνευσε μεγάλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους να μεταφέρουν στον καμβά τις ομορφιές της, αλλά και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτελεί ένα κομμάτι της βόρειας Γαλλίας, με πολλές φυσικές ομορφιές, αξιοθέατα και πλούσια ιστορία και κουλτούρα.
Η περιοχή έχει μακρά ιστορία, μνημονεύεται όμως ιδιαίτερα ως το μέρος όπου έγινε η τελική μάχη που έκρινε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η συντριβή των Ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ στο Δυτικό μέτωπο. Η απόβαση της Νορμανδίας πραγματοποιήθηκε σε πέντε νορμανδικές παραλίες, με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Μάχη της Νορμανδίας που ακολούθησε, τελείωσε στις 19 Αυγούστου του 1944 με νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Η Ρουέν ιδρύθηκε από τη Γαλατική φυλή των Βελλιοκάσες (Veliocasses) στην περιοχή Βεξέν (Vexin), που διατρέχεται από τον ποταμό Έπτ (Epte), παραπόταμο του Σηκουάνα (Seine). Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Ροτομάγκους (Rotomagus) και δεν ήταν γνωστή στον Καίσαρα, αλλά, συν τω χρόνω έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλατίας. Μετά από την ειρηνική και πλούσια περίοδο της Ρωμαϊκής Γαλατίας, η Νορμανδία υπέστη επιδρομές των Βίκινγκς. Το 1204 ο Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας καταλαμβάνει την πόλη και την προσαρτά στην Γαλλία μέχρι το 1419 που ανακαταλαμβάνεται από τους Άγγλους, οι οποίοι την χάνουν οριστικά το 1449. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της 2ης χιλιετίας (High Middle Ages 1000-1300) η Ρουέν αναδείχθηκε σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις, λόγω του γεγονότος ότι ο Σηκουάνας, ως πλωτός, διευκολύνει τα μέγιστα το εμπόριο. Κρασί και σιτάρι εξάγονταν στην Αγγλία, ενώ εισάγονταν μαλλί και ψευδάργυρος. Η πόλη υπήρξε επίσης η εμπορική πύλη για τα πλούσια πανηγύρια της Βουργουνδίας. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα όμως, η κατάσταση στη Νορμανδία και τη Ρουέν επιδεινώθηκε πολύ, με αποτέλεσμα την εξέγερση του 1291 και την επανάσταση της Χαρέλ (Herelle, 1382), που εξαπλώθηκε γρήγορα στις πόλεις Αμιένη, Διέππη, Φαλαίζ, Καέν, Ορλεάνη και Ρεμς, η οποία κατεστάλη ηπίως και τα αιτήματά της γίνανε σιωπηλώς αποδεκτά. Στην πλατεία  της αγοράς της Ρουέν έγινε η δίκη και η εκτέλεση της Ιωάννας της Λορένης από τους Άγγλους το 1431. Στο σημείο αυτό έχει κτισθεί μία εκκλησία, την οποία και θα επισκεφθούμε. Η περίοδος που επακολούθησε το τέλος του εκατονταετούς πολέμου ήταν ευνοϊκή για την Ρουέν με εμπορική άνοδο και άνθηση των ναυπηγείων. Το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα το δόγμα των Διαμαρτυρομένων έφθασε στη Γαλλία (όπου ονομάσθηκαν Ουγενότοι) και απέσπασε πολλούς οπαδούς, κυρίως στις βόρειες περιοχές και στη Νορμανδία. Η Ρουέν ήταν μεταξύ των πόλεων που απέκτησαν σύντομα πληθυσμό Ουγενότων και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό, περίπου 25%. Οι Ουγενότοι ήταν ιδιαίτερα μαχητικοί, κατέλαβαν την πόλη τον Απρίλιο του 1562 και ζήτησαν τη συνδρομή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία έσπευσε να καταλάβει τη Χάβρη και το Καλαί. Τα βασιλικά στρατεύματα πολιόρκησαν την πόλη, την κατέλαβαν και την έδωσαν τον Μάιο του ιδίου έτους. Η πόλη υπέστη πολιορκία πολλές φορές, με την πλέον διάσημη του 1591-92, όταν οι υπερασπιστές της Καθολικής Λίγκας απέκρουσαν την πολιορκία των Γαλλικών, Αγγλικών και Ολλανδικών στρατευμάτων, μέχρι την άφιξη των Ισπανών συμμάχων τους. Έκτοτε η ιστορία της Ρουέν υπήρξε ήσυχη μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 45% της πόλης καταστράφηκε το 1940 - το κέντρο της πόλης καιγόταν για 48 συνεχόμενες ώρες, επειδή οι Γερμανοί δεν επέτρεπαν την επέμβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.

Το Ονφλέρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία το 1207 επί Ριχάρδου Γ΄ της Νορμανδίας. Σύντομα η πόλη ευημέρησε λόγω του εμπορίου με την Αγγλία, αφού λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο ως επίνειο της Ρουέν. Κατά την εποχή μετά τον Εκατονταετή Πόλεμο, το Ονφλέρ επωφελήθηκε πολύ από το θαλάσσιο εμπόριο, κυρίως με τις Δυτικές Ινδίες, τις Αζόρες και τον Καναδά. Από εδώ έφυγαν εποικιστές προς τη Βραζιλία, τη Νέα Γη και το Κεμπέκ.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852-1870) στην Ντωβίλ αναπτύχθηκε για πρώτη φορά ο τουρισμός και μάλιστα ο πολυτελής. Όλοι οι πλούσιοι της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης, θεωρούσαν κοινωνική υποχρέωσή τους να περάσουν μια περίοδο ανάπαυσης, που για πρώτη φορά επινοήθηκε και ονομάστηκε "διακοπές". Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά κυρίως μετά το 1965 η Ντωβίλ άρχισε να παρακμάζει και για να αντισταθμίσει την κατάσταση αυτή εγκαινίασε το Φεστιβάλ του Αμερικανικού Κινηματογράφου, το οποίο συνεχίζει να φιλοξενεί μέχρι σήμερα.

Η Ανζέ ανάγεται στην εποχή της Ρωμαϊκής Γαλατίας και στο τότε όνομά της, Ιουλιομάγκους, προστέθηκε αργότερα το προσδιοριστικό της τοπικής φυλής, Aντεκαβόρουμ (Antecavorum)• από τη βάση αυτή προέκυψαν δύο λέξεις που επηρέασαν σοβαρά την ιστορία, Ανζού (Anjou - ελληνικά: Ανδεγαυία) και Ανζενβέν (Angevin), το άλλο όνομα της αγγλικής δυναστείας των Πλανταγενετών. Η γεωγραφική της θέση της χάρισε τη μεσαιωνική ακροστιχίδα "Το κλειδί της Γαλλίας", καθώς είναι η πύλη της κοιλάδας του Λίγηρα.

Η ίδρυση της Τουρ οφείλεται στη θέση της ως σημαντικό πέρασμα του Λίγηρα την εποχή της Γαλατίας. Το όνομά της ήταν Τουρόνες, από το όνομα της τοπικής φυλής. Τη ρωμαϊκή εποχή αναφέρεται με το όνομα Καισαροντούνουμ (Caesarodunum): Λόφος του Καίσαρα. Συν τω χρόνω, το φυλετικό όνομα επικράτησε λατινιστί ως Πόλη των Τουρόνων (Civitas Turonum) για να καταλήξει στο Τουρ· πάντως η περιοχή λέγεται και επισήμως Τουραίν (Touraine). Κατά τον πρώιμο μεσαίωνα η γεωγραφική θέση της Τουρ, ανάμεσα στον εκρωμαϊσμένο νότο και τον φραγκικό βορρά, έγινε τόπος διασταύρωσης πολιτισμών και θρησκειών.

Γεωλογικώς, το  Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα παλιρροϊκό νησί, στο οποίο παρατηρείται το εξής σπάνιο φυσικό φαινόμενο: κατά την πλημμυρίδα γίνεται ένα πραγματικό νησί, περιβάλλεται δηλαδή εξ ολοκλήρου από νερό, ενώ κατά την αμπώτιδα δημιουργείται πρόσβαση από την ξηρά. Το φυσικό αυτό φαινόμενο όμως, παρέχει εξαιρετικά αμυντικά χαρακτηριστικά, γεγονός που δεν διέφυγε της προσοχής των Κελτών, οι οποίοι το ανέδειξαν σε οχυρό και εμπορικό σταθμό με την Αγγλία. Αυτό διήρκεσε μέχρι την αποχώρηση των Ρωμαίων από τη Γαλατία το 460 και το Μοντ Σαιν Μισέλ καταλήφθηκε στη συνέχεια από τους Φράγκους. Αργότερα περιήλθε από το αποδυναμωμένο δουκάτο της Βρετάνης στο δουκάτο της Νορμανδίας, μαζί με τη χερσόνησο του Κοτεντέν (επί Γουλιέλμου του Μακρύξιφου το 933). Ουσιαστικά, το Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα μοναστήρι που δεσπόζει του νησιού. Η κατασκευή του μοναστηριού  άρχισε πολύ νωρίτερα, το 708, όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έκανε μία τρύπα στο κεφάλι του ανυπάκουου, ακόμη, επισκόπου της Αβράνς, του Ωβέρτου (Aubert), αφού αυτός αγνοούσε τις εντολές του Αρχαγγέλου να κτίσει εκεί μία εκκλησία· σημειωτέον ότι ο επίσκοπος, σωφρονισθείς, εξελίχθηκε σε άγιο. Οι δούκες της Νορμανδίας κατασκεύασαν πολλά κτίρια στην εκκλησία, η οποία εξελίχθηκε σε Αβαείο (μονή). Η κυρίως εκκλησία, σε ρωμανικό ρυθμό, κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα από τον Ριχάρδο B΄ τον Καλό της Νορμανδίας. Η γεωμορφολογία του νησιού επέβαλε την κατασκευή πολλών κρυπτών, ώστε το εγκάρσιο κλίτος να βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Το όλο κτίσμα φαίνεται να απηχεί τη θεωρητική διαστρωμάτωση της μεσαιωνικής κοινωνίας, όπου στην κορυφή βρίσκεται ο Θεός (εκκλησία), χαμηλότερα το παλάτι  (βασιλιάς και ευγενείς) και κάτω - και πιθανώς έξω - ο λαός. Το Μοντ Σαιν Μισέλ, ως τμήμα του δουκάτου της Νορμανδίας, συμπολέμησε με τους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου και υπέστη πολλές ζημιές. Τα καραβάνια των προσκυνητών, που ήταν η κύρια πηγή πλούτου του Αβαείου, αραίωσαν και εξαφανίσθηκαν με τη Μεταρρύθμιση και μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (1789) είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί. Μετατράπηκε σε φυλακή το 1813, αλλά κατόπιν διαμαρτυριών των διανοουμένων, η φυλακή έκλεισε το 1863 και κηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1874.

"Ο Θεός είναι κάτοικος του Ρίο"
Αυτό λένε οι Καριόκας, οι κάτοικοι του Ρίο για την πόλη τους. Και σίγουρα ο Θεός χάρισε πολλά σε αυτό το κομμάτι γης. Χρυσέςαμμουδιές, απέραντο ωκεανό και ουρανοκατέβατους αποτόμους βράχους "πνιγμένους" στη ζούγκλα. Το Ρίο παραμένει από το 19ο αιώνα το σύμβολο της φυγής, ο επίγειος παράδεισος όπου όλα επιτρέπονται. Είναι η πόλη των ηδονών. Ήλιος, θάλασσα, ποδόσφαιρο, ποτό, ερωτική διάθεση, σάμπα και το πιο διάσημο καρναβάλι του κόσμου διαιωνίζει τη φήμη του. Μια φήμη που επισκιάζει τη γεμάτη αντιθέσεις καθημερινότητα, εκεί όπου δίπλα στους ουρανοξύστες και τα πολυτελήξενοδοχεία απλώνονται οι φαβέλες. Η πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας έχει να καυχηθεί για πολλά, αφού η φύση που την περιβάλλει είναι μοναδική. Η συνύπαρξη 37 αμμουδιών μπροστά στον Ατλαντικό με αποτόμους, καταπράσινους λόφους φτιάχνει το σκηνικό της πόλης - συνώνυμο της διασκέδασης. Ίσως η πίστη ότι όλα επιτρέπονται και οι ευκαιρίες που δίνονται για τα πάντα, να έκανε το Ρίο μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο.

Life is a beach
Απολαύστε τη φιλοσοφία "Life Is a Beach" που υπάρχει διάχυτη στο Ρίο - στην Κοπακαμπάνα και στην Ιπανέμα. Οι πάντες βρίσκονται εδω, οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι νεαροί, οι παίκτες του Μπιτς βόλεϊ και οι μπόντι-μπίλντερς, γυαλιστερά κορμιά πάνω στη λεπτή σαν πούδρα άμμο και πάντα υπό τους ήχους της μπόσα νόβα, ίσως με την συνοδεία ενός κοκτέιλ.

Γήπεδο Μαρακανά
Σημαντικότατο αξιοθέατο είναι το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά, ένα στάδιο που χώρεσε 200.000 θεατές όταν ο Πελέ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο πρωτάθλημα του 1950 και έβαλε το 1000ό γκολ του.

Νυχτερινή ζωή – Τοπική κουζίνα - Κοκτέιλ
Ας μην ξεχνάμε ότι το Ρίο έχει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, με μουσική για όλα τα γούστα - σάμπα, τζαζ, bossanova, ρέγκε και συνδυασμούς, όπως ελεκτροσάμπα και bossa τζαζ - που παρασύρουν ντόπιους και επισκέπτες. Clubs, σαν το πρώην πορνείοCASAROSAκαι το RioScenarium, ανοίγουν κάθε βράδυ τις πόρτες τους στους λάτρεις της μουσικής και του χορού, φιλοξενώντας μουσικές μπάντες που παίζουν ξέφρενα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η νυχτερινή ζωή για την οποία φημίζεται η Βραζιλία, έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δοκιμάσετε γευστικές καϊπιρίνιες (κοκτέιλ από κασάσα, ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και τριμμένο πάγο), καϊπιρόσκες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά βότκα αντί για κασάσα), αμπακασιρίνιες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά χυμό ανανά - απακασί αντί για λάιμ), καπέτες (δυνατό μεθυστικό κοκτέιλ με κανέλα, γκουαρανά, κασάσα και καρύδα) και παγωμένες σερβέσες (μπίρες). 
Ένα αγαπημένο πιάτο των τουριστών στη Βραζιλία είναι το churrasco (τσουρράσκο, κρέας στη σχάρα, τυπικό του νότου). Τα παραδοσιακά εστιατόρια τσουρρασκαρίας προσφέρουν τη λεγόμενη Rodizio, όπου μπορείτε να φάτε "μέχρι σκασμού" κρέας, να γευθείτε εξαιρετικά φρούτα, καφέ… και φυσικά καϊπιρίνια (caipirinha)!

Ομπριγάδο - Τσινάδα
Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει κανείς στη Βραζιλία είναι το "ομπριγάδο" (=ευχαριστώ) και το "τσινάδα" (= παρακαλώ), που τα ακούς διαρκώς λόγω της εγγενούς ευγένειας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της.

Το παζλ της Αργεντικής είναι απλώς σαγηνευτικό. Εκτεινόμενη από τα νότια σύνορα της Βολιβίας μέχρι τη νοτιότερη μύτη της Λατινικής Αμερικής, φλερτάροντας τόσο με τον Ατλαντικό όσο και με τα όρια του Ανταρκτικού Κύκλου, αιχμαλωτίζει τους επισκέπτες της με φυσικά τοπία που κόβουν την ανάσα, με έναν γλυκό και φιλόξενο λαό και την κουλτούρα της, η οποία… στροβιλίζεται στο ρυθμό του μπαντονεόν και στο λάσο των gauchos. Το Μπουένος Αϊρες είναι ένα αστικό και πληθυσμιακό «ψηφιδωτό» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρχιτεκτονικά θυμίζει ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη και προσφέρει στέγη σε 12.500.000 κατοίκους -ευρωπαϊκής καταγωγής οι περισσότεροι- που διακρίνονται για το έντονο (μεσογειακό) ταμπεραμέντο τους.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Η Βολιβία θα σας κόψει την ανάσα κυριολεκτικά! Με υψόμετρο άνω των 2.500 χλμ. πάνω από τη θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το λιγοστό οξυγόνο θα κάνει την αναπνοή δύσκολη μέχρι να συνηθίσετε. Μη σας αποθαρρύνει αυτό όμως. Στη μέση της Κεντρικής Αμερικής, περιτριγυρισμένη από άλλες, πιο «διάσημες» χώρες, η Βολιβία είναι λιγότερο ξακουστή από την όμορφη Αργεντινή ή το πολυσυζητημένο Περού. Είναι όμως η πιο εξωτική χώρα καθώς πάνω από το 60% του πληθυσμού είναι ιθαγενείς, έχει απίστευτη γεωγραφική ποικιλία (εκτός από ακτές) και δεν έχει πλημμυρίσει από τουρισμό. Η ύπαρξή της καταμεσής της ηπείρου την καθιστά πραγματικά την καρδιά της Νότιας Αμερικής και σίγουρα το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της. Η Βολιβία, που χαρακτηρίζεται από το Αλτιπλάνο, θεωρείται το Θιβέτ της Αμερικής. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της είναι Ινδιάνοι που μιλάνε Κέτσουα και Αϊμάρα, το υπόλοιπο 35% είναι μεστίσος που γεννήθηκαν από Ισπανούς και Ινδιάνες, ενώ το 1% καταλαμβάνουν οι Αφρικανοί σκλάβοι που τους έφεραν να δουλέψουν εργάτες στα ορυχεία.

Παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, προστατευόμενη άγρια ζωή. Το νησι της Ίλια Γκράντε είναι απλά ένας υπέροχος παράδεισος στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Για σχεδόν έναν αιώνα το νησί ήταν απρόσιτο για το κοινό επειδή στέγαζε πρώτα μια αποικία λεπρών και μετά μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η φυλακή μάλιστα είχε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους κρατούμενους της χώρας και έκλεισε μόλις το 1994.
Το νησί έχει έκταση μόλις 193 τ.χλμ. και είναι πλέον ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός που διακρίνεται για τη γραφική ομορφιά, τις παρθένες τροπικές παραλίες, την πλούσια βλάστηση και την άγρια ομορφιά του τοπίου του. Το Ίλια Γκράντε είναι μάλιστα ένα από τα πιο παρθένα απομεινάρια του τροπικού δάσους του Ατλαντικού της Βραζιλίας, καθιστώντας το ένα από τα πλουσιότερα οικοσυστήματα στον κόσμο. Το νησί υπόκειται σε αυστηρούς αναπτυξιακούς περιορισμούς, λόγω των προστατευμένων οικοσυστημάτων του. Η διατήρηση της βιοποικιλότητας είναι πολύ σημαντική καθώς εκεί κατοικούν μερικούς από τους μεγαλύτερους εναπομείναντες πληθυσμούς πολλών απειλούμενων ειδών, τροπικών πτηνών, πιθήκων και παπαγάλων μεταξύ άλλων.
Οι προστατευόμενες θάλασσες γύρω από το νησί διαθέτουν μια μοναδική σύγκλιση τροπικής, υποτροπικής και εύκρατης θαλάσσιας ζωής και ίσως είναι από τις μόνες στον κόσμο όπου είναι δυνατό να δει κανείς κοράλλια και τροπικά ψάρια, καρχαρίες μαζί με θαλάσσιες χελώνες, πιγκουίνους του Μαγγελάνου αλλά και όρκες και δελφίνια.

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.