Ανακαλύπτοντας τη μαγική Βενετία - πτήσεις με Aegean | 18.04.2025 (Πάσχα)

Η Αίγυπτος ως βίωμα, ως παιδικά χρόνια και αναμνήσεις, ως προσωπικό ιδίωμα ντυμένο με μελωδίες και μυρωδιές, η Αίγυπτος των εναρμονισμένων αντιθέσεων, του αποχαιρετισμού και της επιστροφής. Αυτή τη δική του Αίγυπτο μάς μετέφερε ο γνωστός συνθέτης Νίκος Ξυδάκης χθες το βράδυ στο Versus Club

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

Η Νυρεμβέργη (Nürnberg) είναι πόλη της Βαυαρίας και  βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Πέγκνιτς (Pegnitz) και σε απόσταση περίπου 140 χιλιομέτρων, προς τα βόρεια, από το Μόναχο. Ο πληθυσμός της είναι 500.132 κάτοικοι.
Από το 1050  έως το 1571 η πόλη γνώρισε περίοδο ακμής και επεκτάθηκε εντυπωσιακά. Λόγω της θέσης της πάνω σε βασικές εμπορικές οδούς έγινε σημαντικό οικονομικό και πολιτικό κέντρο. Αναφέρεται συχνά ως "ανεπίσημη πρωτεύουσα" της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, επειδή τα επονομαζόμενα Reichstage (αυτοκρατορικά συμβούλια) και τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο κάστρο της Νυρεμβέργης. Το 1219 η Νυρεμβέργη απέκτησε τον τίτλο της αυτοκρατορικής ελεύθερης πόλης από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο τον Β'. Μέχρι το 1427 η πόλη διοικήθηκε από Βουργγράβους μέχρι που ο τελευταίος, ο Φρειδερίκος ΣΤ' φον Χοεντσολερ, πρώτος πρίγκιψ-εκλέκτωρ του Βρανδεμβούργου, πώλησε τα δικαιώματά του στο συμβούλιο της πόλης, το οποίο την κυβέρνησε μέχρι το 1806 οπότε ενσωματώθηκε στην Βαυαρία. Η Νυρεμβέργη έγινε γρήγορα, μαζί το Αουγκσμπουργκ ένα από τα δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα της διαδρομής από την Ιταλία,  στη βόρεια Ευρώπη. Το πολιτιστικό άνθισμα της Νυρεμβέργης κατά το 15ο και το 16ο αιώνα την έκανε το κέντρο της Γερμανικής Αναγέννησης. Το 1525 έφτασε στην πόλη η Μεταρρύθμιση και το 1532 υπογράφηκε η θρησκευτική ειρήνη της Νυρεμβέργης, από την οποία οι Λουθηρανοί αποκόμισαν σημαντικές παραχωρήσεις, Η Νυρεμβέργη έγινε όμως πασίγνωστη στην σύγχρονη ιστορία αφότου ανέλαβε την εξουσία ο Αδέλφος Χίτλερ και η Νυρεμβέργη έγινε το επίσημο κέντρο των Ναζί   οι οποίοι οργάνωναν στην πόλη τα ετήσια συνέδρια του Κόμματος από το 1933 μέχρι το 1938. Οι Ναζί επέλεξαν την πόλη ως συνεδριακό κέντρο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, NSDAP. Ένας μεγάλος αριθμός κτιριακών εγκαταστάσεων κατασκευάστηκε ειδικά για αυτές τις συνελεύσεις, μερικά από τα οποία παρέμειναν ημιτελή. Οι πανηγυρικού χαρακτήρα συνεδριάσεις των Ναζί απαθανατίστηκαν κινηματογραφικά από τη σκηνοθέτιδα Λένι Ρίφενσταλ (Leni Riefenstahl). Σήμερα μπορούμε να δούμε στην πόλη πολλά παραδείγματα της ναζιστικής αρχιτεκτονικής. Η πόλη ήταν η πατρίδα του σημαντικού ναζιστικού στελέχους Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher) και έγινε κέντρο της αντισημιτικής προπαγάνδας. Οι βιομηχανικές περιοχές της πόλης βομβαρδίστηκαν σφοδρά κατά τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές των ετών 1943/1944. Πύργοι του Sankt Sebald και το κάστρο όπως φαίνεται από το Sankt Lorenz.  Στις 2 Ιανουαρίου 1945 το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης βομβαρδίστηκε συστηματικά από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς και καταστράφηκε μεγάλο μέρος του. Η πόλη οικοδομήθηκε εκ νέου μετά από τον πόλεμο και αποκαταστάθηκε σε ορισμένο βαθμό η προπολεμική εμφάνισή της και ορισμένα από τα μεσαιωνικά κτήρια της. Μεταξύ του 1945 και του 1949 οδηγήθηκαν ενώπιον της Δικαιοσύνης τα ανώτατα στελέχη των Ναζί που συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, και στο Ολοκαύτωμα, στη δίκη που έγινε γνωστή ως Δίκη της Νυρεμβέργης. Η πόλη επιλέχτηκε συμβολικά για την διεξαγωγή της δίκης αλλά και επειδή το Δικαστικό της μέγαρο είχε υποστεί μικρές μόνον καταστροφές.

Ρομάντσο και πολυτέλεια, όργιο βλάστησης και μαγικές ακτές σμίγουν απαράμιλλα σ’ αυτήν την εκδρομή! Στεκόμαστε ευλαβικά στην Πομπηία, περνώντας από συγκλονιστικούς αρχαιολογικούς χώρους που σημάδεψαν ολάκερη τη γνωστική έρευνα της ανθρωπότητας με τον μνημειακό τους πλούτο και την καλλιτεχνική τους ακτινοβολία. Από τα επιτεύγματα Ρωμαίων, Ελλήνων και Ετρούσκων ξεχυνόμαστε προς το ηφαίστειο του Βεζούβιου. Βίλες γραφικές, σοκάκια αποπλανητικά, κάστρα περήφανα, κήποι λουλουδιασμένοι.
Πού να πρωτοεστιάσει κανείς σε τούτο το κοκτέιλ των λαμπρών περιηγήσεων; Στο μπρίο, το σκέρτσο και τα τραγούδια της βασίλισσας της Καμπανίας, της Νάπολης; Στον κοσμοπολιτισμό, τον φλοίσβο και την αισθησιακότητα της νησιωτικής ρέμβης που διακρίνουν τις κρουαζιέρες προς Κάπρι (Ίσκια); Στην απαλότητα της ευδαιμονίας που αναδύεται στα θέρετρα Αμάλφι, Σορέντο και Ποζιτάνο; Στο ταξίδι πίσω στον χρόνο που πετυχαίνουμε με την επίσκεψή μας στη Ματέρα; Στο ταξίδι στο παραμύθι «η χιονάτη και επτά νάνοι» που ζούμε στο Αλμπερομπέλο ή το ταξίδι στην μεγάλη Ελλάδα που βιώνουμε στο Λέτσε και στα ελληνόφωνα χωριά και τα γκρεκάνικα της Γκρέσια Σαλεντίνα.
Αδημονούμε να μάθουμε τη δική σας απάντηση…

Είναι μια πόλη παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που χλευάστηκε στην απολαυστική κινηματογραφική κωμωδία «Στην Μπρυζ» (2008) με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ. Όμως και πάλι, ενώ γελούσες στην ταινία με τη μεσαιωνική γραφικότητά της, δεν μπορούσες να μην τη θαυμάσεις. Αυτό είναι η Μπρυζ – μια ζωγραφιά άλλης εποχής που σε συνεπαίρνει στο σήμερα.
Η μείζων μεσαιωνική αρχιτεκτονική της πόλης, λοιπόν, παραμένει ανέπαφη. Το ιστορικό της κέντρο της τελικά αναγορεύτηκε σε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2000. Οπότε σε κάθε βόλτα μας εκεί, στους δρόμους, στα κανάλια και στα στενά της ερχόμαστε σε επαφή με πανέμορφα κτήρια που μοιάζουν με έργα τέχνης. Ένα από αυτά είναι ο Ναός «Της Παναγίας Μας» με το περίφημο κωδωνοστάσιο που φτάνει τα 122,3 μέτρα − ένα από τα ψηλότερα κτίσματα από τούβλα στον κόσμο. Στο χοροστάσιο του ναού υπάρχει η «Παναγία Βρεφοκρατούσα», του Μικελάντζελο. Θεωρείται ότι είναι το μοναδικό γλυπτό του μεγάλου καλλιτέχνη της Αναγέννησης που τοποθετήθηκε εκτός Ιταλίας όσο εκείνος ήταν εν ζωή.
Γενικώς το πιο διάσημο αξιοθέατο της Μπρυζ είναι το καμπαναριό του 13ου αιώνα, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Αυτό αρχικά υπήρξε θησαυροφυλάκιο και στη συνέχεια παρατηρητήριο. Περιλαμβάνει 48 καμπάνες τις οποίες λειτουργεί ειδικός χειριστής που εργάζεται σε μόνιμη βάση. Αυτός σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει κοντσέρτα καμπανοκρουσιών που ακούγονται σε όλη την πόλη! Επίσης, όποιος θέλει μπορεί να ανεβεί τα 366 σκαλοπάτια του καμπαναριού και να απολαύσει τη θέα από τα 83 μέτρα.

Άλλη ατραξιόν της Μπρυζ είναι η ρωμαιοκαθολική βασιλική του Ιερού Αίματος που χτίστηκε τον 12 αιώνα.Στεγάζει το λείψανο του Ιερού Αίματος που σύμφωνα με ισχυρισμούς ανήκει στον Ιωσήφ της Αριμαθαίας. Ποιος είναι όμως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας; Υπήρξε μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, εύπορος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη Του και σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Το λείψανο του Ιερού Αίματος βρίσκεται στο ανώτερο παρεκκλήσι και ήρθε στην πό λη μετά τη Δεύτερη Σταυροφορία από τον Κόμη της Φλάνδρας Τιερί της Αλσατίας (1099- 1168). Κάθε χρόνο οργανώνεται περιφορά του στους δρόμους της πόλης. Την περιφορά ακολουθούν περισσότεροι από 1.600 κατοίκους πολλοί από αυτούς ντυμένοι με κοστούμια εποχής ως ιππότες ή σταυροφόροι.

Βρίσκεται περίπου μισή ώρα απόσταση οδικώς από τη Λυών, χτισμένο τον μεσαίωνα πάνω σε λόφο με θέα τον ποταμό Εν, και είναι διατηρημένο τέλεια. Δεν υπάρχει κανένα τουριστικό κατάστημα εκεί, ο χαρακτήρας του παραμένει ατόφιος και οι κάτοικοί του, παρότι φιλόξενοι, ζουν τη ζωή τους χωρίς να περιμένουν τους τουρίστες. Ωστόσο, και μάλλον γι αυτό, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό.
Οι κάτοικοι ήταν ανέκαθεν τεχνίτες, αγρότες και υφαντές, οι οποίοι μάλλον έφτασαν εκεί από την Περούτζια της Ιταλίας – εξ ου και η ονομασία Περούζ. Το 1167 περιβλήθηκε από τείχη και το 1601 προσαρτήθηκε στη Γαλλία από τον Λουδοβίκο 14ο. Λόγω της τοποθεσίας του, στον δρόμο που ενώνει τη Λυών με τη Γενεύη, υπήρξε για αιώνες σημαντικός εμπορικός σταθμός. Τον 19ο αιώνα, με την επέκταση του σιδηρόδρομου έχασε την εμπορική δύναμή του και ερήμωσε, αλλά από το 1911 άρχισε η αναστήλωσή του και ξαναγέμισε κατοίκους. Το 1912, απέκτησε και το πιάτο-ορόσημό του, τη Γαλέτα της Περούζ, που το τοποθέτησε στον γαστρονομικό χάρτη. Πρόκειται για μία γλυκιά, λεπτή και τραγανή ζύμη με βούτυρο, καψαλισμένη ζάχαρη και άρωμα λεμονιού που είναι διάσημη σε όλη τη Γαλλία.
Στην Περούζ, λόγω της γραφικότητας και της γνησιότητας του σκηνικού, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες εποχής. Πιο γνωστές στο ελληνικό κοινό είναι «Οι τρεις σωματοφύλακες» (1961) και «Η νύφη του Φράνκεστάϊν» (1985) με πρωταγωνιστή τον Στινγκ. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα «Φράνκεσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ.  

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο;Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου. Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006. Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα τηςnutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

Θεωρείται μητρόπολη της μόδας και συναγωνίζεται το Παρίσι. Δικαίως! Εκεί έχουν τα ατελιέ τους όλοι οι μεγάλοι Ιταλοί σχεδιαστές. Εκεί έχουν τα εργαστήριά τους οι κορυφαίοι τεχνίτες αξεσουάρ στο κόσμο. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μουσεία, η αύρα της μόδας επισκιάζει τα πάντα. Οι Μιλανέζες θεωρούνται οι πιο κομψές γυναίκες στον κόσμο. Αλλά και οι Μιλανέζοι δεν πάνε πίσω.
Ποια είναι όμως η ιστορία του Μιλάνου; Κατ’ αρχάς ιδρύθηκε το 400 π.Χ. από τους Γαλάτες και το 196 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Αποτελεί ήδη από το 1870, το βιομηχανικό και οικονομικό κέντρο της Ιταλίας. Η πόλη φιλοξένησε την Παγκόσμια Έκθεση το 1906, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 1934 και το 1990, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 1980. Το Μιλάνο θεωρείται επίσης ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα πολιτισμού στον κόσμο. Αφενός λόγω της διάσημης όπερας Σκάλα του Μιλάνου και αφετέρου λόγω της Βιβλιοθήκης και της Πινακοθήκης Αμπροζιάνα όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων τα σχέδια και τα σημειωματάρια του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Η καρδιά της πόλης πάντως χτυπάει για όλους στην Πλατεία Ντουόμο όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της, γοτθικού ρυθμού, που άρχισε να χτίζεται το 1386 και ολοκληρώθηκε τον 19ο αιώνα. Πέντε αιώνες δηλαδή! Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος γοτθικός ναός στον κόσμο, με πρώτο τον καθεδρικό της Σεβίλλης. Εξίσου σημαντικός ναός με τον Ντουόμο, είναι η Σάντα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε. Ο λόγος είναι πως εκεί βρίσκεται σε τοιχογραφία ο περίφημος «Μυστικός Δείπνος» του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Μεγάλο πέρασμα στο Μιλάνο αποτελεί και το εμπορικό κέντρο Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Β΄, που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα και βρίσκεται χωροταξικά ανάμεσα στη Σκάλα και στο Ντουόμο. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα δύο τετραώροφων στοών που σχηματίζουν σταυρό και ενώνονται σε έναν μεγάλο γυάλινο θόλο. Η οροφή της Γκαλερίας αναγνωρίζεται ως σημείο αναφοράς για την αρχιτεκτονική σιδήρου και γυαλιού του 19ου αιώνα και η κατασκευή της από ήταν αποτέλεσμα διεθνούς συνεργασίας. Το μωσαϊκό στο πάτωμα των στοών αναπαριστά το στέμμα του οίκου της Σαβοΐας και τα οικόσημα των ιταλικών επαρχιών. Η είσοδος από την πλατεία Ντουόμο γίνεται μέσω θριαμβικής αψίδας. Μιλάμε για μεγαλειώδες έργο! Λέγεται όμως ότι ο αρχιτέκτονας της Γκαλερίας, Τζουζέπε Μενγκόνι, λίγο πριν την αποπεράτωσή του έπεσε από μία σκαλωσιά και σκοτώθηκε κι έτσι δεν το είδε ποτέ ολοκληρωμένο. Μέσα στην Γκαλερία στεγάζονται πολλοί οίκοι μόδας αλλά και διάσημα καφέ και εστιατόρια. Όπως είναι το Biffi Caffè (το οποίο ιδρύθηκε το 1867 από τον Πάολο Μπίφι, ζαχαροπλάστη του βασιλιά), το Savini και το αρ νουβώ Camparino in Galleria.

Η Βερόνα είναι πόλη της βόρειας Ιταλίας και έδρα της περιφέρειας του Βένετο. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Αποτελεί βασικό τουριστικό προορισμό στον Ιταλικό Βορρά, χάρη στην καλλιτεχνική κληρονομιά της, τις ετήσιες εκθέσεις, τις παραστάσεις λυρικού θεάτρου στην περίφημη Αρένα − αρχαίο αμφιθέατρο που χτίστηκε από τους Ρωμαίους. Όμως τη Βερόνα την έκανε παγκοσμίως γνωστή ο Σαίξπηρ… Τρία έργα του διαδραματίζονται εκεί: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Οι δύο κύριοι της Βερόνα», «Το ημέρωμα της στρίγγλας». Κατά τα άλλα η πόλη έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO, λόγω της αστικής δομής και της αρχιτεκτονικής της. Η Βερόνα γενικώς χαρακτηρίζεται για την κοσμοπολίτικη αίγλη που της δίνουν το καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο, οι φινετσάτες βιτρίνες των καταστημάτων και τα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας.

Φυσικά, το Νο1 αξιοθέατο είναι το «Σπίτι της Ιουλιέτας» με το διάσημο μπαλκόνι απ’ όπου αρχίζει η σαιξπηρική ιστορία αγάπης. Χρονολογείται στον 13ο αιώνα και έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Σε απόσταση 10-15 λεπτών βρίσκεται και ο τάφος της Ιουλιέτας. Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι το Παλαιό Κάστρο του 1350, στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Εκεί φιλοξενείται το μεγαλύτερο μουσείο στη Βερόνα, με αναγεννησιακούς πίνακες και συλλογές από αγάλματα, τοιχογραφίες, κοσμήματα και αντίκες.
Διάσημες είναι και οι πλατείες Πιάτσα Μπρα, Πιάτσα ντέλε Έρμπε, Πιάτσα ντέι Σινιόρι. Η πρώτη είναι η μεγαλύτερη, στη δεύτερη στήνεται μια μεγάλη υπαίθρια αγορά και η τρίτη περιστοιχίζεται από κομψά κτήρια της     Αναγέννησης.
Στο κέντρο της Πιάτσα ντέι Σινιόρι, το άγαλμα του Δάντη θυμίζει την παρουσία του στη Βερόνα, όταν ζούσε εκεί εξόριστος από τη Φλωρεντία. Ορόσημο επίσης αποτελεί ο Πύργος των Λαµπέρτι ο οποίος άρχισε να χτίζεται τον 12ο αιώνα, ολοκληρώθηκε το 1463 και σήμερα προσφέρει πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή. Όσο για τους ναούς, υπάρχουν πολλοί όπως σε κάθε μεσαιωνική και αναγεννησιακή πόλη. Ωστόσο εδώ, ο σημαντικότερος είναι ο Καθεδρικός Σάντα Μαρία Ματρικολάρε στην Πιάτσα Βεσκοβάντο. Είναι γοτθικού ρυθμού και ίσως ο μεγαλύτερος στη Βερόνα.
 

Τζορτζ Κλούνεϊ, Μαντόνα, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζιάνι Βερσάτσε, Ροναλντίνιο… όλοι έχουν από ένα σπίτι στη Λίμνη Κόμο της Βόρειας Ιταλίας. Γιατί; Οι λίμνες αυτές κατ’ αρχάς είναι τόσο όμορφες και τόσο γραφικές που μοιάζουν να βγήκαν από παραμύθι. Γι αυτό και ανέκαθεν αποτελούσαν πόλο έλξης της ιταλικής αριστοκρατίας, που έχτιζε εκεί τα μεγαλοπρεπή εξοχικά της.
Συνολικά σας παρουσιάζουμε επτά λίμνες που κάθε μία έχει τη χάρη της. Αρχίζουμε με τη Λίμνη Κόμο, λόγω των πολλών διάσημων κατοίκων της. Φημίζεται για την αναγεννησιακή αρχιτεκτονική της. Μια επίσκεψη τη Βίλα Καρλότα κόβει την ανάσα… Εκεί εκτίθενται σημαντικά έργα τέχνης και οι κήποι της είναι γεμάτοι αρωματικά φυτά. Επίσης από το υψηλότερο σημείο της περιοχής, το Μόντε Σαν Πρίμο, η θέα είναι μαγευτική. Τέλος ο Καθεδρικός του Κόμο χτισμένος το 1396, περιλαμβάνει πολλές και ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Λίμνη Γκάρντα. Πεντακάθαρη, μπορείς να κάνεις μπάνιο. Περιβάλλεται από ιστορικά κτήρια, όπως το κάστρο Σκαλιτζέρο του 13ου αιώνα και την έπαυλη Βιτοριάλε των Ιταλών όπου έζησε ο ιταλός συγγραφέας Γκαμπριέλε ντ’ Ανούντσιο τις δεκαετίες 1920 και 1930.
Λίμνη Ιζέο. Εκεί εκβάλει ο ποταμός Όλιο. Στο κέντρο της υπάρχει το νησάκι Μόντε γεμάτο εκκλησίες του 17ου αιώνα και με το μεσαιωνικό κάστρο Ρόκα Μαρτινένγκο. Στις όχθες της λίμνης υπάρχει και το επίσης μεσαιωνικό Καστέλο ντι Γκρουμέλο που διατηρείται άψογα της αρχική του μορφή. Το καστέλο φιλοξενεί σήμερα ένα οινοποιείο. Τέλος αναφέρουμε την Ακαδημία Ταντίνι, στην οποία εκτίθεται η μεγάλη συλλογή έργων τέχνης του Κόμη Λουίτζι Ταντίνι, από τις αρχές του 19ου αιώνα. Μεταξύ άλλων η συλλογή περιλαμβάνει και έργα του Αντόνιο Κάνοβα.
Λίμνη Λουγκάνο. Εδώ λόγω της γειτνίασης με την Ελβετία, βλέπουμε έντονο το στοιχείο και των δύο χωρών. Μέσα στη λίμνη σε ένα υπέροχο νησάκι είναι χτισμένος ο ναός Σάντα Μαρία ντι Λορέτο, σε καθαρό ρομανέσκ αρχιτεκτονικό στυλ. Επίσης στη λίμνη υπάρχει και ο ελαιώνας Σεντιέρο ο οποίος κρύβει ένα σπήλαιο και από μόνος του αποτελεί έναν προορισμό για βόλτα. Στο Λουγκάνο σπεσιαλιτέ είναι το φοντί τυριών.
Λίμνη Ματζόρε. Και εδώ είναι έντονο το ελβετικό στοιχείο. Στη Ματζόρε εκβάλει ο ποταμός Βερτσάσκα που κατεβαίνει από τις Άλπεις και ενδείκνυται για κολύμπι. Μέσα στη λίμνη υπάρχει το νησί Μάντρε με το θερινό ανάκτορο χαμένο στους κήπους. Στους κήπους πολλά φυτά είναι αιωνόβια, ανάμεσά τους ελιές, λεμονιές, μπαμπού και μανόλιες. Όσον αφορά την κουζίνα, η περιοχή φημίζεται για την γκοργκοντζόλα και το γλυκό ψωμί με ξηρούς καρπούς που ονομάζεται Κρεσεντσίν.
Λίμνη Όρτα. Η πιο ρομαντική απ΄όλες. Με μικρά χωριά που διατηρούν το τοπικό χρώμα και σπιτάκια βαμμένα σε παστέλ χρώματα. Εδώ βλέπουμε ναούς-μνημεία της UNESCO και χορταίνει το μάτι μας.
Λίμνη Βαρέζε. Με πολλές βίλες, πανέμορφες και κλασσικές. Στη λίμνη υπάρχει και το νησάκι Βιρτζίνια με αρχαιολογικά ευρήματα αλλά και πλούσια βλάστηση. Στις όχθες επίσης υπάρχει ζωολογικός κήπος. Οι γύρω περιοχές γενικώς ενδείκνυνται για περιπάτους.

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο; Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου.
Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006.

Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα της nutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

Βρίσκεται νότια από την Ιταλική χερσόνησο και διαχωρίζεται από αυτήν με το Στενό της Μεσσήνης. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στο νησί είναι η Αίτνα το ψηλότερο ηφαίστειο στην Ευρώπη και ένα από τα πιο ενεργά στον κόσμο. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έδειξαν ότι το νησί κατοικείται τουλάχιστον από το 12.000 π.Χ.. Το 750 π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν τρεις αποικίες και οι Έλληνες άλλες 12 − οι δυο λαοί κυβέρνησαν μέχρι την εποχή που ξέσπασαν οι Σικελικοί και οι Καρχηδόνιοι Πόλεμοι, οπότε το νησί προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά την πτώση των
Ρωμαίων ακολούθησαν οι Βάνδαλοι,
οι Οστρογότθοι, το Βυζάντιο και οι Άραβες.
Μετά ήρθαν οι Νορμανδοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί και τελικά ο Γκαριμπάλντι (εκστρατεία του 1860) και έτσι η Σικελία προσχώρησε στην Ενοποιημένη Ιταλία. Από τότε και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η φτωχότερη περιοχή στην Ιταλία. Σε αυτή την πραγματικότητα οφείλεται και ο μεγάλος σνομπισμός των πλούσιων κατοίκων του Βορρά προς τον φτωχό Ιταλικό Νότο, που κρατεί καλά ως τις μέρες μας. Από το 1946, η Σικελία έχει καθεστώς αυτονομίας από την υπόλοιπη χώρα. Η Σικελία έχει να επιδείξει σε όλη την ιστορία της μια μοναδική κουλτούρα πολιτισμού, τεχνών, αρχιτεκτονικής και λογοτεχνίας. Επίσης επιφυλάσσει στους επισκέπτες της σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους. Τέτοιοι είναι η Νεκρόπολις στην Παντάλικα με τις 5.000 σπηλιές - αρχαίους τάφους. Η Κοιλάδα των Ναών με τους καλύτερα διατηρημένους αρχαιοελληνικούς ναούς παγκοσμίως, η οποία μνημονεύεται από τον Πίνδαρο αλλά και τον Γκι ντε Μοπασάν. Ο Πίνδαρος την περιγράφει ως την «ομορφότερη πόλη των θνητών ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν εκεί σαν να μην υπάρχει αύριο» και ο Μοπασάν γράφει «έχει κανείς την εντύπωση ότι βρίσκεται ενώπιον όλου του Ολύμπου». Μοναδικό αξιοθέατο αποτελεί και ο Σελινούντας Σικελίας, η περίφημη αρχαιοελληνική πόλη με την μνημειώδη ρυμοτόμηση και την υπέροχη ακρόπολη. Στη Σικελία διάσημες αρχαίες πόλεις είναι επίσης η Ταορμίνα και οι Συρακούσες με την αρχαία ελληνική ιστορία, τα έθιμα, τον πολιτισμό, τους ναούς, τα αμφιθέατρα… Στις Συρακούσες γεννήθηκε και ο μαθηματικός και επιστήμονας Αρχιμήδης. Σήμερα πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο που ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε επίσης από τους Φοίνικες και τους αρχαίους Έλληνες. Από ιστορία, λοιπόν, η Σικελία διαθέτει πολλή.

Το Ρήγιο (σήμερα Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια  ή Reggio di Calabria) είναι πόλη της νότιας Ιταλίας, στην περιοχή της Καλαβρίας, χτισμένη  στην θέση της ομώνυμης αρχαίας ελληνικής αποικίας. Αποτελεί έδρα της ομώνυμης επαρχίας και ο πληθυσμός είναι 186.134 κάτοικοι με βάση εκτίμηση του 2009.

Το Ρήγιο ήταν μία από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικία της Μεγάλης Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 720 π.Χ. από  Ευβοείς και αρχικά ονομαζόταν Ερυθρά. Η πόλη βρισκόταν σε ιδιαίτερα προνομιακή θέση, καθώς ήταν χτισμένη σχεδόν στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου, στον   πορθμό της Μεσσήνης.

Τετράδραχμο του Ρήγιου, 415-387 π.Χ.

Το Ρήγιο ήταν από τις σημαντικότερες ελληνικές πόλεις, φτάνοντας σε μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ κατά την διάρκεια του 6ου και του 5ου αιώνα π.Χ. Η πόλη βρέθηκε στην μεγαλύτερη ακμή της την περίοδο διακυβέρνησης του τυράννου Αναξίλαου. Ο Αναξίλαος επέκτεινε την εξουσία του και στη γειτονική  Ζάγκλη με αποτέλεσμα να εξουσιάζει μία μεγάλη περιοχή της Νότιας Ιταλίας. Κατά το διάστημα αυτό το Ρήγιο γνώρισε σημαντική πολιτιστική άνθηση και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα γλυπτικής και ποίησης της Μεγάλης Ελλάδας με κύριους εκπροσώπους τον γλύπτη Πυθαγόρα και τον ποιητή Ιβυκο. 

Το Ρήγιο κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησε με την Αθήνα. Το Ρήγιο αποτέλεσε την βάση των επιχειρήσεων των Αθηναίων κατά την διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 387 π.Χ. καταλήφθηκε από τις Συρακούσες οι οποίες συμμάχησαν με την γειτονική του Ρηγίου πόλη, τους Επιζεφύριους Λοκρους με αποτέλεσμα να τερματιστεί η περίοδος της ανεξαρτησίας του.

Τα επόμενα χρόνια το Ρήγιο γνώρισε επιδρομές από τους Βρέττιους που είχαν ως αποτέλεσμα να καταφύγει στην βοήθεια της Ρώμης και να γίνει σύμμαχός της. Την περίοδο των πολέμων που διεξήγαγε ο Πύρρος στην Νότια Ιταλία το Ρήγιο ήταν με το μέρος της Ρώμης. Λόγω της φιλικής σχέσης της πόλης με τους Ρωμαίους γνώρισε σημαντική ανάπτυξη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία. Το 91 π.Χ. η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από ισχυρό σεισμό που συνοδεύτηκε και από μεγάλο τσουνάμι. Η πόλη ξαναχτίστηκε από τους Ρωμαίους που της έδωσαν το όνομα Ρέτζιο-Τζούλια.

Το Ρήγιο σήμερα ξανάγινε διάσημο παγκοσμίως χάρη στην ανακάλυψη των πολεμιστών του Ριάτσε είναι δύο μοναδικά έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης μπρούντζινα αγάλματα του αυστηρού ρυθμού τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. Bρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας ανοικτά του Ριάτσε και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο ντι Καλάμπρια, που έγιναν σήμα κατατεθέν της πόλης αυτής.

H Santa Margherita Ligure βρίσκεται περίπου 35 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Γένοβας. Έχει λιμάνι, που χρησιμοποιείται τόσο για τον τουρισμό όσο και για τις αλιευτικές δραστηριότητες. Μέρος κοινής περιοχής περιλαμβάνεται στο Περιφερειακό Φυσικό Πάρκο του Portofino.
Αρχικά αποτελούταν από δύο διαφορετικές  κοινότητες οι οποίες ενώθηκαν το 1813 κάτω από την κυριαρχία του Μέγα Ναπολέοντα με την ονομασία Πόρτο Ναπολεόνε. Δύο χρόνια αργότερα προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Σαρδηνίας πέρνοντας το όνομα που φέρει μέχρι και σήμερα. Το 1961 έγινε μέρος του νεοσυσταθέντος βασιλείου της Ιταλίας.
Εξελίχθηκε σε τουριστικό θέρετρο αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιταλικό ψαροχώρι και τουριστικό θέρετρο γνωστό για το μικρό του λιμάνι και τους διάσημους επισκέπτες του. Βρίσκεται στην επαρχία της Γένοβας στην Ιταλική Ριβιέρα. Το Πορτοφίνο το Δεκέμβριο του 2013 είχε 449 κατοίκους.
Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, το Πορτοφίνο, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους και με το όνομα Portus Delphini, δηλαδή το λιμάνι των δελφινιών, λόγω του μεγάλου αριθμού των δελφινιών που ζούσαν στο κόλπο.
Το 1815 έγινε μέρος του Βασιλείου της Σαρδηνίας και, από το 1861, του ενωμένου Βασιλείου της Ιταλίας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, πρώτα οι Βρετανοί, στη συνέχεια, άλλοι αριστοκράτες τουρίστες από τη Βόρεια Ευρώπη άρχισαν να επισκέπτονται το Πορτοφίνο, όπου έφτασαν με άμαξα από τη Σάντα Μαργκερίτα Λιγκούρε. Ο Ώμπρεϊ Χέρμπερτ ήταν ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους που είχαν βίλα στο Πορτοφίνο. Τελικά όλο και περισσότεροι έχτισαν βίλες για διακοπές, και από το 1950 ο τουρισμός έγινε η κύρια βιομηχανία της πόλης.

Έχουν περάσει σχεδόν 800 χρόνια από τότε που ο 19χρονος Φραγκίσκος εγκατέλειψε τα πλούτη της οικογένειάς του, την άσωτη ζωή και μαζί το όνειρο για μια στρατιωτική καριέρα για να αφοσιωθεί στους συνανθρώπους του.
Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας.
Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλακή. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς.
Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος μ` ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση μ` ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του).
Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα.
Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το "τάγμα των Φραγκισκανών", που είχε την έγκριση και του πάπα Ινοκέντιου Γ΄.
Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού.
Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 4 Οκτωβρίου.
Επίσης, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, θεωρείται προστάτης των ζώων και των οικολόγων.
Σήμερα είναι ένας άγιος πολύ αγαπητός και η Ασίζη καθιερώθηκε ως ένας από τους γνωστότερους προορισμούς θρησκευτικού τουρισμού στην Ιταλία και πόλος εκατομμυρίων πιστών κάθε χρόνο με επίκεντρο το ναό του Αγίου Φραγκίσκου.
Η Ασίζη είναι συνδεδεμένη και με τον Νίκο Καζαντζάκη. Στο πρώτο του ταξίδι (1924), ο Κρητικός συγγραφέας γνωρίζεται με το βιογράφο του Φραγκίσκου, τον Γιοχάνες Γιέργκενσεν και μελετά τη ζωή και το θρύλο του Αγίου. Αργότερα, μεταφράζει τη βιογραφία του και γράφει το μυθιστόρημα "Ο φτωχούλης του Θεού". Την Ασίζη επισκέφθηκε ξανά το 1926 και το 1952.

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.

Το πιο διάσημο χωριό τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο: κάποιοι το αποκαλούν «Μανχάταν της Τοσκάνης» - οι λάτρεις της ελληνικής υπαίθρου πάντως μάλλον θα θυμηθούν κάτι πολύ πιο οικείο και δικό μας, τα χωριά της Μάνης με τους πετρόκτιστους πύργους τους! Για τον ίδιο λόγο χτίστηκαν και οι πύργοι του Σαν Τζιμινιάνο, αρχικά ως οχυρά που προστάτευαν τον οικισμό και επέτρεπαν την επίβλεψη της περιοχής. Αργότερα, έγιναν σύμβολα κύρους και οικονομικής ευμάρειας, ενθαρρύνοντας τον συναγωνισμό μεταξύ των οικογενειών για το ποια θα έχτιζε τον υψηλότερο – ή τους υψηλότερους: όταν θεσπίστηκε το ανώτατο ύψος των 52 μέτρων, οι Σαλβούτσι, για παράδειγμα, έχτισαν δύο πύργους τον ένα δίπλα στον άλλο, για να μην έχει κανείς αμφιβολία ποιος είναι ο ισχυρότερος…

Η Σαρδηνία είναι το δεύτερο μετά τη Σικελία μεγαλύτερο νησί της Ιταλίας, αλλά και της Μεσογείου. Βρίσκεται στο Τυρρηνικό πέλαγος, νότια της Κορσικής, από την οποία χωρίζεται με το στενό του Μπονιφάτσιο. Το μέγιστο μήκος της από βορρά προς νότο είναι 270 km, ενώ από δυτικά προς ανατολικά 145 km. Τα προϊστορικά κτίσματα μαρτυρούν πως το νησί ήταν κατοικημένο και εστία πολιτισμών από τα πανάρχαια χρόνια. Γνώρισε κατακτητές, όπως τους Καρχηδονίους, τους Ρωμαίους, τους Βάνδαλους, τους Βυζαντινούς κ.ά. Με μοναδική φύση και ένα συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο, το νησί έγινε πόλος έλξης του Jet Set και ειδικότερα οι βόρειες ακτές του, όπως η Costa Smeralda, όπου δισεκατομμυριούχοι (ο Αγά Χαν, ο Μπερλουσκόνι και άλλοι διάσημοι) έχουν επενδύσει σε πολυτελή ακίνητα, μαρίνες κλπ.

Η Κορσική, το "ιταλικό νησί" της Γαλλίας, είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται βόρεια της Σαρδηνίας, δυτικά της Ιταλίας και νοτιοανατολικά της Γαλλίας, της οποίας αποτελεί επαρχία. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι ήταν η ομηρική πόλη των Λαιστρυγόνων. Η ονομασία "Κύρνος" που της προσέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες (1η χιλιετία π.Χ.) πιθανότατα έχει την ίδια ρίζα με τη λατινική ονομασία "Corsica". Ολόκληρο το νησί είναι ένα απέραντο πάρκο, με πανύψηλα βραχώδη βουνά και δάση από πεύκα, οξιές, καστανιές και βελανιδιές. Οι τεράστιες κοιλάδες του καλύπτονται από τον περίφημο θάμνο μακί - από αυτόν πήραν τ' όνομά τους οι αντιστασιακές οργανώσεις της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου - και από κουμαριές, σκίνα, ρείκια, μυρτιές, λεβάντα και δεντρολίβανο. Η Κορσική διαθέτει επίσης μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της Μεσογείου. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, του ανυπέρβλητου φυσικού του κάλους και της συνύπαρξης πολλών πολιτισμών, το νησί ανέπτυξε μια ιδιαίτερη κουλτούρα, την οποία οι Κορσικανοί διατηρούν περήφανα μέχρι σήμερα. Το πιο διάσημο τέκνο της είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο επονομαζόμενος Μεγάλος. Ένας, αλλά (Ναπο)Λέων!

Η Έλβα είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Ιταλίας μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία. Παρά το γεγονός ότι η περίμετρός της είναι μόνο 147 χιλιόμετρα, διαθέτει πλήθος διαφορετικών τοπίων: μικρές πόλεις, γραφικά ψαροχώρια, πράσινες κοιλάδες και γοητευτικούς κόλπους με αμμώδεις παραλίες. Αυτό το ορεινό νησάκι υπερηφανεύεται επίσης για έναν διάσημο πρώην κάτοικό του: τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη που εξορίστηκε στο νησί, όπου και έμεινε για 9 μήνες και 21 ημέρες, μέχρι τη δραπέτευση του στις 26 Φεβρουαρίου του 1815.

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

«Δεν είπα ούτε τα μισά απ’ όσα είδα, γιατί δεν θα γινόμουν πιστευτός»…

Οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα, 1.600 χρόνια, τρεις ήπειροι. Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Από την Κίνα, την Ινδία την Περσία και την Αραβία μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία και μετά με υδάτινες διαδρομές στην Αφρική και από εκεί στον Ινδικό Ωκεανό. Αυτός είναι ο διάσημος «δρόμος του μεταξιού», που πήρε το όνομά του από το σημαντικότερο προϊόν το οποίο πρωταγωνιστούσε στις συναλλαγές. Ξεκίνησε από την Κίνα και τη δυναστεία των Χαν, γύρω στο 130 π.Χ., και εγκαταλείφθηκε άδοξα με τη βίαιη εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1454, στα μέσα δηλαδή του 15ου αιώνα.
Ο δρόμος αυτός δεν ήταν ποτέ απλώς ένας εμπορικός δρόμος διακίνησης μεταξιού, μπαχαρικών και αγαθών. Ήταν ένα ασύλληπτο δίκτυο ανταλλαγής πολιτισμού και ιδεών. Μέσα από τις διαδρομές του μεταξιού τα ατρόμητα καραβάνια μεταλαμπάδευσαν από τη μία χώρα στην άλλη γνώση και πολιτισμό, γλώσσες, τέχνες, μουσικές, αρχιτεκτονική, επιστήμες, παραδόσεις και, βέβαια, τις τρεις μεγάλες θρησκείες: τον χριστιανισμό, τον βουδισμό και το ισλάμ.
Ατέλειωτα χιλιόμετρα ερήμου, θερμοκρασίες που φλέρταραν με τα άκρα και τον θάνατο, αχανείς εκτάσεις που υπόσχονταν αμμοθύελλες, κακουχίες και επιθέσεις από ληστές. Τα ονόματα των ερήμων σε έκαναν να τρέμεις: «Τάκλα Μακάν» που σημαίνει «εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή». Ο μύθος θέλει όσους ξεμάκραιναν από το καραβάνι να χάνουν πρώτα τον προσανατολισμό τους και μετά τα λογικά τους.
Και μετά οάσεις, τρεχούμενα νερά και καταπράσινα βουνά με χίλιους Βούδες που γλύκαιναν τα χιλιόμετρα, ξεδίψαγαν ζώα και ανθρώπους και έδιναν στους ταξιδευτές την ηρεμία να στοχαστούν τα εξωτικά αγαθά και τα πλούτη που τους περίμεναν στο τέρμα της δοκιμασίας. Και όσο φούντωνε η ελπίδα, τόσο γιγαντωνόταν ο μύθος...
Στα χνάρια αυτού του μύθου θα κινηθεί και η δική μας αποστολή επί δεκαεπτά ημέρες. Στον δρόμο μας πόλεις και οάσεις στις οποίες στάθμευαν τα καραβάνια πριν ξαναβγούν στον αδυσώπητο δρόμο της ερήμου, βουνά που φλέγονται, αμμόλοφοι που τραγουδούν, αλαβάστρινες παγόδες, εύφορες κοιλάδες, σπήλαια με χίλια χρώματα, χωριά και ντόπιες αγορές με μύρια χρώματα και αρώματα. Και όλα αυτά κάτω από το βλέμμα του Βούδα και όλων των θεών που φώτιζαν τους τολμηρούς εκείνους εμπόρους να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και που θα αξιώσουν και εμάς να ζήσουμε την περιπέτεια αυτή την παλιά.
Μόνο που για το δικό μας καραβάνι του Versus ο δρόμος θα είναι στρωμένος με «μεταξένιες» διαδρομές, καλή παρέα, υπέροχη φιλοξενία, γεύσεις πρωτόγνωρες και με αμοιβή μας στο τέλος την ολοκλήρωση ενός από τα ωραιότερα και πλουσιότερα ταξίδια που θα έχουμε κάνει στη ζωή μας.

Η ιστορία έχει παίξει ένα παράξενο παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Ερυθραίας, την υψομετρική Ασμάρα (βρίσκεται σε υψόμετρο 2300 μέτρα). Και με όλη τη χώρα βέβαια… Η Ερυθραία ως τον 19ο αιώνα που κατελήφθη από τους Ιταλούς, δεν ήταν μία χώρα, με κεντρική διοίκηση. Ήταν περισσότερο μία έκταση, κατοικημένη από διάφορες αγροτικές και κτηνοτροφικές φυλές που συγκροτούσαν μικρά βασίλεια. Το 1869, η ιταλική ναυτιλιακή εταιρεία Ρουμπατίνο αγόρασε ένα τμήμα της επαρχίας Ντενκαλία, κοντά στην πόλη Ασάμπ, με το πρόσχημα ότι θα το μετέτρεπε σε εμπορικό κέντρο. Τελικά 13 χρόνια μετά η πόλη Ασάμπ κατέστη ιταλική αποικία. Οι κάτοικοι της Ντενκαλία ξεσηκώθηκαν. Τα ιταλικά στρατεύματα όχι μόνο δεν αποχώρησαν, αλλά κατέλαβαν και άλλες πόλεις στα ενδότερα, όπως η Κερέν, η Σεραγιέ και η Ακελουγκατσάι. Το 1885 η Μασάουα έγινε πρωτεύουσα της ιταλικής αποικίας και 5 χρόνια μετά η Ιταλία ανακήρυξε την ίδρυση της Ερυθραίας. Το 1896 δόθηκε μία σφοδρή μάχη της Ιταλίας με την Αιθιοπία. Η Ιταλία ηττήθηκε αλλά δεν υποχώρησε από τα κατακτημένα εδάφη. Και έναν χρόνο μετά μετέφερε την πρωτεύουσα της Ερυθραίας στην Ασμάρα. Η Ασμάρα τότε ήταν ένα μικρό ορεινό χωριό. Και οι Ιταλοί ανέλαβαν την ανοικοδόμησή του σε μία λαμπρή πρωτεύουσα της Αφρικανικής Αυτοκρατορίας τους.
Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι το 1922, όταν ο Μουσολίνι με το φασιστικό κόμμα του ανέλαβε τα ηνία της Ιταλίας και οραματίστηκε τη δημιουργία της Δεύτερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1939, στην Ασμάρα είχαν μετοικίσει περισσότεροι από 53.000 Ιταλοί και η πόλη μετονομάστηκε «Μικρή Ρώμη». Στο μεταξύ είχε μετατραπεί σε γη της επαγγελίας για τους νέους και φιλόδοξους ιταλούς αρχιτέκτονες και βιομηχανικούς σχεδιαστές, που βρήκαν στην Ασμάρα πρόσφορο και ελεύθερο έδαφος για να αναπτύξουν τις νέες αρχές του Μοντερνισμού που στον μεσοπόλεμο ήταν ό,τι πιο καινούργιο υπήρξε στον χώρο της αισθητικής και της τέχνης και εξέφραζε απόλυτα τη νέα μεταβιομηχανική εποχή. Στην Ασμάρα δεν υπήρχαν αρχαία ρωμαϊκά κτίρια, δεν υπήρχε μπαρόκ και ροκοκό, δεν υπήρχαν κλασσικά και νεοκλασσικά… Υπήρχαν αγροτικές καλύβες οι οποίες γκρεμίστηκαν για να χτιστεί η νέα μοντέρνα πόλη. Η πόλη πρότυπο του ιταλικού ρασιοναλισμού – η ιταλική εκδοχή του μοντερνισμού που εξέφραζε τις αρχές του φασιστικού καθεστώτος: «η πρόοδος θα έρθει από την τεχνολογία, την εργατική τάξη και τον πόλεμο».
Οι ιταλοί μοντερνιστές στην Ασμάρα δοκίμασαν όλα τα νέα υλικά και τις τεχνικές δόμησης. Πειραματίστηκαν με την αισθητική αρ ντεκό, τους μοντερνιστικούς κύβους και τον φουτουρισμό. Έχτισαν βενζινάδικο σε σχήμα αεροπλάνου έτοιμου να απογειωθεί. Σινεμά με συρόμενη οροφή που όταν κάνει ζέστη μετατρέπεται σε θερινό. Μπαρ που η πρόσοψή του μοιάζει με ραδιόφωνο. Όπου κι αν κοιτάξεις στην Ασμάρα εκπλήσσεσαι. Καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν αποτελεί τόσο εξαίρετο και πλήρες δείγμα του μοντερνιστικού αρχιτεκτονικού κινήματος, του μεσοπολέμου. Εκτός ίσως από το Λακκί, στη Λέρο, που και εκεί σε μικρότερη κλίμακα η φασιστική Ιταλία έχτισε μία ολόκληρη πόλη από το μηδέν.
Εδώ όμως η ιστορία πάλι έπαιξε το επικίνδυνο παιχνίδι της. Οι Ιταλοί νόμιζαν πως θα έμεναν στην Ερυθραία για πάντα… εντούτοις αναγκάστηκαν να την παραδώσουν στους Βρετανούς το 1941. Η μετέπειτα αστάθεια, που διήρκεσε ως το 1991 απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο εξέλιξης. Έτσι η Ασμάρα, που λόγω τοποθεσίας δεν υπήρξε ποτέ κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων, παρέμεινε ανέπαφη, όπως ήταν το 1941. Μόνο η παρακμή την έπληξε, ωστόσο απ΄ότι βλέπουμε εκεί, τα υλικά και οι τεχνικές του μοντερνισμού τελικά αντέχουν στον χρόνο και την εγκατάλειψη…
Σήμερα η Ασμάρα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και οι υπερήφανοι κάτοικοί της πιστεύουν πως αυτός ο χαρακτηρισμός θα τους βοηθήσει να τη διατηρήσουν και να την προωθήσουν ως έναν εκλεκτό τουριστικό προορισμό. Στους δρόμους κυκλοφορούν ακόμη αμαξάκια με άλογα. Στα μεσοπολεμικά μπαρ σερβίρεται ο εξαιρετικός καφές της Ερυθραίας σε ρετρό φλιτζανάκια εσπρέσο. Στα εστιατόρια μοσχομυρίζει η γνήσια ιταλική πίτσα… Αυτή είναι η Ασμάρα. Μία πόλη ακαταμάχητη.

Οι μη φιλότεχνοι τον έχουν ακουστά ως «σύζυγο της Φρίντα Κάλο» και αυτό είναι μέγα λάθος. Διότι ο Ντιέγκο Ριβέρα υπήρξε ο Νο 1 τοιχογράφος μεγάλης κλίμακας της Λατινικής Αμερικής και μάλιστα τόσο δημοφιλής ώστε παρά το κομμουνιστικό του φρόνημα ελάμβανε αναθέσεις ακόμη και στις ΗΠΑ. Μέχρι και ο ίδιος ο Ροκφέλερ τον προσέλαβε… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε το 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Ο πατέρας του ήταν μασόνος φιλελεύθερων αρχών, δάσκαλος και με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια, η οποία είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Από νωρίς ο Ριβέρα έδειξε καλλιτεχνική κλίση και σε ηλικία δέκα ετών γράφτηκε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε κρατική υποτροφία και πήγε στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές. Όταν πήρε πτυχίο έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία για να μελετήσει ενδελεχώς τις νωπογραφίες της Αναγέννησης και κατέληξε στο Παρίσι όπου η ζωγραφική έβραζε στις αρχές του 20ού αιώνα. Εκεί επηρεάστηκε από τον Σεζάν, εντρύφησε στον κυβισμό και προσπάθησε να βρει το προσωπικό του ύφος. Ωστόσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν πιο γνωστός για τις ερωτικές κατακτήσεις του. Μέχρι να επιστρέψει στο Μεξικό είχε ήδη κάνει δύο εξώγαμα παιδιά: ένα αγόρι με τη ζωγράφο ΑνζελίνΜπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα. Μπορεί να άφησε πίσω του κι άλλα, αλλά αυτό δεν είναι γνωστό.
Στη γενέτειρα αφίχθη το 1921, όταν εξελέγη πρόεδρος της χώρας ο μεταρρυθμιστής και υποστηρικτής των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Πλέον το Μεξικό έκανε αναθέσεις και ο Ριβέρα, μαζί με τους ομοτέχνούς του Χοσέ Ορόσκο, ΝταβίντΣικέιρος και ΡουφίνοΤαμάιουπήρξαν οι πρωτεργάτες του νέου εικαστικού κινήματος που ονομάστηκε Μεξικάνική Αναγέννηση της Νωπογραφίας. Στο πλαίσιο των κρατικών αναθέσεων, ο νεοφερμένος τοιχογράφος φιλοτέχνησε μια σειρά από έργα μεγάλης κλίμακας για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας. Μία από αυτές τις αναθέσεις αφορούσε και την Προπαρασκευαστική Σχολή όπου ήταν μαθήτρια η Φρίντα Κάλο – ένα από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 αγόρια. Εκεί, πάνω στη σκαλωσιά, τον είδε για πρώτη φορά… προτού πέσει πάνω της το λεωφορείο και προτού αποφασίσει να γίνει και η ίδια ζωγράφος.Τότε εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος με το μοντέλο και συγγραφέα ΛούπεΜαρίν και είχε μαζί της δύο κόρες.
Οι κρατικές νωπογραφίες έκαναν το Ντιέγκο Ριβέρα διάσημο. Σε αυτές διαμόρφωσε το προσωπικό ύφος του. Χρησιμοποιούσε τολμηρά και ζωηρά χρώματα και ζωγράφιζε μεγάλες επίπεδες αφαιρετικές φιγούρες με σαφείς επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων. Οι τοιχογραφίες του αναπαριστούσαν ιστορίες από τημεξικάνικη ιστορία και κοινωνίακαι ως εκ τούτου αποκτούσαν μνημειακό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα του Μεξικού, οπότε και άρχισαν οι αναθέσεις στις ΗΠΑ.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα πέρα από καταξιωμένος ζωγράφοςυπήρξεγνωστό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού. Ως εκ τούτου το 1927 ήταν καλεσμένος του ΚΚΣΕστη Μόσχα να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επί τη ευκαιρία όσο παρέμεινε εκεί, ο κομισάριος για την Παιδεία,ΑνατόλιΛουνατσάρσκι, του ανέθεσε μια τοιχογραφία για τη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Όμως ο Ριβέρα ήταν φιλοτροτσκιστής και στο ξέσπασματης διαμάχης Στάλιν-Τρότσκι το 1927 διεγράφη από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού. Κατά συνέπεια ακυρώθηκε η ανάθεση της τοιχογραφίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα και ενώ ακόμα βρισκόταν στη Μόσχα, ο Ριβέρα αποφάσισε να κάνει μία ακόμη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Ζήτησε διαζύγιο από τη ΛούπεΜαρίν.
Το 1929, φρεσκοδιαζευγμένος και διαγραμμένος από το ΚΚΜ συνάντησε για δεύτερη φορά τη Φρίντα Κάλο, όταν εκείνη έχοντας μόλις βγει από το νοσοκομείο ζήτησε να του δείξει τα έργα της. Θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή τους στο σχολείο, του άρεσε η ζωγραφική της, τον συγκίνησε η ιστορία του ατυχήματος, την ερωτεύτηκε και το ίδιο καλοκαίρι την παντρεύτηκε. Ο γαμπρός ήταν 43 και η νύφη 22 ετών. Την επόμενη χρονιά, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης διοργάνωσε για τον Ντιέγκο Ριβέρα μία μεγάλη αναδρομική έκθεση και αμέσως μετά ήρθαν νέες αναθέσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες όμως προκαλούσαν κάθε φορά σάλο λόγω της πολιτικής θεματολογίας τους. Μπορεί ο καλλιτέχνης να ήταν διαγραμμένος από το Κόμμα, οι πεποιθήσεις του όμως δεν άλλαξαν. Τον μεγαλύτερο χαμό προκάλεσε η τοιχογραφία με τίτλο «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Στα αποκαλυπτήρια το φιλελεύθερο κοινό αντέδρασε άγρια και την επομένη οι επιθέσεις των ΜΜΕ ήταν κάτι περισσότερο από οξείες. Ο λόγος; Ο Ριβέρα μέσα στο πιο εμβληματικό σύμβολο του καπιταλισμού, στο μέγαρο Ροκφέλερ, είχε ζωγραφίσει τον Λένιν! Τελικά η τοιχογραφία ξηλώθηκε αλλά ο καλλιτέχνης δεν πτοήθηκε… Το 1935 την ξαναζωγράφισε πίσω στο Μεξικό. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» (1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της ΤζούλιΤέιμορ (2002).
Πέρα από τις πολιτικο-καλλιτεχνικές περιπέτειες όμως ο Ριβέρα, είχε και εξωσυζυγικές. Ενώ πλέον ήταν παντρεμένος με τη Φρίντα Κάλο, η οποία τον ακολουθούσε στα ταξίδια εδώ κι εκεί για τις αναθέσεις, ο ίδιος καλλιεργούσε συστηματικά τη φήμη του ως διαβόητου γυναικά. Το 1939 η σύζυγός του τον βρήκε μέσα στο σπίτι τους να ερωτοτροπεί με τη μικρότερη αδερφή της και ζήτησε διαζύγιο. Έναν χρόνο μετά ο Τρόσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό, η υγεία της Φρίντα κατέρρευσε και το χωρισμένο ζευγάρι ξαναπαντρεύτηκε. Έζησαν μαζί στο πατρικό, πλέον, σπίτι της Φρίντα, στην CasaAzul, ως τον θάνατό της το 1954. Την επόμενη χρονιά ο χήρος Ριβέρα παντρεύτηκε την ατζέντισσά του ΈμαΟυρτάδο και έπεσε με τα μούτρα στη δουλεία για το πιο φιλόδοξο έργο του. Μία γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία της χώρας του, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού. Δεν πρόλαβε όμως να το ολοκληρώσει. Διότι πέθανε από φυσικά αίτια το 1957.

Ονομάζεται και «Πομπηία της Αμερικής» εν μέρει χάρη στην τεχνική του σοβατίσματος που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές. Ο σοβάς που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των κτιρίων είναι παρόμοιος με αυτόν της Πομπηίας στην Ιταλία. Η διεθνής ονομασία του εντυπωσιακού αυτού αρχαιολογικού χώρου είναι πάντως Τζόγια ντε Σερέν που στα ισπανικά σημαίνει Κόσμημα της Σερέν. Και είναι πράγματι ένα κόσμημα!
Είναι ίσως ο καλύτερα σωζόμενος οικισμός της Κλασικής Περιόδου (200 μ.Χ. - 900 μ.Χ) και το γεγονός αυτό οφείλεται στην καταστροφική έκρηξη του κοντινού ηφαιστείου Λόμα το έτος 600. Επρόκειτο για έναν αγροτικό οικισμό των Μάγια που εγκαταλείφθηκε ένα απόγευμα, μετά το πέρας των εργασιών και πριν τον βραδινό ύπνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι φωτιές μαγειρέματος δεν είχαν σβηστεί και τα στρώματα ύπνου δεν είχαν ανοιχτεί. Εκεί ζούσαν 200 άνθρωποι μαζί με τα ζώα τους. Η έκρηξη συνέβη Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Πριν από αυτήν έγινε ένας προειδοποιητικός σεισμός έντασης 4 Ρίχτερ και από το ηφαίστειο βγήκαν ζεστές αναθυμιάσεις. Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και έφυγαν από το χωριό όπως όπως. Δεν περίμεναν την καταστροφή, διότι τα νοικοκυριά και τα δημόσια κτίρια έμειναν τακτοποιημένα. Τρόφιμα, εργαλεία και λοιπά χρήσιμα αντικείμενα τα άφησαν στις αποθήκες και στους άλλους χώρους φύλαξης. Ενδεχομένως οι κάτοικοι πήγαν να προφυλαχθούν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος και ίσως από κει είχαν θέαση των όσων ακολούθησαν στο χωριό τους. Το ηφαίστειο εξερράγει και η λάβα κάλυψε όλο τον οικισμό σχηματίζοντας ένα απίστευτο μονωτικό κέλυφος στα κτίρια πάχους 4-8 μέτρων. Κάτω από αυτό το κέλυφος έμειναν όλα ανέγγιχτα, ακόμα και οι σπόροι, τα τρόφιμα, τα πάντα. Όπως φάνηκε, 1400 χρόνια μετά, οι Μάγια εκείνου του χωριού καλλιεργούσαν ταπιόκα, γκουάβα, αγαύη και κακάο. Ασχολούνταν με το ανταλλακτικό εμπόριο και αντάλλασσαν τα προϊόντα τους με εργαλεία από γειτονικά χωριά.
Η Τζόγια ντε Σερέν ανακαλύφθηκε τυχαία το 1976 από έναν οδηγό μπουλντόζας. Είχε πάει να ανακατέψει το χώμα της περιοχής στο πλαίσιο ενός κρατικού αγροτικού προγράμματος. Ο εκσκαφέας χτύπησε κάτι σκληρό και ο οδηγός ειδοποίησε τις αρχές. Τις πρώτες έρευνες διεξήγε ο καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, Πέισον Στις, το 1978 και το 1980. Ο Σιτς εξειδικεύεται στον πολιτισμό των Μάγια στην Κεντρική Αμερική. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από το 1988 ως σήμερα. Μέχρι στιγμής έχουν αποκαλυφθεί από τη λάβα 70 κτίρια που περιλαμβάνουν κουζίνες, αποθήκες, σπίτια, εργαστήρια, έναν λατρευτικό χώρο και μία δημόσια σάουνα. Ο αρχαιολογικός χώρος καθώς και η ευρύτερη περιοχή της Σερέν στην οποία εκτελούνται ανασκαφές αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Τι είναι η πινακοθήκη Ουφίτσι και γιατί ονομάζεται έτσι
Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση
Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση
Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

Το μαγικό σκηνικό της Τοσκάνης
Αμπελώνες, χαμηλοί λόφοι, μεσαιωνικά κάστρα, ήσυχα χωριά και αγροικίες ανάμεσα σε κυπαρίσσια, ελιές, στάχυα και ηλιοτρόπια. Αυτή η μαγική εικόνα έχει κάνει την Τοσκάνη έναν από τους δημοφιλέστερους ευρωπαϊκούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Γεμάτη διάσπαρτα χωριά και ιστορικές, παγκοσμίως γνωστές πόλεις, όπως η Φλωρεντία, η Σιένα και η Πίζα, η ιταλική αυτή επαρχία συνδυάζει τον πολιτισμό με το φυσικό περιβάλλον, την ιστορία με τις γεύσεις, τα μουσεία με τον απλό τρόπο ζωής, τους αμπελώνες με τον τουρισμό. Παρά την πλούσια ιστορία της, η Τοσκάνη είναι ευρύτερα γνωστή ως η πατρίδα της ιταλικής Αναγέννησης και τόπος γέννησης μεγάλων ιστορικών προσώπων, όπως ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος.

Η Ιταλική Ριβιέρα
Η Λιγουρία ή Λιγυρία, η περίφημη "Ιταλική Ριβιέρα", είναι παγκοσμίως γνωστή για τα καταπληκτικά της τοπία, την πλούσια βλάστηση και το εύκρατο κλίμα της. Αρκεί να περπατήσει κανείς στα μικρά χωριά ή στις πόλεις για να ανακαλύψει μνημεία που γοητεύουν με την ομορφιά τους και με τον τρόπο που ενσωματώνονται στο τοπίο.

Η Ούμπρια
Η Ούμπρια, με τις εύφορες κοιλάδες της, τους τρεις παραποτάμους του Τίβερη, τα γραφικά χωριά που ακροπατούν στις κορφές των πράσινων λόφων της και τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής γοητείας πόλεις της, όπως η Περούτζια, η Ασίζη και το Σπολέτο, είναι γνωστή ως "Η πράσινη καρδιά της Ιταλίας", (il cuore verde d' Italia).

Ο θρύλος θέλει τη Ματέρα να είναι ο τόπος όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί (με την έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα) στην Ιταλία. Τα περίφημα «σάσσι», οι υπόσκαφες πετροσπηλιές στον λόφο της Ματέρα είναι κάτι το μοναδικό, και έχει χαρίσει στην πόλη τη φήμη που έχει αποκτήσει παγκοσμίως, αλλά και την αναγνώριση από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η στοιχειωμένη Ματέρα  - ένα κρυμμένο μυστικό της Ιταλίας
Αναζητώντας ο Μελ Γκίμπσον το κατάλληλο σκηνικό για τη δική του αντίληψη των Παθών του Θεανθρώπου, ανακάλυψε μια μικρή πόλη στη Nότια Ιταλία, όπου ήδη είχε πραγματοποιηθεί το όραμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι για το «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο: τη Ματέρα.
Στρίβοντας το στενό δρόμο που οδηγεί στην άκρη του γκρεμού πάνω από το ρέμα που κελαριστά τρέχει στο βάθος της χαράδρας, το θέαμα είναι πρωτόγνωρο, τρομακτικό και σίγουρα κινηματογραφικό: αμέτρητες τρύπες στο βράχο, σπηλιές σκοτεινές σε απείθαρχη διάταξη. Αυτό που αντικρίζουν τα μάτια είναι κατοικίες ολοκληρωτικά σκαμμένες στο εσωτερικό του βράχου ή αποτελούμενες από ένα τμήμα εσωτερικό και ένα άλλο χτισμένο εξωτερικά.
Η πόλη χωρίς καμιά υπερβολή κλείνει στους τοίχους και στις σπηλιές της ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη. Τα παλαιότερα ευρήματα σ' αυτήν τη μικρή πόλη χρονολογούνται, σχεδόν 400.000 χρόνια, από την Παλαιολιθική Εποχή, αλλά ο μεγαλύτερος πλούτος ευρημάτων ανάγεται στη Νεολιθική και μεταγενέστερα.

Η πόλη είχε αισθητή και σημαίνουσα παρουσία ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., τμήμα της ενδοχώρας της Μεγάλης Ελλάδας. Αλλά και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους  δημιουργήθηκαν   συνοικίες, σκαμμένες στον μαλακό, ασβεστώδη βράχο αλλά και ένα  αξιοθαύμαστο και καλά μελετημένο δίκτυο δεξαμενών. 

Το γκρίζο της πέτρας δίνει μια αίσθηση στοιχειωμένου τοπίου, βιβλική ατμόσφαιρα που παρασύρει σε ένα ταξίδι στο χρόνο καθώς διαβαίνεις τα σοκάκια της. Η Ματέρα σε προκαλεί να κάνεις βουτιά στην Ιστορία της από το πρώτο λεπτό: σκαλοπάτι το σκαλοπάτι, πέτρα την πέτρα, σπηλιά τη σπηλιά.

Λίγο έξω από το Μπάρι, στην καρδιά της Απουλίας, βρίσκεται το Αλμπερομπέλλο, μία μικρή πόλη (για τα ιταλικά δεδομένα…) περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Το γνώρισμα που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οι ασυνήθιστες κωνικές στέγες των σπιτιών, τα trulli, όπως λέγονται, που έλκουν την καταγωγή τους  από τον 15ο αιώνα. Κατασκευάζονται με μεγάλες πέτρες τοποθετημένες σε κυκλικούς δακτυλίους, ώστε το κάθε επίπεδο να στηρίζει το επόμενο, χωρίς τη χρήση τσιμέντου ή κονιάματος.

Μέχρι εκείνο το θλιβερό πρωινό της 24ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., οι κάτοικοι της αρχαίας Πομπηίας πίστευαν πως ο ορεινός όγκος που ορθωνόταν πάνω από την πόλη τους ήταν ένα συνηθισμένο βουνό. Εκείνο το πρωί ο Βεζούβιος ξύπνησε και η Πομπηία με τους κατοίκους της θάφτηκαν κάτω από τόνους στάχτης, σε μία από τις πιο συγκλονιστικές φυσικές καταστροφές που γνώρισε ποτέ η ευρωπαϊκή ήπειρος. Άνθρωποι απολιθώθηκαν ζωντανοί, έχοντας μάλλον επίγνωση του τι συνέβαινε, άλλοι δεν ξύπνησαν ποτέ από τον νυχτερινό τους ύπνο…

Οι Καθαροί ήταν μια δυιστική χριστιανική αίρεση που αναπτύχθηκε σε κάποιες περιοχές της νότιας Ευρώπης. συγκεκριμένα, στη βόρεια Ιταλία, στη βόρεια Ισπανία και στη νοτιοδυτική Γαλλία (στην Προβηγκία που τότε λεγόταν Λανγκεντόκ και αργότερα Οξιτανία) και στην Καταλωνία, μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα.
Μολονότι ο όρος «Καθαροί» (γαλλ. Cathares, γερμαν. Katharer, εκ της ελληνικής λέξεως «καθαρός») χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για τον προσδιορισμό της αίρεσης, οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν συνήθως με το όνομα «καλοί άνθρωποι» (bonshommes) ή «καλοί χριστιανοί», με βάση τα ελάχιστα κείμενά τους που έχουν διασωθεί. Λέγονταν επίσης και Αλβιγηνοί, από την πόλη Αλμπί όπου ιδρύθηκε το πρώτο επισκοπάτο τους· ειρωνία της τύχης, κοντά στην ίδια πόλη συνεδρίασε και η εκκλησιαστική σύνοδος του 1176, η οποία χαρακτήρισε τη διδασκαλία των Καθαρών αιρετική.
Η αίρεση έφτασε στο απόγειο της ακμής της περίπου στις αρχές του 13ου αι. όταν και άρχισε να φθίνει λόγω των αλλεπάλληλων διωγμών και πιέσεων.
Ποιοι ήταν όμως οι Καθαροί; Ποια ήταν τα πιστεύω τους και γιατί η Καθολική Εκκλησία της εποχής στράφηκε με τόση μανία εναντίον τους; Ελάχιστα κείμενα των ίδιων των Καθαρών έχουν διασωθεί (και σ’ αυτά η αυθεντικότητά τους ελέγχεται), επομένως η συντριπτική πλειοψηφία των πηγών προέρχεται από τους… αντιπάλους τους, γεγονός που καθιστά αμφίβολη την αξιοπιστία τους. ΣΕ γενικές γραμμές πάντως οι μελετητές συμφωνούν πως οι Καθαροί τηρούσαν μια αρνητική στάση απέναντι στην παπική έδρα, θεωρώντας ότι η Εκκλησία της Ρώμης είχε περιπέσει σε πνευματική και ηθική κατάπτωση. Ουσιαστικά, γι’ αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης δεν ήταν παρά η «Εκκλησία του Σατανά» ή η «Εκκλησία των λύκων». Ισχυρίζονταν πως η σάρκα ήταν φύσει μιαρή, επομένως ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. Σύμφωνα με κάποιους σύγχρονους αντιπάλους τους οι Καθαροί εξελάμβαναν τον Ιησού ως την ανθρώπινη εικόνα ενός αγγέλου, ενός μη υλικού πνεύματος, με επακόλουθο η Σταύρωση και η Ανάσταση δεν υφίσταντο, αφού, αν δεν υπάρχει υλικό σώμα, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί. Απέρριπταν επίσης την ύπαρξη της Αγίας Τριάδας, καθώς και τα επτά τελούμενα μυστήρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το μόνο μυστήριο που δέχονταν ήταν το κονσολαμέντουμ (consolamentum, παραμυθία), μια σύντομη τελετή χειροθεσίας που επανέφερε την ψυχή στην αρχική της τέλεια κατάσταση.
Πέρα από την εξειδίκευση των πιστεύω τους, στην καθημερινή τους ζωή οι Καθαροί διακρίνονταν σε «Τέλειους» και «Πιστούς», με τους πρώτους να ακολουθούν εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς στην καθημερινή τους ζωή, και τους τελευταίους να έχουν αρκετά περισσότερες ελευθερίες, με συνέπεια πολλοί Πιστοί να μην ενστερνίζονται τους περιορισμούς των «Τέλειων» παρά μόνο όταν ένιωθαν πως πλησίαζε το τέλος τους. Ακόμη και οι αντίπαλοί τους ωστόσο παραδέχονταν την τιμιότητά τους: ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ, πολέμιος των Καθαρών, σημείωνε «ο Καθαρός κανέναν δεν εξαπατά, κανέναν δεν παραμερίζει, σε κανέναν δεν ασκεί βία, οι παρειές του είναι χλωμές λόγω της νηστείας, δεν τρώει τον άρτο της αργίας, εργάζεται με τα χέρια του και κερδίζει τα προς το ζην». Όταν μάλιστα ο επίσκοπος Φουλκ, ένας ηγέτης-κλειδί στις διώξεις κατά των Καθαρών, επιτίμησε τους ιππότες του Λανγκεντόκ επειδή δεν δίωκαν τους αιρετικούς πιο επίμονα, έλαβε την απάντηση: «Δεν μπορούμε. Έχουμε ανατραφεί μαζί με αυτούς. Έχουμε συγγενείς ανάμεσά τους και τους βλέπουμε να ζουν μέσα στην τελειότητα».

Η Καθολική Εκκλησία είδε λοιπόν στην αίρεση των Καθαρών μια τρομερή απειλή, που γοήτευε μεγάλο μέρος του ποιμνίου της και απειλούσε τα θεμέλια της Εκκλησίας και την εξουσία του ίδιου του Πάπα. Οι πρώτες προσπάθειες περιορισμού της εξάπλωσής τους ήταν αρκετά ήπιες, μα χωρίς αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν ολοένα και σκληρότερη, μέχρι την κήρυξη πολέμου (Σταυροφορίας), που έστειλε στον θάνατο πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο, πολλοί Καθαροί προσέφυγαν σε διάφορα κάστρα της περιοχής του Λενγκαντόκ, που τότε βρίσκονταν υπό την εξουσία του Στέμματος της Αραγωνίας, έξω δηλαδή από τη δικαιοδοσία των Φράγκων βασιλέων που πρωτοστατούσαν στους διωγμούς εναντίον των Καθαρών.

Μετά από δεκαετίες διαρκούς διωγμού και επαναπροσηλυτισμού, και τη συστηματική καταστροφή των κειμένων της, οι οπαδοί της αίρεσης μειώθηκαν σημαντικά. Ο πόλεμος και οι διωγμοί της Ιεράς Εξέτασης μετά το 1229 έστειλαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Καθαρούς αλλά και Καθολικούς. Ο αρχηγός ενός κινήματος αναβίωσης της αίρεσης στην περιοχή των Πυρηναίων, ο Γκιγιόμ Οτιέ, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 9 Απριλίου του 1310 στην Τουλούζη. Αν θα πρέπει να τοποθετήσουμε χρονικά την οριστική εξαφάνιση των Καθαρών, το 1321 θα ήταν το έτος, όταν ο τελευταίος «Τέλειος» Καθαρός, ο Γκιγιώμ Μπελιμπάστ, κάηκε στην πυρά το φθινόπωρο εκείνου του έτους.
Σήμερα, η παράδοση των Καθαρών διασώζεται μέσα σε τραγούδια και παλιές ιστορίες του Λανγκεντόκ (Προβηγκία). Σε ολόκληρη την περιοχή από τα Πυρηναία μέχρι την Καρκασσόν και τη Ναρμπόνα, βλέπουμε τις καφέ πινακίδες του γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού που ενημερώνει για τα μνημεία της PaysCathare, της Χώρας των Καθαρών, μνημεία που επί το πλείστον είναι τα φρούρια και οι οχυρωματικές εγκαταστάσεις (όπως σημειώνονται στον παρακάτω χάρτη) όπου οι κυνηγημένοι Καθαροί αναζήτησαν –μάταια– καταφύγιο…

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.
Τα πιο διάσημα χωριά τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο (αυτό είναι κωμόπολη), το γραφικό αγροτικό Κιάντι (καταλαβαίνετε από πού πήρε την ονομασία του), το γραφικό Μοντεπουλτσιάνο με τα εκλεκτά οινοποιεία και τα πολυβραβευμένα του κρασιά.
Αυτή είναι η Τοσκάνη σε λίγες γραμμές. Είναι απολαυστικό να περπατάς στα χωριά της. Συμμετέχεις και εσύ σε μια ταινία που γυρίζεται με πρωταγωνιστή εσένα. Ένα ταξίδι, που θα θυμάστε για πάντα!

Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση;

Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση

Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.