Μεγάλη Παταγονία, Γη του Πυρός με το ανεξερεύνητο πάρκο Ελ Τσαλτέν | Χριστούγεννα 2024 & Πρωτοχρονιά 2025

Ένα ταξίδι πέρα από τα καθιερωμένα, που συνδυάζει τα πάντα: Από την πρωτεύουσα του Ισπανικού Αντιβασιλείου της Αμερικής και σημερινή πρωτεύουσα του Περού, τη Λίμα, στον θαυμαστό υδροβιότοπο των νησιών Μπαγιέστας και στις μυστηριώδεις γραμμές της Νάσκα. Από τη μοναδική

Το μεγαλύτερο νησί στο Αρχιπέλαγος Τσιλοέ, κοντά στις ακτές της Χιλής, νότια, στον Ειρηνικό Ωκεανό. Διοικητικά υπάγεται στην Περιφέρεια Λος Λάγος της Χιλής. Το όνομα του νησιού προέρχεται από τη λέξη «Τσιλουέ», που σημαίνει «τόπος των γλάρων». Το Τσιλοέ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί από τα 2.300 περίπου της Χιλής, μετά τη Γη του Πυρός. 
Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Κάστρο, στην ανατολική ακτή, ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη είναι το Ανκούδ, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού.
Το Τσιλοέ έχει υγρό και δροσερό εύκρατο κλίμα. Η δυτική πλευρά είναι πιο βροχερή και γι αυτό αναπτύσσονται εύκρατα δάση βροχής. Εκεί βρίσκεται και το Εθνικό Πάρκο Τσιλοέ που αποτελεί ορόσημο για τους επισκέπτες του νησιού. Ένα άλλο φυσικό στοιχείο που μαγεύει, είναι οι πιγκουίνοι και οι γαλάζιες φάλαινες που ζουν στο βορειοδυτικό άκρο, το οποίο βρέχεται από τον Ειρηνικό.
Ωστόσο δεν είναι μόνο η φύση που συναρπάζει στο Τσιλοέ. Είναι επίσης η ιστορία και η αρχιτεκτονική. Η τελευταία συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον παγκοσμίως λόγω της ιδιαιτερότητάς της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το νησί κατοικείται, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες από το 7000 π.Χ.. Ευρήματα δείχνουν ότι εκεί ζούσαν νομάδες οι οποίοι τρέφονταν με ψάρια και θαλασσινά. Μια βόλτα στα τοπικά μουσεία διδάσκει πολλά για τους προγόνους μας και τις φυλές που συγκροτήθηκαν ανά χιλιετίες και αιώνες. Και μετά ήρθαν οι ισπανοί κονκισταδόρες (16ος αιώνας). Ήρθε δηλαδή ο «πολιτισμός» ο οποίος γκρέμισε τις καλύβες και έχτισε σπίτια. Αυτά τα σπίτια χαρακτηρίζουν την περίεργη αρχιτεκτονική του Τσιλοέ. Ξύλινα, πλωτά, χρωματιστά, που αντέχουν και αντέχουν, σε έναν τόπο με παροιμιώδη υγρασία. Πώς δεν σαπίζουν; Διότι είναι κατασκευασμένα από το τοπικό «κόκκινο ξύλο» που αντέχει πιο πολύ κι από πέτρα. Πώς δεν βουλιάζουν; Διότι οι τεχνίτες ανέπτυξαν φόρμουλες αξεπέραστες και ανεξιχνίαστες στις μέρες μας. Όταν η παλίρροια μαζεύει το νερό φαίνονται οι πάσσαλοι που είναι μπηγμένοι γερά στον ωκεανό. Όταν το νερό ελευθερώνεται, τα σπίτια μοιάζουν σαν να επιπλέουν. Όσο για τα κεραμίδια τους; Κι αυτά από ξύλο, για χρόνια χρησιμοποιούνταν ως χρήματα για την τοπική οικονομία. Πλήρωνες με κεραμίδι και αγόραζες ψάρι…

Ένα ταξίδι που κινείται σε γνήσιους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Ιδιαίτεροι, πασίγνωστοι μουσικοί ήχοι συντροφεύουν τις εικόνες από τις μητροπόλεις της Νοτίου Αμερικής, όπου μετανάστες από όλο τον κόσμο ένωσαν τις μοίρες τους με τους ντόπιους, πάντρεψαν τις συνήθειές τους και δημιούργησαν νέους αυθεντικούς πολιτισμούς. Μια γωνιά του κόσμου με ιδιαίτερο χρώμα, φιλόξενους κατοίκους, σε μια φύση απαράμιλλης ομορφιάς.

Η Βραζιλία είναι η χώρα της νεότητας, του έρωτα, της μουσικής, του ποδοσφαίρου, του καρναβαλιού, της ζάχαρης και του καφέ. Μια χώρα με ανθρώπους όλων των χρωμάτων που συμπαρασύρει τους πάντες στους ξέφρενους ρυθμούς της, μαγεύει με την ομορφιά της φύσης, σαγηνεύει με τη λαγνεία των κατοίκων της.

Η Αργεντινή παντρεύει όσο καμιά άλλη χώρα της Νοτίου Αμερικής τις ευρωπαϊκές παραδόσεις, συνήθειες και ήθη με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της Λατινικής Αμερικής. Ο πετυχημένος αυτός πολιτιστικός συγκερασμός εκφράζεται μοναδικά στην αρχιτεκτονική των πόλεων, στα μουσικά ακούσματα, στις γευστικές δημιουργίες, στη συμπεριφορά των Αργεντίνων. Αφήστε, λοιπόν, τα σώματά σας να ακολουθήσουν τα βήματα της σάμπα και του τάνγκο, δύο μοναδικών μουσικών ειδών που εκφράζουν την ίδια προσπάθεια των ανθρώπων να δώσουν μορφή στα συναισθήματά τους, τους καημούς τους, τις ιστορίες τους, τους φόβους τους, τη νοσταλγία τους, την αγάπη τους για τη ζωή και τον έρωτα.
Καταρράκτες Ιγκουασού στα σύνορα Βραζιλίας – Αργεντινής – Παραγουάης.
Από όλα τα φυσικά θαύματα της Νότιας Αμερικής, οι γιγαντιαίοι καταρράκτες του ποταμού Ιγκουασού είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Εδώ η φύση κάνει επίδειξη του μεγαλείου και της δύναμής της. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από τα αμέτρητα ουράνια τόξα, τα γαλάζια σύννεφα και τα χιλιάδες παιχνιδίσματα που κάνει το νερό καθώς πέφτει μπροστά στα έκθαμβα μάτια του! Απολαύστε από κοντά το τεράστιο πέταλο που σχηματίζουν οι καταρράκτες του Ιγκουασού, το "μεγάλο νερό" για τους Ινδιάνους, κατρακυλώντας από τεράστιο ύψος. Δύο από αυτούς σχηματίζουν το πιο συγκλονιστικό σημείο τους, το περίφημο "Λαρύγγι του Διαβόλου". 
Όταν δει κανείς τους χείμαρρους να βροντούν απ΄ όλες τις πλευρές, όταν ατενίσει αυτή την αδάμαστη ομορφιά, δεν μπορεί να μην τον συναρπάσει το θέαμα της παρουσίας της φύσης σ΄ όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Κατά το 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφταναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή, είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Άιρες. Εκεί η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Έτσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.
Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα.
Η έλλειψη γυναικών ανάγκασε τους άνδρες να χορεύουν αρχικά μεταξύ τους και με τον καιρό η γυναικεία παρουσία προσέδωσε στο τάνγκο τη γνώριμη μορφή του.
Ωστόσο, τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν αρχικά, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης.
Όταν, όμως, ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική.
Έτσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Άιρες.
Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της χρυσής εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion, ανάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi Noche Triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες - έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η «Ημέρα του Τάνγκο», με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό (!) της πόλης..

Είναι μια ηφαιστειογενής, μικροσκοπική κουκκίδα στεριάς μέσα στην απεραντοσύνη του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Υπάρχουν ορισμένοι τόποι πάνω στη Γη που αποπνέουν μια έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου και μια διάχυτη αίσθηση ιερότητας, εξάπτουν δημιουργικά τη φαντασία του ανθρώπου, προκαλούν δέος και φαίνονται να προσφέρουν επαφή με μια αδιόρατη ενεργειακή ποιότητα που ξεφεύγει από τα λόγια. Συχνά τέτοιοι τόποι χαρακτηρίστηκαν, διαχρονικά, ως «τόποι δύναμης» καθώς μπορούσαν να επηρεάζουν τους ανθρώπους με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Παραδοσιακά, τέτοιοι τόποι δύναμης συνδέθηκαν με την παρουσία αρχαίων μνημείων σε αυτά και, όπως φαίνεται, ένας τέτοιος τόπος είναι και το περίφημο Νησί του Πάσχα. Το Νησί αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά αινίγματα και πλήθος υποθέσεων έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς σχετικά με τον πολιτισμό που κάποτε υπήρχε πάνω σε αυτό. Τα 887 μυστηριώδη πέτρινα αγάλματα που βρίσκονται εκεί αποτελούν επίσης ένα μεγάλο μυστήριο, καθώς δεν είναι γνωστό το πώς ακριβώς κατασκευάστηκαν, τι αναπαριστούν και κυρίως το πώς τοποθετήθηκαν στη θέση τους.
Οι κάτοικοί του το αποκαλούσαν σε παλαιότερες εποχές «Τε Πίτο Ο Τε Χένουα», που σημαίνει «Ομφαλός της Γης». Σήμερα το ονομάζουν Ράπα Νούι. Καλύπτει μια έκταση περίπου 170 τετρ. χλμ. και έχει μέγιστο υψόμετρο 540 μ. Βρίσκεται περίπου 3.800 χλμ. δυτικά της Χιλής (στην οποία και ανήκει) και 3.100 χλμ. ανατολικά της Ταϊτής. Το κλίμα του νησιού χαρακτηρίζεται ως υποτροπικό και υπάρχουν δύο κλιματολογικές περίοδοι, η υγρή και η ξηρή. Το έδαφός του είναι άγονο και διαβρωμένο, η βλάστηση λιγοστή, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως κάποτε διέθετε πλούσια βλάστηση.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Με τον όρο «Προκολομβιανοί πολιτισμοί» αναφερόμαστε στους πολιτισμούς των αυτόχθονων αμερικανικών φύλων που αναπτύχθηκαν στην αμερικανική ήπειρο πριν την ανακάλυψη της ηπείρου από τον Χριστόφορο Κολόμβο και την κατάκτησή της από τους Ισπανούς τον 16ο αι. Την εποχή της ανακάλυψης, το 1492, υπολογίζεται πως ο αυτόχθων πληθυσμός της Αμερικής έφτανε περίπου τα 90 εκατομμύρια: εξ αυτών τα 20 εκατομμύρια ήταν κάτοικοι της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Από αυτούς προήλθαν διάφοροι πολιτισμοί, οι πιο σπουδαίοι από τους οποίους θεωρούνται οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ίνκας, χωρίς να παραβλέπεται ωστόσο και η παρουσία άλλων φυλών.
Η Αυτοκρατορία των Ίνκας υπήρξε το μεγαλύτερο κράτος της προκολομβιανής Αμερικής, με την επικράτειά του να καλύπτει μεγάλο μέρος των σημερινών κρατών του Εκουαδόρ, του Περού, της Βολιβίας, της Χιλής αλλά και της βόρειας Αργεντινής. Ο πολιτισμός των Ίνκας άγγιξε δυσθεώρητα (για τα δεδομένα της εποχής και των συνθηκών) ύψη, χωρίς πάντως να γνωρίσει ποτέ την γραφή, γεγονός που μας στερεί σήμερα περισσότερες πληροφορίες για αυτό τον αξιοθαύμαστο πολιτισμό…

Το 1987 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στο Σιπάν - μια μικρή πόλη που βρίσκεται περίπου στο
μέσον της κοιλάδας Λαμπαγιέκε, στη βόρεια ακτή του Περού - τον ασύλητο τάφο ενός ηγεμόνα του πολιτισμού των Μοτσίκα, που τον ονόμασαν ο "Άρχοντας του Σιπάν" (The Lord of Sipan). Πέθανε γύρω στο 250 π.Χ., ήταν 45-50 ετών και είχε ύψος 1,60. Μαζί του ήταν θαμμένα άλλα οκτώ άτομα (δύο άνδρες, τρεις νέες γυναίκες ένα παιδί και δύο φύλακες), ένας σκύλος και αρκετά λάμα. Ο τάφος περιείχε περί τα 1.000 χρυσά αντικείμενα με πολύτιμους λίθους καθώς και εκατοντάδες άλλα ευρήματα. Αποτελεί τον πλουσιότερο τάφο της Αμερικής που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα.
Ο πολιτισμός των Μοτσίκα (1ος–7ος αιώνας μ.Χ) ξεδιπλώνεται στις πλαγιές των Άνδεων και στις κοιλάδες της άγονης και στενής παράκτιας ζώνης του Βόρειου Περού. Με την αγροκαλλιέργεια και την αλιεία συντηρούσαν μια πολυπληθή και αυστηρά διαστρωμένη κοινωνία, που κατασκεύαζε αρδευτικά κανάλια, πυραμίδες, παλάτια και ναούς. Αν και δεν είχαν σύστημα γραφής, οι Μοτσίκα απαθανάτισαν καλλιτεχνικά τις δραστηριότητές τους σε όμορφα γλυπτά και αγγεία με πολυάριθμες διακοσμητικές λεπτομέρειες και αναπαραστάσεις μυθολογικές, θρησκευτικές, ιστορικές και καθημερινής ζωής, περίτεχνα υφαντά, ζωηρόχρωμες τοιχογραφίες και θαυμάσια αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό.
Στην αρχιτεκτονική, τα σπουδαιότερα μνημεία των Mοτσίκα είναι οι μεγάλες πυραμίδες με αναβαθμίδες, φτιαγμένες από πλίνθους ξεραμένους στον ήλιο, που υψώνονται σε ανοικτές πεδιάδες ή σε κορυφές λόφων πάνω σε τεράστιες βάσεις. Οι τάφοι των Mοτσίκα είναι ορθογώνιοι, επενδεδυμένοι με αντόμπες και με ειδικές κόγχες για τις προσφορές.

Το παζλ της Αργεντικής είναι απλώς σαγηνευτικό. Εκτεινόμενη από τα νότια σύνορα της Βολιβίας μέχρι τη νοτιότερη μύτη της Λατινικής Αμερικής, φλερτάροντας τόσο με τον Ατλαντικό όσο και με τα όρια του Ανταρκτικού Κύκλου, αιχμαλωτίζει τους επισκέπτες της με φυσικά τοπία που κόβουν την ανάσα, με έναν γλυκό και φιλόξενο λαό και την κουλτούρα της, η οποία… στροβιλίζεται στο ρυθμό του μπαντονεόν και στο λάσο των gauchos. Το Μπουένος Αϊρες είναι ένα αστικό και πληθυσμιακό «ψηφιδωτό» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρχιτεκτονικά θυμίζει ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη και προσφέρει στέγη σε 12.500.000 κατοίκους -ευρωπαϊκής καταγωγής οι περισσότεροι- που διακρίνονται για το έντονο (μεσογειακό) ταμπεραμέντο τους.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Η Βολιβία θα σας κόψει την ανάσα κυριολεκτικά! Με υψόμετρο άνω των 2.500 χλμ. πάνω από τη θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το λιγοστό οξυγόνο θα κάνει την αναπνοή δύσκολη μέχρι να συνηθίσετε. Μη σας αποθαρρύνει αυτό όμως. Στη μέση της Κεντρικής Αμερικής, περιτριγυρισμένη από άλλες, πιο «διάσημες» χώρες, η Βολιβία είναι λιγότερο ξακουστή από την όμορφη Αργεντινή ή το πολυσυζητημένο Περού. Είναι όμως η πιο εξωτική χώρα καθώς πάνω από το 60% του πληθυσμού είναι ιθαγενείς, έχει απίστευτη γεωγραφική ποικιλία (εκτός από ακτές) και δεν έχει πλημμυρίσει από τουρισμό. Η ύπαρξή της καταμεσής της ηπείρου την καθιστά πραγματικά την καρδιά της Νότιας Αμερικής και σίγουρα το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της. Η Βολιβία, που χαρακτηρίζεται από το Αλτιπλάνο, θεωρείται το Θιβέτ της Αμερικής. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της είναι Ινδιάνοι που μιλάνε Κέτσουα και Αϊμάρα, το υπόλοιπο 35% είναι μεστίσος που γεννήθηκαν από Ισπανούς και Ινδιάνες, ενώ το 1% καταλαμβάνουν οι Αφρικανοί σκλάβοι που τους έφεραν να δουλέψουν εργάτες στα ορυχεία.