Αρμενία - Γεωργία, με εκδρομή στο Καζμπέγκι (χωριά Καυκάσου) και στην πόλη των σπηλαίων Βάρτζια - Απευθείας πτήσεις με την Aegean | Ιούλιος - Οκτώβριος 2024

Η λίμνη Ίνλε, η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Μυανμάρ, βρίσκεται στην καρδιά της επαρχίας Σαν, στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πλημμυρισμένη κοιλάδα σε υψόμετρο περίπου 900 μ. Στο υπέροχο υδάτινο σκηνικό της περιοχής, κυρίαρχη θέση  κατέχουν οι παραδοσιακοί πλωτοί οικισμοί που φιλοξενούν περίπου 70.000 ιθαγενείς Intha , τους επονομαζόμενους «γιούς της λίμνης». Τοπικοί μύθοι μιλούν για τους επίγονους 36 οικογενειών που μετέφερε εδώ ο βασιλιάς Sithou Alaoungk ( 12ος αιώνας ) προκειμένου να εποικίσει την περιοχή.

Η επίσκεψη στα πλωτά Χωριά  με τις πασσαλόπηκτες καλύβες γίνεται αποκλειστικά με μικρές ξύλινες βάρκες. Είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να καταγράψετε από κοντά τις παραδόσεις και την καθημερινότητα των ντόπιων , που ασχολούνται με την αλιεία, την γεωργία και την υφαντουργία. Το πρωί μπορείτε να δείτε τον μοναδικό τρόπο ψαρέματος , ένα θέαμα που δεν πρέπει κανείς να χάσει. Ως ορμητήριο για την εξερεύνηση της λίμνης Ίνλε είναι το πλωτό ξενοδοχείο μας. Το απόγευμα μπορείτε να απολαύσετε ένα από τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα.    
Ολοκληρώνουμε την επίσκεψη σας στην ευρύτερη παραλίμνια περιοχή με ξενάγηση στα βουδιστικά μοναστήρια που υπάρχουν.

Ένα απίστευτο ταξίδι-περιήγηση στην πιο συναρπαστική ιστορία της Ανατολής! Αρχίζουμε από τη Νεολιθική εποχή, περνάμε στην αρχαιότητα και στη διαμόρφωση, συνύπαρξη, συνεργασία των πρώτων λαμπρών πολιτισμών σε αυτή τη γωνιά της Γης. Ακολουθούν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Σταυροφόροι, το Βυζάντιο, ο οθωμανικός μεσαίωνας και η υπέρλαμπρη αναγέννηση της αυτοκρατορίας. Θα δούμε να ανοίγονται μπροστά μας η Ελλάδα, ο Πόντος, η Αρμενία και όλοι οι σπουδαίοι πολιτισμοί της περιοχής. Θα δούμε τη ρομαντική «Βενετία της Ανατολής», θα δούμε εκπληκτικά κονικά σπίτια που μοιάζουν με κυψέλες. Ναούς απίστευτης ομορφιάς, τείχη απόρθητα, βασίλεια όλο μεγαλοπρέπεια, φύση αλώβητη και ιστορία… πολλή ιστορία! Μιλάμε για ένα ανεπανάληπτο οδοιπορικό που θα μας μείνει αξέχαστο.

Η Ανατολία έχει γενικώς πολύ μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Ξεχωρίζουμε τους δύο σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους το Γκιομπεκλί Τεπέ και το Όρος Νεμρώδ. Αμφότεροι, μνημεία της UNESCO, βρίσκονται εν μέσω ανασκαφών και μελετών. Ωστόσο αυτό που βλέπουμε και στους δύο, μέχρι στιγμής, κόβει την ανάσα.
Αρχίζουμε με το Γκιομπεκλί Τεπέ, έναν τεχνητό λόφο ύψους 15 μέτρων, που βρίσκεται 12 χλμ. έξω από την Ούρφα (τη ρομαντική «Βενετία της Ανατολής»). Εκεί έχουν ανακαλυφθεί προϊστορικοί ναοί της Νεολιθικής Εποχής, που έχουν χρονολογηθεί γύρω στο 11.500 π.Χ. και είναι οι αρχαιότεροι στον κόσμο. Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1964 οπότε και προσδιορίστηκε ότι στην περιοχή υπήρχε ανθρώπινη δραστηριότητα κατά τη Νεολιθική Εποχή, ίσως και τη Μεσολιθική. Οι έρευνες έδειξαν ότι ο λόφος δεν ήταν φυσικός και ότι ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του συμπλέγματος υπήρχαν μεγάλιθοι σε σχήμα «Τ». Οι μεγάλιθοι είναι τοποθετημένοι σε τάξη ανάμεσα σε παχείς τοίχους ακατέργαστης λιθοποιίας που σχηματίζουν κυκλικούς περίβολους. Τέσσερις τέτοιοι περίβολοι έχουν ανασκαφεί μέχρι σήμερα, ωστόσο γεωφυσικές έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν και άλλοι 16, που περιλαμβάνουν συνολικά περίπου 200 μεγαλίθους. Σε αυτούς που βλέπουμε, υπάρχουν ανάγλυφες χαράξεις που αναπαριστούν ζώα, αλλά όχι βίαιες σκηνές κυνηγιού. Εξ ου και το συμπέρασμα ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της περιοχής ήταν τροφοσυλλέκτες και όχι κυνηγοί. Πολύ κοντά στον χώρο (100 μέτρα περίπου) βρέθηκε και το προϊστορικό λατομείο εξόρυξης με μισοτελειωμένους μεγάλιθους. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι το όλο σύμπλεγμα είναι λατρευτικό και αφιερωμένο στη γονιμότητα. Όσο για τους μεγάλιθους, μάλλον συμβολίζουν τη γυναίκα.
Ο άλλος πολύ σημαντικός αρχαιολογικός αλλά και φυσιολατρικός χώρος της Ανατολίας είναι το Όρος Νεμρώδ που ανήκει στην οροσειρά του Ταύρου. Έχει ύψος 2.150 μέτρα και είναι ένα από τα ψηλότερα όρη της βόρειας Μεσοποταμίας. Η περιοχή έχει ανακηρυχθεί από το 1988 εθνικό πάρκο. Το όνομα του όρους προέρχεται από τον βιβλικό βασιλιά Νεμρώδ, ο οποίος αναφέρεται και στο Κοράνι.
Στην κορυφή λοιπόν του όρους βρίσκεται ένα ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα των ύστερων ελληνιστικών χρόνων δημιουργημένο από τον γιο του Μιθριδάτη Α’, βασιλιά Αντίοχο Α’(70-38 π.Χ.) της Κομμαγηνής − περιοχή στα δυτικά της Αρμενίας.
Ο Αντίοχος, πιθανόν στην προσπάθεια του να εδραιώσει την ηγεμονία και να συνταιριάξει τις ποικίλες πολιτισμικές παραδόσεις του βασιλείου του, επινόησε ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό πάνθεο που περιελάμβανε ελληνικές, αρμενικές και περσικές θεότητες καθώς και τον ίδιο και τη δυναστεία του. Το ιερό του όρους Νεμρώδ βρίσκεται επάνω σε τύμβο διαμέτρου 150 μέτρων σε ύψος 45 μέτρων πάνω από την φυσική κορυφή του βουνού. Ο τύμβος περιβάλλεται από τρία πλατώματα στα βόρεια, στα δυτικά και στα ανατολικά. Στο δυτικό και το ανατολικό πλάτωμα υπάρχουν μεγάλα λατρευτικά αγάλματα (κάποτε πρέπει να ήταν ύψους 8 έως 10 μέτρων) που αναπαριστούν τον Αντίοχο ανάμεσα σε κάτι σύνθετες θεότητες με στοιχεία των ελληνικών, αρμενικών και περσικών θρησκειών. Τα αγάλματα αυτά αναπαριστούν τον Δία-Ωρομάσδη, τον Απόλλωνα-Μίθρα-Ήλιο-Ερμή, τον Ηρακλή-Αρτάγνη-Άρη και την τοπική θεότητα Κομμαγένη, που αντιστοιχεί στην αρχαιοελληνική θεά Τύχη. Έχουν πρόσωπα ελληνικής τεχνοτροπίας και ρούχα περσικής και αρμενικής. Εκατέρωθεν της σειράς των προαναφερθέντων αγαλμάτων βρίσκονται από δύο αγάλματα-προστάτες που αναπαριστούν έναν αετό και ένα λιοντάρι. Στο πίσω μέρος τους υπάρχουν επιγραφές στα ελληνικά με ακριβείς οδηγίες για το πώς πρέπει να λατρεύεται ο βασιλιάς εν ζωή και μετά θάνατον. Οι αρχαιολόγοι υποψιάζονται και την ύπαρξη ενός τάφου εντός του τύμβου, πιθανόν του Αντίοχου, ο οποίος όμως δεν έχει ακόμη εντοπιστεί.
Το σύμπλεγμα πάντως θεωρείται ημιτελές και δεν υπάρχουν ενδείξεις πως πραγματοποιήθηκαν ποτέ τελετές σε αυτό. Στον χώρο βρέθηκαν εργαλεία από γυαλί και οστά ζώων αλλά καμία, μέχρι στιγμής, απόδειξη κατοικιών και οικισμού αφού δεν υπάρχουν καθόλου ίχνη οικόσιτων φυτών και ζώων.

Η Ανατολία, είναι ένα αχανές οροπέδιο με μία σειρά αρχαίων πόλεων τις οποίες θα πάρουμε με τη σειρά. Τα αξιοθέατα απλώνονται παντού. Δεν ξέρουμε πού να πρωτοκοιτάξουμε…
Ξεκινάμε από το Ερζερούμ με τη βυζαντινή ονομασία Θεοδοσιούπολη λόγω των τειχών που έχτισε ο Μέγας Θεοδόσιος. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της ανατολικής Τουρκίας και διαθέτει σημαντικά μνημεία.  Έμβλημά της είναι ο σελτζουκικός μεντρεσές των Δίδυμων Μιναρέδων που κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα. Στη σύγχρονη ιστορία, από εδώ το 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ, κάλεσε γενική επιστράτευση, ενάντια στις εντολές της Αντάντ και στη σουλτανική κυβέρνηση. Δηλαδή εδώ μπήκαν οι βάσεις για τη Μικρασιατική Καταστροφή...
Ακολουθεί το παραμεθόριο Ντογκουμπεϊγιαζίτ στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν. Η πόλη υπήρξε ορόσημο για την Αρμενία – μέχρι τη γενοκτονία. Το αρμενικό κάστρο σώζεται ακόμη. 
Μετά έχουμε την Βαν με την ομώνυμη λίμνη. Ήταν πρωτεύουσα του βιβλικού βασιλείου των Ουράρτιων από τον 9ο αιώνα π.Χ. Μετά πέρασε στους βασιλείς του Πόντου και εν συνεχεία στους Ρωμαίους. Το 1071, ήρθαν οι Σελτζούκοι και το 1548 ενσωματώθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την κατέλαβαν οι Ρώσοι μέχρι το 1917. Η Βαν υπήρξε σημαντικό κέντρο του αρμενικού πολιτισμού μέχρι τη γενοκτονία το 1915. Σήμερα, η πλειονότητα είναι Κούρδοι.
Και μετά πάμε στην «ανεπίσημη πρωτεύουσα» του τουρκικού Κουρδιστάν, το Ντιγιαρμπακίρ. Η πόλη είναι αρχαιότατη και αναφέρεται σε ασσυριακές και αραμαϊκές πηγές. Μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε σημαντικό χριστιανικό πληθυσμό (αρμενικό και συριακό), ο οποίος όμως εξοντώθηκε ή εκτοπίστηκε. Σημαντικά αξιοθέατα αποτελούν τα άριστα διατηρούμενα βυζαντινά τείχη μήκους 5,8 χιλιομέτρων, το σελτζουκικό τζαμί και η συριακή εκκλησία της Παναγίας. Γνωστότερο τοπικό αγροτικό προϊόν είναι το καρπούζι που είναι και το έμβλημα της πόλης (επικαθήμενο πάνω σε μικρογραφία των τειχών).
Ακολουθούν δύο πολύ εντυπωσιακοί αρχαιολογικοί χώροι: το όρος Νεμρώδ με τα τεράστια αγάλματα της αρχαίας Κομμαγιανής και το Εθνικό Πάρκο. Και το Γκιομπεκλί Τεπέ, από τους αρχαιότερους προϊστορικούς ναούς στον κόσμο που ανάγεται στη Νεολιθική ή και Μεσολιθική Εποχή. Αμφότερα είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία της UNESCO.
Και φτάνουμε στη Χαρράν, μία από τις αρχαιότερες πόλεις στη Γη. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη εδώ κατέφυγαν ο Αδάμ και η Εύα όταν εκδιώχθηκαν από τον Κήπο της Εδέμ. Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ήταν γνωστή ως «Ελληνόπολις». Αποτέλεσε τμήμα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας και το 331 π.Χ. καταλήφθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο. Αργότερα ήρθαν οι Ρωμαίοι, εδώ μάλιστα δολοφονήθηκε το 217 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Καρακάλλας (τον ξέρουμε και από τα περίφημα λουτρά στη Ρώμη). Με την επικράτηση του Χριστιανισμού κατέφυγαν στη Χαράν οι τελευταίοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι. Ορόσημο της πόλης είναι τα πανάρχαια 960 κωνικά σπίτια με την ονομασία «κουμπέτ» δίπλα στα τείχη. Είναι πλίνθινα, εξ ολοκλήρου χωρίς ξύλο και έχουν παραμείνει αμετάβλητα στον σχεδιασμό τους για τουλάχιστον 3000 χρόνια. Μερικά ήταν ακόμα σε χρήση, σαν κατοικίες, μέχρι το 1980. Είναι δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά τον χειμώνα και στην κορυφή της πήλινης στέγης τους έχουν μία ανοιχτή τρύπα που εξυπηρετεί για τον φωτισμό και τον εξαερισμό τους.
Ακολουθεί η «μουσουλμανική Βενετία» ή «Θεϊκή Ούρφα» ή απλώς Ούρφα. Πρόκειται για την αρχαία Έδεσσα και σήμερα είναι μία κουρδική πόλη. Η ιστορία της έχει καταγραφεί από τον 4ο αιώνα π.Χ., αλλά μπορεί να χρονολογείται τουλάχιστον από το 9000 π.Χ., καθώς υπάρχουν πολλές ενδείξεις στις γύρω περιοχές. Εδώ υπολογίζεται από τους αρχαιολόγους ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γεωργία… Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη η Ούρφα είναι η πατρίδα του Ιώβ. Και επίσης εδώ ο Νεμρώδ πέταξε τον Αβραάμ στην πυρά για να τον θυσιάσει αλλά το παρ’ολίγον θύμα σώθηκε επειδή ο Θεός μεταμόρφωσε την πυρά σε ύδωρ και τα κάρβουνα σε ψάρια… Ορόσημο της πόλης σήμερα είναι η δεξαμενή με τα… αγιασμένα ψάρια (Μπαλικλί Γκιόλ) στο τέμενος του Χαλίλ ουλ Ραχμάν. Όσο για τους Αρμένιους θεωρούν κι αυτοί την Ούρφα ιερή διότι εκεί εφευρέθηκε η αρμενική αλφάβητος.
Και καταλήγουμε στα Άδανα στη Νοτιοανατολική Τουρκία. Η πόλη άκμασε κατά τη ρωμαϊκή εποχή ως διοικητικό και οικονομικό κέντρο. Με την εμφάνιση του Ισλάμ αποτέλεσε ένα από τα πολιτισμικά και γεωγραφικά σύνορα στα οποία συναντήθηκαν, ανταγωνίστηκαν και συναλλάχθηκαν ο ισλαμικός και ο χριστιανικός κόσμος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… όπως μας διδάσκει ακόμα η ιστορία.

Η ονομασία του Καναδά προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τη λέξη των αυτοχθόνων Ινδιάνων Χιούρον-Ιροκουά "kanata" (κάναντα) που σημαίνει "χωριό", "καταυλισμός" ή καλύβα. Το 1535 ο Γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ εξέλαβε λανθασμένα τη λέξη kanata ως τοπωνύμιο της περιοχής γύρω από τη σημερινή Πόλη του Κεμπέκ και στους πρώτους χάρτες του σημείωσε με την ονομασία "Rivière du Canada" τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ονομασία Καναδάς προέρχεται από τα ισπανικά, μιας και οι ισπανοί χαρτογράφοι σημείωναν την περιοχή που δεν είχαν εξερευνήσει βορείως του Κόλπου του Μεξικού με τις λέξεις "acà nada" δηλαδή "εδώ τίποτα".

Έθιμα και παραδόσεις

Ο Καναδάς είναι μία τεράστια χώρα με ετερογενή πληθυσμό. Αν και είναι σχετικά νέο κράτος, εντούτοις διαθέτει πλούτο παραδόσεων, που ανάγονται στους πρώτους κατοίκους και τους Ευρωπαίους πιονιέρους, κυρίως Άγγλους και Γάλλους
Οι Γαλλοκαναδοί διαφέρουν από τους Αγγλοκαναδούς ως προς τη γλώσσα, τις παραδόσεις αλλά και τα διακριτικά γνωρίσματα του χαρακτήρα.
Επιπλέον υπάρχουν διαφορές και μεταξύ των Αγγλοκαναδών, ανάλογα με την καταγωγή (σκοτσέζικη, ιρλανδική, αγγλική) και τη θρησκεία τους.
Οι Γάλλοι άποικοι που κατοίκησαν τη χώρα τον 17ο αιώνα ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χωρικοί, εργάτες, χειροτέχνες, οι οποίοι ακριβώς τότε άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία.
Όμως, ενώ οι Άγγλοι πρεσβυτεριανοί κατέφευγαν σε αυτή τη Νέα Γη για να ξεφύγουν από τους θρησκευτικούς διωγμούς, η στρατολόγηση των Γάλλων αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη, καθώς τους έλειπε οποιοδήποτε ψυχολογικό κίνητρο πέρα από την ελπίδα να αποκτήσουν μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη. Γνωστός με την ονομασία habitant, ο καλλιεργητής της Νέας Γαλλίας ξεχώριζε από τον Ευρωπαίο χωρικό, που ήταν υποχείριο φεουδαρχικών συστημάτων. Ο Καναδός χωρικός ήταν κύριος του εαυτού του· ήταν ιδιοκτήτης της γης, ένας μικρός άρχοντας στο φέουδό του.
Οι Αγγλοκαναδοί έχουν την τάση να διαιωνίζουν τις παραδόσεις τους στα τοπωνύμια, στα τραγούδια και στους λαϊκούς χορούς ή ακόμη και στη γλώσσα των προγόνων τους. Οι αστικές παραδόσεις είναι ένας εξίσου σημαντικός τομέας που συμβάλλει στη συνέχιση της αγγλικής νοοτροπίας στον Καναδά. Από την άποψη αυτή υπάρχει ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τον Καναδά όχι μόνο από τις ΗΠΑ αλλά και από τα άλλα κράτη της αμερικανικής ηπείρου: το κοινοβουλευτικό σύστημα με αμιγώς βρετανικό χαρακτήρα. Άλλο στοιχείο διαφοροποίησης βρίσκεται στο γεγονός ότι η χώρα είναι ακόμα και σήμερα, έστω και συμβολικά μόνο, η μοναδική χώρα στην Αμερική που έχει αρχηγό της ένα βασιλιά. Η βρετανική ατμόσφαιρα γίνεται περισσότερο αισθητή στις επίσημες εκδηλώσεις.

Αν και ολόκληρος σχεδόν ο Καναδάς εμφανίζεται διαποτισμένος από τον αγγλικό πολιτισμό, οι σημερινοί Καναδοί είναι βαθιά επηρεασμένοι στον καθημερινό τρόπο ζωής τους από τα αμερικανικά πρότυπα. Τα αυτοκίνητα, οι διαφημιστικές επιγραφές, τα τρόφιμα, όλα τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, δεν διαφέρουν από εκείνα που χρησιμοποιούνται στη γείτονα χώρα. Επίσης παρόμοιο είναι το στιλ των σπιτιών, ενώ ο ρυθμός της ζωής είναι τυπικά βορειοαμερικανικός. Οι Καναδοί παρακολουθούν κατά προτίμηση τις ταινίες που προέρχονται από το Χόλλυγουντ, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά από τις ΗΠΑ κι ενδιαφέρονται για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ζωηρότερα ίσως απ’ όσο για τις δικές τους.
Οι Καναδοί κατόρθωσαν όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά και να αναβιώσουν τα έθιμα και τις τέχνες των αυτόχθονων λαών που κατοικούσαν πριν από εκείνους σε αυτές τις αχανείς εκτάσεις. Η συνδρομή τους στην οικοδόμηση της χώρας είναι αναμφισβήτητη. Οδήγησαν τους εξερευνητές διδάσκοντας συστήματα επιβίωσης σε έναν άγνωστο κόσμο, τροφοδότησαν το εμπόριο γουναρικών, ενώ οι τροφές τους (καλαμπόκι, μπιζέλια, κολοκύθια) είναι συνηθισμένα προϊόντα διατροφής στον Καναδά. Σε αυτούς τους πληθυσμούς οφείλονται ορισμένα στοιχεία των εθίμων.
Η αρκτική περιοχή του Καναδά αναπτύχθηκε πολύ αργότερα από την αντίστοιχη της Ευρώπης ή της Ασίας. Ενώ σε άλλες χώρες οι Ινουίτ διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις με τους λευκούς, στον Καναδά ο λαός αυτός αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξη ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους της φυλής τους. Μόνο με τον ερχομό των φαλαινοθηρών στις αρχές του 19ου αιώνα σημειώθηκε μια αλλαγή.
 

Ο τοπογραφικός χάρτης των ιθαγενών της Βορείου Αµερικής

Ιθαγενείς μιας νεόκοπης ηπείρου, θύµατα του λευκού ιµπεριαλισµού και της απληστίας, τελευταίοι εκπρόσωποι ενός ροµαντικού τρόπου ζωής δίπλα στη φύση. 
Οι Ινδιάνοι της Άγριας ∆ύσης είναι αναµφισβήτητα οι πρωταγωνιστές της αµερικανικής ιστορίας και ένα σηµαντικό κεφάλαιό της. Φιγούρες παρεξηγηµένες, που κάποτε αντιµετωπίστηκαν σαν απολίτιστοι άγριοι και σήµερα αναγνωρίζονται ως εκπρόσωποι ενός πολιτισµού που έχει πολλά να διδάξει στους λευκούς έποικους. 
Ποιοι είναι, όµως, πραγµατικά οι Ινδιάνοι της Άγριας Δύσης;
Όλοι µας φέρνουµε ζωντανή την εικόνα στο µυαλό µας όταν αναφερόµαστε σε αυτούς. Άνδρες γενναίοι, µε χάλκινη επιδερµίδα, γαµψή µύτη, έντονα ζυγωµατικά, µακριά, µαύρα, στιλπνά µαλλιά, στολισµένα µε φτερά και ένα βλέµµα που θυµίζει αρπακτικό. Ρούχα από δέρµα, µε κεντήµατα από χάντρες, µοκασίνια για αθόρυβο περπάτηµα, καταυλισµοί µε σκηνές και πανέµορφες γυναίκες. Πολεµιστές των διαφόρων φυλών, όπως οι Σιού, οι Κοµάντσι, οι Τσεγιέν κ.λπ. καλπάζουν πάνω σε γρήγορα άλογα οπλισµένοι µε τόξα και ακόντια. Για τους περισσότερους λευκούς, οι Ινδιάνοι εκπροσωπούν ένα λαό που γεννήθηκε για να κυνηγάει και να πολεµάει, που µετράει την ανδρεία και το θάρρος του στις µάχες, ενώ δίπλα τους οι γυναίκες, το ίδιο γενναίες σαν άλλες Σπαρτιάτισσες, ζουν µε σκοπό την ανατροφή των πολεµιστών και είναι έτοιµες να αφαιρέσουν τη ζωή τους, προκειµένου να µην αιχµαλωτιστούν. 
Αυτή η εικόνα είναι αληθινή για µόνο ένα µέρος του ινδιάνικου λαού. Ανάµεσα στις περίπου 30 φυλές, που έζησαν στην τεράστια έκταση που εκτείνεται από το Μισισιπή µέχρι τις Μεγάλες Πεδιάδες και τα Βραχώδη όρη, υπήρχαν φυλές πολεµιστών, υπήρχαν όµως και άλλες που ζούσαν ειρηνικά από τη γεωργία και καλλιεργούσαν καλαµπόκι ή κηπευτικά ή ήταν νοµάδες που ακολουθούσαν τη λεία τους, γιατί ζούσαν από το κυνήγι του βούβαλου. 
Κάθε φυλή είχε τα δικά της χαρακτηριστικά. Το κλισέ της οµαδοποίησης των Ινδιάνων σε µία κατηγορία ανθρώπων µόνο σωστό δεν είναι. ∆εν ήταν άκακοι ιθαγενείς, αλλά ούτε και αιµοδιψή τέρατα. Όπως ανάµεσα στους λευκούς, έτσι µεταξύ των ερυθρόδερµων ιθαγενών µπορούσες να συναντήσεις φιλειρηνικούς αρχηγούς, αλλά και αδίστακτους δολοφόνους. Όλοι τους, όµως, είχαν την ίδια κατάληξη και κοινή µοίρα: διώχθηκαν από τη γη τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Παρά το γεγονός ότι κέρδισαν µερικές µάχες, οι Ινδιάνοι ήταν πολύ λίγοι αριθµητικά και πενιχρά εξοπλισµένοι για να αντισταθούν στους λευκούς εισβολείς.

Ας ξεκινήσουμε με ένα στοιχείο συνταρακτικό: Στην Παπούα-Νέα Γουινέα πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη όλες οι φυλές. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη έγινε το 1984.

Το νησί της Παπούα βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Όπως όλες οι ιστορίες αποικιοκρατίας. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, και ο λόγος που αποτελεί έναν ταξιδιωτικό προορισμό-φετίχ, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Τα τροπικά δάση της Παπούας-Νέας Γουινέας (που είναι ο προορισμός αυτού του πολύ ιδιαίτερου ταξιδιού που οργανώνει το Versus Travel) παραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Τους οποίους θα γνωρίσουμε, χάρη στην εκτεταμένη έρευνα του Versus Travel. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας διαβιούν πρωτόγονα και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Επιβάλλουν την παρουσία τους και τη διαφορετικότητά τους και υποδέχονται τους (όχι πολλούς) επισκέπτες του νησιού τηρώντας τα δικά τους πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.

Άρα το ταξίδι μας εκεί, καθίσταται αυτομάτως μια γνήσια εμπειρία, τόσο μοναδική, όσο και η αληθινή ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο οι εκπλήξεις που μας περιμένουν είναι πολλές! Και πολλές από αυτές συνδέονται με τον δυτικό πολιτισμό, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Για παράδειγμα οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει εκεί, το πρώτο δείγμα καπιταλιστικής κοινωνίας, ήδη από τη λίθινη εποχή. Επίσης τα ξύλινα γλυπτά των ιθαγενών, αποτελούν γνήσια και πανέμορφα δείγματα μοντέρνας τέχνης και εκτίθενται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Τα κολιέ από μαργαριτάρια, στολίζουν τους λαιμούς ανδρών και γυναικών εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού έρθουν στη Δύση. Από την άλλη, μέχρι πρόσφατα, αρκετές φυλές της χώρας επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό. Οι ημέρες που θα περάσουμε λοιπόν στην Παπούα-Νέα Γουινέα θα είναι ένα διαρκές ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, από αυτά που σου αλλάζουν άρδην την κοσμοθεωρία.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για τη χώρα. Η Παπούα-Νέα Γουινέα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος (από το 1975) που ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι. Οι εθνικές γλώσσες είναι τρεις: τα αγγλικά, που τα μιλάνε λίγοι, τα χίρι μότου, επίσης λίγοι και τα τοκ πίτζιν, που τα χρησιμοποιούν στη βουλή, στα σχολεία και στις διαφημίσεις. Γενικώς οι γλώσσες (όχι διάλεκτοι) ξεπερνούν τις 750. Κάθε φυλή έχει τη δική της. Υπολογίζονται περίπου 7.000 ομιλητές ανά καθεμία γλώσσα και διάλεκτο. Και οι φυλές ξεπερνούν τις 800! Ως εκ τούτου εθνικό σύνθημα στη χώρα είναι το (και πάλι) επίκαιρο, για την… πολιτισμένη εποχή μας: «Unity in diversity». Σε ελεύθερη μετάφραση «διαφορετικοί και ενωμένοι».

Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας (ξεπερνούν τα 8,7 εκατομμύρια) ασχολούνται με τη γεωργία με πρωτόγονα μέσα, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στο ταξίδι μας εκεί θα τους δούμε να καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Το 82% των κατοίκων ασχολούνται με αυτούς τους τομείς αλλά παραδόξως, βάσει του εθνικού Συντάγματος, μόνο το 3% της γης που καλλιεργείται ανήκει στους καλλιεργητές. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.294 δολάρια όταν το αντίστοιχο ελληνικό είναι 27.820 δολάρια.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει και πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως ο χρυσός, ο χαλκός, ο άργυρος, το κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Ποιοι τα εκμεταλλεύονται αυτά; Οι γνωστές μεγάλες ξένες εταιρείες. Α, και κάτι ακόμη: το οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο. Ασφαλτοστρωμένες είναι κυρίως οι πόλεις. Στα βουνά και στις πεδιάδες, κυκλοφορούν τεράστια 4Χ4 σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και βασικά οι μετακινήσεις μας θα γίνονται με αεροπλάνο. Ευρέως χρησιμοποιούνται τα μικρά αεροπλάνα των ιεραποστολών. Ειδικά γι αυτά έχουν κατασκευαστεί αεροδιάδρομοι, σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές. Ναι, μέσα σε αυτά τα αεροπλάνα, καθώς θα απογειωνόμαστε και θα προσγειωνόμαστε στις ζούγκλες και στις σαβάνες, θα αισθανθούμε λίγο σαν μικροί… Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί (1900-1944). Αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του ταξιδιού μας!

Θα συναντήσουμε λοιπόν πολλές ιεραποστολές. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών της χώρας είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι περισσότεροι, ωστόσο, στην καθημερινότητά τους, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με προχριστιανικές και δικές τους παραδοσιακές πρακτικές. Κατά κύριο λόγο, όπως θα δούμε γνωρίζοντας τους κατοίκους, πιστεύουν στα πνεύματα, στη Δύναμη, στη μαγεία. Στα σπίτια τους, αντί για εικόνες έχουν ζωγραφισμένα και σκαλισμένα κρανία των προγόνων τους. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα γεγονότα κάνουν θυσίες ζώων (στις αγροτικές περιοχές, γουρουνιών), για να ζητήσουν εύνοια από τα πνεύματα. Φυσικά οι προλήψεις δίνουν και παίρνουν!

Πέρα από τους ανθρώπους, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας, το οποίο στο ταξίδι μας θα εξερευνήσουμε ενδελεχώς, είναι η φύση. Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος και παρουσιάζει μεγάλη διαφοροποίηση. Για παράδειγμα στα βουνά θα συναντήσουμε τροπικά δάση με αλπικά φυτά! Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, θα δούμε σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Και βέβαια αναλόγως με τη χλωρίδα πάει και η πανίδα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι ο πλούτος σε παραδείσια πουλιά. Η Παπούα είναι η πατρίδα τους. Είναι ο παράδεισος των bird-watchers! Κι αν δεν είσαι, πηγαίνοντας εκεί, από την πρώτη μέρα, θα γίνεις…

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, άρα υγρό και θερμό, με μέση θερμοκρασία τους 28ο C. Αλλά επειδή εμείς θα ανεβοκατεβαίνουμε στα βουνά, θα βρούμε και χαμηλότερες θερμοκρασίες.

Γενικώς σε αυτό το νησί, το οποίο θα καλύψουμε αεροπορικώς από νότο προς βορρά και από ανατολή προς δύση, θα δούμε τα πάντα! Δεν θα δούμε πολλά ρούχα, διότι οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σώματά τους αντί να τα ντύνουν. Δεν θα δούμε τρακτέρ, διότι οι αγρότες χρησιμοποιούν παλαιολιθικού τύπου εργαλεία στα χωράφια.  Δεν θα δούμε μουσεία και συναυλιακούς χώρους, διότι η ξυλογλυπτική και η μουσική είναι τέχνες της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πιθανώς γοήτευσαν τον μεγάλο συλλέκτη και μεγιστάνα Μάικλ Ροκφέλερ, ο οποίος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφτασε μέχρι την Παπούα για να ανακαλύψει τον πολιτισμό της και χάθηκε μέσα στα ποτάμια της. Εικάζεται ότι μπορεί να έπεσε θύμα κανιβαλισμού… Αλλά υπάρχει και άλλη μία ιστορία εξερεύνησης, η οποία μάλιστα σώζεται βιντεοσκοπημένη… Το 1930, ο νεαρός αυστραλός Μάικλ Λέι, απελπισμένος από το Κραχ, ξεκίνησε με ένα αεροπλάνο και μία κινηματογραφική κάμερα, για να αποδείξει ότι υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στην, μέχρι τότε ανεξερεύνητη, ενδοχώρα του νησιού και να πείσει τυχόν χρηματοδότες να τον βοηθήσουν να τα εξορύξει. Φτάνοντας εκεί, βρέθηκε σε μία απίστευτη κοιλάδα μέσα στα βουνά, η οποία κατοικούνταν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έβαλε μπροστά την κάμερα και άρχισε το γύρισμα. Ο τίτλος αυτού του αυτοσχέδιου ντοκιμαντέρ είναι «Η πρώτη συνάντηση».

Εμείς θα πάμε σε αυτή την κοιλάδα και θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους που την κατοικούν. Κάπως έτσι θα γίνει και η δική μας «συνάντηση» με την Παπούα-Νέα Γουινέα.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια

Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

Θα μπορούσε να λέγεται και Νησί των Χριστουγέννων ή νησί της Πρωτοχρονιάς. Αλλά έτυχε να είναι Κυριακή του Πάσχα του 1722 όταν ο Ολλανδός ναύαρχος Ιάκωβος Ρόγκεβεεν πάτησε ανυποψίαστος το πόδι του στο νησί. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκριζε αυτό το παράξενο νησί στο πιο απομακρυσμένο σημείο του Νότιου Ειρηνικού. Οι «πέτρινοι φύλακες» του νησιού, τα αινιγματικά μονολιθικά αγάλματα που τράβηξαν την προσοχή του κόσμου σε αυτήν τη μικρή κουκκίδα του χάρτη κρατάνε ακόμα καλά κρυμμένα τα μυστικά τους. Τα περίφημα μοάι είναι οι μοναδικοί μάρτυρες ενός πολιτισμού που έσβησε και άφησε πίσω του μερικά από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία σε όλο τον πλανήτη. Αν η πέτρα μπορούσε να μιλήσει, θα μπορούσαν να μας διηγηθούν ποιοι και πότε ακριβώς τα έφτιαξαν, για ποιο λόγο, πώς τα μετακίνησαν και ποιοι τα κατακρήμνισαν από τα βάθρα τους. Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, το νησί κατοικήθηκε γύρω στο 300 μ.Χ. από Πολυνήσιους που έφτασαν από τα νησιά Μαρκέσα. Τα εύφορα εδάφη ευνόησαν την ανάπτυξη του πολιτισμού Ράπα Νούι και οι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την αλιεία. Ο απροσπέλαστος Ειρηνικός Ωκεανός κράτησε τους Ράπα Νούι απομονωμένους, αφού οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο ήταν πρακτικώς αδύνατη. Τα πρώτα μοάι κάνουν δειλά την εμφάνισή τους γύρω στο 500 π.Χ. Ο προσανατολισμός τους πάντα προς το εσωτερικό του νησιού και ποτέ προς τη θάλασσα εκφράζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την εσωστρέφεια των ανθρώπων του νησιού. Όσο ο πολιτισμός τους εξελισσόταν, εκείνοι αντλούσαν από τους πλούσιους φυσικούς πόρους του νησιού, μέχρι που κάποια στιγμή εξαντλήθηκε μέχρι και το τελευταίο δέντρο, το τελευταίο κλαράκι. Χωρίς δέντρα οι ντόπιοι δεν μπορούσαν να φτιάξουν κανό για να ψαρεύουν ούτε να καλλιεργούν και έτσι το νησί τους μετατράπηκε σε κρανίου τόπος. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν εκτός από το να γίνουν Κάι Ταγκάτα… δηλαδή ανθρωποφάγοι… Εκτός από τον κανιβαλισμό, η έλλειψη τροφής οδήγησε αναπόφευκτα σε εσωτερικές συγκρούσεις, θύματα των οποίων έπεσαν και τα περήφανα μοάι. Όταν το 1774 αποβιβάστηκε στο νησί ο κάπτεν Κουκ, τα μοάι ήταν βίαια αναποδογυρισμένα. Η επιδρομή των Περουβιανών δουλεμπόρων το 1862 αποτελείωσε όσους κατοίκους είχαν επιζήσει, ενώ η ευλογιά που ήρθε αργότερα τους εξολόθρευσε ολοκληρωτικά. Τα 887 αγάλματα που είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί προέρχονταν από το λατομείο του νησιού και μετά έπαιρναν τη θέση τους πάνω στα «άχου», τις ειδικές πλατφόρμες που τα στήριζαν. Τα περισσότερα μοάι κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1.400 και του 1.600 μ.Χ. Η επαφή με τον Δυτικό Κόσμο άνοιξε τον δρόμο για την ανάλυση των μοάι. Από πολλούς κατηγορήθηκαν για τις φαλλικές τους μορφές, αφού άφηναν σεξουαλικά υπονοούμενα για την καταγωγή και τον προορισμό τους πάνω στη Γη. Η αποκατάσταση των άχου και των μοάι, που ξεκίνησε τις τελευταίες δεκαετίες, συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον, αφού το εισόδημα που αποφέρουν στους κατοίκους από τον τουρισμό είναι τεράστιο. 

Άγγλος θαλασσοπόρος και χαρτογράφος (Γιορκσάιρ, 1728 - Χαβάη, 1779)
Κατατάχθηκε στο Βρετανικό Ναυτικό και αρχικά ταξίδεψε στον Καναδά, όπου ανέλαβε τις χαρτογραφήσεις και τις καταμετρήσεις των ακτών της Νέας Γης και του Λαμπραντόρ. Το 1768 ανέλαβε την ηγεσία μιας επιστημονικής αποστολής στις θάλασσες του Νότου (Νότιος Ειρηνικός Ωκεανός) με σκοπό να συλλέξει παρατηρήσεις για τη δίοδο του πλανήτη Αφροδίτη μπροστά από τον Ήλιο.
(Οι αστρονόμοι είχαν προβλέψει ότι στις 3 Ιουνίου 1769 ο πλανήτης Αφροδίτη θα συναντούσε τον Ήλιο. Οι παρατηρήσεις από τον Ειρηνικό Ωκεανό ήταν απαραίτητες για να μπορέσει να δοθεί ακριβής απάντηση για την έκταση του ηλιακού συστήματος).
Το Βρετανικό Ναυτικό και η Royal Society, όμως, είχαν ένα ακόμα κίνητρο για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι στον Ειρηνικό: την ανακάλυψη της Terra Australis Incognita. Στο πρόσωπο του Κουκ, που τότε ήταν 39 ετών, είχαν βρει το ιδανικό άτομο που θα εντόπιζε αυτήν την ήπειρο.
Ξεκίνησε από το Πλίμουθ στις 25/8/1768 με το πλοίο «Endeavor» και αφού πέρασε το Ακρωτήριο Χορν και περιέπλευσε τη Νότια Αμερική έφτασε στην Ταϊτή τον Απρίλιο του 1769. Εκεί παρατήρησε στις 3 Ιουνίου το φαινόμενο της διάβασης της Αφροδίτης από τον ηλιακό δίσκο. Στις 13/7 το πλοίο σάλπαρε για τις θάλασσες του Νότου αναζητώντας μια νέα ήπειρο.  Χαρτογράφησε μεγάλο μέρος από τα νησιά που ονόμασε Νησιά της Εταιρίας (Society Islands) προς τιμήν της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρίας του Λονδίνου. Στις 7/10 έφτασε στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, τις οποίες εξερεύνησε πραγματοποιώντας τον περίπλου των νησιών, κατά τη διάρκεια του οποίου ανακάλυψε μεταξύ άλλων και τον πορθμό που χωρίζει τα δύο μεγαλύτερα νησιά (σήμερα: πορθμός Κουκ).

Το Μάρτιο του 1770 απέπλευσε για το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το δρομολόγιο αυτό τον οδήγησε στην Αυστραλία. Ο Κουκ έπλευσε κατά μήκος των ακτών της Ανατολικής Αυστραλίας σε απόσταση 4.500 χιλιομέτρων από το ακρωτήριο Χόου, στα σύνορα των σημερινών πολιτειών Νέας Νότιας Ουαλίας και Βικτόρια, μέχρι το ακρωτήριο Γιορκ. Μελέτησε τις νότιες ακτές της Νέας Γουινέας και την Ιάβα και αφού περιέπλευσε το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία το 1771.
Το επόμενο έτος επιχείρησε δεύτερο εξερευνητικό ταξίδι με δύο πλοία, το «Resolution» και το «Adventure». Ξεκίνησε στις 13/7/1772 και αφού πέρασε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας κινήθηκε προς Νότο. Στις 58° Νότιο Γεωγραφικό Πλάτος τα παγόβουνα τους έφραξαν το δρόμο. Τότε στράφηκε προς τη Νέα Ζηλανδία, τα Νησιά της Εταιρίας και την Ταϊτή. Έπειτα κινήθηκε προς τα δυτικά και έφτασε στα Νησιά των Φίλων (που είχαν ανακαλυφθεί από τον Τάσμαν). Το χειμώνα του 1773 αφού έκανε στάση πάλι στη Νέα Ζηλανδία κινήθηκε νότια. Στις 30/01/1774 έφτασε στις 71°10’ Νότιου Γεωγραφικού Πλάτους -σημείο στο οποίο κανείς δεν είχε φτάσει έως τότε- μέσα σε ομίχλες και καταιγίδες, χωρίς όμως να ανακαλύψει ίχνος ξηράς. Πλέοντας ύστερα στο Νότιο Ειρηνικό ανέβηκε στα Νησιά του Πάσχα, χαρτογράφησε τα αρχιπελάγη Μαρκέσας και Νέων Εβρίδων (σημερινό Βανουάτου) και στη συνέχεια αυτό της Νέας Καληδονίας. Αφού πέρασε τη Γη του Πυρός, ανακάλυψε το Νησί της Γεωργίας και επέστρεψε στο Πλίμουθ το 1775. Επιστρέφοντας στην Αγγλία, αρνήθηκε τη θέση που του προσέφερε το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, για να επιχειρήσει και τρίτο εξερευνητικό ταξίδι με σκοπό τη γεωγραφική μελέτη του Βερίγγειου πορθμού.
Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1776 με τα πλοία «Resolution» και «Discovery» και με πορεία προς τον Ειρηνικό μέσω του Ινδικού Ωκεανού. Πέρασε από τα νησιά Μάριον, Κρόζετ και Κεργκελέν και κατευθύνθηκε προς την Τασμανία και τη Νέα Ζηλανδία.
Αφού ανακάλυψε τα νησιά που φέρουν το όνομά του (Νησιά Κουκ) κατέληξε στα Νησιά των Φίλων και τα Νησιά της Εταιρίας. Τον Ιανουάριο του 1778 έφτασε στη Χαβάη. Διέπλευσε τον Ειρηνικό με κατεύθυνση προς το Βορρά, με σκοπό να παρακάμψει τον Βερίγγειο πορθμό και να ανακαλύψει τη λεγόμενη «βορειοδυτική δίοδο», εξερεύνησε τα ανατολικά παράλια της Ασίας, παρέπλευσε τις ακτές της Νότιας και της Δυτικής Αλάσκας και παρέκαμψε το Βερίγγειο πορθμό, αλλά, στο πλάτος 70° 41’, οι πάγοι τον ανάγκασαν να πλεύσει προς το Νότο. Στις 14/2/1779 σκοτώθηκε στη Χαβάη (στον κόλπο Κεαλακεκούα) σε μια συμπλοκή με τους ιθαγενείς.
Ο Κoυκ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους όλων των εποχών, ενώ θεμελιώδης ήταν και η συμβολή του στη χαρτογραφία και στους τομείς της φυσικής γεωγραφίας, της ανθρωπογεωγραφίας και των φυσικών επιστημών. Στις τρεις αποστολές του, που διήρκησαν 11 χρόνια, ανακάλυψε εκατοντάδες νησιά, γνώρισε φυλές που μέχρι τότε δεν ήταν γνωστές και σχεδίασε χάρτες με τόση ακρίβεια που για αιώνες έμειναν ανυπέρβλητοι. Η επιστημονική του προσέγγιση οδήγησε σε θεραπεία του σκορβούτου και απέδειξε την αξία των χρονογράφων που χρησιμοποιούνταν για τα ταξίδια. Οι ακριβείς παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών του καθόρισαν το περίγραμμα σημαντικού τμήματος της επιφάνειας της Γης, ιδιαίτερα του Ειρηνικού. Παράλληλα, χάρη στο τεράστιο υλικό των παρατηρήσεων που συνέλεξε, η βοτανική, η ζωολογία, και προπάντων η εθνογραφία, σημείωσαν πρωτοφανείς προόδους.

Οροπέδιο της Κεντρικής Ασίας, σπουδαίος ορεογραφικός κόμβος, από όπου ξεκινούν οι ορεινές αλυσίδες των Ιμαλαΐων, Καρακόραμ, Κουνλούν, Τιεν Σαν, Αλάι και Χιντουκούς.
Βρίσκεται σε βόρειο πλάτος 36°-40° και σε ανατολικό μήκος 70°-75°
Το όνομα Παμίρ σημαίνει ορεινός λειμώνας.
Το οροπέδιο αυτό έχει μέσο ύψος 3.900 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ψηλές χιονοσκεπείς κορυφές.
Το κλίμα είναι το χαρακτηριστικό των περιοχών της στέπας με συχνές βροχοπτώσεις κατά τα τέλη της άνοιξης και τις αρχές του καλοκαιριού.
Σε όλη τη διάρκεια του έτους πνέουν άνεμοι από τα νοτιοδυτικά.
Η βλάστηση αποτελείται από πόες και αραιά δάση.
Τα κράσπεδα του Παμίρ υπόκεινται σε τακτικούς σεισμούς που ταλαιπωρούν τακτικά τις γύρω χώρες (κυρίως Ιράν και Αφγανιστάν).
Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής ανήκουν στη φυλή των Τατζίκων και των Κιργισίων που ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία.
Στην περιοχή υφίστανται λίγοι αυτοκινητόδρομοι, μερικοί των οποίων ακολουθούν δύσβατες περιοχές των αρχαίων καραβανιών.
Κατά την αρχαιότητα η εμπορική οδός μεταξύ Ρώμης - Κίνας διέρχονταν από το Βόρειο Παμίρ.
Από την ίδια οδό οι Νεστοριανοί διέδωσαν τον Χριστιανισμό στη Κεντρική Ασία.
Από τη δίοδο Τέρεκ που βρίσκεται σε ύψος 3.815 μέτρων πέρασε το 1273 ο Μάρκο Πόλο.

«Απαρτχάιντ» σημαίνει διαχωρισμός. Είναι όρος που προέρχεται από τη γλώσσα αφρικάανς την οποία μιλάνε οι Αφρικάνερς ή Μπόερς δηλαδή οι πρώτοι λευκοί άποικοι της Νοτίου Αφρικής που έφτασαν εκεί τον 17ο αιώνα. Αυτοί ήταν κυρίως Ολλανδοί, Γερμανοί και Γάλλοι οι οποίοι ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και θεωρούσαν εαυτούς ανώτερη φυλή από τους μαύρους γηγενείς. Ωστόσο οι Μπόερς αντιτάχθηκαν και πολέμησαν τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα όταν εκείνοι δημιούργησαν το κράτος της Νοτίου Αφρικής. Άρα καταλαβαίνουμε ότι η έννοια του διαχωρισμού (απαρτχάιντ) ουσιαστικά υπήρχε ήδη με το που πάτησαν λευκοί το πόδι τους στη μαύρη ήπειρο…
Ως επίσημη πάντως κρατική πολιτική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1948 και καταργήθηκε το 1991. Όσο ίσχυσε καθόριζε και επέβαλλε τη διάκριση των ανθρώπινων ομάδων (λευκών, κούληδων δηλαδή Ασιατών, μιγάδων και Μπαντού δηλαδή μαύρων) μέσα σε καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές. Ο σκοπός του ήταν βασικά να σταματήσουν οι γάμοι μεταξύ λευκών και μη λευκών, καθώς ένα σημαντικό ποσοστό της χώρας ήταν μιγάδες.
Οι νόμοι του απαρτχάιντ ήταν στυγνοί και άδικοι. Προκάλεσαν για χρόνια αντιδράσεις και εξεγέρσεις κάποιες από τις οποίες βαφτίστηκαν «κομμουνιστικές» από τη συντηρητική εξουσία προκειμένου να πληγεί το Δημοκρατικό Κόμμα της αντιπολίτευσης… Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένους από αυτούς:
- Νόμος απαγόρευσης των μεικτών γάμων (1949)
- Νόμος ανηθικότητας (1950), που τιμωρούσε τη σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και μη-λευκών
- Νόμος κατηγοριοποίησης του πληθυσμού ανάλογα με τη φυλή (1950)
- Νόμος καταστολής του κομμουνισμού (1950), που επέτρεπε στην κυβέρνηση να απαγορεύσει την ύπαρξη κομμουνιστικού πολιτικού κόμματος
- Νόμος ξεχωριστών κατοικιών (1950), που καθόριζε τις αστικές ζώνες κατοίκησης στις πόλεις
- Νόμοι του «Πάσου» (1952), οι οποίοι υποχρέωναν τους μαύρους άνω των 16 ετών να έχουν πάντοτε μαζί τους ένα έγγραφο σαν πάσο/διαβατήριο, που όριζε αν είχαν κυβερνητική άδεια να βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνοικίες
- Νόμος για ξεχωριστή χρήση των δημοσίων χώρων (1953), π.χ. δημόσιες τουαλέτες, πλατείες, σιντριβάνια κτλ.
- Νόμος για την εκπαίδευση Μπαντού (1953), που αφορούσε το σχολικό πρόγραμμα των μαύρων
- Απαγόρευση των απεργιών και της παθητικής αντίστασης στους μαύρους εργάτες (1953)
- Νόμος μετεγκατάστασης γηγενών πληθυσμών (1954), που επέτρεπε την εκδίωξη μαύρων που ζούσαν σε περιοχές οι οποίες είχαν παραχωρηθεί στους λευκούς
- Νόμος περί Εργασίας και Ορυχείων (1956), που επισημοποιούσε τις φυλετικές διακρίσεις στον χώρο εργασίας
- Νόμος προώθησης αυτόνομων μαύρων κυβερνήσεων. Με αυτόν τον νόμο κατά δημιουργήθηκαν μπαντουστάν υπό διοίκηση μη-λευκών. Τα μπαντουστάν ήταν εθνικά κρατίδια που αφορούσαν το 13% του συνολικού εδάφους της χώρας. Επρόκειτο για μικρές νησίδες γης απομονωμένες, άγονες και υποβαθμισμένες βιομηχανικά, που λειτουργούσαν ως γκέτο και στις οποίες στοιβάζονταν υποχρεωτικά όλοι οι μη λευκοί…
- Νόμος περί ιθαγένειας των μαύρων, που τους αφαιρούσε τη νοτιοαφρικανική ιθαγένεια εφόσον ζούσαν στα μπαντουστάν
- Διάταγμα περί αφρικάανς (1974), το οποίο υποχρέωνε όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να διδάσκουν στη γλώσσα αφρικάανς τα μαθηματικά, τις κοινωνικές επιστήμες, την ιστορία και τη γεωγραφία
- Νόμος απαγόρευσης της επαγγελματικής κατάρτισης των μαύρων (1976)
Εννοείται πως όποιος μη λευκός αντιδρούσε στα παραπάνω φυλακιζόταν ή εκτελούνταν. Ο Νέλσον Μαντέλα, κατοπινός πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής (1994-1999), φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών λόγω της αντιστασιακής δράσης του κατά του απαρτχάιντ.
Οι λευκοί που έπαιρναν το μέρος των μαύρων συνήθως ελάμβαναν υποχρεωτική διάγνωση ανισόρροπου και κλείνονταν στα τρελοκομεία. Κάτι τέτοιο συνέβη στον έλληνα από τη Μοζαμβίκη Δημήτρη Τσαφέντα, ο οποίος το 1966 δολοφόνησε μέσα στη Βουλή τον αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, εθνικιστή πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Χένρικ Φέρβερντ. Ο Φέρβερντ, ήταν ο πρώτος αφρικανός πρωθυπουργός που δεν καταγόταν από Μπόερς. Ο Τσαφέντας πέθανε απομονωμένος μέσα σε ψυχιατρική κλινική-φυλακή από πνευμονία το 1999.
Παρόλα αυτά, μετά τη συμβολική αυτή πράξη του Τσαφέντα που έλαβε διεθνείς διαστάσεις και έθεσε παγκοσμίως το θέμα του φυλετικού διαχωρισμού, στη Νότια Αφρική άρχισαν σταδιακά να γίνονται κάποιες διορθωτικές μεταρρυθμίσεις. Το 1989, την εξουσία ανέλαβε ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας ο οποίος απελευθέρωσε τον Νέλσον Μαντέλα το 1990 και με τον οποίο μοιράστηκε το 1993 το Νομπέλ Ειρήνης «για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής». Τελικά η πλειονότητα των νόμων του απαρτχάιντ καταργήθηκαν μεταξύ 1989 και 1991, ωστόσο ακόμα διακρίνονται κατάλοιπα, τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνία της χώρας. Σήμερα ο όρος απαρτχάιντ χρησιμοποιείται πλέον για να υποδηλώσει κάθε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

«Ο Λένιν μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά κι εμείς τα κάναμε σκ…τά!». Αυτή είναι μία από τις περίφημες φράσεις του Ιωσήφ Στάλιν, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ (1922-1953) την οποία απεύθυνε στο πολιτμπιρό όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στα εδάφη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μία φράση από αυτές που προκαλούσαν τρόμο στους συνεργάτες του για επερχόμενες συνέπειες. Όμως ο Στάλιν πραγματικά την εννοούσε, από τα βάθη της ψυχής του, γιατί μέσα του ένιωθε το άγχος και την πίεση να καταστήσει τη χώρα του μία υπερδύναμη. Και ο πόλεμος του χάλαγε τα σχέδια.
Ο Ιωσήφ ΒισαριόνοβιτςΤζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας, που τότε ήταν αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του ΒησαρίωνοςΤζουγκασβίλι και της ΚετεβάνΓκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του έμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του – αυτό το γεγονός του κόλλησε το παρατσούκλι «βλογιοκομμένος» από τα παιδικά χρόνια του ως την ύστατη στιγμή.
Υπήρξε πάντως πανέξυπνος και άριστος μαθητής – η αγάπη του για τη μελέτη συνεχίστηκε ως το τέλος. Αργότερα, ως ο Κορυφαίος της ΕΣΣΔ, διάβαζε νυχθημερόν και ενημερωνόταν προσωπικά για όλες τις πτυχές των έργων ανοικοδόμησης της χώρας. Από το αναγνωστήριό του πέρασαν επιστημονικά συγγράμματα, πολεοδομικές μελέτες, βιομηχανικά σχέδια και όλη η σοβιετική και αμερικανική λογοτεχνία της εποχής. Επίσης παρακολουθούσε με μανία κινηματογράφο – αγαπούσε ιδιαιτέρως τις ταινίες του Χόλιγουντ.
Ας πάμε όμως πίσω στο Γκόρι… Το 1888, με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε στην τοπική εκκλησιαστική σχολή, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Και το 1894, σε ηλικία 15 ετών, βαπτίστηκε στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης ενάντιαστους ρώσους καταπιεστές οπότε και άρχισε να διαβάζει απαγορευμένα βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη ΝικολάιΤσερνισέφσκι. Τον ίδιο κιόλας χρόνολόγω των ιδεών του αποβλήθηκε από την εκκλησιαστική σχολή. Τότε απελευθερώθηκε και ακολούθησε τον δρόμο της επανάστασης για την επίλυση του «ρωσικού προβλήματος». Έγινε έναν κανονικός αναρχικός. Η τσαρική Ρωσία βρισκόταν σε αδιέξοδο. Ήταν μια χώρα τεράστια αλλά υπανάπτυκτη. Η ελίτ των αστικών κέντρων ζούσε στον κόσμο της και οι μάζες της υπαίθρου βούλιαζαν στην εξαθλίωση. Η πλειονότητα των ρώσων πολιτών ήταν αναλφάβητοι, θρησκόληπτοι και ανήμποροι να σκεφτούν κάτι περισσότερο από το μεροδούλι και το μεροφάι. Επίσης έπιναν βότκα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα αυτά ενώ ο δυτικός κόσμος ανέπτυσσε βιομηχανία, απολάμβανε τα πρώτα επιστημονικά θαύματα και έβλεπε μπροστά του έναν καινούργιο αιώνα γεμάτο υποσχέσεις. Αυτό ο Στάλιν και οι όμοιοί του δεν μπορούσαν να το δεχτούν.
Τελικά η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρήκε μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 έγινε μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης. Τότεάρχισε πλέον να γίνεται ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας μετά τον Λένιν και τον Τρότσκι.
Το 1919 παντρεύτηκε τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα, κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλικαι τη Σβετλάνα. Ο Βασίλι λόγω των καταχρήσεων έγινε παρανοϊκός και είχε άσχημο τέλος. Η Σβέτα (όπως την αποκαλούσε ο Στάλιν) το 1967 αυτομόλησε στη Δύση και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Παρότι έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία για τον πατέρα της, όπως άλλωστε κι εκείνος, τον κατηγόρησε αργότερα ότι ώθησε τη μητέρα της σε αυτοκτονία. Η Νταντέζντα αυτοπυροβολήθηκε στη συζυγική κατοικία το 1932 ενόσω ο Στάλιν συνεδρίαζε με το πολιτμπιρό στο γραφείο του για την πορεία της εκβιομηχάνισης της χώρας. Φυσικά εκείνος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Και μέχρι το τέλος της ζωής του αποκαλούσε τη Σβέτα «οικοδέσποινα».
Όταν έμεινε χήρος, ήταν ήδη 8 χρόνια ηγέτης της ΕΣΣΔ. Διαδέχτηκε στη θέση τον Λένιν μετά τον θάνατό του το 1924, με σκοτεινές, όπως λέγεται, διαδικασίες. Και αφού παραγκώνισε και τους τελευταίους αντιπάλους του στην Κεντρική Επιτροπή, από το 1928 άρχισε να κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Οι διωγμοί πάντως συνεχίστηκαν όσο ζούσε και έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της. Κατά τη γνώμη του, και κατά τη γνώμη των στενών συνεργατών τουβλ. ΛαυρέντιΜπέρια, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα το όραμα της ανοικοδόμησης της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του και έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «Σοσιαλισμός σε Μία Χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), ο Στάλιν προώθησε τη συνολική και απόλυτη εκβιομηχάνιση της χώρας. Η ΕΣΣΔ ηλεκτροδοτήθηκε και υδροδοτήθηκε, ενώθηκε με οδικά δίκτυα, γέμισε εργοστάσια και ολοκαίνουργιες βιομηχανικές πόλεις, οι αγροί οργώθηκαν με τρακτέρ και μπουλντόζες, οι δρόμοι γέμισαν με αυτοκίνητα, λεωφορεία και τραμ, τα τρένα συνέδεσαν όλη τη χώρα, με δυο λόγια μέσα σε 10 χρόνια η ΕΣΣΔ έγινε η Νο2 μετά τις ΗΠΑ σε βιομηχανική ανάπτυξη. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, με κόπο, με αίμα, με ταλαιπωρία, με διωγμούς, απειλές και αυτοκτονίες αλλά η χώρα είχε χτιστεί από το μηδέν. Ο Ρούσβλετ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Στάλιν – εξάλλου η συνεργασία των δύο υπερδυνάμεων ήταν στενή και ισχυρή. Ο Γεωργιανός πλήρωνε σε χρυσό τον Αμερικανό που πάλευε με το Κραχ, για να αγοράσει τεχνογνωσία. Αυτό ήταν το dealμέχρι που μπήκε ανάμεσά τους ο Χίτλερ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ μαινόταν η αιματηρή πολιορκία του Στάλιγκραντ, ενώ ο σοβιετικός στρατός θυσιαζόταν στα μέτωπα, ενώ ό,τι καινούργιο είχε χτιστεί καταστρεφόταν, ο Στάλιν μετέφερε ό,τι πολύτιμο υπήρχε στη χώρα (υλικό και ανθρώπους) στα Ουράλια, παρέμεινε μόνος του στη Μόσχα και πάλεψε με τους στρατηγούς να φτιάξει βαριά βιομηχανία. Όπλα, αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους. Το κατάφερε κι αυτό. Και όταν τελείωσε ο πόλεμος, και τον βρήκε νικητή, η ΕΣΣΔ είχε γίνει η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, είχε αποκτήσει σχεδόν όλη την Ανατολική Ευρώπη και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια.
Όμως ο Στάλιν είχε πλέον κουραστεί. Στις 5 Μαρτίου 1953, πέθανε μόνος, νύχτα, μέσα στο γραφείο του από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η πιστή του υπηρέτρια.
Υ.Γ. Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε σπαρτιάτης όσον αφορά το προσωπικό του lifestyle. Το πατρικό του στο Γκόρι όπου κατοικούσαν οι γονείς του παρέμεινε όπως το είχε αφήσει. Απέκτησε ρεύμα και νερό μαζί με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ.

H Σεβάν σχηματίστηκε πριν περίπου 25 με 30 χιλιάδες χρόνια και είναι το μεγαλύτερο υδάτινο σώμα στην Αρμενία και την Καυκασία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.900 μέτρων και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της Ευρασίας. Έχει έκταση 1.244 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η λεκάνη απορροής της έχει έκταση περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα − το ένα έκτο της επικράτειας της Αρμενίας. Η λίμνη Σεβάν βρίσκεται στη κεντρική Αρμενία, στο βόρειο τμήμα του αρμενικού ηφαιστειακού οροπεδίου του Καυκάσου και 60 χιλιόμετρα βόρεια από την πρωτεύουσα Γερεβάν. Έχει περίπου τριγωνικό σχήμα, με μέγιστο μήκος 75 χλμ. και μέσο πλάτος 19χλμ., και χωρίζεται σε δύο λεκάνες, τη Μικρή και τη Μεγάλη Σεβάν. Τροφοδοτείται από 28 μικρούς ποταμούς και ρέματα και κύρια πηγή των υδάτων της είναι οι ανοιξιάτικες πλημμύρες και το λιώσιμο του χιονιού. Ένα παράξενο χαρακτηριστικό της είναι ότι εκρέει μόνο σε ένα σημείο, στον ποταμό Ραζντάν – περίπου το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% εξατμίζεται. Πριν την ανθρώπινη  παρέμβαση, το νερό της λίμνης ανανεωνόταν κάθε 44,3 χρόνια.
Τα νερά της Σεβάν έχουν χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα για την άρδευση της πεδιάδας του Αραράτ και την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας από το 1938. Ως αποτέλεσμα, η στάθμη της υποχώρησε περίπου 20 μέτρα, φτάνοντας σε ελάχιστο το 1952, ενώ ο όγκος της έχει μειωθεί κατά 42%. Πριν την ανθρώπινη παρέμβαση, η λίμνη είχε βάθος 95 μέτρα και έκταση 1.416 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η στάθμη της βρισκόταν σε υψόμετρο 1.916. Η λίμνη σήμερα παρέχει περίπου το 90% των αλιευμάτων της χώρας(ψάρια και καραβίδες) και το νερό της χρησιμοποιείται για την ύδρευση της Αρμενίας και γειτονικών χωρών.
Η ονομασία Σεβάν θεωρείται ότι προέρχεται από την ουραρτική λέξη «σουίνια» (=λίμνη) η οποία είναι γραμμένη σε μια σφηνοειδή επιγραφή επίουραρτίου βασιλιά Ρούσα Α΄. Η επιγραφή που χρονολογείται τον 8ο αιώνα π.Χ. ανακαλύφθηκε στις νότιες όχθες της λίμνης. Άλλες δημοφιλείς εκδοχές είναι ότι προέρχεται από τις αρμενικές λέξεις σεβ (=μαύρος) και βανκ (=μοναστήρι), ή από τη λέξη σεβ και την ονομασία της τουρκικής λίμνης Βαν.
Πάντως από την αρχαιότητα μέχρι τον Μεσαίωνα, η λίμνη αναφερόταν ως θάλασσα, και πιο συγκεκριμένα θάλασσα του Γκεχάμ–η ονομασία αυτήαπαντάται σε αρκετούς αρμένιους ιστορικούς του Μεσαίωνα, όπως ο ΜοβσέςΧορενατσί. Στη λατινική και ελληνική γραμματεία, η λίμνη αναφέρεται ως Λυχνίτις – έτσι την ονοματίζει ο έλληνας γεωγράφος και αστρονόμος Κλαύδιος Πτολεμαίος στη «Γεωγραφική Υφήγηση», το εξάτομο έργο του που γράφτηκε το έτος 150.
Τέλος στη σύγχρονη εποχή και ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η λίμνη αναφερόταν συχνά ως Γκόκτσα, από τη τουρκική λέξη Gökče (= γαλάζια νερά) λόγω του εντυπωσιακού γαλάζιου των νερών της.
Η Σεβάναναγνωρίστηκε ως μείζονα πηγή νερού τον 19ο αιώνα. Το μεγάλο υψόμετρο της λίμνης σε σχέση με την εύφορη πεδιάδα του Αραράτ και οι περιορισμένες ενεργειακές πηγές της χώρας ώθησαν τους μηχανικούς να εξερευνήσουν τρόπους της χρήσης του νερού της. Το 1910, ο Αρμένιος μηχανικός ΣουκίαςΜανασσεριάν πρότεινε τη χρήση του νερού για άρδευση και παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Για τον σκοπό αυτό συνέστησε την αποξήρανση της λίμνης κατά 50 μέτρα. Σύμφωνα με το σχέδιό του η Μεγάλη Σεβάν θα αποξηραινόταν τελείως, ενώ η Μικρή Σεβάν θα περιοριζόταν σε έκταση περίπου 240 χλμ. Την πρόταση του Μανασεριάν υιοθέτησε ο Ιωσήφ Στάλινστο 2ο πεντάχρονο πλάνο εκβιομηχάνισης και ηλεκτροδότησης της ΕΣΣΔ και οι εργασίες άρχισαν το 1933. Η όχθη του ποταμού Ραζντάν εκβαθύνθηκε, ενώ κατασκευάστηκε μια σήραγγα 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Η σήραγγα ολοκληρώθηκε το 1949 και από τότε η πτώση της στάθμης της Σεβάν επιταχύνθηκε, φτάνοντας το ένα μέτρο το χρόνο. Το νερό χρησιμοποιήθηκε για άρδευσης και υδροδότηση έξι σταθμών παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας.
Δυστυχώς όμως οι ενέργειες αυτές υποβάθμισαν επικίνδυνα την οικολογική κατάσταση αυτού του φυσικού θησαυρού. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε φανεί το πρόβλημα των επιπτώσεων και έτσι το 1964 εκπονήθηκε μια εργασία διάσωσης της λίμνης. Σύμφωνα με αυτήν έπρεπε να παρεκτραπεί ο ποταμός Αρπά μέσω μιας σήραγγας 49 χιλιόμετρων προς τη λίμνη. Η σήραγγα, ολοκληρώθηκε το 1981. Περίπου 200 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού εισρέουν πλέον κάθε χρόνο στη Σεβάν μέσω αυτής της σήραγγας. Επειδή όμως η στάθμη και πάλι δεν θα ανέβαινε αρκετά γρήγορα, το υπουργικό συμβούλιο της ΕΣΣΔ αποφάσισε την κατασκευή μίας ακόμη σήραγγας, μήκους 21,6 χιλιομέτρων. Οι εργασίες καθυστέρησαν λόγω των συγκρούσεων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ (1988-1994) και τουκαταστροφικού σεισμού(1988), και τελικά η δεύτερη σήραγγα ολοκληρώθηκε το 2004. Μέσω αυτής εισρέουν σήμερα στη λίμνη επιπλέον 165 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού κάθε χρόνο.
Μετά την κατασκευή των δυο αυτών σηράγγων, η στάθμη της λίμνης Σεβάνάρχισε να ανεβαίνειπερισσότερο μετά το 2005. Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2007, από το 2001η στάθμη είχε ανυψωθεί κατά 2,44 μέτρα. To 2019 έφτασε τα 1900,44 μέτρακαι μέχρι το 2029 αναμένεται να φτάσει τα 1903,5 μέτρα.

Το Ναγκόρνο (ορεινό) Καραμπάχ ή Αρτσάχ (η αρχαία ονομασία του), είναι ένα νεοσύστατο κράτος που ιδρύθηκε στα χρόνια της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, κάνοντας χρήση σχετικού δικαιώματος που παρείχε το Σοβιετικό Σύνταγμα και κηρύσσοντας την ανεξαρτησία του από το Αζερμπαϊτζάν με δημοψήφισμα. Ωστόσο δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και τυπικά υπάγεται στο Αζερμπαϊτζάν παρά το γεγονός ότι η πλειονότητα των κατοίκων του είναι Αρμένιοι. Βρίσκεται στην περιοχή της Υπερκαυκασίας και συνορεύει δυτικά με την Αρμενία, ανατολικά και βόρεια με το Αζερμπαϊτζάν και νότια με το Ιράν. Το τοπίο στο Καραμπάχ ή Αρτσάχείναι ορεινό και δασώδες με δρυς και οξιές.Αλλά μέσα από τα δάση ξεπροβάλλουν και πεδιάδες με αμπελώνες, οπωρώνες και ελαιώνες για τους μεταξοσκώληκες. Η περιοχή διαθέτει επίσης πολλές ιαματικές πηγές και κοιτάσματα ψευδαργύρου, άνθρακα, μολύβδου, χρυσού, μαρμάρου και ασβεστόλιθου. Διοικητικήπρωτεύουσά της είναι ηΣτεπανακέρτκαι πολιτιστική η αρχαία αρμενική Σουσί. Ο αρμενικός πολιτισμός έχει τις ρίζες του από την αρχαιότητα στην περιοχή του Αρτσάχκαι άκμασε ιδιαίτερα κατά την πρώιμη μεσαιωνική εποχή. Για παράδειγμα τον 5ο αιώνα, λειτούργησε εκεί το πρώτο αρμενικό σχολείο στο μοναστήρι Αμαράς υπό τον ΆγιοΜεσρώπΜαστότς, που δημιούργησε το αρμενικό αλφάβητο. Γύρω στα μέσα του 7ου αιώνα, η περιοχή κατακτήθηκε από ΆραβεςΜουσουλμάνουςμαζί με την Περσία και κυβερνήθηκε από τοπικούς διοικητές του Χαλιφάτου. Το 821 ο αρμένιος πρίγκιπας ΣαχλΣμπατιάνεπαναστάτησε στο Αρτσάχκαι έτσι ιδρύθηκε η Βουλή των Χατσέν (από τη λέξη χατς που σημαίνει σταυρός). Έτσι το Αρτσάχ έγινε πριγκιπάτο κι αυτό διήρκεσε ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Τότε έγινε προτεκτοράτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ο ΤσάροςΑλεξάνδρος Α' αναγνώρισε τον ντόπιο πρίγκιπα ΙμπραχίμΧαλίλ Χαν και τους απογόνους του ως τους μοναδικούς κληρονομικούς ηγεμόνες της περιοχής.
Η σημερινή σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, έχει τις ρίζες της στη σοβιετική έμπνευση περί Υπερκαυκασίας (1918). Επρόκειτο για τη δημιουργία μίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας (της Υπερκαυκασίας), η οποία όμως διαλύθηκε αμέσως στις ξεχωριστές Δημοκρατίες της Αρμενίας, του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας. Τον Ιούλιο του 1918, η πρώτη αρμενική Συνέλευση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την περιοχή αυτοδιοικούμενη και δημιούργησε εθνικό συμβούλιο και κυβέρνηση. Τον Αύγουστο του 1920, η Αρμενία υπέγραψε μια προκαταρκτική συμφωνία με τους μπολσεβίκους, στην οποία τους παραχωρούσε την περιοχή μέχρι την τελική διευθέτηση.Από τότε και για αρκετές δεκαετίες με τη Σοβιετική Ένωση να έχει σταθερά τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, η διαμάχη σταμάτησε. Και επανήλθε λίγο πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ.Το 1987 οι Αρμένιοι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ κατηγόρησαν το Αζερμπαϊτζάν γιααζερικοποίησηκαι έστειλαν αίτημα προς τη Μόσχα για ένωση με την Αρμενία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1991, σε δημοψήφισμα ενέκριναν τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Το δημοψήφισμα μποϊκοτάρισαν οι Αζέροι του Ναγκόρνο Καραμπάχ και αμέσως μετά ξέσπασε ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, με το δεύτερονα λαμβάνει υποστήριξη από την Αρμενία. Τον Μάιο του 1994, υπεγράφη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός η οποία τυπικά παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα… Αλλά το έχουμε ξαναδεί, αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν έτσι εύκολα...

Οι Μουίσκα είναι ένας αυτόχθονος λαός και πολιτισμός του που αναπτύχθηκε στα υψίπεδα της ανατολικής κορδιλιέρας των κολομβιανών Άνδεων, πολύ πριν από την ισπανική κατάκτηση. Όταν έφτασαν στην περιοχή οι κονκισταδόρες, η επικράτεια των Μουίσκα είχε ήδη οργανωθεί σε Συνομοσπονδία, μιλώντας την ίδια γλώσσα, της γλωσσικής οικογένειας Τσιμπτσάν. Τη Συνομοσπονδία συναποτελούσαν τρεις «περιφέρειες», που διακρίνονταν η μία από την άλλη κυρίως χάρη στην πίστη τους σε διαφορετικό ηγεμόνα, τον zaque, τον zipa και τον iraca, ο καθένας με αρκετά διακριτά όρια δικαιοδοσίας και εξουσίας.

Η Κομοτηνή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Ελλάδας και είναι πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης.
Με την ύπαρξή της να βεβαιώνεται από την ύστερη αρχαιότητα, το πάλαι ποτέ μικρό βυζαντινό οχυρό των Κομοτηνών ή Κουμουτζηνών αναδείχθηκε σε σημαντικό αστικό κέντρο στην Υστεροβυζαντινή περίοδο.
Η σημαίνουσα θέση της στην περιοχή της Θράκης εδραιώθηκε στα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου, στην τελευταία περίοδο της οποίας αναδείχθηκε σε διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιφέρειας.
Η πρόσκαιρη κατάκτησή της από τους Βούλγαρους στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, η απελευθέρωσή της κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η έκβαση του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οδήγησαν στην οριστική ενσωμάτωσή της στην ελληνική επικράτεια, το 1920.
Στα μεταπολεμικά χρόνια η πόλη αναπτύχθηκε χάρη στην κεντρική της γεωγραφική θέση και τη σημασία της ως διοικητικό κέντρο, διατηρώντας τον χαρακτήρα της, και επηρεασμένη, ως ένα βαθμό, από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των μειονοτικών ομάδων.

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη πολυπολιτισμική με έντονο τον χαρακτήρα της φοιτητούπολης. Ο πληθυσμός είναι εξαιρετικά πολύγλωσσος για το μέγεθός της.
Αποτελείται από ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους, κυρίως Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα) και απογόνους Αρμενίων προσφύγων
Την δεκαετία του 1990  εγκαταστάθηκαν σε αυτή και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ  (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν).
Ο πληθυσμός της, κατά την απογραφή του 2011, είναι 55.812 κάτοικοι. Στο πανεπιστήμιο της φοιτούν περίπου 10.000φοιτητές.

Η ιερή Λίμνη Τιτικάκα, βρίσκεται στο οροπέδιο Αλτιπλάνο, στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού και σε υψόμετρο 3.812 μέτρων. Είναι η πιο υψομετρική πλεύσιμη λίμνη του κόσμου. Ο πληθυσμός γύρω από την Τιτικάκα διατηρεί τις αρχαίες παραδόσεις της φυλής Ούρος, με κύριες ασχολίες την αλιεία, τη χειροτεχνία και τη γεωργία.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Oι Φιλιππίνες είναι μια πανέμορφη χώρα στη Νοτιοανατολική Ασία με πλούσια ιστορία και πολιτισμό. Αποτελείται από περίπου 7.000 νησιά. Πρωτεύουσά της είναι η Μανίλα και επίσημη γλώσσα τα Φιλιππινέζικα. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 110 εκατομμύρια είναι η δωδέκατη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο. Έχει επηρεαστεί από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανών, των Αμερικανών και των Κινέζων. Υπήρξε αποικία της Ισπανίας για πάνω από τριακόσια χρόνια, ενώ αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1946 και έκτοτε έχει αναπτυχθεί ως μια πλουραλιστική δημοκρατία. Η οικονομία της είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στην Ασία και βασίζεται σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων του τουρισμού, της γεωργίας και της κατασκευής.
Οι Φιλιππινέζοι είναι ένα φιλόξενος και φιλικός λαός που φημίζεται για τη ζεστασιά και την ευγένειά του. Ο πολιτισμός τους είναι μια μίξη τοπικών παραδόσεων και επιρροών από τη δυτική κουλτούρα, κάτι που αντανακλάται στη μουσική, τον χορό και την τέχνη. Επιπλέον, η χώρα έχει πολλά φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένων των καταπληκτικών τροπικών παραλιών της, των εντυπωσιακών βουνών και των ιστορικών μνημείων. Σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο όμορφους τουριστικούς προορισμούς της Ασίας.

Το Πουέρτο Ρίκο ή αλλιώς Πόρτο Ρίκο είναι νησί της Κεντρικής Αμερικής στον Ατλαντικό ωκεανό. Πρόκειται για το μικρότερο και ανατολικότερο από τα νησιά των Μεγάλων Αντιλλών. Με έκταση 13.790 τ. χλμ., αποτελεί υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ. Το όνομά του μεταφράζεται στα ελληνικά ως «πλούσιο λιμάνι».  Οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν οι Ινδιάνοι της φυλής των Αραουάκων, οργανωμένοι σε ομάδες, με κύρια απασχόληση τη γεωργία και το ψάρεμα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του και αφού τους εξολόθρευσε το ονόμασε Σαν Χουάν Μπατίστα. 
Για πρώτη φορά εγκαταστάθηκαν εκεί Ισπανοί άποικοι το 1509 με την επίβλεψη του πρώτου κυβερνήτη, του Χουάν Πόνθε ντε Λεόν. Το 1521 ιδρύθηκε η πρωτεύουσα του νησιού, η Σαν Χουάν. Γρήγορα οι Ισπανοί εξαφάνισαν παντελώς τους ιθαγενείς και εγκατέστησαν στις φυτείες και τα ορυχεία χρυσού, που ήταν πλούσια την εποχή εκείνη, δούλους από την Αφρική. Τον 17ο και 18ο αιώνα έγιναν πολλές προσπάθειες κατάληψης του νησιού, που ήταν σημαντική στρατιωτική βάση, άλλοτε από τους Ολλανδούς και άλλοτε από τους Βρετανούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι προστριβές με τη μητρόπολη άρχισαν τον 19ο αιώνα με αποκορύφωμα την απόπειρα εξέγερσης του 1867, η οποία όμως απέτυχε.  Το 1897 η Ισπανία αναγνώρισε την αυτονομία του νησιού, το οποίο καταλήφθηκε το 1898 από τις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Με τη συνθήκη του Παρισιού (1898), το Πουέρτο Ρίκο παραχωρήθηκε στις ΗΠΑ, οι οποίες διόρισαν στρατιωτικό διοικητή και εκτελεστικό συμβούλιο (1900). 
Το Πουέρτο Ρίκο είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή. Τα 2/3 του πληθυσμού είναι ισπανικής και λοιπής ευρωπαϊκής καταγωγής και το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από αφρικανικής καταγωγής κατοίκους και μιγάδες. Οι κάτοικοι, όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, είναι επηρεασμένοι από την ισπανική κατοχή και διατηρούν πολλά λατινοαμερικανικά έθιμα. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική, παρόλο που και η αγγλική χρησιμοποιείται ευρέως και για διοικητικούς σκοπούς. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι χριστιανοί.

Μπορεί σε κάποιους από εσάς το όνομα Λας Τερένας να σας φαίνεται γνωστό, καθώς είναι το μέρος όπου γυρίζεται το Ελληνικό Survivor, όμως η ευρύτερη περιοχή της χερσονήσου Σαμάνα όπου βρίσκεται αυτή η μικρή αλλά όμορφη πόλη στις βορειοανατολικές ακτές του Αγίου Δομίνικου, είναι ένα μέρος ανεξερεύνητο, ανέγγιχτο και σχετικά στο ευρύ κοινό.
Με παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, χρυσαφένιες αμμουδιές και πληθυσμό μόλις κάτι παραπάνω από 13.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι περισσότεροι ασχολούνται με το ψάρεμα και τη γεωργία, αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο που ανακαλύψαμε και σας προτείνουμε.
Πρόκειται για ένα μέρος μακριά από τα συνηθισμένα, που το έχει αγγίξει ελάχιστα ο τουρισμός, παρά τη δημοφιλία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, και αποτελεί ιδανικό προορισμό για όποιον θέλει να χαλαρώσει και να δοκιμάσει νέες εμπειρίες.

«Την ημέρα αυτή ο Πέρσης βασιλιάς φορούσε το στέμμα με τον κύκλο του ήλιου, και ως πρώτος ιερέας στον Ναό της Φωτιάς μοίραζε πλούσια δώρα στον λαό του».
Οι παραδόσεις για τις γιορτές Νοβρούζ (ή Νεβρούζ) χάνονται μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών και τα διδάγματα του ζωροαστρισμού: ήταν την πρώτη μέρα του νέου έτους, σύμφωνα με το ημερολόγιό τους, όταν οι Ζωροάστρες γιόρταζαν το Νοβρούζ, την αλλαγή της εποχής και τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, τη συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζουν περίπου 300 εκατ. άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία, η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ιρακινό Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, η Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν.

Στο Ουζμπεκιστάν το Νοβρούζ γιορτάζεται οικογενειακά, σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, όπως ο δυτικός κόσμος γιορτάζει την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι καθαρίζουν και τακτοποιούν τα σπίτια τους, αγοράζουν καινούργια ρούχα, και την ημέρα της εαρινής ισημερίας μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, ετοιμάζουν παραδοσιακά πιάτα, αλμυρές και γλυκές γεύσεις, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν δώρα.

Μία επίσκεψη σε έναν τόπο μοναδικό, που θα βρείτε μόνο στο Versus Travel…