Ποτάμια εξερευνητική κρουαζιέρα στον Βόρειο Ρήνο

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αξέχαστο; Πώς προετοιμάζεται κανείς για την πρώτη του επίσκεψη σε μία χώρα;

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

Το μεγαλύτερο σε έκταση κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και το δεύτερο σε αριθμό κατοίκων είναι μία από τις πιο γραφικές και πλούσιες περιοχές στην Ευρώπη. Στο Βορρά ο Δούναβης και στο Νότο οι Άλπεις είναι τα φυσικά της σύνορα, ενώ στις όχθες του Ίζαρ βρίσκεται το Μόναχο, η όμορφη πρωτεύουσά της. Μια περιοχή με βουνά, λίμνες, ποτάμια, ιστορικά αξιοθέατα και τουριστικά θέρετρα, πόλεις και γοητευτικά χωριά.
Αυτόνομο κρατίδιο από το 1253, αποτέλεσε το μεγαλύτερο δουκάτο της Γερμανίας με πρωτεύουσα το Μόναχο, υπό την ηγεμονία των Βίτελσμπαχ, μιας μεγάλης δυναστείας που επικράτησε ως το 1918, χωρίς να λησμονούμε ότι η Βαυαρία υπήρξε επί αιώνες προπύργιο του γερμανικού καθολικισμού.
Μια κοινωνία κατά βάθος συντηρητική, αλλά με ρομαντική διάθεση και ανυπότακτο πνεύμα. Ακόμα και σήμερα, είναι πολλά εκείνα που τη διαφοροποιούν από την υπόλοιπη Γερμανία. Όπως η διάλεκτος, η επίσημη και η λαϊκή τέχνη, η ίδια η νοοτροπία τους, τα τόσα ήθη και έθιμα. Ως προς αυτά μάλιστα, η Βαυαρία είναι ένα αληθινό θησαυροφυλάκιο λαϊκών παραδόσεων που ο χρόνος λες και τις κλείδωσε εκεί για να τις προστατεύσει.
Απ' όλες τις περιοχές, εκείνη που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η λεγόμενη Ρομαντική οδός (ή Ρομαντικός Δρόμος), η Romantische Strasse, όχι μακριά από τα αυστριακά σύνορα. Εκτείνεται από Βορρά προς Νότο σε μια απόσταση 366 χιλιομέτρων, από το Würzburg ως τη μεσαιωνική πόλη του Füssen.
Οφείλει το όνομά της στην εντύπωση που δημιούργησε στους συμμάχους - και ειδικά στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν υπό τον διοικητικό τους έλεγχο τούτο τον τομέα, καθώς κατά μήκος του άξονα αυτού υπάρχουν δεκάδες πανέμορφα χωριά και πόλεις με ρομαντικό χαρακτήρα.
Στο νοτιότερο τμήμα του δρόμου, ανάμεσα στις Βαυαρικές Άλπεις, βρίσκονται κάποιες μοναδικού χαρακτήρα περιοχές, οι οποίες συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον χιλιάδων τουριστών κάθε χρόνο: τα κάστρα του Λουδοβίκου στο Neuschwanstein, το χωριό του Ομπεραμεργκάου και το Γκάρμις, μαγευτικό χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις του σκι και όχι μόνο.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Ταξιδέψτε με το Versus στο Αμβούργο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, την κοσμοπολίτικη μητρόπολη του γερμανικού Βορρά με τη μεγάλη ναυτική ιστορία, την υπέροχη αρχιτεκτονική και την καταπράσινη φύση.

Εκλεπτυσμένη και εναλλακτική, εξωστρεφής και ελιτίστικη, η χανσεατική πόλη-λιμάνι πάνω στα νερά του Έλβα και του Άλστερ είναι ένα συναρπαστικό κράμα αντιθέσεων. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά οι μετανάστες και οι εργάτες με τους περισσότερους εκατομμυριούχους της χώρας, η καλλιτεχνική αντικουλτούρα με την μεγαλύτερη μιντιακή βιομηχανία της Γερμανίας, το «Μίλι της Αμαρτίας» με την εμβληματική «Φιλαρμονική του Έλβα», η βιομηχανική περιοχή Speicherstadt των ιστορικών αποθηκών του λιμανιού με την μοντέρνα αστική συνοικία της HafenCity. Δίπλα σε αυτό το αινιγματικό παζλ, η  φυσική σκηνογραφία της πόλης, ένα υπερθέαμα καναλιών, γεφυρών, λιμνών και ειδυλλιακών πάρκων που διατρέχουν τον αστικό ιστό, κάνουν το Αμβούργο έναν από τους πιο ακαταμάχητους προορισμούς στον κόσμο.
Μια πόλη για όλα τα γούστα
Στο Αμβούργο μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην Red Light District, το Reeperbahn. Πρόκειται για το το δεύτερο πιο δημοφιλές σημείο της πόλης μετά το λιμάνι μια από τις μεγαλύτερες αντίστοιχες περιοχές στην Ευρώπη. Στα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου θα βρούμε πλήθος μπαρ, εστιατόρια, θέατρα και κλαμπ, όπως και sex shop, πονηρά… μουσεία, και ερωτικά θέατρα.  Μπορούμε επίσης να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπάλινσταντ, μια αναπαράσταση του αποχαιρετισμού της μετανάστευσης στις αρχές του 19ου αιώνα προς Αμερική, Βραζιλία και Αυστραλία ή να χαθούμε στην πινακοθήκη Kunsthalle με  αριστουργήματα των Rembrandt, Caspar David Friedrich, Edvard Munch κ.ά. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο κομψό  δρόμο Alster Arkaden και να γευτούμε  θαλασσινά θαυμάζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό μεγαλύτερο λιμάνι, χωρίς να είναι παραθαλάσσιο, ηλικίας 800 ετών.

Είναι 2 Απριλίου του έτος 747 (κατά άλλους, 748) όταν ο βασιλιάς των Φράγκων Πεπίνος, ο επονομαζόμενος «Βραχύς», αποκτά στο Άαχεν τον πρώτο του γιο. Το όνομα αυτού είναι Κάρολος.
Ο Κάρολος γεννιέται σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη είναι μια κατακερματισμένη διοικητικά ήπειρος, που στενάζει από συνεχείς πολέμους. Ανεβαίνει στον βασιλικό θρόνο το έτος 774, αρχικά συμβασιλεύοντας με τον αδελφό του Καρλομάν Α’. Όταν εκείνος πέθανε, υπό μάλλον ανεξακρίβωτες συνθήκες, ο Κάρολος ανέλαβε τη βασιλεία μόνος. Θα περάσει τα επόμενα σαράντα, περίπου, χρόνια πολεμώντας διαρκώς, και επιβάλλοντας (επί ποινή θανάτου) τον ασπασμό του χριστιανισμού σε πληθυσμούς που υπέταξε στην ανατολική Ευρώπη.
Ο Κάρολος έφτασε στο απόγειο της δύναμής του το έτος 800, όταν σε τελετή που πραγματοποιήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Λέοντα Γ’. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να τον γνωρίζει ως Κάρολος ο Μέγας (Carolus Magnus) ή Καρλομάγνος όπως έμεινε στην Ιστορία. Υπήρξε ο πρώτος που απέκτησε τον τίτλο του αυτοκράτορα, τρεις αιώνες μετά την κατάρρευση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώνοντας μάλιστα υπό το σκήπτρο του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Ευρώπης ίδρυσε τη λεγόμενη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Το κράτος αυτό υπήρξε η βάση της Καρολίγγειας Περιόδου, από το οποίο πολλές γαλλικές και γερμανικές μοναρχίες έλκυαν την καταγωγή τους.  Βασίλεψε ως αυτοκράτορας για περίπου δεκατρία χρόνια, με έδρα του το Άαχεν στη σημερινή Γερμανία.
Ως προσωπικότητα ο Καρλομάγνος θεωρείται ο «Πατέρας της Ευρώπης». Η σύγχρονη «Ενωμένη Ευρώπη» διατηρεί πολλές αναφορές στη ζωή και το έργο του Καρλομάγνου. Πολλοί ιστορικοί επισημαίνουν τη σφαγή χιλιάδων Σαξόνων αιχμαλώτων στο Βερντέν, ενώ από την άλλη πλευρά αδιαμφισβήτητη είναι και η συμβολή του στην πρόοδο του πολιτισμού, ακόμη και στο επίπεδο της καθημερινότητας: στον Καρλομάγνο πιστώνεται φερ’ ειπείν και η επινόηση του αναβολέα!

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

Ένα διαφορετικό ταξίδι στη χριστουγεννιάτικη Γερμανία, και συγκεκριμένα στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας και το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Με βάση μας την Κολωνία  βλέπουμε τον περίφημο Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας, εκδράμουμε στο Μπρυλ και την πάλαι ποτέ δυτικογερμανική πρωτεύουσα Βόννη, επισκεπτόμαστε το Ντίσελντορφ και την κοιλάδα Νεάντερταλ όπου θα δούμε και το ομώνυμο Μουσείο, επισκεπτόμαστε στο Βούπερταλ με το παράξενο εναέριο τρένο και ερχόμαστε στο ιστορικό Άαχεν, την πόλη των αυτοκρατόρων!

Μία γη προικισμένη από την ίδια την Ιστορία, στολισμένη με ιδιαίτερα φυσικά τοπία, με μια ανεπανάληπτη ποικιλία που εκπλήσσει το επισκέπτη. Κάθε μας μέρα στην Ιορδανία μας αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Η παγκόσμιας αξίας λαξευμένη Πέτρα, η ζέστη Ερυθρά Θάλασσα με τα γυμνά βουνά της, το μοναδικό βύθισμα της Νεκράς Θάλασσας, η υπέροχη αίγλη της Γέρασας, οι βιβλικοί τόποι, ο αραβικός κοσμοπολιτισμός του Αμμάν και η πανέμορφη, βραχώδης έρημος του Γουάντι Ραμ.
Η Ιορδανια δεν είναι απλά μια ακόμα αραβική χώρα που θα συμπληρώσει τις προηγούμενες αναμνήσεις μας. Η ανατολική όχθη του Ιορδάνη που εξετάζουμε εχονυχιστικά, υπήρξε μέρος της "εύφορης ημισελήνου" της προϊστορικής εποχής, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού μαζί με τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, ήταν επίσης η βιβλική χώρα των Μοαβιτών και των Αμμωνιτών, πέρασμα για το Μωϋσή, η Ιορδανία ήταν ένα κομμάτι της πλούσιας ελληνιστικής κτήσης της "Κοίλης Συρίας" όπου ιδρύθηκε η "Δεκάπολις" όπου έμειναν πολλοί βετεράνοι του μακεδονικού στρατού.
Η ίδια περιοχή υπήρξε ρωμαϊκή επαρχία με μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλες πόλεις και πολλά δημόσια έργα, ήταν σταθμός για τους εμπορικούς δρόμους των Ναβαταίων που διαφέντευαν τη Δυτική Αραβία και λάξευαν ναούς στον αμμόλιθο. Και του κουβάρι της ιστορίας της Ιορδανίας δεν τελειώνει με το θαύμα της Πέτρας που στολίζει εδώ και 20 αιώνες τα περάσματα δίπλα στην έρημο. Μέχρι και τον 6ο αιώνα, οι διάσπαρτες χριστιανικές βασιλικές κοσμούνταν με μωσαϊκά και ελληνικές επιγραφές.
Η Ιορδανία ήταν από τις πρώτες περιοχές που δέχτηκαν το Ισλάμ και επηρεάστηκαν πολιτιστικά από τις μεγάλες δυναστείες της νέας θρησκείας, αργότερα δέχτηκε τους σταυροφόρους και τέλος έγινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ιορδανία στην πρόσφατη ιστορία της έμελλε να βρεθεί στο επίκεντρο γεωπολιτικών ανακατατάξεων, παρόλα αυτά άντεξε ως μια ισχυρή κρατική οντότητα με μια ευέλικτη και συνάμα σταθερή μοναρχία.
Και μόνο αυτή η σύντομη ιστορική αν αναδρομή στη χώρα που επισκεπτόμαστε δημιουργεί ένα δέος και μια περιέργεια για να την γνωρίσουμε σε βάθος, όπως της αξίζει.
Το συμπλήρωμα όμως στην ιστορία και τα μνημεία είναι η ίδια η επιβλητική φύση της Ιορδανίας: έρημος, υψομετρικές διακυμάνσεις, ξερά βουνά και οάσεις, καλλιέργειες και ποτάμια στο Βορρά, το βαθύπεδο της Νεκράς Θάλασσας που είναι ένα μοναδικό φαινόμενο από μόνο του, ο κόλπος της Άκαμπα που μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις χώρες, τα διαβρωμένα φαράγγια και η κοιλάδα του Ιορδάνη.

Στην άκρη της Αραβικής ερήμου θα βρεθείτε ξαφνικά στη μέση μιας ολοζώνατανης και ταυτόχρονα νεκρής αρχαίας πολιτείας, δημιούργημα Αράβων νομάδων, γνωστών ως Ναβαταίοι.
Το όνομα της «Πέτρα». Το χρώμα της ροδοκόκκινο καθώς λοξεύτηκε σε πάνω σε ψαμμιτικά πετρώματα. Μπροστά σας θα ζωντανέψουν εικόνες από το παρελθόν. Πλήθος από καραβάνια με καμήλες φορτωμένες με πλούτη , αγοραστές και έμποροι από τη Μέση Ανατολή.
Η Πέτρα αποτέλεσε πρωτεύουσα της αυτοκρατοράς των Ναβαταίων για περισότερο από 2000 χρόνια. Στη συνέχεια παράκμασε και για περισότερο από 300 χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια οπού και ανακαλύφθηκε και πάλι για το δυτικό κόσμο από το Ελβετό εξερευνητή Γιόχαν Μπουρκχαρντ το 1812.
Η πρόσβαση στη πόλη είναι δυνατή μόνο διασχίζοντας μια απέραντη χαράδρα μήκους ενός χιλιομέτρου, χωμένη μέσα στο συμπαγή βράχο ύψους εως και 100 μέτρων και από τις 2 πλευρές και φτιαγμένη από την πολύχρωμη άμμο της ερήμου. Μόλις διανύσετε την τελευταία και πιο στενή στροφή του σικ, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με την επιβλητική πρόσοψη του «Αλ Καζνεχ», του θησαυροφυλακίου, την τεγροδόχο του οποίου πυροβολούσαν με μανία οι Βεδουίνοι πιστεύοντας ότι περιείχε το χαμένο θησαυρό του βασιληά Σολομώντα.
Θα περπατήσουμε και μετά το Αλ Κανέζ για να επισκεφτεί εκατοντάδες άλλα εξίσου εντυπωσιακά κτίσματα όπως οι βασιλικοί τάφοι, το ελληνικό μοναστήρι και το ρωμαικό θέατρο.  Τα δυο τελευταία μνημέια υποδεικνύουν περίτρανα τις επιρροές που δέχτηκαν οι Ναβαταίοι από την παρουσία των Ελλήνων και στη συνέχεια των Ρωμαίων στη περιοχή της Πέτρας.
Η Πέτρα θεωρείται εθνικός θησαυρός και ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά αξιοθέατα της Ιοαρδανίας. Η UNESCO ανακύρηξε τη Πέτρα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς  και πρόσφατα η περιελήφθει στα Εφτά Σύγχρονα Θαύματα του Κόσμου.

“Τα χωριά που προσπερνάμε είναι όλα βγαλμένα από το ίδιο καλούπι, πανομοιότυπα. Σπίτια απρόσωπα, μονώροφα, ή διώροφα, σε χρώματα μπεζ- κίτρινο -ροζ.
Βρισκόμαστε στο φαράγγι Ουάντι Μουζίμπ. Εδώ δεν υπάρχει άλλο χρώμα εκτός από το μπεζ, από πάνω μέχρι κάτω, με διάφορες φωτοσκιάσεις - ακόμα και οι θάμνοι έχουν το ίδιο «ξερό» χρώμα.
Όσο κατευθυνόμαστε εσωτερικά της ερήμου, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο όμορφη. Η άμμος, αλλού σαν κόκκινο πιπέρι καγιέν και αλλού πιο ανοιχτόχρωμη, με μονολιθικούς τεράστιους βράχους, σαν λιωμένα κεριά.
Ηλιοβασίλεμα πάνω στο λόφο. Για δύο ώρες, αμίλητοι, απολαμβάνουμε τα χρώματα του ουρανού, της ερήμου και των λόφων να αλλάζουν κάθε λεπτό που περνάει. Μαγευτικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς.
Η νύχτα είναι κρύα και φωτεινή. Ο ουρανός είναι τόσο καθαρός που τα αστέρια και ο γαλαξίας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι έχουν πλησιάσει. Η ησυχία της ερήμου απλώνεται παντού.”
Στο Versus σχεδιάσαμε ένα ταξίδι με περίσσια ποιότητα και διάθεση για πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Μια διανυκτέρευση κάτω απ’ τα αστέρια που δείχνουν τον δρόμο στα καραβάνια μας θυμίζουν πού βρισκόμαστε και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Το θαύμα συνεχίζεται για ώρες και για χιλιόμετρα... Στην Πέτρα χάνουμε την αίσθηση της απόστασης ή του χρόνου. Και όσο προχωράμε, το τοπίο αλλά και τα μνημεία και τα θαύματα της φύσης γίνονται ακόμα πιο μυστηριώδη.
Είναι, βλέπετε, ταξίδι του Versus, άρα αντίθετα από τα συνηθισμένα. Αλήθεια, υπάρχει πιο αξέχαστη εμπειρία από μια διανυκτέρευση κάτω από τα άπειρα αστέρια ορατά από μια έρημο, αλλά και δείπνο «μαγειρεμένο» κάτω από το έδαφος; Οι πρώτοι ταξιδιώτες που το έζησαν μας μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους. Περιμένουμε να ακούσουμε και εσάς...

Χτισμένη στις όχθες του ποταμού Έλβα, η Δρέσδη είναι μια από τις πιο ιστορικές γερμανικές πόλεις, πολιτιστικό κέντρο της ανατολικής Γερμανίας με ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια της χώρας και παραδοσιακή γερμανική ατμόσφαιρα.

Η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1945 αλλά οι αμύθητοι κινητοί θησαυροί της που χρονολογούνται από την εποχή της μεγάλης ακμής της τον 18ο αιώνα, ευτυχώς είχαν μετακινηθεί και διασώθηκαν για να επιστρέψουν στα αμέτρητα μουσεία της που χτίστηκαν από την αρχή.

Με την ίδιο σεβασμό στην ιστορία, τα πιο σημαντικά κτήρια της πόλης αποκαταστάθηκαν με γερμανική προσήλωση στην λεπτομέρεια, στην αρχική τους μορφή.

Παλάτια, καθεδρικοί ναοί, αγάλματα και μεγαλοπρεπή κτήρια κάθε μεγέθους σε ρυθμούς ροκοκό και μπαρόκ κοσμούν την παλιά πόλη, ενώ η ακμάζουσα σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή της προσθέτει τις δικές της πινελιές με πανέμορφα γκράφιτι, εγκαταστάσεις Τέχνης και σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις.

Εστιατόρια παγκόσμιας κλάσης στην νέα πόλη (Neustadt), καταστήματα για κάθε αγοραστικό γούστο και μια ζωντανή νυχτερινή ζωή – από τις καλύτερες στη Γερμανία – κάνουν την Δρέσδη έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Γερμανία, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.

Η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, είναι μια από τις πιο δημοφιλείς μονοήμερες εκδρομές από το Βερόλινο, αφού ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί με το μετρό της πόλης. 
Μεγαλοπρεπής γαλήνια και καταπράσινη, με ένα περιβάλλον αντάξιο των βασιλιάδων της  Πρωσίας που κάποτε είχαν την έδρα τους εδώ, η πόλη είναι μια καλοδεχούμενη απόδραση από την πολύβουη γερμανική πρωτεύουσα. 
16  μεγαλοπρεπή παλάτια και απέραντα πάρκα, πολλά εκ των οποίων μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, καθώς και η έντονη αίσθηση της ιστορίας παντού στην πόλη, συνθέτουν μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. 
Εδώ έγινε η περίφημη Διάσκεψη του Πότσδαμ που καθόρισε τον μεταπολεμικό χάρτη της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η θρυλική γέφυρα Glienicke που ενώνει την πόλη με το Βερολίνο, όπου γινόταν η ανταλλαγή κατασκόπων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία αναφοράς του Ψυχρού Πολέμου. 
Η πόλη έχει επίσης μια πολύ σημαντική και άγνωστη σε πολλούς συμβολή στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πρώτη βωβή ταινία γυρίστηκε το 1912 στα στούντιο της πόλης του Μπάμπελσμπεργκ, που σήμερα ανήκει στο Πότσδταμ, το οποίο αποκαλείται και «Χόλιγουντ της Γερμανίας».
Τέλος, παραδοσιακές γερμανικές μπυραρίες και ανοιχτές αγορές παραδοσιακών προϊόντων συμπληρώνουν την εικόνα του προορισμού, που κανένας επισκέπτης του Βερολίνου δεν πρέπει να χάσει.

Ο Ταμερλάνος γεννήθηκε το 1336 στην πόλη Σαχριζάμπζ κοντά στη Σαμαρκάνδη και καυχιόταν ότι καταγόταν από τον Τζένγκις Χαν. Όπως ο πρόγονος του, έτσι και αυτός ήταν ισχυρός και ανηλεής. Ήταν ψηλός και ρωμαλέος, με κοκκινωπό πρόσωπο και μακριά γένια. Επίσης, κούτσαινε από το δεξί πόδι - από αυτό το γεγονός ονομάστηκε Τιμούρ Λενγκ (Τιμούρ ο Κουτσός), απ' όπου προήλθε το όνομα Ταμερλάνος.Από κάθε πόλη που κατακτούσε διάλεγε τους καλυτέρους τεχνίτες, λόγιους και καλλιτέχνες και τους έστελνε στην πρωτεύουσά του. Από το Δελχί της Ινδίας και από το Σιράζ και το Ισφαχάν της Περσίας ήρθαν αγγειοπλάστες, χτίστες, γλύπτες και τεχνίτες μωσαϊκών. Όλοι αυτοί καταπιάστηκαν με τη δημιουργία μιας πόλης αντάξιας ενός μεγάλου κατακτητή. Το μεγαλοπρεπέστερο, ίσως, οικοδόμημα ήταν το Γκουρ-ι-Μιρ, ένα πελώριο μαυσωλείο χτισμένο προς τιμήν του αγαπημένου εγγονού του Ταμερλάνου, του Ούλουγκ Μπεγκ, στο οποίο αργότερα τάφηκε και ο ίδιος. Το μαυσωλείο έχει στην κορυφή του έναν πελώριο ραβδωτό θόλο, επενδυμένο με γυαλιστερά γαλάζια και τιρκουάζ επισμαλτωμένα πλακάκια. Κάτω απ' αυτόν τον ογκώδη γαλανό φάρο, μια λευκή επιγραφή σε αραβική κουφική γραφή διακηρύσσει ότι "ο Θεός είναι αιωνιότητα". Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκονται επιτύμβιοι λίθοι, ενώ οι νεκροί αναπαύονται στην κρυπτή από κάτω.

Ο Ταμερλάνος πέθανε το 1405, όχι σε κάποια μάχη αλλά ύστερα από ασθένεια, ενώ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Κίνα. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πόλη που ο ίδιος είχε δημιουργήσει.
Λίγο πριν πεθάνει, λένε, ψιθύρισε στους αυλικούς του: "μόνο μια πέτρα με τ' όνομά μου επάνω". Αλλά η πλάκα που προμηθεύτηκε ο εγγονός του Ούλουγκ Μπεγκ ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο κομμάτι σκούρου πράσινου νεφρίτη, το οποίο είχε μεταφερθεί από το Κινεζικό Τουρκεστάν.
Το σώμα του Ταμερλάνου αναπαύθηκε όπως του άρμοζε και ένας θρύλος γεννήθηκε, σύμφωνα με τον οποίο αν ποτέ διατάρασσαν τον νεκρικό ύπνο του, ο κόσμος θα γνώριζε καταστροφή μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Ταμερλάνος.
Το 1941 ένας Ρώσος επιστήμονας πήρε την άδεια να ξεθάψει και να εξετάσει το σώμα του. Στις 22 Ιουνίου το κρανίο του Ταμερλάνου, ύστερα από πάνω από 500 χρόνια στο σκοτάδι, ήρθε στο φως μπροστά στα μάτια πλήθους παρατηρητών. Την ίδια μέρα η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση...

Λέγονται και Benelux από τα αρχικά των τριών χωρών, και αυτή η ονομασία αφορά ένα είδος εμπορικής ένωσης η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ. Στον όρο «εμπορική» κρύβεται όμως όλη η δύναμη των χωρών αυτών. Εδώ αναπτύχθηκε το μεγάλο εμπόριο του μεσαίωνα, συγκεντρώθηκαν όλα τα χρήματα των αυτοκρατοριών της εποχής, άνθισε και το χρηματιστήριο. Αυτή η οικονομική ευρωστία  οδήγησε και σε πολιτισμό. Άρα το ταξίδι αυτό, στις Κάτω Χώρες είναι ένα εξαιρετικά πλούσιο ταξίδι, σε αξιοθέατα, σε εμπειρίες, σε οικονομική και πολιτική ιστορία, στην ομορφιά της τέχνης, της φύσης και της αρχιτεκτονικής.
Πρώτος σταθμός η Ολλανδία, όπου περνάμε από το Άμστερνταμ, διανυκτερεύουμε στη Χάγη (διοικητική πρωτεύουσα της Ολλανδίας), επισκεπτόμαστε το Ντελφτ ή αλλιώς «Πόλη των Πριγκίπων» και πατρίδα του μεγάλου ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ και περιηγούμαστε στο περίφημο θεματικό πάρκο Έφτελινγκ που δημιουργήθηκε στο 1952 και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από την Ντίσνεϊλαντ.
Δεύτερος σταθμός το Βέλγιο. Εκεί θα επισκεφτούμε την Αμβέρσα, το ιστορικό εμπορικό λιμάνι και χρηματιστηριακό κέντρο, όπου άνθισαν οι τέχνες και η περίφημη φλαμανδική ζωγραφική. Θα διανυκτερεύσουμε στην Μπρυζ ή αλλιώς «Βενετία του Βορρά», όπου θα περιηγηθούμε στα πανέμορφα κανάλια και στο σπουδαίο ιστορικό κέντρο της. Θα πάμε επίσης στη Γάνδη, άλλη μία συναρπαστική πόλη, όπου θα δούμε από κοντά τη μεγαλειώδη ζωγραφική των θρύλων: Ρούμπενς, Ιερώνυμου Μπος, και των αδελφών Χιούμπερτ και Γιαν Βαν Άικ στον Καθεδρικό Ναό. Εν συνεχεία θα περάσουμε από τις Βρυξέλλες, με την πανέμορφη Μεγάλη Πλατεία, όπου έζησε και έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Βικτόρ Ουγκό (στο νούμερο 16 πάνω στην Πλατεία).
Από κει θα μεταβούμε και πάλι στην Ολλανδία, και θα επισκεφτούμε το Μάαστριχτ, που πήρε την ονομασία του από τη ρωμαϊκή γέφυρα που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Αυγούστου Καίσαρα για να ενώσει τις δύο όχθες του ποταμού Μεύση που διαπερνά την πόλη. Θα απολαύσουμε μια βόλτα στον μαγικό παραπόταμο Ουρθ, θα επισκεφτούμε το μεσαιωνικό χωριό Ντυρμπύ και θα κατευθυνθούμε προς Λουξεμβούργο. Στην Πόλη του Λουξεμβούργου μεταξύ άλλων θα δούμε το παλάτι του Μεγάλου Δούκα και θα κάνουμε βόλτα στο Μεσαιωνικό Κάστρο που παραπέμπει σε ταινία εποχής.
Και μετά επιστρέφουμε στην Ολλανδία για να επισκεφθούμε δύο ακόμη ξεχωριστές πόλεις: την πολύχρωμη Χερτόγκενμπος ή Ντεν Μπος –που αποτελεί ολόκληρη ένα μουσείο αρχιτεκτονικής– και τη μεσαιωνική Ουτρέχτη, με τα γραφικά κανάλια, τον πανύψηλο καθεδρικό ναό 112,5μ. και το εντυπωσιακό κάστρο Ντε Χααρ που λόγω της πρόσφατης αποκατάστασής του μοιάζει με ζωντανό παραμύθι!

Μία άρτια διατηρημένη μεσαιωνική καναλώδης πόλη, στην κεντρική Ολλανδία, η οποία υπήρξε για αιώνες θρησκευτικό κέντρο. Η Ουτρέχτη σήμερα έχει τρία ορόσημα. Πρώτον το Πανεπιστήμιό της, το οποίο είναι το 39ο σε παγκόσμια κατάταξη. Αυτό σημαίνει ότι παρά το έντονα ιστορικό περιβάλλον της, παραμένει μια πόλη σύγχρονη και νεανική. Δεύτερον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1843 και σήμερα είναι ο κεντρικός ολόκληρης της χώρας. Οι διάδρομοι και οι πλατφόρμες του θεωρούνται δημόσιες οδοί, είναι ανοιχτοί όλο το 24ωρο και συνδέονται με το εμπορικό κέντρο της πόλης. Αυτό από μόνο του δίνει μια έξτρα ατμοσφαιρική νότα στη ζωή εκεί. Τρίτο ορόσημο, το καμπαναριό Ντομ του 14ου αιώνα, με τη μοναδική θέα 360ο, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου πάνω στην κεντρική πλατεία. Έχει ύψος 112,5 μέτρα και είναι το ψηλότερο της χώρας.
Κατά τα άλλα, το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης είναι αρκετά μικρό για να το γυρίσουμε πεζή αλλά διαθέτει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές. Φεστιβάλ, μουσεία, αρχιτεκτονική, διασκέδαση, όλα μαζί απλώνονται μπροστά σου και επιλέγεις κατά βούληση.
Τα βασικά κανάλια που διασχίζουν την πόλη είναι δύο: το παλαιό και το νέο – εξίσου εντυπωσιακά, το καθένα με τον τρόπο του. Στις όχθες τους υπάρχουν εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια δίπλα στο νερό. Και φυσικά εκεί μαζεύεται μεγάλο μέρος της ζωής της πόλης.
Κι επειδή κάθε ενδιαφέρουσα πόλη κρύβει και ένα ενδιαφέρον κοσμοπολίτικο κουτσομπολιό… η Ουτρέχτη κρύβει κι αυτή το δικό της. Πού; Στο επιβλητικό κάστρο Ντε Χααρ, το οποίο χτίστηκε το 1391 από την ομώνυμη οικογένεια. Όμως τα κάστρα θέλουν κληρονόμους και κάποια στιγμή οι κληρονόμοι Ντε Χααρ στέρεψαν. Μην τα πολυλογούμε τον 19ο αιώνα το κάστρο πέρασε στα χέρια του κοσμοπολίτη εργένη βαρόνου με το όνομα-σιδηρόδρομο «βαν Ζυλέν βαν Νεβέλτ βαν δε Χααρ» ο οποίος το παρέλαβε ερειπωμένο. Τα κάστρα έχουν έξοδα… Έκανε όμως πλούσιο γάμο… με τη βαρόνη Ελέν ντε Ρόθσταϊλντ το 1987. Κι εκείνη μόλις είδε το ερειπωμένο κάστρο, κάλεσε τον διάσημο ολλανδό αρχιτέκτονα της εποχής Πιερ Σιπέρς και του ανέθεσε την αναστήλωση – των 200 δωματίων και των 30 μπάνιων! Οι εργασίες κράτησαν 20 χρόνια. Το κάστρο εξωτερικά ήταν μεσαιωνικό και εσωτερικά σούπερ μοντέρνο. Με ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις ανέσεις. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τα πάντα, ακόμη και τα σερβίτσια. Και η βαρόνη μετέφερε εκεί ένα μεγάλο μέρος της βαρύτιμης οικογενειακής συλλογής των Ρόθτσαϊλντ. Μεταξύ άλλων και ένα φορητό από βαστάζους αμαξάκι της συζύγου ενός σογκούν! Δύο τέτοια υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Το ένα στο Ντε Χααρ και το άλλο στο Μουσείο του Τόκυο…
Σήμερα το κάστρο ανήκει στο Ιδρυμα Ντε Χααρ. Ωστόσο η οικογένεια διατηρεί το δικαίωμα να περάνει έναν μήνα κάθε χρόνο εκεί… στα 200 δωμάτια και στα 30 μπάνια… Και όταν συμβαίνει αυτό, η Ουτρέχτη ζει, φυσικά, μεγάλες κοσμοπολίτικες στιγμές!

Οι Βρυξέλλες θεωρούνται μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης. Πέρα από το κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και γεγονότων, είναι και μια πόλη γραφική, με πλακόστρωτα σοκάκια και τόσα γοτθικά και σε μπαρόκ ρυθμό κτίρια, που κατευθείαν θα σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Η πλατεία της, Grand Place, είναι μία από τις ομορφότερες της Ευρώπης και θα σας ενθουσιάσει με την αρχιτεκτονική των κτιρίων που την περιβάλλουν, όπως το Δημαρχείο, το Μέγαρο των Αρτοποιών και άλλα. Θα μαγευτείτε ακόμη περισσότερο επισκεπτόμενοι πόλεις και χωριουδάκια έξω από το κέντρο, όπως είναι η Γάνδη και η Μπρυζ. Πέρα από την ομορφιά αυτών των πόλεων θα σας ενθουσιάσει και η φύση της περιοχής. Η νύχτα στις Βρυξέλλες δεν είναι ποτέ ήσυχη. Στο Βέλγιο αγαπούν πολύ την τζαζ και οι κάτοικοί της είναι πολύ φιλότεχνοι. Σε πολλά μπαράκια θα μπορέσετε να απολαύσετε ζωντανή μουσική, καθώς και τις υπέροχες βέλγικες μπίρες σε μεγάλη ποικιλία, αφού η χώρα παράγει πάνω από 300 διαφορετικούς τύπους μπίρας. Για άλλο ένα ακόμα προϊόν είναι γνωστό το Βέλγιο και αυτό δεν είναι άλλο από τη σοκολάτα. Ναι, είστε στη χώρα της σοκολάτας! Μοναδική ευκαιρία για να απολαύσετε την αγαπημένη σας λιχουδιά σε όλο της το μεγαλείο και στην καλύτερη ποιότητα.

Είναι το μεγαλύτερο θεματικό πάρκο της Ολλανδίας, χαρίζοντας υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία εδώ και έξι δεκαετίες. Από το 1952, όταν και πρωτοάνοιξε τις πύλες του στο κοινό, το πάρκο Έφτελινγκ (Efteling) έχει κερδίσει την καρδιά μεγάλων και μικρών επισκεπτών με την πληθώρα των προγραμμάτων και δραστηριο-τήτων που προσφέρει. Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση… άνευ όρων παρέχονται απλόχερα στους εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών που κάθε χρόνο έρχονται από όλο τον κόσμο στο Έφτελινγκ για να περάσουν ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς και ψυχαγωγίας. Πολύχρωμα καρουζέλ, πειρατικά πλοία, νάνοι και ξωτικά, συνεχή δρώμενα, μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, θεματικά φεστιβάλ βασισμένα σε ευφάνταστες ιδέες, μυστηριώδεις πόλεις με έφιππους ιππότες, στοιχειωμένα κάστρα με σκοτεινά δωμάτια, το ανθρωπόμορφο Δέντρο των Παραμυθιών που διηγείται ιστορίες, τρισδιάστατες μινιατούρες, τρένα και μικροσκοπικά χωριά, ο περίφημος Ιπτάμενος Ολλανδός, το πλοίο-θρύλος, μια μεγάλη λίμνη με γόνδολες, μια αραβική πόλη κατευθείαν βγαλμένη από τις χίλιες και μία νύχτες, ζούγκλες και αγαπημένα παραμύθια, όλα βρίσκουν την θέση τους στο Έφτελινγκ, και αν μη τι άλλο υπόσχονται να σας χαρίσουν ώρες διασκέδασης που θα σας μείνουν αξέχαστες.  

Δεν γνωρίζουμε πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά ή πότε χρησιμοποιήθηκε για το κάπνισμα. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη γνώρισε τον καπνό μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το 1492. Δύο από τους ναύτες του ανέφεραν ότι οι Ινδιάνοι της Κούβας κάπνιζαν μια μορφή πρωτόγονου πούρου, από στριμμένα, αποξηραμένα φύλλα καπνού τυλιγμένα σε άλλα φύλλα από φοίνικα ή μπανανιά. Πολύ γρήγορα οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ναύτες απέκτησαν τη συνήθεια αυτή, όπως και οι κονκισταδόρες.
Τα πούρα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Ισπανία τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιώντας καπνό από την Κούβα. Εκείνη την εποχή η Κούβα δεν έκανε εξαγωγή πούρων. Το 1790 η βιοτεχνία πούρων εξαπλώθηκε βόρεια των Πυρηναίων, με μικρά εργοστάσια να στήνονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κάπνισμα των πούρων, όμως, διαδόθηκε ως συνήθεια στη Γαλλία και τη Βρετανία μετά τον Πόλεμο της Χερσονήσου (1808-’14), όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι βετεράνοι έκαναν γνωστή τη συνήθεια που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Ισπανία.
Η παραγωγή των «segars» ξεκίνησε στη Βρετανία το 1820 και το 1821 ορίστηκε νομοθεσία που ήλεγχε την παραγωγή αυτή. Στις αρχές του 19ου αιώνα η ντόπια αμερικανική παραγωγή άρχισε να παρουσιάζει κάποια κάμψη και τα κουβανέζικα πούρα άρχισαν να εισάγονται σε μεγάλες ποσότητες. Από το 1860 τα πούρα έγιναν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικής άνεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου την ίδια περίοδο το κάπνισμα των πούρων είχε γίνει τόσο δημοφιλές μεταξύ των κυρίων στη Βρετανία και τη Γαλλία, όπου σε όλους τους δημόσιους χώρους, όπως ξενοδοχεία, clubs κ.λπ., δημιουργήθηκαν χώροι για καπνιστές.
Το μετά το γεύμα πούρο, συνοδευόμενο από κάποιο ποτό, όπως port ή brandy, άρχισε να γίνεται παράδοση. Αυτό έδωσε στα πούρα και στο κάπνισμά τους μια επιπλέον ώθηση, καθώς και το γεγονός ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος ο 7ος, ήταν φανατικός καπνιστής, παρά τις αντιθέσεις της μητέρας του, της βασίλισσας Βικτωρίας. Τα πούρα καπνίζονται αργά για χαλάρωση και απόλαυση ή για τη γεύση και το άρωμά τους, σε στιγμές προσήλωσης και αφοσίωσης, ενώ τα χειροποίητα πούρα είναι από μόνα τους μικρά έργα τέχνης.

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με τη Νυρεμβέργη και καθηλωτικό. Η παλιά «ανεπίσημη πρωτεύουσα» της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι μια υπέροχη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη πάνω σε ποτάμι, που κάποτε υπήρξε σπουδαίο κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Ο μεσαίωνας βέβαια, παρά τη γραφικότητά του, ήταν μαύρη περίοδος για τους λαούς και αυτό το θυμίζει η Γέφυρα του Δήμιου που οδηγεί στο νησάκι όπου ο σφαγέας κατοικούσε μόνος του. Οι δήμιοι δεν έχουν ποτέ φίλους… Η πόλη μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας πέρασε στη Βαυαρία, οπότε κρατάει και πολύ από το τοπικό χρώμα της συγκεκριμένης γερμανικής επαρχίας. Μπύρες, λουκάνικα, ωραίες σερβιτόρες με παραδοσιακές στολές θυμίζουν και την πιο λαϊκή ζωή της περιοχής. Και περνάμε στην Αναγέννηση. Στη Νυρεμβέργη έζησε ο σημαντικότερος γερμανός ζωγράφος όλων των εποχών, Άλμπρεχτ Ντύρερ.
Όμως η πόλη αυτή επελέγη και από τον Χίτλερ ως τόπος συνεδρίων του ναζιστικού κόμματος. Ο αρχιτέκτονάς του, Άλμπερτ Σπερ, έχτισε αρκετά συνεδριακά κέντρα εκ των οποίων κάποια έμειναν ημιτελή και κάποια διασώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Αυτά τα ξέρουμε από τις εντυπωσιακές ασπρόμαυρες ναζιστικές ταινίες – μνημεία πολιτικής προπαγάνδας, της σκηνοθέτιδας Λένι Ρίφενσταλ. Στη Νυρεμβέργη όμως τα βλέπουμε ολοζώντανα να εμπλέκονται μέσα στο σύγχρονο αστικό τοπίο… ενώ λίγο παραπέρα στις πλατείες όπου ο Χίτλερ έβγαζε τους πολύωρους υστερικούς λόγους του σήμερα κάνουν πατίνια ηλικιωμένοι…
Η Νυρεμβέργη μετά τους ανελέητους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που σήμαναν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πια κατεστραμμένη. Λίγα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτήρια είχαν διασωθεί, όμως σε μεγάλο βαθμό τα ερείπια αναστηλώθηκαν με βάση τα αρχικά τους σχέδια κι έτσι η πόλη δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της. Και βέβαια εκεί έγινε και η κοσμοϊστορική Δίκη της Νυρεμβέργης, στην Αίθουσα Δικαστηρίου 600… Είναι εκπληκτικό το πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει μία πόλη!
Αλλά η ζωή συνεχίζεται και ακολουθεί τον δικό της ρυθμό. Σήμερα η Νυρεμβέργη, μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες, μουσειακό περίβλημά της, κρύβει ένα εναλλακτικό αστικό κέντρο, με πολλούς νέους, μοντέρνα καταστήματα, θέατρα, σινεμά, συναυλιακούς χώρους που εκφράζουν τη γερμανική πρωτοπορία του 21ου αιώνα. Το νέο πνεύμα της πόλης έχει γνώση του παρελθόντος, το έχει αποδεχτεί με τα θετικά και τα αρνητικά του, σε κάποιες περιπτώσεις το αντιμετωπίζει με χιούμορ και προχωράει στην καινούργια ζωή. Για όλους αυτούς τους λόγους, η Νυρεμβέργη είναι μία πόλη ακαταμάχητη.

Μια πόλη που συστηματικά βρίσκεται στην κορυφή κάθε λίστας ποιότητας ζωής για τους κατοίκους της, δεν μπορεί παρά να αποτελεί έναν ιδανικό ταξιδιωτικό προορισμό και για τους επισκέπτες της.

Γραφικά κανάλια, πολύχρωμα, παμπάλαια κουκλίστικα σπίτια, χιλιάδες ποδήλατα, σκανδιναβική κουλτούρα και ντιζάιν διάχυτα παντού και τέτοια ζωντάνια και νεανικότητα που λίγες πόλεις του κόσμου διαθέτουν, βάζουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους σε έναν υπέροχο προορισμό που πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκεται στα σχέδια κάθε ανθρώπου που αγαπά τα ταξίδια.

Φαρδιοί, τεράστιοι δρόμοι, πεντακάθαροι, με απόλυτη ησυχία και τάξη τόσο για αυτοκίνητα όσο και για πεζούς με έμφαση στα ποδήλατα. Ναι, είναι η χώρα του ποδηλάτου. Όλοι έχουν ποδήλατο. Από 3χρονα παιδιά μέχρι 90χρονοι. Υπάρχουν ειδικοί ποδηλατόδρομοι, ξεχωριστές διαβάσεις για τα ποδήλατα, σεβασμός. Δεν μπλέκονται με τους πεζούς ούτε φυσικά και με τα αυτοκίνητα. Με το ποδήλατο πας παντού και καλύπτεις αρκετές αν όχι όλες τις διαδρομές. Επίσης σε κάθε βαγόνι των τρένων και του μετρό υπάρχουν θέσεις που ασφαλίζουν τα ποδήλατα. Παντού υπάρχουν πάρκινγκ ποδηλατων, πάρκινγκ που μπορούν να χορέσουν εκατοντάδες ποδήλατα.

Η ηπειρωτική Δανία διαθέτει σπάνια πολιτιστικά στοιχεία παγκόσμιας κληρονομιας. Αρχικά o Καθεδρικός Ναός στο Ροσκίλντε αποτελεί την πρώτη γοτθική εκκλησία της Βόρειας Ευρώπης και  η τελευταί κατοικία για τους περισσότερους βασιλιάδες της Δανίας. Επίσης το διάσημο και εντυπωσιακό κάστρο Κρόνμποργκ στο Χέλσινγκορ, που έμεινε στην ιστορία ως το σπιτι του Άμλετ, πρίγκηπα της Δανίας, περιφρουρούσε το κύριο θαλάσσιο δρόμο πρός την Βαλτική. Ωστόσο, τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν και οι υπόλοιπες περιοχές της Δανίας, υπόσχοντας στον επισκέπτη ειδυλλιακά, καταπράσινα, άγριας ομορφιάς τοπία και πολλες συγκινήσεις.

Οι λάτρεις της Τέχνης θα ενθουσιαστούν στην Εθνική Πινακοθήκη, η οποία διαθέτει έργα των μεγαλύτερων ζωγράφων, αλλά και στην Γλυπτοθήκη Carlsberg καθώς και στο εκπληκτικό μουσείο μοντέρνας Τέχνης Louisiana Museum of Modern Art.

Η Κοπεγχάγη σε μόλις λίγα χρόνια έχει καταφέρει να γίνει διεθνές κέντρο υψηλής γαστρονομίας με πάνω από 15 εστιατόρια με αστέρια Michelin, ένας αριθμός πολύ μεγάλος για τον πληθυσμό της, αλλά και πλήθος οικονομικότερων επιλογών όπου μπορεί να απολαύσει κανείς την πεντανόστιμη «πειραγμένη» «Νέα Σκανδιναβική Κουζίνα».

Η γειτονιά Vesterbro σφύζει από ζωή και δημιουργικότητα με καταστήματα μόδας, ντιζάιν, παζάρια και αναρίθμητα cafe, ενώ η νυχτερινή ζωή είναι αντάξια της νεανικής πόλης. 

Τέλος, μια επίσκεψη στην Christiania, την αυτόνομη εναλλακτική κοινότητα στο κέντρο της πόλης, δίνει στον επισκέπτη μια εικόνα αυθεντικής χίπικης ζωής βγαλμένης από τη δεκαετία του 70.

Το παιχνίδι που έχει μεγαλώσει, εμπνεύσει και εκπαιδεύσει αμέτρητες γενιές παιδιών και… μπαμπάδων, αποτελεί ίσως το γνωστότερο εξαγώγιμο προϊόν και πηγή υπερηφάνειας για τους κατοίκους της μικρής σκανδιναβικής χώρας.
Θεματικά πάρκα Lego υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου αλλά την αυθεντική, πολύχρωμη, και άκρως συναρπαστική εμπειρία, θα την απολαύσει κανείς εδώ, στην πόλη που γεννήθηκε το πρώτο τουβλάκι το 1949, το Μπίλουντ της Δανίας, σε μια απόσταση 260 χλμ από την Κοπεγχάγη.
Η Legoland έχει επίκεντρο το Lego Hotel από το οποίο ξεκινούν οι αμέτρητες μαγικές εξορμήσεις που θα κάνουν τους μικρούς επισκέπτες να ονειρεύονται πολύχρωμα για καιρό και τους ενήλικους να γίνουν παιδιά έστω και για μια μέρα, για να χαθούν στους εκπληκτικούς κόσμους του πάρκου, κατασκευασμένους εξ ολοκλήρου από τα πιο διάσημα πλαστικά τουβλάκια στον κόσμο.
Κάστρα, πειρατές, στοιχειωμένα σπίτια, άγρια δύση, Βίκινγκς, και μακέτες - πιστά αντίγραφα ευρωπαϊκών πόλεων, όλα φτιαγμένα από εκατομμύρια Lego με εκπληκτική ακρίβεια και προσοχή στη λεπτομέρεια, θα σας κάνουν να χαθείτε στον κόσμο της φαντασίας και του παιχνιδιού και να μη θέλετε να φύγετε όσες ώρες κι αν μείνετε.
To μουσείο που περιέχει την ιστορία της εταιρείας από την ίδρυσή της και η επίσκεψη στο εργοστάσιο όπου παράγονται τα χρωματιστά υλικά των ονείρων εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον πλανήτη, συμπληρώνουν το ταξίδι στον φανταστικό κόσμο του πιο δημιουργικού παιχνιδιού που κατασκευάστηκε ποτέ.

Το Odense είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας, γενέτειρα του ξακουστού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και όπως είναι φυσικό η προσωπικότητα και το αιώνιο έργο του είναι ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε κάθε γωνιά.
Μουσεία αφιερωμένα σ’ αυτόν, όπως το σπίτι που έζησε, ειδικά κέντρα με δραστηριότητες για παιδιά και αγάλματα από τις πιο γνωστές ιστορίες του, δίνουν στην πόλη μια παραμυθένια διάσταση και την καθιστούν απαραίτητο προορισμό για κάθε επισκέπτη της χώρας που είναι ή αισθάνεται παιδί.
Η μαγεία της πόλης όμως συνεχίζεται και πέρα από τα σχετικά με τον μεγάλο παραμυθά, με αναγεννησιακά κάστρα, όπως το Egeskov, το σιδηροδρομικό μουσείο, τον καλύτερο ζωολογικό κήπο της χώρας και την παραδοσιακή αλλά και υπερσύγχρονη σκανδιναβική αρχιτεκτονική που δημιουργεί ένα άκρως ενδιαφέρον αστικό τοπίο και μπορεί κανείς να τη θαυμάσει και στο χωριό – μουσείο ιστορικών σπιτιών.
Και οι μεγάλοι επισκέπτες, πάντως, θα μείνουν απολύτως ικανοποιημένοι αφού η πόλη έχει μια ζωντανή κοινωνική ζωή με υπέροχα καφέ, εστιατόρια και μπαρ που μπορεί κανείς χαλαρώσει και να απολαύσει τοπικά εδέσματα και ποτά σε μια όμορφη και γαλήνια ατμόσφαιρα.

Μια μικρή γοητευτική κωμόπολη – λιμάνι, που χρονολογείται από το 1231, όταν βρισκόταν στα σύνορα της τότε επικράτειας της χώρας και ήταν σημαντικό κέντρο τεχνιτών και εμπόρων χαρακτηριστικό που διατηρεί ακόμα και σήμερα.
Το Kolding είναι δημοφιλές για τα ιστορικά του αξιοθέατα, όπως το παλιό βασιλικό κάστρο Koldinghus που δεσπόζει στον λόφο πάνω από την πόλη, και την πόλη Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, Christiansfeld,  που σχεδιάστηκε το 1773 -1800 ως η «τέλεια πόλη» για την ντόπια μοραβική θρησκευτική κοινότητα.Πρόκειται επίσης για τη μόνη στη Δανία και δεύτερη στη Σκανδιναβία πόλη, μαζί με το Ελσίνκι, με τον τιμητικό τίτλο της UNESCO, «Design City”, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη σημασία που δίνει στην φιλοσοφία του ντιζάιν σε κάθε έκφανση της ζωής, κάτι που γίνεται αμέσως αισθητό στον επισκέπτη.
Τοπικοί τεχνίτες κατασκευάζουν τα αριστουργήματά τα τους στα εργαστήριά και τα στούντιο που βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη, όπου μπορεί κανείς να τα απολαύσει καθώς και να τα αγοράσει σε εξαιρετικές τιμές.
Τέλος η πόλη προσφέρει πολύ ιδιαίτερες δραστηριότητες για οικογένειες και παιδιά, όπως πρωτότυπους παιδότοπους, πάρκο σκέιτ, και δυνατότητα μεταμφίεσης σε βασιλιάδες και βασίλισσες μέσα το κάστρο Koldinghus.

Η Δανία είναι η πνευματική και ιστορική έδρα των Βίκινγκ. Οι Βίκινγκ ήταν εθνοτική ομάδα, τμήμα των Βορείων Λαών της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Οι Βίκινγκ δεν αποτέλεσαν ενιαίο έθνος, με τη μορφή που αυτά άρχισαν να διαμορφώνονται στη Νότια Ευρώπη κατά την ίδια περίοδο, αλλά διέθεταν μεταξύ τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Σήμερα κάποιος επισκέπτης μπορεί να μεταφερθεί νοερά σε εκείνη την εποχή μέσω των μουσείων στο Ροσκίλντε και στη Κοπεγχάγη αλλά και των κάστρων που έχουν διασωθεί. 

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ είναι σκαλιστοί Ρουνικοί λίθοι του 10ου αιώνα, που βρέθηκαν στην ομώνυμη πόλη της Δανίας.
Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία τον 11ο αιώνα μ,Χ.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξης είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.
Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία και την ποίηση των Σκαλντ.
Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι γερμανικές φυλές πιθανόν να είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.
Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκ.
Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο ή μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων και συνήθως ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

Η Βουλγαρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε παραγωγή ροδέλαιου. Περίπου ένας τόνος ροδέλαιου εξάγεται ετησίως σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής καλλυντικών και αρωμάτων σε Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το ροδέλαιο είναι παραδοσιακό προϊόν της χώρας από τον 17ο αιώνα. Η ποικιλία που δίνει το ροδέλαιο καλλιεργείται στην Κοιλάδα των Ρόδων, σε μια έκταση 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν τον Μάιο και τον Ιούνιο και το γλυκό άρωμά τους καλύπτει όλη την περιοχή. Η συλλογή των ροδοπέταλων γίνεται πολύ νωρίς το πρωί, πριν από το ξημέρωμα, και η απόσταξη με ατμό δίνει ροδέλαιο εξαιρετικής ποιότητας για αρώματα και καλλυντικά. Απαιτούνται περίπου τρεις τόνοι ροδοπέταλων για να φτιαχτεί ένα κιλό ροδέλαιο. Στα τέλη της άνοιξης τουρίστες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην Κοιλάδα των Ρόδων για να δουν από κοντά τη συλλογή των ροδοπέταλων και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις της Γιορτής των Ρόδων. Τα τριαντάφυλλα παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Καζανλάκ και είναι αναλλοίωτο κομμάτι της ζωής των ντόπιων, καθώς πολλές γενιές τους δραστηριοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Η Πέτρα αποκαλύφθηκε το 1812 από τον Ελβετό ταξιδευτή Γιόχαν Λούντβιχ Μπέργκχαρντ, ο οποίος μπήκε στον φρουρούμενο χώρο παριστάνοντας τον Άραβα. Κάθε ώρα, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, δίνει και άλλα χρώματα στην Πέτρα, το λαξευτό στολίδι των Ναβαταίων.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ηρώδης και η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ιαματικές ικανότητες της Νεκράς Θάλασσας και την επισκέπτονταν συχνά

Μη φύγετε από τη χώρα χωρίς να πάρετε μαζί σας μπαχαρικά από το Αμμάν καθώς και καλλυντικά και άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα.

Πιο αρωματική και πικάντικη σε σχέση με την ελληνική, η ιορδανική κουζίνα αγαπά πολύ το αρνί, το μοσχάρι, το κοτόπουλο και καθόλου το χοιρινό. Εθνικό πιάτο είναι το μανσάφ (αρνί μαγειρεμένο σε γιαούρτι, σερβιρισμένο σε ένα στρώμα από πιλάφι με ξηρούς καρπούς).

Κoufiah (καφίγια) είναι η παραδοσιακή μαντίλα που οι Άραβες σκέπαζαν το κεφάλι για να προστατευθούν από την αμμοθύελλα και κατόπιν έγινε σύμβολο του αγώνα των Παλαιστίνιων φελάχων.

Η Ιορδανία είναι μια χώρα 92.300 τ. χλμ., το 75% της οποίας είναι έρημος.

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας γεννήθηκε στο Κουβέιτ και είναι παλαιστινιακής καταγωγής. Έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στο Κάιρο. Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου βρέθηκε με τους γονείς στης στο Αμμάν, όπου δούλεψε στη Citibank και μετά στην Apple.
Η γνωριμία με τον Αμντάλα, που τότε ήταν πρίγκιπας της χώρας, έγινε σε δείπνο σε φιλικό σπίτι το 1993. Παντρεύτηκαν πέντε μήνες αργότερα. Στην πρόταση γάμου ο πρίγκιπας, ο οποίος γνώριζε την αδυναμία της για τα γλυκά, της προσέφερε ένα σοκολατάκι...
Η βασίλισσα Ράνια ασχολείται ενεργά με την εκπαίδευση των νέων, τον τουρισμό, το Προσφυγικό και γενικώς έχει προσφέρει τα μέγιστα στο προφίλ της χώρας.

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας κουβαλάει μια λαμπρή κληρονομιά και έναν πλούτο, τόσο ιστορικό και πολιτιστικό, όσο και υλικό που είναι εμφανής και αντιληπτός από κάθε επισκέπτη.
Κέντρο διεθνούς εμπορίου για αιώνες, μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Γερμανίας και γενέθλιος τόπος μεγάλων μουσικών όπως ο Μπραμς και ο Μέντελσον, παραμένει πάνω από όλα, μια συναρπαστική, ζωντανή πόλη, με το ναυτικό στοιχείο πανταχού παρόν και το λιμάνι να σφραγίζει κάθε πτυχή της ζωής και της δραστηριότητας της πόλης.
Το πράσινο κυριαρχεί παντού (το αχανές Stadtpark είναι η καρδιά της πόλης),  ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, αλλά η αρχιτεκτονική της πόλης είναι εξαιρετική (χαρακτηριστικό τοπόσημο αποτελεί από το 2017 το συναυλιακό κέντρο Elbphilharmonie).
Με σημαντικά μουσεία, πινακοθήκες, αγορές και εμπορικά κέντρα για κάθε πορτοφόλι, ο επισκέπτης της πόλης δεν μένει λεπτό χωρίς μια συναρπαστική δραστηριότητα.
Η καλή ζωή είναι σήμα κατατεθέν του Αμβούργου, με εστιατόρια για κάθε γούστο και γευστική προτίμηση, που σερβίρουν από κορυφαία γερμανική κουζίνα, πεντανόστιμα σάντουιτς με ψάρι, έως τις τελευταίες διεθνείς τάσεις, ενώ κοσμοπολίτικα cocktail bar, γραφικές μπυραρίες και ολονύχτια club με επίκεντρο την παγκοσμίου φήμης Reeperbahn, προσφέρουν απεριόριστες επιλογές διασκέδασης και τοποθετούν σταθερά το Αμβούργο σε κάθε λογής λίστα «hot προορισμών» με την καλύτερη νυχτερινή ζωή.

Μία από τις σπουδαιότερες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας, για πολλούς αιώνες αποτελούσε την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Χανσεατικής Ένωσης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Βαλτικής. Φέρεται να ιδρύθηκε περίπου το 1000, ως σλαβικός οικισμός με το όνομα Λιούμπιτσε (= όμορφη), και ήταν σπουδαίος εμπορικός κόμβος κατά τον Μεσαίωνα. Οι έμποροι της πόλης ανέπτυξαν το εμπόριο μέσω της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας αξιόπλοα σκαριά για μικρά βάθη, με τα οποία μετάφεραν υφάσματα, μπίρα και κρασί στο Νόβγκοροντ, το Βίσμπι και το Μπέργκεν και επέστρεφαν με ξυλεία, δέρματα, ορυκτά, πίσσα και κερί. Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα διατηρούνται οι μεγάλες αποθήκες του «λευκού χρυσού», όπως χαρακτηριζόταν το αλάτι.
Απόλυτο σύμβολο της πόλης η πύλη Χόλστεντορ του 1478, που αποτελούσε τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης του 13ου αιώνα και απεικονιζόταν και στο χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων! Το Λύμπεκ έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής του στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν ήταν πανίσχυρο σαν τη Βενετία και μαγευτικό σαν τη Φλωρεντία. Ανέλαβε την ηγεσία της πιο σπουδαίας εμπορικής ένωσης του Μεσαίωνα, της Χανσεατικής Ένωσης, και προσέφερε προστασία από επιθέσεις σε ξηρά και θάλασσα. Αποτελούσε συγχρόνως και την έδρα της συνέλευσης της Ένωσης, με αποτέλεσμα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική της περιοχής της Βαλτικής.
Ήταν όμως και μια πόλη εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με τις εκκλησίες και το δημαρχείο να αποτελούν κατασκευαστικό πρότυπο για τις άλλες πόλεις της Ένωσης. Και σίγουρα δεν ήταν η ταπεινότητα που παρακίνησε τους κατοίκους της να ανεγείρουν επτά τεράστιες εκκλησίες με κωνοειδείς κορυφές. Το 1276 οι πρεσβύτεροι της πόλης επέτρεπαν μόνο την ανέγερση σπιτιών από τούβλα και αυτό εμπόδισε το ξέσπασμα πυρκαγιών που κατέστρεψαν άλλες μεσαιωνικές πόλεις. Σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν χτιστεί κτίρια με τούβλα σε γοτθικό ρυθμό, σε μια τόσο έξοχη μορφή τέχνης, ενώ χάρη σε αυτές τις κατασκευές το Λύμπεκ αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη.

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Πόλη των τεχνών και των γραμμάτων, των φιλοσόφων και του πανεπιστημίου. Η Χαϊδελβέργη κρατά τη δική της, εξέχουσα, θέση στα γερμανικά γράμματα και στηρίζει στον πολιτισμό και την κουλτούρα της το παρόν και το μέλλον της. 

Πολύ πριν σχηματιστεί η πολιτική οντότητα που σήμερα γνωρίζουμε ως «κράτος της Γερμανίας» η περιοχή όπου ζούσαν οι τότε γερμανόφωνοι πληθυσμοί ήταν κατακερματισμένη σε δεκάδες μικρά κομμάτια: κομητείες, βαρονίες, δουκάτα, ένα σωρό κομμάτια ενός ατελείωτου παζλ πολιτειακών οντοτήτων, μια απίστευτα πολύπλοκη γεωπολιτική μορφολογία, που μεταξύ άλλων καθιστούσε εξαιρετικά δυσχερές και το εμπόριο.

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.

Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.