Και Μαζί και Μόνοι στη Σιγκαπούρη - Πουκέτ - Μπανγκόκ με Lufthansa, Emirates ή Qatar | Ιούλιος - Οκτώβριος 2023

Ένα υπέροχο ταξίδι στη Βόρεια Ταϊλάνδη, που ξεκινά από την πρωτεύουσά της, τη Μπανγκόκ, απ΄ όπου αναχωρεί με πτήση για την περιοχή του Χρυσού Τριγώνου - το Τσιάνγκ Μάι και το Τσιάνγκ Ράι. Από εκεί συνεχίζει για το Σουκοτάι, την

Ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, το Λάος και το Βιετνάμ βρίσκεται ένας από τους πλέον ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς. Ύστερα από δεκαετίες πολέμου, η Καμπότζη ανασυγκροτείται και ανοίγει τα σύνορά της στον κόσμο. Κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο

Όπως η Οδύσσεια, η Ραμαγιάνα αφηγείται τις περιπέτειες ενός ήρωα, του Ράμα, που περιπλανιέται από τη Βόρεια Ινδία έως την Κεϋλάνη, μέχρι να ξαναβρεί το χαμένο του βασίλειο. Όπως ηΙλιάδα, περιγράφει τις μάχες και τις περιπέτειες για την ανάκτηση μιας βασίλισσας, της Σίτα, της ίδιας της ψυχής του.
Οπωσδήποτε, η συνεχής απήχηση που έχει το έργο αυτό για χιλιάδες χρόνια, το οποίο μαζί με τη Μαχαμπαράτα αποτελούν τα δύο παραδοσιακά έπη της Ινδίας, οφείλεται στο έντονο στοιχείο της περιπέτειας.
Επίκεντρο της Ραμαγιάνα είναι η μάχη που δίνει διαρκώς το Καλό ενάντια στο Κακό.
Οι ήρωές της πολεμούν εκείνους που δεν σεβάστηκαν το ντάρμα, την αντανάκλαση του θείου νόμου πάνω στην κοινωνία. Οι μαγικές πράξεις προσθέτουν ενδιαφέρον και η συνεργασία των ανθρώπων με τα ζώα δίνει στο έργο μια μυθική διάσταση.
Η Ραμαγιάνα έχει επηρεάσει αφάνταστα τον πολιτισμό της Ινδίας. Έδωσε μορφή στις αξίες της κοινωνίας της, επαναλαμβάνοντας σε αναρίθμητες γενιές τα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς. Για πολλούς αιώνες υπήρξε απαραίτητο στήριγμα της παιδείας. Οι χαρακτήρες του έπους είναι μοντέλα, ήρωες της καθημερινής ζωής. Αυτός που σε στιγμές κρίσης βασίζει τη δράση του πάνω στο πρότυπο του Ράμαείναι βέβαιος πως πράττει το σωστό και ότι θα έχει τη γενική αποδοχή των συνανθρώπων του.
Η Ραμαγιάνα παραμένει μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος της ινδικής παράδοσης. Οι οικογένειες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της και τα μεγαλώνουν με ιστορίες και παραμύθια παρμένα από τα κείμενά της. Το έπος, στο σύνολό του ή αποσπασματικά, ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις ή θρησκευτικές τελετές στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, σε όλες τις περιοχές που έχει αγγίξει ο Ινδουισμός.
Τα βάσανα που πρέπει να υποστεί ο Ράμα και η Σίτα δεν είναι παρά απόψεις των ταλαιπωριών που περνά κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Ιστορικά, το έπος αναφέρεται στις παραδόσεις δύο αρχαίων ισχυρών λαών, των κατοίκων της Αγιοντία και της Μιτίλα στη Βόρεια Ινδία, όπου βασίλευαν οι οικογένειες του Ράμα και της Σίτα, αντίστοιχα. Οι μελετητές, που δέχονται το γεγονός της ύπαρξής τους τα χρόνια μεταξύ του 1.200 και 1.000 π.Χ., εντοπίζουν ότι ο πολιτισμός στις περιοχές αυτές την περίοδο εκείνη ήταν σημαντικά ανώτερος απ’ ό,τι σε άλλα μέρη της Ινδίας.
Οι Γερμανοί ιστορικοί του 19ου αιώνα θεωρούσαν ότι η νίκη του Ράμα, επικεφαλής μιας συμμαχίας στρατιών της Βορείου και Μέσης Ινδίας, πάνω στα στρατεύματα των Ραξάσα, των κατοίκων της σημερινής Κεϋλάνης, απεικονίζει την επικράτηση των Αρίων φυλών πάνω στους πιο πρωτόγονους πολιτισμούς της Νοτίου Ινδίας.
Η μυστικιστική ανάλυση της Ραμαγιάνα σχετίζεται με το συνεχή αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην κατώτερή του φύση και τους δαιμονικούς πειρασμούς που διαταράσσουν τη σχέση του με τις δυνάμεις του Ιερού. Ο Ράμα κατανικά τους πειρασμούς έναν έναν και ολοκληρώνει το θρίαμβό του νικώντας τον Ραβάνα, το δαίμονα της σάρκας. Έτσι ξαναβρίσκει τη Σίτα, την ψυχή του, κατακτώντας και το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο πατρογονικό βασίλειο της Αγιοντία.
Οι στίχοι του Βαλμίκι, του φερόμενου ως συγγραφέα του έπους, κρατούν με τη μεγάλη τους ποιητική δύναμητην ισορροπία ανάμεσα στις δύο ερμηνείες -η μυστικιστική και την ιστορική- διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον τόσο των θεατών που βλέπουν τη Ραμαγιάνα σαν περιπέτεια, όσο και αυτών που την ερμηνεύουν ως μείζον θρησκευτικό έργο.

Η φυλή των Χμονγκ

Αποτελεί μία πολυάριθμη τοπική φυλή που απλώνεται σε διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τους εντοπίζεται στη νότια Κίνα (περίπου εννιάμισι εκατομμύρια), ωστόσο πολλοί κατοικούν επίσης στο Λάος και στο Βιετνάμ. Στο Λάος συγκεκριμένα η παρουσία τους επισημαίνεται ήδη από τον 18ο αιώνα, και μοιράζονται σε αρκετές υποομάδες, όπως είναι οι Μαύροι, Λευκοί,  Πράσινοι και Κόκκινοι Χμονγκ. 

Η φυλή των Άκα

Είναι μία ιθαγενής φυλή της νοτιοανατολικής Ασίας, με παρουσία στο Λάος, το Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Ο πληθυσμός τους φτάνει περίπου το μισό εκατομμύριο και το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δομή της κοινωνίας τους είναι η απουσία αυστηρών κοινωνικών τάξεων, με την κοινωνία να στηρίζεται στην ισότητα των μελών της, και τον σεβασμό να εδράζεται συνήθως στην ηλικία αλλά και στην εμπειρία.

Η φυλή των Χμου

Είναι συγγενής φυλή των Χμονγκ, με τους οποίους μοιράζονται κοινές πολιτισμικές και γλωσσικές καταβολές. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ζει στο Λάος, με κάποιες δεκάδες χιλιάδες να βρίσκονται επίσης στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη. Καθαρά αγροτική κοινωνία, με την ορυζοκαλλιέργεια να είναι η κύρια πηγή εισοδήματος και διατροφής, στοιχείο απαραίτητο για τη διαβίωση της φυλής. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο των Χμου είναι πως όχι μόνο οι ναοί αλλά και τα σπίτια αποτελούν ιερούς χώρους, καθώς θεωρείται πως μέσα τους κατοικούν πνεύματα της γης!

Η φυλή των Λου

Αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο μέλη, με τους περισσότερους να ζουν στο Λάος και στην Κίνα. Μιλούν μία διάλεκτο της γλώσσας Τάι, ασπάζονται την Βουδισμό «θεραβάντα» και ένα ιδιαίτερο στοιχείο της είναι πως τα αρσενικά μέλη υιοθετούν ως μεσαίο όνομά τους πάντα το όνομα Μπα, και οι γυναίκες το Υ. 

Δέκα χιλιάδες εργάτες ήταν απαραίτητοι προκειμένου να οικοδομήσουν το ναό με τα εννέα διαφορετικά επίπεδά του. Επί 80 χρόνια συσσώρευαν την τεράστια ποσότητα των 67.740 κυβικών μέτρων λίθων, κομμένων με ακρίβεια, τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς καθόλου ασβέστη ανάμεσά τους, μέχρι που ο αρχικός λόφος μετατράπηκε σε ένα βουνό κατασκευασμένο από χέρι ανθρώπου. Μορφές του Βούδα σε μπρούντζο, σε πέτρα και σε ανάγλυφα τοποθετήθηκαν κατά μήκος των εννέα επιπέδων.
Όταν ολοκληρώθηκε το 830, το ιερό αυτό μέρος έγινε γνωστό από τους βουδιστές ως Μπορομπουντούρ, το οποίο σημαίνει «πολλοί Βούδες».
Για πολλούς βουδιστές προσκυνητές που επισκέπτονται το Μπορομπουντούρ, ο ναός του κίτρινου-καφέ βουνού αποτελεί ένα απαράμιλλο ιερό θαύμα του κόσμου.
Ανεβαίνοντας τα εννέα επίπεδα με δεξιόστροφη πορεία, λέγεται ότι σκαρφαλώνουν τις «τρεις σκάλες υπάρξεως», οι οποίες οδηγούν από το γήινο στον επουράνιο κόσμο. Ύστερα από αυτό, οι προσκυνητές θα περάσουν μπροστά από χιλιάδες ανάγλυφες επιγραφές που αναπαριστάνουν τη ζωή και τη διδασκαλία του Βούδα. Εκτός από τα παραπάνω, τους περιμένουν πολλά κοιλώματα στους τοίχους με μορφές του Βούδα και των μαθητών του, πριν φτάσουν πάνω στα τρία υψηλά επίπεδα του ναού όπου υπάρχουν 72 στούπες (πέτρινες κατασκευές σε σχήμα καμπάνας, καθεμία από τις οποίες περιέχει έναν πέτρινο Βούδα). Στην κορυφή του ναού, οι προσκυνητές συναντούν τη μεγαλύτερη στούπα, τη μοναδική η οποία είναι άδεια, συμβολίζοντας την απόλυτη ηρεμία και τη φώτιση (νιρβάνα).
Η ανακάλυψη του Μπορομπουντούρ το 1814 οφείλεται στο Βρετανό γενικό διοικητή της Μαλαισίας, σερ Τόμας Στάνφορντ Ράφλες. Ο ναός είχε υποστεί μεγάλη καταστροφή, το μεγαλύτερο μέρος των μπρούντζινων κατασκευών είχε εξαφανιστεί και πολλά από τα αγάλματα δεν είχαν κεφάλι. Από το 1907 έως το 1911 ο Δανός Τέοντορ βαν Ερπ οργάνωσε την πρώτη συστηματική αποκατάσταση.
Το 1991 ολόκληρο το συγκρότημα ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η Ταϊλάνδη, το «Κόσμημα της Ασίας», είναι μια χώρα εξωτική, με πλούσια ιστορία και αμέτρητες φυσικές ομορφιές. Οι λαμπροί ναοί της, τα επιβλητικά παλάτια της, οι αρχαίες πόλεις της, το τροπικό της κλίμα, οι λευκές αμμουδιές της και τα καταπράσινα βουνά της την καθιστούν τον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό της Ασίας. Ζωντάνια, φως, ορχιδέες, ρουμπίνια, πληρωμένοι έρωτες και πάθος για τη θρησκεία, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι κάτοικοί της συνδυάζουν με θαυμαστή αρμονία τον πολιτισμό τους με τις σύγχρονες δυτικές επιρροές. Είναι εξαιρετικά φιλικοί και ευγενικοί. Το χαμόγελο είναι το χαρακτηριστικό των Ταϊλανδών.
Η Μπανγκόκ, η «Βενετία της Ανατολής», είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη, χαώδης και σαγηνευτική, χτισμένη στον ποταμό Τσάο Πράγια ή Μάε Ναμ (Mενάμ). Είναι η 4η κατά σειρά πρωτεύουσα της χώρας, μετά το Σουκοτάι, την Αγιούταγια και το Θόνμπουρι.
Το Χρυσό Τρίγωνο, η περιοχή που σχηματίζεται ανάμεσα στη Βιρμανία, στο Λάος και στην Ταϊλάνδη, εξακολουθεί να εκπέμπει έναν αέρα περιπέτειας και μυστηρίου. Είναι το τριεθνές σημείο συνάντησης της κρατικής εκδοχής τριών ιστορικών εθνών: των Τάι, των Λάο και των Βιρμανών.
Το Λάος απομονωμένο και εξωτικό, η "χώρα των χιλίων ελεφάντων" παραμένει μέχρι σήμερα η "πίσω πλευρά" της Νοτιοανατολικής  Ασίας. Αν και τα "τυπικά" αξιοθέατα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των γειτονικών χωρών της περιοχής, το Λάος, με τους ήπιους ρυθμούς
άλλων εποχών και την αληθινά παρθένα του φύση, θα ενθουσιάσει τους ταξιδιώτες που αναζητούν παραδοσιακούς τρόπους ζωής, ήρεμους ρυθμούς, μακριά από τη φρενίτιδα των μπαρ και καραόκι, που χαρακτηρίζουν άλλες γειτονικές χώρες με "τουριστική" υποδομή.
Η Καμπότζη ήταν κοιτίδα του πολιτισμού των Χμερ. Η λαμπρότερη ιστορική περίοδος του
πολιτισμού αυτού ήταν μεταξύ του 9ου και 14ου αιώνα.
Το Άνγκορ Βατ είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μνημεία του κόσμου.

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας. Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

Ο ποταμός Κιναμπαταγκάν είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Μαλαισία, έχει μήκος 560 χιλιόμετρα, ξεχύνεται από τα βουνά του Σαμπάχ νοτιοδυτικά και εκβάλλει στη βόρεια θάλασσα Σουλού. Συγκεντρώνει 10 πρωτεύοντα είδη άγριων ζώων και 4 είδη μαϊμούδων. Σε αυτόν δροσίζονται πέρα από τον ελέφαντα, τον ρινόκερο και τον κροκόδειλο, αρκούδες, ελάφια, αγριόγατες, λεοπαρδάλεις, φίδια και σαύρες. Επίσης στα κλαδιά των γύρω δέντρων, φωλιάζουν 27 είδη νυχτερίδων και 200 είδη πουλιών.

Ο ποταμός είναι φυσικά μια τεράστια προστατευμένη περιοχή. Στις όχθες του θα δούμε έλη μανγκρόβιων δέντρων, με τις ρίζες τους να φυτρώνουν στον υγρό πυθμένα αλλά τμήμα τους να είναι και εμφανές πάνω από την επιφάνεια του νερού. Τα δέντρα αυτά σχηματίζουν μοναδικούς υγροβιότοπους. Επίσης ένα άλλο εντυπωσιακό φαινόμενο, είναι οι λίμνες Κέρατα του Βοδιού που σχηματίζονται κατά μήκος του ποταμού. Εμείς θα πάμε σε μία από αυτές, την Κελενανάπ. Πρόκειται επίσης για πολύτιμο οικοσύστημα. Η ονομασία Κέρατο του Βοδιού οφείλεται στο σχήμα, το οποίο είναι πεταλοειδές ή μοιάζει πράγματι με κέρατο βοδιού. Στην πραγματικότητα αυτές οι λίμνες είναι παραποτάμια τμήματα του Κιναμπατανγκάν, χωρίς πηγή και εκβολή.

Στην περιοχή του Κιναμπαταγκάν θα ξεκινήσουμε και την αναζήτηση του βούκερου! Βούκερος ονομάζεται μία οικογένεια παραδείσιων πουλιών, παμφάγων, με πολύ μεγάλο ράμφος. Το ράμφος πέρα από το ότι είναι χρωματιστό αναλόγως το είδος, π.χ. κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, συχνά καλύπτεται στο πάνω μέρος και από ένα έξτρα κερατοειδές τμήμα. Γενικώς ο βούκερος είναι ένα εξωπραγματικό πουλί, το οποίο ζει μόνο σε τροπικά δάση. Τα είδη του είναι οχτώ και όλα θα τα δούμε στη βόλτα μας. Θα ακολουθήσουμε, συνοδεία οδηγού που θα μας εξηγεί τα πάντα, το ξύλινο Μονοπάτι του Βούκερου μέσα στο Δάσος της Βροχής. Στη βόλτα μας φυσικά θα δούμε και άλλα ζώα… όπως το αγριογούρουνο με μούσι (η φύση έχει μεγάλη φαντασία!), χιμπατζήδες, πιθηκάκια, ελέφαντες κτλ.

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…

Η Μπανγκόκ είναι η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης από το 1782. Οφείλει τον χαρακτηρισμό «Βενετία της Ανατολής» στις πολλές διώρυγες και τους παραπόταμους που τη διασχίζουν και τη χωρίζουν σε μικρά νησιά. Κατά μήκος της όχθης υπάρχει πλωτή πόλη από πλοιάρια και σχεδίες που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι στην καθημερινότητά τους. Το παλιό τμήμα της πόλης είναι πυκνοκατοικημένο, ενώ το νέο έχει σύγχρονα κτίρια, μεγάλους δρόμους και πάρκα.
Η Μπανγκόκ είναι το σημαντικότερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ταϊλάνδης. Το 2018, η Μπανγκόκ ανακηρύχθηκε η πρώτη πόλη στον κόσμο ως προς τον αριθμό των επισκέψεων με πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες, αριθμός ρεκόρ που ξεπερνάει ιδιαίτερα δημοφιλείς πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο.

Εκθαμβωτικό σκηνικό, τροπικό δειλινό και ζεστές, γαλαζοπράσινες θάλασσες σας περιμένουν στον δημοφιλή αυτό προορισμό της Ασίας, που θεωρείται ένας από τους πιο προσφιλείς του κόσμου.  Το νησί της διασκέδασης προσφέρει έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό λευκών αμμουδιών, εξαιρετικής φιλοξενίας και ανωτάτου επιπέδου διαμονής, που αξίζει κάθε ευρώ που θα ξοδέψετε.  Το Πούκετ είναι το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης, βρίσκεται 867 km νότια της Μπανγκόκ και έχει περίπου το μέγεθος της Σιγκαπούρης. Φωλιάζει στα γαλήνια νερά της θάλασσας Ανταμάν - στις ακτές δηλαδή της Ταϊλάνδης που βλέπουν στον Ινδικό Ωκεανό.  Παλιότερα αντλούσε τον πλούτο του από το αλουμίνιο και το καουτσούκ και έχει μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το νησί ήταν μια από τις βασικές εμπορικές διαδρομές μεταξύ Ινδίας και Κίνας και αναφερόταν συχνά στα ναυτικά ημερολόγια των ξένων εμπόρων.   Το Πούκετ είναι ένα ευλογημένο νησί, που κατοικείται από ειλικρινείς και φιλόξενους ανθρώπους. Ένα νησί με καταπληκτικούς όρμους, κόλπους, 70 παραλίες με χρυσή ή λευκή άμμο στεφανωμένες με φοίνικες, που πλημμυρίζουν από το άρωμα του ylang ylang, κοράλλια και αστραφτερές θάλασσες διάσπαρτες από νησιά.

Παραλία Patong
Η πιο ανεπτυγμένη παραλία του Πούκετ αναπτύσσεται σε έναν Κόλπο με σχήμα μισοφέγγαρου και προσφέρει πολυάριθμες δυνατότητες για διασκέδαση, αθλητισμό, αγορές και αναψυχή σε μια τεράστια παραλία μήκους 3 χλμ. Wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση και ηλιοθεραπεία είναι οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εξίσου γνωστή είναι η Patong και για τη ζωηρή νυχτερινή της ζωή.

Παραλίες Karon, Kata και Kamala
Και οι δύο παραλίες είναι εντυπωσιακές, γαλήνιες και κατάλληλες για κολύμπι, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, wind surfing και ηλιοθεραπεία. Βρίσκονται κοντά στην Πατόνγκ, αλλά προσφέρονται για πιο ήρεμες διακοπές.

Laguna και Bhag Tao Bay
Laguna & Bhag Tao Bay  Είναι μια περιοχή στον Κόλπο Bang Tao, στα βορειοδυτικά του νησιού, 20 λεπτά  με αυτοκίνητο από την Πατόνγκ, όπου γύρω από μια λίμνη συγκεντρώνονται 6 θαυμάσια πολυτελή resorts των μεγαλύτερων διεθνών αλυσίδων, αποτελώντας έτσι έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς της Ασίας.  Η σύνδεση από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο γίνεται είτε με πλοιαράκι διαμέσου της μαγευτικής λίμνης, είτε με γραφικά πολύχρωμα λεωφορειάκια περιμετρικά.  Spa, εστιατόρια, μπαρ, πολύ όμορφη αμμώδης παραλία και ιδιαίτερα οργανωμένα θαλάσσια σπορ είναι μερικές από τις υπηρεσίες που κάνουν τον προορισμό αυτό μαγευτικό για εξερεύνηση, διασκέδαση, ρομαντισμό και χαλάρωση.

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας.
Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

Το Που Κουόκ είναι ένα πανέμορφο νησί στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Ανήκει στο Βιετνάμ και είναι το μεγαλύτερο της χώρας, ενώ για πολλές δεκαετίες υπήρξε αντικείμενο διαμάχης με τη γειτονική Καμπότζη, μιας και απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές της. Στο παρελθόν, βρισκόταν εδώ μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του Βιετνάμ και χιλιάδες κρατούμενοι είχαν ταξιδέψει στο νησί όχι για να απολαύσουν τα σμαραγδένια νερά του και την τροπική βλάστηση που το περιβάλλει, αλλά για να εκτίσουν τη θητεία τους ως φυλακισμένοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η φυλακή της Καρύδας αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού.
Σήμερα, συνιστά έναν παράδεισο για εκείνους που θέλουν να απολαύσουν τον θαλάσσιο βυθό κάνοντας καταδύσεις ή ψάρεμα, αλλά και για εκείνους που δίνουν γαλάζιο χρώμα στα όνειρά τους. Που Κούκ σημαίνει «πλούσιο νησί» στα βιετναμέζικα, όρος που το χαρακτηρίζει πλήρως. Ολόκληρο σχεδόν το νησί αποτελεί μέρος Εθνικού Πάρκου, ενώ οι λάτρεις της θάλασσας καταφτάνουν στο νησί από κάθε γωνιά του πλανήτη για να απολαύσουν μερικές στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και απόλαυσης,

Dreams come true: Στο γειτονικό νησάκι Τhom, μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη εναέρια διαδρομή με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος θα χάνεται στα νερά του κόλπου, με την πανοραμική θέα του νησιού να μας κόβει την ανάσα.

Ο διάσημος ποταμός Κβάι, γνωστός στους ντόπιους ως Khwae Noi ή Khwae Sai Yok, βρίσκεται στη δυτική Ταϊλάνδη κοντά στα σύνορα με την Μιανμάρ. Ξεκινά εκεί που ενώνονται οι ποταμοί Ranti, Songkalia και Bikhli. Στο Καντσαναμπούρι, όπου εμείς τον συναντάμε, συγχωνεύεται με τον ποταμό Khwae Yai για να σχηματίσει τον ποταμό Mae Klong, ο οποίος εκβάλει στον κόλπο της Ταϊλάνδης.
Ο ποταμός είναι κυρίως γνωστός μέσα από το μυθιστόρημα του Πιέρ Μπούλ «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» και φυσικά μετέπειτα την ομώνυμη ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία του Βρετανού Ντέιβιντ Λιν, με πρωταγωνιστές τους Γουίλιαμ Χόλντεν, Άλεκ Γκίνες, Τζακ Χώκινς και Σεσούι Χαγιακάβα.  Η ιστορία περιγράφει πως Αυστραλοί, Ολλανδοί και Βρετανοί αιχμάλωτοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,  αναγκάστηκαν από τους Ιάπωνες να κατασκευάσουν δύο παράλληλες γέφυρες που εκτείνονται στον ποταμό ως μέρος του σιδηροδρόμου της Βιρμανίας, γνωστού και ως «σιδηρόδρομος του Θανάτου» καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Η μια γέφυρα ήταν ξύλινη και προσωρινή, ενώ η άλλη από μπετόν και χάλυβα και ως εκ τούτου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Ο ποταμός Κβάι διασχίζει επίσης ένα εθνικό πάρκο, το Εθνικό Πάρκο Saiyok. Η έκταση του πάρκου είναι περίπου 500 τ.χλμ. και το τοπίο είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Ταϊλάνδη.  Τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πάρκου είναι οι καταρράκτες του, συμπεριλαμβανομένου του καταρράκτη Sai Yok Yai που χύνεται στον ποταμό.