Ατομικό ταξίδι στην Ζανζιβάρη

«Είναι ευχάριστο να κυνηγάς τώρα κάτι που επιθυμείς πολύ καιρό,
να νικιέσαι και να αποτυγχάνεις στο τέλος της ημέρας, αλλά όταν έχεις
το κυνήγι και ξέρεις κάθε φορά ότι είσαι εκεί έξω, αργά ή γρήγορα η τύχη
σου θα αλλάξει και θα έχεις την ευκαιρία που ζητάς»

Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ
«Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής»

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα θεάματα που μας προσφέρει η φύση. Στο Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι της Τανζανίας, γινόμαστε κάθε χρόνο μάρτυρες της κολοσσιαίας μαζικής μετανάστευσης ζώων: πάνω από ένα εκατομμύριο οπληφόρα ζώα καλπάζουν με μανία κάνοντας το έδαφος κυριολεκτικά να τρέμει με το τρανταχτό ποδοβολητό τους. Η ταχύτητα που αναπτύσσουν και η μαζικότητα της μετακίνησης σηκώνουν έναν κουρνιαχτό που αργεί πολύ να κατακαθίσει, καθώς οι αγέλες διασχίζουν μέσα σε λίγα λεπτά μεγάλες εκτάσεις με κοιλάδες, βοσκότοπους και ποτάμια. Η μετανάστευση πραγματοποιείται λόγω έναρξης της ξηρής περιόδου καθώς και για να συναντήσουν τα γκνου τα νεογνά τους.

Η Ζανζιβάρη υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εμπορίας σκλάβων στην Ανατολική Αφρική. Πολύ πριν ανακαλύψουν οι Άγγλοι το εμπόριο των μαύρων, το «εξασκούσαν» οι Άραβες με κέντρο τη Ζανζιβάρη. Επί τουλάχιστον 3 αιώνες εξορμούσαν από εδώ στην αφρικανική ενδοχώρα, έχοντας την ασφάλεια του νησιού, και εκμεταλλευόμενοι τις εμφύλιες έχθρες μίσθωναν φυλές για να αλυσοδένουν τους αντιπάλους τους. Ακόμη υπάρχουν τα υπόγεια κελιά-μπουντρούμια όπου στοιβάζονταν σε τρύπες ύψους 1,50 μέτρου, δύο επί δύο, έως και 40 σκλάβοι αλυσοδεμένοι με σιδεριές, που κρέμονταν από τα ταβάνια. Όσοι επιζούσαν οδηγούνταν εκεί δίπλα, στην πλατεία όπου στεκόταν ένα τεράστιο δέντρο. Μπροστά στο δέντρο ήταν η εξέδρα. Εκεί, σε αυτό το δέντρο γινόταν η αγοραπωλησία.  Εκεί παρήλαυναν οι αγοραστές και οι πράκτορές τους, που αργότερα έγιναν οι Εγγλέζοι και οι Γάλλοι, που πλήρωναν τους Άραβες για να κάνουν τη δουλειά.  Μόνο από το 1830 έως το 1870 πωλήθηκαν περίπου 600.000 Αφρικανοί σκλάβοι μέσω Ζανζιβάρης! Την εποχή εκείνη οι σκλάβοι ήταν ένα πολύ σημαντικό «εξαγώγιμο προϊόν». Προορισμός, η Αραβία, η Περσία και τα εμπορικά κέντρα του Ινδικού Ωκεανού. Κάποιοι πωλιούνταν επίσης στις ευρωπαϊκές αγορές και έφταναν έως την Αμερική για να δουλέψουν στις φυτείες - οι Δυτικοί άρπαζαν ως επί το πλείστον πληθυσμούς από τη Δυτική Αφρική. Αυτά συνέβαιναν εδώ έως το 1870 οπότε οι Αγγλικανοί πάστορες επαναστάτησαν, ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών, έκοψαν το δέντρο και με θεμέλιο τις ρίζες του κάτω από το ιερό έχτισαν τα έτη 1873-79 τον αγγλικανικό καθεδρικό ναό που λειτουργεί έως σήμερα.

Ο Γιόμο Κενιάτα γεννήθηκε στο Ιτσαβέρι το 1893 από γονείς χωρικούς της Φυλής των Κικούγιου και πέθανε τον Αύγουστο του 1978. Το 1914 βαφτίστηκε χριστιανός με το χριστιανικό όνομα Τζόνστοουν. Πολύ αργότερα υιοθέτησε ο ίδιος για μικρό του όνομα το Γιόμο, που στη γλώσσα της φυλής του σημαίνει «Φλεγόμενο δόρυ».
Αρκετά νωρίς εισήλθε στην πολιτική ζωή της χώρας παίζοντας πολύ σημαντικό ρόλο: το 1922 έγινε γραμματέας της Kikuyu Central Association, υποστηρίζοντας επιτυχώς τα δικαιώματα του λαού του επί των γαιών τους που είχαν ιδιοποιηθεί οι Ευρωπαίοι και το 1929 προΐστατο της αντιπροσωπείας των Κικούγιου στο πλαίσιο της Hilton Commission. Από το 1931 μέχρι το 1946 έζησε στη Μεγάλη Βρετανία, στο Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του, παίρνοντας πτυχίο στην ανθρωπολογία. Δημοσίευσε αρκετά βιβλία και ήταν από τους οργανωτές του 5ου Παναφρικανικού Συνεδρίου, που έγινε στο Μάντσεστερ το 1945.
Σκοπός της ζωής του έγινε η ανεξαρτησία της χώρας του και όλων των αφρικανικών χωρών και έτσι το 1946 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου έγινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του νεοσύστατου εθνικού κινήματος με το όνομα Kenya African National Union (ΚΑΝU), του οποίου το 1947 εκλέχθηκε πρόεδρος.
Το 1952, μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης των Μάου Μάου, ο Κενιάτα, υποκινητής και αρχηγός του κινήματος, δικάστηκε και καταδικάστηκε από τις βρετανικές αρχές σε επτά χρόνια φυλάκιση, που κατόπιν μετατράπηκαν σε εκτόπιση σε μια απομακρυσμένη περιοχή των βορείων συνόρων. Από εκεί επέστρεψε το 1961 χάρη στη λαϊκή πίεση και τη δράση του ΚΑΝU, το οποίο εξασφάλισε την πλειοψηφία στο Νομοθετικό Συμβούλιο και έθεσε ως όρο για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση την απελευθέρωση του Κενιάτα. Αφού επανέκτησε τα αξιώματά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στις συνταγματικές διαβουλεύσεις του 1962 και του 1963, προωθώντας τις μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν την Κένυα στην αυτοδιοίκηση και αργότερα, στις 12/12/1963, στην ανεξαρτησία.
Αφού εκλέχθηκε πρωθυπουργός, ο Κενιάτα έγινε επίσης ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας, μόλις το νεαρό κράτος έγινε Προεδρική Δημοκρατία (12/4/1964).
Το… καπέλο του έχει μείνει ιστορικό σε ολόκληρη την Αφρική.

Το Εθνικό Πάρκο Μασάι Μάρα βρίσκεται στη Νοτιοδυτική Κένυα και αποτελεί την εντός της Κένυας βόρεια προέκταση του Πάρκου Σερεγκέτι της Τανζανίας. Από εδώ περνάει ο ποταμός Μάρα, που διασχίζει την Κένυα και την Τανζανία, ενώ παραδοσιακά στην ευρύτερη περιοχή ζούσε και ζει η φημισμένη φυλή των πολεμιστών Mασάι. Το Μασάι Μάρα είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο άγριας ζωής της Αφρικής - για πολλούς μάλιστα, του κόσμου. Ένας εξαιρετικός βιότοπος όπου ζουν μερικά από τα πιο γνωστά αφρικανικά είδη άγριας ζωής, μεταξύ των οποίων ο μεγαλύτερος πληθυσμός λιονταριών στον πλανήτη, ιπποπόταμοι, καμηλοπαρδάλεις, ύαινες, γαζέλες, ζέβρες, γκνου και περισσότερα από 450 είδη πουλιών. Το δυνατό σημείο του είναι το Big Five: λιοντάρια, βουβάλια, ελέφαντες, ρινόκεροι, λεοπαρδάλεις. Το σαφάρι στο Μασάι Μάρα είναι μια μοναδική εμπειρία!

Η λίμνη Μαλάουι, η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Αφρικής (και η ένατη μεγαλύτερη στον κόσμο), είναι τόσο μεγάλη σε μέγεθος που συνορεύει με τρεις χώρες: το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Τανζανία. Γνωστή και ως «Lake Nyasa» στην Τανζανία και «Lago Niassa» στη Μοζαμβίκη, αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για τους ντόπιους πληθυσμούς και καλύπτει μια συνολική επιφάνεια 11.400 τετραγωνικών μιλίων. Ακριβώς στο νότιο άκρο της λίμνης βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο της Λίμνης Μαλάουι, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ένα φυσικό κόσμημα που φιλοξενεί την ακμάζουσα άγρια ζωή του Μαλάουι, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων ειδών ψαριών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της περιοχής και δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι το οικοσύστημα της λίμνης Μαλάουι είναι πραγματικά μοναδικό.

Αυτή η απίστευτη λίμνη είναι μόνο ένα από τα πολλά θαύματα της Νοτιοανατολικής Αφρικής και τα τελευταία χρόνια, η λίμνη Μαλάουι έχει λάβει σημαντική αναγνώριση. Ψηφίστηκε ως ένα από τα 10 καλύτερα μέρη για επίσκεψη από το Lonely Planet και έχει ονομαστεί ως «ο επόμενος προορισμός της Αφρικής» από το CNN Travel. Εκτείνοντας σε σχεδόν 580 χλμ. σε μήκος, φτάνοντας τα 75 χλμ πλάτος στο παχύτερο σημείο της και με βάθος 2.300 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η λίμνη Μαλάουι είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό υδάτινο σώμα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος βαθέων υδάτων και ένας πλανήτης μέσα στον πλανήτη μας που περιμένει να τον ξετυλίξουν οι εξερευνητές.

Μια επίσκεψη στη λίμνη, όπου κι αν τη συναντήσετε κατά μήκος της περιμέτρου της, θα σας προσφέρει άφθονη χαλάρωση και υπέροχο τοπίο για να συνδυάσετε με τις περιπέτειές σας. Θα σας εντυπωσιάσει με τις παραλίες με χρυσαφένια άμμο, θα απολαύσετε το κολύμπι και θαλάσσια σπορ, ενώ δίνει ευκαιρίες για κολύμβηση με αναπνευστήρα και καταδύσεις, ιστιοπλοΐα και καγιάκ, σαφάρι με παιχνίδια, αλλά και παρατήρησης πουλιών.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να επισκεφθείτε τη λίμνη Μαλάουι, έναν από τους πιο ανερχόμενους προορισμούς παγκοσμίως και μια αναζωογονητική εμπειρία ακόμα και για τους πιο έμπειρους ειδικούς του σαφάρι. Από τους ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους του μέχρι την εντυπωσιακή άγρια ζωή, το Μαλάουι είναι ο ιδανικός προορισμός για αφρικανικό σαφάρι.

Το Εθνικό Πάρκο Τσάβο αποτελείται από δύο ξεχωριστά τμήματα, το Ανατολικό Τσάβο και το Δυτικό Τσάβο, με τα δύο τμήματα να χωρίζονται από τη σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει τη Μομπάσα με την ενδοχώρα της Κένυα. Συνολικά, η έκτασή του φτάνει τα 22.000 τ.χλμ., αποτελώντας το εκτενέστερο εθνικό πάρκο της Κένυα και ένα από τα μεγαλύτερα σε όλο τον κόσμο. Το ελαφρώς μεγαλύτερο Ανατολικό Τσάβο είναι γενικά επίπεδο, με ξηρές πεδιάδες στις οποίες ρέει ο ποταμός Γκαλάνα, ενώ μεγάλο μέρος του καταλαμβάνει το οροπέδιο Γιάττα. Το Δυτικό Τσάβο είναι πιο ορεινό αλλά και πιο υγρό, με βάλτους, τη λίμνη Ζίπε και τις πηγές Μζίμα. Είναι γνωστό για τα δεκάδες είδη πτηνών αλλά και τα μεγάλα θηλαστικά που ζουν εδώ, όπως ο μαύρος ρινόκερος, βουβάλια, ελέφαντες, λεοπαρδάλεις, ιππόταμοι και λιοντάρια.

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.