Νεπάλ Σαφάρι, Κατμαντού, Ποκάρα, Πάρκο Τσιτουάν, Σαφάρι Τίγρη και Ρινόκερου| Χριστούγεννα 2017

Στην αρχαιότητα ήταν η αγαπημένη των θεών, στα 60's των hippies και σήμερα των απανταχού "κυνηγών της χαλάρωσης". Η παραθαλάσσια Γκόα, με την αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου γοητεία, τα τελευταία χρόνια προσαρμόζεται στις υψηλές απαιτήσεις και φορά το στέμμα

Στα απάτητα βασίλεια των Ιμαλαΐων μας ταξίδεψε η χθεσινοβραδινή παρουσίαση στο Versus Club. 

Όπως η Οδύσσεια, η Ραμαγιάνα αφηγείται τις περιπέτειες ενός ήρωα, του Ράμα, που περιπλανιέται από τη Βόρεια Ινδία έως την Κεϋλάνη, μέχρι να ξαναβρεί το χαμένο του βασίλειο. Όπως ηΙλιάδα, περιγράφει τις μάχες και τις περιπέτειες για την ανάκτηση μιας βασίλισσας, της Σίτα, της ίδιας της ψυχής του.
Οπωσδήποτε, η συνεχής απήχηση που έχει το έργο αυτό για χιλιάδες χρόνια, το οποίο μαζί με τη Μαχαμπαράτα αποτελούν τα δύο παραδοσιακά έπη της Ινδίας, οφείλεται στο έντονο στοιχείο της περιπέτειας.
Επίκεντρο της Ραμαγιάνα είναι η μάχη που δίνει διαρκώς το Καλό ενάντια στο Κακό.
Οι ήρωές της πολεμούν εκείνους που δεν σεβάστηκαν το ντάρμα, την αντανάκλαση του θείου νόμου πάνω στην κοινωνία. Οι μαγικές πράξεις προσθέτουν ενδιαφέρον και η συνεργασία των ανθρώπων με τα ζώα δίνει στο έργο μια μυθική διάσταση.
Η Ραμαγιάνα έχει επηρεάσει αφάνταστα τον πολιτισμό της Ινδίας. Έδωσε μορφή στις αξίες της κοινωνίας της, επαναλαμβάνοντας σε αναρίθμητες γενιές τα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς. Για πολλούς αιώνες υπήρξε απαραίτητο στήριγμα της παιδείας. Οι χαρακτήρες του έπους είναι μοντέλα, ήρωες της καθημερινής ζωής. Αυτός που σε στιγμές κρίσης βασίζει τη δράση του πάνω στο πρότυπο του Ράμαείναι βέβαιος πως πράττει το σωστό και ότι θα έχει τη γενική αποδοχή των συνανθρώπων του.
Η Ραμαγιάνα παραμένει μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος της ινδικής παράδοσης. Οι οικογένειες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της και τα μεγαλώνουν με ιστορίες και παραμύθια παρμένα από τα κείμενά της. Το έπος, στο σύνολό του ή αποσπασματικά, ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις ή θρησκευτικές τελετές στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, σε όλες τις περιοχές που έχει αγγίξει ο Ινδουισμός.
Τα βάσανα που πρέπει να υποστεί ο Ράμα και η Σίτα δεν είναι παρά απόψεις των ταλαιπωριών που περνά κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Ιστορικά, το έπος αναφέρεται στις παραδόσεις δύο αρχαίων ισχυρών λαών, των κατοίκων της Αγιοντία και της Μιτίλα στη Βόρεια Ινδία, όπου βασίλευαν οι οικογένειες του Ράμα και της Σίτα, αντίστοιχα. Οι μελετητές, που δέχονται το γεγονός της ύπαρξής τους τα χρόνια μεταξύ του 1.200 και 1.000 π.Χ., εντοπίζουν ότι ο πολιτισμός στις περιοχές αυτές την περίοδο εκείνη ήταν σημαντικά ανώτερος απ’ ό,τι σε άλλα μέρη της Ινδίας.
Οι Γερμανοί ιστορικοί του 19ου αιώνα θεωρούσαν ότι η νίκη του Ράμα, επικεφαλής μιας συμμαχίας στρατιών της Βορείου και Μέσης Ινδίας, πάνω στα στρατεύματα των Ραξάσα, των κατοίκων της σημερινής Κεϋλάνης, απεικονίζει την επικράτηση των Αρίων φυλών πάνω στους πιο πρωτόγονους πολιτισμούς της Νοτίου Ινδίας.
Η μυστικιστική ανάλυση της Ραμαγιάνα σχετίζεται με το συνεχή αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην κατώτερή του φύση και τους δαιμονικούς πειρασμούς που διαταράσσουν τη σχέση του με τις δυνάμεις του Ιερού. Ο Ράμα κατανικά τους πειρασμούς έναν έναν και ολοκληρώνει το θρίαμβό του νικώντας τον Ραβάνα, το δαίμονα της σάρκας. Έτσι ξαναβρίσκει τη Σίτα, την ψυχή του, κατακτώντας και το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο πατρογονικό βασίλειο της Αγιοντία.
Οι στίχοι του Βαλμίκι, του φερόμενου ως συγγραφέα του έπους, κρατούν με τη μεγάλη τους ποιητική δύναμητην ισορροπία ανάμεσα στις δύο ερμηνείες -η μυστικιστική και την ιστορική- διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον τόσο των θεατών που βλέπουν τη Ραμαγιάνα σαν περιπέτεια, όσο και αυτών που την ερμηνεύουν ως μείζον θρησκευτικό έργο.

Συνολικά 62 φυλές απολαμβάνουν καθεστώς «αναγνώρισης» στην πολιτεία Ορίσα ή Οντίσα της ανατολικής Ινδίας. Παρότι ο βαθμός αναγνώρισης κάποιες φορές διαφέρει από φυλή σε φυλή (για ποικίλους λόγους), ο αριθμός αυτός φανερώνει ως ένα ποσοστό τον τεράστιο εθνοτικό πλούτο της αχανούς αυτής χώρας. Αποτελούν το 22,5% του πληθυσμού της πολιτείας Οντίσα, και το 9,7% του συνολικού πληθυσμού της Ινδίας, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες απογραφές. Από τις 62 αυτές φυλές, οι 13 είναι αναγνωρισμένες ως «Ιδιαίτερα ευαίσθητες φυλετικές ομάδες).

Η πολυπληθέστερη φυλή όλων είναι η Κοντ ή Κόντα, μετρώντας πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα, ενώ πολυπληθής είναι και η φυλή Σάνταλ με περίπου μισό εκατομμύριο μέλη.
Κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως οι φυλές αυτές, παρότι αρκετά γνωστές, αποτελούν ιδιαίτερα ευαίσθητες πολιτιστικές ομάδες, που οφείλουμε να προσεγγίζουμε με σεβασμό και μεγάλη προσοχή. Σε ορισμένες περιοχές, όπως ενδεικτικά στην Τσατικόνα και το Ονουκουντέλι, και άλλα,  απαγορεύεται αυστηρά να φωτογραφίζουμε τους ντόπιους, κάτι που πρέπει να αποφεύγουμε χωρίς εξαιρέσεις.
 

Μερικές φορές ό,τι κι αν λένε… το μέγεθος μετράει. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες, που να μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να κάνει τα γόνατά σου να λυγίσουν, να σε συνεπάρει με την ψυχρή του αύρα, από το να βρίσκεσαι μπροστά στη θέα αυτού του θρυλικού γίγαντα και ο παγωμένος αέρας που κατεβαίνει από τις κορυφογραμμές του να χαστουκίζει για πρώτη φορά το πρόσωπό σου!
Καλύπτοντας μια ευρύτατη καμπυλωτή ζώνη, η οποία αναπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα της ινδικής υποηπείρου, τα Ιμαλάια εκτείνονται στα δυτικά από το Πακιστάν και φτάνουν ανατολικά μέχρι την Ινδία, ενώ τα ορεινά τους συστήματα περιλαμβάνουν τις πιο ψηλές κορυφές πλανήτη.
Εκατόν σαράντα βουνοκορφές ψηλότερες από τα 7.000 μέτρα, ακόμα 14 που είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα και βέβαια την υψηλότερη όλων, το Έβερεστ (8.848 μ.), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του χαρτογράφου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Ινδίες, σερ Τζορτζ Έβερεστ. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολούνμα που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης». Η οροσειρά των Ιμαλαΐων φιλοξενεί επίσης 15.000 παγετώνες, ενώ από εδώ πηγάζουν τρεις μεγάλοι ποταμοί που επηρεάζουν τη ζωή 750 εκατομμυρίων ανθρώπων: Γάγγης, Ινδός και Γιανγκτσέ.
Οι θρυλικοί ορεινοί γίγαντες παραμένουν μεγαλόπρεπα στεφανωμένοι με κατάλευκο χιόνι σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το όνομα Ιμαλάια, εξάλλου, προέρχεται από τη σανσκριτική φράση himālaya, που σημαίνει «η κατοικία του χιονιού», hima (χιόνι) + ālaya (κατοικία).

Η Ayurveda (Αγιουρβέδα) είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας, η οποία χρονολογείται από το 1500 π.Χ.
Η λέξη, που αποτελείται από δύο συνθετικά (το ayur που στα Σανσκριτικά σημαίνει ζωή και το veda που σημαίνει γνώση), περιγράφει την πεμπτουσία της μεθόδου αυτής.
Η Ayurveda ρίχνει φως στη σωστή λειτουργία του σώματος, παρέχοντας βασικές πληροφορίες για το φαγητό, τον ύπνο και το σεξ - τις τρεις κολόνες του ανθρώπινου ναού. Συνδέει τη ζωή με οτιδήποτε είναι χρήσιμο, ώστε να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία, ειρήνη και αρμονία. Αν το σώμα δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, θα περισπά το νου.
Η Ayurveda θεωρεί το άτομο ως ένα σύμπλεγμα τριών δυνάμεων (doshas): του αέρα (Vata), της φωτιάς (Pitta) και του νερού (Kapha). Κάθε μια από αυτές δρα σε συγκεκριμένη νοητική και φυσική λειτουργία του οργανισμού. Η αναλογία αυτών των δυνάμεων είναι αποκλειστική για τον καθένα και η ισορροπία τους καθορίζει την υγεία και τη νόσο.
Ο θεραπευτής, γνωρίζοντας με βάση τα συμπτώματα ποια δύναμη βρίσκεται σε έλλειμμα ή πληθώρα, κάνει τη διάγνωση. Προκειμένου δε να πετύχει το θεραπευτικό του έργο, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως τη σωματική εκπαίδευση, το διαλογισμό, τη βοτανοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, την τροποποίηση της διατροφής και τις χειρομαλάξεις.

Ο Ταμερλάνος γεννήθηκε το 1336 στην πόλη Σαχριζάμπζ κοντά στη Σαμαρκάνδη και καυχιόταν ότι καταγόταν από τον Τζένγκις Χαν. Όπως ο πρόγονος του, έτσι και αυτός ήταν ισχυρός και ανηλεής. Ήταν ψηλός και ρωμαλέος, με κοκκινωπό πρόσωπο και μακριά γένια. Επίσης, κούτσαινε από το δεξί πόδι - από αυτό το γεγονός ονομάστηκε Τιμούρ Λενγκ (Τιμούρ ο Κουτσός), απ' όπου προήλθε το όνομα Ταμερλάνος.Από κάθε πόλη που κατακτούσε διάλεγε τους καλυτέρους τεχνίτες, λόγιους και καλλιτέχνες και τους έστελνε στην πρωτεύουσά του. Από το Δελχί της Ινδίας και από το Σιράζ και το Ισφαχάν της Περσίας ήρθαν αγγειοπλάστες, χτίστες, γλύπτες και τεχνίτες μωσαϊκών. Όλοι αυτοί καταπιάστηκαν με τη δημιουργία μιας πόλης αντάξιας ενός μεγάλου κατακτητή. Το μεγαλοπρεπέστερο, ίσως, οικοδόμημα ήταν το Γκουρ-ι-Μιρ, ένα πελώριο μαυσωλείο χτισμένο προς τιμήν του αγαπημένου εγγονού του Ταμερλάνου, του Ούλουγκ Μπεγκ, στο οποίο αργότερα τάφηκε και ο ίδιος. Το μαυσωλείο έχει στην κορυφή του έναν πελώριο ραβδωτό θόλο, επενδυμένο με γυαλιστερά γαλάζια και τιρκουάζ επισμαλτωμένα πλακάκια. Κάτω απ' αυτόν τον ογκώδη γαλανό φάρο, μια λευκή επιγραφή σε αραβική κουφική γραφή διακηρύσσει ότι "ο Θεός είναι αιωνιότητα". Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκονται επιτύμβιοι λίθοι, ενώ οι νεκροί αναπαύονται στην κρυπτή από κάτω.

Ο Ταμερλάνος πέθανε το 1405, όχι σε κάποια μάχη αλλά ύστερα από ασθένεια, ενώ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Κίνα. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πόλη που ο ίδιος είχε δημιουργήσει.
Λίγο πριν πεθάνει, λένε, ψιθύρισε στους αυλικούς του: "μόνο μια πέτρα με τ' όνομά μου επάνω". Αλλά η πλάκα που προμηθεύτηκε ο εγγονός του Ούλουγκ Μπεγκ ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο κομμάτι σκούρου πράσινου νεφρίτη, το οποίο είχε μεταφερθεί από το Κινεζικό Τουρκεστάν.
Το σώμα του Ταμερλάνου αναπαύθηκε όπως του άρμοζε και ένας θρύλος γεννήθηκε, σύμφωνα με τον οποίο αν ποτέ διατάρασσαν τον νεκρικό ύπνο του, ο κόσμος θα γνώριζε καταστροφή μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Ταμερλάνος.
Το 1941 ένας Ρώσος επιστήμονας πήρε την άδεια να ξεθάψει και να εξετάσει το σώμα του. Στις 22 Ιουνίου το κρανίο του Ταμερλάνου, ύστερα από πάνω από 500 χρόνια στο σκοτάδι, ήρθε στο φως μπροστά στα μάτια πλήθους παρατηρητών. Την ίδια μέρα η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση...

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του επισκέπτη καθώς μπαίνει στα κράτη της Ινδοκίνας, είναι η πρόσφατη ιστορία αυτών των χωρών και το πόσο επηρεάστηκαν από τον πόλεμο. Το Βιετνάμ διχασμένο σε βορρά και νότο, η Καμπότζη σε ερείπια με τον χρόνιο εμφύλιο σπαραγμό, και το Λάος σε αποκλεισμό και οπισθοδρόμηση δεκαετιών. Το επόμενο όμως είναι η έκπληξη, του πόσο γρήγορα ξεπερνούν οι άνθρωποι το παρελθόν τους, όταν θέλουν να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν. Το Βιετνάμ βρίσκεται σε οικονομικό και οικοδομικό οργασμό εδώ και πολλά χρόνια, η Καμπότζη έχει κλείσει τις πληγές της και προωθεί τα μνημεία της, και το Λάος είναι ο πιο περιζήτητος τουριστικός προορισμός για φύση και ηρεμία στη ΝΑ Ασία. Οι εργολάβοι οικοδομών, οι τουριστικοί πράκτορες κάθε είδους, και οι επιχειρηματίες που απευθύνονται στις ανάγκες των επισκεπτών, είναι τα πλέον υποσχόμενα επαγγέλματα.
Υπάρχει άραγε εθνική λήθη σε αυτές τις χώρες, ή η γρήγορη αναδόμηση είναι κομμάτι της κουλτούρας τους; Ανέκαθεν αφομοίωναν έτσι γρήγορα τις επιδράσεις των επισκεπτών τους, ακόμα και τις βίαιες, χωρίς να δυσανασχετούν;  Δεν είναι πάντως εύκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις, και το όνομα ‘Ινδοκίνα’ από μόνο του, δείχνει του πόσο ισχυρή και αιματηρή ήταν η επίδρασή τους. Μια τεράστια χερσόνησος ανάμεσα στις κουλτούρες της τροπικής Ινδίας και της πολυπρόσωπης Κίνας, που δέχθηκε πλειάδα επιδρομών, επιθέσεων, και αναμίξεων, μέσω των λαών που πέρασαν από τα γήινα και υδάτινα μονοπάτια της. Μια πολιτισμική οντότητα που υπήρξε χωνευτήρι λαών και γλωσσών, η οποία όμως ανέπτυξε τις δικές της άμυνες και διαμόρφωσε μέσα στους αιώνες τη δική της εθνική ταυτότητα.
Τώρα, η τριάδα αυτών των χωρών απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης και αλματώδους ανάπτυξης, που έχει θετικό αντίκρυσμα στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, και στην ισχυροποίηση των εθνικών συνόρων τους,  αλλά αμφίβολο στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος και την ανάδειξη του πολιτισμικού τους πλούτου. Το Βιετνάμ είχε και έχει εμπειρία διαχείρισης μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, και παρά την υπερανάπτυξη δείχνει ότι έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Το Λάος και η Καμπότζη ως μικρότερες χώρες-δορυφόροι είναι πιο ευάλωτες, το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλότερο, και οι αντιθέσεις τους μεγαλύτερες. Για παράδειγμα, εντύπωση προκαλούν τα μεγάλα πολυεθνικά ξενοδοχεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, δίπλα στις πρωινές σειρές των βουδιστών μοναχών, που δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους εδώ και δεκαετίες. Ομοίως και η διαχείριση και των επισκεπτών του Άνκορ Βατ, που γίνεται από ιδιωτική εταιρεία και όχι από κάποιον εθνικό φορέα, ενώ είναι το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας. Πως προστατεύεται ο εθνικός πλούτος και ο απλός πολίτης σε περίοδο αλόγιστης ανάπτυξης ή εξαγοράς; Η ‘γωνία’ αυτή της Ασίας θα καταφέρει άραγε να διατηρήσει την παράδοση και την φυσική ομορφιά της, ή θα γονατίσει κάτω από την απληστία των πολιτικών της αρχόντων, και των πολυεθνικών ομίλων; Το ερώτημα είναι κοινό για μικρές σε μέγεθος ή σε οικονομία χώρες…
Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση η Ινδοκίνα να μην διακινήσει συναισθηματικά τον επισκέπτη. Και λόγω αντιθέσεων και λόγω ομορφιάς. Μόνο οι ταινίες που έχουν γυριστεί για αυτήν, μαγνητίζουν τις σκέψεις και τα όνειρα, ενώ η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει: Ομιχλώδεις καλλιέργειες, τροπικοί κήποι, υδάτινοι λαβύρινθοι, και ανεξερεύνητα νησιά. Οργασμικές μεγαλουπόλεις, αναρίθμητα και ατίθασα δίκυκλα, υπεράνθρωπη εργατική δύναμη, και πολλά υποσχόμενες αγορές και επενδύσεις. Μοναχικά και μεγαλόπρεπα μνημεία, εντυπωσιακή φύση, και μια βεντάλια φυλών και γλωσσών. Το παγκόσμιο τουριστικό κύκλωμα δίνει εύκολα τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να καταναλώσει αλόγιστα ό,τι και όπου του προσφέρεται, ή να δώσει ένα στίγμα σεβασμού και σύνεσης που αρμόζει στους συνειδητοποιημένους ταξιδιώτες. Αυτούς που έχουν εμπειρία και ως επισκέπτες, και ως οικοδεσπότες.

Οι Θιβετιανοί είναι ένα μείγμα διάφορων λαών των Ιμαλαΐων που αναμίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου.
Μέχρι τον 7ο αιώνα στην περιοχή του Θιβέτ επικρατούσε η σαμανιστική θρησκεία Μπον. Τότε ο Θιβετιανός βασιλιάς Σόνγκτσεν Γκαμ-πό δημιούργησε οικογενειακούς δεσμούς με την Κίνα όταν νυμφεύτηκε την Γουενγκστέν, ανιψιά του αυτοκράτορα της δυναστείας Τανγκ και με το Νεπάλ όταν νυμφεύτηκε την Μπιρικούτι, κόρη του Νεπαλέζου βασιλιά. Η παράδοση αναφέρει ότι αυτές οι δύο σύζυγοι έφεραν εξευγενισμένα στοιχεία από τους πολιτισμούς τους στην τραχιά αυλή του Θιβέτ και, το πιο σημαντικό, εισήγαγαν τους σπόρους του Βουδισμού, ο οποίος σύντομα έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τους Μπον-πο .
Τελικά ο Βουδισμός εγκαταστάθηκε οριστικά στο Θιβέτ μετά την επίσκεψη του Παντμασαμπάβα από την Ινδία, στα τέλη του 8ου αιώνα. Ο Πα¬ντμασαμπάβα κατάφερε να εξοβελίσει τους δαίμονες της θρησκείας Μπον και να τους χαλιναγωγή¬σει, ενσωματώνοντας τους στο Βουδισμό Βατζρα¬γιάνα με τη μορφή νταρμαπάλα, δηλαδή φυλάκων του Βουδισμού. Εδώ λειτούργησε η παλιά τα¬κτική που λέει ότι, «αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό ή να τον απομακρύνεις, τότε παρ' τον με το μέρος σου». Με αυτό τον τρόπο ο Παντμασαμπάβα εφάρμοσε ένα από τα ουσιώδη στοιχεία του Ταντρισμού, και συγκεκριμένα αυτό που παρακινεί να μην κατα¬στρέφονται οι αρνητικές δυνάμεις και τα αρνητικά χαρακτηριστικά, αλλά να αναμορφώνονται και να αφομοιώνονται από  υγιείς δυνάμεις.Ο θιβετιανός Bουδισμός είχε ενωτικό αποτέλεσμα, καθώς έδωσε σε όλους αυτούς τους λαούς μια ομοιόμορφη δοξασία και είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός θιβετιανού αλφαβήτου, ώστε να μπορούν να μεταφραστούν τα ιερά κείμενα από τα Σανσκριτικά. Αυτή η καινοτομία οδήγησε στη γλωσσική ενοποίηση της χώρας και στην τυποποίηση της εκπαίδευσης.

Οι διαφορές ανάμεσα στις σχολές του θιβετιανού Bουδισμού και στις άλλες βουδιστικές σχολές είναι σημαντικές. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του θιβετιανού Bουδισμού είναι το δόγμα της μετενσάρκωσης των λάμα και το ιδιόμορφο πάνθεόν του. Αρκετές θεότητες είναι τρομακτικές και δεν συνδέονται με τον Bουδισμό Μαχαγιάνα και Τεραβάντα.
Στον θιβετιανό Bουδισμό χρησιμοποιούνται πολυάριθμα φυλαχτά και σκεύη που εξυπηρετούν ιερούς σκοπούς. Μερικά από αυτά είναι: Ο Τροχός της Ζωής που διακοσμεί συχνά τους ναούς και συμβολίζει τον κύκλο του πόνου και της αναγέννησης, ο Τροχός της Προσευχής και τα Λάβαρα της Προσευχής.
Με την εισαγωγή του Bουδισμού άρχισαν να πέφτουν όλα τα εμπόδια των φυλετικών και οικογενειακών δομών και το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα ήταν ότι οι φιλοπόλεμοι και αιμοδιψείς λαοί μεταμορφώθηκαν σε ειρηνιστές, μέχρι σημείου σήμερα να είναι ανυπεράσπιστοι.

Η Ινδία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανική επικυριαρχία τον Αύγουστο του 1947, όταν το κίνημα για την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας είχε φτάσει στην κορύφωσή του. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου 1947, η χώρα έγινε κυρίαρχο κράτος με τη μορφή συνταγματικής μοναρχίας, με τον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ’ ως κεφαλή του κράτους και τον κόμη Ερλ Μάουνμπατεν ως γενικό κυβερνήτη. Το νεοσύστατο κράτος φυσικά δεν διαθέτει ακόμη σύνταγμα, και τα πρώτα του βήματα ως νέος διοικητικός σχηματισμός γίνονται επί τη βάσει μιας τροποποιημένης έκδοσης της Διοικητικής Πράξης της Ινδίας, που είχε συνταχθεί λίγα χρόνια νωρίτερα (1935).
Κορυφαία λοιπόν προτεραιότητα είναι πλέον η σύνταξη νέου, μόνιμου συντάγματος: πράγματι, δύο μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, τον Νοέμβριο του 1947, υποβάλλεται στη Συντακτική Συνέλευση ένα πρώτο σχέδιο συντάγματος, που τίθεται σε διαβούλευση για ένα διάστημα σχεδόν τριών ετών. Το αποτέλεσμα είναι η υιοθέτηση του πρώτου Ινδικού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1950, που συντάσσεται και υπογράφεται σε δύο γλώσσες (χίντι και αγγλικά) και τίθεται σε ισχύ σε ολόκληρη την Ινδική επικράτεια στις 26 Ιανουαρίου 1950: η ημέρα αυτή έκτοτε αναγνωρίζεται και γιορτάζεται ως η Ημέρα της Δημοκρατίας (Republic Day).
Η Ημέρα γιορτάζεται με εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, η κορύφωση ωστόσο είναι η μεγάλη παρέλαση που πραγματοποιείται στη λεωφόρο Ρατζπάθ, στην πρωτεύουσα Δελχί. Σκοπός της παρέλασης είναι να καταδείξει την στρατιωτική αμυντική ισχύ της χώρας, αλλά παράλληλα να προβάλλει την πλουραλιστική κοινωνική και πολιτιστική ταυτότητα της Ινδίας. Κάθε χρόνο μάλιστα η Ινδία απευθύνει πρόσκληση στον επικεφαλής ενός ξένου κράτους για να παρακολουθήσει ως τιμώμενο πρόσωπο την παρέλαση στο Δελχί:  το 1986 η πρόσκληση απευθύνθηκε στον Έλληνα πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου.

Ινδία και πλούτος ήταν ανέκαθεν λέξεις συνώνυμες σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο για μετανάστες, επιδρομείς, κατακτητές, τυχοδιώκτες, εμπόρους, εξερευνητές, προσκυνητές και ταξιδευτές. Όπως και να αντιλαμβάνονταν τον πλούτο όλοι αυτοί – και δεν χωρεί αμφιβολία ότι τον αντιλαμβάνονταν διαφορετικά - ένα είναι βέβαιο: ότι η Ινδία τον είχε. Κι εκείνοι δεν είχαν παρά να έρθουν για να τον βρουν. Τον πλούτο της Ινδίας θα αναζητήσουμε κι εμείς στα πλαίσια μιας επίσκεψης σύντομης για τα δεδομένα αυτής της απέραντης και ανεξάντλητης χώρας. Θα επιχειρήσουμε να συνθέσουμε το πάζλ του πολύμορφου πολιτισμού της από διαφορετικές οπτικές γωνίες, μέσα από διαδρομές που ξεφεύγουν από τα συνήθη, για να μας αποκαλύψουν κρυμμένους θησαυρούς…

ΝΕΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Κεντρική Ινδία: Γκουάλιορ
Ακολουθώντας ένα δρόμο λιγότερο προβεβλημένο τουριστικά, θα ανακαλύψουμε το κολοσσιαίο φρούριο του Γκουάλιορ, ένα από τα σημαντικότερα της Ινδίας. "Μαργαριτάρι στο περιδέραιο των φρουρίων του Χιντουστάν" το αποκάλεσε ο Μπαμπούρ, ο ιδρυτής της δυναστείας των Μουγκάλ, όταν το επισκέφθηκε πριν πέντε αιώνες. Αν εντυπωσίασε έναν πολεμιστή της κλάσης του Μπαμπούρ, σίγουρα θα εντυπωσιάσει κι εμάς. Όμως, περισσότερο κι από το περίφημο φρούριο θα θαυμάσουμε τους πανέμορφους και ιδιαίτερους ναούς και τα μεγαλειώδη παλάτια που έκτισαν οι ντόπιοι μαχαραγιάδες εντός και εκτός των τειχών.

Ανατολικό Ρατζαστάν: Αλβάρ, Ντιγκ, Μπαρατπούρ, Σεκάβατι
Θα απολαύσουμε τη γαλήνη της οροσειράς Αραβάλι, τη Λίμνη Σιλισέρ, τα δαντελένια παλάτια και τα επιβλητικά κάστρα του Αλβάρ και του Ντιγκ, και τον Εθνικό Υδροβιότοπο Κεολαντέο - Γκάνα της Μπαρατπούρ, όπου βρίσκουν καταφύγιο πάνω από τριακόσια είδη πουλιών υπό την αιγίδα της UNESCO. 
Στις παρυφές της ερήμου Ταρ, θα εξερευνήσουμε τις πόλεις του Σεκάβατι, που βρίσκονταν άλλοτε πάνω στο δρόμο των καραβανιών. Σε αυτήν την περιοχή, μια από τις ωραιότερες του Ρατζαστάν, μας περιμένει ένα πλήθος από περίτεχνα haveli (μέγαρα πλουσίων εμπόρων), με ζωγραφισμένες προσόψεις, αίθρια και εσωτερικούς χώρους. Εδώ οι τοίχοι εκθέτουν την ιστορική διαδρομή των πολεμιστών Ρατζπούτ και των ανερχόμενων εμπορικών τάξεων της περιοχής από την εποχή των Μουγκάλ ως τον 20ο αιώνα, όταν η επιρροή των Βρετανών και της τεχνολογίας τους έφτασε μέχρι τούτη τη γωνιά της ερήμου. Σκηνές από λαϊκές ιστορίες, από μύθους με θεούς, από τοπικά ήθη και έθιμα, αλλά και εικόνες των ίδιων των εμπόρων και των οικογενειών τους.  Μακρινές πόλεις, όπως η Βενετία, Εγγλέζοι με βικτωριανές ενδυμασίες και Ινδοί με πολύχρωμα τουρμπάν, τρένα, αυτοκίνητα και αεροπλάνα αλλά και ελέφαντες, καμήλες και άλογα παρελαύνουν μέσα από λουλουδιαστές μπορντούρες. Οι εικονογραφημένοι τοίχοι διατρανώνουν την οικονομική επιτυχία των ιδιοκτητών και επιβάλλουν την κοινωνική τους καταξίωση. Σήμερα αποτυπώνουν για μας το πανόραμα μιας περασμένης εποχής.

Ιερή Περιοχή Κρίσνα: Ματούρα, Βριντάβαν, Γκοβαρντάν
Ακολουθώντας τα βήματα των προσκυνητών, φθάνουμε στους Αγίους Τόπους όπου γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια ο Κρίσνα, ο πιο ανθρώπινος θεός του Ινδουιστικού πανθέου. Μια σειρά από ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Κρίσνα εκτυλίχθηκαν σε τούτα τα μέρη. Μια από αυτές αναφέρεται στο λόφο Γκοβαρντάν. Τον λόφο αυτό, σύμφωνα με τον μύθο, τον σήκωσε ο Κρίσνα στο μικρό του δάκτυλο επί επτά ημέρες και νύχτες, σαν μια τεράστια ομπρέλα, για να προστατεύσει τους ανθρώπους από τον κατακλυσμό που έστειλε ο οργισμένος θεός Ίντρα για να τους τιμωρήσει επειδή έπαψαν να του κάνουν θυσίες και προσφορές. [Ο μύθος παραστατικά συμπυκνώνει το πέρασμα από την αρχαία βεδική θρησκεία στον ινδουισμό, μια μετάλλαξη που πήρε αιώνες και έφερε νέους θεούς και νέους τύπους λατρείας στο προσκήνιο, για την οποία θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας.]
Το Βρινταβάν, πόλη ναών κτισμένη πάνω στον ιερό ποταμό Γιαμούνα, προσελκύει πλήθη πιστών και σίγουρα και το δικό μας ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί δεν είναι τουριστική παρά τα ιδιαίτερα αξιοθέατα που διαθέτει. Στο επίκεντρο της προσοχής μας εδώ βρίσκονται οι άνθρωποι και το τελετουργικό της λατρείας. 
Η γειτονική Ματούρα, η γενέτειρα του Κρίσνα, είναι μια από τις επτά ιερές πόλεις για τους ινδουιστές. Είναι επίσης μια από τις αρχαιότερες πόλεις. Μέθορα την ονομάζει στα Ινδικά του ο Μεγασθένης, ο πρώτος δυτικός πρέσβης (3ος π.Χ. αι.) και "πατέρας της ινδικής ιστορίας", αφού το έργο του είναι η πρώτη ιστορική πηγή που έχουμε για την Ινδία. Μέχρι τη Ματούρα επεκτάθηκε το ινδοελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (2ος π.Χ. – 1ος μ.Χ. αι.). Οι Κινέζοι μοναχοί Φα Σίεν (5ος αι.) και Σουαν Τζάνγκ (7ος αι.) που την επισκέφθηκαν, μας πληροφορούν ότι είχε είκοσι βουδιστικά μοναστήρια και πέντε βραχμανικούς ναούς. Καθώς αλλεπάλληλα κύματα μισαλλόδοξων εισβολέων ισοπέδωσαν τη Ματούρα τουλάχιστον τέσσερις φορές, από τη μακρά και πολυκύμαντη ιστορία της ορατά ίχνη δεν έχουν μείνει σήμερα παρά μόνο στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Το μουσείο αυτό διαθέτει μια σπουδαία συλλογή της περίφημης Σχολής της Ματούρας, η οποία επηρέασε καθοριστικά την ινδική γλυπτική. Εκεί θα προσπαθήσουμε, ανασυνθέτοντας τα θραύσματα, να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν.

"ΚΛΑΣΙΚΑ" ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ – Χρυσό Τρίγωνο
Δεν παραλείπουμε τα "κλασσικά" αξιοθέατα του Δελχί, της Άγκρας και της Τζαϊπούρ - του λεγόμενου Χρυσού Τριγώνου: τα παλάτια, τα τεμένη, τα φρούρια, τα ταφικά μνημεία, τους κήπους των Μουγκάλ, που προβάλλουν την ισχύ, τη λάμψη και τον αμύθητο πλούτο της δυναστείας μέσω ενός νέου ιδιώματος ινδοϊσλαμικής τέχνης και αρχιτεκτονικής, που επηρέασε και τα έργα των τοπικών ηγεμόνων επί αιώνες. Αξιοθέατα που έχει στην ατζέντα του ο επισκέπτης που έρχεται για πρώτη φορά, με προεξάρχον το υπέροχο Ταζ Μαχάλ, με το οποίο ένα ευρύ κοινό – παραδόξως – ταυτίζει την Ινδία.

Ινδία: Μια χώρα συνώνυμη του εξωτικού και του μυστηριώδους. Τεράστια βουνά, αιώνια χιονισμένες βουνοκορφές, δάση, ζούγκλες, έρημοι, τροπικές παραλίες, κοιλάδες, ποταμοί, ποικιλόμορφη χλωρίδα και πανίδα, πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά, πνευματικός πλούτος, μεγαλόπρεποι ναοί, πληθωρικό πάνθεο, ιεροτελεστίες, γκουρού, φακίρηδες, φυλές, γλώσσες, χρώματα, εκπληκτικές αγορές, μικροπωλητές, ζητιάνοι, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι, αγελάδες, ποδήλατα, κοσμοπλημμύρα, έθιμα και παραδόσεις που διατηρούνται επί χιλιάδες χρόνια συνθέτουν μια αχανή χώρα με πανάρχαια ιστορία, με τόσες εναλλαγές τοπίων και λαών σαν να επρόκειτο για ολόκληρη ήπειρο. Το ταξίδι στην Ινδία δεν μοιάζει με κανένα ταξίδι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Κάθε σταθμός αποτελεί και μια κατάδυση σε ένα μακρινό παρελθόν, αλλά και μια ευκαιρία για να διερευνήσει κανείς το πρόσωπο που η χώρα στρέφει προς το μέλλον.

Η Γιορτή Χόλι (Ντχούλι στα Σανσκριτικά) είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ως Γιορτή των Χρωμάτων. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ινδουιστικά θρησκευτικά φεστιβάλ, το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις αρχές της άνοιξης, γιορτάζοντας το τέλος του χειμώνα και το θρίαμβο του καλού πάνω στο κακό. Είναι μια γιορτή γονιμότητας, μία θρησκευτική εορταστική τελετή για καλή συγκομιδή.

Πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή «επανάσταση» χρωμάτων και κάθε χρόνο τα στιγμιότυπα από τους εορτασμούς είναι όλο και πιο θεαματικά αποδεικνύοντάς το!

Το φεστιβάλ αυτό γιορτάζεται κυρίως στην Ινδία, στο Μπανγκλαντές, το Πακιστάν και το Νεπάλ, αλλά και σε χώρες όπου υπάρχει διασπορά Ινδών και πληθυσμών οι οποίοι έχουν ως θρησκεία τον Ινδουισμό και συγκεκριμένα σε περιοχές όπου συσχετίζονται με την ινδουιστική θεότητα Κρίσνα, όπως για παράδειγμα οι πόλεις Μαθούρα και Βρινταβά. Σήμερα το Χόλι μετατραπεί τις περιοχές του εορτασμού του σε πόλο έλξης τουριστών.
Το έθιμο του Χόλι έχει τις ρίζες του στο σανκριτικό δράμα Ρατναβάλ, του 7ου αιώνα. Εορτάζεται τη μέρα μετά την πρώτη Πανσέληνο του Μαρτίου. Παραμονή της γιορτής οι πιστοί ανάβουν φωτιές, οι οποίες ονομάζονται Χολίκα Δαχάν και κατά τη διάρκειά της πιστοί και συμμετέχοντες ρίχνουν χρωματιστή σκόνη και χρωματισμένο νερό (γκουλάλ) ο ένας στον άλλον με «απελευθερωτική» ένταση! Η ίδια η ρίψη των χρωμάτων ισοδυναμεί για τους Ινδούς με μία πράξη ελευθερίας.

Τα παλιά τα χρόνια τα χρώματα τα έφτιαχναν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες από κόκκινα και πορτοκαλί άνθη που εμποτίζονταν σε νερό για να εκχειλιστούν οι χρωστικές. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν aabir, ένα φυσικά χρωματισμένο ταλκ.

Σε μια Ινδία με έντονες κοινωνικές διαφορές η Γιορτή των Χρωμάτων είναι η μοναδική φορά όπου οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου και κάστας, βρίσκονται μαζί για να γιορτάσουν. Τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ Χόλι έχει εμπνεύσει τα χιλιάδες φεστιβάλ ρίψης χρωμάτων τα οποία πραγματοποιούνται πλέον σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δύσης - όπως και στη χώρα μας.

Το Ρατζαστάν, η "γη των βασιλιάδων", είναι το πιο εξωτικό και ποικιλόχρωμο τμήμα της Ινδίας. Κάποτε, καραβάνια φορτωμένα με μετάξι, μπαχαρικά και πολύτιμους λίθους ακολουθούσαν τους σκονισμένους δρόμους της μεγάλης αυτής πολιτείας της Ινδίας, της γης της κάστας των ατρόμητων πολεμιστών Ρατζπούτ, για να φτάσουν την πραμάτεια τους στις αγορές της Ευρώπης. Η φορολόγηση των εμπορικών οδών άφησε στους Ινδούς άρχοντες, τους μαχαραγιάδες, πλούτη αμύθητα. Τα επιβλητικά κάστρα χτισμένα με μύθους και ιστορίες, οι ναοί και τα εκπληκτικής χλιδής παλάτια που κτίστηκαν στη διάρκεια των αιώνων, οι ρομαντικές και μαγευτικές οάσεις, οι ιστορικές πόλεις, τα έντονα και πολυποίκιλα χρώματα και μια διάχυτη αίσθηση περηφάνιας και αξιοπρέπειας, αποτελούν στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου αυτού. Το Ρατζαστάν αφήνει στη μνήμη του επισκέπτη μια γλυκιά γαλήνη ενός ιδιαίτερα γοητευτικού και μαγευτικού τόπου, που παραμένει αναλλοίωτος στους αιώνες.

Το Ρατζαστάν βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Ινδίας και είναι η δεύτερη σε έκταση πολιτεία της χώρας. Ο τροπικός του Καρκίνου περνά από το νότιο άκρο του.
Η γη του Ρατζαστάν είναι ξηρή και σε αρκετές περιοχές αφιλόξενη. Το ανάγλυφό της είναι ποικιλόμορφο. Χωρίζεται διαγωνίως από τη βραχώδη και γεμάτη βουνά
νοτιοανατολική περιοχή και την άγονη βορειοδυτική έρημο Θαρ, η οποία εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων με το Πακιστάν.
Στο κέντρο εκτείνεται από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά και για περίπου 1.500 χιλιόμετρα η οροσειρά Αραβάλι, με υψηλότερο σημείο της το Όρος Άμπου (1.722 μέτρα). Όπως όλες οι έρημοι, η Θαρ προσφέρει ρομαντικές και μαγευτικές οάσεις. Αντίθετα με τη Σαχάρα, δεν είναι μια θάλασσα άμμου. Έχει τη δική της πανίδα και χλωρίδα και οάσεις που συντηρούνται από υπόγεια ύδατα.
Παρά το ερημικό τοπίο, οικισμοί μεγάλωσαν και άνθισαν σε κάθε όαση και αμυδρά φιλόξενο κομμάτι γης, γιατί η άμμος έκρυβε μεγάλες ποσότητες ορυκτών αποθεμάτων, αλλά και χάρη στη στρατηγική τους θέση στους εμπορικούς δρόμους των καραβανιών από την Κεντρική Ασία στην Ινδία. Η αρχιτεκτονική των πόλεων του Ρατζαστάν εμπνέει δέος. Σήμα κατατεθέν τους είναι τα χρώματα. Ένα για κάθε πόλη.
Το ρόδινο για την Τζαϊπούρ, το λευκό για την Ουνταϊπούρ, το κυανό για την Τζοντπούρ και το χρυσό για την Τζάισαλμερ.

Η Τζαϊπούρ είναι η πρωτεύουσα του Ρατζαστάν. Η πόλη ιδρύθηκε από έναν μεγάλο αστρονόμο και πολεμιστή, το μαχαραγιά Τζάι Σιχ Β'. Μέχρι το 1728 το διοικητήριο της επαρχίας ήταν το εντυπωσιακό φρούριο Άμπερ, χτισμένο στον ομώνυμο λόφο.
Σχηματίζοντας ένα τρίγωνο στο δυτικό Ρατζαστάν, οι πριγκιπικές πόλεις Τζοντπούρ, Τζαϊσαλμέρ και Μπίκανερ συνδέονται με μακριούς δρόμους που διασχίζουν την έρημο.

Τα κάστρα τους συνεχίζουν να δεσπόζουν με τη συνταρακτική ηχώ του παρελθόντος τους. Το απόρθητο κάστρο Μερανγκάρ στην Τζοντπούρ στέκεται στον κατακόρυφο βράχο, ορατό με όλη του τη λαμπρότητα από μίλια μακριά. Το “Χρυσό Κάστρο” της εξωτικής πόλης Τζάισαλμερ - της “χρυσοποίκιλτης αρχόντισσας της ερήμου”, βγαλμένο λες από τις “Χίλιες και μια Νύχτες” - λάμπει σαν οπτασία στον ορίζοντα, ενώ οι τάφροι και τα τείχη του κάστρου του Μπικανέρ, που βρίσκεται στο κέντρο των πολυσύχναστων παζαριών της πόλης, είναι μια διαρκής υπενθύμιση του παρελθόντος.
Άλλες επίσης ιστορικές πόλεις περιβάλλονται από επιβλητικά κάστρα χτισμένα με μύθους και ιστορίες, αποτελώντας σπάνια κοσμήματα εντυπωσιακής ομορφιάς, όπως η Ουνταϊπούρ, η “ρομαντική πόλη”, η “Βενετία της Ανατολής”, που συνδυάζει νερό με γη και ουρανό, δημιουργώντας μία καλλιτεχνική απομίμηση του παραδείσου.
Το Ρατζαστάν είναι η εστία των Ραζπούτ (“γιοί των Ράτζα”), μιας φυλής πολεμιστών, που ήλεγχαν αυτή την περιοχή της Ινδίας για περισσότερα από 1000 χρόνια, σύμφωνα με έναν κώδικα τιμής και ιπποτισμού, αναλόγου εκείνου των ιπποτών της Μεσαιωνικής Ευρώπης.
Παρόλο που προσωρινές συμμαχίες και γάμοι συμφέροντος συνέβαιναν σε καθημερινή βάση, η περηφάνια και η ανεξαρτησία ήταν πάντοτε οι ύψιστες αρετές στο Ρατζαστάν. Ποτέ οι Ραζπούτ δεν στάθηκαν ικανοί να παρουσιάσουν ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον κοινό εισβολέα. Στην πραγματικότητα σπαταλούσαν την περισσότερη ενεργητικότητά τους στις μεταξύ τους διαμάχες.
Οπωσδήποτε όμως, η ανδρεία και ο ιπποτισμός τους έμειναν παροιμιώδεις.
Ολόκληρο το Ρατζαστάν υμνήθηκε σε ιστορίες έρωτα και προδοσίας.
Η ιστορία του δεν κλείνεται σε μουσεία ή ντοκιμαντέρ.
Το παρελθόν στη γη αυτή είναι παρόν.

Ελάτε μαζί μας σε ένα συναρπαστικό ταξίδι εξερεύνησης σε μια από τις λιγότερο γνωστές γωνιές του πλανήτη! Η βορειοανατολική Ινδία είναι μακράν η λιγότερο επισκέψιμη περιφέρεια της μυθικής αυτής χώρας, κι όμως κρύβει έναν ανεξάντλητο πλούτο που ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να μάθουν, πόσο μάλλον να γνωρίσουν από κοντά. Οι πολιτείες του Ασσάμ, του Αρουνάτσαλ Πραντές και της Ναγκαλάντ μάς αποκαλύπτουν μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων, εικόνων, θρύλων και πολιτισμικών επιρροών, μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική όχι μόνο από ό,τι έχουμε δει έως τώρα, αλλά ακόμα και σε σχέση με τις υπόλοιπες πολιτείες της Ινδίας! Ενας άλλος κόσμος μας περιμένει να τον γνωρίσουμε, εκεί στις εσχατιές της Ινδικής Υποηπείρου, μέσα στο απέραντο πράσινο και στις νεφώδεις βουνοπλαγιές! Σε αυτό το πανέμορφο σκηνικό θα γνωρίσουμε τους μοναδικούς Απατάνι και τους παραποτάμιους Μίσινγκ! Θα συναντήσουμε πολεμιστές της φυλής Νάγκα, τους πρώην κυνηγούς κεφαλών Κόνιακ, τους Τσάγκ Νάγκα, τους Αό Νάγκα, τους Χιαμνιουνγκάν. Θα γνωρίσουμε τους αρχηγούς Ανγκ, θα εξερευνήσουμε τους ναούς της δυναστείας Αχόμ, θα κάνουμε σαφάρι με ελέφαντα και σαφάρι με τζιπ στον Εθνικό Δρυμό Καζιράνγκα.
Οι πολιτείες του Ασσάμ, του Αρουνάτσαλ Πραντές και της Ναγκαλάντ στους πρόποδες των Ανατολικών Ιμαλαΐων είναι από τις πλέον ανεξερεύνητες περιοχές της Ινδίας. Λίγο η γεωγραφική τους θέση, στο βορειονατολικό άκρο της χώρας, που καθιστά πιο δύσκολη την πρόσβαση, λίγο η αχανής έκταση της περίφημης αυτής χώρας, οι περιοχές αυτές δεν έχουν κερδίσει την προβολή που τους αρμόζει· μέχρι τώρα. Τώρα όμως, εμείς στο Versus έχουμε σχεδιάσει για εσάς ένα πολυήμερο ταξίδι σ’ αυτές τις τρείς πολιτείες της Ινδίας ώστε να γνωρίσουμε από κοντά τον απίστευτα πλούσιο φυσικό και πολιτισμικό απόθεμα που διαθέτουν. Στο πρόγραμμά μας συμπεριλαμβάνουμε επισκέψεις στα κυριότερα χωριά των τοπικών φυλών ώστε να γνωρίσουμε από από κοντά τις ιδιαιτερότητες αυτής της ανεξερεύνητης περιοχής.

Ο πληθυσμός της ινδικής πολιτείας Ναγκαλάντ συναποτελείται από αναρίθμητες φυλές, με την καθεμιά να διαθέτει τα δικά της ιδιαίτερα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Η καλύτερη ευκαιρία για να παρουσιάσει η κάθε μία από αυτές τις φυλές τις δικές της ιδιαιτερότητες είναι μέσα από τις τοπικές γιορτές και τα φεστιβάλ, μία πρακτική που ενθαρρύνεται και επισήμως από την κυβέρνηση της πολιτείας. Το Φεστιβάλ Χόρνμπιλ, λοιπόν, είναι ακριβώς μία τέτοια αφορμή.

Η διοργάνωση συμπληρώνει φέτος δύο δεκαετίες ζωής, οι πρακτικές ωστόσο που παρουσιάζονται εδώ χάνονται στα βάθη των αιώνων: δρώμενα γεμάτα χρώμα, παραστάσεις, αθλητικοί αγώνες, εκθέσεις φαγητού, τελετές, χοροί, ζωγραφική, ξυλόγλυπτα, χειροτεχνίες, τα πάντα που αφορούν την τέχνη και την έκφραση μέσα από αυτή, βρίσκουν την θέση τους στο Χόρνμπιλ. Όχι τυχαία λοιπόν συγκεντρώνει ενδιαφερόμενους όχι μόνο από την Ναγκαλάντ αλλά και από άλλες πολιτείες και επαρχίες της Ινδίας, και φυσικά επισκέπτες από το εξωτερικό!..

Ό,τι είναι για τους Βεδουίνους η όαση, είναι για την Νεβάδα το Las Vegas. Η υπέρλαμπρη μητρόπολη, το φαντασμαγορικό Λας Βέγκας, αποτελεί την πιο θεαματική πόλη του κόσμου, την παγκόσμια πρωτεύουσα του τζόγου και της διασκέδασης. Μια παιχνιδούπολη σε μεγάλη κλίμακα και για μεγάλα παιδιά. Ένα υπέροχο πλαστικό όνειρο, με κλιματισμό, καζίνο, πισίνες, γκουρμέ γεύσεις, πολύ αλκοόλ και λίγα ρούχα. Η νέα Disneyland των ενηλίκων Αμερικανών υπόσχεται να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τα απωθημένα των επισκεπτών της, σε τιμή ευκαιρίας και σε χρόνο ρεκόρ.
Εδώ θρησκεία είναι η τύχη και ο χρόνος μετράται από τις περιστροφές της ρουλέτας. Μια εκκεντρική πόλη, με πρωταγωνιστικό ρόλο, που κλέβει την παράσταση σε πολλές κινηματογραφικές παράγωγες, το Λας Βέγκας είναι η πόλη της αμαρτίας και των πειρασμών!
Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, το πιο φωτεινό σημείο του πλανήτη.
Πόλη – φαινόμενο! Μέσα στις αίθουσες παιχνιδιών δεν υπάρχουν ρολόγια ούτε εποχές. Υπάρχουν μόνο φώτα, η πρόκληση της τύχης και η ελευθερία του να κάνεις ό,τι θες, όποτε θες!
Επιπλέον, στο Λας Βέγκας τίποτα δεν έχει αλλοιωθεί από τον τουρισμό, γιατί το Λας Βέγκας κατασκευάστηκε αποκλειστικά για τους τουρίστες.

Προσανατολισμός
Το βράδυ η πόλη λαμπυρίζει εκτυφλωτικά και υπόσχεται κάθε είδους διασκέδαση. Τα ξενοδοχεία της είναι σαν φιγουρίνι όλων των διαφορετικών πόλεων η πολιτισμών της γης : Αίγυπτος και αρχαία Ρώμη , σύγχρονο Παρίσι και Πολυνησία , Νέα Υόρκη και Ινδία μαζί. Για παράδειγμα το Caesar’s Palace, ένα από τα πρώτα και πιο αυθεντικά καζίνο της πόλης με αρχαία ρωμαϊκή αρχιτεκτονική, το Luxor, το σήμα κατατεθέν της πόλης με μια πανύψηλη πυραμίδα από μαύρο γυαλί στην πρόσοψή του, το Treasure Island, το Mirage κ.ά. Τυχερά παιχνίδια, μουσικοχορευτικά shows και εκπληκτικά υπερθεάματα είναι το τρίπτυχο που καθορίζει αυτή τη μοναδική πόλη. Κάθε σημείο της είναι και μια έκπληξη και τα 24 παρεκκλήσια, όπου μπορεί κανείς να παντρευτεί ανά πάσα στιγμή, το πιστοποιούν.
Αν υπήρχε αδελφική της πόλη στον κόσμο, αυτή θα ήταν το Dubai, χωρίς όμως τα καζίνο και τις κελεμπίες.
 

Το φλαμένκο είναι ένα είδος τραγουδιού, κιθάρας και χορού που καθρεπτίζει την πολύπλοκη ψυχή της Ανδαλουσίας. Οι ρίζες του απλώνονται σε δώδεκα αιώνες και σε τέσσερις διαφορετικές κουλτούρες. Άνθισε στα μέσα του 19ου αιώνα, η ιστορία του όμως φθάνει στην εποχή πριν και μετά τη Ρεκονκίστα (Ανακατάληψη), την ιστορική δηλαδή περίοδο κατά την οποία οι Χριστιανοί βασιλιάδες ανακατέλαβαν την Ισπανία από τους Μουσουλμάνους.
Χωρίς τις τέσσερις πηγές του - αραβική, ανδαλουσιανή, σεφαρδιτική (εβραϊκή) και τσιγγάνικη - και τη μοναδική συνύπαρξη και μείξη της κουλτούρας τους, το φλαμένκο δεν θα υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Γιατί όμως αυτή η εκφραστική λαϊκή τέχνη αναπτύχθηκε ειδικά σε αυτή την περιοχή; Η Ιστορία δείχνει μια ασυνήθιστη ανοχή της διαφορετικότητας των πολιτισμών κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους Μουσουλμάνους Άραβες. Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί για επτά αιώνες και, αν όχι σε απόλυτη αρμονία, τουλάχιστον στις αρχές με πολύ λίγες συγκρούσεις. Κατά τον τελευταίο αιώνα της επανάκτησης των εδαφών από τους Χριστιανούς, τα εναπομείναντα Μουσουλμανικά Βασίλεια έγιναν λιγότερο ανεκτικά προς τον Χριστιανικό πληθυσμό και κάθε φορά που οι Χριστιανοί βασιλείς νικούσαν τους Μουσουλμάνους, υπήρχαν ξεσπάσματα βίας που επισκίαζαν αυτές τις νίκες.
Μέσα σε αυτό το ταραχώδες σκηνικό έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας. Η γλώσσα που μιλούσαν δεν έμοιαζε με καμιά από τις γνωστές λατινικές και οι τρόποι και το ντύσιμό τους ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά του τότε Δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Πιθανότατα προήλθαν από την Ινδία και είχαν ξεκινήσει από την περιοχή Punjab γύρω στο 850 μ.Χ.
Για να ελέγξουν τις ξένες επιρροές, οι καθολικοί βασιλείς δημιούργησαν την Ιερή Εξέταση. Όσοι δεν υπάκουαν σε αυστηρούς κοινωνικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς όρους εξορίζονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν ή δολοφονούνταν. Όσοι συγκρούονταν ή πίστευαν ότι θα διωχθούν από την Ιερά Εξέταση έφευγαν από τη χώρα. Άλλοι κατέφευγαν στις ορεινές απομακρυσμένες και αραιοκατοικημένες περιοχές της Σιέρα Μορένα και της Σιέρα Νεβάδα. Αυτοί οι πρόσφυγες έγιναν γνωστοί με τον αραβικό όρο "φελάγκ μένγκου" (felag mengu) που σημαίνει “φυγάδες χωρικοί”. Στις μικρές νέες κοινότητες των "felag mengu" οι τσιγγάνοι (gitanos), η τέταρτη ισπανική κουλτούρα, βρήκαν "αδελφές ψυχές". Η λέξη φλαμένκο πιθανώς να προέρχεται από τους φελάγκ μένγκου.
Η συγχώνευση των Τσιγγάνων με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς σε αυτά τα απομακρυσμένα χωριά οδήγησε στην πρώιμη έκφραση του φλαμένκο σχεδόν 350 χρόνια αργότερα. Η διαδικασία αυτή της διασκευής και προσαρμογής συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Αρχικά το φλαμένκο, ως το τραγούδι των φτωχών και των εξορισμένων, δεν παρουσιαζόταν σε κοινό. Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα άρχισε να παρουσιάζεται σε ντόπιες ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας και γύρω στο 1850 είχε μπει σε πολλές νέες ταβέρνες - καφέ (cafe cantante). Περισσότερος κόσμος το γνώριζε και είχε χάσει την κακή του φήμη. Οι καλλιτέχνες συνέχισαν να είναι χαμηλής κοινωνικής τάξης, αλλά το φλαμένκο άρχισε να έχει θαυμαστές ανάμεσα στους μορφωμένους και τους πλούσιους. Το φλαμένκο με τη συνοδεία κιθάρας και χορού ήταν πλέον αποδεκτό και πιο προσιτό.
Το σόλο παίξιμο της κιθάρας μετατράπηκε από απλή ανάγκη συνοδείας των τραγουδιστών σε μια τέχνη. Κιθαρίστες όπως οι Πάκο Πένια, Πάκο δε Λουθία και Τοματίνο έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί.
Στο χορό αυτό που μετράει είναι η γοητευτική κίνηση των ποδιών, γι' αυτό και τα φορέματα με τους φραμπαλάδες έχουν ένα ψηλό σκίσιμο στο μπροστινό τους μέρος.

Ένα οδοιπορικό στον «δρόμο του μεταξιού» αποτελεί για τους ταξιδιώτες την εκπλήρωση μιας περιπετειώδους φαντασίας και την εμπειρία μιας συγκλονιστικής πραγματικότητας!

Μέσα από αυτούς τους δρόμους διακινούνταν το μετάξι και τα άλλα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας στην Ανατολή προς τον Δυτικό Κόσµο από τον 1ο αιώνα π.Χ.

Για 1.600 χρόνια οι «δρόμοι του μεταξιού» συνέδεαν την Κίνα µε την Ευρώπη, την Ανατολή µε τη Δύση, διασχίζοντας το κέντρο του ασιατικού οροπεδίου και καλύπτοντας πάνω από 8.000 χιλιόµετρα. Στην πραγματικότητα λειτουργούσαν ως δίαυλος επικοινωνίας λαών και πολιτισµών.

Για μας σήμερα είναι ένα ταξίδι συναρπαστικό, με μυθικές προεκτάσεις, απαιτητικό και κυρίως φορτισμένο με μνήμες που έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας. Ένα ταξίδι που θα μας φέρει σε επαφή με φυλές και τόπους μιας πάλαι ποτέ ένδοξης εποχής.

Dreams come true: Στον δικό μας «δρόμο του μεταξιού» του Versus περνάμε από τα οδικά περάσματα που χρησιμοποιούσαν τα καραβάνια των Κινέζων εμπόρων, φορτωμένα με χιλιάδες μέτρα μεταξιού.
Ξεκινάμε από το Ουρούμτσι και το Κασγκάρ, τη σημαντικότερη όαση της κινεζικής Δύσης, σταματάμε στην όαση Ντουνχουάνγκ, «το άκρο του πολιτισμένου κόσμου» για τους Κινέζους, ένα ισχυρό στρατιωτικό οχυρό που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ασίας.
Είναι εδώ που καταλήγει το Σινικό Τείχος, μια και από εκεί και πέρα ανελάμβανε τη φύλαξη της «ουράνιας αυτοκρατορίας» η φοβερή έρημος Τακλαμακάν, το όνομα της οποίας σημαίνει «η έρημος που δεν έχει επιστροφή». Προχωράμε για το Γκουιλίν, τη Γιαγιουγκουάν, τη Ζανχουέ και συνεχίζουμε...

«Δεν είπα ούτε τα μισά απ’ όσα είδα, γιατί δεν θα γινόμουν πιστευτός»…

Οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα, 1.600 χρόνια, τρεις ήπειροι. Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Από την Κίνα, την Ινδία την Περσία και την Αραβία μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία και μετά με υδάτινες διαδρομές στην Αφρική και από εκεί στον Ινδικό Ωκεανό. Αυτός είναι ο διάσημος «δρόμος του μεταξιού», που πήρε το όνομά του από το σημαντικότερο προϊόν το οποίο πρωταγωνιστούσε στις συναλλαγές. Ξεκίνησε από την Κίνα και τη δυναστεία των Χαν, γύρω στο 130 π.Χ., και εγκαταλείφθηκε άδοξα με τη βίαιη εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1454, στα μέσα δηλαδή του 15ου αιώνα.
Ο δρόμος αυτός δεν ήταν ποτέ απλώς ένας εμπορικός δρόμος διακίνησης μεταξιού, μπαχαρικών και αγαθών. Ήταν ένα ασύλληπτο δίκτυο ανταλλαγής πολιτισμού και ιδεών. Μέσα από τις διαδρομές του μεταξιού τα ατρόμητα καραβάνια μεταλαμπάδευσαν από τη μία χώρα στην άλλη γνώση και πολιτισμό, γλώσσες, τέχνες, μουσικές, αρχιτεκτονική, επιστήμες, παραδόσεις και, βέβαια, τις τρεις μεγάλες θρησκείες: τον χριστιανισμό, τον βουδισμό και το ισλάμ.
Ατέλειωτα χιλιόμετρα ερήμου, θερμοκρασίες που φλέρταραν με τα άκρα και τον θάνατο, αχανείς εκτάσεις που υπόσχονταν αμμοθύελλες, κακουχίες και επιθέσεις από ληστές. Τα ονόματα των ερήμων σε έκαναν να τρέμεις: «Τάκλα Μακάν» που σημαίνει «εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή». Ο μύθος θέλει όσους ξεμάκραιναν από το καραβάνι να χάνουν πρώτα τον προσανατολισμό τους και μετά τα λογικά τους.
Και μετά οάσεις, τρεχούμενα νερά και καταπράσινα βουνά με χίλιους Βούδες που γλύκαιναν τα χιλιόμετρα, ξεδίψαγαν ζώα και ανθρώπους και έδιναν στους ταξιδευτές την ηρεμία να στοχαστούν τα εξωτικά αγαθά και τα πλούτη που τους περίμεναν στο τέρμα της δοκιμασίας. Και όσο φούντωνε η ελπίδα, τόσο γιγαντωνόταν ο μύθος...
Στα χνάρια αυτού του μύθου θα κινηθεί και η δική μας αποστολή επί δεκαεπτά ημέρες. Στον δρόμο μας πόλεις και οάσεις στις οποίες στάθμευαν τα καραβάνια πριν ξαναβγούν στον αδυσώπητο δρόμο της ερήμου, βουνά που φλέγονται, αμμόλοφοι που τραγουδούν, αλαβάστρινες παγόδες, εύφορες κοιλάδες, σπήλαια με χίλια χρώματα, χωριά και ντόπιες αγορές με μύρια χρώματα και αρώματα. Και όλα αυτά κάτω από το βλέμμα του Βούδα και όλων των θεών που φώτιζαν τους τολμηρούς εκείνους εμπόρους να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και που θα αξιώσουν και εμάς να ζήσουμε την περιπέτεια αυτή την παλιά.
Μόνο που για το δικό μας καραβάνι του Versus ο δρόμος θα είναι στρωμένος με «μεταξένιες» διαδρομές, καλή παρέα, υπέροχη φιλοξενία, γεύσεις πρωτόγνωρες και με αμοιβή μας στο τέλος την ολοκλήρωση ενός από τα ωραιότερα και πλουσιότερα ταξίδια που θα έχουμε κάνει στη ζωή μας.

Η μοναδική αρχιτεκτονική της Καρνάτακα κατάφερε να φτάσει σε υψηλότατα σημεία αισθητικής τελειότητας, αφήνοντας πίσω της διάσπαρτα πραγματικά κομψοτεχνήματα που θα μας εντυπωσιάσουν και θα αποδείξουν για άλλη μια φορά ότι όσα ταξίδια και να αφιερώσεις στην Ινδία, ο πνευματικός, ο πολιτιστικός και ο εθνολογικός πλούτος της είναι ανεξάντλητος.

Στα αρχαία χρόνια, σύμφωνα με παλιές ιστορίες, υπήρξε μια πόλη στο νότιο Ομάν που ήταν το κέντρο του εμπορίου λιβανιού και χτίστηκε περίπου το 5000 π.Χ. από τους Αδίτες και τον βασιλιά τους Σαχάντ. Το Κοράνι αναφέρει πως ο βασιλιάς της Ουμπάρ, είχε παραβιάσει τις προειδοποιήσεις του προφήτη Χαντ και του Αλλάχ και για αυτό ο λαός του τιμωρήθηκε. Ο Αλλάχ προκάλεσε αμμοθύελλα, με αποτέλεσμα η επαρχία να "θαφτεί" μέσα στην άμμο.Η ύπαρξη της πόλης αυτής έχει διαπιστωθεί, από δορυφορικές εικόνες λόγων των ιχνών της  πατημένης άμμου, από τα καραβάνια που περνούσαν από εκεί, ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές. Τις γραμμές αυτές, που είχαν θαφτεί κάτω από νεότερη άμμο, έδειξαν οι δορυφορικές εικόνες, με ένα σημείο συνάντησής τους.  Μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ένας Βρετανός αρχαιολόγος ανακάλυψε στο σημείο αυτό, στην περιοχή του νοτίου Ομάν, τα ερείπια της αρχαίας  πόλης Ουμπάρ. Το δέντρο που παράγει λιβάνι καλλιεργείται μόνο στην περιοχή του νοτίου Ομάν, της βόρειας Σομαλίας, της Υεμένης και της βορειοδυτικής Ινδίας, λόγω του ιδιαίτερου κλίματος των τόπων αυτών, γεγονός που αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να ευδοκιμήσει. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ώστε να αναπτυχθούν τα δέντρα αυτά και σε άλλα μέρη του κόσμου, ωστόσο έχουν αποβεί άκαρπες.

Αιώνες πίσω, ο Σίβα, Ινδός θεός της δημιουργίας και της καταστροφής, σε ένα παιχνίδι ζαριών με τη γυναίκα του, Παρβάτι, έχασε τα πάντα. Κουρασμένος και ταπεινωμένος, βρήκε καταφύγιο στην Γκόα. Αρκετά αργότερα μετά από δεκάδες απόπειρες ναυτικών να φτάσουν στην Ινδία με αποτέλεσμα πολλά ναυάγια και αμέτρητους θανάτους Ο Βάσκο ντε Γκάμα ήταν ο πρώτος που προσάρεξε εδώ όπου διορίστηκε γενικός κυβερνήτης της Πορτογαλικής Ινδίας με τον τίτλο του Αντιβασιλιά (1524). Από τότε εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο καταφτάνουν εδώ και αναζητούν την απόλυτη νιρβάνα σε αυτήν την επαρχία της Νοτιοδυτικής Ινδίας.

Στην επαρχία αυτή της Ινδίας θα θαυμάσουμε περίφημα όμορφα παλιά μέγαρα από την Πορτογαλική κυριαρχία στην περιοχή και βίλες. Στην παλιά Γκόα ή στο κέντρο της Παντζίμ θα νοιώσουμε ότι μεταφερόμαστε στην εποχή της Πορτογαλικής αποικιοκρατίας με τα πολύχρωμα περίτεχνα αρχοντικά. Στην επαρχία της Καρνάτακα θα μείνουμε με το στόμα ανοικτό από τους απόκοσμους ναούς που μαρτυρούν τις περιπέτειες των μεγάλων ινδουιστικών και μουσουλμανικών δυναστειών αλλά και από τους τεράστιους γιγάντιους ογκόλιθους, που είναι σαν να τους έριξαν οι θεοί πάνω στους άγονους λόφους. 

Κάθε χρόνο, την 10η ημέρα του Τσε-Λου, του σεληνιακού μήνα του Θιβετιανού ημερολογίου, η πολιτεία του Λαντάκ βάζει τα καλά της για να γιορτάσει με τις γιορτές Χέμις. Είναι μία διήμερη φιέστα που τιμά τη γέννηση του Γκουρού Παντμασαμπχάβα, και φιλοξενείται στο μοναστήρι Χέμις, που για αυτές τις δύο ημέρες φορά τα πιο φανταχτερά του χρώματα, και μαζί του οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής που
συγκεντρώνονται εδώ με τις πιο λαμπερές τους φορεσιές. Είναι άλλωστε η μεγαλύτερη βουδιστική γιορτή του Λαντάκ και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Οι χοροί γύρω από τον κεντρικό ιστό με τη σημαία, τα τύμπανα και τα κύμβαλα ξεσηκώνουν την (καθόλη τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους) ερημική τοποθεσία…
Κεντρικό ρόλο στη γιορτή διαδραματίζουν οι χοροί με τις μάσκες, «ο χορός Τσαμ», όπως λέγεται, που αναπαριστά τον θρίαμβο του καλού πάνω στο κακό. Αποτελούν μάλλον την κορύφωση της γιορτής, που παράλληλα συνοδεύονται από ιερά δρώμενα που κρατούν σταθερά την προσήλωση των παρευρισκόμενων θεατών.
Το τέλος της γιορτής σηματοδοτείται από τη στιγμή όπου καταστρέφεται το άγαλμα που αντιπροσωπεύει τις κακές δυνάμεις, με τα κομμάτια του να πετιούνται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με τη λειτουργία των ιερέων να φέρνει τον εξαγνισμό της ψυχής μετά τον θάνατο.

Για πάνω από τρεις χιλιετίες η Ινδία υπήρξε κοιτίδα και σταυροδρόμι πολλών σημαντικών πολιτισμών και θρησκειών. Μεταξύ αυτών των θρησκειών είναι και ο Βουδισμός, ο οποίος γεννήθηκε στη βόρεια Ινδία (στο σημερινό Νεπάλ), και τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Εξαιτίας της εισβολής των κινέζων στο Θιβέτ τη δεκαετία του 1950, χιλιάδες δάσκαλοι του Βουδισμού έχουν βρει καταφύγιο σε πιο φιλικούς τόπους, έτσι ο Βουδισμός έχει εξαπλωθεί σήμερα σε όλες τις ηπείρους.
Ο Βούδας άρχισε να διδάσκει τα πλήθη τον 6ο αιώνα π.Χ. από το αρχαίο βασίλειο της Μαγκάντα. Ανάμεσα στους μαθητές του Βούδα συγκαταλέγονταν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, πολλοί από τους οποίους φρόντισαν να εξαπλωθεί το καινούριο φιλοσοφικό ρεύμα σε όλη την Ινδία. Χάρη σε αυτούς τους υποστηρικτές του Βουδισμού, ανεγέρθηκαν μοναδικοί ναοί και μοναστήρια σε όλη την ινδική επικράτεια, πολλά από τα οποία διατηρούν την ιερότητά τους ακόμα και σήμερα, παρά τις καταστροφές που υπέστησαν από επιδρομές μουσουλμάνων ανά τους αιώνες. Στις μέρες μας, χάρη πλέον στην ευκολία των μετακινήσεων, συρρέουν χιλιάδες πιστοί από όλο τον κόσμο στη βόρεια Ινδία για να προσκυνήσουν στους ιστορικούς τόπους, όπως στη Μποντγκάγια, το Σαρνάτ, την Κουσιναγκάρα, τη Ναλάντα και πολλούς άλλους, όπου περπάτησε, έζησε και δίδαξε ο Βούδας.

Τα Χριστούγεννα του 1865 (στις 30/12), όταν η (σημερινή) Ινδία ήταν μέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας, η οικογένεια Κίπλινγκ που τότε ζούσε στη Βομβάη υποδέχθηκε ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Ήταν ο Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, ένας από τους πιο σπουδαίους Βρετανούς συγγραφείς, ο πρώτος Βρετανός που κέρδισε ποτέ το βραβείο Νόμπελ (1907).
Ο Κίπλινγκ αναδείχθηκε κορυφαία φιγούρα των βρετανικών γραμμάτων, υπηρετώντας πολλά είδη, από το διήγημα και την ποίηση μέχρι την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Ένα από τα κορυφαία έργα του είναι το πασίγνωστο Βιβλίο της Ζούγκλας, μία σειρά ιστοριών που δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά το 1893: στις ιστορίες αυτές ο Κίπλινγκ δημιούργησε μία μεγάλη σειρά από χαρακτήρες, που όλοι ήταν ζώα της ζούγκλας, που μιλούσαν και εκφράζονταν με ανθρώπινο τρόπο. Ο πιο διάσημος πάντως χαρακτήρας ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος, ο Μόγλης, ένα αγόρι που οι λύκοι της ινδικής ζούγκλας βρήκαν ως βρέφος, παρατημένο από τους ανθρώπους, και το ανέθρεψαν σαν δικό τους παιδί. Μέσα από τις ιστορίες αυτές ο Κίπλινγκ προσπάθησε να περάσει ένα σωρό κανόνες και συμβουλές για τις διαπροσωπικές σχέσεις, για την ασφάλεια, για την οικογένεια και την κοινότητα. Ήταν τέτοια η επιτυχία του βιβλίου, που τα Σώματα Προσκόπων υπό τον ίδιο τον Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ, ο ιδρυτής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Προσκοπικής Κίνησης, ζήτησε την άδεια από τον Κίπλινγκ ώστε το Βιβλίο της Ζούγκλας να χρησιμοποιείται από τους προσκόπους λόγω του ηθικού του τόνου. Άδεια που φυσικά δόθηκε με χαρά. Αν έχετε μάλιστα διαβάσει το Βιβλίο της Ζούγκλας, θα αναγνωρίσετε πως ο αρχηγός των λύκων, ο Ακέλας, έχει δώσει το όνομά του στον αρχηγό κάθε ομάδας προσκόπων, που ονομάζεται ακριβώς «ακέλας»!

Μια ασιατική Νηρηίδα αναδύεται από το μεγαλύτερο δέλτα ποταμών του κόσμου, με ένα βασιλικό αιλουροειδές στο πλευρό της.
Νύμφη του νερού το Μπαγκλαντές, απλώνεται στις εκβολές των Γάγγη (Πάντμα), Βραχμαπούτρα (Γιαμούνα) και Μέγκνα, μια από τις πιο εύφορες περιοχές του κόσμου. ‘Σπονδυλική στήλη’ της ένα απέραντο υδάτινο σύστημα ποταμών και παραποτάμων που την κατακερματίζουν και πλημμυρίζουν ζωή μια χώρα σχεδόν επίπεδη.. τόσο που το 10% του εδάφους της θα βουλιάξει, αν η στάθμη της θάλασσας ανέβει κατά ένα μέτρο, λόγω κλιματικής αλλαγής. Το νερό, ευλογία και κατάρα.. 
Πάνω στον Τροπικό του Καρκίνου, μοιάζει  μήτρα της Γης; ποτέ το θερμόμετρο δεν έχει δείξει μηδέν βαθμούς ή λιγότερο.. βροχές και πλημμύρες από τους μουσώνες την σαρώνουν. Σε τούτα οφείλονται καταστροφές αλλά και θησαυροί: το μεγαλύτερο δάσος μανγκρόβια στον κόσμο (Σουνταρμπάνς) απέραντες καλλιέργειες τσαγιού, ορυζώνες, εξωτικά φρούτα αλλά και λεοπαρδάλεις κροκόδειλοι, ελέφαντες, πίθηκοι, ελάφια, κόμπρες, δελφίνια, 628 είδη πουλιών και το εθνικό ζώο: η τίγρη της Βεγγάλης.
‘Πλούτος’ του και οι κάτοικοί του: 163 εκατομμύρια, 8η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου (με έκταση μόλις λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα). Ζεστοί, φιλόξενοι και λάτρεις των.. σέλφις, εργάζονται -συχνά υπό δύσκολες συνθήκες- για μια από τις 11 πλέον αναδυόμενες οικονομίες, που… ντύνει τον πλανήτη (2ος μεγαλύτερος εξαγωγέας ρούχων) και τον προμηθεύει με αγροτικά προϊόντα και ψάρια. Τα τελευταία, τα ψαρεύουν κάποιοι τηρώντας μια παράδοση χιλίων ετών: το ψάρεμα με ενυδρίδες, που σαν.. τσοπανόσκυλα σπρώχνουν ψάρια και γαρίδες στα δίχτυα!
Ο λάτρης της φύσης και της περιπέτειας, εδώ θα νιώσει Ταρζάν και Μόγλης… κι ο εξερευνητής πολιτισμών και τελετουργικών, Ιντιάνα Τζόουνς και Λάρα Κροφτ. Τεμένη, βουδιστικοί και ινδουιστικοί ναοί, πνιγμένοι στη ζούγκλα, με χαρακτηριστικό στοιχείο την τερακότα και επιρροές από άραβες και πέρσες. Το μπάνγκαλοου -το λέει και το όνομά του- γεννήθηκε στην Βεγγάλη.
Εδώ και η μακρύτερη, χωρίς διακοπή, παραλία στον κόσμο. Cox’s Bazar: 125 χλμ. ασημένια αμμουδιά, γλιστρά σαν γοργόνα, στα νερά του Κόλπου της Βεγγάλης. Σερφ στο ηλιοβασίλεμα σαν φλογισμένο όνειρο.. κι αν πας ως το νησάκι Σεν Μάρτινς, θα δεις τις παγόδες της Μιανμάρ, στην απέναντι όχθη και θα αράξεις στην παραλία, όπως οι παλιές ξύλινες βαρκούλες.
Μπαγκλαντές σημαίνει ‘η χώρα των Μπενγκάλι’, από το αρχαίο βασίλειο των Vanga, που με το πέρασμα των αιώνων μετεξελίχθηκε σε πριγκιπάτο, σουλτανάτο, κομμάτι της αυτοκρατορίας των Μογγόλων, πρώτο έδαφος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών, ανατολικό Πακιστάν (με τον διαχωρισμό Ινδίας-Πακιστάν το 1947) και αυτόνομο κράτος μόλις το 1971. Πλούσιος και κοσμοπολίτικος εμπορικός κόμβος, με εξαγωγές μουσελίνας, μεταξιού και ζηλευτή ναυπηγική (που αντέγραψαν οι ευρωπαίοι).

Σε ηλικία μόλις δύο ετών ο Λάμο Νταντούπ, γόνος αγροτικής οικογένειας (1935), δέχθηκε στο ταπεινό πατρικό του την επίσκεψη μιας αποστολής υψηλόβαθμων Θιβετιανών ιερέων, τους οποίους οδήγησε εκεί μια προφητεία. Το αγοράκι αναγνώρισε ορισμένα αντικείμενα που ανήκαν σε παλαιότερες ενσαρκώσεις του Δαλάι Λάμα και επαλήθευσε έτσι την προφητεία. Έκτοτε οι Θιβετιανοί θεωρούν ότι είναι η 14η μετενσάρκωση του βασιλιά-θεού τους. Στα τέσσερα χρόνια του ο «μοναχός» πλέον Τενισίν Γκιάτσο ανέβηκε στον θρόνο του λέοντος.
Κατά τον λαμαϊσμό -θιβετιανή εκδοχή του βουδισμού-, ο εκάστοτε Δαλάι Λάμα («Ωκεανός της Σοφίας») αποτελεί μετενσάρκωση του Τσενρεζί, του προστάτη θεού του Θιβέτ. Από το 1642 ο Δαλάι Λάμα, πνευματικός και κοσμικός συνάμα ηγεμόνας των Θιβετιανών, κατοικούσε στο τεράστιο παλάτι-ναό Ποτάλα, στη Λάσα. Το 1950 οι Κινέζοι κατέλαβαν το Θιβέτ, κατέλυσαν βίαια τους πατροπαράδοτους θρησκευτικούς θεσμούς και καθαίρεσαν τον Δαλάι Λάμα. Το 1959, ύστερα από αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων, στη διάρκεια των οποίων χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες ζωές και 6.000 ναοί και μοναστήρια, ο Τενισίν Γκιάτσο κατέφυγε σε ένα ορεινό χωριό στην Ινδία, κοντά στην Νταραμσάλα, όπου σχημάτισε μια δημοκρατική εξόριστη κυβέρνηση της κατεχόμενης χώρας του. Ο 14ος Δαλάι Λάμα, Τενισίν Γκιάτσο, δεν εκπροσωπεί μόνο τον ειρηνικό απελευθερωτικό αγώνα των Θιβετιανών. Το 1989 του απονεμήθηκε στο Όσλο το Νόμπελ Ειρήνης. Ο χώρος της κατοικίας του 14ου Δαλάι Λάμα στο παλάτι Ποτάλα διατηρήθηκε στην αρχική του μορφή. Ο ίδιος κατέφυγε στην Ινδία το 1959, εννέα χρόνια μετά την εισβολή των κινεζικών στρατευμάτων στις 17 Νοεμβρίου του 1950. Ένδειξη μεγάλης τιμής είναι τα αγάλματα του 5ου Δαλάι Λάμα και του Βούδα Σακιαμούνι του 17αι., με τον ιδιαίτερα πλούσιο διάκοσμο.

Ο δρόμος του μεταξιού

Ο "Δρόμος του Μεταξιού" είναι ένα μάλλον απατηλό όνομα για το μεγάλο εμπορικό δρόμο Ανατολής - Δύσης, στο βαθμό που αφήνει να εννοηθεί ότι τα καραβάνια που διέσχιζαν την Κίνα, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, ακολουθούσαν μία και μόνη διαδρομή και διακινούσαν ένα και μόνο αγαθό, το πολύτιμο μετάξι.
Στην πραγματικότητα, ο Δρόμος του Μεταξιού προσδιορίζει ένα τεράστιο δίκτυο από μονοπάτια καραβανιών - εμπορικών διαδρομών που ελίσσονταν ανάμεσα σε μερικά από τα ψηλότερα βουνά και τις πιο ανεμόδαρτες ερήμους της γης, ανάμεσα από κινούμενες αμμοθίνες, δύσβατα μονοπάτια, στέπες, πόλεις και κωμοπόλεις. Μονοπάτια που συγχωνεύονταν σε μια χούφτα περάσματα που είχαν χαραχθεί σε μερικά από τα πιο αδιαπέραστα βουνά του κόσμου - το Παμίρ, το Ινδοκούς και το Καρακορούμ – και μετά πάλι πολλαπλασιάζονταν, ωοτοκώντας δεκάδες διαδρομές απόκλισης.
O "Δρόμος του Μεταξιού", η μακρύτερη εμπορική οδός του κόσμου, αποτέλεσε για πάνω από 2.000 χρόνια μία από τις σημαντικότερες και συνάμα γοητευτικότερες πολιτιστικές περιπέτειες στην ανθρώπινη ιστορία. Ανέπτυξε ένα χωρίς προηγούμενο εμπόριο, αλλά η  πραγματική του δόξα και η θέση του στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν το αποτέλεσμα της ανταλλαγής ιδεών, τεχνολογίας και θρησκευτικών δοξασιών ανάμεσα στα διάφορα έθνη.
Από το δρόμο αυτό δεν διακινήθηκαν μόνο το πολυπόθητο μετάξι, πολύτιμες πέτρες και άλλααγαθά, αλλά και θρησκείες, πολιτισμοί γλώσσες, παραδόσεις, εμπειρίες, γνώσεις, ανακαλύψεις, γεύσεις, ιδέες. Κατά τη διάρκεια των αιώνων ο Δρόμος του Μεταξιού, που συνέδεε τους μεγαλύτερους πολιτισμούς του τότε γνωστού κόσμου, έγινε το σύμβολο κάθε επαφής Ανατολής – Δύσης.
Ο δρόμος αυτός χρησιμοποιήθηκε από ιδρυτές διαφόρων θρησκειών, ιερείς και μοναχούς, εργάτες και καλλιτέχνες, καθώς και από τους πρώτους "ερευνητές".
Από το δρόμο αυτό έφτασε ο Βουδισμός στην Κίνα, εδώ συναντήθηκε με το Ελληνικό πνεύμα που είχε ριζώσει στην περιοχή από τα χρόνια του Μέγα Αλέξανδρου.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν αιώνες αργότερα οι Νεστοριανοί μοναχοί που αποκάλυψαν στον Ιουστινιανό το μυστικό της παραγωγής του μεταξιού, ένα από τα πιο καλοπροστατευμένα μυστικά της ιστορίας. Από το δρόμο αυτό ο Βενετός Μάρκο Πόλο πραγματοποίησε το ταξίδιτου στην Ανατολή.
Το μετάξι αδιαμφισβήτητα ανακαλύφθηκε στην Κίνα όπου, λόγω της υπέροχης αίσθησης και της μεγαλοπρεπούς εμφάνισής του, προτιμήθηκε για την κατασκευή των ρούχων. Η ιστορία του βέβαια χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι συνυφασμένη με Κινέζικους μύθους και παραδόσεις.
Οι Κινέζοι απαγόρευαν με αυστηρούς νόμους τη διάδοση της σηροτροφίας, ενώ η εξαγωγή των σπόρων του μεταξοσκώληκα τιμωρούνταν με θάνατο. Επιτρεπόταν μόνο η εξαγωγή κατεργασμένων νημάτων και υφασμάτων. Η Ιαπωνία, οι Ινδίες και η Περσία ήταν κέντρα εμπορίας του εξαγόμενου μεταξιού.
Αυτό άλλαξε 3ο π.Χ. αι., όταν τα ταξίδια του ZHANG QIAN έφεραν τη δυναστεία των Χαν (206 π.Χ.-220 μ.Χ.) σε επαφή με πολλά Κεντροασιατικά βασίλεια και άνοιξαν τον μεγάλο εμπορικό δρόμο ΑΝΑΤΟΛΗΣ – ΔΥΣΗΣ. Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323 π.Χ.) το μεταξωτό ύφασμα εισήχθη και στην αρχαία Ελλάδα. Στα Ρωμαϊκά χρόνια οι εισαγωγές κατεργασμένης και ακατέργαστης Σινικής κλωστής και έτοιμων υφασμάτων συνεχίστηκαν. Οι πηγές μαρτυρούν ότι την περίοδο αυτή το μετάξι είχε τεράστια αξία, ίση με αυτήν των πολύτιμων λίθων και του χρυσού. Από το 105 π.Χ. η Κίνα και η Παρθία ξεκίνησαν τις εμπορικές συναλλαγές μέσω του δρόμου των καραβανιών που υπήρχε μεταξύ τους. Τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο Δρόμος του Μεταξιού. Όμως μόλις το 1870 ο Γερμανός γεωγράφος Φερδινάνδος φον Ριτχόφεν έδωσε το όνομα που μας είναι πια γνωστό ως ο "Δρόμος του Μεταξιού".
Το εμπόριό του αρχικά γινόταν από μεγάλα καραβάνια εμπόρων και ζώων που ταξίδευαν μέσα από δύσβατα μονοπάτια πάνω σε κάποια από τα ποιο αφιλόξενα εδάφη της επιφανείας της γης – ερήμους και χιονοσκέπαστα βουνά. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζαν οι έμποροι των καραβανιών ήταν τεράστιοι, όπως τεράστια όμως ήταν και τα κέρδη κάθε αποστολής, της οποίας η χρονική διάρκεια ξεπερνούσε πολλές φορές τα 2 χρόνια.
Ήταν πραγματικά ασύλληπτο το μέγεθος των δυσκολιών, της απόστασης και των κινδύνων για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης που επιχειρούσαν να συμμετάσχουν σ' αυτό το εμπορικό καραβάνι, σ' αυτό το πολιτισμικό "αλισιβερίσι" Ανατολής - Δύσης!
Το καλοκαίρι τα καραβάνια ταξίδευαν κατά τη διάρκεια της νύχτας - φοβόντουσαν λιγότερο τους μυθικούς δαίμονες της ερήμου παρά την αφόρητη ζέστη. Μεγάλες αμμοθύελλες ανάγκαζαν ανθρώπους και ζώα να σκύβουν στο χώμα για μέρες μέχρι να περάσει. Ασθένειες υψομέτρου, τύφλωση από το χιόνι κλπ επιδρούσε σε ζώα και ανθρώπους που μαζί με τις αναρριχήσεις ήταν αιτίες πολλών ατυχημάτων.
Για το φόβο των ληστών που έλκονταν από τα φορτία του μεταξιού, πολυτίμων λίθων, αρωμάτων και μπαχαρικών, οι έμποροι ένωναν τις δυνάμεις τους σχηματίζοντας μεγάλα καραβάνια 1000 καμηλών (κυρίως αυτών με δύο καμπούρες, τις βακτριανές).
O εμπορικός αυτός δρόμος των καραβανιών ήταν μια αρτηρία μήκους 12.000 χιλιομέτρων – η απόσταση μεταξύ των δύο οικουμενικών πρωτευουσών της εποχής εκείνης: το Ξιάν της Κίνας και της Κωνσταντινούπολης του Βυζαντίου.
Για 12.000 χιλιόμετρα και διασχίζοντας 17 χώρες, η κύρια αυτή εμπορική αρτηρία του κόσμου ένωνε κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς του κόσμου: Κινεζικό, Μογγολικό, Ινδικό, Περσικό, Μεσοποταμιακό, Αιγυπτιακό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό, Βυζαντινό.
Με αφετηρία τη μεγαλοπρεπή πρωτεύουσα της Κίνας, το Χιάν (Τσαγκ Αν), τη μητρόπολη του μεταξιού, τα καραβάνια των Κινέζων εμπόρων, φορτωμένα με χιλιάδες μέτρα μεταξιού, πήγαιναν βορειοδυτικά, διέσχιζαν το γεωγραφικό διάδρομο του Γκανσού στην επαρχία GANSU και το διάδρομο HEXI στο Σινικό τείχος, με προορισμό την πόλη - όαση Ντουνγκχουάνγκ, "το άκρο του πολιτισμένου κόσμου" για τους Κινέζους, ένα ισχυρό στρατιωτικό οχυρό, που την εποχή της άνθισης του δρόμου του Μεταξιού ήταν μια από τις  πλουσιότερες πόλεις της Ασίας. Στο Ντουνχουάνγκ καταλήγει το περίφημο Σινικό Τείχος έχοντας διανύσει μια πορεία χιλιάδων χιλιομέτρων πάνω στο ποικιλόμορφο ανάγλυφο της  Κινεζικής γης. Από το σημείο αυτό και μετά, την προστασία της Ουράνιας Αυτοκρατορίας επωμιζόταν η φοβερή έρημος Τακλαμακάν, της οποίας το όνομα σημαίνει "η έρημος που δεν έχει επιστροφή", μαζί με την οροσειρά των Ιμαλαΐων στο νότο και την έρημο Γκόμπι στο βορρά.
Εκεί, πωλούσαν ή αντάλλαζαν εμπορεύματα με τους Κεντροασιάτες μεσίτες - Πάρθους, Σογδιανούς, Ινδούς, Κουσάν - που τα μετέφεραν στις πόλεις των Περσών, των Συρίων και των Ελλήνων εμπόρων. Κάθε αλλαγή ανέβαζε το κόστος της τελικής τιμής του προϊόντος, που έφθανε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από Εβραίους και Έλληνες εμπόρους. Μέχρι το Ντουνχουάνγκ τα καραβάνια είχαν διανύσει περίπου 800 χιλιόμετρα. Τα επόμενα 1.500 χιλιόμετρα ήταν τα δυσκολότερα όλης της διαδρομής. Στις παρυφές της Τακλαμακάν, με θερμοκρασίες ημέρας 400 C και νύχτας -200 C, οι αμμοθύελλες ήταν σφοδρές και οι κινούμενες αμμοθίνες έχουν θάψει ολόκληρες πόλεις.
Στο Ντουνχουάνγκ οι δρόμοι χωρίζονταν:
• Πολλά καραβάνια έπαιρναν το Βόρειο δρόμο μέσω του περάσματος JadeGate (Yumenguan), βορειοδυτικά του Ντουνχουάνγκ, κατά μήκος των Νότιων πλαγιών των Τιέν Σαν (TienShan, Ουράνια όρη). Περνούσαν τη Βόρεια πλευρά της ερήμου ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ προς τις πόλεις-οάσεις Hami, Turpan, Yangi, Korla, Kucha, Aksu και  Kashgar.
• Άλλοι διάλεγαν τον πιο δύσκολο αλλά ίσιο δρόμο από το YangguanPass, Νοτιοδυτικά του Ντουνχουάνγκ και κατά μήκος των Βόρειων πλαγιών του βουνού Kunlun, στη Νότια πλευρά της ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ, προς τις πόλεις-οάσεις Μίραν, Έντερε, Νίγια, Κερίγια, Khotan, Yarkand και Kashgar.
• Στην ουσία τα δύο αυτά τμήματα ακολουθούσαν την περίμετρο της ερήμου ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ.
• Άλλο ένα παρακλάδι ήταν ο "δρόμος του κέντρου": από το Γιού Μεν Κουάν περνούσε κοντά στη Βόρεια όχθη της λίμνης ΛοπΝορ και διασχίζοντας την όαση Λουλάν κατέληγε στο Βόρειο κλάδο.
• Οι συνηθισμένοι στις απάνθρωπες κλιματολογικές συνθήκες της ερήμου ντόπιοι, χρειάζονταν συνήθως ένα μήνα πορείας μέσα από οάσεις και αμμόλοφους προκειμένου να φτάσουν στο Κασγκάρ, την πόλη-σταυροδρόμι των εμπόρων. Ίσως δεν υπάρχει άλλη περιοχή πάνω στη γη, στην οποία επί αιώνες ο πολιτισμός να επηρεάστηκε τόσο πολύ από την οικονομία, όσο στους εμπορικούς δρόμους της Κεντρικής Ασίας και ιδιαίτερα στις πόλεις – οάσεις ανάμεσα στο Ντουνχουάνγκ και το Κασγκάρ (Kashi). Εκεί όπου οι ορεινοί όγκοι της Κεντρικής Ασίας αγκαλιάζουν την έρημο Τακλαμακάν και το Ισλάμ διαπερνά τα σύνορα της Κίνας, βρίσκεται η σημαντικότερη όαση της Κινεζικής Δύσης, το Κασγκάρ, μια πόλη – σταθμός στο δρόμο του μεταξιού και των καραβανιών της Κεντρικής Ασίας. Η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Ουιγούροι και η πόλη είναι διάσπαρτη με μνημεία Μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής.
Στην πόλη αυτή τα εμπορεύματα για άλλη μια φορά άλλαξαν χέρια, περνώντας σε τολμηρούς ορεσίβιους μεταπράτες, οι οποίοι είχαν διάφορες επιλογές, προκειμένου τα φορτία τους να φτάσουν στη δυτική πλευρά των βουνών που αγκάλιαζαν το Κασγκάρ.
• Κάποιοι πήγαιναν Δυτικά από το πέρασμα Terek των TienShan για να βρεθούν στη συνέχεια στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, στα βασίλεια της Fergana και Σογδιανής (Τασκένδη, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα του σημερινού Ουζμπεκιστάν) και πέρα από τον ποταμό Ώξο στη Merv. H διαδρομή αυτή των καραβανιών ήταν η πιο γνωστή και προτιμητέα από τους εμπόρους της εποχής εκείνης.
• Άλλοι διέσχιζαν την οροσειρά των Παμίρ κοντά στη Tashkurgan και πήγαιναν κατά μήκος του WakhanCorridor του Αφγανιστάν, στο αρχαίο Ελληνοπερσικό βασίλειο της Βακτρίας και από εκεί συναντούσαν το Βόρειο δρόμο στη Merv της Περσίας.
• Άλλος δρόμος από το Kashgar περνούσε από την Tashkurgan και μέσω του ορεινού περάσματος του Karakoram έφθανε στο σημερινό Αφγανιστάν. Ήταν ίσως το δυσκολότερο κομμάτι του δρόμου, η λιγότερο γνωστή και προτιμητέα διαδρομή.
• Επίσης υπήρχαν βραχίονες με κατεύθυνση νότια προς το Καρακοράμ και την Ινδία και βόρεια μέσω του ποταμού Ili στις στέπες της Σάκα.
Από τη Merv ο δρόμος συνέχιζε Δυτικά - πιο εύκολα πια - προς την παλιά πρωτεύουσα της Παρθίας, την Εκατόμπυλο (σημερινή Damghan), διέσχιζε το Βόρειο Ιράν (Τεχεράνη, Ταυρίδα), συνέχιζε Νότια της Κασπίας προς τη Χαμαντάν (Νοτιοδυτικά της Τεχεράνης) και προς τις αρχαίες δίδυμες πόλεις Σελευκεία και Κτησιφώντα κοντά στη Βαγδάτη, στον ποταμό Τίγρη.
Από εκεί διάφοροι δρόμοι οδηγούσαν μέσω Συρίας στην Αντιόχεια, στην Παλμύρα, στις Ανατολικές ακτές της Μεσογείου και στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία – αργότερα και στην Κωνσταντινούπολη. Τα αγαθά προωθούντο μέσω της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, ενώ τα καραβάνια επέστρεφαν με νέα φορτία πάνω στα ίδια μονοπάτια.
Μπαχαρικά, πορσελάνες, πολύτιμοι λίθοι, αρώματα κινούνταν προς δυσμάς με αντάλλαγμα χρυσάφι, ασήμι, γυαλί, μαργαριτάρια, κοράλλια, μάλλινα και λινά υφάσματα. Στη μέση βρισκόταν η Κεντρική Ασία που με τα ζώα της - άλογα και βακτριανές καμήλες - βοηθούσε στη διακίνηση των αγαθών και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Από την Κίνα ήρθαν το γλυκάνισο, τα τριαντάφυλλα, τα χρυσάνθεμα, το κεχρί, η μουριά, αλλά και το χαρτί, η πυρίτιδα και η μαγνητική πυξίδα.
Από τη Δύση ήρθαν στην Κίνα το τριφύλλι και τα κρασοστάφυλα. Η τέχνη της παρασκευής κρασιού ήρθε αργότερα.
Από την Περσία φιστίκια, ροδάκινα, αχλάδια, καρύδια, νάρκισσος, μύρο, λιβάνι.
Από την Κεντρική Ασία αμύγδαλα, jade, λάπιςλάζουλι, αγγούρια, κρεμμύδια, άλογα.
Από την Ινδία σπανάκι, λωτός, σανδαλόξυλο, πιπέρι, βαμβάκι.
Η πτώση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας το 15ο αιώνα διατάραξε τη ροή των αγαθών διαμέσου της Ασίας και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αναζητούν θαλάσσιες οδούς προς την Άπω Ανατολή. Πορτογαλέζικα πλοία - εξοπλισμένα με πυξίδες και εφοδιασμένα με πυρίτιδα - έφτασαν στην Κίνα το 1515, ανοίγοντας το δρόμο στην ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου, το οποίο έκανε πλέον περιττό το Δρόμο του Μεταξιού, με αποτέλεσμα τη βαθμιαία παρακμή του.

Πρόκειται για μία πόλη που ξεπερνά σε ηλικία τα 2000 χρόνια. Ανήκει στην αυτόνομη νομαρχία Σιντσιάνγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και βρίσκεται στο δυτικό άκρο της χώρας κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν, τη Κιργιζία, το Πακιστάν και το Τατζικιστάν. Λειτουργεί σαν ένας κόμβος στο σημείο όπου ενώνονται ο βόρειος και ο νότιος δρόμος του μεταξιού που κυκλώνουν την έρημο Τάκλα Μακάν. Επιπλέον όμως από την Κασγκάρ και προς δυσμάς ανοίγονται εδώ και αιώνες σαν βεντάλια όλοι οι οδοί εξόδου του μεταξιού από την Κίνα προς την Κεντρική Ασία και την Περσία, τον Ινδοκαύκασο και το Αφγανιστάν, τα όρη Καρακορούμ, το Πακιστάν και την Ινδία.
Ευλόγως, λοιπόν, λόγω τοποθεσίας και κομβικής σημασίας για το εμπόριο πολύτιμων ειδών, η Κασγκάρ σε όλη την ιστορία της υπήρξε μήλο της έριδος πολλών βασιλείων και αυτοκρατοριών: Κινέζοι, Μογγόλοι, Τούρκοι, Θιβετιανοί κ.α., όλοι πέρασαν από εκεί ως κυρίαρχοι. Επίσης η πόλη υπήρξε πολλάκις πεδίο μαχών και επιθέσεων, των φυλών που κατέβαιναν από τις στέπες…
Σήμερα η Κασγκάρ έχει πληθυσμό περίπου 500.000 κατοίκους και χαρακτηρίζεται ως Ειδική Οικονομική Ζώνη − είναι η μόνη πόλη στη δυτική Κίνα με αυτή τη διάκριση. Επίσημη γλώσσα είναι τα κινεζικά ωστόσο οι κάτοικοι, Ουιγούροι, Τατζίκοι, Κιργίζιοι, Ουζμπέκοι, Καζάκοι, Παστούν, Μογγόλοι κ.α., μιλάνε μια δική τους γλώσσα που μοιάζει πιο πολύ με αραβικά ή τουρκικά…
Αλλά και αρχιτεκτονική της πόλης, είναι ένα γοητευτικό λαβυρινθώδες πλέγμα, σαν τον πληθυσμό της:  χαμηλά πλίνθινα κτίρια, σκιερά σοκάκια, στοές με ξύλινα υποστυλώματα, μυστικά περάσματα… Όλο αυτό το εντυπωσιακό αστικό σύστημα χάρη στον τουρισμό γλύτωσε από την μπουλντόζα της κινεζικής αναμόρφωσης της χώρας, και παραμένει αλώβητο σαν ζωντανό μουσείο! Εκεί κάθε Κυριακή λοιπόν γίνονται δύο μεγάλα παζάρια. Η ζωοπανήγυρη έξω από την πόλη και το μεγάλο παζάρι μέσα σε αυτήν. 
Η ζωοπανήγυρη είναι μάλλον η εντυπωσιακότερη του κόσμου. Σε μία τεράστια έκταση-αλάνα, αμέτρητα ζώα, αγελάδες, πρόβατα, κατσίκια, γαϊδούρια, εκτίθενται πάνω σε καρότσες φορτηγών, χύμα στον δρόμο, περιφραγμένα ή στοιχισμένα, αναλόγως το είδος και τον σκοπό της πώλησης (κατοχή ή σφαγή). Πέριξ της αλάνας είναι στημένες καντίνες και υπαίθριες ψησταριές για το τσιμπούσι της συμφωνίας. Στην Κίνα είναι έθιμο οι καλές συμφωνίες να επισφραγίζονται με φαγητό και ποτό.
Το ανάλογο συμβαίνει και στο μεγάλο παζάρι που γίνεται μέσα στην πόλη. Εκεί τα εμπορεύματα είναι από τρόφιμα και μπαχαρικά, έως πολύχρωμα μεταξωτά υφάσματα. Επίσης πάνω στον δρόμο προσφέρονται υπηρεσίες κουρείων, οδοντιατρείων, τσαγκαράδικων, ραφτών, σιδεράδικων, ξυλουργείων και λοιπών υπηρεσιών. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και πάλι στημένες ψησταριές, μαγειρεία, φούρνοι, όλα υπαίθρια. Αυτή είναι η Κασγκάρ. Μία πόλη-κόμβος των μεγάλων καραβανιών που διένυαν τον δρόμο του μεταξιού για 20 αιώνες. Μία πόλη που απαρτίζεται από πολλές εθνότητες και φυλές και που γνώρισε πολλές κυριαρχίες αλλά στην πραγματικότητα πάντα υπάκουε μόνο σε μία: αυτή του παγκόσμιου εμπορίου. Από την προ Χριστού εποχή ως σήμερα.

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Όταν σου λένε ότι μία λίμνη είναι η πιο όμορφη του κόσμου αναρωτιέσαι «γιατί;»… Νομίζεις ότι υπερβάλλουν. Η περίπτωση της Τόμπα όμως στη Σουμάτρα είναι διαφορετική. Υπάρχουν λόγοι, που την κάνουν όχι μόνο την πιο όμορφη αλλά και την πιο σημαντική για τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη. Καιίσωςτηνπιοεπικίνδυνηγιατομέλλοντουπλανήτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματαμε τη σειρά. Η λίμνη Τόμπα έχει παράξενο σχήμα. Πρόκειται για μία τεράστια λίμνη-κρατήρα υπερηφαιστείου. Υπερηφαίστειο είναι το εξαιρετικά μεγάλο ηφαίστειο που αν εκραγεί προκαλεί σοβαρές αλλαγές στο κλίμα, στη γεωλογία, στη χλωρίδα στην πανίδα ακόμη και στη γενετική του πλανήτη – λέγεται ότι κάποια χαρακτηριστικά των κατοίκων της Ινδίας και της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής συνδέονται με τη μεγαλύτερη τέτοια έκρηξη που σημειώθηκε πριν από 25 εκατ. χρόνια στο υπερηφαίστειο της Τόμπα.. Αυτή είναι μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη γνωστή ηφαιστειακή έκρηξη οπουδήποτε στη Γη.
Και ναι… το ηφαίστειο της Τόμπα είναι ακόμη ενεργό και σχηματίζει ένα νησί στο κέντρο της λίμνης μεγέθους όσο η Σιγκαπούρη! Το νησί περιλαμβάνει τέσσερις κώνους, τέσσερα στρωματο-ηφαίστεια και τρεις ορατούς κρατήρες. Η ίδια η λίμνη που περιβάλει το υπερηφαίστειο είναι η μεγαλύτερη του κόσμου με έκταση 1.145 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 505 μέτρα. Γενικώς αυτό που λένε είναι πως θυμίζει περισσότερο ωκεανό παρά λίμνη… Βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και λόγω του κλίματος θεωρείται ένας επίγειος παράδεισος για τους ντόπιους και τους επισκέπτες της. Και φυσικά διαθέτει έναν αμύθητο θησαυρό βιοποικιλότητας.
Η λίμνη Τόμπα όμως πέρα από ειδυλλιακή είναι και επικίνδυνη: βρίσκεται κοντά στο Μεγάλο Ηπειρωτικό Ρήγμα της Σουμάτρας και στην ωκεανική ζώνη καταβύθισης που συνδέει την ινδο-αυστραλιανή και την ευρασιατική τεκτονική πλάκα. Η ζώνη καταβύθισης παρουσιάζει μεγάλη σεισμικότητα. Ο σεισμός του Ινδικού Ωκεανού (2004), με μέγεθος 9,1 ρίχτερ, και ο σεισμός της Σουμάτρας με μέγεθος 8,5 ρίχτερ το 2005, με τα επακόλουθα τσουνάμι, είχαν το επίκεντρό τους σε απόσταση μικρότερη από 300 χιλιόμετρα από τη λίμνη…

Η χώρα απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά και νησίδεςκαι είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες στον κόσμο – αντιστοιχούν 138 άτομα ανά τ.χλμ. Ο συνολικός πληθυσμός της Ινδονησίας ξεπερνάει τα 265 εκατομμύρια και διαιρείται σε 300 καταγεγραμμένες φυλές. Ορισμένες από αυτές, όπως οι κάτοικοι της Δυτικής Παπούα, ζουν χωρίς καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και τη χώρα… Από την άλλη η Τζακάρτα, η πρωτεύουσα της Ινδονησίας είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο με 38 εκατ. κατοίκους… Ποιοι είναι όμως οι Ινδονήσιοι; Και γιατί συνέρευσαν εκεί;
Το πρώτο ανθρώπινο δείγμα στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εμφανίστηκεστο νησί Ιάβα, 1.500.000-35.000χρόνια πριν και είναι ο homoerectus.Ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή ο homosapiens, πρέπει να έφτασε στην περιοχή πριν από περίπου 45.000 χρόνια. Η πλειονότητα του σημερινού πληθυσμού της Ινδονησίας κατάγεται από τους Αυστρονήσιους, οι οποίοι μετανάστευσαν από τη Νοτιοανατολική Ασία περίπου το 2000 π.Χκαι εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος. Οι μέχρι τότε ιθαγενείς, Μελανήσιοι, με την έλευσητων μεταναστών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Σήμερα κατοικούν κυρίως στα νησιά Μαλούκου και στη Δυτική Νέα Γουινέα.
Τι τράβηξε όμως εκείνους τους πρώτους κατοίκους στο μεγάλο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα; Είναι προφανές: ο τόπος ήταν εύφορος και ευλογημένος. Έτσι ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη των ορυζώνωνοδήγησαν στην ακμή χωριών, πόλεων και βασιλείων. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήδη η περιοχή ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Σε αυτό βοήθησε και η ανάπτυξη του εμπορίου, π.χ. μπαχαρικών, που συνέδεε την Ινδονησία με την Κίνα και την Ινδία. Το εμπόριο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη θρησκεία. Για παράδειγμα ο ινδουισμός και ο βουδισμός έφτασαν στην Ινδονησία τον 4ο και 5ο αιώνα, όταν είχε εντατικοποιηθεί το εμπόριο με την Ινδία. Σήμερα η πιο διαδεδομένη θρησκεία στη χώρα είναι ο μουσουλμανισμός και αυτός εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα.
Φυσικά η εύφορη και εμπορική Ινδονησία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το στόχαστρο των αποικιοκρατών. Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους άρχισε το 1512, όταν πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών. Ακολούθησαν ολλανδοί και βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη στη χώρα. Το 1800 η VOCέδωσε τη θέση της στο καθεστώς των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών – δηλαδή πλέον η χώρα έγινε μια εθνικοποιημένη αποικία. Τον 20 αιώνα άρχισαν οι εξεγέρσεις… όχι μόνο ενάντια στους Ολλανδούς αλλά και σε όποια άλλη εθνότητα προωθούσε την εκμετάλλευση της χώρας. Στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν απόβαση οι Ιάπωνες. Και αμέσως μετά, το 1945 άρχισε η τετραετής Ινδονησιακή Επανάσταση ενάντια στους Ολλανδούς που κατέστησε τελικά την Ινδονησία ένα αναγνωρισμένο διεθνώς ανεξάρτητο κράτος το 1945.
Σήμερα επίσημη γλώσσα είναι τα ινδονησιακά. Παρά τα 350 χρόνια επικράτησης των Ολλανδών, τα κρεολικά ολλανδικά δεν υιοθετήθηκαν ποτέ και πια δεν τα μιλάνε παρά ελάχιστοι Ολλανδοί που ξέμειναν εκεί…
Tέλος εννοείται πως μία εδαφική περιοχή που συγκέντρωνε από την αρχαιότητα τόσο κόσμο, δεν μπορεί παρά να έχει και την ανάλογη πολιτιστική κληρονομιά. Πράγματι σήμερα η Ινδονησία έχει 9 χαρακτηρισμένα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCOσυμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Πάρκου Κόμοντο, των Μπατίκ Υφαντών και του Ανθρακωρυχείου της Σουμάτρας και βρίσκονται άλλα 19 στη λίστα αναμονής.

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.

Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

Το Βαρανάσι δε μοιάζει με καμιά άλλη πόλη στον κόσμο. Πέρα από  τα κλισέ, η πόλη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στον κόσμο των ινδουιστών που θεωρούν το Βαρανάσι (ή Μπεναρές) ως την κορύφωση της πνευματικότητας και της απελευθέρωσης της ψυχής. Αναλογιστείτε πως εδώ και πολλούς αιώνες Ινδουιστές συρρέουν στο Βαρανάσι όταν διαισθάνονται πως πλησιάζει το τέλος της ζωής τους, για να βρίσκονται εδώ όταν αυτό έρθει. Οι γραφές της ινδουιστικής παράδοσης επιβάλλουν την καύση των νεκρών στις όχθες του Γάγγη, ως την ύψιστη στιγμή της ολοκληρωτικής αποσύνδεσης από τα επίγεια, τον εξαγνισμό από τις αμαρτίες και φτάνουν την moksha, δηλαδή την πολυπόθητη απελευθέρωση.
Για εμάς τους επισκέπτες, η παρουσία μας στο Βαρανάσι είναι εμπειρία που δύσκολα εγκλωβίζεται σε λέξεις. Βλέπουμε Ινδουιστές που έρχονται στην πόλη αναμένοντας το τέλος τους, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις αργεί έως και δεκαετίες μέχρι να συμβεί, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Μη νομίζετε ωστόσο πως το τέλος αντιμετωπίζεται εδώ με μοιρολατρία. Το αντίθετο. Είναι αφορμή ευδαιμονίας, χαράς, εορτασμού. Ο ιερός Γάγγης είναι σημείο αναφοράς για τον Ινδουιστή και η πνευματικότητα που αποπνέει το Βαρανάσι γίνεται αισθητή σε κάθε γωνιά του…

Το Ντεβ Ντιβάλι είναι η μεγαλύτερη γιορτή των ινδουιστών (αλλά και των Τζαϊνιστών ή των Σιχ), μία πανδαισία χρωμάτων, φώτων και ύμνων σε μία μυστηριακή ατμόσφαιρα. To φεστιβάλ γιορτάζεται κατά τη διάρκεια του ινδουιστικού σεληνιακού μήνα Κάρτικα (μέσα Οκτώβρη-μέσα Νοέμβρη). Συμβολίζει τη νίκη του φωτός πάνω στο σκοτάδι, το καλό πάνω από το κακό, τη γνώση πάνω στην άγνοια και την ελπίδα πάνω από την απελπισία. Το φεστιβάλ Ντεβ Ντιβάλι, στο Βαρανάσι, μας ταξιδεύει σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ο εορτασμός συνδέεται άμεσα με τη Λάκσμι, τη θεά της ευημερίας, και τον Γκανέσα, θεό της σοφίας, με δεκάδες ακόμα τοπικές παραδόσεις που συμπεριλαμβάνουν πολλές ακόμη θεότητες.

Οι γιορτές Πουσκάρ (Pushkar Mela) είναι ένα από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ της Ινδίας, το μεγαλύτερο στο είδος του στην Ασία. Εκεί, κάθε χρόνο συγκεντρώνονται περισσότεροι από 200.000 έμποροι από την επαρχία, αλλά και πολλοί πιστοί, οπότε ολόκληρη η πόλη και τα προάστιά της μεταμορφώνονται σε υπαίθριο πανηγύρι αρωμάτων, χρωμάτων και ήχων.

Η Ayurveda (Αγιουρβέδα) είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας, η οποία χρονολογείται από το 1500 π.Χ.
Η λέξη, που αποτελείται από δύο συνθετικά (το ayur που στα σανσκριτικά σημαίνει ζωή και το veda που σημαίνει γνώση), περιγράφει την πεμπτουσία της μεθόδου αυτής.
Η Ayurveda ρίχνει φως στη σωστή λειτουργία του σώματος, παρέχοντας βασικές πληροφορίες για το φαγητό, τον ύπνο και το σεξ - τις τρεις κολόνες του ανθρώπινου ναού. Συνδέει τη ζωή με οτιδήποτε είναι χρήσιμο, ώστε να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία, ειρήνη και αρμονία. Αν το σώμα δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, θα περισπά το νου.
Η Ayurveda θεωρεί το άτομο σαν ένα σύμπλεγμα τριών δυνάμεων (doshas): του αέρα (Vata), της φωτιάς (Pitta) και του νερού (Kapha). Κάθε μία από αυτές δρα σε συγκεκριμένη νοητική και φυσική λειτουργία του οργανισμού. Η αναλογία αυτών των δυνάμεων είναι αποκλειστική για τον καθένα και η ισορροπία τους καθορίζει την υγεία και τη νόσο.
Ο θεραπευτής, γνωρίζοντας με βάση τα συμπτώματα ποια δύναμη βρίσκεται σε έλλειμμα ή πληθώρα, κάνει τη διάγνωση. Προκειμένου δε να πετύχει το θεραπευτικό του έργο, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως τη σωματική εκπαίδευση, το διαλογισμό, τη βοτανοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, την τροποποίηση της διατροφής και τις χειρομαλάξεις.

Μερικές φορές ό,τι κι αν λένε… το μέγεθος μετράει. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες, που να μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να κάνει τα γόνατά σου να λυγίσουν, να σε συνεπάρει με την ψυχρή του αύρα, από το να βρίσκεσαι μπροστά στη θέα αυτού του θρυλικού γίγαντα και ο παγωμένος αέρας που κατεβαίνει από τις κορυφογραμμές του να χαστουκίζει για πρώτη φορά το πρόσωπό σου!
Καλύπτοντας μια ευρύτατη καμπυλωτή ζώνη, η οποία αναπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα της ινδικής υποηπείρου, τα Ιμαλάια εκτείνονται στα δυτικά από το Πακιστάν και φτάνουν ανατολικά μέχρι την Ινδία, ενώ τα ορεινά τους συστήματα περιλαμβάνουν τις πιο ψηλές κορυφές του πλανήτη. Εκατό σαράντα βουνοκορφές ψηλότερες από τα 7.000 μέτρα, ακόμα 14 που είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα και βέβαια την υψηλότερη όλων, το Έβερεστ (8.848 μ.), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του χαρτογράφου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Ινδίες, σερ Τζορτζ Έβερεστ. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολούνμα που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης». Η οροσειρά των Ιμαλαΐων φιλοξενεί επίσης 15.000 παγετώνες, ενώ από εδώ πηγάζουν τρεις μεγάλοι ποταμοί που επηρεάζουν τη ζωή 750 εκατομμυρίων ανθρώπων: Γάγγης, Ινδός και Γιανγκτσέ.

Οι θρυλικοί ορεινοί γίγαντες παραμένουν μεγαλόπρεπα στεφανωμένοι με κατάλευκο χιόνι σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το όνομα Ιμαλάια, εξάλλου, προέρχεται από τη σανσκριτική φράση himālaya, που σημαίνει «η κατοικία του χιονιού», hima (χιόνι) + ālaya (κατοικία).

Οι νέες, πρωτόγνωρες εμπειρίες βρίσκονται για μας πάντα στην πρώτη γραμμή. Στο Versus αναζητούμε συνεχώς νέες προσθήκες στα προγράμματά μας, εμπειρίες που θα «απογειώσουν» το ταξίδι μας, που ενδεχομένως θα αλλάξουν την εικόνα που έχουμε για κάποιον προορισμό.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η επίσκεψή μας στο Εθνικό Πάρκο Πάννα, όπου ερχόμαστε κατά τη διάρκεια της διαμονής μας στο Κατζουράχο. Το Πάρκο απλώνεται σε μια έκταση πάνω από 500 τ.χλμ. αποτελώντας ένα τεράστιο καταφύγιο για τις τίγρεις στο κρατίδιο Μαντία Πραντές. Η τίγρη της Ινδίας αποτελεί απειλούμενο είδος, με τους πληθυσμούς να έχουν συρρικνωθεί, και εδώ ο ρόλος του Πάννα είναι εξαιρετικά σημαντικός: παρέχει ένα ασφαλές καταφύγιο στις τίγρεις όπου μπορούν να ζήσουν, να αναπαραχθούν και να κυνηγήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον, απολαμβάνοντας καθεστώς προστασίας που ίσως να μην αποδειχθεί αρκετό αλλά προς το παρόν δείχνει σημάδια ανανέωσης του πληθυσμού. Εμείς θα κινηθούμε στην περιοχή και θα προσπαθήσουμε να δούμε από κοντά τις περίφημες τίγρεις!

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

Εκθαμβωτικό σκηνικό, τροπικό δειλινό και ζεστές, γαλαζοπράσινες θάλασσες σας περιμένουν στον δημοφιλή αυτό προορισμό της Ασίας, που θεωρείται ένας από τους πιο προσφιλείς του κόσμου.  Το νησί της διασκέδασης προσφέρει έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό λευκών αμμουδιών, εξαιρετικής φιλοξενίας και ανωτάτου επιπέδου διαμονής, που αξίζει κάθε ευρώ που θα ξοδέψετε.  Το Πούκετ είναι το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης, βρίσκεται 867 km νότια της Μπανγκόκ και έχει περίπου το μέγεθος της Σιγκαπούρης. Φωλιάζει στα γαλήνια νερά της θάλασσας Ανταμάν - στις ακτές δηλαδή της Ταϊλάνδης που βλέπουν στον Ινδικό Ωκεανό.  Παλιότερα αντλούσε τον πλούτο του από το αλουμίνιο και το καουτσούκ και έχει μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το νησί ήταν μια από τις βασικές εμπορικές διαδρομές μεταξύ Ινδίας και Κίνας και αναφερόταν συχνά στα ναυτικά ημερολόγια των ξένων εμπόρων.   Το Πούκετ είναι ένα ευλογημένο νησί, που κατοικείται από ειλικρινείς και φιλόξενους ανθρώπους. Ένα νησί με καταπληκτικούς όρμους, κόλπους, 70 παραλίες με χρυσή ή λευκή άμμο στεφανωμένες με φοίνικες, που πλημμυρίζουν από το άρωμα του ylang ylang, κοράλλια και αστραφτερές θάλασσες διάσπαρτες από νησιά.

Παραλία Patong
Η πιο ανεπτυγμένη παραλία του Πούκετ αναπτύσσεται σε έναν Κόλπο με σχήμα μισοφέγγαρου και προσφέρει πολυάριθμες δυνατότητες για διασκέδαση, αθλητισμό, αγορές και αναψυχή σε μια τεράστια παραλία μήκους 3 χλμ. Wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση και ηλιοθεραπεία είναι οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εξίσου γνωστή είναι η Patong και για τη ζωηρή νυχτερινή της ζωή.

Παραλίες Karon, Kata και Kamala
Και οι δύο παραλίες είναι εντυπωσιακές, γαλήνιες και κατάλληλες για κολύμπι, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, wind surfing και ηλιοθεραπεία. Βρίσκονται κοντά στην Πατόνγκ, αλλά προσφέρονται για πιο ήρεμες διακοπές.

Laguna και Bhag Tao Bay
Laguna & Bhag Tao Bay  Είναι μια περιοχή στον Κόλπο Bang Tao, στα βορειοδυτικά του νησιού, 20 λεπτά  με αυτοκίνητο από την Πατόνγκ, όπου γύρω από μια λίμνη συγκεντρώνονται 6 θαυμάσια πολυτελή resorts των μεγαλύτερων διεθνών αλυσίδων, αποτελώντας έτσι έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς της Ασίας.  Η σύνδεση από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο γίνεται είτε με πλοιαράκι διαμέσου της μαγευτικής λίμνης, είτε με γραφικά πολύχρωμα λεωφορειάκια περιμετρικά.  Spa, εστιατόρια, μπαρ, πολύ όμορφη αμμώδης παραλία και ιδιαίτερα οργανωμένα θαλάσσια σπορ είναι μερικές από τις υπηρεσίες που κάνουν τον προορισμό αυτό μαγευτικό για εξερεύνηση, διασκέδαση, ρομαντισμό και χαλάρωση.

Μπάρατα Νάτυαμ & Κατακάλι
Στην Ινδία από αρχαιοτάτων χρόνων άνθισαν πολλοί κλασικοί χοροί μέσα στους ναούς. Ο Χορός, το Θέατρο και η Μουσική αποτελούσαν ένα αδιαίρετο τρίπτυχο το οποίο αποτελούσε μέρος της προσφοράς στους θεούς. Ο Ινδικός κλασικός χορός αποτελείται από σύνθετες κινήσεις των δακτύλων, τα mudras - που συνθέτουν μη λεκτική γλώσσα, για να αποδίδεται η ποίηση και να εξιστορείται η ιστορία που διαδραματίζεται - τις εκφράσεις του προσώπου μέσω των οποίων αποδίδονται τα 9 συναισθήματα και την τεχνική των ποδιών που θεωρούνται μέρος των μουσικών οργάνων, μια και οι χορευτές φοράνε κουδουνάκια. Στόχος της τέχνης είναι να δημιουργηθεί μια αισθητική απόλαυση στον θεατή, το Rasa, αντίστοιχο της Κάθαρσης στο αρχαίο Ελληνικό Θέατρο. Οι παραστάσεις εμπνέονται από σπουδαίους Ινδούς ποιητές, από ιερά κείμενα και ινδικούς μύθους.
Στο Τάμιλ Νάντου, ο πιο σημαντικός χορός θεωρείται ο Βharata Natyam, και στην Κέραλα το Katakhali.

Μπάρατα Νάτυαμ, το σώμα ως μικρόκοσμος του σύμπαντος
O Mπάρατα Νάτυαμ συχνά παρουσιάζεται στη σκηνή από έναν χορευτή, που συμπυκνώνει μέσα στο σώμα του όλη τη φύση και τους χαρακτήρες. Αποδίδει σύνθετες χορογραφίες που συνδυάζουν μελωδίες, ragas και ρυθμούς, tallas. H έκφραση του προσώπου, των ματιών και η δραματικότητα πάντοτε αποδίδουν τα βαθύτερα συναισθήματα των ποιητικών κειμένων.

Κατακάλι, ένας συνδυασμός μπαλέτου, όπερας και παντομίμας
Το Κατακάλι παραδοσιακά αποδίδεται από χορευτική ομάδα ανδρών που παίζουν και τους γυναικείους ρόλους. Κάτα: ιστορία και Κάλι: αναπαριστώ. Χαρακτηρίζεται από έντονο, συμβολικό μακιγιάζ με διαφορετικά χρώματα,  μεγάλα κουστούμια και σύνθετες, μη φυσικές εκφράσεις του προσώπου, που απαιτούν έλεγχο των μυών των ματιών και του προσώπου για να αποτελέσουν τα κύρια μέσα επικοινωνίας με το κοινό.

Εναρμόνιση σώματος και ψυχής με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama, διαλογισμό, χοροθεραπεία, στοιχεία ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ
H διδασκαλία της Λήδας Shantala είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του πνευματικού οδοιπορικού και της εσωτερικής αναζήτησης.

Η Λήδα Shantala, πνευματική οδηγός και δασκάλα γιόγκα και διαλογισμού, χορογράφος, χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ και χοροθεραπεύτρια, ιδρύτρια του Πολυχώρου Πολιτισμού και Τεχνών Shantom, έζησε και σπούδασε στη Νότια Ινδία.

Αγάπησε τον ινδικό πολιτισμό και τα αρχαία κείμενα, τους μύθους του Ινδουισμού και την πνευματική τους ουσία. Μέσα από τη βαθιά γνώση της, θα σας μυήσει στους ινδουιστικούς μύθους και στους μυστικούς κόσμους που παραπέμπουν τα σύμβολα και οι χειρονομίες (mudras) των θεοτήτων. Μέσα από συνεδρίες ινδικού κλασικού χορού θα χορέψετε τις ιστορίες της ινδικής μυθολογίας που συνδέονται με τους ναούς και τις στάσεις των Ινδών θεών και θα βιώσετε τη μαγεία της ινδικής τέχνης.

Καθώς η ίδια είναι χορογράφος ερευνήτρια και χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ, θα σας μυήσει θεωρητικά και βιωματικά στη μαγεία του ινδικού χοροθεάτρου.

Η κάθε μέρα θα ξεκινάει με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama και διαλογισμό και οι χοροθεραπευτικές διαδικασίες θα γεμίζουν με χαρά και ενέργεια όλες τις στιγμές του ταξιδιού σας με επιλεγμένες επισκέψεις σε τόπους λατρείας, διαλογισμού, τέχνης και φύσης.

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

…και όχι μονο! Το ταντάι (tanthai) θα το βρείτε στην Ινδία κυρίως την άνοιξη και το φθινόπωρο, με την κατανάλωσή του να αυξάνεται τις περιόδους των εορτασμών για τις μεγάλες γιορτές όπως το Χόλι και το Ντεβ Ντιβάλι. Παραδοσιακό κρύο ρόφημα, το ταντάι αποτελεί ένα μείγμα από αμύγδαλα, μαραθόσπορους, καρπούζι, ροδοπέταλα, παπαρουνόσπορο, κάρδαμο, σαφράν, γάλα και ζάχαρη. Δεν περιέχει αλκοόλ (υπάρχουν ωστόσο άλλες παραλλαγές του ταντάι που όντως περιέχουν αλκοόλ) και το καλύτερο; Οι Ινδοί υποστηρίζουν πως είναι εξαιρετικό για τη βελτίωση της μνήμης!

«Την ημέρα αυτή ο Πέρσης βασιλιάς φορούσε το στέμμα με τον κύκλο του ήλιου, και ως πρώτος ιερέας στον Ναό της Φωτιάς μοίραζε πλούσια δώρα στον λαό του».
Οι παραδόσεις για τις γιορτές Νοβρούζ (ή Νεβρούζ) χάνονται μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών και τα διδάγματα του ζωροαστρισμού: ήταν την πρώτη μέρα του νέου έτους, σύμφωνα με το ημερολόγιό τους, όταν οι Ζωροάστρες γιόρταζαν το Νοβρούζ, την αλλαγή της εποχής και τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, τη συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζουν περίπου 300 εκατ. άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία, η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ιρακινό Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, η Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν.

Στο Ουζμπεκιστάν το Νοβρούζ γιορτάζεται οικογενειακά, σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, όπως ο δυτικός κόσμος γιορτάζει την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι καθαρίζουν και τακτοποιούν τα σπίτια τους, αγοράζουν καινούργια ρούχα, και την ημέρα της εαρινής ισημερίας μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, ετοιμάζουν παραδοσιακά πιάτα, αλμυρές και γλυκές γεύσεις, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν δώρα.