Πόσο διαρκεί μια διαδρομή με λεωφορείο “Από Εδώ έως την Αιωνιότητα’’ στο πριγκηπάτο του Μονακό; Μια ζωή; Δυο ζωές; Πόσο κοστίζει ένα εισιτήριο από το παλάτι, πάνω στο βράχο ‘Rocher’, έως το λιμάνι ‘Port d’Hercule’, των πολυτελών θαλαμηγών όπου ο Aristote υποδεχόταν την καλή του Κάλλας στη ‘’Χριστίνα’’ του; Ένα παλαιοπωλείο αναμνήσεων; Δυο παλαιοπωλεία;”

Της Βιολέτας Πολίτου

Ανεβαίνω στο λεωφορείο Ligne 1 Monaco-Ville – Saint-Roman. Κατεύθυνση η εκκλησούλα Sainte-Devote, σφηνωμένη ανάμεσα στα βράχια, πνευματική αναβλύζουσα πηγή για τις ψυχές των Μονεγάσκων. Στους αγαπημένους ταξιδιώτες μου έχω δώσει ελεύθερο χρόνο κι εγώ αναζητώ ένα ελεύθερο, ηλιόλουστο, περίπατο. Παραμονές του Grand Prix. H φρεσκοστρωμένη άσφαλτος αναδύει άρωμα Formula και το λεωφορείο, περιέργως, μοσχοβολά το poudre άρωμα της γιαγιάς μου.

‘Meteorites’ de GUERLAIN

Ακυρώνω το εισιτήριο κι έτσι. Από το πουθενά του μυαλού και της ψυχής. Σκηνές από την παιδική μου ηλικία, Μετεωρίτες μιας άλλης εποχής, αρχίζουν να πέφτουν από την οροφή, να ξετρυπώνουν κάτω από τα καθίσματα, να μπαίνουν από τα παράθυρα, να ξεπετάγονται πίσω από το τιμόνι του οδηγού… Σαν παλιές, ξεχασμένες δαντέλες στο σεντούκι τ’ουρανού.

Άρα η γιαγιά μου είναι εκεί.. ! Κάπου ανάμεσα στους συνεπιβαίνοντες. Προχώρησα στο βάθος του λεωφορείου κι ασυναίσθητα κάθησα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία, ζητώντας της ευγενικά να μου πει, αν ήξερε, πότε θα πλησίαζα τη στάση όπου ήθελα να κατέβω. Δεν άκουσα ποτέ την απάντησή της διότι το άρωμά της με είχε τραβήξει στη δίνη του..

Εκείνη πρώτη με ρώτησε αν είμαι τουρίστρια κι από πού κατάγομαι..
Είπα με δυο λόγια ότι είμαι ξεναγός σε Έλληνες ταξιδιώτες κι ότι με αγάπη μιλώ πάντα για το Μονακό, που πήρε το όνομά του από τον ‘Μονό-Οίκο’ ημίθεο Ηρακλή. Προς τιμή του έχτισαν οι Φωκαείς βωμό πάνω στο βράχο του Μονακό αποκλειστικά για να τιμούν μόνον αυτόν, κατά την αποικιοκρατική τους πορεία από την Ιωνία της Μ. Ασίας προς τη νκηφόρο Νίκαια και τη Μασσαλία.
Εξάλλου και το λιμάνι των πολυτελέστατων θαλαμηγών φέρει το όνομά του: Port d’Hercule.

Τα λόγια μου υπήρξαν η αφορμή ενός νέφους από μετεωρίτες πληροφοριών.. που κατέκλυσαν τον ουρανό μου.
« Το σπίτι μας ήταν κοντά στη Sainte-Devote. Μια βιλλίτσα με κήπο και δέντρα και μια κούνια που με κούναγε δίπλα σε μια πορτοκαλιά. Σε ένα gala του Πρίγκηπα Ρενιέ, στην Opera de Monte-Carlo, χαιρετώντας, κοπελλίτσα εγώ, άγγιξα κρυφά το ταφταδένιο φόρεμα της Μαρίας. Ο Aristote ήταν η σκιά της. Οι γονείς μου πέθαναν. Πρίγκηπες. Κι εγώ παντρεύτηκα πρίγκηπα. Τη βίλλα τη δώσαμε αντιπαροχή. Τώρα μένω στο 26ο πάτωμα. Κατά την περίοδο του Grand Prix, ενοικιάζω το μπαλκόνι του διαμερίσματός μου του 1ου, που είναι απέναντι από τη στροφή-φουρκέττα ‘Lewis’, 3.000 ευρώ ημερησίως, συμπεριλαμβανομένη η Champagne ‘Veuve Cliquot’ και τα καναπεδάκια με μαύρο χαβιάρι. Εσείς κι εγώ μοιραζόμαστε το ίδιο, μοναδικό, βαθύ μπλε..! Αυτό της Μεσογείου..!»
«Και το ίδιο λεωφορείο..» ψιθυρίζω..

Κοίταξα λίγο πιο προσεχτικά. Διακριτικά. Η πριγκίπισσα με τα μάτια στο χρώμα της Μεσογείου, φορούσε με σεμνό τρόπο ένα ταγιέρ CHANEL, ίδιο με τη κοινή μας θάλασσα. Οι χαμηλοτάκουνες γόβες ήταν σουέντ FENDI. Κρατoύσε ευλαβικά από το χέρι την πριγκίπισσα KELLY του HERMES. Το μεταξωτό μαντήλι της NINA RICCI ξεκουραζόταν ανάλαφρα και κατά τύχη, και στο δικό μου ώμο. Καθόμασταν λίγο στενά. Η ώρα στο, περιποιημένο από τις κρέμες, ρυτιδιασμένο καρπό της, χτυπούσε ελβετικά CHOPARD και το καπελλάκι της DIOR συγκρατούσε ένα σινιόν, ταπεινά ηλικιωμένων, γκρίζων μαλλιών.

«Πηγαίνω για το καθημερινό καφεδάκι μου με τις φίλες μου στο HOTEL de PARIS. Στη γειτονιά του MONTE-CARLO.»

Σηκώθηκα σιγά-σιγά. Έτσι για να μην ανησυχήσω τη γωνιά μας. Με σεβασμό έσκυψα να τη χαιρετήσω δια χειραψίας. Ένα μεγάλο διαμάντι, Tiffany..; DeBeers.. ; .. ποιος ξέρει.. έσφιξε ζεστά κι εγκάρδια το χέρι μου.
«Τιμή μου που σας γνώρισα και τα είπαμε.. Αν μου επιτρέπετε.. Τo άρωμα που φοράτε είναι το ‘Meteorites de Guerlain’ ;»
«..Πώς το καταλάβατε..;»
«..Το φόραγε και η γιαγιά μου.. είναι όνομα ελληνικής καταγωγής.. Μ ε τ ε ω ρ ί τ ε ς.. »
« Mon bonjour a votre pays .. tout ira mieux chez-vous doucement-doucement»
(Την καλημέρα μου στη χώρα σας.. όλα θα πάνε καλύτερα σιγά-σιγά)

Κατέβηκα.. Το μικρό Πριγκηπάτο άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του να σφίξει μέσα του ελληνικούς ‘Μετεωρίτες’ που έπεφταν από παντού. Διαμαντάκια βροχής χωροχρόνου.

Τελικά η Ελλάδα είναι από τους μεγαλύτερους Createur-Parfumeur του Παγκόσμιου Πολιτισμού.

Και το λεωφορείο της πριγκίπισσας φορούσε parfum poudre.