Ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Φερδινάνδος Μαγγελάνος έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος Ευρωπαίος που «παρέκαμψε» τη Νότια Αμερική και διέσχισε τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αφού ταξίδεψε για πολλά χρόνια στη Μεσόγειο και στον Ινδικό Ωκεανό, κατηγορήθηκε -αβάσιμα, όπως αποδείχτηκε αργότερα- ότι ιδιοποιήθηκε ένα μέρος από τα λάφυρα που άρπαξαν οι Πορτογάλοι από το σουλτάνο του Μαρόκου και έτσι αναγκάστηκε να ιδιωτεύσει. Τότε του δόθηκε η ευκαιρία να επιδοθεί στη μελέτη της ναυτικής επιστήμης και της κοσμογραφίας. Καρπός των μελετών του υπήρξε η πεποίθηση ότι στα νησιά Μολούκες, απ’ όπου προερχόταν το μεγαλύτερο μέρος των μπαχαρικών που προορίζονταν για το ευρωπαϊκό εμπόριο, θα μπορούσε κανείς να φτάσει πιο γρήγορα διαπλέοντας τον Ατλαντικό προς τα νοτιοδυτικά, παρακάμπτοντας το νότιο άκρο (που δεν είχε ακόμα εξερευνηθεί) της αμερικανικής ηπείρου και διασχίζοντας τη θάλασσα που χωρίζει την Ασία από την Αμερική, η οποία είχε ανακαλυφθεί πριν από λίγες δεκαετίες. Το σχέδιο του εγχειρήματος δεν έγινε δεκτό από το βασιλιά της Πορτογαλίας, στον οποίο είχε απευθυνθεί αρχικά ο Μαγγελάνος, αλλά από τον Κάρολο Ε’ της Ισπανίας, που επιθυμούσε να εξακριβώσει αν πράγματι οι Μολούκες βρίσκονταν στο χώρο της ισπανικής επιρροής, δηλαδή στα ανατολικά της γραμμής που είχε χαράξει ο πάπας Αλέξανδρος ΣΤ’ και είχε αναγνωρίσει η Συνθήκη της Τορντεσίγιας για τον καθορισμό των σφαιρών δράσης της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Στις 20/9/1519 η αποστολή απέπλευσε από το ισπανικό λιμάνι της Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα. Ο Μαγγελάνος πλησίασε στα Κανάρια, πέρασε στα ανοιχτά του Πράσινου Ακρωτηρίου και έφτασε στις ακτές της Βραζιλίας και της Αργεντινής, τις οποίες παρέπλευσε έως το Ρίο ντε λα Πλάτα (10/1/1520). Μετά τον πολύ βαρύ χειμώνα που πέρασε στις ακτές της σημερινής Νοτιοανατολικής Αργεντινής, ο Μαγγελάνος ανοίχτηκε πάλι στο πέλαγος αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες, στις οποίες προστέθηκε και η απειθαρχία των πληρωμάτων.
Συνέχισε το ταξίδι του μέσω του πορθμού που ο ίδιος είχε ανακαλύψει και ο οποίος αργότερα πήρε το όνομά του. Στις 28/11/1520, αφού είχε ταξιδέψει παραπάνω από ένα χρόνο, ο Μαγγελάνος περνούσε τον πορθμό και έμπαινε στο μεγάλο ωκεανό, τον οποίο ονόμασε Ειρηνικό, επειδή -σύμφωνα με τη διήγηση- τον βρήκε εξαιρετικά ήσυχο στη διάρκεια του διάπλου του (του πρώτου που πραγματοποιούσε Ευρωπαίος).
Το ταξίδι όμως, που ευνοήθηκε από τα θαλάσσια ρεύματα και από τους νοτιοανατολικούς ανέμους, δοκιμάστηκε από ασθένειες και από αρκετούς θανάτους.
Στις 6/3/1521 ο Μαγγελάνος έφτασε στη Νήσο Γκουάμ του Αρχιπελάγους των Μαριάνων. Ύστερα από μια σύντομη παραμονή εκεί, ο Μαγγελάνος κατηύθυνε τα πλοία του προς τις Φιλιππίνες, αρχίζοντας την κατάκτησή τους για λογαριασμό του βασιλιά της Ισπανίας. Αλλά στις 27/4/1521 τον σκότωσαν ιθαγενείς στο μικρό Νησί Μάταμ. Μετά το θάνατό του τη διοίκηση της αποστολής ανέλαβε ο Ισπανός πλοηγός του Χουάν Σεμπαστιάν Ελκάνο. Τα δύο πλοία που απέμειναν έφτασαν στις Μολούκες στις 8/11/1521. Το Βικτόρια, το μοναδικό πλοίο της αποστολής που απέμεινε, αναχώρησε από τις Μολούκες στις 21/12/1521, διέσχισε τη Θάλασσα της Μπάντα, προσέγγισε το Τιμόρ και κατευθύνθηκε προς τα νοτιοδυτικά για να διασχίσει τον Ινδικό Ωκεανό και να αποφύγει τα πλοία των Πορτογάλων που ήλεγχαν τις ασιατικές και τις αφρικανικές ακτές. Παρέκαμψε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και έφτασε χωρίς κινδύνους στα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, όπου οι 13 από τους 31 ναυτικούς που είχαν επιζήσει βγήκαν στην ξηρά για να αναζητήσουν νερό και τρόφιμα, αλλά τους αιχμαλώτισαν οι Πορτογάλοι. Αυτοί που γλίτωσαν έφτασαν στο Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα στις 6/9/1522. Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, είχε πραγματοποιηθεί ο Περίπλους της Υδρογείου