O σκληρότερος πόλεμος της Αφρικής δεν μεταδόθηκε τόσο πολύ από τα μέσα, αλλά έγινε γνωστός από μια ταινία. Το φιλμ-αριστούργημα «Hotel Rouanda» διηγείται την πραγματική ιστορία ενός διευθυντή ξενοδοχείου στο Κιγκάλι, του Πολ Ρουσαμπαγκίνα, ο οποίος κατά τη διάρκεια των γεγονότων του ’94 κατάφερε να σώσει 1.200 άτομα, τα οποία φιλοξένησε στο ξενοδοχείo με σπάνια αυταπάρνηση, προσφέροντάς τους τροφή και προστασία.
Στη Ρουάντα οι άνθρωποι καλλιεργούν ό,τι μπορούν, όπου μπορούν, ακόμη και στους πιο απόκρημνους λόφους, ενώ οι κύριες εξαγωγές είναι ο καφές και το τσάι.
Για την ξαφνική δυναμική της παρουσία στις αγορές -η μέση ετήσια ανάπτυξη είναι γύρω στα 8%- έχει ονομαστεί η «Σιγκαπούρη της Αφρικής».
Η Ρουάντα προστατεύει το μοναδικό φυσικό της περιβάλλον. Αυστηρές ποινές περιμένουν όποιον κόψει δένδρα, κάψει σκουπίδια ή αφήσει απορρίμματα στα εθνικά πάρκα και στους δρόμους της.
Επίσης απαγορεύεται εντελώς η χρήση πλαστικού. Χρησιμοποιούνται μόνο χάρτινες ή ειδικές σακούλες από βιοδιασπώμενο υλικό.
Η συμμετοχή των γυναικών στα κοινά είναι μεγάλη, με 64% των μελών της Βουλής και 45% των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου να είναι γυναίκες.

Η Αμερικανίδα ζωολόγος Νταϊάν Φόσεϊ, ύστερα από προτροπή του μεγάλου ανθρωπολόγου Λουίς Λίκι να ασχοληθεί με τους υπό εξαφάνιση γορίλες, πέρασε 18 ολόκληρα χρόνια (1967-1985) σε ένα απομονωμένο βουνό της Ρουάντα, όπου μελέτησε όσο κανείς την κοινωνία που συγκροτούν οι γορίλες και έδωσε μάχη για τη διάσωσή τους. Στη διάρκεια της παραμονής της στη Ρουάντα έγραψε το περίφημο βιβλίο της «Γορίλες στην ομίχλη», που εκδόθηκε το 1983, και παραμένει το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ παγκοσμίως με θέμα τους γορίλες, ενώ επίσης μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1988, με πρωταγωνίστρια τη Σιγκούρνι Γουίβερ.
Η Φόσεϊ δεν επέστρεψε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Αφρική. Βρέθηκε δολοφονημένη στην καλύβα της, στον καταυλισμό της Ρουάντα, στις 26 Δεκεμβρίου του 1985. Ο θάνατός της παραμένει ανεξιχνίαστος.
Ο Ίντι Αμίν Νταντά, ο οποίος θεωρείται ο Αφρικανός Χίτλερ, καθόρισε τις τύχες της Ουγκάντα από το 1971 έως το 1979. Οκτώ χρόνια στάθηκαν αρκετά για να χάσει η χώρα το τρένο της προόδου.
Όταν επιτέλους ανατράπηκε, άφησε πίσω του πάνω από 300.000 πτώματα, εξαθλίωση και καταστροφή. Διέπραξε αμέτρητες αγριότητες: μετέδιδε τις εκτελέσεις ζωντανά από την τηλεόραση, ακρωτηρίασε το πτώμα μίας από τις γυναίκες του... και δεν πλήρωσε για τίποτε. Πέθανε στο κρεβάτι του.