Αυθεντικές αιγαιοπελαγίτικες εικόνες, κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, ανθισμένες αυλές, καταγάλανα νερά, χρυσαφένιες παραλίες και φυσικά τοπία που δανείζονται στοιχεία τόσο από τις υπόλοιπες Σποράδες όσο και από τη Βόρεια Εύβοια. Το μεγαλύτερο και πιο ξεχωριστό νησί των Σποράδων, η Σκύρος, σκεπασμένη από φουντωτά πευκοδάση που καταλήγουν σε μερικές από τις ωραιότερες παραλίες του Αιγαίου, διεκδικεί επάξια τον τίτλο του νησιού των αντιθέσεων. Σύμφωνα με τον μύ-θο, η Θέτις έκρυψε στη Σκύρο τον γιο της Αχιλλέα, για να τον εμποδίσει να πάει να πολεμήσει στην Τροία, από φόβο μην βγει αληθινή η προφητεία και σκοτωθεί. Έτσι, τον έντυσε κορίτσι και τον έστει-λε να ζήσει μαζί με τις κόρες του βασιλιά Λυκομήδη. Ήξερε φαίνεται, πως σε αυτό το μικρό νησάκι αντικριστά της Εύβοιας δεν πρόκειται να τον ψάξει κανείς. Ο πανούργος Οδυσσέας όμως, μετα-μορφώθηκε σε μικροπωλητή για να τον εντοπίσει. Κυκλοφορούσε με ένα πανέρι γεμάτο αρώματα, κοσμήματα και όπλα. Έτσι, όταν ένα «κορίτσι» ενδιαφέρθηκε για τα όπλα που υπήρχαν στο πανέρι, ο Οδυσσέας τον αποκάλυψε και τον πήρε μαζί του στην Τροία.  Μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, ο γιος του Πύρρος, σε ηλικία μόλις 12 ετών, πήγε στην Τροία, πάλι με την ανάμιξη του Οδυσσέα, και πολέμησε γενναία, γι' αυτό και ονομάστηκε Νεοπτόλεμος (νέος στον πόλεμο). Τέσσερα είναι άλ-λωστε τα μυθικά πρόσωπα που συνδέονται με τη Σκύρο. Ο Θησέας, ο Λυκομήδης, ο Αχιλλέας και ο Νεοπτόλεμος. Ο Θησέας μετά τους άθλους του και την επιστροφή του από τον Άδη, απογοη-τευμένος από τον Μενεσθέα που του πήρε το θρόνο, αποφάσισε να πάει στη Σκύρο, από όπου καταγόταν και είχε περιουσία από τον πατέρα του Αιγαία. Φτάνοντας στη Σκύρο, βασιλιάς ήταν ο Λυκομήδης, ο οποίος ενοχλημένος και φοβούμενος της παρουσίας του Θησέα, τον οποίο θεώ-ρησε αμέσως ανταγωνιστή του θρόνου, αποφάσισε να τον εξοντώσει... Σήμερα από την αρχαία ακρόπολη τίποτα σχεδόν δεν σώζεται. Στο νησί υπάρχουν αρκετές εκκλησίες από τον Μεσαίωνα, όπως του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού, σε ψηλό βράχο πάνω από τη θάλασσα που έχτισε, μαζί με το μοναστήρι, ο Νικηφόρος Φωκάς τον 10ο αιώνα. Το νησί χαρακτηρίζεται από ένα μοναδικό, εξαιρετικά ποικιλόμορφο τοπίο. Βόρεια, δεσπόζουν πυκνά πευκοδάση και καταπράσινες εκτάσεις, που θυμίζουν έντονα Σποράδες, ενώ νότια το τοπίο αποκτά μια γοητευτική, άγρια ομορφιά, που μοιάζει περισσότερο στη μορφολογία των Κυκλάδων. Η πρωτεύουσα του νησιού, η Χώρα, στο βόρειο τμήμα της Σκύρου, με τα κατάλευκα σπιτάκια και το επιβλητικό Κάστρο, που διασχίζεται από τη λεγόμενη Μεγάλη Στράτα, από την οποία ξεκινούν όλα τα πλακόστρωτα καλντερίμια, και η ο-ποία καταλήγει στην Πλατεία της Αιώνιας Ποίησης, όπου δεσπόζει το άγαλμα του ποιητή Rupert Brooke, είναι κάτι το μοναδικό. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το Κάστρο, κάποτε ήταν η αρχαία ακρό-πολη και η έδρα του πανάρχαιου βασιλιά του νησιού Λυκομήδη. Η θέα από το εκκλησάκι του Άη Γιώργη, στο υψηλότερο σημείο της Χώρας, είναι μαγευτική... Η Σκύρος μπορεί να είναι γνωστή από την αρχαιότητα, μπορεί επίσης να ενέπνευσε τον Σεφέρη να γράψει το περίφημο «πάνω στην άμμο τη χρυσή γράψαμε τ΄ όνομά της», όμως ακολουθεί τα δικά της σύγχρονα μονοπάτια, παραμένο-ντας παράλληλα αναλλοίωτη στον χρόνο. Αυτή άλλωστε είναι και η γοητεία της... Το νησί είχε αρ-κετές ονομασίες στην πορεία των αιώνων από την αρχαιότητα και τα χρόνια που ακολούθησαν. Ονομάστηκε Αιγίβοτος (αυτή που τρέφει αίγες), Ανεμόεσσα (λόγω των ανέμων της), Πελασγία καθώς κατοικήθηκε από τους Πελασγούς, Δολοπία, νησί των Δολόπων, Σκύρος λόγω του πορώ-δους λίθου που εξορύσσονταν στα λατομεία της και άλλα πολλά ονόματα. Ένας «μυστικός τό-πος» για όσους αγαπούν το αυθεντικό Αιγαίο.