Οι Σαντινίστας αποτελούν ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Νικαράγουας, και το κυβερνόν, με πρόεδρο τον Ντανιέλ Ορτέγα και θεωρούνται θρύλος τόσο τη λατινική Αμερική όσο και διεθνώς. Πριν γίνουν κόμμα, ήταν αντάρτες, έχαιραν παλλαϊκής υποστήριξης και απάλλαξαν τη χώρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Όταν ανέλαβαν τα πολιτικά ηνία έστησαν σχεδόν από το μηδέν νέες δομές και αναβάθμισαν ουσιαστικά τη ζωή των Νικαραγουανών. Φυσικά οι ΗΠΑ αντέδρασαν, διότι επουδενί θα αποδέχονταν μία δεύτερη Κούβα. Ωστόσο η ιστορία είχε ήδη αρχίσει να γράφεται… Ας δούμε όμως πώς γεννήθηκε ο θρύλος.
Ήταν το πρωινό  της Πέμπτης, 19 Ιουλίου 1979. Οι εννέα διοικητές του Μετώπου  Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας (FSLN) μπήκαν στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας, Μανάγκουα με σκοπό την ανατροπή του δικτάτορα Αναστάσιο «Τατσίτο» Σομόσα Ντεμπάιλε. Οι Σαντινίστας ήταν σοσιαλιστές και συνδέονταν με την κουβανική επανάσταση που μόλις είχε κερδηθεί. Ο Τατσίτο ήταν μαριονέτα των ΗΠΑ. Οι Σαντινίστας ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Αουγούστο Σέσαρ Σαντίνο που ηγήθηκε της Νικαραγουανής επανάστασης τη δεκαετία του 1930, ενάντια στην αμερικανική κατοχή. 
Η λεγόμενη επανάσταση της Νικαράγουας ήταν μακρόχρονη, δύσκολη και αιματηρή. Στοίχισε τη ζωή σε 50.000 Νικαραγουανούς και σε συνδυασμό με τον καταστροφικό σεισμό του 1972, άφησε πίσω της 80.000 ανάπηρους, 600.000 άστεγους, 150.000 χιλιάδες εκπατρισμένους (πρόσφυγες και εξόριστους) και  40.000 ορφανά, σε πληθυσμό μόλις 2,8 εκατομμυρίων. Σημειωτέον πως η Νικαράγουα, παρότι είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κεντρικής Αμερικής είναι η πιο αραιοκατοικημένη.
Ωστόσο το κόστος αυτής της νίκης δεν ήταν μόνο ανθρώπινο. Ήταν δομικό, οικονομικό και κοινωνικό. Ο Τατσίτο διέφυγε σαν κλέφτης στη Βραζιλία, αλλά προηγουμένως βομβάρδισε και ισοπέδωσε σχεδόν όλες τις πόλεις της Νικαράγουας. Επίσης άδειασε το θησαυροφυλάκιο και άφησε τη χώρα χωρίς ρευστό, χωρίς χρυσό και με ένα δάνειο ύψους 1,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όταν εκείνο το πρωινό της 19ης Ιουλίου 1979 οι Σαντινίστας κατέβηκαν από τα βουνά στη Μανάγκουα εγκαθίδρυσαν επί τόπου εννεαμελές Επαναστατικό Διευθυντήριο με πενταμελές εκτελεστικό όργανο για την ανοικοδόμηση καθώς και ένα Συμβούλιο Επικρατείας, με συμμετοχή πολιτικών κομμάτων και λαϊκών οργανώσεων ως νομοθετικό όργανο. Στόχος ήταν η υλοποίηση του πολιτικού προγράμματος που είχε ως κύριους άξονες την εθνικοποίηση της περιουσίας του Σομόσα, των συνεργατών του και των ολιγαρχών, αγροτικές μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ελεύθερη δυνατότητα συμμετοχής σε σωματεία για όλους τους εργαζόμενους, βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, δημιουργία προγραμμάτων στέγασης, πλήρη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, μεταρρύθμιση της Παιδείας, κατάργηση των βασανιστηρίων και της θανατικής ποινής, προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών, ισότητα των φύλων, μη συμμαχική εξωτερική πολιτική και δημιουργία ενός «λαϊκού στρατού». Αυτή ήταν μια καλή στιγμή για την πολύπαθη χώρα και χαρακτηρίστηκε από δύο δομικά στοιχεία που τη διαφοροποίησαν από όλες τις άλλες επαναστάσεις του πλανήτη. Αυτά είναι ο κεντρικός ρόλος της γυναίκας και των ποιητών, τόσο στην επανάσταση, όσο και στην ανοικοδόμηση της Νικαράγουας.
Ας αρχίσουμε με τις γυναίκες. Οι εικόνα τους στην πρώτη γραμμή της μάχης και στις τάξεις των ανταρτών σε συνδυασμό με την παρουσία τους σε κάθε βαθμίδα του FSLN προκάλεσαν από την αρχή παγκόσμια έκπληξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, συστάθηκε η Ένωση Γυναικών για την Αντιμετώπιση της Εθνικής Κρίσης η οποία αφορούσε τόσο το αντάρτικο όσο και την προώθηση των φεμινιστικών ζητημάτων στην κοινωνία. Στην πράξη οι γυναίκες της υπαίθρου, ανέλαβαν σχεδόν αποκλειστικά την αγροτική μεταρρύθμιση αλλά και τις μάχες που συνεχίζονταν με την υποκινούμενη από τις ΗΠΑ αντιπολίτευση τη δεκαετία 1980.  Η ισοτιμία δηλαδή στην περίπτωση των Σαντινίστας δεν ήταν αποτέλεσμα καλών προθέσεων ή διακηρύξεων ή έστω νομικής κατοχύρωσης, αλλά διαδικασία επίπονη και πολύχρονη την οποία διεξήγαν οι γυναίκες. Σήμερα στη Νικαράγουα οι γυναίκες είναι απολύτως ίσες με τους άνδρες σε όλους τους τομείς.
Τον άλλο δομικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της χώρας τον είχαν οι ποιητές με κύριο εκπρόσωπο τον Ερνέστο Καρδενάλ, που έγινε και ο πρώτος υπουργός πολιτισμού.  Ο Καρδενάλ, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας 1960 συνεργαζόταν στενά με ηγεσία του FSLN  και είχε συστήσει ένα εργαστήριο καλλιτεχνικής  δημιουργίας στα νησιά Σολεντινάμε στη λίμνη Μανάγκουα, απ΄όπου είχε περάσει σχεδόν όλη η διανόηση της Λατινικής Αμερικής − μεταξύ αυτών και οι σταρ συγγραφείς Χούλιο Κορτάσαρ και Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Εν συνεχεία τη δεκαετία 1970, ο Καρδενάλ, ενστερνίστηκε την ιδέα του «νέου ανθρώπου» του Τσε Γκεβάρα. Τότε η πνευματική εργασία έγινε όπλο και η δημιουργία μεταμφίεση για την επαναστατική δράση. Σε αυτό το πλαίσιο πλείστοι λατινοαμερικανοί διανοούμενοι συνεργάστηκαν και τάχθηκαν το πλευρό των Σαντινίστας τόσο στην πολιτική μεταρρύθμιση όσο και στον ένοπλο αγώνα. Ίσως το πιο απτό παράδειγμα είναι η καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού η οποία είχε ως αποτέλεσμα περίπου εκατό χιλιάδες εγγράμματοι πολίτες αυτοβούλως να ταξιδέψουν στην υπανάπτυκτη ύπαιθρο της Νικαράγουας ως μέλη του Λαϊκού Στρατού Αλφαβητισμού. Όταν είχε αρχίσει το πρόγραμμα, περισσότεροι από τους μισούς Νικαραγουανούς ήταν αναλφάβητοι. Πέντε μήνες αργότερα, ο αναλφαβητισμός είχε περιοριστεί στο 12%. Πολύ σύντομα το ποσοστό αυτό μηδενίστηκε.
Αυτές ήταν λίγες από τις στιγμές δόξας των Σαντινίστας και της πολιτικής τους. Τα προβλήματα δεν έλειψαν. Οι ΗΠΑ ποτέ δεν τους αποδέχθηκαν. Η αντιπολίτευση έπαιξε άσχημο παιχνίδι, υποκινούμενη από τον ισχυρό Βορρά με αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις να συνοδεύονται πάντα από ένοπλο αγώνα. Οι περιπέτειες συνεχίζονται. Όμως οι Σαντινίστας έγιναν θρύλος.