ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ

Ο σχηματισμός της Νέας Ζηλανδίας, πριν από περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια, είναι αποτέλεσμα της τεκτονικής δραστηριότητας στο σημείο επαφής δύο ηπειρωτικών πλακών. Χάρη σε αυτήν τη μακρόχρονη γεωλογική διεργασία, η περιοχή διαθέτει μια σειρά από ενδημικά είδη πανίδας. Ένα μεγάλο μέρος των εντόμων και ένα τέταρτο όλων των ειδών πουλιών δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο.
Καθώς η Νέα Ζηλανδία αποκόπηκε τόσο νωρίς από άλλες γήινες μάζες, για μεγάλο διάστημα απουσίαζαν τα χερσόβια θηλαστικά. Έτσι τα πουλιά, μη έχοντας να αντιμετωπίσουν φυσικούς εχθρούς, έχασαν την πτητική τους ικανότητα. Οι κίνδυνοι φάνηκαν, όταν εισέβαλαν στο νησί αρουραίοι, σκυλιά, κουνάβια και αλεπούδες, και μετέτρεψαν τον φυσικό βιότοπο των πουλιών (θαμνώδεις και δασικές εκτάσεις) σε βοσκότοπους.
Ο πληθυσμός των κίβι (apteryx australis: πρόκειται για ένα νυκτόβιο πουλί – δρομέα της οικογενείας των απτερυγίδων), εκτιμάται σήμερα στα 50.000 άτομα. Το Κίβι της Νέα Ζηλανδίας, είναι ένα νυκτόβιο πουλί, που περνάει τη μέρα μέσα σε σπηλιές, χωμένες μέσα σε λόχμες.
Πολύ πιο σπάνιο είναι το τακάχε (porphyrio mantelli), που θεωρούσαν πως έχει οριστικά εκλείψει, μέχρι που το επισήμανε ένας επισκέπτης του εθνικού πάρκου Φιόρντλαντ το 1945.
Το καλύτερο παράδειγμα για τη μεγάλη απειλή (και ταυτόχρονα για την εντατική προσπάθεια αποτροπής της), το προσφέρει ο παπαγάλος κακαπό (strigops habroptilus), ή παπαγάλος – κουκουβάγια, τον οποίο επίσης θεωρούσαν πως έχει οριστικά εκλείψει ως το 1974 που ανακάλυψαν μερικά δείγματα στο νησί Στιούαρτ. Το 2005 καταμετρήθηκαν 85 ζώα. Οριστικά, ωστόσο, έχει εκλείψει πράγματι το Μόα, ένα πουλί το οποίο εξόντωσαν οι Μαορί με το συστηματικό κυνήγι.