Η Ινδία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανική επικυριαρχία τον Αύγουστο του 1947, όταν το κίνημα για την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας είχε φτάσει στην κορύφωσή του. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου 1947, η χώρα έγινε κυρίαρχο κράτος με τη μορφή συνταγματικής μοναρχίας, με τον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ’ ως κεφαλή του κράτους και τον κόμη Ερλ Μάουνμπατεν ως γενικό κυβερνήτη. Το νεοσύστατο κράτος φυσικά δεν διαθέτει ακόμη σύνταγμα, και τα πρώτα του βήματα ως νέος διοικητικός σχηματισμός γίνονται επί τη βάσει μιας τροποποιημένης έκδοσης της Διοικητικής Πράξης της Ινδίας, που είχε συνταχθεί λίγα χρόνια νωρίτερα (1935).
Κορυφαία λοιπόν προτεραιότητα είναι πλέον η σύνταξη νέου, μόνιμου συντάγματος: πράγματι, δύο μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, τον Νοέμβριο του 1947, υποβάλλεται στη Συντακτική Συνέλευση ένα πρώτο σχέδιο συντάγματος, που τίθεται σε διαβούλευση για ένα διάστημα σχεδόν τριών ετών. Το αποτέλεσμα είναι η υιοθέτηση του πρώτου Ινδικού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1950, που συντάσσεται και υπογράφεται σε δύο γλώσσες (χίντι και αγγλικά) και τίθεται σε ισχύ σε ολόκληρη την Ινδική επικράτεια στις 26 Ιανουαρίου 1950: η ημέρα αυτή έκτοτε αναγνωρίζεται και γιορτάζεται ως η Ημέρα της Δημοκρατίας (Republic Day).
Η Ημέρα γιορτάζεται με εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, η κορύφωση ωστόσο είναι η μεγάλη παρέλαση που πραγματοποιείται στη λεωφόρο Ρατζπάθ, στην πρωτεύουσα Δελχί. Σκοπός της παρέλασης είναι να καταδείξει την στρατιωτική αμυντική ισχύ της χώρας, αλλά παράλληλα να προβάλλει την πλουραλιστική κοινωνική και πολιτιστική ταυτότητα της Ινδίας. Κάθε χρόνο μάλιστα η Ινδία απευθύνει πρόσκληση στον επικεφαλής ενός ξένου κράτους για να παρακολουθήσει ως τιμώμενο πρόσωπο την παρέλαση στο Δελχί:  το 1986 η πρόσκληση απευθύνθηκε στον Έλληνα πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου.