Η επίσκεψη στο Άουσβιτς μοιάζει πραγματικά με σιωπηλό προσκύνημα. Ένα στενάχωρο ταξίδι, που όμως αποτελεί εμπειρία ζωής, την οποία πρέπει όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους να βιώσουν. Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψει κανείς με λόγια, τα συναισθήματα που νιώθει σε αυτόν τον τόπο. Συρματοπλέγματα παντού, πύργοι ελέγχου και στιβαρά κτίρια, όλα προσεχτικά μελετημένα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Λίγο πιο κει, θάλαμοι αερίων και η μοναδική καμινάδα που δεν πρόλαβαν οι ναζί να ανατινάξουν. Παρακάτω χώροι εκτελέσεων, βασανιστηρίων και πειραμάτων. Ώρες ώρες νομίζεις ότι αντηχούν ακόμα οι κραυγές των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους με τόσο βάναυσο τρόπο. Απόλυτη ησυχία επικρατεί παντού. Μόνο κάποιοι ψίθυροι ακούγονται που και που από τους ξεναγούς των γκρουπ. Σε κάποιο σημείο, στέκει και το σπίτι του Διοικητή του στρατοπέδου, Ρούντολφ Ες, ο οποίος έμενε εκεί με τα πέντε παιδιά του κι απ’ όπου -λένε- ότι ακουγόταν κλασική μουσική. Σήμερα, τα περισσότερα κτίρια είναι μουσειακοί χώροι, με «λάφυρα» παπούτσια, οδοντόβουρτσες, σκεύη, παιδικές κούκλες και απομεινάρια μαλλιών. Η επιγραφή στην είσοδο «Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει) που έγινε γνωστή από τη χρήση της ως σήμα της πύλης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, νιώθεις ότι σε μεταφέρει πίσω στο τρομακτικό παρελθόν...