Υπάρχουν δύο εκδοχές για την ετυμολογία τής λέξης cocktail:

cock + tail δηλ. ουρά κόκκορα. Προφανέστατη η ερμηνεία. Η ανάμειξη διαφορετικών ποτών δίνει συχνά ένα… πολυζωνικό χρωματικό αποτέλεσμα που θυμίζει την παρδαλή ουρά τού κόκκορα.
Κατά τήν άλλη εκδοχή ένας Γάλλος φαρμακοποιός προσέφερε στούς πελάτες του κρασί αναμεμειγμένο με αρωματικούς παράγοντες μέσα σε μια γυάλινη αυγοθήκη, σκεύος που στα γαλλικά λέγεται Coquetier. Στις αρχές τού 19ου αιώνα μετανάστευσε στις ΗΠΑ, στη Νέα Ορλεάνη όπου μετέφερε και τη συνήθειά του. Τα σκευάσματα αυτά γίναν αγαπητά και η λέξη διαδόθηκε παραφρασμένη.

Εμείς δε βλέπουμε γιατί να είναι αντιφατικές οι δύο εκδοχές. Θα μπορούσε κάλλιστα η παράφραση τής λέξης Coquetier να είναι σκόπιμος αστεϊσμός.

Η τέχνη τής ανάμειξης τών ποτών είναι βέβαια πολύ παλαιότερη τής λέξης cocktail. Πάντως, απ’ ότι φαίνεται, συστηματική μελέτη άρχισε να γίνεται τον 19ο αιώνα. Στις ΗΠΑ εκδόθηκαν δύο σχετικά εγχειρίδια -ίσως τα πρώτα τού είδους- ένα το 1862 και ένα το 1882. Στις αρχές τού 20ου αιώνα ανοίγουν τα πρώτα cocktail bar στην Ευρώπη που μεταφέρουν την νέα Αμερικάνικη μόδα. Μόδα που, μέσα στην ευδαιμονία τής Μπέλ Επόκ δεν αργεί να ριζώσει.

Η ποτοαπαγόρευση στην Αμερική έδωσε νέα κίνητρα για την ανάπτυξη τής τέχνης. Επρεπε μικρές ποσότητες αλκοόλ να κρύβονται σε χυμούς και άλλα νόμιμα ποτά. Ετσι γεννήθηκαν π.χ. τα sours. (Μια παρόμοια μέθοδος εφαρμόζεται και στη χώρα μας την ημέρα τών εκλογών -που απαγορεύεται η πόση αλκοολούχων- κυρίως στα καφενεία τής επαρχίας: να σερβίρονται τα οινοπνευματώδη σε κούπες τού καφέ). Η ίδια περίοδος όμως άφησε πίσω της έναν μεγάλο αριθμό θυμάτων από… μπομπαρδισμούς. Αγνωστος αριθμός ανθρώπων έχασε το φώς του ή έμεινε ανάπηρος από σοβαρές νευροπάθειες λόγω τής τοξικής μεθυλικής αλκοόλης (ξυλόπνευμα) που περιείχαν τα παράνομα διακινούμενα ποτά. Ετσι, με πρωτοβουλία τού John de Sotto άνοιξε το 1935 στη Βοστώνη η πρώτη σχολή barmen που, εκτός από το να βγάλει εκπαιδευμένους και υπεύθυνους “χειριστές” αγωνίστηκε και για την καθιέρωση αυστηρών προδιαγραφών καταλληλότητας τών ποτών.

Τα κόκτέιλς έτσι κι αλλοιώς γνωρίζουν διάφορες παραλλαγές, ακολουθώντας συνήθως το ταπεραμέντο τού κάθε μπάρμαν. Κάποτε όμως το κακό είχε παραγίνει, δεν υπήρχε καμμία τυποποίηση και ο καθένας μπορούσε να σερβίρει ό,τι ήθελε με όποιο όνομα ήθελε. Ετσι προέκυψε η ανάγκη τυποποίησης τών κόκτέιλς. Για πρώτη φορά το 1953 εκδόθηκε επισήμως μια συλλογή συνταγών παγκοσμίως γνωστών cocktails από την Ενωση Μπάρμεν τού Ην. Βασιλείου τής Αγγλίας. Σήμερα το ρόλο αυτόν, τής τυποποίησης δηλαδή, αναλαμβάνει η Διεθνής Ενωση Μπάρμεν (International Bartenders Association). Αυτό δε στερεί από τον μπάρμαν την ελευθερία να βγάλει την προσωπικότητά του στο έργο του, να παίζει με τις αναλογίες ή να προσαρμόζεται στα ιδιαίτερα γούστα τού κάθε πελάτη. Απλά μάς εξασφαλίζει οτι όταν παραγγέλνουμε π.χ. ένα Black Russian θα πιούμε βότκα με kahlua και όχι τσίπουρο με μέλι.

Στοιχεία για το κείμενο αντλήσαμε από εγκυκλοπαίδειες, διάφορες πηγές στο Internet, το εγχειρίδιο της International Bartenders Association και το βιβλίο τού Δημήτρη Κεσμίρη “Επάγγελμα Μπάρμαν”