Η πιο σημαντική περιοχή του Πεκίνου, είναι το κέντρο της, η Ντονγκσένγκ. Εκεί βρίσκονται σχεδόν όλα τα σπουδαία κτίσματα των Μινγκ ,των Μαντσού, αλλα και του σήμερα. Η πλατεία Τιεν Αν Μεν, η Απαγορευμένη Πολιτεία, το Κοινοβούλιο, τα Εθνικά Μουσεία, απομεινάρια του Τείχους της παλιάς πόλης, τα παρκα, οι λίμνες των ανακτόρων Μπεϊχάι και Χουχάϊ, ο πεζόδρομος Βανγφουτζίνγ, η Λεωφόρος Τσανγκ Αν. Εντυπωσιακά, θαυμαστά, περπατάς ανάμεσα σε πλήθος κόσμου. Ένα πολύχρωμο, ζωντανό ανθρωπολόι, μικρόσωμοι Χαν, γιγάντιοι Μογγόλοι, λοξωμάτηδες Θιβετιανοί, σωματώδεις Τατάρισσες με λουλούδια στα μαλιά, λευκόσαρκες Κινέζες και ταξιδιώτες από την Δύση, την Νότια Ασία, την μακρινή Λατινική Αμερική μα και την Βόρεια. Εκστασιασμένος δεν σταματάς να φωτογραφίζεις.

Όλοι στέκονται για δευτερόλεπτα να διατηρήσουν την στιγμή μιας ανεπανάληπτης, με καμία άλλη ίδια, στιγμής, να μην ξεχαστεί, να μην πάει χαμένη… το κλικ χιλιάδων μηχανών και κινητών, αμέτρητα «selfies». Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν φωτογραφίζει τόσο πολύ όσο οι Κινέζοι σήμερα, πρώτοι διδάξαντες οι Ιάπωνες φυσικά. Και ενώ εμείς οι Δυτικοί προσπαθούμε να απομονωθούμε με το αξιοθέατο πίσω μας, οι Κινέζοι δεν ενοχλούνται από τη πολυκοσμία. Μάλιστα να φωτογραφηθούν με ξένους είναι η υπέρτατη χαρά τους.

Πάντοτε με συναρπάζει όμως πιο πολύ ο Ναός του Ουρανού και πάντοτε νιώθω σαν να τον πρωτοαντικρίζω. Στην μοναδική του θέση στο κέντρο του καταπράσινου πάρκου της παλιάς Πύλης Γιονγντιγμενέϊ. Μέσα στις αποχρώσεις του γαλάζιου, με σχήμα τον κύκλο, με γοητεία και λαμπρότητα, διάσημο μνημείο της πόλης, που έκτισαν παθιασμένοι της αναλογίας και της ιερής γεωμετρίας αρχιτέκτονες και γεωμάντες ειδικοί ακουμπώντας όταν τους ζητήθηκε το κεφάλι τους στη γη ν’ αφουγκραστούν την ακουστική της και να υποδείξουν το σημείο για να κτιστεί το υπέρτατο περίπτερο για την «παντομίμα του Ουρανού», με την εξαίρετη αρχαία αρχιτεκτονική τους.

Εδώ λοιπόν ταίριαζε το «φενγ σούι» είπαν βαθυστόχαστοι οι γεωμάντες του αυτοκράτορα, ισορροπεί το «γιν με το γιανγκ» για να συναντιούνται έκτοτε ο Ουρανός και η Γη και να δίνουν ζωή στους ανθρώπους. Όπως έλεγε ο Κομφούκιος «Ουρανός και Γη είναι ζωοδότες. Χάρη στην λειτουργία τους ανανεώνεται και ολοκληρώνεται η ζωή.» Στην γη η μήτηρ = Δήμητρα φροντίζει με την βροχή του ουρανού να φυτρώσει το σιτάρι, η ζωή. Κι εδώ λοιπόν η τριαδική ενότητα, ουρανός, άνθρωπος, γη. Για αυτό και η τριπλή σκεπή του κυκλικού «Οίκου της προσευχής για πλούσια σοδειά», με τα ανάλογα επισμαλτωμένα γαλάζια, κίτρινα και πράσινα κεραμίδια, βαλμένα σε απόλυτη συμμετρία. Κάποτε ένας υποψήφιος «μανδαρίνος» δείχνοντας προς αυτά με το χέρι του κραύγασε το ανεπανάλυπτο κρεσέντο της ώριμης για τίτλους σκέψης του «κεραμιδοσκεπές, εύηχα πλήκτρα στα δάχτυλα της βροχής» και σύσσσωμοι οι αρχιευνούχοι τον όρισαν μανδαρίνο, εκπρόσωπο του γιού του Ουρανού.

Βρίθει ο τόπος από συμβολισμούς αστρονομικούς, κοσμολογικούς, και μυθολογικούς. Οι τέσσερεις χρυσοπίκυλτοι ξύλινοι κίονες που βαστούν την υψηλότερη σκεπή συμβολίζουν τις τέσσερεις εποχές, ενώ οι άλλες δυό ομάδες με δώδεκα κολόνες η κάθε μια αντιπροσωπεύουν τους μήνες του έτους και τις εικοσιτέσσερεις ώρες της μέρας, διαταγμένες σε ζεύγη δύο ωρών. Εδώ και η υπερφυσική χρήση της αριθμολογίας στην αρχιτεκτονική. Ο αριθμός εννέα με τα πολλαπλάσια του είναι πανταχού παρών. Στις τρεις ταράτσες φτάνεις από εννέα σκαλοπάτια σε κάθε μια, κάθε συμπαγης ταράτσα φέρει κολωνάκια πολλαπλασια του 9. Το τελευταίο επίπεδο με τον ξύλινο (ευγενές ζωντανό υλικό) αποτελείται από 9 δακτυλίδια από πλάκες με το εσωτερικό δακτυλίδι να αποτελείται από 9 πλάκες, ενώ κάθε εξωτερικό δακτυλίδι με πολλαπλάσια του 9 το πρώτο από 9, το δεύτερο από 18 το τρίτο από 27 κλπ. Το ίδιο ισχύει και για το μαρμάρινο βωμό.

Οι τρείς πανέμορφες σκεπές καταλήγουν σε έναν χρυσό κώνο που προσφέρει το τέλειωμα του μαγευτικού θεάματος του περίπτερου ναού. Ο κώνος αυτός συμβολίζει το φως της γνώσης, είναι το «Πάντεχνο του πυρός σέλας» το πολυμήχανο φως της φωτιάς, που έκλεψε ο Προμηθέας Δεσμώτης από το εργαστήρι του Ηφαίστου και το πρόσφερε στον αμήχανο και χαμένο στον χαώδη κόσμο του μυαλού του, άνθρωπο των σπηλαίων. Χάρισε όπως μας περιγράφει ο Αισχύλος τη δημιουργό λάμψη, τη φωτοχυσία, την έκλαμψη. Ετσι ενώ οι άνθρωποι πριν ζούσαν χωρίς τη λογική, ο Προμηθέας τους εδωσε συνείδηση και σκέψη. Τους δίδαξε τη γεωργία, την εξημέρωση των ζώων, τον υπόγειο πλούτο των μετάλλων κι άλλα πολλά. Ομοια και ο αυτοκράτορας φρόντισε τους υπηκόους του μακριά από την φωτιά, την ξηρασία ή τις πλημμύρες παρακαλώντας τον πατέρα του Ουρανό να συνεργεί ώστε «άνεμοι και βροχές να βρίσκονται σε τάξη, ενώ κρύο και ζέστη να εμφανίζονται στο σωστό χρόνο» για πετυχιμένες σπορές και σοδείες, ανοιξη και φθινόπωρο. Και οι σοφοί Κινέζοι εξέλαβαν την αξία του φωτός της γνώσης ως αφορμή και μας ονόμασαν από το προομηρικό όνομα Σελλάς, χώρα του φωτός «Σιλλά».

Ενώ οι γείτονες Ιάπωνες σε παραφθορά από το αγγλικό γκρις «Γκιρίσα».
Δίπλα από τον Ναό του Ουρανού, μέσα στο πράσινο πάρκο, άνδρες και γυναίκες επιδίδονται στο ται τσι, την αρχαία γυμναστική σε αργές κινήσεις να πιάσουν την σκιά τους ή ν’αγκαλιάσουν την τίγρη. Κάποιοι από αυτούς κινούνται στο μοντέρνο ται τσι, χορεύοντας τανγκό, βαλς, τσάρλεστον, τσα τσα τσα. Κι απορούν όταν διαπιστώνουν ότι πολλοί Ευρωπαίοι δεν κατέχουν τα φινετσάτα βήματα τους, όταν μας προσκαλούν να μπούμε στο ρυθμό τους. Και εγώ πάντα να κάνω την αρχή, με κάποιους του γκρουπ ενθουσιώδεις διπλωμάτες συμπληρώνοντας το χορό ή δημιουργώντας ζευγάρια ταγκό, λόγω φιλίας Ελλάδας, Κίνας.

Του Παντελή Καρακάση