Η Καρθαγένη ιδρύθηκε το 1533 από τον Πέδρο ντε Ερέντια, ο οποίος την ονόμασε Καρθαγένη από την ομώνυμη ισπανική πόλη, απ’ όπου προερχόταν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του. Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1984, συνδυάζει εξαιρετικά δείγματα της ισπανικής αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής με την εξωτική ατμόσφαιρα.
Τα μπαλκόνια των σπιτιών της είναι γεμάτα μπουκαμβίλιες, τα καλντερίμια σχηματίζουν ειδυλλιακούς λαβυρίνθους, ενώ οι επισκέπτες που καταλαμβάνουν τις πλατείες πίνουν και καπνίζουν στα υπαίθρια καφέ, γευματίζουν στα βραβευμένα γκουρμέ εστιατόρια και κυκλοφορούν με άμαξες εντός των τειχών του πολύχρωμου ιστορικού κέντρου, που αναδύεται ως ένας νέος hot προορισμός. Όλοι μοιάζουν να προσπαθούν να χαθούν στα σοκάκια και στην ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της πόλης που κυριολεκτικά μάγεψε τον νομπελίστα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες – εδώ άλλωστε εμπνεύστηκε τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας».
Όσο για την οικονομία της περιοχής, εξακολουθεί να βασίζεται στο εμπόριο, όπως συνέβαινε και πριν από αιώνες, όταν οι Ισπανοί αποικιοκράτες αξιοποιούσαν τη στρατηγική θέση του λιμανιού της για να εξάγουν τα πολύτιμα προϊόντα της χώρας και κυρίως τον χρυσό που άρπαζαν με ληστρικό τρόπο. Ο ενθουσιασμός των Ισπανών κατακτητών από τα αμύθητα κέρδη που εξασφάλιζαν ήταν τόσο μεγάλος που αποκαλούσαν την Καρθαγένη «Βασίλισσα των Ινδιών».
Η πόλη-θρύλος έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μέσα από εκατοντάδες πίνακες ζωγραφικής και βιβλία. Κάθε της λεπτομέρεια ή στιγμιότυπο έχει απαθανατιστεί από τους φακούς χιλιάδων φωτογράφων. Η απόδοση όλων αυτών των τιμών δεν είναι, βέβαια, παρά η στάση που αρμόζει στην πόλη-σύμβολο του νότιου ημισφαιρίου, στο έξοχο αυτό πολιτιστικό σταυροδρόμι που εξακολουθεί να στοιχειώνει τη φαντασία. Η Καρθαγένη των Ινδιών μοιάζει με ιδανικό, νότιο συμμετρικό της «αιώνιας πόλης».